Want ja, toen begon Dexter in de namiddag nadat ik de vorige post schreef weer hysterisch te verkrampen, en zakte de moed weer in mijn schoenen. Ondertussen zijn we een paar dagen verder, en weet ik het niet. De nachten lijken beter, maar de dagen zijn nog altijd slopend, zowel voor hem als voor mij. We moesten het tijd geven van de dokter, en we zijn nog maar een dag of drie verder.
Het is niet gemakkelijk om met een kindje dat veel krijst van de pijn goed te zijn in geduld. Tien dagen lijken vreselijk lang, op die manier. Maar ik bijt door. En probeer het niet te zwart te zien. En ik heb vreselijk veel aan alle mailtjes en berichtjes met tips en verhalen van mensen die er ook ooit tot over hun oren in hebben gezeten.
En als het echt niet meer lijkt te gaan, dan kijk ik naar zijn hoofdje en doe ik het nog een beetje gaan.
En kijkt: soms slaapt hij wel eventjes.
This too shall pass.
We moeten er nu ook niet superdramatisch over doen, vind ik, maar de afgelopen twee weken voelde ik me eerder in de hel dan op een roze wolk. Een kindje dat elke dag meerdere uren krijst van de pijn, afziet, wild met armpjes en beentjes zwaait en je met een trillende lip en een roodaangelopen hoofd aankijkt op zoek naar verlossing, en dat ’s nachts gewoon blijft doen, vanaf de eerste nacht tot twee weken later, dat is moordend. Dat is waanzin ook. Mijn gsm bleef maar rinkelen, maar ik kon nooit opnemen wegens te veel gekrijs. Ik kreeg niks gedaan met een hysterisch kind op mijn arm. Bezoekers trokken na een kwartier met een blik vol medelijden weer de buitenwereld in, en ik bleef zitten. Het is vreemd om te zeggen, maar ik voelde me de afgelopen twee weken slechter dan na de dood van mijn moeder. Ik zag mijn moeder ongelooflijk graag, ik ben daar kapot van geweest. Maar dit was mentaal en fysiek van een totaal andere orde.
Hoe sterk ik ook probeerde te zijn, ik heb Youri drie keer gebeld om terug te keren van zijn werk omdat ik het niet meer hield. Gisteren bereikte ik compleet rock bottom. Na een volledige nacht krijsen ging de nacht over in de dag, en bleef het kind afzien. Steeds erger, leek het. Tegen drie uur was ik compleet ten einde raad, zat ik mee te huilen met het kind en hielp ook dat niet. Er was een goddelijke interventie van mijn vent nodig, en een dringend telefoontje naar een kinderarts die ons werd aangeraden op Facebook. Aangezien onze eerste kinderarts ons met een kluitje in het riet der wanhoop had gestuurd was zij onze laatste hoop.
En ze luisterde. Ze noemde ons verhaal niet minder dan pure horror. Alleen al dat deed zo veel deugd. Ze dacht net als ik steeds meer aan een extreme vorm van koemelkallergie. Er werd ingegrepen in zijn voeding (aja, want dat horrorverhaal van na negen dagen afzien moeten stoppen met borstvoeding moet ik nog vertellen, interwebs), en gezegd dat we binnen de tien dagen vooruitgang moesten zien.
Ik durf niet te luid roepen.
Echt niet.
Ik ben zelfs doodsbang om te roepen.
Maar vannacht sliep hij voor het eerst sinds zijn geboorte zo goed als door.
Had hij geen krampen meer.
Vanmorgen heb ik al meer kunnen doen dan de laatste twee weken samen, terwijl mijn baby met een vredig gezichtje ligt te slapen.
Ik wil nog niet roepen, maar als dit werkt, dan ben ik de hel uit. En heb ik dat al overleefd.
Supermerci voor alle tips en mails en berichtjes, ik heb nog niet alles kunnen beantwoorden, maar duimen jullie mee?
WOAAAH. De afgelopen twee weken waren met voorsprong de allerzwaarste uit mijn leven. Ik ben nog nooit tegelijk zo wanhopig geweest als compleet over the moon. Ik heb nog nooit zo weinig geslapen, zo veel paniekaanvallen en huilbuien gehad, zo veel donkere gedachten afgewisseld met zo veel gevoelens van verantwoordelijkheid en verliefdheid en zei ik al vermoeidheid?
