Als ik in de frituur de optie frietjes met vol-au-vent zie staan. Als ik iets over Baantjer voorbij zie komen. Als ik haar rijstsalade met stukjes paprika en een geheime kruidenmengeling probeer na te maken voor bij de barbecue. En faal. Als ik een bordeaux handtas van Kipling zie, of paarse dokter Martens. Als ik in het Kruidvat rondloop. Of door Koksijde wandel. Als ik Opium van Yves Saint Laurent ruik, of monoi olie. Als ik Thunderstruck van AC/DC hoor, en me herinner dat ze zich daar zo hard op kon smijten in de spinningles.
Als ik Lord of the Rings zie.
Of langs haar werk passeer.
Als ik iemand van haar netbalclubje tegen het lijf loop.
Als ik me afvraag hoe zij dat allemaal deed, toen ik net geboren was.
Als ik stukjes zie uit de eerste reeks van Big Brother.
Als ik door het ziekenhuis loop waar ze negen maanden behandeld werd, om te laten checken of alles oke is met haar eerste kleinkind.
Dan moet ik even heel hard aan haar denken.
En anders ook dikwijls.
(geïnspireerd door deze post van Rini Vyncke)
ik ga niet zeggen dat ik me kan inbeelden wat je voelt, want dat kan ik niet!!!
en de echte juiste woorden zeggen zal ik ook niet kunnen!
Ik kan het me alleen maar inbeelden dat je op dit moment in je leven je moeder idd nog meer mist … die mooie 9 maanden niet met haar kunnen delen ….het is zo unfair!
Ik hoop alleen dat je weet dat ik je ontzettend graag zie als schoonzus en dat wij énorm hard uitkijken naar jullie kleine ventje….hij gaat hier zo hard verwelkomd worden…met zoveel liefde…en als er iets is wat wij kunnen doen, ge weet ons wonen en ge kent mijn nummer!
Jouw moeder vervangen kan niemand en zou niemand nooit niet willen…maar dat stukje gemis wat minder hard maken..daar werk ik graag aan mee!
Love you
je schoonzusje
Severine
je komt er wel, ook zonder haar, al kan ik niet ontkennen dat bevallen een van de momenten is waar je een moeder heel hard mist. En misschien de eerste maanden erna ook wel. Maar ik ben overtuigd dat het ook een heel mooie en gelukkige periode zal zijn waarop je vaak zult zeggen : ‘ ik kan het ma, ik kan het!’
groetjes van aan het zeetje
Woeh kiekenvel, zowel van Lilith als van Severine…
Mijn nichtje is vorig jaar bevallen, nadat vijf jaar geleden haar moeder/mijn tante koos voor euthanasie door K. Die negen maanden niet kunnen delen met haar ma waren niet gemakkelijk, maar ze wist dat wij er voor haar waren als ze het moeilijk had. De dag van de bevalling en de eerste tijd er na, zijn moeilijk. Als ik nu zie hoe fier ze is met haar dochter, die ondertussen haar eerste stapjes zet, dan smelt mijn hart. En zoals tante nog dagelijks in onze gedachten is.. Zodra dat kleine prutske besef heeft, dan zal haar verteld worden over haar fiere, trotse en vooral sterke oma die een sterretje is.
Idd , nu je zelf zwanger bent , besef je des te meer wat het moeder zijn voelt, en sta je nog meer stil bij het gemis!
Ik wens je heel veel sterkte meid!
En ik hoop dat ze van weet ik waar je babytje kan zien.
liefs
Lieve Lilith, ik leef zooooo hard met je mee … Zelfs na 40 jaar gemis, doet het nog steeds hard pijn dat ze er niet meer is, dat ik de vreugde van de geboorte en het opgroeien van mijn eigen kinderen niet met haar heb kunnen delen, zelfs niet veel banalere dingen dan dat. Koester je herinneringen aan je mama, en put er kracht uit, dat doe ik ook. Ik was als oudste van 5 pas 15 toen ik haar heb moeten afgeven op haar 38e. Snik. Geen zelfmedelijden hoor, ’t komt gewoon allemaal weer naar boven. Dat gaat nooit meer over …
Met een hart dat zwelt van genegenheid: Dank je. Op een dag als gisteren wil ik soms graag uitschreeuwen: “Het is vandaag mijn mama’s verjaardag en ik mis haar zo! Aub, heb mij lief, geef mij een extra knuffel vandaag!” Maar dat doe je niet. De berichten stroomden bij mijn vader binnen. Maar waarom blijft mijn gsm stil? Waar is mijn plaats als dochter dan? Jij schonk me vandaag een plaats, met heel veel views op mijn blog, een gevoel van jebentnietalleen en ook van jadatwaarjeinderdaadschrikvoorhebt(trouwenofzwangerwordenzonderhaar)isookvooranderenlastig. Dank je.
Ik ben mijn mama kwijtgeraakt toen ik 20 was en ik herken heel veel van de dingen waar jij momenteel mee worstelt. Het gaat niet voorbij dat gemis: niet tijdens de zwangerschap, niet als het kindje geboren is, nooit eigenlijk maar er verschijnt regelmatig een glimlach op mijn gezicht als ik kleine dingetjes van mijn moeder herken in mijn driejarige dochter. Dat zal bij jou en je zoontje ook zeker het geval zijn. Echt iets om naar uit te kijken.