Monthly Archives: februari 2012

lilith toont de achterkant

kalenderblaadje181.jpgSoms moet het allemaal echt zo ingewikkeld niet zijn, dat bloggen. “Neem eens een foto van de achterkant van uw hoofd”, vroeg Madrina mij stokjesgewijs. Eerst dacht ik nog “elaoowla, heeft de wereld eigenlijk wel zaken met de achterkant van mijn hoofd?!”, maar aangezien jullie ook al de voorkant van mijn hoofd hebben gezien in verschillende stadia van dwazigheid is dat kalf waarschijnlijk al duizend jaar verdronken.

Aanschouw dus: de achterkant van mijn hoofd!

tftcdag181.jpg

Aanschouw ook rommelig in één seconde opgestoken haar dat dringend dringend nog eens gekleurd moet raken, en een geel formulier dat dringend opgestuurd moet worden naar de bevoegde instanties. Een slice of life, zowaar.

En ach, terwijl ik toch bezig ben:

De zijkant van mijn schoenen!

tftcdag181_2.jpg

(I know, waar blijf ik ze toch halen, die dolle inspiratie?)

lilith doet van Valentijnsdinertje

kalenderblaadje180.jpgIk lees soms rare dingen. Mensen die niet gaan eten met Valentijn omdat het Valentijn is. Mensen die niet gaan eten in de week rond Valentijn, omdat de mensen toch zeker niet zouden denken dat ze gaan eten voor Valentijn. Ofte tonen hoe onbelangrijk Valentijn voor je is, door er een kweetnie hoe big deal van te maken met het bewijzen van de dwaasheid ervan. Ik zeg: de liefde is iets schoons, en mijn vent en ik gaan graag uit eten. Meer reden was er niet nodig om gisteren nog eens een restaurantje te gaan testen dat nog op mijn to do-lijstje stond voor tegen dat mijn sociaal leven even in de diepvries moet. Wel op donderdag geweest, want de mensen zouden zeker gedacht hebben dat wij suckers zijn voor Valentijn. Ofzo.

Het werd Escabeche Tapas De Luxe in Waregem. (lees: Woarehem)
Ik heb een haat-liefdeverhouding met tapas, omdat dat de ene keer kweetnie hoe lekker kan zijn en de andere keer zo van die opgelegde dingskes die niks voorstellen maar wel hip klinken. Maar niet hier: de tapas bleek elke keer de grootte van een voorgerecht, en het was de bedoeling dat het werd gedeeld. Aangezien ik niet alles mag eten liet ik de carpaccio aan mij voorbij gaan (tot groot jolijt van Youri, die dat wreed graag eet, en net als ik nog niet aan zijn dagen zonder vlees is begonnen), en koos ik iets van de menu dat hij niet lust. Zelfs in onze geschillen komen wij overeen, met Valentijntjesdag.

tftcdag180_1.jpg

Dit was iets wreed lekkers met king krab. Echt.
En zo hadden we er dus een stuk of vijf, allemaal even lekker, en aan het einde zelfs nog plaats voor een dessert. Wat bij ons zelden of nooit gebeurt.

Om een lang Valentijntjesverhaal kort te maken: we had a blast. Allebei zeer zeer lekker gegeten, gezellig gezeten, zwaar genoten tot aan onze crema catalana met twee lepeltjes toe.

tftcdag180_2.jpg

En toen we naar buiten gingen stond Johny Voners aan de toog, en hadden wij allebei keihard zin om “Voor u nen dagschotel Xavier?” te roepen en giechelend als twee schoolkindertjes weg te lopen.

