Ge kunt daar cynisch over doen, over blog awards en dat ge dat daarvoor niet doet en het daar allemaal niet om draait en prijzen u niet interesseren, en dat kan allemaal heel goed zijn, maar ik was gisteren vooral blij verrast en vereerd toen ik zag dat deze blog genomineerd is in de categorie personal bij de Weekend Blog Awards.
Omdat dat volgens mij wil zeggen dat mensen hier graag genoeg komen om deze URL in te vullen in hun vakje. Omdat dat kweetnie hoe lief en sympathiek is, en betekent dat mijn bloed, zweet en tranen niet tevergeefs vloeien. Ik heb het geprobeerd, maar neen, ik kan daar niet cynisch over doen.
Ik ben heel blij.
Zo blij, dat winnen of niet winnen eigenlijk niet meer uitmaakt. Maar tegelijk ben ik wel nieuwsgierig genoeg om me af te vragen hoe ver ik dan nog kan geraken. Na negen jaar bloggen. Met het nieuwtje er toch al serieus af. En tegenover een hoop grote kleppers.
Dus wie zin heeft om te stemmen mag dat zeker op mij doen, maar even goed op iemand anders.
Want ik ben nu al blij.
Jullie zijn tof.
La vie c’est la fête.
Ik ben altijd op zoek naar lekkere vegetarische gerechten om ons weekmenu wat op te spicen, getuige daarvan mijn overlopende Pinterestbord vol dingen die ik ooit nog eens wil maken. Dus toen ik onlangs een persbericht kreeg over het nieuwe boek van Miki en Kristin van de vegetarische kookstudio was ik direct benieuwd. Ik heb hen namelijk een tijd geleden geïnterviewd op zoek naar tips om overschakelen naar een vegetarisch leven makkelijker te maken, en dat was een bijzonder boeiend gesprek.
En het moet gezegd: “Veggie voor starters” is leuk. Mooi vormgegeven, met heel wat interessante gerechten zonder vlees, maar volgens mij wel met veel smaak. Ik probeerde dit weekend hun Provençaalse tomaten uit op mijn vent, en ik citeer hem: “Dit is echt echt heel lekker”, en “Je mag dit nog maken”, maal een keer of zeven. Aangezien ik nog wat vulling over had at hij er de dag erna nog eens drie. Met net zoveel smaak. Jullie weten ondertussen dat dat iets wil zeggen.
Verwarm de oven voor op 180 graden.
Maal het brood tot kruim en sprenkel er de olijfolie over. Snijd de olijven in stukjes. Pel en snipper de knoflook.
Vermeng het broodkruim met de gemalen kaas, de olijven, de kappertjes, de knoflook, peper en zout en de provençaalse kruiden.
Snijd het hoedje van de tomaten, haal het vruchtvlees eruit en vul ze met het broodmengsel. Zet de hoedjes er weer op.
Bak de tomaten dertig minuten in de oven.
Yummers!
Daarna heb ik trouwens een hoop groenten geroosterd, zodat ik de rest van de week maar te scheppen heb bij rijst, pasta, tomatensaus en ander eten.
Verse groenten, zonder veel werk, just a quick lifehack from me to you and your loved ones.
Zij die een boek willen winnen mogen in de comments hun geliefde lifehack meegeven. Welke makkelijke, slimme, goedgevonden actie maakt jouw leven gemakkelijker, en het onze misschien binnenkort ook? Please share, en dan kies ik er woensdag samen met de hubster de leukste uit, en wint die een exemplaar van “Veggie voor starters”. Lang geen slechte deal, dunkt mij.
Soms zie ik in mijn statistieken dat mensen mijn archieven doorspitten. Beginnen in 2004, en bladeren, soms tot een paar jaar verder, soms helemaal door tot nu. Ik schrik daar altijd een klein beetje van. Voel me zelfs betrapt, op een rare manier. Want zelf doe ik het eigenlijk zelden of nooit, teruglezen. Uit eerlijke schaamte, waarschijnlijk, want wat staat daar in godsnaam allemaal in, maat?
Als ik het wel doe, dan trek ik grote ogen. Heel mijn maagverkleiningsverhaal is hier terug te lezen, om maar iets te zeggen. Mijn job in het callcenter. De tijd waarin we nog met twee schreven, Youri in het blauw, ik in het roze.