Dexter is een ongelooflijk lief, tof mannetje, alleen heeft hij last van bepaalde kwaaltjes waarmee we een beetje aan ons lot worden overgelaten, en hij dus ook. Wat mijn moederhart breekt, want als volwassenen ergens heel veel last van hebben dan krijgen ze hulp, en als babietjes dat hebben dan zegt de dokter “dat is iets dat babietjes hebben. Dat gaat over, binnen een maand of zes”. Als je elke nacht en elke dag met een hysterisch lief tof mannetje op je arm zit dat amper te sussen valt, dan lijkt zes maand een eeuwigheid. Eerlijk waar: soms lijkt morgenmiddag al een eeuwigheid ver.
Maar dan kijk je naar dat hoofdje, en dan weet je dat de natuur dat geweldig goed geflikt heeft: al die donkere nachten met geweldig weinig slaap en geweldig veel wanhoop stellen niks meer voor als je ernaar kijkt. Echt niet. Hoe geweldig weird is dat?
Nog zo’n dingen die ik me afgelopen week bedacht, tijdens de weinige momenten dat ik tijd had om na te denken:
* dat op het ritme van je baby leven dan wel heel zen klinkt, maar in de praktijk betekent dat je om elf uur al eet voor middag omdat hij net even vijf minuten geen ongemakken heeft, of in drie minuten je haar wast omdat dat al meer dan een week geleden is en het dan niet eens geeft dat je nog vol shampoo hangt tegen dat hij je weer ergens voor nodig heeft
* dat je leven niet hetzelfde blijft na het krijgen van een kind maar dan plus kind. Dat life as you knew it eerst platgeslagen wordt met een hamer, waarna er drie wervelwinden overheen trekken, er een kolkende vulkaan over uitbarst, alles ondersteboven wordt gedraaid, en dan nog eens averechts, en o, er is ook nog een baby waar je plots 24/7 voor moet zorgen. En alle routine is weg, en alle dingen die je moet doen zijn nieuw, en daardoor moeilijk. En dat je denkt: WTFOMGWTF?!, en troost zoekt in de ogen van je man, en hem even hard WTFWTFHUHOMFGWTFJUSTHAPPENED?! ziet denken
* dat je zo snel gewoon wordt aan gesprekken over kaka, kotsen en scheten, als koppel dat dat daarvoor echt nooit deed. Dat je ineens met je man zit te juichen over een dikke wind of een gevulde pamper, of een maaltijd die niet volledig over je heen wordt gekotst
* dat een mens veel kan doen met één hand. Bijna alles eigenlijk, als hij daar plots toe verplicht wordt
* dat je pas echt begint af te takelen als je een kind hebt gebaard. WALLEN MAAT, MAAR WALLEN!
* dat je zo anders naar de man van je leven kan kijken als hij plots de vader van je kind is. En je hulp in bange dagen en nachten. Toch speciaal zulle, plots ouders zijn
* dat de draagdoek de beste uitvinding ooit is, na de epidurale verdoving. Dat ik de uitvinders ervan dringend een grote bloemekee en een doos witte Leonidas met nootjes moet laten bezorgen
* dat het allemaal vast wel goed komt, met tijd en boterhammen. Dat de babyblues gene zever is, en de roze wolk volgens mij wel. Dat dag per dag soms de enige manier is om bepaalde dagen en uren door te komen, als het enige geluid dat je hoort dat van een krijsend tof klein mannetje is
* dat ik nog meerdere keren per dag bijna kan janken als ik naar het toffe kleine mannetje kijk, en besef dat hij onze zoon is, en dat we hem mogen houden. Onwerkelijker dan dat wordt het allemaal niet, y’all
Ik had het kunnen weten, dat ik de weken voor de bevalling constant zou aangesproken worden als ik een paar uur niet sociaal-mediaal actief was. Drie uur stilte bleek het maximum, dan begonnen de berichtjes en smsjes toe te komen. Of ik al bevallen was. Of de weeën misschienst begonnen waren. Hoe verder ik overtijd ging, hoe korter de tijd werd waarin ik niet mocht posten voor het begon.
Toen ik op vrijdag hoorde dat ik op zondagavond binnen moest om ingeleid te worden, en direct besliste dat ik dat tegen niemand zou zeggen dacht ik zelfs even na over een ghostwriter. Omdat ik wist dat het verdacht zou zijn, die complete radiostilte. Omdat ik niet wilde dat iedereen zenuwachtig zat af te wachten. Omdat ik had kunnen voorspellen dat mijn snode collega’s van Story bij de pinken zouden zijn, en de anderen ook.
