Lieve Dexter,

je bent ondertussen even lang uit mijn buik als je erin hebt gezeten. Negen maanden, kind, ongelooflijk hoe snel het leven aan ons voorbij raast terwijl ik filmpjes van je zit te maken voor mijn zeven volgers op Vine.

De laatste weken was je mijn lichtpuntje in dagen die soms veel te donker waren naar mijn goesting. Er was die ellendige avond dat we slecht nieuws kregen over de gezondheid van je oma en alleen maar zin hadden om te janken en te vloeken en met ons hoofd te schudden. Om het stomme toeval dat ervoor zorgt dat we jou later zullen moeten vertellen dat je in een wereld zonder kanker nog minstens tot je twintigste twee jonge fantastische grootmoeders rond je zou gehad hebben, maar dat die twee jonge fantastische oma’s allebei op een bepaald moment dezelfde vreselijke diagnose kregen. En dat dat het laatste was dat we wilden horen. Maar dat het in het leven soms is wat het is.

Op die avond, die ik nooit meer zal vergeten, zat jij te kraaien op je speelmat. En nadat ik je vader had vastgenomen en de dingen had gezegd die je dan zegt zoals “we weten het nog niet en misschien is het allemaal zo erg niet en het gaat ons wel lukken het moet ons lukken” moest jij rondgewandeld en in bed gestopt en gevoederd. En terwijl ik je eten zat te geven en jij plots een nieuw geluidje ontdekte dat je wel dertig keer na elkaar met een gigantische glimlach op je gezichtje op mij zat uit te testen besefte ik dat jij ons er wel doorsleurt, op jouw goofy manier.

Het zijn altijd weer de kleine dingen. Je stralende smoeltje als je weet dat we de achterdeur van de auto gaan komen openmaken om jou eruit te halen. Je dolle gebrabbel vlak voor je in bed moet, gecombineerd met lachjes die van diep in je buik naar boven komen geborreld en nu al doen vermoeden dat we nog één en ander gaan meemaken met jou. Je gelaatsuitdrukking als je jezelf rechtop trekt aan onze handen en zo trots als een pauw heel de woonkamer doorstapt. Met je achtenzestig centimeter ben je nog altijd een opdondertje in vergelijking met andere kindjes van je leeftijd, maar je stapt als een groten. En bij elke stap smelt mijn hart een beetje meer.

Je bent een vrolijk jongetje, dat op geboorteboomaanplantingen contact zoekt met andere, meestal vrouwelijke kindjes, you player, en makkelijk meegenomen wordt naar koffiehuizen waar je zit te glimlachen naar alle vrouwen die rond onze tafel zitten. Ik zie aan hun verliefde blikken dat ze je direct zouden willen meenemen naar huis, maar ze mogen niet, want je bent van ons.

Het leven is niet altijd een feestje, dat heb ik de afgelopen tijd weer beseft, maar soms zit ik te kijken, terwijl je bezig bent met shitloads aan speelgoed uit je grote speelgoedmand te vissen en daar heel bewust zo veel mogelijk lawaai mee te maken, en dan voel ik ineens tranen prikken. Omdat ik zo blij ben met jou.

Je bent het mooiste, leukste, coolste kind dat ik ken, Dexter, en je hebt een geweldig watje van mij gemaakt. De dingen zijn soms echt niet gemakkelijk, maar ze gaan ons wel lukken. Trust me on that one.

Dikke zoen,

je mama