Dat begint hier meer en meer een zwangerschapsblog te worden, ik weet het, maar ik ben niet van plan om zes keer zwanger te zijn in mijn leven, so bear nog efkes with me. Straks wordt het een babyblog. Met zinnetjes als “Mama en papa zijn blij want ik heb vannacht maar drie keer heel het huis op stelten gezet met mijn geween”. Het kan dus allemaal nog erger, en het is vast maar een kwestie van weken.

De vijfendertigste was de week waarin:

* kind 1 zo groot werd en vooral zo hoog zat dat mijn longen bijna geen plaats meer hebben om een normale ademhaling toe te laten. In combinatie met rugpijn zorgt dat ervoor dat ik ’s avonds in de zetel uren aan een stuk amechtig van de ene kant naar de andere rol, op zoek naar een houding die soelaas brengt. So far nog niet gevonden

* ik merkte dat nogal wat mensen (lees: vrouwen) mij vol medelijden aankijken als ik op de vraag “weetjalwatdatisjemoetniezeggenwi!?” zeg dat het jongen is. En dat ze het niet vreemd vinden om daar een paar seconden later schouderophalend “goh ja, als het maar gezond is, hé” aan toe te voegen. Ik ben persoonlijk heel blij met mijn jongen, as a matter of fact. Ik wist zelfs niet dat dat abnormaal was

* er plots een kleerkast in de babykamer stond. Om dat te vieren fotografeerde ik de lamp

* ik met Youri heb afgesproken dat ik hem af en toe “het papatje” mag noemen. Waarmee mijn fascinatie voor Astrid in Wonderland een nieuw hoogtepunt heeft bereikt

* ik ging eten in een heel fijn restaurant, en dit cadeautje kreeg van de chef. Te cute, en volledig in lijn met de kleuren van de babykamer.

* ik dit boek uitlas. En het niet alleen bijzonder boeiend vond wat betreft mijn toekomstige opvoedingsvisies, maar ook voor mezelf

* ik best eens zou beginnen nadenken over het fameuze “koffertje voor de materniteit”

* ik op maandagmiddag op het gemak de keuken aan het opruimen was, zes appeltjes zag liggen die hun beste tijd hadden gehad en dacht: als ik daar nu eens verse appelmoes van maak! Dit lieflijke tafereeltje bewijst dat er een kalmte is ingetreden, die er tussen het afwerken van de laatste opdrachten voor zorgt dat ik een mens van verse appelmoezen ben geworden. Bliss

* mijn nesteldrang misschien van start had kunnen gaan, ware het niet dat ik plots verslaafd ben aan Rumble. No nesteldrang for me, dus

(ondanks alles doet deze zwangerschapsblog het bijzonder goed in de tussenstand van de Knack Weekend Blog Awards, wat mij zwaar verheugt. Stemmen kan nog altijd, en daarmee verhoogt u de kans dat ik binnenkort nog eens buiten kom om een glas fruitsap te drinken exponentieel. Doen, dus)

Voor ik zwanger werd van een jongen was één van de redenen dat ik altijd dacht liever een meisje te willen zo oppervlakkig als “de kleertjes”. Ik vind dat er geweldig veel lelijke jongenskleertjes bestaan. Ik heb mijn geboortelijst in twee winkels gelegd, wegens dat mijn familie en vrienden nogal verspreid zitten over verschillende hoods, en ik heb letterlijk in geen enkele babywinkel iets gevonden dat niet in de categorie “knalgroene polo’s met bruine broeken en beige hemdjes met debardeurtjes” valt. Liefst ook nog eens met grote cijfers of logo’s op. Do not like. En het wordt er precies niet beter op als ze ouder worden.

Gelukkig heb ik ondertussen ontdekt dat er ook ongelooflijk veel coole dingen voor jongens bestaan. En dat er honderden webshops zijn met leuke Scandinavische merken, die wel een beetje duur uitvallen, maar dat geeft niet, want in de H&M en de HEMA vind ik ook een hoop dingen waar ik niet mottig van weg moet wandelen. Ook ontdekt: dat er vreselijk veel lelijke meisjesdingen bestaan. Dat maakt het allemaal ook iets draaglijker.

