lilith had geen idee

Het is bijna aandoenlijk, hoe naïef ik was over het moederschap en het krijgen van een baby. Ik heb me op voorhand druk gemaakt over al dan niet borstvoeding geven, omdat ik dacht dat dat het grote vraagstuk was. Baha. De moeder die ik nog moest worden had werkelijk geen idee, dat je zo’n baby voor de rest niet even in je leven past, maar je leven echt helemaal overhoop wordt gehaald door zo’n baby, en het zo chaotisch wordt dat niks nog in elkaar lijkt te passen.

Ik staarde me blind op moeders die hun baby overal mee naartoe namen, en kreeg een baby die helemaal niet graag meegenomen wordt, waardoor een trip naar de Delhaize al bijna aanvoelt als een marathon. Een marathon met een tikkende tijdbom, die op elk moment uit kan schreeuwen dat hij het HAAT, die buggy en heel dat gedoe met rondrijden en buitenkomen. Net als heel dat gedoe met mensen die naar hem kijken: Dexter houdt niet van familiebezoekjes, en zet het liefst heel het kot op stelten als iemand boven zijn gezicht komt hangen. Vreselijk vindt hij het.

Ik had wel gedacht dat het allemaal niet simpel zou zijn, met moe zijn en slapeloze nachten enzo, maar tegelijk dacht ik ook dat je zo’n baby gewoon in zijn bedje kon leggen als hij moe was, en dat hij dan zou slapen. Niemand had me verteld dat er kindertjes zijn die hysterisch schreeuwend tegen elk gevoel van slaap liggen te vechten als was het voor hun leven, in plaats van gewoon simpelweg hun ogen dicht te doen en te slapen. Het moet passen, maar Dexter is zo’n baby. Zo’n baby waarbij dit soort momenten zo zeldzaam zijn dat je er dertig foto’s van zou willen nemen.

babymoeder2.jpg

Ik had ook geen idee hoe repetitief dagen met een baby zijn. Hoe Groundhog Day. Hoe vaak je “is het je pamper, vriendje?” kan zeggen op drie maanden tijd, hoe dikwijls je een kind op een speelmat kunt leggen, hoe weinig entertainmentalternatieven er zijn met een baby die ook nog eens helemaal niet graag op schoot zit en eigenlijk ook nog niet bijzonder veel kan. Speelmat en mobiel, verder kom ik niet, precies.

Begrijp mij niet verkeerd, ik vind mijn Dexter geweldig. Hij lacht soms, hij is het meest vertederende jongentje dat ik ooit heb gezien, en als hij net uit bed wordt getild is hij zo snoezig dat ik bijna sterf.

babymoeder1.jpg

Maar eerlijk eerlijk? Volgens mij ben ik niet zo’n babymoeder.
Zo, dat is eruit.

Reacties

  1. Goh ja ik denk dat het inderdaad heel hard af hangt van baby tot baby en van moeder tot moeder :-) Ik denk dat ik ook niet zo’n echte babymoeder ga zijn; dat ik vooral blij ga zijn als het een kleutertje gaat zijn dat kan uitdrukken wat hij/zij wil :-) Maar alles wat ik nu denk over baby’s gaat waarschijnlijk ook allemaal weerlegd worden als ik zelf zo’n ukkie heb!

  2. evalou

    niks mis mee! ik kan dat begrijpen, wij hadden ook niet zo’n easy baby. nogal high maintenance.maar nu kan ik zeggen “oef, wat was dat seg”. dat wordt beter, als dat een troost kan zijn. Niks om je over te schamen. En ik ben een veel betere en goede moeder als ik even dat peutergeweld kan ontvluchten en op stap kan gaan met mijn vriendjes. Ook niks mis mee.

  3. jessie

    Denk dat je helemaal niet alleen bent in die gevoelens. Het wordt alleen maar leuker, week per week, maand na maand. En hopelijk komen de rustige, blije momenten steeds meer en meer voor, zodat jullie tegen volgende zomer wél gewoon lekker kunnen buitenkomen met die coole Dexter!

