“Weet je wat het is?”, zei ik, vanuit de troebele staat waarin mijn hersenmassa zich de laatste dagen ophoudt. Dezelfde troebele staat die me gisteren al mijn eerste sessie aan de monitor opleverde, wegens een plotse aanval van drie dagen op rij barstende migraineachtige hoofdpijn gecombineerd met gigantische zwarte vlekken voor mijn ogen die zonder waarschuwing in ontploffende asteroïden veranderden.
En die na een hoop onderzoeken op niks ergers wezen dan een totaal gebrek aan slaap. Nu al.
Maar wat het dus is. Een mens denkt altijd dat de tijd hem zal veranderen in iemand die volledig klaar is voor een aankomende verandering. Toen ik trillend met een pas beplast en positief staafje zwangerschapstest in ons huisje in Los Angeles stond leek het nog zo ver weg, het moment waarop kind 1 zich zou aandienen, dat ik ervan overtuigd was dat ik in die acht maanden wel stilaan zou veranderen in een moeder. Net zoals die keer dat de dokter van mijn moeder zei dat ze nog een maand of zes te leven had, en ik dacht dat ik in die zes maanden iemand kon worden die dat wel zou aankunnen. Twee hele andere situaties, maar ik ging ervan uit. Met tijd en boterhammen zou ik mezelf wel kunnen klaarstomen tot iemand die het allemaal aankon.
Wat blijkt nu? De lilith die binnen een korte periode een baby op de wereld dient te zetten en zal moeten zien dat die baby een toffe, sympathieke en goed doorvoede knul wordt waarmee het fijn pinten drinken is is identiek dezelfde lilith die trillend met het stokje in haar handen stond. Oke, ze is iets beter geïnformeerd over afkolfmachines en luieremmers dan toen, en de kans is kleiner dat ze onder invloed is van een boterham met een dikke laag preparé, maar voor de rest is ze dus nog even clueless. Nog even weinig moeder. Net zoals ze in de laatste weken van het leven van haar eigen moeder even weinig benul had van hoe ze het allemaal zou doen zonder. Ze had toen geen idee. Ze heeft het uiteindelijk wel gedaan, en het is haar beter gelukt dan ze toen kon vermoeden.
“Weet je wat het is?”, dacht ik dus maar. Dat je er maar vanuit moet gaan dat je het opgelost krijgt als het zich aandient. Dat je er maar op moet vertrouwen dat je het kunt. En dat dat misschien niet meteen iets is waar je bijzonder beslagen in bent, in ergens op vertrouwen dat er nu nog vreselijk vaag uitziet, maar dat je al zo veel hebt gekund, kind.
Of, zoals iemand het mij ooit vanuit de loopgraven van het ouderschap toevertrouwde: zelfs in het slechtste geval is het altijd twee volwassenen tegen één baby. Wat we niet kunnen winnen in decibels pakken we al zeker terug in droge spiermassa.
Aan dat soort gedachten trek ik mij keihard op.
Slik. En: YES YOU CAN!
LOL voor dat laatste!!
Troost u, ik was ook zo en het is allemaal goed gekomen!
Ach, dat komt allemaal dubbel en dik in orde. Ik had dat ook, en zovelen meer. Tot je dat verfrommelde scheefhoofdige murmel op je buik krijgt en direct weet, met een zekerheid die niet te omschrijven valt: da’s mijn zoon, en al wie daar aan komt zal eerst voorbij mij moeten ;-) Succes!
niet te veel piekeren, laat alles maar over je komen, dat gaat zo dag per dag…en je hebt al zoveel gekund, ja….je kan dat gewwoon!
ps – als vroedvrouw- denk ik wel eens bij je symptomen: pas op dat je geen zwangerschapstoxicose hebt (zwangerschapsvergiftiging of pre-eclampsie…). Als je zeer misselijk wordt… ook eens je bloeddruk in de gaten (laten) houden misschien… Maar niet bedoeld om je bang te maken hoor, maar uw lichaam maakt toch wat mee en als je dan nog al dat slaapgebrek hebt…
5w9mzw
Leuk of niet. Het wordt een avontuur. daar kan je zeker van zijn.
