Monthly Archives: december 2012

lilith en het jaaroverzicht dat er geen is

Andere jaren heb ik mij daar altijd geweldig mee onledig kunnen houden, met lijstjes van beste programma’s en youtubefilmpjes en momenten. Maar 2012 was geen gewoon jaar, zo veel is duidelijk. Het was een jaar waarin ik vaak voor negen uur in mijn bed kroop, omdat ik totaal uitgeput en op was van de dag en snel nog een paar uur slaap wilde meepikken voor alles opnieuw begon. Weinig tv dus. Weinig muziek ook. Nog veel minder boeken.

Allemaal een rechtstreeks of onrechtstreeks gevolg van de komst van deze geweldige kleine mansmens.

dexterappeltje.jpg

Als ik terugblik dan is dat met gemengde gevoelens, omdat het best een zwaar jaar is geweest. Een jaar waarin ik mezelf een keer of tien te veel ben tegengekomen. Maar de allesoverheersende emotie is dankbaarheid. Voor een gezond kindje, voor helpende handen, voor heel veel liefde in een jaar waarin die heel erg welkom was. Ik besef maar al te goed dat dat allemaal echt niet zo vanzelfsprekend is.

Moge uw 2013 er één zijn van heel veel glim- en schaterlachen, warmte, vrolijkheid, liefde en vriendschap, en een goede gezondheid. Het klinkt alleen maar cliché omdat het eigenlijk het enige is dat echt telt.

Go 2013!

lilith zou zichzelf eens goed vastpakken

Als ik kon, dan keerde ik vandaag een maand of vier terug in de tijd. Dan keerde ik terug om wie ik toen was te gaan vertellen dat het echt waar is, wat zoveel mensen tot in den treure bleven herhalen. Dat het beter zal worden, hoe erg het nu ook allemaal lijkt. Dat de loodzware periode waarin we toen zaten tijdelijk was, en niet tijdelijk als “binnen een jaar of drie is het beter”, maar zo tijdelijk als “tegen de feestdagen is het al helemaal anders”. De feestdagen. Als ik er toen ook maar aan durfde denken werd ik vreselijk triest. Omdat ik een krijsend kind voor me zag, en een avond opgesloten thuis, en een leven dat gestopt was omdat niks nog lukte en alles chaos was en bleef. Ik durfde geen enkel plan meer maken, toen. Alles stond op losse schroeven.

Als ik kon, dan schoot ik mezelf terug naar vier maanden geleden, om een arm te slaan rond wie ik toen was, en om haar gerust te stellen. Om haar ervan te verzekeren dat er een paar maanden later al eens koffie zou kunnen gedronken worden in ons favoriete koffiehuis. Met Dexter ja, zonder grote incidenten. Omdat er wandelingen gemaakt zouden kunnen worden naar de stad, zonder krijsbuien die ons na een halve minuut in de buitenwereld al dwongen om terug te keren naar huis. Omdat er kerstavonden gevierd zouden kunnen worden zonder de gigantische stress die een paar maanden lang als een loodzware deken over onze dagen heeft gehangen.

Als ik kon, dan ging ik een maand of vier terug, en pakte ik mezelf eens goed vast.

Dan zei ik “Lilith kind, ik weet dat je het op geen duizend jaar zal geloven, maar op kerstavond zal je een dwaze kroon op je hoofd zetten, en weer lachen. En het leven zal er echt waar al helemaal anders uitzien”.

kerstkroon.jpg

lilith smulde erop los in 2012

Ik heb lekker gegeten, het afgelopen jaar. Ik weet dat, niet alleen door de extra speklaag die zich nog altijd hardnekkig ter hoogte van mijn derrrière blijft vastklampen, maar vooral doordat ik dat allemaal vakkundig heb bijgehouden in het geweldige Evernote Food. Evernote Food, de app waarmee ik het afgelopen jaar elke maaltijd heb gefotografeerd die ik in een restaurant heb gegeten. Want zo’n zottin ben ik, jullie weten gewoon nog de helft niet. En er is sinds kort een 2.0, dus hoera!

Dankzij Evernote Food weet ik dat ik het afgelopen jaar serieus mijn best heb gedaan. En zo ongeveer vijftig keer buiten huis ben gaan eten. VIJFTIG! Voor iemand die de helft van het jaar in het bezit was van een baby kan dat tellen. En dan heb ik niet eens al onze eetmomenten in New York getrackt of niks. Eén en ander heeft te maken met de paniekreactie die ik had toen ik besefte dat mijn sociaal leven dra met piepende banden tot een einde zou komen, maar ook dat blijkt al bij al mee te vallen. Sinds Dexter er is ben ik 29 keer gaan eten. Ik snap er ook niks van.