    Ik heb trouwens net het omgekeerde, nu onze oudste wat ouder wordt denk ik soms: shit wij hebben een KIND, zo ver had ik nooit gedacht. Ik wou altijd babies en nu loopt hier een KIND. Heb daar een serieuze klik moeten maken en een mega dip gehad, toen ze naar school begon te gaan. Plots dacht ik: what have we done….En zo is het bij iedereen wel iets. Niets om je over te schamen. Goed dat je er voor uitkomt! Zouden veel meer mensen moeten doen!

  4. Mandy

    Nog een paar maand en hij kruipt dat is koddig vanaf het moment dat alle stekkers beveiligd zijn, anders enkel stressy. Stiekem weet iedereen dat het pas echt leuk is wanneer ze stappen. ;)

  5. Was ik ook niet. Ik dacht dat ik met baby in de wagen gewoon verder kon met koffiedrinken in het park met mijn vriendinnen, en werken, en gewoon mijn leven leiden maar dan met snoezig kindje. Toen hij er was, was ik al godsblij als we tegen de middag allebei gewassen en aangekleed buiten stonden voor een ommetje. Als moeder van een zoon van 8 kan ik nu zeggen: het wordt echt alleen maar beter. Vanaf dat ze zelf op de pot kunnen, zichzelf wassen en aankleden vind ik het helemaal top, dat moederschap ;-)

  6. Ha, herkenbaar :) Dat hoeft niet hoor, volgens mij hebben wel meer moeders dat. Het eerste jaar vond ik gewoon niet zo geweldig leuk, dat was voor kind én moeder lastig en vermoeiend. Hij sliep niet goed, kon idd nog niet veel, vond dat maar niets en was ook niet gemakkelijk om mee te nemen. Veel jaloers geweest op vrienden die uren met baby in de buggy konden rondlopen in ’t stad zonder dat die een krimp gaf, en die mij dan vol onbegrip aankeken toen ik zei dat dat hier echt geen optie was… Of de blikken toen ik moest bekennen dat hij om de 2u bleef wakker worden :aaah: De peutertijd vind ik echt al een pàk fijner en het kind zelf ook heb ik de indruk. Komt helemaal goed daar!

  7. Hier ook geen echte babymoeder, en ik ben daar ook altijd eerlijk voor uitgekomen ;) Ik zei altijd dat ik heel graag kinderen wou, maar dan wel pas vanaf ’t moment dat ze konden zitten en spelen. Maar ja, je moet er toch even door en zo verschrikkelijk erg zal ik het dan toch niet gevonden hebben, zo achteraf bekeken, want ik ben toch nog aan een 2e begonnen :) En ondanks het feit dat ik zelf 2 kinderen heb, vind ik het vreselijk als ze mij ergens een pasgeboren baby in mijn armen duwen. Stresslevel meteen de hoogte in ;)

  8. Hoera voor het doorbreken van ‘rozewolkideeën’ en de waarheid durven uitspreken! Maar, he, volgens mij doe jij dat geweldig goed, lilith.

  9. Floor

    Ik kan jouw verhaal en dat van je lezers ook alleen maar bijtreden. Super-blij toen ik zwanger was, alles rooskleurig voorgesteld door een zalige 9 maanden vooraf, MEGA-hard van mijn wolk gedonderderd toen ze er eenmaal was. Die eerste 3-4 maanden waren zeer moeilijk bij ons: krampjesbaby, zeer moeilijke slaper… Ik geraakte ook nauwelijks buiten. Mijn leven en mijn hart lagen totaal overjoop. Als ik niet al wat had kunnen oefenen met mijn stiefzoontje (die 13 maanden was vanaf dat ik voor hem zorgde), was ik helemaal geflipt. Ik heb nu gelukkig ontdekt dat ik heel graag peutermama ben :) Ik wens je helemaal hetzelfde toe!

  10. Ik hou daarvan. Eerlijk zijn. Ik heb al die maanden weinig gezegd, er waren er duizenden die veel beter adviezen hebben dan ik. Maar ik wil dit toch gezegd hebben: ik denk dat je in dit land van mooi weer spelen en belangrijke functie hebt -> eerlijk zijn. Ik vind dat dapper. Sterkte!

