Lieve Dexter,
Het is ondertussen al een maand geleden dat mijn leven zoals ik het dertig jaar lang heb ervaren met piepende banden en behulp van een weeënopwekkende baxter tot stilstand kwam, om plaats te maken voor een leven met jou.
Ik had verwacht dat je geboorte een bom zou doen ontploffen in dat leven. Het was iets waar ik de laatste weken voor de bevalling al eens opmerkingen over maakte tegen toevallige passanten: dat mijn leven binnenkort over zou zijn. Dat ik dus maar best veel op restaurant kon gaan, en kon slapen, en eens buiten kon komen, want binnenkort was dat alles finaal voorbij. Finito. Haha, lachen was dat. Andere mensen verzekerden me dat het allemaal wel meeviel, de komst van zo’n baby, maar dat het goed was dat ik het me zo donker voorstelde, dan kon het namelijk alleen maar beter.
Het lachen is me, zoals ondertussen tot in den treure bekend, snel vergaan. Ik had me met de beste wil van de wereld niet kunnen voorstellen dat alles nog zwaarder zou worden dan in mijn hoofd. Omdat je sinds dag 1 zo veel last hebt van kwaaltjes, mijn kind. En dat mij zowel onzeker heeft gemaakt als wanhopig als hopeloos als huilerig als bang als overlopend van medelijden, omdat ik je maar niet kan troosten, wat ik ook probeer. Omdat je klachten ons al bij kinderartsen en in ziekenhuizen hebben doen belanden, zonder al te veel resultaat. Omdat ik dan wel de ene kjoetsie slaapfoto na de andere van je post, maar dat niks verandert aan het feit dat onze tijd samen er doorgaans eerder zo uitziet.
Dit, met oorverdovend geluid bij, soms zeven uur per dag. Soms meer, gelukkig ook soms minder. Je hebt vaak zo veel last van je krampen dat ik nog niet veel buiten kan komen, en dus aan mijn zetel gekluisterd zit met jou op mijn arm, want dat vind jij toevallig de allerbeste plaats ter wereld, mijn arm.
Ik ben ondertussen dan ook zwaar verslaafd aan de kookprogramma’s op Njam. Er is dan wel geen tijd om heden ingewikkeldere maaltijden te koken dan iets met microgolven en opwarmen, maar na mijn zwangerschapsverlof zal ik zo veel kookprogramma’s gezien hebben dat een tweede carrière als sous-chef niet eens zo’n zot idee is. We moeten wel zien of ik fysiek nog voldoende competent ben voor de job, met mijn draagdoekrug, megawallen, een severe case van babydraagelleboog, en verkrampte vingers van het driehonderd keer per dag terugsteken van je tutje. En dan heb ik het nog niet gehad over mijn borsten, na negen dagen borstvoeding. Kolven en kloven zijn woorden die ik de rest van mijn dagen NIET MEER WIL HOREN. MMKAYKES?
Dit alles omschrijven als een bommetje zou het bommetje oneer aandoen, vind ik. Jouw komst voelde eerder aan als de ontploffing van een atoombom met een ernstig attitudeprobleem.
Je bent nog zo klein, Dexter, en toch ben je al een maand de baas in huis. Jij bepaalt wanneer we eten, slapen, naar het toilet gaan, tv kunnen kijken, en vooral ook wanneer we dat allemaal niet kunnen doen. Ik had echt nooit kunnen denken dat het geheel van nieuwe dingen en slapeloze nachten en een krijsende krampenbaby zo veel van me zou vergen, maar ik had ook nooit kunnen denken dat de betrekkelijk rationele vrouw die ik dacht te zijn zo hard overspoeld kon worden door moederliefde van de eerste seconde dat ze je op mijn borst legden. “Hij is zo mooi!”, roept iedereen constant, “en zo klein!!!” en het is zo waar. Je bent het mooiste en leukste kind van de wereld, minstens.