Die keer dat ik zwanger was, en daar 66 dagen over zweeg, in een periode dat ik elke dag blogde. En het een jongen bleek te zijn. Onze zoektocht naar een huis. Alle postjes die ik schreef in de periode toen mijn mama ziek was en stierf. Die keer dat we op reis gingen naar Venetië, en van Blogpop deden met gastbloggers.
Onze eerste weken in ons eerste appartement. Die keer dat de vader van Hilde Debaerdemaeker zo woedend was op mij. Die dag dat ik via deze blog een job kreeg aangeboden bij een magazine. Ik een plakkaat kreeg, en de prijs voor beste blog van het jaar 2008 won. En toen we een huis kochten. Ik vijf kilometer leerde lopen met Evy Gruyaert. Ik om één of andere vage reden een week lang alles fotografeerde dat ik at. Er een babykat was. Die bleek te kunnen praten. Mijn haar van rood naar zwart ging. Ik mezelf een lippiercing liet steken.
Mijn leven van de laatste negen jaar, gesorteerd op maand.
Ik doe het niet vaak, omdat ik al een paar keer een ongelooflijke stamp in mijn maag kreeg toen ik onverwacht een vrolijke comment zag staan van mijn mama. Eén van mijn grootste fans, ik hoor het haar nog zeggen. En dat ik zeker moest blijven schrijven. Wat ik dan ook deed. En ga blijven doen ook, potverdorie.
Gelukkige negende verjaardag dit weekend, jij dekselse Tales From The Crib.
Jolly good times al gehad, wulder twee samen.
In de zomer van 2003 liepen we er al eens rond. Hij nog niet eens mijn lief, al zou dat echt niet meer lang duren. Tien jaar later waren we er weer, en als we geen tien keer hebben gezegd dat Barcelona toch een geweldige stad is dan hebben we het niet gezegd.
Neen echt, Barcelona is heerlijk.
Iedereen geweldig bedankt voor de tips, we hebben zalige tapas gegeten en leuke dingen gedaan en gezien, en als ik tijd heb plaats ik weldra eens een lijstje met hotspots voor zij die de chance hebben om binnenkort ook eens te mogen gaan.
En ook: leve de technologie. Het maakte het gemis van dit smoeltje net iets draaglijker.
De laatste teksten zijn geschreven, de to do’s die er nog per se door moesten doorstreept, en biebie en haar meneer maken zich op voor een paar dagen weg. Barcelona, meerbepaald, om ons tienjarig samenzijn te gaan vieren in de stad waar wij destijds een itempje werden. Hoera!
Looking keihard forward, dat kunnen jullie wel peinzen, maar eerlijk is eerlijk: we hebben nog niet geweldig veel gepland.
Alle toptips voor leuke bars, restaurantjes, winkels, en misschien zelfs ook iets van cultuur zijn geweldig welkom in de comments.
Ola begot!
(Zonder kind, ja. Een klein detail waar ik nog even niet al te veel over probeer na te denken, als het niet geeft)
Het is te merken dat 2014 met rasse schreden naderbij komt, al was het maar aan het aantal mailtjes en vragen die ik tegenwoordig krijg in verband met leuke adresjes in Ieper. Jullie komen in groten getale afgezakt naar de Vlaamsche Velden, zo blijkt, en terwijl ik vroeger eens luid had gelachen en met mijn hoofd had geschud bij de vraag of wij hier ook leuke adresjes hebben, kan ik alleen maar zeggen dat het de laatste jaren geweldig hard aan het verbeteren is.
En omdat ik het risico wil verkleinen dat jullie, na een trip naar het voor iedereen verre Ieper, op de markt terecht komen in zo’n typisch etablissement dat mikt op Britten die nooit meer terug gaan (willen) komen: mijn lijstje met de places to be! (inclusief aanklikbare links)
Voor eten:
Wat? Een kleine Italiaanse Trattoria die wordt uitgebaat door een Brit en zijn Vlaamse mevrouw.
Waarom? Omdat wij hier al jaren met de regelmaat van de klok terugkeren voor de gezelligheid, het vreselijk lekkere eten, en in Youri zijn geval: de zot lekkere carpaccio. En wij niet alleen, want als je niet reserveert is het een verloren zaak.