Veel spaghetti wel, want dat is mijn tic, precies. Is er spaghetti, dan eet ik spaghetti. Dertien keer, om precies te zijn.

En voor de rest:
foodjaar1.jpg

at ik zot lekkere deviled eggs in The Spotted Pig in New York. Ik had er acht kunnen eten.

foodjaar2.jpg

beten wij in wat één van de beste burgers van de USA schijnt te zijn, in The Burger Joint in Le Parker Méridien. Ik herinner me eerder het speciale sfeertje dan de burger, maar het was wel tof.

foodjaar3.jpg

had ik het genoegen om mijn beentjes onder tafel te mogen schuiven in La Durée in Izegem. Toen nog maar één ster, ondertussen zeer terecht twee.

foodjaar4.jpg

En dan heb ik het nog niet gehad over die keer in Saint-Nicolas in Elverdinge. <3 foodjaar5.jpg

Of dat geweldig oesterijs dat ik at in Grand Cabaret in Nieuwpoort.

foodjaar6.jpg

Of die keer dat ik er huilbabygewijs volledig doorzat en werd meegekaapt door Evelien, voor een heerlijke avond op het terras van ’t Convent.

Staan niet op de foto’s, maar zijn eigenlijk nog honderd keer belangrijker dan al het lekkere eten: de fantastische mensen waarmee ik al die maaltijden heb gedeeld. De blogsters, de vriendinnen, de man van mijn leven, de mensen die ik voor het eerst zag, of waarmee ik voor de honderdste keer genoot van gezellig samen zijn.

Als ik terugkijk op mijn culinair jaar, dan krijg ik het alleen maar warm, omdat het zo gezellig was. En inspirerend. En omdat ik zo veel courage heb gehaald uit al die fijne ontmoetingen.

Kan het volgend jaar weer? Ik wil bij deze tekenen, en ik neem er mijn extra speklaag graag bij.

lilith knipt en plakt soms

Soms photoshop ik hen samen in mijn hoofd. Dan plak ik zijn kleine wriemelende lijfje vol energie op haar arm, en dan stel ik me voor wat dat zou geven. Ik moet er rekening mee houden dat ze ondertussen 53 geworden is, maar volgens mij maakt dat bij haar niet zo zot veel uit. Ik zie haar op haar drieënvijftigste nog net zo goed de dokter Martens dragen die ze op haar zevenenveertigste droeg. In mijn hoofd is ze de jonge oma die ze had moeten zijn.

Ik doe het niet zo vaak.
Heel af en toe.
Op de plakfoto in mijn hoofd moeten ze allebei erg hartelijk lachen.

Ik had hem haar zo graag gegund.
Ik had haar hem zo graag gegund.
Alleen al omdat hij het geluk had gehad geboren te worden in het kleine kringetje mensen bij wie mijn moeder haar hilarische zelf durfde te zijn. Bij ons thuis was ze niet gereserveerd, maar een uitbundige versie van zichzelf die weinig mensen kenden. Volgens mij maken hilarische moeders heerlijke grootmoeders.

Hij kan niet klagen, voor de rest.
Hij wordt ongelooflijk graag gezien door de grootouders die hij wel nog heeft.
En toch had ik hem er zo graag nog één extra gegund.
Al was het maar om te weten met wat voor een dolle grootmoedernaam ze voor zichzelf op de proppen was gekomen.

Het zou wat geweest zijn.

lilith schrijft nieuwsbrief zes

Lieve Dexter,

gisteren stond ik op een koud en donker treinperron in Antwerpen, na een dag werken op de redactie. Ik was een klein beetje bedremmeld omdat ik wist dat ik te laat thuis zou zijn om je nog te zien. Oke, schrap een klein beetje bedremmeld. Mijn hart zonk in mijn schoenen zoals alleen een moederhart dat op zo’n momenten kan, en dus belde ik naar je vader, om te horen hoe het met jullie was. Je zat net in je eetstoeltje, zei hij, voor de eerste keer. En je vond het de max. En dat hij wel een foto zou doorsmsen. We haakten in, nadat ik drie keer had gezegd dat hij je volledig plat moest knuffelen voor hij je in je bedje stak. En toen stuurde hij deze foto door.

