Na jaren van zelden of nooit bleiten, en al helemaal niet in het bijzijn van levende wezens, moet ik eens een zwak moment gehad hebben bij mijn vent, en sindsdien ben ik eigenlijk niet meer gestopt. Behalve een zeldzame keer alleen bij mijn vent, trouwens, die mij al heeft zien snikken, snotteren, hysterisch janken, een subtiele traan laten, dingen doen met heel veel snot en kwijl en miserie, en dan nog alle dingen daar ergens tussen. Soms, als hij veel geluk heeft, ben ik al aan het janken als hij ’s nachts zijn ogen open doet, omdat ik al drie uur wakker lig en mezelf helemaal zot draai over iets dat de volgende ochtend belachelijk onbelangrijk lijkt, of omdat ik weer die ene droom heb gehad waarin mijn moeder zal doodgaan, of omdat ik gewoon een beetje triest ben wakker geworden en ik weet dat ik aan hem dan de best mogelijke schouder heb om op loos te gaan. Ik ben geweldig graag bij hem, zulle, maar dus mede omwille van die geweldige bleitschouder. En het feit dat hij zijn hemden zelf strijkt.

Sinds ik zwanger ben (ZIJDE GIJ ZWANGER OF WA?!!) gaan de kranen nog net iets gemakkelijker open. Ik hield dus mijn hart vast toen ik gisteren naar Tot Altijd ging, want iedereen die hem al had gezien had het over van “vijftig minuten aan een stuk wenen” tot “op een persvoorstelling zo luid janken dat ik achteraf beschaamd met mijn hoofd naar beneden naar buiten ben gestapt, en achteraf zo zat te beven in de Quick dat ik mijn hamburger niet binnengewerkt kreeg”. Kijkt, dat zijn stellingen die al een paar alarmbellen doen afgaan in mijn hoofd. En ook al ben ik dus geen openbare bleiter, ik had mijn vent dus voor de zekerheid gevraagd om mijn zakdoek te passeren, net voor de lichten werden gedoofd.

Daarnaast was er nog een extra moeilijkheid, want het was met Koen De Graeve. Ik word verliefd op elk personage dat door Koen De Graeve wordt gespeeld, mede omdat ik een beetje een puberale crush heb op Koen De Graeve zelf (zijn er Koenen waarop ik geen puberale crush heb, hoor ik u hier terecht opmerken, en ik moet zeggen: toch niet waar ik weet van heb), ook als hij, zoals in deze film, erg lijkt op een jonge Willy Sommers.

Ik zat dus klaar om te janken. En om Koen zijn versie van de zieke Mario in mijn armen te sluiten, en dan nog wat meer te janken. Maar toen zag ik Nic Balthazar dus van ver op de juiste knopjes duwen. “Bleitinge 1: klassieke muziek die aanzwelt”. “Bleitinge 2: het zoontje is triest omdat hij afscheid moet nemen”. “Bleitinge 3: de mama en de papa van Mario moeten ook wenen.” Het lag er zo dik op dat ik dan en dan een mengeling van snot en tranen moest produceren voor mijn klaarliggende zakdoek (zoals de meesten rond mij deden) dat al mijn goesting om te wenen weg viel. Ik ben daar gelijk een rare in, ik. Plus dat ik Koen zijn personage zo graag graag wilde zien, maar hem eigenlijk niet eens zo sympa vond. :Unk: indeeders.

Uiteindelijk ben ik tijdens de ultieme scène waarbij iedereen in de zaal begon te trompetteren in zijn zakdoek ook wel gekraakt. Eerst één traan, en dan zes, en dan zeventien. En ik vind dat Nic Balthazar een mooie film heeft gemaakt, dat ook. Kudos daarvoor, Nic. Maar als je mij echt echt echt keihard wil doen janken, zo hard dat ik me de dag erna schaam om buiten te komen, dan moet je de hand waarmee je de knopjes bedient misschien net iets beter afdekken. Echt, ik zou erin meegaan gelijk een mak lammetje.