Monthly Archives: mei 2012

lilith trekt zich op aan anderen hun miserie

Geschreven op 31 mei 2012 | personal

Het is één van de dingen waar ik eigenlijk het hardst voor sidder en beef wat betreft kind 1 en zijn nakende komst: het slaapgebrek dat daar naar het schijnt standaard bij wordt geleverd. Ik hoor het u al zeggen: “Moh lilith, volgens uw Facebook zijt gij toch elke ochtend op voor de eerste vogels van jetje beginnen te geven? Gij zit toch al volledig in het ritme van de natuur? Dat gaat toch voor niks gaan bij u, oh gij immer wakkere sjamaan?”. En ik weet het, ik weet het, op Facebook kom ik over als een soort vrouwelijke Chuck Norris die slapen voor jeanetten vindt, maar ik zal u eens iets verklappen: ik zit dan ook zelden of nooit na middernacht in mijn bed. Omdat ik anders keihard zou crashen. Zo, dat mysterie is dan ineens ook opgehelderd, zie.

Luistert: ze mogen mij veel afpakken, maar laat mij een paar nachten weinig slapen en ik word of ongelooflijk triest, of ik vind zelfs een rerun van FC De Kampioenen hilarisch. Zeker één waarin Carmen iets verkeerd begrepen heeft en alles daardoor uitdraait op een geweldig misverstand. Want dat zijn de beste. Klinkt fun? Tot je mij een uur in die staat van complete zinsverbijstering meemaakt. Kom dan nog eens klappen, kind.

Aangezien ik van plan ben om borstvoeding te geven ziet het er dus naar uit dat mijn nachten de komende tijd nogal onderbroken zullen zijn. Als die gedachte bij me opkomt moet ik alleen maar aan Peter Van de Veire en zijn zotte radiomarathonexperiment denken, en dan voel ik me ineens geweldig veel beter. Want ja, ik zal bij nachte moeten opstaan en er zal niet veel geslapen worden, maar ik moet niet meer dan 183 uur aan een stuk radio maken voor het oog van een hoop mensen die waarschijnlijk stiekem hopen dat ik op mijn bek ga. En als ik echt heel moe ben dan kan ik nog altijd keihard bleiten en roepen tegen Youri dat mijn leven compleet naar de vaantjes is doordat hij mij bezwangerd heeft! Peter moet in die 183 uur ook nog eens zijn manieren houden ook.

Ik vind het trouwens ongelooflijk stoer, dat de mens de uitdaging aandurft. Al helemaal na het bekijken van deze video.

Dat hij mij uit mijn slaap zal houden, oke, maar ik hoop alvast dat kind 1 ook weer niet al te hard huilt, zodat ik tenminste iets kan horen van die zotte radiopresentator zijn nachtelijk gehallucineer en gewauwel.

Jaak, ik ben wreed benieuwd wat dat gaat geven, eigenlijk.

lilith mag iets weggeven

Geschreven op 29 mei 2012 | personal

Ik vind dat niet evident, een boek vinden dat mij helemaal meesleept tot het einde. Dat er tegelijk voor zorgt dat ik elke vrije minuut wil lezen, en ook niet, want dan is het boek te snel uit en moet ik weer op zoek. Bewijs daarvan is het feit dat ik op mijn Goodreadspagina alleen maar veel sterren geef aan boeken: als ik ze uitlees, dan zijn ze goed. Meestal heel goed. Geen verloren tijd aan boeken die mij niet volledig meekrijgen, die vliegen zonder al te veel compassie aan de kant. Meedogenloos, die lilith.

Eén van de boeken waar ik vorig jaar echt volledig wild van was is ondertussen vertaald en verfilmd. Ik las het als “The Help“, maar in het Nederlands heet het “Een keukenmeidenroman”. De verfilming moet ik zelf dringend zien, want heel benieuwd of ik even hard van de personages ga houden als tijdens het lezen van het boek.