dexmaand6_1.jpg

Het was toen, mijn lieve schat, dat ik mijn hart voelde ontploffen, right there op dat perron. Omdat ik je miste, ja, maar vooral omdat dit zo jij is, de laatste weken. Dat smoeltje, en het constante lawaai dat erbij hoort. Dat handje dat te snel beweegt om het op de foto te krijgen, en het feit dat je voor het eerst in zo’n stoel wordt gezet en er dan maar als een kleine hooligan in op gaat. Ik word er week van. Je bent zo’n enthousiast vrolijk mannetje aan het worden, Dexter, en hoe meer ik dat zie gebeuren, hoe moeilijker ik het heb om dat soms eens een avond te moeten missen.

dexmaand6_2.jpg

Nog enkele dagen en je wordt al zes maanden, een volledig half jaar. Onlangs werden we nog eens door je kinderarts herinnerd aan hoe moeilijk en zwaar en wanhopig onze eerste maanden waren. Je vader en ik zijn daar nog altijd van aan het bekomen, dat voelen we elke dag, maar dankzij je nieuwe humeur en je gebrek aan pijn sleur je er ons wel steeds vlotter door.

dexmaand6_3.jpg

Jij en je vader, dat is nog zo’n verhaal apart. Je bent compleet zot van je vader. Op geen enkel moment ben je meer op je gemak dan tegen zijn borst, in een houding die ik met mijn veel kortere lichaam en ledematen maar niet met jou onder de knie lijk te krijgen. Het geeft niet. Ik vind het geweldig dat jullie zo graag bij elkaar zijn, en dat ik je gezichtje zo zie stralen telkens hij in beeld komt.

dexmaand6_4.jpg

In return straalt het even hard als ik jou ’s ochtends uit je bed kom halen. Het is het schattigste ooit. Het ene moment lig je nog te slapen, het volgende ga je van lichtjes wakker naar “HEY HEY! JIJ BENT DIE VROUW VAN DIE FLESJES! JIJ VERVERST MIJN PAMPERS EN JE ZINGT STOMME LIEDJES! JIJ BENT DIE VROUW!88! HOERA!” en lijkt het alsof er zeven zonnen door de wolken breken. Serieus Dexter, dat is een zot fijn begin van mijn dag.

dexmaand6_5.jpg

Vorige week is vriendin I. bevallen van een dochtertje, haar eerste. Was dat twee maanden eerder gebeurd, dan was ik vast door blijven gaan over hoe dat moederschap het allerzwaarste is dat ik ooit heb gedaan. Het allermoeilijkste ook, het meest verwarrende. Datgene dat mij in mijn leven het meest van al door elkaar heeft geschud, en mij op mijn grondvesten heeft doen daveren. Het klopt nog altijd, maar toen we met jou op babybezoek gingen en ik van jou naar dat lieve kleine meisje keek, besefte ik dat ik haar vooral wilde zeggen dat het echt ook redelijk geweldig is, dat moederschapsgegeven. Dat het nog elke dag beter wordt. Dat ik vreselijk dankbaar ben dat ik het mag doen, want dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. En dat ik razend benieuwd ben naar je volgende maand. En naar alle maanden die daarop volgen.

dexmaand6_6.jpg

Hoera voor je halve verjaardag, lieve Dexie.

Ik zal mijn best doen om je ook in maand zeven niet op te vreten, al kan ik niks beloven.

Je mama

lilith houdt niet van bruinigheid

Net zoals ze er in de modewereld van overtuigd zijn dat dikke mensen wild zijn van leggings met katjes op, zo denkt iemand aan het hoofd van de babykleertjesindustrie dat ouders van jongens dol zijn op bruin en grote cijfers. Geen benul waar dat absurde idee vandaan komt, maar het maakt het vinden van leuke jongenskleertjes er niet bepaald makkelijker op.

Al een chance dat er mensen zijn zoals mijn collega Isabelle, die in het gat van dat gemis springen en een webshop openen met wel leuke dingen. Minimaniac.be, in haar geval. Ik moest maar één seconde naar haar superleuke collectie kijken om zo goed als alles te willen bestellen.

Het is niet voor het één of ander, maar mijn kid rockt zijn smoking van The Tiny Universe nog niet matig.

dexsmoking.jpg

(Ze hebben hem trouwens ook nog in het wit, voor de echte pimps.)

En dan heb ik het nog niet gehad over zijn hartjesrompertje.

dexhartje.jpg

Dat zo cool is dat ik dan maar dit pakje ook ga bestellen.

In maat 68 al, ondertussen.

verschil.jpg

Dat gaat hier namelijk nogal vooruit.