Wat? Een eetcafé in een zijstraat van de Grote Markt.
Waarom? Recent vernieuwd, met nieuwe jonge uitbaters die weten wat een goede gin tonic is, hoe je je kaart elke week op leuke wijze kunt vernieuwen, dat er zoiets bestaat als vegetariers in Ieper (ja, echt!) en dat camembert uit de oven met stokbroodjes altijd een goed idee is.
Wat? Een café/restaurant in de schaduw van de Lakenhalle.
Waarom? Omdat het de enige plek op de markt is waar ik al vijftien jaar gemiddeld één keer per maand kom. En er eet van hun vreselijk lekker stoofvlees, zo lekker dat ik geld zou geven om het zelf zo te kunnen klaarmaken. Of van hun spaghetti, die ook altijd lekker is. Soms drink ik er gewoon te veel wijn. Het kan allemaal.
Wat? Het café van het IFF Museum, zoals jullie al konden raden.
Waarom? In de Lakenhalle, open voor iedereen, en ik zit daar graag omdat het licht daar mooi binnenvalt en ze er lekkere al dan niet vegetarische maaltijden hebben, en koffie. En wijn. En gratis internet.
Waarom? Eigenlijk alleen al voor de heerlijke Thai Beef Salad. Ik eet weinig vlees, en al helemaal geen rood vlees, maar dit? Superbe!
Voor de rest leunt dit adres het meeste van alle tips aan bij de adresjes op de markt waarvan ik jullie wilde weghouden, al moet gezegd dat hun kaart toch net iets exotischer is.
Wat? Een koffiehuis met een barista die de meest indrukwekkende tekeningen in uw cappuccino tovert alsof het niets is, en geweldig gespecialiseerd is in thee.
Waarom? Omdat je er de lekkerste koffies drinkt, de beste taartjes eet en het er gewoon heel fijn uw krant lezen is. En free wifi, altijd een mooie extra. Ondergetekende heeft daar een jaar bijna gewoond, maar doet het qua cappuccinoslurperij wat rustiger aan nu er een kind is. Extra tip: in de zomer serveren ze er de lekkerste versgemaakte muntthee EVER.
Wat? Een klein koffiehuisje knal onder de Menenpoort.
Waarom? Omdat ze er naast koffie ook lekkere cheese cake, ijsjes, panini en smoothies verkopen. Gezellig om te zitten, met muziek van John Mayer of Michael Buble op de achtergrond. Is nice.
Wat? Een nieuw chocoladewinkeltje in de buurt van de Grote Markt.
Waarom? Ik zou normaal niet snel een winkel met pralines aanraden in Ieper, ik zou u zelfs aanraden om daaruit weg te blijven, maar dit is nieuw, anders, en leuk. Fijne mensen, heel veel keuze uit lekkere dingen, taarten van Les Tartes de Francoise, take away koffie. Like!
Voor alcohol:
* De Twaalf Apostels
Wat? Een café vol Jezusbeelden en zotte lp-hoesjes
Waarom? Omdat dit het café is waar ik altijd terecht kom op een avondje doorzakkerij. Beste cocktails van Ieper, gezelligste plek om een stuk in de rondte te lullen over vanalles en nog wat, fijn terras in de zomer. En dit soort dingen aan de muur. <3
Als het is om te winkelen moet je ergens anders zijn, vrees ik. Al zijn Obelisk (jurken, mooie!), Ille en Ella (babykleertjes) en Rose Rouge (design hebbedingen en postkaarten) wel fijn.
Ieper, you have my heart. <3
Een adresje aangedaan? Laat keer weten hoe het was in de comments, anders.
Nog eens over die man die enkel tomaat en champignons lust. Die van mij, dus. Ik krijg er vaak reacties op. Dat het van anderen geen waar zou zijn. Dat hij zou moeten eten wat de pot schaft. En ik doe het normaal niet snel, journalistieke stukken op mijn blog zetten, maar ik maakte er onlangs een reportage over, voor De Standaard Magazine. Een stuk waarin ik een lans probeer te breken voor de moeilijke eter. Omdat ik na tien jaar besef dat die het ook niet zo heeft gewild.