Zo’n avond. Aanrader.

tante lilith en de baby in haar buik

kalenderblaadje179.jpgVroeger riep ze nog gewoon dolenthousiast “TANTE LILITH!!!” als ik in haar buurt kwam, maar sinds ik zwanger ben is het een beetje veranderd. Nu gaat het eerder zo:
“Dag tante lilith!!! Hoe gaat het met jou? En met de baby in jouw buik?”
“Tante lilith. (giechelt) Mijn mama heeft al eens gezegd dat er een baby in jouw buik zit hé.”
Haar oudere zus van zes: “Dat gaat trouwens wel veel pijn doen, als dat eruit komt.”
Ik: “Dat heb ik nog gehoord, ja.”
“Tante lilith kijk!! Ik heb een tekening gemaakt voor jou. En ook voor de baby in jouw buik!”.
“Tante lilith? Ben jij al gaan kijken naar de baby in jouw buik?”.
Enzovoort enzoverder.

Sinds de baby in mijn buik is het allemaal nog tien keer interessanter geworden, dunkt me, een encounter met tante lilith. En kan ik alleen maar denken: “Kind toch, een paar weken geleden leek jij zelf nog een baby.”

tftcdag179_1.jpg

En kijkt nu.

tftcdag179_2.jpg

lilith en de dagen zonder vlees

kalenderblaadje178.jpgZoals gulder misschien wel weet eten wij hier al ongeveer een jaar geen vlees meer thuis. Ook geen vis. Ook geen kip. Dat bevalt ons ongelooflijk goed. Zoals gulder misschien ook wel weet eten wij buitenshuis af en toe wel nog vlees. Omdat we allebei weten dat onszelf volledig beperken en de gedachte aan echt NOOIT MEER stoofvlees mogen eten OF WUK er eerder voor zou zorgen dat we de handdoek volledig in de ring zouden gooien. Omdat ik te erge tekorten kreeg in combinatie met mijn maagverkleining, en omdat ik het de mensen die voor mij koken niet al te moeilijk wil maken ook niet. Maar as said: het werkt geweldig zoals het is, wij eten nog maar zelden vlees, en we zijn wij allebei wreed content.

En mocht u het zich afvragen: het plan is om kind 1 ook volledig mee in dat systeem te steken. Dus thuis zoals wij, op een ander zoals op een ander. Ik denk dat dat gaat marcheren. Ik ben er zelfs van overtuigd.

Zo moeilijk is dat niet meer sinds wij kweetnie hoe lekkere vleesvervangers gevonden hebben die echt naar vlees smaken. En soms naar vis, als dat de bedoeling was. Ik weet dat jullie het niet zullen geloven, maar wij hebben de afgelopen week al kweetnie hoe lekkere macaroni met vegetarische hamblokjes en kaas gegeten, en geweldig lekkere fake tonijn, en gisteren visfiletjes die echt naar vis smaakten, al zat er dus werkelijk geen in. Ask my husband! Hij zou daarover echt niet liegen, zulle.

tftcdag178.jpg

En door het ontdekken van het lekkerste seitangehakt (er is veel niet lekkers in de rayon van de vleesvervangers, om niet te zeggen dat meer dan drie vierden van het aanbod vies en mottig is, maar wie een beetje zoekt ontdekt dus wel zot lekkere dingen) mis ik zelfs de grote klompen gehakt in mijn spaghettisaus niet meer.

Anywayz. Binnen een goede week doe ik het nog een stukje strenger. Ik doe mee aan Dagen zonder Vlees, namelijk. Wat wil zeggen dat ik veertig dagen lang helemaal niks meer van vlees of vis of kip ga eten. Ook niet buitenshuis. Een gigantische aanpassing wordt dat niet, maar wel een goede. En als iedereen er eens een beetje over zou nadenken, dan zou het vast al veel schelen, denk ik dan. En neen, ik doe het echt niet alleen voor Bart Cannaerts zijn schoon ogen, maar als ik eerlijk ben toch ook wel een beetje.

