Mensen zijn gemaakt van dun papier. Dat dacht ik een paar keer toen ik door de vele mooie mails en bloedeerlijke reacties ging die ik kreeg naar aanleiding van de vorige blogpost. (Het is trouwens niet alleen een mooie zin, maar ook een hele mooie cd. Maar dat is een ander verhaal)
Heel veel mensen zijn gemaakt van dun papier, we hebben allemaal dingen waar we ons om schamen of ongemakkelijk over voelen, en het kan geweldig veel deugd doen om te lezen dat het bij een ander ook niet altijd smashing gaat, zo merkte ik. Heel erg bedankt dus aan iedereen die zijn verhaal wilde delen. Voor de virtuele schouderklopjes en blikken in de ziel.
Er waren jammergenoeg ook een hoop mensen die vertelden dat ze heel graag even eerlijk zouden zijn als ik, op het werk, in hun omgeving, maar zo bang waren dat mensen hen niet meer serieus zouden nemen. Dat ze zouden denken dat ze zot waren. En ik snap dat. Ik ben trouwens ook niet zot, maar ik kan natuurlijk zeggen wat ik wil.
Ik kreeg ook veel vragen, van mensen die aan het overwegen zijn om hulp in te roepen.
Waaronder deze:
Hoe doe je dat, naar een therapeut gaan?
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Ik heb een doorverwijzing gekregen van mijn huisdokter, toen bleek dat ik er zelf niet uitraakte na een paar maanden sukkelen. Op dat moment werd mij ook voorgesteld om te starten met antidepressiva, maar dat wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. In therapie dus, om te zien of het ook kon lukken zonder medicatie.
Maar er is toch niks mis met medicatie als dat nodig is?
Helemaal niet, maar ik voelde mij niet goed bij de gedachte dat pillen dingen zouden veranderen in mijn hoofd. Ik heb er misschien te veel op gegoogeld en te veel slechte ervaringen gelezen met betrekking tot afhankelijk worden en afkicken. En het was ook niet bemoedigend om lezen dat de buschauffeur van het drama in Sierre al een hele tijd dezelfde pillen nam als ik werd voorgeschreven. Ik heb het trouwens niet helemaal zonder medicatie gedaan: in het begin, toen ik helemaal rondstuiterde van de stress, heb ik druppeltjes gekregen, en pillen, om het scherpe randje eraf te halen. Maar die heb ik zo snel mogelijk weer weggelaten, omdat ik het persoonlijk belangrijk vond om het zonder te proberen. Als dat niet was gelukt, dan zou ik voor medicatie gekozen hebben, maar alleen als het echt niet anders kon. Ik veroordeel mensen die wel antidepressiva nemen dus zeker niet, ik ben ervan overtuigd dat ze een goede extra hulp kunnen zijn in bepaalde gevallen.
Is dat niet vreselijk duur, elke week naar een therapeut?
Ik lees dat sommigen hier 45 euro per sessie betalen, maar ik ga naar een Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg, waar verschillende therapeuten samen zitten en na een intakegesprek werd beslist wie er in mijn geval het beste mijn begeleiding kon doen. Ik betaal 10 euro per sessie, en die duurt gemiddeld een uur.
Maar wat doet zo’n therapeut dan? Een uur luisteren en knikken?
Geen idee wat die van jullie doet, natuurlijk, maar die van mij vraagt elke week hoe het met me gaat. Waarop ik dingen op tafel gooi. Dingen waar ik mee sukkel, dingen die beter gaan, dingen die ik me afvraag, situaties waar ik het lastig mee had, evoluties of dingen die niet vooruit gaan, het kan echt vanalles zijn. En zij luistert. Ik vertel. Zij wijst me op dingen die ik zelf vaak niet zie. Patronen in mijn denken. Tegenstrijdigheden. Gunstige en minder gunstige evoluties. Zij stelt soms vragen, soms niet. Soms zit ik een uur te janken, soms zitten we een uur te lachen. Soms is het heel gezellig, soms heel zwaarmoedig. Maar ik heb er al altijd iets aan gehad.
Moet je een duidelijke diagnose hebben gekregen, zoals een depressie of een burn-out, voor je naar een psycholoog kunt gaan?
Neen. Ik ben er samen met heel wat mensen die me hebben gemaild van overtuigd dat iedereen baat kan hebben bij dergelijke hulp. Of zoals iemand het heel mooi zei: “Misschien ‘los’ je niet alles op, maar je hebt wel even een veilige plek waar je even kan loslaten. Someone in your corner, die je helpt zelf die someone in your corner te zijn.”
Meer lezen?
Ook Sabine en Nike hebben er iets over te vertellen, en vanmorgen hadden ze het er ook over in Hautekiet.
Och, dat je dat bij het CGG kon doen, dat wist ik niet.
Ik heb ooit bij een privé psych gelopen en dat kwam idd op 50€ per sessie, ik vind dat toch wel een drempel, want je bent er niet vanaf met 3 keren gaan é.
Verder ben ik helemaal pro peuten, tenminste als het klikt.