Mijn moeilijke eter was er blij mee, en omdat ik er nogal wat vraag naar heb gekregen post ik het even, zoals het in het Magazine is verschenen, enkele weekends geleden.
This one’s for you, baby. Voor alle keren dat ik op je heb gevloekt, omdat je geen worst wil eten, maar wel gehakt.
De maaltijdstrijd van de moeilijke eter
Koken voor kokhalzers
Je neus ophalen voor een bord groenten of een stukje vlees, er valt wat voor te zeggen als je nog geen twaalf bent. Maar wat als je het na je dertigste nog steeds doet, zoals de man van onze redactrice?
Ik wou dat het een boodschappenlijstje was, maar dat is het niet. Het is de opsomming die ik voorgeschoteld kreeg toen ik een paar weken samen was met mijn nieuwe liefje, en zijn afkeer voor nogal wat voedingsmiddelen ter sprake kwam. Als iemand die wat eten betreft bekend staat als een wandelende vuilnisbak vond ik deze eigenschap in het begin best aandoenlijk, tot we een paar maanden later gingen samenwonen en het menens bleek.
“Ik vind het zelf ook vreselijk lastig”, zei Youri toen ik voor de zevenendertigste keer op evenveel dagen mijn hoofd zat te breken over het avondeten, “maar tomaten en champignons zijn eigenlijk de enige groenten die ik lust”. Pogingen om iets anders voor te schotelen en hem culinair bij te scholen faalden miserabel. Dan zat hij met een triest glimlachje zijn walging te verbergen boven een met liefde klaargemaakt bord wortelpuree met worst. “Leg het mij uit”, zei ik dan met de moed der wanhoop, “Je lust gehakt, maar geen worst?”. O ja, dat moest hij inderdaad nog eens uitleggen, van die worst. Daar had hij namelijk een textuurprobleem mee. Dat vliesje, vreselijk gevoel in zijn mond. Gaf ik hem een bord aardappelpuree met balletjes in tomatensaus, dan fleurde hij evenwel helemaal op. Dan at hij zelfs meer dan ik. Hetzelfde voor boterhammen met kaas. Daar kon hij een heel brood van op.
Creatief met tomaat en champignon
Hoe langer we samenwoonden, hoe kleiner ik het lijstje zag worden van gerechten die ik mijn huisgenoot zonder problemen kon voorzetten. Er zijn immers geen honderd manieren om creatief te zijn met tomaat en champignons, al heb ik er door de jaren heen wel zoveel verzameld dat ik een gewichtig themakookboek kan samenschrijven. “Voed hem dan toch op”, zeiden vriendinnen waartegen ik mijn beklag deed over de culinaire depressie waarin ik terecht dreigde te komen, “Als die van mij zo zou zitten zeuren over zijn eten dan kon hij er zijn hoofd bijleggen”. Allemaal goed en wel, maar ik zag dat die van mij echt wel zijn best deed om dingen te lusten die hem reflexmatig deden kokhalzen. Hoe hard hij ook probeerde, de ervaring aan tafel bleef stresserend, zowel voor hem als voor mij.
Uit pure wanhoop ging ik te rade bij zijn moeder, die bevestigde wat ik al vreesde: dat de man van mijn leven als kind al de moeilijkste eter van haar vier kinderen was. Dat ze echt alles geprobeerd had, dokters had afgelopen, en dat er niks aan te doen was geweest. Na een strijd van jaren waarbij hij soms uren langer dan de anderen aan tafel moest blijven zitten om zijn bord toch niet leeg te eten (“Hij walgde als het eten in de buurt van zijn mond kwam”) schotelde ze hem één keer op twee een boterham voor, terwijl de rest warm at. “Ik was zo gelukkig toen”, herinnert hij zich, “Boterhammen lust ik wel. Eindelijk geen geruzie aan tafel”. Hij is er ook van overtuigd dat zijn ouders geen schuld treffen. Zijn broer lust immers zo goed als alles dat hem wordt voorgeschoteld.
