Ik heb me de afgelopen maanden vaak een belabberde moeder gevoeld. Een goede moeder kan haar kind troosten, vond ik, maar hoe hard ik ook probeerde, en wiegde en sjjjjjte en suste en rondstapte, Dexter bleef ontroostbaar. Kolieken zijn een vies, vies beest, ik zou er boeken over kunnen schrijven als alleen maar terugdenken aan die hele periode me niet nog steeds op mijn grondvesten deed daveren. Even veel voor je kind kunnen betekenen als om het even welke volslagen vreemdeling, believe you me, het doet geen wonderen voor je zelfvertrouwen. Een belabberde moeder dus, geen fijn gevoel om in uw maag te hebben zitten. Een gevoel dat ook nu het wat beter gaat met Dexter blijkt te zijn blijven hangen.
Dexter huilt nog altijd een pak meer dan gemiddeld, aldus de kinderarts en zij die het kunnen weten, al heeft dat volgens mij tegenwoordig meer met verveling en vermoeidheid te maken dan met buikpijn. Dat is niet altijd fijn, niet voor Dexter en ook niet voor zijn ouders die bij het minste krimpje ineen duiken en zich klaarhouden voor weer een krijsepisode van een uur of meer. Die episode komt er doorgaans niet, maar ook trauma’s zijn vieze beesten.
En toch hé. Toch.
Toch gebeurt het de laatste weken al eens dat ik met een huilerig kindje in mijn armen loop, en een combinatie bedenk van geluiden maken en op de juiste manier bewegen en laten voelen dat ik er ben, en dat ik dan plots op alle juiste knopjes druk. Waardoor ik ineens een babylijfje tegen me aan voel ontspannen en stoppen met snikken. En ik me heel even de allerbeste moeder van heel de wereld en alle planeten in de omtrek voel.
Minstens.
Nog een paar keer, en het bovenste laagje van belabberd slijt er waarschijnlijk zelfs af.
I’d dig it.
Er komt een dag dat jouw stem alleen hem aan het lachen brengt. Dat hij in de kribbe in sneltempo naar je toekruipt als hij je hoort. Dat hij zijn armpjes grijpend omhoog strekt als hij je ziet. Dat niemand hem kan troosten, behalve jij. Dat hij alleen kan slapen na een nachtzoentje van mama. Nog even doorzetten… En een tekort aan slaap maakt je misschien belabberd, maar daarom nog geen belabberde moeder :)
En zeggen dat er een tijd komt dat jij ook advies zal kunnen geven hè . Je doet dat super !
Ik had hier net: “Mama, jij krijgt niet 1 maar 3 nachtzoenen, want jij bent de liefste mama van de hele wereld.” Ik wil maar zeggen, daar doen we het voor, toch? You’re almost there.
U bent ook de allerbeste moeder van heel de wereld en van alle planeten in de omtrek, en wij kunnen het weten. Proficiat allerbeste mama (en Dexter heeft ook een allerbeste papa vaneigens). Doe zo verder hé.
Heel herkenbaar verhaal. Helaas hier hetzelfde met een baby van 11 weken.
You Rock!
Volhouden, Lilith, het komt inderdaad allemaal wel goed. Over een paar maanden zal dit alles hopelijk alleen maar een verre herinnering zijn. En als je het zelf nog niet helemaal gelooft, neem het van mij en de anderen hier aan: je bént een goeie mama. Dexter mag het dan misschien niet altijd door hebben, wij wel!
Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat de mensen hierboven al hebben gezegd: jij bént al de beste mama, de beste mama die jouw zoon zich kan wensen, vergeet dat nooit!
Slaapgebrek, zorgen en verdriet maken je onzeker, prikkelbaar en neerslachtig, maar echt, jij bent de veilige haven voor je zoon, daar kun je op vertrouwen.
En straks, als hij wat ouder is, zal hij inderdaad in recordtempo op je af komen kruipen in de crèche, om knuffeltjes komen vragen, drijfnatte zoenen geven of schaterlachen omdat je een gek gezicht trekt of hem op zijn buikje blaast. En als je buiten bent met hem, zal hij opgewonden wijzen en geluidjes maken als hij een hond ziet, en met grote vragende ogen omhoog kijken om te checken of jij die hond toch ook wel hebt gezien.
Ga zo door, het komt goed!
Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat de mensen hierboven al hebben gezegd: jij bént al de beste mama, de beste mama die jouw zoon zich kan wensen, vergeet dat nooit!
Slaapgebrek, zorgen en verdriet maken je onzeker, prikkelbaar en neerslachtig, maar echt, jij bent de veilige haven voor je zoon, daar kun je op vertrouwen.
En straks, als hij wat ouder is, zal hij inderdaad in recordtempo op je af komen kruipen in de crèche, om knuffeltjes komen vragen, drijfnatte zoenen geven of schaterlachen omdat je een gek gezicht trekt of hem op zijn buikje blaast. En als je buiten bent met hem, zal hij opgewonden wijzen en geluidjes maken als hij een hond ziet, en met grote vragende ogen omhoog kijken om te checken of jij die hond toch ook wel hebt gezien.
Ga zo door, het komt goed!
Er was een periode dat mijn kindje huilde als uit de armen van papa/oma/opa/mamsie in de mijne werd gegeven. Ik kreeg toen steeds een krop in de keel, terwijl ik er veel aan deed om het mijn ventje naar zijn zin te maken. Nu, enkele maanden later, draait zijn wereldje om mama en papa. Maar toch net ietsje meer mama, heel veel dikke knuffels, zoenen, aaikes, enthousiaste gilletjes en schaterlachen krijg ik. Het komt er allemaal aan, lieve moeë mama. Het is zelfs al begonnen, met die juiste knopjes. Joepie en meer van dat gewenst!
Misschien wil dat venteke o zo graag zo veel mogelijk in die draagzak! Mijn gynaecoloog zei ooit! heb je ooit al huilende kinderen gezien in Afrika waar het kind op de rug van de mama gebonden is!
Misschien is dat de oplossing!
Veel succes!
Ik hoor het mijn kleintjes nog zeggen, telkens opnieuw: “mama moet dat doen”. Buggy’s duwen, eten geven, kleedjes aantrekken, …, het was mama die dat moest doen! Tenminste, bij twee van de drie nazaten. De jongste was er makkelijker in. En ik, ik was blij dat ook eens iemand anders het mocht doen ;-)
Nog even en je bent zelfs de allerbeste moeder van alle melkwegstelsels die er bestaan.