  11. Heb ik al eens gezegd hoe geweldig het is om op je blog eerlijke reacties te lezen van mensen die je niet meteen afknallen? Echt hastn, zo leuk om lezen, dit. Dankuwel!

  12. Isabel

    Tja sla mij niet dood.. ik had wel twee makkelijke baby’s, alsof ze er altijd al waren, bevallen, direct terug aan het werk, baby achter toonbank tot ze 10 maanden waren, naar delhaize zonder problemen :-) .. Maar idd het wordt beter en dan soms ook weer niet.. Het kruipen, brabbelen, ontdekken.. schitterend gewoon.. en dan begint die periode dat ze kunnen stappen en proberen zich verstaanbaar maken en het op een krijsen zetten omdat ze er zelf niet aan kunnen of omdat je ze niet begrijpt :-) ’t is dan weer dat :-)
    Maar ook geen gesleur meer met maxicosis, gewoon rechtop in de Delhaize kar, wandelen aan het handje zodat je je niet meer kapot moet sleuren.. :-) Elke leeftijd heeft zijn charmes, echt waar !
    Dexter heeft het getroffen met zijn ma en pa !

  13. koekepan

    Lilith, het is vreselijk moeilijk allemaal! Ik vind het ongelofelijk dat je je zo eerlijk opstelt en zo kwetsbaar durft zijn!
    Zo kunnen mensen veel beter inschatten wat jij nodig hebt, om voor je zoontje te kunnen zorgen… zodoende ga je er ook door geraken!
    Want je komt erdoor! Stap voor stap!

    Onze zoon was ook zo en ik voelde mij hier zeer alleen mee! Hij is een fantastisch kind, met heel veel fantasie, zeer sociaal, zeer humoristisch,…
    maar hij kan nog altijd ne zeer welgemeende ‘FUCK YOU’ zeggen tegen de wereld (juffen, ouders, manieren, …) Hij wil zijn EIGEN leven leiden los van alles en iedereen. Hij is daarom vaak enorm gefrustreerd en breekt heel het kot af… Ik vat het nu, wat hij doet… Als baby kon ik dit nog niet vatten van hem. Wat hij juist bedoelde, ik kon hem daardoor niet ‘dragen’. Nu wel…
    Ik hoop tegen dat hij puber is, dat ik hem genoeg basis heb kunnen geven, om op terug te vallen, dat hij zich begrepen en gedragen voelt. Dat hij tegen dan niet meer zo de behoefte gaat hebben om ‘fuck you’ te zeggen en andere uitlaatkleppen heeft gevonden dan perse te willen sjotten tegen alles. Maar het is zijn karakter.
    Lilith, wat ik dus eigenlijk wil zeggen is…
    blijven staan ! en alles komt goed!
    Het is zo hard ‘elkaar leren kennen’!!

    (en dan zie ik mijn rustige,dansende,lieve dochter en dan begrijp ik er niets meer van … ZO VERSCHILLEND ! ;-)))

    liefs

  14. RL

    Ik snap dat heel goed, maar ik was wel een babymama. Wel heel wat minder afgezien dan jij hoor ;-) Nu ik er één van zes en één van drie heb rondlopen die echt wel allebei een karakter hebben, weinig tot niet luisteren, verschrikkelijk rommel maken en niet opruimen, ravotten en kabaal maken, denk ik soms: ‘aaaaah, die zalige tijd van baby en wandelen in draagdoek en boeken lezen en terrasjes doen!’. Mijn energielevel is nu een pak lager dan toen…Je ziet, iedereen is anders en ieder kind is anders. Nog veel succes, hij is zo’n cutie.

  15. Er is ook een reden waarom moeder natuur die baby’s zo schattig maakt natuurlijk. Anders zwierden we ze gewoon allemaal buiten. ;)

    Ik beschouw mezelf wel als een echte babymoeder (met heimwee naar die eerste weken en al), maar alles verliep bij ons dan ook wel heel vlotjes. Toch zeker bij ons eerste: easy peasy baby! Mijn lief is dan weer absoluut geen babyvader. Bij mijn eerste was ik daar nog verbolgen over. Intussen snap ik hem wel.