Als Youri’s moeder had gehoopt dat het, zoals bij de meerderheid van kinderen die aan neofobie of een angst om nieuw voedsel te proberen lijden, wel zou overgaan met ouder worden, dan had ze het bij het verkeerde eind. Drieëndertig is hij ondertussen, haar moeilijke eter, en nog steeds ziet hij vreselijk op tegen familiediners met een groentenkrans, of veel erger nog, een etentje bij mensen thuis (‘Dan hebben ze zo veel moeite gedaan om lekker te koken, en zit ik daar supergeneerd omdat ik de enige ben die vanalles niet lust’). En terwijl het bij kinderen nog sociaal aanvaard wordt, en zelfs verklaard door wetenschappelijk onderzoek (het zou iets te maken hebben met bescherming tegen giftige planten, nvdr.) zien mensen het bij volwassenen vooral als een storend persoonlijkheidskenmerk. Ook ik heb vaak met het een dramatische oogrol opgemerkt dat hij er zich maar over moest zetten en wat minder koppig/lastig/kinderachtig moest doen als het over eten ging. Want andere mensen aten ook niet alles even graag, maar lieten ze het daarom staan? Neen, zij deden wel hun best.
Geen keuze
Youri mag het dan vaak gedacht hebben, hij is lang niet de enige bij wie het aantal zaken die hij niet lust “groot genoeg is om een negatieve impact te hebben op zijn gezondheid en zijn sociaal leven”, zoals de definitie van een slechte eter volgens psychologen luidt. De Amerikaanse Stephanie V.W. Lucianovic worstelt al heel haar leven zo hard met hetzelfde probleem dat ze er een boek over schreef: “Suffering Succotash, a picky eater’s quest to understand why we hate the foods we hate”. Haar maag krimpt samen als ze nog maar denkt aan rozijnen, bananen en rijstpap, en net als mijn man heeft ook zij last van textuurproblemen, de manier waarop iets aanvoelt in haar mond is vaak een groter probleem dan de smaak ervan. Tijdens haar zoektocht sprak zij dan weer met mensen die alleen wit voedsel lusten, of niks akeliger vonden dan twee voedingsmiddelen die elkaar aanraken op het bord. Stephanie ging praten met voedingsdeskundigen en psychologen, en die bevestigden tot haar grote opluchting wat zij al jaren vermoedde: dat slechte eters ontstaan door een complex samenspel van biologische, genetische en emotionele factoren, en dat het een onvrijwillige eigenschap is, geen keuze.
“Een moeilijke eter zijn is niet leuk”, zegt Stephanie, “Het is zelfs vreselijk. Het is niet fijn om bang te zijn om op restaurant te gaan, het is niet fijn om nerveus te worden als je op reis bent in een vreemd land en niet weet wat je zal moeten eten, het is niet fijn om op te zien tegen sociale evenementen waarop gegeten moet worden. Het allerergste aan een moeilijke eter zijn? De schaamte die je voelt. Het is geen keuze, een moeilijke eter is geen zeur of een lastigaard of xenofoob, het is iemand die net als anderen reageert op zijn instincten, genen en ervaringen uit het verleden.”
Het is een stelling die ook bevestigd wordt door mijn persoonlijke moeilijke eter: “Mensen vinden mij lastig omdat ik moeite heb om een bord groenten op te eten, maar geloof me: niemand vindt dat lastiger dan ikzelf. Als ik een pil kon nemen die ervoor zorgde dat ik niet zou walgen van de rauwkost die standaard bij de croque monsieur ligt die ik ergens bestel, dan nam ik hem. Desnoods elke dag opnieuw.”
Druk van de ketel
Een pil bestaat niet, maar is er dan niks anders dat je kunt doen? “Therapie bestaat voor kinderen met eetproblemen, omdat zij erdoor belemmerd kunnen worden in hun groei. Voor volwassenen die erdoor afzien, op gezondheidsvlak maar ook sociaal, is er minder begeleiding. Al wordt er nu wel onderzoek naar gedaan, zodat therapeuten er op langere termijn mee aan de slag kunnen”, aldus Stephanie.
Toch zijn er volgens mensen die zich in de materie verdiepen een paar zaken die kunnen helpen.