Goed nieuws voor al wie het boek net zo graag heeft gelezen als ik, of het nog moet lezen: ik mag van de mensen van Enchanté een pakketje weggeven met zowel het boek, de film als de soundtrack.

(de kleuren zijn niet echt zo flets, zulle, dat ligt aan de zon en mijn slechte fotografeerskills)

Aangezien ik een wedstrijdvraag nodig heb doe ik wat een vrouw in zo’n situatie moet doen. Jullie laten pronostikeren op de dag en het tijdstip dat kind 1 op de wereld wordt gezet. Dus datum, uur en minuten. Wie het dichtst in de buurt zit wint het pakket. En het is voor de rappe, want meedoen kan tot morgenmiddag 13 uur stipt.

Antwoorden of in de comments, of via lilith@fromfrats.com. Good luck!

lilith haar favorietjes van mei

Geschreven op 28 mei 2012 | lijstjes

Omdat ik dat graag lees op andere blogs, de dingen die andere mensen cool vonden de afgelopen maand op het interwebs, of ernaast. En omdat ik hoop dat jullie de dingen die ik cool vond misschien ook cool vinden, of anders gewoon inspirerend of onderhoudend of misschien zelfs dat niet. Ge moet maar zien. In elk geval: deze dingen wonnen in mei van 2012 een stukje van mijn hart.

* deze instagramboekjes. Ik heb er eentje van een vijftigtal pagina’s laten maken bij wijze van test, en dat was zeker niet de laatste keer. Zo leuk, zeg

* VSCO CAM. Zonder twijfel mijn favoriete foto-app van het moment, omdat het je toelaat om foto’s op oneindig veel manieren aan te passen en makkelijk naar Instagram of andere programma’s te sturen. Very, very nice

* deze foodiesite. Ik wil precies alle recepten klaarmaken

* Don’t work. Be hated. Love someone

* Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse. Stond al heel lang op mijn to read-lijstje, en man, wat een leuk en grappig boekje was dat. Maar echt, hardop moeten lachen enal

* gesmeusde patatjes uit de oven, zoals deze van the pioneer woman

* Six things you did that ruined your kid

* de babykleertjes op Next.co.uk. Getipt door een bloglezeres. Ik heb nog niet besteld, maar als ik het ga doen zal mijn postbode zich een driedubbele hernia moeten heffen aan de doos, vrees ik

* dit filmpje

* en dit, waarbij ik echt veel te hard moest bleiten

* al langer dan alleen maar in mei, maar ik gebruik Evernote Food echt veel de laatste tijd. Omdat ik dat tof vind, een overzicht van alle maaltijden die ik op restaurant heb gegeten. Ja, ik ben weird like that

* deze blogpost over schrijven en Stephen King

* en deze, over eten

* dit boekenlijstje

* dit project, van iemand die er wel in slaagde om heel lang elke dag een foto en een verhaaltje te posten. Meer dan vierhonderd dagen lang, om precies te zijn

* deze sooper hero cap. Wie maakt het voor mijn kid?

lilith en de negenendertigste week

Geschreven op 27 mei 2012 | lijstjes, personal

“Ben je het nog niet beu?”, vragen de mensen, en ook “Je bent zeker nogal een beetje aan het aftellen?”. Awel eerlijk? Niet echt. Zeker niet na een funfilled week vol dingen in de agenda waarvan ik op voorhand niet zeker wist of ik ze wel zou kunnen doen, zo geweldig zwanger zijnde, maar dat bleek dus allemaal zwaar mee te vallen. En zo kwam het dat ik in de negendertigste week van mijn zwangerschap:

* zowel een optreden van Kommil Foo als Henk Rijckaert als een dag Multi-Mania in Kortrijk bijwoonde. Het kind stampte bij elk evenement even hard, wat mij doet vermoeden dat het een culturele nerdy veelvraat zal worden