  16. dat is de grootste misvatting ever hé, dat je een kind zomaar eventjes kan inpassen in jouw leven. Ik heb ook die fout gemaakt zenne 2 keer zelfs. Want hey één kind of twee… what’s the difference. Aheum. Ik ben nog aan het bekomen en de jongste is ondertussen 2,5 (very high maintenance dat wel). Het is elke dag opnieuw beginnen hé, vallen en rechtkrabbelen en je absoluut niet uit het lood laten slaan door vriendinnen die met een schijnbaar (SCHIJN is the key word) groot gemak 2.1 kinders combineren met -tig hobbies, sociaal leven en een drukke job. Als jij daar niet over de vloer komt ligt het daar ook overhoop, ze zitten ook te bleiten ’s nachts om 2 uur als de kleinen niet wil slapen en ze moeten zich ‘smorges ook nog eens gaan verkleden omdat baby nummer twee toch nog een gulpje moest teruggeven op het vers gestreken bloesje. Ik meot zeggen op voorhand dàcht ik dat ik een babymama ging zijn maar nu ze groter worden besef ik dat ik dit veel leuker vindt, vermoeiend hoor en energievretend dat blijft maar de interactie wordt leuker en leuker naarmate ze groter worden (en ge kunt ze al eens een middagje dumpen bij de scouts of zo dat ook :-)))

  17. Awel, ik denk als ge kindjes ineens wat groter kunt kopen, dat er veel dat zouden doen. En dat heeft niks te maken met graag zien, want ik zien men meisje doodgraag.

  18. Anks

    Mijn baby was gemakkelijker dan de jouwe, en vooral wanneer we op stap waren, maar toch ben ik ook geen ‘baby-mama’. De verveling in die eerste drie maanden, het totale gebrek aan structuur, de eindeloze herhaling van papflessen en vuile pampers, de eenzaamheid wanneer mijn man gaan werken was…
    Vanaf een maand of drie werd het leuker. Terug gaan werken heeft onmiskenbare voordelen: terug structuur en afwisseling in je dagen, de kinderopvang die enkele papjes en pampers van je overneemt, en de blijdschap ’s avonds om je kleintje terug te zien! En vanaf dan begon ze ook meer plezier te beleven aan haar speelgoed, had ik niet meer het gevoel dat ik haar continu moest entertainen en werd het heel leuk om haar te zien evolueren.
    Nu is mijn dochtertje de leukste bijna-één-jarige die er is, en vind ik het stiekem een beetje spijtig dat het baby-achtige hoe langer hoe meer verdwijnt ;-)

  19. Ik moet eerlijk zeggen, dit soort blogberichten en reacties, ik lees dat graag. Ze stellen me gerust en doen me inzien dat het niet overal even geweldig gaat met kersverse kindjes en mama’s. Meestal hoor je van die geweldige “mijn baby is de beste” verhalen en dan begin ik al te paniekeren. Hoe gaat dat zijn als ik zelf ooit besluit mij voort te planten en wat als dat niet allemaal loopt zoals verwacht?

    Ik vermoed al héél lang dat ik geen babymama ben. Platte kindjes zijn écht mijn ding niet. Dus… Sja. Vermoedelijk staat mij een gelijkaardige situatie te wachten in de toekomst, maar als jij het aankan en de rest van de mama’s die zich er hebben doorgeslagen, dan zal ik dat uiteindelijk ook wel kunnen, vermoed ik. :)

  20. Ann

    Hier staan de eerste vijftal jaar nog geen kinderen op de planning, maar ik weet nú al honderd procent zeker dat ik, wanneer het zover is, ga terugdenken aan al uw berichten, om vervolgens mezelf gerust te stellen: “Het is echt allemaal niet zo abnormaal wat ge denkt, voelt en vindt, Ann.”

    Go Lilith!