In elk geval. Eén van die webshops waar ze altijd leuke dingen lijken te hebben is goldfish.be. Ik had er al een paar keer kwijlend naar staan kijken, en kijk: gisteren kreeg ik zowaar een cadeautje in de bus van Eva, die de webshop uitbaat.

Met een persoonlijke boodschap:

En dit zat erin:

Serieus, how cool is that?

Ik ben er persoonlijk een beetje helemaal verliefd op, en dan zit kind 1 er nog niet eens zelf in. <3 Ook de rest van de site is zeer de moeite, so check it out. :)

Vliegen doen ze, vliegen! Als ik op maandag even met mijn ogen knipper is het plots al weer vrijdag. And what have we done? Vanalles en nog wat, gelukkig, al moet ik toegeven dat ik nogal aan het sukkelen ben met mijn energielevels, lately. Nu al, ja, en dan heb ik nog niet eens een krijsend en stampend en krampend kindeken om me wakker te houden. En wacht, dan ben ik ook nog niet eens officieel aan mijn gezaag begonnen, want in de vierendertigste week van mijn zwangerschap:

* ging het van kwaad naar erger met mijn rugpijn. Gecombineerd met een baby die erg hoog zit ging het ook van kwaad naar erger met de hoeveelheid zitposities die ik nog kan aannemen zonder zonder adem te vallen/ bandenpijn te krijgen/terecht te komen in een algehele malaise terwijl ik eruit zie als een aangespoelde potvis. Liggen gaat nog net, soms. Voor een half uur. Mijn nachten zijn dus ook niet wat je noemt feestjes

* kreeg ik EINDELIJK een zwangere buik. Zo’n buik waarvan mensen die niet kunnen weten dat ik zwanger ben zeker zijn dat ik zwanger ben. En erover beginnen. Of het nog lang is enal. Dear diary moments! Ook al denken ze allemaal dat ik nog maar een maand of vijf ver ben in plaats van bijna aan het einde van de rit, maar het kan me niet schelen. Ik zie er zwangerder uit dan verdikt. Ik had gedacht dat het moment niet voor deze dame was weggelegd, maar kijkt

* kreeg ik vragen over mijn bevalling. In bad, of niet? Epidurale of niet? Ik doe alsof ik ze niet heb gehoord. Ik doe alsof ik niet echt moet bevallen. Ik wil uw bevallingsverhalen niet lezen. De best geïnformeerde zwangere van het moment wil veel dingen weten, maar dat van die watermeloen door dat sleutelgat? Dat zien we dan wel het moment zelf. Kijk daar, een vogeltje!

* begon ik eindelijk licht aan het einde van de opdrachten te zien. En daar ben ik vreselijk blij om, want eerlijk? Het is hier toch al ernstig aftellen geblazen naar mijn zwangerschapsverlof. We moeten daar niet valselijk dwaas over doen

* kreeg de baby zijn eerste uitnodiging (crowd goes “aaaah”)

(jullie wisten al dat lilith eigenlijk ook maar een doodgewone tante Kelly is hé? Toch? Indien niet: mijn excuses)

* kreeg ik een donkerbruin vermoeden dat kind 1 een hooligan is in het diepst van mijn baarmoeder. Of is dat normaal, dat hij al weken systematisch tegen dezelfde rib aan het stampen is, volgens mij volledig met de bedoeling om hem te breken? Ik dacht het niet

* raak ik mijn zetel niet meer uit en de trap niet meer op zonder puffen en blazen. Ik ben een gezellige geworden, kan ik mij voorstellen

* heb ik oogproblemen. Ik, die bekend sta om mijn arendsblik! Echt maat, tijdens zo’n dracht krijg je de zotste dingen, en alles blijkt altijd doodnormaal te zijn. “Aha, uw linkerbeen schiet soms tegen uw rechteroor? Doodnormaal tijdens een zwangerschap, niet mee inzitten”