* bijna vertrappeld werd op Multi-Mania toen ik als hoogzwangere op de grond moest zitten, want hoogzwangere vrouwen een stoel aanbieden is niet meer hip, zo blijkt. Wel hip: hoogzwangere vrouwen in de supermarkt omver duwen of ze keihard met hun buik tegen hun kar gooien omdat jij dringender bij het brood wil zijn dan de hoogzwangere. Soms denk ik dat het komt omdat ik misschien nog altijd niet zichtbaar zwanger ben, maar dan neem ik dit soort foto’s en twijfel ik toch aan die gedachte

* ter controle aan de monitor moest, en op de eerste warme dag van het jaar terecht kwam op een materniteit waar de helft van Ieper aan het bevallen leek te zijn. Alles bleek bij mij nog potvast te zitten, dus mocht ik naar huis om mijn bbq te gaan voorbereiden, alle andere puffende vrouwkes uitzwaaiend met een demonisch lachje op de lippen

Ook Youri was daar wreed content van. Al helemaal omdat ik de couscous niet had geweekt in vruchtwater, zoals mij op Facebook werd aangeraden. :unk:

* na een dag vol terrasjes en een bbq bloednuchter in mijn bed kroop, en de dag erna bijna omver viel van hoe fris en fruitig je kan zijn als er geen alcohol aan te pas komt. Ik heb even gedacht om nooit meer te drinken, maar dat ging precies toch weer over

* de komst van een erfstuk meemaakte in onze living:

* genoot jongs. Van mijn verlof, van het mooie weer, van lezen in mijn hof, van terrasjes met toffe mensen en de zon.

Het schijnt dat het vanaf woensdag gaat verkoelen, dus als het van de mama afhangt mag het kleine wonderlijke wezentje nog wel een paar dagen blijven zitten. Niet dat de mama niet curieus is, maar zo’n geweldig weer, zeg.

Ik ben trouwens al aan het oefenen met de hond van mijn vader om baby in bloempotfoto’s te kunnen maken.

Het lukt precies al goed.

lilith maakt noedels van Jamie, ongeveer

Geschreven op 22 mei 2012 | recept

In den tijd voor ik gestopt ben met shoppen had ik een lichte kookboekverslaving. Aangezien er toen nog vlees en vis werd gegeten in de crib staan er heel veel boeken in mijn kast die doen alsof vegetarisme voor jeanetten is. Sinds er hier geen dieren meer gegeten worden liet ik die boeken meestal links liggen, tot ik het licht zag: veel van die recepten kun je mits een beetje nadenken geweldig goed vegetariseren. Iets dat ik gisterenavond met succes deed met een gehaktrecept van Jamie Oliver zelf.

Het resultaat was zo lekker, aldus de man des huizes en ikzelf, dat ik het wel moet delen. Het moet gezegd dat ik er een hoop groene dingen heb uitgelaten omdat die man des huizes ze niet lust, en een paar dingen heb toegevoegd, zodat het eigenlijk niet meer zo heel veel met Jamie te maken heeft, maar een inspiratie was hij zeker.

Here goes:

De nogal op Jamie Oliver zijn recept geïnspireerde veggie noedels:

Nodig voor twee:

* 400 gram vegetarisch gehakt
* een klontje boter
* 1 groentenbouillonblokje
* 250 gram noedels
* een blikje tomatenpuree
* een eetlepel of zes honing
* een kerstomaatje of twaalf, gehalveerd
* vier teentjes look, in kleine stukjes
* vier eetlepels donkere soyasaus
* peper en zout
* een halve chilipeper, in kleine stukjes
* twee lenteuitjes, versnipperd
* wat citroensap

Te doen:

Verkruimel het bouillonblokje in een pot gevuld met water en breng aan de kook. Doe ondertussen het gehakt en de boter in een pan met dikke bodem, en laat wat warmen, samen met de chilipepertjes. Roer er de honing door tot alles goed bedekt is met een mooi laagje, doe een potje tomatenpuree erbij, samen met de kerstomaatjes, laat een paar minuutjes opstaan en zet van het vuur. Doe de noedels in het kokend water en kook volgens de instructies op het pakje. Giet af, maar bewaar een kopje van het kookwater. Zet je pan met saus weer op het vuur en voeg de soyasaus, de look, het kookwater toe. Goed kruiden met peper en zout, en de noedels erdoor roeren.