  21. Sluit me aan bij de rest. Hier vond ik het ook best lastig, dat eerste half jaar. Was blij dat ik kon gaan werken, terug naar de volwassen-wereld. Een baby die snakte naar prikkels, naar dingen kunnen doen en die eerste drie maanden is er zo weinig dat je samen kàn doen. Maar nadien werd het elke maand wat makkelijker en vanaf 6 maanden vond ik het best wel fijn worden. En nu, op 10 maanden, besef ik dat ik het al begin te missen, dat baby-stadium en dat ik me afvraag wat dat kleine, zelfstandige ventje dat mijn huis rondstapt en overhoop haalt met mijn baby heeft gedaan ;-)

  22. Chapeau om zo’n onderwerp aan te kaarten. Ik denk dat er nog mama’s zijn die exact hetzelfde voelen en het niet durven toegeven.
    Na twee baby’s kan ik ook gerust zeggen dat ik geen babymama ben. Ik weet nog dat ik met de eerste thuis zat en niet goed wist wat ik ermee moest aanvangen. Met zo’n baby kan je ook niet veel doen he: van het speeltapijt naar de sitter naar het park enz. En die kleine pruts rekent voor alles op jou. Ik had het er moeilijk mee. Maar ik kan ook beamen dat het op het moment dat ze beginnen te kruipen een pak interessanter wordt en zeker op het moment dat je er een conversatie mee kunt hebben.

  23. Kijk Lillith, ik vond u voordien al een tof blogwijf he, daar niet van, ik lees hier al jaren. Maar nu jong, echt serieus, sedert Dexter er is, die eerlijkheid, ik vind dat geweldig :-) ! Een speekmedaille alweer, ik zei het vorige keer nog op uwen face-book :-)
    De keren dat ik gezegd heb : man, dat zou toch een uitvinding zijn dat kinders als peuters uit uw lijf komen ! Baby’s zijn wreed schattig en al, maar tegelijk om gewoon ZOT van te worden, zeker die high maintenance exemplaren, ik had er ook zo eentje. Stapel was ik, van verliefdheid, maar ook van radeloosheid met momenten en zeer zekers van slaaptekort.
    Weet ge wanneer het écht tof wordt ? Als ze naar school gaan, ze kunnen dan klappen, ze gaan op de pot en ze vertellen je 100 keer per dag dat je écht de allerliefste mama van de wereld bent. Toptijd ! Die van mij kan zich nu op haar zesde ook al een beetje zelf wassen en al, het gemàk ! En serieuze gesprekken voeren op dat niveau, ook geweldig. Ze houden wel hun karakter, als baby was ze niet zot van mensen die ze niet kende, nu dus nog steeds niet. Ze was toen al een huilebalk, nu soms nog. Maar ’t is allemaal zoveel beter te relativeren als ze kunnen zéggen als ze pijn hebben, als ze kunnen spelen, uren aan een stuk. Dan weet je dat de rest gewoon show is. Want die moeders die beweren dat ze HOREN aan het geluidje van de baby wat er scheelt, die heb ik in alle stilte nooit begrepen. Soms had ik het goed, maar even vaak was het hier niet beter dan gokken en proberen.
    Het zal allemaal goed komen. Gij doet dat keigoed !

  24. leen

    Toen ik zwanger was, heeft iemand me gezegd: de eerste maanden zijn lastig maar het wordt leuker. Na die eerste maanden hel met een schreeuwend wormpje (dat je natuurlijk heel graag ziet), werd het inderdaad leuker. Maar het heeft me wel veel geleerd. Ik vraag me dikwijls af hoe alleenstaande moeders die zelf uit een moeilijke context komen die periode doorstaan met een huilbaby. En ik zeg tegen elke kersverse mama dat ik hoop dat het leuk is, maar ze het gerust mag zeggen als het moeilijk is. En ik zeg ook dat het beter wordt.