* niet dat ik wil klagen, trouwens. Ik ben nog steeds ongelooflijk blij dat ik zwanger ben, besefte ik toen ik vorige week iemand hoorde vertellen over zes jaar van proberen en zotte behandelingen en teleurstellingen en uiteindelijk alle hoop moeten laten varen. Dat ik hier niet overkom als het ondankbaarste wicht van de blogosfeer. Ik ben echt blij blij blij, zulle

* neen, echt

Een week of twee geleden. Ik word ziek. Het begint met nachtelijke keelpijn. Het gaat over in koortsaanvallen. En hoesten. Het hoesten wordt erger. Ik hoest zoals ik in geen twintig jaar heb gehoest, zo hard dat ik er een paar keer bijna van over mijn nek ga en denk dat ik erin ga blijven. Zo erg dat zelfs mijn immer kalme relativerende vent geen oog dicht doet omdat hij denkt dat ik erin ga blijven. Meerdere nachten na elkaar.

Ik ben zwanger, dus ik mag alleen Dafalgan nemen. Het duurt nog maar drie dagen, dus ik denk: dat gaat wel weer over. Ik word evenwel nog zieker. Koud zweet enal. Griep, wordt geïnsinueerd, maar ik heb me afgelopen winter laten inenten, just in case. Ik krijg bericht dat mijn nichtje, waar ik een paar dagen eerder nog gezellig boterhammekes mee zat te eten, ondertussen ook serieus ziek is. Klierkoorts, zelfs. Ik ben zwanger. Ergens achteraan in mijn hoofd gaat een klein alarmbelletje rinkelen. Na alweer een nacht from hell besluit ik om efkes naar de gynaecoloog te bellen, just in case.

Dat klierkoorts op zich niet echt kwaad kan, maar dat dat wel gigantisch hard kan lijken op CMV. En ik ben niet immuun voor CMV. Dus dat ik wel moet laten checken of mijn nichtje dat niet heeft, in plaats van klierkoorts. De kans is klein, maar het kan wel, en het is gevaarlijk. Ik hoor de alarmbel in mijn achterhoofd luider worden, en doe wat elke intelligente vrouw zou moeten doen op zo’n momenten: de termen “CMV oplopen tijdens je zwangerschap” intikken op almighty Google, en zich laten overspoelen door de honderden worst case scenario’s die er te vinden zijn. En een beetje sterven van angst, achter haar computer, bij het lezen van dingen als verkalkingen in de hersentjes, zoveel procent kans op doof- en blindheid op latere leeftijd, autisme en andere kweetnie hoe erge dingen. De vrouw had toen haar moeder ziek was nochtans geleerd om dokter Google links te laten liggen, maar was dat in deze blijkbaar toch weer wat vergeten.

Het nichtje wordt gelukkig snel weer beter, en de huisdokter denkt dat het toch geen CMV was. Maar als ik het echt wil uitsluiten laat ik beter mijn bloed onderzoeken. Ik word ondertussen steeds zieker. Ik, die nooit langer dan twee dagen ziek ben. Elk symptoom dat ik erbij krijg (migraine, vermoeidheid, mijn longen er bijna uitkatapulteren bij het hoesten, snot, nog meer keelpijn, als een blok in slaap vallen om twee uur in de namiddag) staat ook in het lijstje CMV-symptomen dat ik ondertussen bijna uit mijn hoofd kan opzeggen. “Ik ben nooit ziek”, zeg ik tegen Youri, die me gerust probeert te stellen. “Je moet niet meer Googelen”, zegt hij. En ik weet het. Maar als ik na twee weken nog altijd niet in de cinema ben geraakt omdat ik elke avond mottig in de zetel lig begin ik me toch ernstig zorgen te maken over wat ik dat kind aan het aandoen ben als ik toch besmet blijk met iets supervies.

Twee dagen geleden waren de uitslagen eindelijk binnen. Negatief. Opluchting maat, ik moet het u allemaal niet zeggen.

Opluchting, en het besef dat ik nu al de meest bezorgde moeder ooit ben.
En ik ben nog niet eens een moeder. Dat wordt nog lachen.