Serveren op een bordje met wat lenteuitjes en een scheutje citroensap. Smullen!

lilith is blij met de babykamer

Geschreven op 21 mei 2012 | tftc 365

Er was het moment in de stoffenwinkel, toen ik bijna op mijn rug sloeg van de kostprijs van knalgele gordijnstof. Maar geen tijd had om er al te lang over na te denken, want de stoffenmevrouw die net heel de winkel en haar gigantische stoffenarchief had doorzocht omdat ik al haar gele stofjes te flets vond wilde weten hoe het kind zou gaan heten. Ik kende de stoffenmevrouw helemaal niet, en zei dus “Dat verklap ik niet hoor”, ondanks al de moeite die ze net voor me had gedaan. Waarop ik de namen van haar drie zonen voor de voeten geworpen kreeg, voor het gemak vroeg of ik de knalgele draperiestof met bancontact kon betalen en toen beschaamde kaken leed omdat mijn saldo kei-ontoereikend was. Karma is a bitch, zelfs in gordijnstofwinkels.

Er was die ongelooflijk mooie kleerkast, en de cappuccino die gedronken moest worden in de cafetaria van de meubelwinkel om even met de husband te bespreken of de prijs die eraan vastgekoppeld was wel kon. Hij kon, omdat hij zoooo mooi was, zo kwamen we het overeen na twee cappuccino’s en veel gezucht. En zo stevig dat hij ook was. En perfect, voor de babykamer. Drie dagen later gingen we toch naar IKEA om een kast te halen die meer dan de helft goedkoper was. Want zo zijn we dan wel weer. Voor ons kind alleen het goedkoopste en massaal geproduceerdste.

Er werd geschilderd en er kwamen eindelijk plintjes tegen de muur, en een gele wolkenlamp aan het plafond.

En toen kreeg ik nog een geweldige mobiel van een bloglezeres in Afrika, en zag ik een leuk printje op Etsy, en trakteerde Lien mij op een superleuk zelfgehaakt dekentje dat perfect bij de rest past.

De beer die Youri als kind had maakt het helemaal af. Allemaal voor een fractie van de prijs van zo’n designerige babykamers waarbij je alles in één keer moet kopen.

Blij mee.

lilith spreekt zichzelf moed in

Geschreven op 19 mei 2012 | tftc 365

“Weet je wat het is?”, zei ik, vanuit de troebele staat waarin mijn hersenmassa zich de laatste dagen ophoudt. Dezelfde troebele staat die me gisteren al mijn eerste sessie aan de monitor opleverde, wegens een plotse aanval van drie dagen op rij barstende migraineachtige hoofdpijn gecombineerd met gigantische zwarte vlekken voor mijn ogen die zonder waarschuwing in ontploffende asteroïden veranderden.

En die na een hoop onderzoeken op niks ergers wezen dan een totaal gebrek aan slaap. Nu al.

Maar wat het dus is. Een mens denkt altijd dat de tijd hem zal veranderen in iemand die volledig klaar is voor een aankomende verandering. Toen ik trillend met een pas beplast en positief staafje zwangerschapstest in ons huisje in Los Angeles stond leek het nog zo ver weg, het moment waarop kind 1 zich zou aandienen, dat ik ervan overtuigd was dat ik in die acht maanden wel stilaan zou veranderen in een moeder. Net zoals die keer dat de dokter van mijn moeder zei dat ze nog een maand of zes te leven had, en ik dacht dat ik in die zes maanden iemand kon worden die dat wel zou aankunnen. Twee hele andere situaties, maar ik ging ervan uit. Met tijd en boterhammen zou ik mezelf wel kunnen klaarstomen tot iemand die het allemaal aankon.