Echt, ik let zelfs niet eens op Pieter Embrechts hé hastn.
Maar eet dus vooral eens wat minder vlees. Het is nog tof. En beter voor vanalles.
En Bart Cannaerts zou zo blij zijn.

lilith denkt dat ze er wel komt

kalenderblaadje177.jpgZo’n aanstaand kind, dat is toch een heel project, zo blijkt. Gelukkig ben ik nogal van de projecten en de lijstjes, ik. Zo erg dat andere zwangeren die later dan ik uitgerekend zijn weten dat ik alle vragen die zij zich stellen al lang in één of andere vorm in een lijstje heb gepleurd, klaar om door te mailen. Het is een aandoening gelijk een ander. Er moet nog een berg werk gebeuren, maar ik ben verheugd te kunnen melden dat laag 1 in de kinderkamer erop ligt, na een dag hard labeur van Youri zijn kant.

tftcdag177.jpg

En dat ik wreed content ben met het resultaat. Het past zo hard in het briljante kleurschema in mijn hoofd, y’all.

Tot zover hebben we dus een naam, en een geschilderde kinderkamer en een hoop kleertjes. En een bedje, een commode en een matras. Komend weekend mag ik een Bugaboo gaan afhalen bij een geweldige bloglezeres die hem weg doet. En overmorgen nog ergens een sitter, ook tweedehands.

We moeten nog een beetje vechten over geboortekaartjes en kleurtjes en dat soort dingen, maar daar hebben we nog wel een paar maanden voor. En ik moet nog eens speuren hoe dat allemaal marcheert met die geboortelijsten. Ow, en dan moet ik nog iets van een kilo of drie uit mijn lichaam zien te krijgen zonder daar al te veel drama bij te veroorzaken. :aah:

Maar ik denk dat we er uiteindelijk wel komen, met veel afvinkerij en boterhammen.

En nu moeten jullie zeggen dat ge u daar toch niet op kunt voorbereiden. En dan ga ik knikken, want ik weet het. Ik weet het maar al te goed.

lilith heeft het recept! En jullie nu ook!

kalenderblaadje176.jpgEr was dus dat gerecht dat wij thuis gemiddeld elke week wel een keer aten. Eiers in zure sause, noemden wij het. Maar ik had dus het recept niet, en ook al wist ik dat het eigenlijk niet echt moeilijk kon zijn, toch slaagde ik er niet in om het klaar te maken zoals het hoorde. Sausprobleempje. Maar toen las ik dat Flemish Foodie Jason (je weet wel, van dit restaurant) het ook altijd kreeg voorgeschoteld door zijn moeder, en was het slechts een mailtje away. Ik heb het het afgelopen weekend voor het eerst geprobeerd, en ik was weer tien jaar oud, ineens. Zo lekker, en simpel, en vegetarisch!

tftcdag176.jpg

Ingrediënten voor twee:

* vier eitjes, hardgekookt
* aardappelen voor twee
* een blik witte boontjes
* 40 gram bloem
* 40 gram boter
* 300 ml melk
* 20 cl azijn
* 2 soeplepels mosterd

Dit moet je doen:

Kook de aardappelen. Maak een béchamelsaus door de boter te smelten, de bloem toe te voegen en een minuut of drie te roeren. Voeg daarna beetje bij beetje de melk toe tot je een mooie witte saus hebt. Voeg dan azijn toe (ik weet niet of het van mij exact 20 cl was, trouwens. Gewoon gieten en proeven tot je een lekkere zure azijnsmaak proeft, zonder dat het niet meer te eten is). Giet er dan de witte boontjes bij, en de twee lepels mosterd. Roeren. Beetje afkruiden met peper en zout. Aardappelen op je bord, samen met de gekookte eitjes, en dan saus erover. Smullen.

lilith en de zondagse gewoonten

kalenderblaadje175.jpgIk heb eind vorig jaar, in tegenstelling tot andere jaareinden, geen goede voornemens gemaakt. Ik heb wel een paar nieuwe gewoonten ingevoerd, die al dan niet zijn blijven hangen. Dat minder kopen, bijvoorbeeld, en het bijhouden van mijn maandelijkse notitieboekjes voor vanalles en nog iets. Er zijn ook een paar nieuwe gewoonten in mijn zondagen geslopen, naast twee pistoletjes met smeerkaas sinds jaar en dag, en ik ben er best over te spreken, eigenlijk. Let me share!

