Wij zijn geen extreem onzekere mensen, mijn echtgenoot en ik, maar ‘misschien’ dat wij zeggen de laatste weken, dat is echt niet normaal.
Misschien moeten we hem meer op zijn buik leggen.
Misschien is het toch geen koemelkallergie.
Misschien heeft hij niet superveel pijn, maar voelt hij zich enkel ongemakkelijk.
Misschien reageert hij alleen maar extreem.
Misschien is het gewoon een superovergevoelig kindje.
Misschien moeten we toch nog eens naar die kinderarts gaan die ze ons aanraden. Of die andere. Of die ene daar, in Brussel.
Misschien moeten we ons er gewoon bij neerleggen, zoals de dokters zeggen.
Misschien houdt hij er wel iets aan over.
Misschien houden wij er wel iets aan over.
Misschien mogen we hem wel niet in bad doen ’s avonds, omdat hij van dat warm water nog meer krampen krijgt.
Misschien maken we zijn flesje wel te warm.
Misschien maken we zijn flesje wel te koud.
Misschien wordt het wel nooit beter.
Misschien gaat het wel over binnen enkele weken.
Misschien gaan we er wel aan onderdoor voor het zo ver is.
Misschien durf ik nooit meer aan een volgende baby beginnen.
Misschien vergeten we deze periode wel ooit weer.
Misschien is dit allemaal maar een boze droom.
Misschien moeten we gewoon wat minder nadenken.
Misschien is dit wel mijn nieuwste favoriete foto allertijden.
Misschien heeft hij ons, ondanks alles, wel graag.
misschien zijn jullie wel heel normale ouders die veel misschien zeggen
Veel misschiens ja maar allemaal compleet normaal.
Je kan maar alles proberen, uit misschiens worden oplossingen geboren ;-)
Zeker en vast de mooiste foto, laat die misschien maar vallen! Zo een lieve glimlach.
En hij heeft jullie heel graag, zonder twijfel. Hence the smile …
Misschien kunnen jullie binnenkort wat minder misschien zeggen? Hopelijk, misschien …
Thumbs up!
Uiteraard heeft hij jullie graag! .. Ach Lilith .. Ik lees al heel lang je blog en aangezien ik zelf ook zwanger ben van kind 1 vond ik de zwangerschap en baby stukjes heel leuk om lezen. Door jullie moeilijke start bereide ik me alvast voor op het ergste .. Wel, geloof me, het kan NOG erger zelfs voor het start. Maandag is mijn mooie zorgeloze zwangerschap veranderd in een nachtmerrie. Op 29 weken zagen ze plots nog een ernstige hartafwijking bij ons ongeboren zoontje. En vermoeden ze ook down syndroom, wat zou willen zeggen dat die afwijking nog maar het topje van de ijsberg is. Woorden als “zwangerschapsonderbreking” werden plots genoemd en echt, onze wereld staat momenteel nog steeds stil. Bang wachten op de uitslag van de punctie en hier vooral de vraag “waarom?”. Ik weet dat jullie het moeilijk hebben met Dexter en door een hel gaan maar probeer toch wat te relativeren .. Hij is bij jullie, hij komt deze moeilijke periode wel door samen met jullie. Kijk naar die lachjes en geniet .. Ik hoop uit de grond van mijn hart nog steeds een beetje dat ik het ook kan binnenkort .. Veel moed en succes nog!
<3
Ach Kim, wat erg om lezen dat dit je overkomt! Het is iets waar ik zowel in het echt als op mijn blog mee worstel, hoor. Ik weet heel goed hoe veel chance ik heb. Onlangs was ik aan het klagen tegen een vriendin en verontschuldigde ik me daarna omdat ik weet dat dit uiteindelijk niks voorstelt in vergelijking met mensen met echte problemen.