  25. mags

    awel, hier eentje van 7 maand. Makkelijk zat. Ben echt een babymama, maar blijkbaar kan ik er moeilijk tegen dat mijn baby ziek is nu hij sinds een maand naar de creche gaat. Ik was ervan overtuigd (hoe stom kan ik zijn) dat hij aangezien hij zo vrolijk en makkelijk was, ook NOOOIT ziek ging zijn als enige uitzondering. Daarenboven ben ik heel bang van dat opvoeden. Ga ik dat wel kunnen, consequent zijn, gaat dat geen zaag worden? ….. Time will tell zekers. Wees er dus maar zeker van dat elke mama haar zorgen heeft. Dus merci.

  26. Goh, ik heb er drie, het waren quasi modelbaby’s, en dan nóg ben ik geen babymoeder. Ik kan al niet wàchten tot ook Merel uit de pampers is, en ik eindelijk een beetje vrijheid terug krijg. Ugh.

    Maar daarom zie ik ze niet minder graag. Maar eerlijk? Ik zou het opnieuw doen, maar ik ben écht geen babymoeder. Lang leve de creche!

  27. Ik zei altijd dat ik geen babymoeder was, want dat ik het veel fijner vind als ge iets met een baby kunt aanvangen, en liefst ook gewoon op zijn poep ergens kunt neerzetten en dat dat dan blijft zitten, dat kind. Maar ik was net de laatste dagen aan het bedenken dat ik misschien tóch een babymama ben, gelijk ik kan genieten van mijn klein knolleke nu.
    MAAAAAR het is echt frappant hoe meer ik geniet en hoe meer geduld ik heb en hoe liever ik mijn twee kindjes bij mij heb sinds ik weer aan het werk ben. Drie maanden moederschapsverlof is voor mij echt wel genoeg, ik ben veel blijer en genietbaarder als ik niet fulltime voor een baby hoef te zorgen…

  28. Sarah

    Een geluk dat jullie zo’n schoon totje hebben (denk ik dan) want anders…
    ennnn
    ik verlang nog steeds naar de dag dat ze 18 worden.. ;-)

  29. Haa. Mijn leven, enkele maanden terug. ;-) Als uw koter hetzelfde evolueert, bereid u dan al maar juichend voor op een baby die wèl schoon in zijn koets blijft zitten, zonder huilen, en de hele tijd rondkijkt, tatert, mensen charmeert. Slapen niet, nee. Dat mag je wel vergeten. Maar we durven ondertussen wel naar de Delhaize. (Zonder huilende baby en/of mama.;-))

    p.s.:Ik kijk altijd -een tikkeltje jaloers- naar andere kindjes in de koets/buggy, en die slapen dus echt altijd, hé. Die van mij slaapt NOOIT in zijn koets. En je zou dan denken dat hij ’s nachts die slaap wel even inhaalt… Helaas.

  30. Katrien

    Al een geluk dat ik al zwanger was voor Dexter werd geboren of ik zou nog eens diep nadenken :) neen serieus, ik denk he, dat de leuke tijden en die waar je het allemaal voor doet wat later komen, eens je echt een peutertje of kleutertje hebt. Zo een baby is toch vooral heel vermoeiend, niks om je over te schamen. Ik ben wel blij dat je zo eerlijk schrijft, zo kan ik mij toch ook al een beetje mentaal voorbereiden op ons eerste, want met verhalen over hoe mooi het is ben je in the end niet zo veel als het bij jou anders uitdraait. Veel liefs van iemand die hoopt dat ze dat even goed gaat doen als jou.

  31. Veerle

    Ik had een supergemakkelijke babydochter (nu 3 jaar) en heb een gemiddeld gemakkelijke babyzoon (nu 10 maanden). Ik denk dat ik niet te klagen heb. En toch voel ik me ook geen baby-mama. Ik vind een minimum aan communicatie in twee richtingen precies een voorwaarde om een goeie mama te zijn, ofzo. :-) Ik denk niet dat ik het slecht doe met baby’s, maar het voelt toch een beetje aan als een opgave. En wat je schrijft over het talloze keren op de speelmat of in het park leggen, herken ik. De mogelijkheden zijn beperkt met zo’n kleintje maar het voelt aan alsof je niet inventief genoeg bent om het leuk te maken.