* het doorspitten van de tv-week: ik kijk weinig tv, en ook niet zo graag, behalve als het een goede documentaire betreft, of als ik waarlijks in de mood ben om te blijven volgen en ik zelf heb kunnen kiezen wat het wordt. Niet simpel, want short attention span, en niet goed in zomaar kijken naar wat mij wordt voorgeschoteld. Bij The Voice Van Vlaanderen, iets dat ik met veel plezier ben beginnen volgen, zijn ze mij bijvoorbeeld al keihard kwijt. Zelfs met Koen Wauters in de jury. Ik wil maar zeggen. Zondagse gewoonte nummer 1 is hier sinds een paar weken de tv-pagina’s uitpluizen op zoek naar boeiende dingen om te digicorderen, zodat wij ’s avonds zelf kunnen kiezen waar we naar kijken. Echt al heel veel boeiende BBC-dingen gezien de laatste tijd door dat systeem, waar ik anders dus nooit van zijn leven had op gelet. Content van.

tftcdag175.jpg

* strijken onder het genot van een documentaire: in hetzelfde lijstje, dus. Ik strijk niet graag, maar als ik na afloop het gevoel heb dat ik ondertussen iets heb bijgeleerd of gewoon iets boeiends of inspirerends heb gezien vind ik het plots een stuk minder erg. Ook strijken onder het genot van “De Spoedafdeling” op Vitaliteit valt hieronder, want dat lijken ze altijd net uit te zenden als ik mijn plank bovenhaal.
* koken voor twee dagen: als er één dag is waarop ik tijd heb of maak om te koken dan is het de dag des Heren wel, en als er één dag is waarop ik doorgaans laat en uitgeput van een lange reis thuiskom dan is het de maandag wel. Ik combineer die twee feiten door op zondag voor minstens twee dagen te koken, soms zelfs voor drie als ik weet dat er een zotte week aankomt. Veel ovenschotels, dus. En soep voor in de diepvries, en soms broodpudding of cake om de volgende dagen mee te geven met mijn hubster. I love tijd in de keuken op zondag. Love love, zelfs.
* van lijstjes: planningen en to do’s voor de week die komt, als ik dat op zondag doe voel ik me maandag net iets meer op mijn gemak. Ook een succes: het lijstje met dingen die ik cool vond, de afgelopen week. Ingevoerd sinds de notitieboekjes per maand. Aan dingen die ik niet fijn vond doe ik niet. Bewust, ja. En straks ga ik ook nog een lijstje maken met blogsposts die ik dra ga schrijven, met Amerikaanse snoepjes als beloning. Leve lijstjes!
* inspiratie opdoen: Flipboard, Instapaper en Pinterest op de iPad van mijn vent. Boeken lezen. Blogposts inhalen waar ik in de week geen tijd voor had. Weekendbijlages, onder het genot van een goede cappuccino. Nadenken over stukken die ik nog eens wil maken. Serieus, niks leukers.

Geen ramp als het er eens allemaal een week niet van komt, maar ik heb het gevoel dat ze mijn zondagen toffer maken. En toffer is oke.

Hebben jullie dat ook, zo van die zondagdingen?
Of ben ik daar, gelijk met mijn schminkverslaving, echt helemaal alleen in? :/

lilith giet week 25 in een overzichtje

kalenderblaadje174.jpgWeek 25 van dit crazy blogproject is bijna afgelopen, wat wil zeggen dat ik bijna in de helft zit. Mijn afgelopen week was precies niet ongelooflijk memorabel, ik heb vooral veel geschreven en rondgebeld en in de kou gestaan, en dat is ook een beetje te zien aan wat er qua beeldmateriaal op mijn gsm te vinden is. Weinig kans dat deze beelden mijn jaaroverzicht halen, maar kijk, soms is geen nieuws ook gewoon goed nieuws, denk ik dan.

tftcdag174_1.jpg

Niks geen romantiek, ons licht boven de eettafel was ineens kapot. Als ik van romantiek doe is het doorgaans met minder sausjes.

tftcdag174_2.jpg

Romantiek of niet, onze trouwfoto werd deze week wel gefeatured in de valentijnsflair. Ik moest een beetje giechelen.

tftcdag174_3.jpg

We trokken ook naar een Zweeds woonwarenhuis om te investeren in een babybedje, een matrasje, een commode en een lamp met wolkjes die echt volledig in mijn kleurschema past. Van kleurschema gesproken: dit weekend wordt de eerste laag verf aangebracht in de kamer van kind 1. Toch een dear diary moment, voorspel ik.