Ik was onlangs in het kinderziekenhuis van het UZ in Gent, en heb daar dingen gezien die het natuurlijk allemaal relativeren, wat wij meemaken. Maar het stomme is: waar je zelf inzit en wat je zelf over je hoofd groeit is op dat moment het ergste voor jou. En ik merk dat veel mensen er iets aan lijken te hebben, aan mijn eerlijkheid, en ik zelf ook.
Ik probeer wat ik voorheb niet te vergelijken met hoe het gaat met vriendinnen en hun baby’s die kunnen meegenomen worden naar terrasjes en feesten, maar ik merk dat ik het toch doe. Terwijl ik natuurlijk beter de vergelijking zou maken met echt erge dingen, om te beseffen hoe goed we het hebben, met onze gezonde zoon met zijn ongemakken die normaal zouden moeten passeren.
Bedankt om me erop te wijzen, ik duim erg hard dat jij binnenkort ook kunt genieten!
zo waar wat kim zegt: het kan altijd nog erger…
gisterenavond als we naar huis reden van de zee had ik ook even een moeilijk moment, terwijl ik aan jullie dacht, toen moest ik ook weer even denken aan wat ons allemaal overkomen was bij de geboorte en sterfdag van ons Danaë!
Wij hadden het toen ook zwaar en nu zelfs 7 jaar later zouden we nog alles geven omdat zij toch maar een gezond en levendig meisje had mogen worden…een meisje die we graag hadden zien opgroeien en zien genieten van toffe kleine dingen en van wie we de slechte momenten van ruzie en kwaad zijn er graag hadden bijgenomen.
Maar dat geluk werd ons toen niet gegund…..speling van de natuur, ik weet het, maar het maakt het natuurlijk niet minder hard.
en toen had ik ook een slecht gevoel van mezelf en kon er niets mij nog gelukkig maken. Nee, ik moest zelfs van meneer de dokter na 4 weken gewoon keihard weer gaan werken, ik werd zelfs extra verlof geweigerd!!! alhoewel ik toen ook kapot zat van verdriet!
Maar wat ik maar wil zeggen…er zijn nog zoveel ergere dingen…en neem van mij aan…alles wordt beter en dan hebben jullie de lieve dexter om nog veel van te kunnen genieten….zoals wij nu van onze 2 gezonde kindjes genieten…maar soms steekt de vraag weer op….hoe zou het geweest zijn met 3 kindjes?
zolang je weet dat wij (je familie) hier zijn om je te steunen en je misschien wel beroep kan doen op ons…geen misschien, ziezo zijn we hier voor jullie alle 3….
Misschien heeft hij ons graag???
Misschien??
Neen, hij heeft jullie ZEKER graag! Ik begrijp alle onzekerheden en misschiens, maar niet die. Da’s geen misschien. Da Is.
Hoe moeilijk (en slecht) het soms ook gaat, ik ben er zeker van dat jullie dat zooooooooo goed doen. Het kan gewoon efkes niet beter. :-(
Die laatste misschien mag je al schrappen, zijt maar zeker dat hij jullie graag heeft… Al de rest, herkenbaar, zelfs met een baby zonder kolieken heel veel misschien, kind 1 is zoeken he, je wil het allerbeste doen maar wat IS het beste…? Ik hoop echt met jullie mee dat hij hier snel zal uitgroeien en jullie kunnen genieten zoals andere mensen in jullie omgeving met een baby, zowel Dexter als jullie hebben het absoluut verdiend. En ja, het kan altijd erger, maar het kan ook altijd beter en het zal ook beteren, so hang in there!
Natuurlijk heeft hij jullie graag! De “misschien” in die zin kan je al schrappen. En hopelijk kan je alle andere “misschiens” ook snel uitklaren. Al vrees ik dat dat wel een beetje bij kinderen hoort, je gaat nooit meer helemaal uit die misschien-toestanden raken ;) (hier is het nu bv. misschien moet ik J.naar school x laten gaan, of toch maar school y. Misschien moet H. dan maar haar hele kindertijd aan de kleinste fles-speentjes drinken, als ze buikpijn krijgt van de medium-speentjes. Misschien kan het wel geen kwaad dat ze soms weken aan een stuk maar 200 ml. melk drinkt ipv de 500 ml. die ze gemiddeld best per dag zouden drinken. Misschien krijg ik nu wel de prijs voor de comment met de meeste misschiens. Misschien.) Nog veel courage daar!