De positivo in mij dacht nog af en toe iets stoms te posten tussen de weeën door, maar de positivo in mij werd snel ingehaald door de realiteit van mindblowingly pijnlijke weeën. ANYWAYS. Als ik echt moeite had willen doen, dan had ik vanaf zondagavond half tien deze statussen gepost. [CAUTION: dit is een vermomd bevallingsverhaal. Doorschuiven als dat uw ding niet is]
lilith…
– vertrok net thuis met twee, en komt weer terug met drie. :unk:
– is wel een beetje zenuwachtig.
– mag voor de zevenendertigste keer de laatste weken aan de monitor, en heeft uit zichzelf lichte weeën die weinig doen.
– krijgt om de zes uur een pilletje, maar zal volgens de verpleegster wel kunnen slapen vannacht. Het opwekken van de weeën begint maar om zeven uur ’s ochtends.
– zag haar man net naar huis vertrekken om nog wat te slapen.
– begint precies toch weeën te krijgen en vraagt zich af of dat normaal is.
– heeft precies toch wel pijn, en het is nog maar twee uur.
– lag net een beetje slecht te worden van de pijn, maar kreeg toch nog een pilletje om het nog wat sneller te doen gaan.
– HEEFT ECHT VEEL PIJN. (herhaal om het half uur, maar dan nog erger)
– had gehoopt dat ze na bijna twaalf uur pijn wat vooruitgang zou zien. Bleek ze nog evenveel opening te hebben als gisterenavond. *huilie*
– was te mottig van de pijn om haar man terug te verwelkomen met een vriendelijk woordje in de verloskamer.
– ligt al anderhalf uur te daveren van de pijn, en sprak het woord epidurale uit.
– kreeg net een epidurale verdoving terwijl ze zat te daveren op het bed van de pijn. This better be good.
– heeft toch niet de indruk dat die epidurale veel doet.
– vroeg na een uur aan de verpleegster of dat normaal is dat je na een epidurale nog altijd wil sterven van de pijn. Ze zei neen.
– kreeg net te horen dat ze de tweede is in de carrière van de anesthesist bij wie epidurale niks doet. Had dat liever niet gehoord, eigenlijk.
– kreeg net voor de tweede keer een epidurale verdoving.
– voelt haar benen niet meer.
– en de weeën ook niet. AUMAGAD BLISS.
– lag al twee uur te lachen en te kekgaaien met Youri toen de verpleegster zei: “oke, we gaan u op de verlostafel leggen, binnen een half uur is dat kindje er”.
– zei: ‘UNKWABLIEFTERUWTF?!’ in haar hoofd
– ligt op de verlostafel.
– had na tien minuten op de verlostafel niet alleen geen knip (too much information telt alleen maar als je er wel één hebt, zeg ik!) , maar ook geen pijn. EN O JA: dit op haar borst! :aah:
– volledig met conehead enal.
– zag de opgetrommelde gynaecoloog binnenkomen toen de geboorte al achter de rug was.
– zou er na het eerste deel nooit meer aan beginnen, maar na het tweede deel zou ze geen moeite hebben om tien keer te bevallen, eigenlijk.
– is een moeder. OMG.
Aja, ik had dat hier nog niet gemeld. Dat ik op maandag 11 juni om 14u03 bevallen ben van een geweldig koddig mannetje. Een klein ook, met veel blond punkerig haar. Drie kilo zeventig gram, achtenveertig centimeter, te klein voor al zijn kleertjes maar groot genoeg om mijn moederhart zwaarder in gang te steken dan ik ooit kon vermoeden. <3
Dexter dus.
Ik ben zwaar verliefd, Youri ook, en als we hier wat bekomen zijn dan vertel ik er u alles over. Tot in den treure.
Ondertussen kan ik nog melden dat Inge de pronostiek en het pakketje heeft gewonnen, met haar gok van 11 juni om 16u05. Go Inge! Bezorg mij je gegevens, en ik maak het in orde.
Er bestaat zoiets als de overdue blues. Als in compleet depressief worden eens de uitgerekende datum van de bevalling gepasseerd is zonder dat er iets is gebeurd. Het zijn de dingen die een zwangere vrouw ontdekt als ze overtijd gaat en zoveel hoofdpijn heeft gekregen van het tot in den treure spelen van Bejeweled Blitz dat ze maar eens wat rondsurft in cyberspace.
Zotste van al: ik heb er geen last van. Ik, de meest ongeduldige aller ongeduldigen, die jaren niet aan zwanger zijn wilde beginnen omdat het vooruitzicht op NEGEN MAANDEN WACHTEN gewoon ondenkbaar was. Ik heb altijd gedacht dat ik dat kindje er op compleet illegale manieren zou willen uitduwen na een week of dertig. Maar neen. Ik ben ondertussen drie dagen overtijd, en ik lijk daar nog het minst van al last van te hebben van heel mijn omgeving.