    Ik kijk nu ontzettend uit naar het moment waarop onze man goed zal kunnen kruipen en stappen. Want ik heb de indruk dat hij ook niet zo graag een baby is. Hij is te nieuwsgierig, te ondernemend. En nu is hij nog veel te beperkt om zich daarin te laten gaan.

    Maar tegelijk smelt ik als hij naar me lacht, en besef ik dat dat compleet onschuldige babylachje ook plaats zal maken voor soms iets minder onschuldig peuter- en kleutergedrag, en dan vind ik dat ook wat jammer. Want een derde zal er niet komen.

  32. mijn collega zei na haar bevalling ook regelmatig “ik zou hem soms door het raam willen smijten” omdat hij constant weende zonder aanwijsbare reden. Ik kan het heel goed begrijpen want ik vermoed dat er niks erger is dan de hele dag in gekrijs doorbrengen. Veel courage!

  33. Mystique

    Hier 8 maand thuisgeweest bij onze 2 e . Eerste 2 maand afzien door verborgen reflux, dankzij medicatie was dat weg, resultaat superbaby. Maar ik vind het ook wel leukals ik hem in zijn bedje kan leggen want hij vraagt wel aandacht. maar nu september, oudste op 3 jaar naar school en jongste van 7 maand naar creche. Pas nu beginnen hier bij ons de slapeloze nachten want er is wel altijd iemand ziek. September was al hell en het zijn nog geen erstige dingen geweest. Maar koortsige babys snachts en slapen, dat gaat dus niet samen. Dus ik ben een anti eerste jaar creche en school mama zeker? Er zit hier thuis altijd wel iemand te snotteren, waaronder ik. En anders is het wel kots ofzo. Bweik. Ik zit hier precies in een ziekenboeg en ben wel een beetje bang voor het komende jaar.

  34. Oh ja, das een feit, ik wil keigraag drie kinderen, maar ik kan het echt niet opbrengen om nog eens drie jaar een kind aan mijn rok te hebben hangen.

  35. Ik ben wel zo’n Lucky Bastard die kinderen baart en hopla, op de roze wolk zit en echt wel een tijdje haar pap kan koelen met baby’s, en ik denk toch soms met weemoed terug aan de tijd dat ik niet moest discussiëren over het al dan niet dragen van tallons op zevenjarige leeftijd, het al dan niet kopen van een Nintendo en over hoe fundamenteel oneerlijk het leven is als je vroeger naar bed moet dan je ouders. “Ach, ’t is an oalles etwot”, zoals mijn meme zaliger zei :-)

  36. Caro

    Het voordeel van baby’s is dat ze peuters worden, en daarna kleuters, en daarna… En je zult ontdekken dat elke leeftijd zijn charmes heeft.

  37. Ik wou dat ik het 26 jaar geleden ook zo had kunnen uitschrijven. Nu geniet ik van met mijn zoons op stap te gaan en intense babbels te hebben. Het komt goed, geloof me ;)

  38. Vrouw Holle

    Lilith, ik heb alleen maar diepe bewondering voor jou! Ik wou dat men dertig jaar geleden ook zo openhartig kon zijn! Mijn zonen zijn intussen al lang volwassen, maar man, wat haatte ik die babytijd! Toen wij “intelligente” gesprekken begonnen te voeren, ging het beter. Nu is het helemaal top, al blijft het gezegde: kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Ik zie mijn kerels graag omdat het ‘mijn’ kinderen zijn maar mocht ik ooit kunnen herbeginnen, ik zou nooit meer kinderen nemen. Ik zou dan gelukkig niet weten wat ik mis….

  39. Mama word je, mama ben je niet. Dat heb ik onthouden na mijn eerste baby. Het ging allemaal wel, maar boy hoe vaak ik niet heb gedacht “eigenlijk weet je NIKS als je eraan begint”, en zelfs nu denk ik dat nog af en toe.

