Ik lees soms rare dingen. Mensen die niet gaan eten met Valentijn omdat het Valentijn is. Mensen die niet gaan eten in de week rond Valentijn, omdat de mensen toch zeker niet zouden denken dat ze gaan eten voor Valentijn. Ofte tonen hoe onbelangrijk Valentijn voor je is, door er een kweetnie hoe big deal van te maken met het bewijzen van de dwaasheid ervan. Ik zeg: de liefde is iets schoons, en mijn vent en ik gaan graag uit eten. Meer reden was er niet nodig om gisteren nog eens een restaurantje te gaan testen dat nog op mijn to do-lijstje stond voor tegen dat mijn sociaal leven even in de diepvries moet. Wel op donderdag geweest, want de mensen zouden zeker gedacht hebben dat wij suckers zijn voor Valentijn. Ofzo.

Het werd Escabeche Tapas De Luxe in Waregem. (lees: Woarehem)
Ik heb een haat-liefdeverhouding met tapas, omdat dat de ene keer kweetnie hoe lekker kan zijn en de andere keer zo van die opgelegde dingskes die niks voorstellen maar wel hip klinken. Maar niet hier: de tapas bleek elke keer de grootte van een voorgerecht, en het was de bedoeling dat het werd gedeeld. Aangezien ik niet alles mag eten liet ik de carpaccio aan mij voorbij gaan (tot groot jolijt van Youri, die dat wreed graag eet, en net als ik nog niet aan zijn dagen zonder vlees is begonnen), en koos ik iets van de menu dat hij niet lust. Zelfs in onze geschillen komen wij overeen, met Valentijntjesdag.

Dit was iets wreed lekkers met king krab. Echt.
En zo hadden we er dus een stuk of vijf, allemaal even lekker, en aan het einde zelfs nog plaats voor een dessert. Wat bij ons zelden of nooit gebeurt.

Om een lang Valentijntjesverhaal kort te maken: we had a blast. Allebei zeer zeer lekker gegeten, gezellig gezeten, zwaar genoten tot aan onze crema catalana met twee lepeltjes toe.

En toen we naar buiten gingen stond Johny Voners aan de toog, en hadden wij allebei keihard zin om “Voor u nen dagschotel Xavier?” te roepen en giechelend als twee schoolkindertjes weg te lopen.

Zo’n avond. Aanrader.