Wat blijkt nu? De lilith die binnen een korte periode een baby op de wereld dient te zetten en zal moeten zien dat die baby een toffe, sympathieke en goed doorvoede knul wordt waarmee het fijn pinten drinken is is identiek dezelfde lilith die trillend met het stokje in haar handen stond. Oke, ze is iets beter geïnformeerd over afkolfmachines en luieremmers dan toen, en de kans is kleiner dat ze onder invloed is van een boterham met een dikke laag preparé, maar voor de rest is ze dus nog even clueless. Nog even weinig moeder. Net zoals ze in de laatste weken van het leven van haar eigen moeder even weinig benul had van hoe ze het allemaal zou doen zonder. Ze had toen geen idee. Ze heeft het uiteindelijk wel gedaan, en het is haar beter gelukt dan ze toen kon vermoeden.

“Weet je wat het is?”, dacht ik dus maar. Dat je er maar vanuit moet gaan dat je het opgelost krijgt als het zich aandient. Dat je er maar op moet vertrouwen dat je het kunt. En dat dat misschien niet meteen iets is waar je bijzonder beslagen in bent, in ergens op vertrouwen dat er nu nog vreselijk vaag uitziet, maar dat je al zo veel hebt gekund, kind.

Of, zoals iemand het mij ooit vanuit de loopgraven van het ouderschap toevertrouwde: zelfs in het slechtste geval is het altijd twee volwassenen tegen één baby. Wat we niet kunnen winnen in decibels pakken we al zeker terug in droge spiermassa.

Aan dat soort gedachten trek ik mij keihard op.

lilith is hier nog altijd, zulle

Geschreven op 18 mei 2012 | lijstjes

Ondertussen is de achtendertigste week van mijn zwangerschap bijna achter de kiezen, en heb ik daar de volgende zaken over te vertellen >>

In de achtendertigste week:

* werd ik bijzonder frequent gevraagd of ik al bevallen was. Smsjes met “En? EN? EHEN?!!”, Facebookberichtjes en mails, ze bleven maar komen. Ik vond dat nogal opmerkelijk, wetende dat een eerste kind eerder laat dan vroeg komt (volgens de steekproef die ik alhier uitvoerde), en het toch echt wel nog eventjes is tegen mijn uitgerekende datum. Naar ’t schijnt ben ik ook bijzonder stil op Facebook, maar dat is niet met opzet, zulle. Ik moet gewoon nog duizend enveloppen schrijven tegen de komst van kind 1, en ik doe soms van middagdutjes omdat ik ’s nachts bijna niet kan slapen en af en toe ben ik zelfs een paar uur away from keyboard. I know! Ik was een beetje vergeten hoe geweldig dat was

* begon ik er steeds meer van uit te gaan dat ik overtijd zal gaan. Geen idee waarom, maar ik zie het allemaal nog niet rap gebeuren, eigenlijk *tart het lot*

* heb ik de indruk dat ik zelf minder hard aftel dan andere mensen. Ja, ik ben nieuwsgierig enal, maar van mij mag hij echt wel nog eventjes blijven zitten waar hij zit, heur. *kijkt met verschrikte ogen in die van u*

* keek ik vier uur naar de Kattenstoet vanop een zachte stoel in mijn favoriete koffiehuis. Beste plekken van heel Ieper, check!

* zag ik er ongeveer zo uit

* kreeg ik te horen dat de kans klein is dat kind 1 een reus van vier kilo zal zijn bij de geboorte, zoals de papa. Eerder drie en een beetje, wordt gegokt. Peace of cake, I say

* rolde ik veggie sushi like a boss, maar begon ik stiekem ook wel keihard uit te kijken naar nog eens echte sushi, met rauwe vis. En een stukje rood vlees, een kleintje. EN EEN HALVE FLES WITTE WIJN. IN MIJN MOND. :aah:

Maar goed, dit was dus ook wel lekker.

* dit trouwens ook:

* werd het haar nog eens gerost.