Stap 1 is educatie, zowel voor de moeilijke eter als zijn omgeving. “Als mensen snappen dat het probleem biologisch is, en geen persoonlijkheidsstoornis waarover iemand zich moet schamen, dan staan we al een stap verder”, aldus een deskundige. “Iedereen heeft een leergeschiedenis. Slechte en goede ervaringen met bepaalde voedingsmiddelen zorgen ervoor dat we bepaalde dingen wel of niet lusten. Dat het logisch is dat we ze wel of niet lusten. En dat is voor elk individu anders”.
De tweede stap bestaat erin om het negatieve aspect van maaltijden weg te nemen. Moeilijke eters zien immers vaak op tegen maaltijden, omdat ze al hun hele leven een strijd voeren aan tafel, niet enkel met het eten dat geserveerd wordt, maar ook met hun disgenoten die niet snappen wat het probleem is. Als zij erin slagen om de druk van de ketel te nemen en gezelligheid te laten primeren op iemand zijn bord te laten leegeten, dan kan dat ook helpen.
De laatste stap die psychologen aanraden? Het gebruik van progressive muscle relaxation, of spierontspanning. Moeilijke eters zijn vaak zo gespannen voor een maaltijd dat hun spijsvertering al overhoop ligt voor ze de eerste hap naar hun mond hebben gebracht. Door ontspanningsoefeningen te combineren met observatie van het voedsel kunnen zij erin slagen om eten op een rustige en neutrale manier te benaderen, zonder te veel last te hebben van hun emoties.
Of het ooit helemaal goed kan komen? Best wel, zo bewijzen zowel Stephanie als mijn halve trouwboek. De eerste deed zo hard haar best om vanalles te proeven en zich niet te hoeven schamen tegenover haar partner dat ze uiteindelijk van heel wat voedselangsten afraakte, en zelfs een echte foodie werd. De kans dat je mijn groentenhater ooit zal betrappen met een slaatje in zijn handen is dan wel nog altijd enorm klein, ondertussen gaat hij wel met plezier op restaurant, waar hij van alles proeft en af en toe ontdekt dat hij zaken lust waarvan hij dertig jaar overtuigd was dat het niks voor hem was. Even goed stuurt hij nog een half bord terug, maar er is dus hoop. Misschien hoeft het grote champignon- en tomatenkookboek er dan toch niet te komen.
Aha, dat is nog eens een woord om tijdens een potje Scrabble de tegenstanders mee van hun stoel te slammen. En tegelijk ook een zoveelste recept voor het kookboek met tomaat- en champignonrecepten dat toch ooit eens uit mijn pen zal vloeien. Al was het maar om het tienjarige jubileum te vieren van mijn relatie met een man die enkel tomaat en champignons lust wat groenten betreft.
Tot het kookboek er is deel ik ze graag op mijn blog.
Even for the record: het resultaat van onderstaand recept was zo lekker dat mijn vent de taart bijna op zijn alleentje naar binnen smikkelde, maar als ik hem nog eens zou maken (en de kans is groot, want echt lekker) dan zou ik niet meer de fout maken van buffelmozzarella te nemen. Bij deze taart is het namelijk geweldig belangrijk om zoveel mogelijk vocht weg te laten. Daarom heb ik de tomaatjes ontpit, en de mozzarella afgedept met keukenpapier, maar met koemelkmozzarella valt dat vocht sowieso een stuk beter mee. Dus volgende keer doe ik het zo, en dus pas ik het recept bij deze een beetje aan. Voor de rest: perfecto!
Tomaatmozzarellataart
– een rol bladerdeeg (van Herta, bijvoorbeeld)
– twee bollen koemelkmozzarella
– een bakje kerstomaatjes
– een paar blaadjes verse basilicum
– parmezaanse kaas, geraspt
– olijfolie
– een half zakje geraspte gruyere of emmenthal
– peper en zout
Bereiding:
Rol je bladerdeeg uit in een quichevorm en bak eerst een tiental minuutjes blind (dus zonder vulling) in de oven. Zo bekom je een krokantere korst. Doe dit volgens de aanwijzingen op de verpakking van je bladerdeeg. Ontpit ondertussen de kerstomaatjes en snij in reepjes. Snij ook je mozzarella in schijfjes, en dep eventueel af met wat keukenpapier om het vocht te beperken. Als de bodem gebakken is beleg je die eerst met een laag mozzarella, dan met een laag tomaatjes. Kruiden met peper en zout, overgieten met wat olijfolie (niet te zot), de randjes en gaatjes opvullen met wat geraspte gruyere of emmenthal en dan het geheel overstrooien met geraspte parmezaan en basilicum in reepjes. Een half uurtje in een voorverwarmde oven van 200 graden, en smullen zult gij. Eventueel met een slaatje erbij.