Het is wel zot eigenlijk dat mensen het perfect normaal vinden om elke week met hun slechte rug bij de kine/kraker te liggen maar dat voor ons hoofd/hart precies niet mag gezorgd worden…
Sterke post!
Ik heb dezelfde visie op pillen als jij. Toen het echt niet meer ging, stelde mijn man voor dat ik eens pillen zou proberen. Ik blokkeerde toen helemaal. Ik wou het zelf kunnen. Ik had het gevoel dat als die pillen het konden, ik voor een nog moeilijkere taak zou staan als ik ermee zou stoppen. Anderzijds besefte ik dat het voor mijn man en kindjes ook een vrij uitzichtloze situatie was. Ik heb afgesproken dat ik een periode zou proberen zonder pillen, en dat als het niet beterde, ik er toch mee zou starten.
Zonder over individuele gevallen te willen oordelen, wil ik toch zeggen dat antidepressiva te vaak worden voorgeschreven. Ze helpen ook niet altijd zoals zou moeten. Veel mensen zouden, denk ik, meer gebaat zijn met therapie dan met pillen.
Maar in sommige gevallen kunnen mensen niet anders dan toch pillen te nemen, omdat ze wel dat ene duwtje kunnen geven dat absoluut nodig is om uit de put te geraken. Er in alle omstandigheden 100% tegen zijn, lijkt me dus ook nogal kortzichtig.
Bedankt voor de info in vraag en antwoord-stijl, ik denk dat veel mensen ermee geholpen zullen zijn.
Ik vond het een zeer interessant stukje. Ik ben zo’n 14 jaar geleden eens in therapie geweest, niet lang genoeg want ik was nog jong en “rebels” en vond dat toen allemaal kwatsch. Nu ben ik al enige tijd “op zoek”, om die stap terug te zetten en kijk, ik heb “het” gevonden. Bedankt, Lilith. En veel goede moed voor jou, dat ook.
Ben ook bij die dienst geweest en ook privé.Privé is idd ontzettend duur en ben er ook om die reden mee gestopt! Maar het was mijn veilige haven waar ze me terug op het spoor gezet hebben toen ik het noorden effe kwijt was.
Wat ben ik oprecht blij dat jij een open en eerlijke post hebt neergeschreven op je blog. Zelf ben ik therapeut in opleiding en het blijft voor veel mensen inderdaad een taboe om hier open en eerlijk over te vertellen. Bij een therapeut kan je inderdaad voor alles terecht! Het is helemaal niets om je over te schamen. Je hebt mensen dat hun gedachten verzetten door te gaan sporten, … , maar als je het bos niet meer door de bomen kan zien, is het altijd interessant om er een nieuwe objectieve kijk op te hebben. Zoals je zegt, je leert jezelf beter kennen en begrijpen. Bij het CGGZ kan je therapiesessies volgen voor € 10, als je naar een zelfstandige therapeut gaat, betaal je inderdaad enkele euro’s meer, maar dat heeft vooral te maken met het zelfstandig statuut. Belangrijk is om een therapeut te vinden dat je ligt, blijf niet gaan bij iemand waar het absoluut niet mee klikt. Dat helpt jou en de therapeut geen stap verder.
Lieve Lilith, nog eens bedankt voor je openheid, dit zal voor veel mensen deuren openen!
Om het met de woorden van ‘Bram Vermeulen’ te zeggen: ‘JE HEBT EEN STEEN VERLEGD!’
Bedankt voor je posts, heel moedig en ‘leerrijk’. Toen ik vorige week je eerste post las, dacht ik: ik hoop dat ik de stap durf te zetten als het nodig zou zijn. En toen viel vorige vrijdag de hemel een beetje op mijn kop, en dat deed allerhande twijfels en muizenissen in mijn hoofd opduiken, en toen moest ik aan je post terugdenken. Ik dacht: ik zou dit nu wel kunnen gebruiken.
Intussen klaarde de hemel wat op, met dank aan de schouder van mijn lief. En ik heb ook twee potten soep gemaakt dit weekend, groenten snijden verzet mijn gedachten en soep eten troost mij. Maar nu weet ik ook hoe ik een therapeut kan vinden. Bedankt, echt!
Als geld een issue is (wat ik perfect begrijp), maar het CGGZ toch niet echt iets is voor jou (zoals het daar voor mij toch een beetje foutliep), dan is het misschien ook de moeite waard om eens na te denken over een psychiater met ook een therapeutische opleiding. Daar betaal je een fortuin, maar je krijgt er wel héél veel van terugbetaald via de ziekenkas. En het is gelukkig ook al heel lang niet meer zo dat een psychiater altijd maar meteen medicatie wilt voorschrijven ofzo. (Als het echter nodig zou zijn, kan hij/zij dat wel meteen voorschrijven, en hoef je niet eerst nog naar de huisarts of doorverwezen te worden naar een psychiater.)
Bij mij helaas geen betaalbare hulp in de buurt, dus ik betaal flink € 60 (!!) per keer. Maar het is mij al elke eurocent waard geweest…