En voor de rest mocht de grootvader naar een gewone kamer en een ziekenhuis dichterbij, spendeerde ik twee halve dagen wachtend op een reparateur die nooit kwam opdagen, en besefte ik dat er te weinig weekends in een zwangerschap zitten om goed te zijn. Maar anders geen klachten. Zeker niet.

lilith houdt van stoppen

kalenderblaadje173.jpgZeg, dat stoppen met kopen hé. Er zijn daar toch een hoop dingen de max aan. Met vertraging, evenwel, want zoals mijn man zei toen ik op een zaterdag helemaal begon te flippen van mijn vol huis dat maar niet leger werd: we hebben acht jaar lang elk weekend vanalles binnen gesleept, dat ga jij hier niet in één weekend weer buiten krijgen zulle, lilith. De hast had een punt.

Maar als je er dus een tijd mee stopt, en het een paar maanden volhoudt om niks te kopen en systematisch dingen weg te doen, dan wordt het dus alleen maar beter. Gelijk met make-up. Ik weet niet of ik daar alleen in was, vrouwelijk lezerspubliek, maar ik had nogal de neiging om op een zaterdag te denken dat ik iets nodig had om mijn vel er compleet smashing uit te laten zien, me niet al te veel aantrekkend van wat ik al allemaal had liggen dat me ook ooit had beloofd dat mijn vel er compleet smashing uit zou zien. En dat ik het dus meebracht uit de winkelstraat, bij de hoop andere foundations gooide, de week erop op de luchthaven in den tax free nog iets zag dat er veelbelovend uitzag, het ook op de hoop smeet en uiteindelijk of te lui was om foundation op te doen ’s ochtends, of altijd hetzelfde potje te gebruiken, tot ik bij de jaarlijkse opkuis de helft onaangeraakt moest weggooien omdat het overtijd was/ toch te donker voor mijn sneeuwwit vel/begon te brokkelen.

tftcdag173.jpg

Komaan dames, zeg mij dat dat bij jullie ook al eens zo durft te zijn. Het zou mij met terugwerkende kracht een beter gevoel geven. Hetzelfde met nagellakkleurtjes. En lipgloss. Ik gebruik niet eens graag lipgloss. Maar no more. Nu is het systeem dat ik niks van schmink meer bijkoop (neen echt, ik heb me zelfs ingehouden in de Sephora! I KNOW.) en alles dat ik nog liggen heb of weggooi als blijkt dat ik er nu nog maanden niet aankom, of het gewoon systematisch opgebruik. Maat, ontdekkingen die ik hier doe. Van kweetnie hoe goede oogschaduw die ik nog nooit had opgedaan, of een eyeliner waarvan ik niet meer wist dat ik hem ooit had gekocht, tot superlekker ruikende crèmekes die ik ooit ergens heb bijgekregen en nu dus ook echt gebruik.

Door het vele weggooien heb ik het gevoel dat ik alleen nog maar goede marchandise in huis heb, en dan heb ik het nog niet gehad over de compleet geweldige ervaring van lege potjes schmink weggooien, zodat ik zonder schuldgevoel aan een nieuw kan beginnen. Nog nooit meegemaakt, hier! PAN PORN ftw!

Evenwel nog niks tegengekomen dat mijn vel er compleet smashing doet uitzien, maar misschien is dat op dit hormonaal gestoorde moment in mijn leven wel net iets te hoog gegrepen. Maar mocht het er ooit toch van komen: ge zijt de eerste die het weet!