Die laatste misschien, is geen misschien: dat is een feit!
@Kim: Sterkte!
aan kim: ik ben mama van een downkindje…. altijd bereid tot een gesprek over hoe mooi het leven kan zijn met een speciaal kindje… echt waar!
Ik ben het er volledig mee eens dat er ergere dingen bestaan. Een collega verloor haar kindje op acht maanden zwangerschap, een andere vriendin heeft dankzij CMV een soort van plant gebaard, in mijn omgeving zijn al té veel mensen door héél erge situaties moet gaan. Of ook het verhaal van Kim of Severine hier. Dat is verschrikkelijk en ze verdienen alle troost, hulp, etc.
Maar sinds wanneer moet lijden tegen elkaar afgewogen worden? Jullie gaan door een hel momenteel, en het is volkomen terecht dat jullie daarover praten, vind ik. Het is toch niet omdat het nog érger kan dat hetgeen jullie nu meemaken niét erg is? Ik ben er zeker van dat jullie dat ook wel beseffen, maar het zou verkeerd zijn om daarom maar alles wat jullie doormaken af te doen als één of ander fait divers.
Dat is tenminste mijn mening …
En al die onzekerheden … die hoor je sowieso van elke moeder met een eerste kind, hoor. Jullie doen wat jullie denken dat goed is, en dat is altijd het beste!
Dat zeg ik ook he.dat ik haar verdriet,pijn en angst kan begrijpen en dat ze nét daarom op mij kan rekenen.
Ik ben er altijd voor mijn familie en dus zeker voor mijn schoonzusje!
Hey Lilith (en ook Upje),
Zo bedoelde ik het ook helemaal niet hoor, ik begrijp inderdaad best dat dit nu jullie grote probleem is waar jullie door moeten en je moet er zeker over blijven schrijven, dat helpt. Ik was zelf vorige week nog slechtgezind omdat mijn man de naam verklapt had aan zijn familie en mij druk aan het maken in dingen als doopsuiker en levering van de kamer .. En nu .. Wat doet het er allemaal toe. Een mooie droom die aan diggelen ligt door 1 echo.
Maar probeer toch maar te genieten van de kleine dingen, ook al zijn ze zeldzaam. Het komt heus wel goed met Dexter en tot die tijd wens ik jullie gewoon heel veel moed!
Een eerlijke blog die eerlijke reacties oproept. Vragen, vreugde en verdriet krijgen hier steeds een plaats.
Ik ben zelf moeder van een schat van een dochter. Veertien maanden is ze intussen. Zoë is kind twee, want kind één hebben we verloren. De natuur en haar gangetje…
Het heeft me lang tegengehouden om te genieten. Van de tweede zwangerschap én van ons frummelke. Maar op één of andere manier vond ik rust tussen al de misschiens en de “ben ik wel een goede moeder”-huilmomenten.
Een roze wolk moeder ben ik niet, maar ik heb geleerd: juist omdat je er zo bewust mee omgaat, met alle moeilijkheden én alle hartverwarmende momenten, net daaraan herken je de goede moeder in jezelf.
Lilith, je doet het geweldig. En blijf gewoon eerlijk met jezelf. Daaruit groeien mooie dingen. Zoals dat koddig knulletje van jou…
zalige foto van je twee mannen!
Ik denk dat elke ouder met 1000 misschienen in het hoofd zit na de geboorte van een baby want het gaat zelden allemaal volgens het boekje……
Maar jullie doen dat fantastisch, dat is een ding waar je niet aan moet twijfelen!!!! Hij heeft het goed getroffen diene guitige dexter :-)
Misschien foto vegroten en omhoog hangen als steun!