Wat eigenlijk ook wel niet zo zot is.
Ik ben niet ziek.
Mijn rugpijn is zo goed als over.
Ik ben gisteren nog iets gaan eten met de hubster.
Ik slaap weer redelijk goed, de meeste nachten.
Ik heb verlof.
En tijd om te lezen.
Dat er bijna heftrucks aan te pas moeten komen om mij nog uit de zetel te krijgen neem ik er zelfs graag bij.
Maar goed, iedereen die dus eerder dan vandaag heeft gegokt is grandioos verloren, vrees ik.
Wij hebben hier door de jaren heen serieus ons leven gebeterd in de crib. Er zijn tijden geweest dat er schandalig veel eten in de vuilnisbak verdween, omdat we in de supermarkt te grote porties moesten kopen voor de twee niet bijzonder grote eters die we zijn, en ik de dag erna wel iets beters te doen had dan uit te vogelen wat ik met de restjes zou doen. Weggooien, natuurlijk, what else?
Maar die tijden zijn over. Ergens onderweg zag ik het licht, en dus zorg ik er al bij het maken van mijn weekmenu voor dat ik eventuele restjes snel en zorgvuldig kan doorsluizen naar de dag erna. Of er soep van kan maken voor ’s middags, of één en ander in de diepvries kan steken. Dodelijk efficiënt, ik.
En dan heb ik het zelfs nog niet gehad over de introductie van ons nieuwe systeem in de koelkast. Er is jaren van denkwerk in gekropen, maar dan heb je ook wat: het “eet mij eerst”-bakje.
I know, right?
In dat bakje alle dingen met een vervaldatum die dichterbij komt of lichtelijk overschreden is maar daarom nog niet slecht. En het marcheert dus nog like a charm ook. Zoals gisteren, toen er zich nog een geitenkaasje met honing in bevond, en ik nog een doosje kerstomaten zag staan op het aanrecht, en mijn brein ingewikkelde oefeningen begon te doen en uiteindelijk op de proppen kwam met dit gerechtje, dat zo aangenaam was dat ik er in de toekomst waarschijnlijk speciaal geitenkaas voor ga kopen. Klein detail: ik lust niet eens geitenkaas!
(na afloop was deze pan leeg)
Pasta met kerstomaatjes en geitenkaas met honing
Nodig voor twee:
* 300 gram kerstomaatjes, gehalveerd
* olijfolie
* een ui, versnipperd
* twee teentjes look, versnipperd
* een klein glaasje groentenbouillon (kip mag ook)
* peper en zout
* harissa (te vinden in tubes bij de kruiden)
* een eetlepel suiker
* een geitenkaasje met honing (zo’n rondeke)
* indien geen geitenkaasje met honing te vinden: een paar eetlepels honing
* pasta voor twee
En dan:
Giet de olijfolie in een pan met dikke bodem en laat er de stukjes ui op het gemakje mooi zacht in worden. (reken op 5 à 10 minuutjes) Voeg de look toe en laat nog een paar minuutjes opstaan. Voeg de kerstomaatjes toe en laat een twintigtal minuten pruttelen op een zacht vuur. Giet er de bouillon bij en laat nog een minuut of tien doorpruttelen. Duw de tomaatjes een beetje plat met een lepel, en giet er de suiker over. Goed afkruiden met peper, zout, harissa naar smaak. Ik heb er ook nog piment d’espelette bijgegooid, maar ik gooi dat tegenwoordig overal bij. En met goed resultaat, trouwens.
Kook de pasta volgens de instructies op de doos en giet af, maar niet voor je een lepel of drie van het kookwater bij de tomatensaus hebt gegooid. Roer het geitenkaasje door de tomatensaus, en voeg honing toe als die nog niet in het kaasje zelf zit. Roer de pasta door de tomatensaus, en dien op, eventueel afgewerkt met wat Parmezaanse kaas.
Voor morgen staat er “uitgerekende datum” in mijn agenda. Niet dat ik of mijn lichaam zich daar bijzonder veel van aantrekken: ik ben me er altijd van bewust geweest dat zo’n datum niet in steen gebeiteld staat, en dus ben ik nog niet al te hard over mijn toeren aan het gaan omdat ik nog altijd niet bevallen ben. Betrekkelijk chill ben ik, al moet ik toegeven dat gedachten over bevallingen from hell nu net iets vaker door mijn hersenkoker beginnen te passeren, en dat foto’s van kindertjes van pas bevallen collega’s mij onderhand wel zo soft als het gezever tussen Brigitta Callens en haren Juul maken.