Jankt lilith of jankt lilith niet?

kalenderblaadje172.jpgNa jaren van zelden of nooit bleiten, en al helemaal niet in het bijzijn van levende wezens, moet ik eens een zwak moment gehad hebben bij mijn vent, en sindsdien ben ik eigenlijk niet meer gestopt. Behalve een zeldzame keer alleen bij mijn vent, trouwens, die mij al heeft zien snikken, snotteren, hysterisch janken, een subtiele traan laten, dingen doen met heel veel snot en kwijl en miserie, en dan nog alle dingen daar ergens tussen. Soms, als hij veel geluk heeft, ben ik al aan het janken als hij ’s nachts zijn ogen open doet, omdat ik al drie uur wakker lig en mezelf helemaal zot draai over iets dat de volgende ochtend belachelijk onbelangrijk lijkt, of omdat ik weer die ene droom heb gehad waarin mijn moeder zal doodgaan, of omdat ik gewoon een beetje triest ben wakker geworden en ik weet dat ik aan hem dan de best mogelijke schouder heb om op loos te gaan. Ik ben geweldig graag bij hem, zulle, maar dus mede omwille van die geweldige bleitschouder. En het feit dat hij zijn hemden zelf strijkt.

Sinds ik zwanger ben (ZIJDE GIJ ZWANGER OF WA?!!) gaan de kranen nog net iets gemakkelijker open. Ik hield dus mijn hart vast toen ik gisteren naar Tot Altijd ging, want iedereen die hem al had gezien had het over van “vijftig minuten aan een stuk wenen” tot “op een persvoorstelling zo luid janken dat ik achteraf beschaamd met mijn hoofd naar beneden naar buiten ben gestapt, en achteraf zo zat te beven in de Quick dat ik mijn hamburger niet binnengewerkt kreeg”. Kijkt, dat zijn stellingen die al een paar alarmbellen doen afgaan in mijn hoofd. En ook al ben ik dus geen openbare bleiter, ik had mijn vent dus voor de zekerheid gevraagd om mijn zakdoek te passeren, net voor de lichten werden gedoofd.

tftcdag172.jpg

Daarnaast was er nog een extra moeilijkheid, want het was met Koen De Graeve. Ik word verliefd op elk personage dat door Koen De Graeve wordt gespeeld, mede omdat ik een beetje een puberale crush heb op Koen De Graeve zelf (zijn er Koenen waarop ik geen puberale crush heb, hoor ik u hier terecht opmerken, en ik moet zeggen: toch niet waar ik weet van heb), ook als hij, zoals in deze film, erg lijkt op een jonge Willy Sommers.

Ik zat dus klaar om te janken. En om Koen zijn versie van de zieke Mario in mijn armen te sluiten, en dan nog wat meer te janken. Maar toen zag ik Nic Balthazar dus van ver op de juiste knopjes duwen. “Bleitinge 1: klassieke muziek die aanzwelt”. “Bleitinge 2: het zoontje is triest omdat hij afscheid moet nemen”. “Bleitinge 3: de mama en de papa van Mario moeten ook wenen.” Het lag er zo dik op dat ik dan en dan een mengeling van snot en tranen moest produceren voor mijn klaarliggende zakdoek (zoals de meesten rond mij deden) dat al mijn goesting om te wenen weg viel. Ik ben daar gelijk een rare in, ik. Plus dat ik Koen zijn personage zo graag graag wilde zien, maar hem eigenlijk niet eens zo sympa vond. :Unk: indeeders.

Uiteindelijk ben ik tijdens de ultieme scène waarbij iedereen in de zaal begon te trompetteren in zijn zakdoek ook wel gekraakt. Eerst één traan, en dan zes, en dan zeventien. En ik vind dat Nic Balthazar een mooie film heeft gemaakt, dat ook. Kudos daarvoor, Nic. Maar als je mij echt echt echt keihard wil doen janken, zo hard dat ik me de dag erna schaam om buiten te komen, dan moet je de hand waarmee je de knopjes bedient misschien net iets beter afdekken. Echt, ik zou erin meegaan gelijk een mak lammetje.