Tuurlijk kan jij dat! En die angst is een overgroot verantwoordelijkheidsgevoel! Dus dat zit al snor, je hebt gevoel voor verantwoordelijkheid! Maar emotioneel zal het wel zwaar zijn en uiteraard ga je je moeder heel erg missen bij de geboorte , de eerste kreetjes. En als er tranen vloeien, dan is dat geen teken van zwakte.
Veel sterkte gewenst!
Er is ook niet een juiste weg, die je zo goed mogelijk moet benaderen. Negeer de borstvoedingsmaffia, de draagdoek en confituur en rokjes -maak clan. Er niet op slaan, op tijd en stond eten en een zoentje. En voila. Ze groeien op.
Je moet er inderdaad gewoon op vertrouwen. En je zult het kunnen. Wacht maar af!
Wees gerust, mama zijn is gewoon niks meer dan jij + een baby. Mama worden is niet een soort magisch proces, dat is gewoon jij die een baby krijgt en er met vallen en opstaan voor leert zorgen.
En weet je wat het beste van het hele verhaal is? Als je zoveel mogelijk jezelf blijft, zal je het prima doen!
Ik ben 3 jaar geleden bevallen van mijn dochter, en ik herinner me hoe fel ik gezweet heb bij die eerste pamper die ik moest verversen, dat eerste badje dat ik moest geven. Maar gun jezelf tijd om dat allemaal te leren. Je wordt elke dag nog een beetje meer mama, zelfs na 3 jaar.
Zeer herkenbaar, ik voelde me vlak voor de geboorte van mijn zoontje exact hetzelfde! Maar het gaat allemaal keihard goedkomen en alles gaat helemaal lukken! Niet altijd van de eerste keer, en niet altijd even goed, maar daar is niks mis mee. Al doende leert men, zeggen ze dan, en dat is op “mama worden” ook echt wel van toepassing. Doe dus nog maar wat van “zennnn” en geniet van de laatste dagen/weken zwanger zijn!
Het feit dat je je afvraagt of je het wel goed zal doen is de beste zekerheid dat je het goed wilt en dus zal doen. Geloof me, ik ben (nog) geen mama, maar wel al 12 jaar juf en heb al heel wat ‘ ik weet alles al’- mama’s zien passeren… zucht! :-)
De liefde die ge voelt eens het mormelke niet meer in uw buik, maar op uw buik ligt, die zorgt er voor dat alles goed komt! Just wait and see!
Als het een troost zou kunnen zijn: ik had de ergste migraine tijdens mijn laatste zwangerschap, de vreselijkste echt. De koppijn duurde nog even door na de bevalling, maar dan boem patat was ik ervan af. Voor 2 jaar al ondertussen.
Ach Lilith,
ik ben al meer dan twee jaar mama en heb nog altijd de indruk dat het niet echt is, dat ik even mama “speel”. Maar toch gaat alles verbazingwekkend goed, onze zoon is een gezond kereltje aan het worden met een goed gevoel voor humor. Misschien moet je er niet te hard over nadenken en go with the flow!
Weet je wat het is: je wordt het elke dag meer als je het bent – dat moeder zijn. Want die kleinmannen veranderen ook altijd en altijd opnieuw dagen ze je uit en verwachten ze nieuwe dingen, kennis en handelingen. Dus je kan het gewoon niet op voorhand zijn, je wordt het al doende.
Zolang je er één hebt kan je denken: het zijn altijd twee volwassenen tegen één baby.
Maar dan heb je er plots twee. Enfin, ik toch. En neeneen, geen tweeling, er zat nog wel 2 jaar en 3 maanden tussen. Dus zo plots ging het niet, bij nader inzien.
Maar ook dat gaat, ook al zijn de volwassenen dan niet meer in de meerderheid.
En natuurlijk vloek je eens, en natuurlijk vraag je je soms af of je ooit nog wel eens zal kunnen uitslapen of langer een uur iets voor jezelf zal kunnen doen. Maar haha, daar komt het cliché: eigenlijk heb je dat er allemaal voor over.