Ik ben er dus nog niet helemaal, maar als je op de meest gestelde zwangerschapsvraag (“voewanneerist?”) ineens “morgen!” mag antwoorden, dan mag je ook al een lijstje maken met dingen die je nog niet wist voor je zwanger werd, en nu dus wel. Omdat je een expert ter zake bent. Here goes!
* dat een zwangerschap bij elke vrouw zo anders kan zijn. Ik heb geen enkele keer overgegeven, geen opgezwollen enkels of voeten gehad, noch zo’n navel die er ineens uitspringt. En die nachtelijke beenkrampen waar iedereen mij al maanden voor waarschuwt moeten ook nog altijd passeren. Hell, het heeft hier bijna tot in de allerlaatste maand geduurd voor de eerste mens die het niet wist mij heel voorzichtig durfde vragen of ik misschien eventueel zwanger was.
Hier was ik meer dan zes maanden zwanger, voor de mannen van de statistieken. Vooruitsteken hielp niet. Blurren ook niet, behalve tegen bespikkelde badkamerspiegels.
* dat wat je ook zegt (of het nu gaat over opvoedingsmethodes, borstvoeding, in de zon zitten, pampers of de geschiedenis van Studio 100 van Altamira tot heden) er altijd minstens één iemand zal zeggen dat je het helemaal verkeerd doet/je het leven van je ongeboren kind op het spel aan het zetten bent/zij dat toch anders zou doen, als ze even heel eerlijk mag zijn. Ik heb na een paar maanden zwangerschap geleerd om gewoon mijn tong zeven keer om te draaien en te knikken
* dat vrouwen zo graag met zwangere vrouwen van gedachten wisselen over kindjes die gestorven zijn in de baarmoeder, moeders die dachten dat ze een gezond kindje hadden tot het megagehandicapt werd geboren, absolute horrorbevallingen en ander fijns. Om er daarna tegen hun gesprekspartner aan toe te voegen dat het bij hen vast wel allemaal zal meevallen
* dat een mens zo dikwijls bukt op een dag. Dat je dat pas beseft als je plots niet meer kunt bukken
* dat zelfs ik op een bepaald moment niet meer goed zou kunnen bukken
* dat zwangerschapsbroeken zo ongelooflijk comfortabel zijn. Ik denk niet dat ik ooit nog terug wil naar van die harde jeansbroeken die niet meerekken
* dat ik in staat zou zijn tot zoveel zotte en genante google searchcombinaties. Don’t ask, vooral
* dat mensen het normaal vinden om je lichaam te bespreken waar je bij staat. “Ja, je bent wel bijgekomen in je gezicht” en “het valt allemaal nog mee, behalve je billen” blijven minder aangenaam om te horen, ook al ben je zwanger. Mensen begroeten met “Amai, je bent echt overal bijgekomen, niet alleen aan je buik, zeg!” blijft ook een mindere
* hoe compleet zot en geweldig het is om een baby te voelen en zien bewegen in je buik. Al een paar maanden meerdere keren per dag, en ik blijf het één van de beste dingen ooit vinden
Dingen die ik minder goed snap sinds ik zwanger ben:
* programma’s als I didn’t know I was pregnant. Serieus, vonden die vrouwen dat dan niet vreemd dat hun buik plots spontaan begon te hikken enal?
* draagmoederschap. Om dat kind dan aan het einde van de rit aan iemand anders te geven. Ik vind dat plots mindblowing, terwijl ik dat vroeger precies niet zo zot vond
* mensen die zeven kinderen hebben of hun hele leven zwanger zouden willen zijn. En ik had dan nog eens de makkelijkste zwangerschap ooit. Maar echt, bij alles dat ik in mijn mond stak of goot opmerkingen krijgen over of dat al dan niet mocht, alleen al dat was er voor mij genoeg aan om er toch geen hobby van te maken
Dingen die ik de laatste maanden meer heb gedaan dan in mijn hele leven ervoor:
* in potjes geplast, in vingers geprikt en bloed laten afnemen
* me afgevraagd of die sla wel goed gewassen is
* Youri gecommandeerd om iets voor mij te gaan halen, omdat rechtstaan uit de zetel bijna lijkt op de Mount Everest beklimmen op één been
* gehuild om Youtubefilmpjes
* fruitsap gedronken op feestjes
* in ziekenhuiswachtkamers gezeten
* naar mijn buik gekeken
* geteld in dagen en weken
Negenendertig weken + zes dus, vandaag. Al wie mij daarvoor had willen zien bevallen heeft het pakket van The Help niet gewonnen. De rest houdt zich best vast aan de takken van de bomen.