Geboortelijstjes. Lijstjes van alle dingen die ik nog moet zien te vinden op de zwarte markt. En dat zijn er nog maar bijzonder weinig, want deze gierige pin heeft zowat de hele uitzet voor kind 1 tweedehands zien te scoren voor de helft van de nieuwprijs of minder, wat ervoor zorgt dat er na de bevalling meer dan genoeg geld over is voor wijn en sushi voor de mama in zieke hoeveelheden. Lijstjes met dingen die in het koffertje moeten voor de materniteit. Lijsten met opdrachten die nog af moeten tegen dat ik moet bevallen. Adressenlijstjes. Maar ook: een lijstje met alle dingen die ik nog wil doen voor hij er is, de sloeber.

En dat is echt niet meer bijzonder lang, ook al zou je dat nog altijd niet bijzonder hard zeggen, ik weet het. Ik steek hem hier zelfs nog serieus vooruit ook, voor de show. GUN HET MIJ, WILL YOU?

Anyways. Omdat ik dus denk dat mijn sociaal leven nogal tot een piepende halt zal komen binnen een paar weken ben ik dus nog allemaal dingen aan het doen die er dan een tijd niet van gaan komen.

Naar de cinema gaan met de husband, bijvoorbeeld. Naar The Hunger Games, trouwens, die ik zeer genietbaar vond als laatste bioscoopfilm voor de komende zes jaar.

Of naar een tweesterrenrestaurant(!!) gaan eten, omdat het voor veel goedkoper kon met één of andere actie. Zo vreselijk hard van genoten, jongs, zelfs zonder aangepaste wijnen.

Of gelijk gisteren, nog eens naar een kookworkshop geweest in deze fijne kookstudio. En geleerd hoe ik sushi en binnenstebuitensushi moet rollen. Het was de max. Ik was niet eens beschaamd toen ik mijn sushi’s moest uitdelen of niets!

Dit weekend wordt er nog gewelnesst ook, en er staan nog minstens tien andere dingen op mijn lijstje. Benieuwd hoe ver we gaan geraken, maar als het kort dan kort het, zeg ik altijd.

Het kan allemaal niet snel genoeg gaan, en tegelijk wil ik liefst dat het nog een hele tijd duurt voor hij mijn op zich ook wel zeer oke leven overhoop komt gooien. Ik kijk vreselijk hard uit naar de start van mijn zwangerschapsverlof, maar ik ben ook nu al bang dat ik me steendood ga vervelen en ga vereenzamen, zo zonder collega’s en ander volk rond mij. Het mag algauw gaan beginnen, dat zotte nieuwe avontuur, en toch hoop ik dat kind 1 nog een paar weken op zijn gemak blijft zitten zodat hij helemaal af is en klaar om goed gelanceerd te worden.

Ik ben ongelooflijk benieuwd naar hoe hij er zal uitzien, maar er echt over nadenken durf ik toch nog niet. Een baby hebben lijkt me zowel de max als de hel, bij momenten. Ik popel nu al geweldig hard, maar ik moet ook nog tienduizend dingen afkrijgen en in orde zetten en zien te vinden en regelen, zodat ik precies wel nog een extra zes maanden zou kunnen gebruiken. Ik kijk uit naar alle nieuwe dingen, maar ben ook geweldig bang dat ik al het oude vreselijk ga missen. Dat ik na een week hysterisch huilend ga schreeuwen dat ik er nooit aan had mogen beginnen. Iets dat vriendinnen bevestigen: dat zal ik doen, maar het gaat ook weer over. Dat ik altijd moet denken dat het weer over gaat.

Ik voel de klok tikken. Tegelijk veel te traag en veel te snel. Omdat ik nog tien citytripjes wil maken met mijn vent, en nog een paar eeuwen zorgeloos wil zijn, en nog een keer of tien wil gaan eten zonder na te denken over een babysit. En dan stampt kind 1 elke nacht mijn maag tegen mijn ribben, en verrek ik van de rugpijn, en zie ik plots een baby van een paar weken en denk ik: dat hij hier maar snel is.

Hmm.