Wat er dus ook scheurt of geknipt wordt of uit de hand loopt tijdens die dekselse bevalling, het zal alvast niet aan mijn uitgroei liggen. Peace out!

lilith schrapt de zevenendertigste

Geschreven op 11 mei 2012 | lijstjes

Juicht allen, want nog een paar dagen en kind 1 is geen prematuurtje meer op het moment dat hij beslist om mijn baarmoeder in te wisselen voor dit grijze en regenachtige stukje aardkloot. Volgens de boekskes is hij nu zo goed als voldragen, al is het voor iedereen beter als hij nog een week of drie blijft waar hij is. Alleen al voor de mentale gezondheid van de mama in kwestie, die dat nu toch wel allemaal heel zot dichtbij vindt komen, zulle.

In de zevendertigste week:

* maakte ik kennis met het fenomeen oefenwee. Gat in de nacht, dan nog. En vroeg ik me na twee bijzonder pijnlijke voorbeelden af wat die echte dan wel niet moeten geven, als deze maar om te lachen waren. :eek: De epidurale verdoving mag anders nu al geprepareerd worden, zuster

* nam mijn eerste week zwangerschapsverlof een aanvang, en besliste ik om me niet te vervelen, maar heel hard te genieten van het feit dat ik eindelijk tijd heb. Om languit in bad te gaan, te lezen, opgenomen documentaires te bekijken van op de BBC en op twee dagen tijd drie maaltijden van Julia Child te koken voor mijn werkende husband.

Gevulde champignons, provençaalse gratin en aardappel-preisoep, om precies te zijn. Jezus christus, met een kilo of vijftig minder rond mijn gebeente zou ik perfect een trophy wife van een sugar daddy kunnen zijn, ik

* werden mensen steeds nieuwsgieriger naar de naam van kind 1. En begon ik hem steeds vaker luidop te zeggen als ik het met het papatje over kind 1 had, en hoorde ik dat het goed was. En dat zelfs ik hem kan uitspreken, dus gene paniek, oma van lilith. Gij gaat dat kunnen

* kocht ik pampers in maat 1. Dacht ik de rest van de dag: “Aumagad, ik heb pampers gekocht. In maat 1”

* had ik het toch bijna gehad met de liters fruitsap die ik tegenwoordig drink op recepties en andere feestjes. Nog even en ik verander in een gigantische fles Appelsientje

* werd bijna alles in mijn bestaan gedomineerd door rugpijn. Slapen, achter de computer zitten, naar de stad stappen, het worden ware calvarietochten als je constant het gevoel hebt dat ze met messen in je ruggegraat zitten te ploegen. Nu nog veel slapen voor straks? Laat me asjeblieft niet lachen. Al was het maar omdat zelfs dat pijn doet

* verslikte ik me dus ook bijna toen de Zappybaby-app op mijn iPhone vriendelijk informeerde of ik “ook niet kon stoppen met poetsen?”. Volgens mij heeft boer Charel meer nesteldrang en poetsgoesting dan ik op dit moment, zappybabypeoples

* begon ik aan mijn zeventiende boek van 2012 en had ik nu al weemoed naar de tijd waarin ik tegen mei zeventien boeken kon lezen

* werd ik even niet goed van deze foto. Oke, schrap even. Vervang “niet goed” door “zo mottig als een aap”

* waren we plots nog maar een paar dagen verwijderd van de Kattenstoet, het evenement waarvan ik aan het begin van deze zwangerschap hoopte dat ik het nog zou kunnen meemaken, wegens nog nooit één gemist sinds ik in Ieper woon. En omdat het maar een keer om de drie jaar is enal.

