lilith ziet nog een voordeel

kalenderblaadje148.jpgHet was een vaste afspraak tussen haar en mij: elk jaar gingen we met twee naar de solden, liefst in het eerste weekend, meestal in januari. Met de trein, doorgaans, naar Oostende of Brugge of Gent. Alleen wij, zonder mijn broer of vader. Zij was de enige waarmee ik wilde gaan winkelen. Omdat zij wist welke maat ik had en ik me daar tegenover haar nog het minst van al over schaamde. Omdat zij even zotcontent was als ik nog eens een mooie broek vond waar mijn gat in kon, en even teleurgesteld als ik na een hele dag zoeken met niks naar huis kwam.

Omdat ze erop stond dat we onze dag samen afsloten in een tea-room, zodat ze een warme wafel met slagroom kon eten, Montignac of geen Montignac. Nooit nog iemand met zoveel goesting van een wafel met slagroom zien eten sinds ze er niet meer is. Omdat er altijd wel een moment kwam waarop we de slappe lach kregen, soms omdat ze me de meest idiote dingen liet passen onder het motto “how, we gaan eki lachen”, soms na een lange dag op de trein, als lachen nog vanzelver ging van vermoeidheid.

tftcdag148.jpg

(hemeltjelief, ge wilt allemaal niet weten hoe erg ik dit geschater mis, en het geluid en al de rest dat daarbij hoorde)

Toen ik gisteren toevallig nog eens door een winkelstraat liep, tussen de soldenshoppers, besefte ik dat ik één geweldig voordeel ben vergeten toe te voegen aan het lijstje “voordelen van stoppen met shoppen”.

* niet meer zo vaak vrolijk winkelende moeders en dochters tegen het lijf lopen. En daardoor de droge stomp niet voelen, en het gevoel dat die stomp nog een paar uur achterlaat in mijn maag

Reacties

  1. jessie

    pfff, ik voel de stomp ook even. Omdat ik gelukkig wél nog kan gaan shoppen met die van mij. Omdat zij gelukkig wel het gevecht tegen de big fucking K overleefd heeft en hoe ik daar bijna elke dag bij stilsta hoe gelukkig wij daarmee mogen zijn. Véél sterkte op de klote momenten Lilith. T leven kan zo oneerlijk en hard zijn. :-(

  2. Lennie

    Nu word ik echt wel stil. Hopelijk wordt kind 2 een meisje, zodat je met haar die tijd weer kan beleven :-) Sterkte, Lilith!

  3. Ik heb nog een moeder en wij hebben zo geen band. Wij gaan nooit samen winkelen. Eén troost: mij zal je dus nooit zo tegenkomen, giechelend en lachend met mijn moeder. Maar ik kan héél goed begrijpen dat dat een grooot gemis is, als je wel zo’n sterke band had met je moeder. Daar word ook ik stil van..

  4. katrien

    Na vijf keer gewist te hebben wat ik typte: ik hoop dat je ooit door die winkelstraten zal kunnen lopen en glimlachen om al die mooie herinneringen zonder de pijn van het gemis zo hard te moeten voelen. En dat je me laat voelen hoe bevoorrecht ik ben dat ik dat wel nog kan met mijn mama, dat ook…

  5. @iedereen: merci voor de mooie woorden en wensen. Het wordt allemaal wat minder aanwezig en overheersend, na een jaar of vijf, maar af en toe gebeurt het dat ik totaal onverwacht zo’n stomp krijg. Dat zindert dan een paar uur na, maar tegelijk besef ik dat ik inderdaad ook geluk heb gehad dat ik al die jaren dat ze er wel was een mama had waarmee ik dat soort dingen kon doen. Ik weet dat niet iedereen dat kan zeggen, dus ik besef ook dat ik geluk heb gehad. :)

  6. ilse

    ondanks een goeie band met mijn mama nog nooti met haar gaan shoppen, zo’n band hebben we niet.

    ik werd ook heel stil van dit berichtje. geen idee wat verder nog te typen… :-(

  7. heel herkenbaar
    echt
    bij mij is het wel langer geleden
    en dit jaar ben ik voor het eerst met mijn oudste dochter gaan shoppen
    ok, ze is 6 en echt hetzelfde was het niet maar we zijn goed op weg ;-)

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>