Iedereen die zich in je radius begeeft wordt nu al ingepalmd, en dat terwijl je nog niet eens meer kunt dan eens dwaas kijken en “eeeeew” zeggen. Je hebt het kleinste hoofdje en je maakt de leukste geluidjes die ik al ooit uit een levend wezen heb weten komen. Je eet en groeit goed, en toch zijn sommige newbornkleertjes nog altijd veel te groot voor je. How cute is that, eigenlijk, voor een baby die een week overtijd was?
Ook opvallend: er zit zo veel meer moeder in mij dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Wat ook niet zo spectaculair is, wetende hoe laag mijn verwachtingen op dat gebied lagen. En toch, maat: flesjes steriliseren, pampers verversen, honderd toeren rond de salontafel lopen om je krampen wat weg te nemen, het gaat me allemaal best af. Ik heb in geen maand mijn Kindle aangeraakt, mijn iPad gebruikt of een maaltijd gekookt die meer voorstelt dan drie ingrediënten opwarmen, maar daar heb ik me snel bij neer kunnen leggen, en ik weet dat het ooit terug komt. De ene dag gaat dat neerleggen trouwens beter dan de andere. Op sommige dagen kan ik het alleen maar snotterend en met mijn hoofd tegen de muur bonkend, snikkend dat ik zo veel meer ben dan alleen maar een moeder en MIJN LEVEN TERUG WIL. Het is gelukkig al iedere keer over gegaan. Durf deze brief dus niet voor te leggen aan je psycholoog binnen twintig jaar, kidster, of het zal uwen besten dag niet zijn.
Ik ben nog aan het wachten op mijn roze wolk, maar lieve Dexter, zelfs in mijn meest wanhopige momenten kan ik niet anders dan toegeven dat ik nog maar zelden zo blij en verliefd en overlopend van warme gevoelens ben geweest als de laatste vier weken.
Dezelfde gevoelens gelden trouwens voor het papatje: ik had negen jaar geleden geen idee dat ik ook nog eens de perfecte vader voor mijn toekomstige kinders aan de haak had geslagen, die mij erdoor zou sleuren in bange dagen, maar het was zo. Ik ben een lucky ducky, en ik besef het maar al te goed. Jij ook trouwens, met een vader met armen waar je na een krampaanval aan in slaap kunt vallen als de eerste de beste koala.
Merci daarvoor, kleine, überkoddige tikkende tijdbom die elk moment kan beginnen schreeuwen Dexter. Ik heb het gevoel dat er geweldig coole dingen op onze weg liggen.
Je mamatje
(Deze brieven zijn natuurlijk volledig geïnspireerd op de fantastische brieven van Dooce aan haar kinders.)
Ik hoop zo dat je weet dat het grootste deel van wat je schrijft vrij normaal is. Dat dat uuuurelamge huilen de hel moet zijn maar alle rest toch eigenlijk dingen zijn die ik ook had (en soms nog heb) met mijn kinderen en vele moeders met mij. Roze wolken worden maar mondjesmaat uitgedeeld, denk niet dat je die zou hebben als ie maar wat minder zou huilen, je kan je alleen maar blindstaren op items wat waarschijnlijk niet eens zo zou zijn helaas. Het klinkt voor een groot deel ‘gewoon’ als een koppel dat een baby kreeg. Waarmee ik niet zeg dat dat huilen vreselijk moet zijn maar het is ook grotendeels een baby met 2 nieuwe ouders als ik het zo lees :)
Die eerste foto is echt zielig: je ziet duidelijk dat hij pijn heeft, ocharme. En die “mama met kind”- en “papa met kind”-foto’s zijn prachtig! Het staat jullie, zo’n kindje!
Gunst. Tussen snif, grijns, treur, ontroerd, ow cute en nog zo wat door, ben ik toch gewoon stikjaloers, op uw dexter, uw dude, en op uw dappere stamina. En zo is wat de eerste dagen ondraaglijk leek, alweer een maand geleden.
Je zult het maar zijn, zo klein, en al helemaal Da Bomb :) .
Doe voort, hou vol, geniet, en ik duim stiekum nog wat door voort wolkje.