  40. Bee

    Mooi geschreven,.. ik heb helemaal geen babymama en had nooit verwacht dat het zo zwaar zou zijn.. Ik ben het eerste jaar genoodzaakt thuis moeten blijven met mn dochter, die nochthans een heel braaf kind is.. en ze konden me bijna nr het zottekot afvoeren na dat jaar.. Gewoon proberen er af en toe tussenuit te muizen en ..date nights..very important if not life saving!!

  41. wacht tot je er 2 hebt of 3
    lekker kort na elkaar
    of dat ze ziek worden
    ;-)
    eerlijk
    er zijn weinig zuiver rationele redenen om aan kinderen te beginnen maar we doen het toch en de leuke momenten zijn echt ook heel leuk vind ik ;-)

  42. Gho.
    Ik heb me nooit echt uitgesproken over alle verhalen die hier over de baby verschenen gewoon omdat er al vertedering en begrip genoeg was.
    En ook omdat ik zelf geen kinders heb en me niet juist geplaatst voel om dan raad of troost te gaan bieden. Weet ik veel.
    Maar ik vind het schoon dat je durft zeggen dat je geen babymoeder bent, al ligt dat waarschijnlijk aan de uitzonderlijk moeilijke situatie waarin je je bevindt. Maar ook omdat ik zelf nu al weet dat ik nooit een babymoeder zal zijn.
    En dan ook nog…
    Angst.
    Heel veel angst.
    En bewondering omdat ik weet dat ik ooit in dezelfde situatie als jou zal komen waarbij ik misschien een moeilijke baby zal hebben en die moet opvoeden zonder de raad van een mama die je op dat ogenblik zo graag wil kunnen vragen.
    Ik heb de laatste tijd niet veel van mij laten horen en bewust niet gereageerd op de babyshizzle, maar ik wil nu toch echt even laten weten dat ik je een straffe madam vind. En dat ge goed bezig zijt, dat ook.

  43. Ik volg je dexter verhaal van in t begin en het was zodanig pijnlijk herkenbaar dat ik zweeg. Daarvoor was ik zelfs te moe. Mijn zoontje is nu een jaar, hij doet het echt goed ondertussen, maar ik zeg hetzelfde als gij. :-)
    Ik ben blij dat mijn eerste kind iets gemakkelijker was als mijn tweede, want no way in hell dat ik ooit nog een baby aandurf nu. Zo diep dat ik heb gezeten, manneke. Maar zoals ik zei: hij doet het nu super en is een heerlijk kindje.

  44. een bericht van een stille meelezer, maar ook zeker geen babymoeder, hoewel mijn hormonen me ondanks al dat gehuil toch een roze wolk kado deden. huilen huilen huilen…. de oudste is nu 7 en mijn gevoel van destijds, dat ze gewoon snel verveeld was, is als je haar nu ziet wel te begrijpen, dat is niet over zullen we maar zeggen. nu ze kan lezen is het voor haar heel wat makkelijker om haar draai te vinden, maar toen we elkaar begrepen werd het al een stuk beter. en dat was niet pas toen ze ging praten, je merkt al veel eerder dat ze je snappen en dan begrijp je ook steeds meer van je kindje. succes met dit proces!

  45. Blij om dit te lezen, hoe lastig ook voor de mama ;-)
    Want je hoort het nog steeds te weinig, dat moederschap ook echt héél zwaar en vermoeiend kan zijn.
    Maar het wordt beter ;-) De jongste is hier nu 6 maand en stilaan valt ze soms wel al eens alleen in slaap en heeft ze geen last meer van het eten dat steeds maar weer omhoog komt.
    En de oudste is nu een dikke twee en dat is ZO genieten! Nog steeds heel vermoeiend, maar toch, ZO genieten!

  46. Ik ben ook geen babymoeder. Vind ze pas leuk worden vanaf dreumestijd. Alhoewel de 2e nu toch anders is. Waarschijnlijk omdat ik ook weet dat dit de laatste is, dan ga ik toch meer proberen te genieten van alles, want het is voor het laatst, zo’n kleintje. En ik heb wel het geluk van 2 (tot op heden) zeer gemakkelijke kindjes.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>