Dat begint hier meer en meer een zwangerschapsblog te worden, ik weet het, maar ik ben niet van plan om zes keer zwanger te zijn in mijn leven, so bear nog efkes with me. Straks wordt het een babyblog. Met zinnetjes als “Mama en papa zijn blij want ik heb vannacht maar drie keer heel het huis op stelten gezet met mijn geween”. Het kan dus allemaal nog erger, en het is vast maar een kwestie van weken.

De vijfendertigste was de week waarin:

* kind 1 zo groot werd en vooral zo hoog zat dat mijn longen bijna geen plaats meer hebben om een normale ademhaling toe te laten. In combinatie met rugpijn zorgt dat ervoor dat ik ’s avonds in de zetel uren aan een stuk amechtig van de ene kant naar de andere rol, op zoek naar een houding die soelaas brengt. So far nog niet gevonden

* ik merkte dat nogal wat mensen (lees: vrouwen) mij vol medelijden aankijken als ik op de vraag “weetjalwatdatisjemoetniezeggenwi!?” zeg dat het jongen is. En dat ze het niet vreemd vinden om daar een paar seconden later schouderophalend “goh ja, als het maar gezond is, hé” aan toe te voegen. Ik ben persoonlijk heel blij met mijn jongen, as a matter of fact. Ik wist zelfs niet dat dat abnormaal was

* er plots een kleerkast in de babykamer stond. Om dat te vieren fotografeerde ik de lamp

* ik met Youri heb afgesproken dat ik hem af en toe “het papatje” mag noemen. Waarmee mijn fascinatie voor Astrid in Wonderland een nieuw hoogtepunt heeft bereikt

* ik ging eten in een heel fijn restaurant, en dit cadeautje kreeg van de chef. Te cute, en volledig in lijn met de kleuren van de babykamer.

* ik dit boek uitlas. En het niet alleen bijzonder boeiend vond wat betreft mijn toekomstige opvoedingsvisies, maar ook voor mezelf

* ik best eens zou beginnen nadenken over het fameuze “koffertje voor de materniteit”

* ik op maandagmiddag op het gemak de keuken aan het opruimen was, zes appeltjes zag liggen die hun beste tijd hadden gehad en dacht: als ik daar nu eens verse appelmoes van maak! Dit lieflijke tafereeltje bewijst dat er een kalmte is ingetreden, die er tussen het afwerken van de laatste opdrachten voor zorgt dat ik een mens van verse appelmoezen ben geworden. Bliss

* mijn nesteldrang misschien van start had kunnen gaan, ware het niet dat ik plots verslaafd ben aan Rumble. No nesteldrang for me, dus

(ondanks alles doet deze zwangerschapsblog het bijzonder goed in de tussenstand van de Knack Weekend Blog Awards, wat mij zwaar verheugt. Stemmen kan nog altijd, en daarmee verhoogt u de kans dat ik binnenkort nog eens buiten kom om een glas fruitsap te drinken exponentieel. Doen, dus)