Ben je al bij een osteopaat langsgeweest met je kleine held ? Kan wonderen verrichten …
Mooi hoor Lilith! Ontroerend en herkenbaar. En na de brieven van Dooce en de brieven van Kerygma zijn er nu de brieven van Lilith! Yeay!
Ontroerend… Ik steek het op mijn zwangerschapshormonen die nog niet uit mijn lijf zijn, maar ik zit hier ferm te bleiten voor mijn scherm.
Maar het is zo he, het doet wat met ne mens mama worden. Ik vind het echt het beste dat er is.
En het is ook een prachtig manneke, jullie Dexter!
Liefde, liefde en nog eens liefde…
De kleine man gaat dat ongetwijfeld al gevoeld hebben dat hij zo graag gezien wordt en later ga je daar de vruchten van plukken. Jammer dat het nu al niet kan met zijn krampjes, maar dat gaat over!
Je wordt waarschijnlijk overstelpt met goede raad en adviesen, maar toch: een goede baby osteopaat!
Waarom dat ook niet eens proberen?
(ik zeg wel: een goede, ik ken er eentje in Hasselt, maar da’s niet bij de deur, he)
Die koalafoto is té schattig :) Ge doet dat goed, lilith & papatje, en veel sterkte nog!
Ik hoopte al dat je met zo’n brieven zou beginnen!
En zoals iemand hierboven zei: het staat jullie wreed goed, zo’n baby. En het is echt een heel, maar echt een heel schoon manneke.
Ik kan me alleen maar inbeelden hoe zwaar het voor jullie moet zijn, wegens een belachelijk gemakkelijke baby hier… Maar hey, on the bright side, jij gaat gewoon fluitend en zingend al die peuter-kleuterpubertijdfasen doorstaan! Zorg maar goed voor elkaar, this too shall pass. :) x
Bolleke toch, dacht ik spontaan, en ik ken je niet eens. In die eerste foto zit zoveel compassie dat ik er stil van word. Ik kan het me goed voorstellen hoe je voortdurend probeert om hem te sussen en er uiteindelijk niets anders opzit dan je erbij neer te leggen dat hij tijdelijk niet susbaar is. Wat een karakters, jullie samen! Veel moed en succes verder!
zo hartverscheurend. (En angstaanjagend aangezien ik momenteel 35 weken zw ben ;-) )
Is er dan echt niks wat ze kunnen doen? Ander melkpoeder (waarschijnlijk al wel geprobeerd…)? Een alternatieve weg inslaan?
Venkelthee, maar dat wist je waarschijnlijk ook al wel. Toch maar eens osteopaat? Sab Simplex ?
Infacol? (=) cinebaby? Colocynthis ?
En vooral proberen zelf rustig te blijven want baby’s voelen je emoties aan. Maar naar wat ik lees, ben je echt goed bezig hoor!
Schoon, effenaf schoon!
Mooie brief. Je doet dat goed, ook al zitten de omstandigheden echt niet mee.
Ik ga toch nog eens twee tips geven. Infacol, daar boeren ze beter van. Het wordt niet opgenomen door het lichaam, kan dus geen kwaad.
En toch eens naar buiten proberen te gaan, in de koets ofzo. Kindjes met krampjes of andere ongemakken worden er vaak héél rustig van en vallen in slaap. Ik heb het elke dag gedaan met mijn dochter, op momenten dat ik dacht: ik krijg haar nooit stil. En zie, we waren de straat net uit en ze dommelde in. Uren heb ik zo rondgewandeld, in het park of door de winkelstraat. Ik had dat echt nodig om op adem te komen.
Goh kiekenvel.. Zowel je foto’s als je brieven stralen liefde uit en o wat heeft dat pietje pijn. Hopelijk is hij snel verlost van zijn kwaaltjes. Kind 1 heeft dat maar getroffen met zulke fantastische ouders! Hopelijk heb je veel aan alle tips ! Als het je echt te veel wordt, trek aan de alarmbel. Laat kleine bubbel eens bij iemand anders op de arm zitten en neem frisse lucht! Jullie doen dat super x