Heel mooi ventje!
Mijn zus was ook een weenbaby (reflux), niets konden mijn ouders doen om haar te doen zwijgen, en nu meer dan 20 jaar later zegt ze zelf: ik was toen de moeilijkste baby en nu de makkelijkste!!
Er volgen nog leuke, schone, geweldige jaren met dat knap ventje en ondertussen veel succes!
Kim heeft dat net gehoord dus ik snap dat ze dat nu zegt, dat is haar perspectief nu eenmaal op dit moment. Dat heeft niets met tegen elkaar afwegen te maken, dat is de realiteit waar ze nu in zit en waar haar hoofd van overloopt lijkt me. Veel sterkte Kim.
Lilith, hij heeft jullie zéker heel erg graag, waarom niet? Hij huilt alleszins niet omdat ‘ie zich afvraagt wat ‘ie in godsnaam met jullie als vader en moet hoor ;) Misschien voel je meer een ‘misschien heb ik hém graag’? Kan me best voorstellen dat je dat af en toe tegen jezelf zegt als dat alleen maar huilt en huilt. Ik heb mijzelf er ook wel eens aan moeten herinneren dat ik ‘heus wel gelukkig ben dat ik kinderen heb’ en soms geloofde ik het daarna nog amper. Klinkt vreselijk maar je kan rare dingen als je wanhopig en moe bent en alles anders loopt dan bij die ander waar het zo makkelijk lijkt te zijn allemaal.
En het is waar, het woord misschien is volgens mij sowieso wel het meest gebezigde woord van een ouder haha je wil het beste en hebt altijd het gevoel dat je ergens tekort schiet. Waar dan ook. Je vind wel iets. En je hebt maar 1 kans verdorie, en dat is een mens geen puppy ofzo, damn.
Wauw en dan zonder spel- en typfouten.
o_O
En die “misschienen” gaan er altijd zijn, leg je daar maar bij neer…
Wat is je ventje al veranderd zeg, ongelooflijk mooie foto ook.
Misschien doet dat hier helemaal niet terzake, maar bij elke foto denk ik: wat een mooi kindje!! Of zijn ogen nu open of dicht zijn: wat een mooie oogjes en wimpertjes!
(misschien is dat een beetje leuk om lezen ;-)
hij heeft jullie zeker supergraag. Hier ook een huilbaby gehad (al was het niet zo erg als bij jullie). Nu is ie 5 maanden en slaapt hij superslecht. De lachjes doen veel. Maar we houden ons vast aan ‘het zal wel passeren’.
Succes jullie!
Die foto is echt zo zo zo mooi, veelzeggend, expressief en extreem vertederend! Zeker in jullie situatie.
Vergroten en inkaderen.
‘een andere vriendin heeft dankzij CMV een soort van plant gebaard’
Wow. Respectvol, zeg.
Hier na 6 jaar en een handvol miskramen eindelijk toch mama mogen worden van een flinke zoon.
Geen moeilijk kind. Absoluut niet.
Doorslapen, eten, … hij neemt elke hindernis vlotjes.
Als ik jouw verhaal lees, besef ik enerzijds dat ik echt wel een makkelijk kind heb en anderzijds denk ik : hey, dat is na al die moeilijke jaren wel het minste wat ze voor me konden doen.
Ik hoop van harte dat Dexter snel verlost moge zijn van wat zijn probleem ook moge zijn.
Zoals ik al zei: je schrijft op een manier die niet als ‘klagen en zagen’ overkomt. Je lucht je hart en zoekt ook antwoorden. En dat mag, absoluut.
Mij storen je schrijfsels allerminst, vooral dan omdat de dankbaarheid dat de zoon er is nog altijd tussen alle zinnen doorschemert.
@Kim: ik hoop voor jou dat ze er zo hard naast zitten, die dokters.