Het zal vast wel lukken, al vrees ik voor mijn rug als ik langer dan drie minuten langs het parcours zal moeten staan. Of mij als een wildeman tussen de kinders en Japanners zal moeten gooien om toch maar een pluchen katje te vangen dat door de stadsnar van de Lakenhalle wordt gegooid. Aangezien het kindje in de buik van de zwangere altijd kleiner is dan het kindje dat het katje van de vrouw probeert af te pakken heeft de zwangere vrouw namelijk ALTIJD gewonnen. Willen we dat zo afspreken?

lilith zoekt naar puzzelstukjes

Geschreven op 10 mei 2012 | nostalgia

“Wie heeft je dat wijsgemaakt?”, vraagt mijn meme, terwijl ze de tafel afruimt. “Helemaal niet. Allebei perfect op tijd, zowel jij als je broer”. “Aah oke”, zeg ik, een beetje uit mijn lood geslagen. En ik vraag me af of ik het dan gedroomd heb, die keren dat ik mijn moeder meende te horen vertellen dat ik een achtmaandertje was. Om zeker te zijn check ik het een paar weken later bij mijn broer. “Op acht maanden ja, zowel jij als ik. Dacht ik”, zegt hij. Enkele dagen later zoek en vind ik toch nog bevestiging bij mijn vader: “Omdat jullie allebei te groot aan het worden waren moesten jullie vroeger komen”. En dat ik toch wist dat ik een gigantische huilbaby was, en mijn broer totaal niet?

Vaag, ja. Iets met hele nachten rond de salontafel moeten lopen met een paars aangelopen huilend kind op de borst, dat soms enkele seconden weigerde te ademen van hysterie en maar niet gesust wilde worden. En ook iets met een paar maanden moeten platliggen tijdens de zwangerschap, al herinner ik me niet meer of dat bij mij was, of bij mijn broer. Omdat het, op de momenten dat de verhalen werden verteld zo ongelooflijk vanzelfsprekend was, dat mijn moeder er nog duizend jaar zou zijn om ze te hervertellen op de momenten dat ik meer interesse had in kinderen en zwanger zijn. Nu dus. Maar ze is er niet, en de puzzelstukken vallen langzaam maar zeker uit elkaar omdat de mensen die ze nog zouden kunnen leggen net als ik vanalles beginnen te vergeten.

Of ze veel was bijgekomen. Of de bevallingen makkelijk verliepen. Ik herinner me vaag dat ze me ooit zei dat ik wel een Conehead leek, door de verlostang. Meer info ontbreekt, hoe hard ik mijn hersenen ook pijnig om wat ze me ooit over die tijd heeft verteld terug op te roepen. Zou het me helpen als ik nog meer details kende? Vast niet. Alleen leek het me ooit zo ongelooflijk vanzelfsprekend, dat zij er zou zijn met alle info en antwoorden en advies over hoe je dat juist doet, kleine mensen opkweken. Dat er nog tijd genoeg zou zijn om ze opnieuw te vertellen, al die verhalen, en dat ik dan nog veel beter zou luisteren dan toen. Het leek ooit zo voorspelbaar, wie er het eerste aan mijn bed zou staan eens kind 1 er zou zijn. Ik stond er zelfs niet bij stil, tot de dag dat ze me, ziek van de chemo, totaal uit mijn lood sloeg door te zeggen dat ze zo graag ooit grootmoeder was geworden, en het zo erg vond dat die dag nooit zou komen.

Ik had toen, op mijn vijfentwintigste, zelfs nog niet stilgestaan bij de optie van kinderen, laat staan bij het feit dat zij daardoor grootmoeder zou worden. Of dat ze het dus niet zou worden, nooit, omdat ik er nog niet over had nagedacht en het plots allemaal te laat was. De klok tikte onverbiddelijk toen, nog maar een paar maanden te gaan volgens de dokters. Ze zaten er maar al te boenk op.

Nog iets meer dan drie weken en het is aan mij. En ik durf wedden dat ik weer een beetje ga moeten wenen, soms, in nachten met salontafels in de hoofdrol. Omdat ik zal zijn waar zij toen was, en daardoor nu pas begin te beseffen dat ik vijf jaar geleden nog veel en veel meer ben kwijtgespeeld dan ik me toen kon inbeelden. Ik vrees dat dat maar best is ook.

De mama en ik, augustus 1981. <3

Tales from the Crib

Putting the sfeer in blogosfeer since 2004