Severine, ook onze jongen zou eind deze maand acht jaar geworden zijn en ook hier gaat er geen dag voorbij dat wij ons niet afvragen hoe het zou geweest zijn met twee kindjes in plaats van eentje…
Dikke knuffel
Ik zag net op youtube een filmpje over een andere verluiertechniek om krampjes te verminderen, en moest aan jullie denken. Misschien ken je dit al lang, misschien ook niet, hier is alleszins de link: http://www.youtube.com/watch?v=l9IDpEVkemM&feature=player_embedded
Wat een oprechte en pakkende reacties hier. Veel sterkte aan allen hier, misschien is dat wel het beste op ik op dit moment kan schrijven.
Misschien gaat het al beter?
Misschien is de kans van niet groter?
Misschien lacht hij toch heel erg lief tussen de huilbuien door?
Ik hoop natuurlijk dat alles goed gaat met de kleine Dexter, maar ook met jullie? Lukt het nog?
Courage!
Van dat laatste ben ik vrij zeker. Zo te zien aan dat lachske. Misschien moet ge toch nog efkes volhouden. Misschien zoudt ge meer hebben aan een echte dan aan een virutele knuffel, maar die virtuele kan ik tenminste echt geven.
Van dat laatste ben ik vrij zeker. Zo te zien aan dat lachske. Misschien moet ge toch nog efkes volhouden. Misschien zoudt ge meer hebben aan een echte dan aan een virutele knuffel, maar die virtuele kan ik tenminste echt geven.
Oh, zo herkenbaar. Steeds op zoek zijn naar meer informatie, andere -betere- manieren, en dan bovenal je eigen comptenetie in vraag stellen – deed ik ook met mijn huilertje met erge kolieken tot ik er zelf onderdoor ging (het feit dat ik enkel een zeer afstandelijke kinderdokter had die zei “mais oui, madame, vous savez, le bébés, ça pleure!”, en het feit dat de familie ver weg woont hielp ook niet, zodat het toen voor mij alleen maar erger en donkerder werd.
En op dat zwartse, diepste breekmoment ben ik zelf naar de dokter gegaan en daar hulp gekregen. En sindsdien heb ik geen babyboek meer opengedaan, geen kinderopvoedingsboek meer gelezen … en ben ik ook van kinderarts veranderd. Het is er allemaal alleen maar door gebeterd. Onze Oskar is nu een vrolijk lachebekje dat vandaag zijn eerste dag kleuterklas met glans doorstond en ik ben een relaxe en gelukkige moeder geworden die serieus wat zelfvertrouwen heeft… iets wat ik nooit verwacht had.
Dus, lilith, door jouw prachtig geschreven berichtjes zie ik ook mijn eerste maanden als moeder weer voorbijzweven. De enorme schok op het begin, de periode waar je denkt “dit is moeilijk, maar we kunnen het toch wel”, en dan het stuk waar je aan dat kunnen en later gewoon aan jezelf serieus begint te twijfelen… tot het baby huilen wat vermindert en je weer hoop krijgt dat het misschien toch ooit nog goed komt. Bij ons was de 12de week de magische week waar het beterde en waarna we net een andere baby hadden: blij, actief, alert, speels – een upgrade van 1.0 naar 2.0 misschien ;-) Ik hoop voor julie op zo een magische 12de (of 13, 14) week en het heel langzaam terugvinden van de “normaliteit”.
Dus: sterkte voor jullie drie voor de laatste loodjes en voor het recuperen, en dan genieten van “Dexter 2.0” die jullie nu al ongelooflijk graag ziet en het later, eens die rotte krampjes voorbij, veel makkelijker en veel vaker zal kunnen tonen.
Moest hij kunnen schrijven, kreeg je zeker dit moederdag-kaartje:
Lieve mama,
Ik hou heel veel van je, ook wanneer ik huil en schreeuw. Jij bent de beste mama.
xxx Dexter