(niet zelf uitgevonden, maar de luiewijvenversie van dit recept)
Via Timehop zie ik mezelf van exact een jaar geleden steeds dichter komen bij de dag waarop ik moeder werd. Het is met terugwerkende kracht soms niet minder dan aandoenlijk, zien hoe ik vrolijk cappuccino slurpend dacht dat zwanger zijn het zware aan heel deze job was.
Want rugpijn, weetwel, en absurd vaak moeten plassen. En af en toe een stamp tegen uw ribben krijgen, ge weet gij zeker niet wat dat is?
Ik herinner het me zo, hoe ik dat van die waarschuwingen over slapeloze nachten wel hoorde, maar hoe het eigenlijk totaal niet binnen kwam, net als die keren dat iemand zei dat je echt geen tijd meer voor jezelf hebt als je moeder bent.
Had ik het allemaal echt tot me laten doordringen, ik had nog meer koffie gedronken, en was nog tien keer meer op restaurant geweest. En ik had gazetten gelezen, maar gazetten, en in de zetel gewenteld en uitgeslapen tot elf uur want er was niemand om mij tegen te houden. EN IK BESEFTE DAT NIET.
Ik zie mezelf van onwetende facebookstatus tot onwetende facebookstatus dichter bij 11 juni komen, en ik weet welke shock mij daar wacht. Alsof ik naar een film kijk waarvan ik al weet dat het hoofdpersonage sebiet onder een bus terecht gaat komen, maar dat hoofdpersonage niet. Het hoofdpersonage blijft vrolijk fluitend door het leven waggelen en nadenken over gele gordijnen voor de babykamer, of toch appelblauwzeegroene. En het hoofdpersonage, dat ben ik.
En ik wist het nochtans wel hé, van die baby. Dat die eraan kwam. Ik voelde hem elke dag salto’s maken tegen mijn ribbenkast. En iedereen zei het me constant, dat ge u dat niet kunt voorstellen tot hij er is. En dat klopt ook. Alleen kun je het je echt zo hard niet voorstellen dat het haast niet te snappen valt.
Als je een hond koopt weet je ongeveer hoe dat zal zijn: er zal een hond zijn. Je weet hoe een hond is. En die pas je dan in je hoofd in, in je huis en in je leven en je gezin. En dan weet je het zo ongeveer. Bij een baby is het ook zo, alleen is je huis plots je huis niet meer van voor de baby, en hetzelfde met je gezin, en je leven. Ineens is alles van vroeger anders. En je zou er graag even vijf seconden over nadenken, alleen zit er heel de tijd een baby overheen te krijsen.
Soms denk ik: waarom heeft niemand mij destijds gewaarschuwd voor die totale shock? Waarom zei iedereen “Geniet!” en letterlijk niemand “Ow, en de kans bestaat dat je zo hard overspoeld zal worden door een allesoverweldigend gevoel van verantwoordelijkheid dat zo overdreven is dat je hoofd tilt gaat slaan en je er niet mee om zal kunnen” of “Aja, en al uw fundamenten gaan onder uw voeten weggeslagen worden en je gaat letterlijk alles in vraag beginnen stellen dat er is, net op een moment dat je ook nog eens heel weinig slaapt en vol onzekerheden zal zitten over like.. ALLES. En de kans bestaat dat dat vreselijk hard gaat sucken.”
Ik moest erdoor heen, besef ik nu. En niet iedereen krijgt ermee te maken, dat besef ik ook. En het zijn niet de dingen die je wilt horen, als je hoogzwanger bent. En toch. Soms wou ik dat ik die optie op voorhand enigszins enkele keren had horen voorbij komen. Dat dat ook soms gebeurt. Dat het niet allemaal roze wolk is, bij iedereen, in elke kamer van de materniteit. Dat het soms vreselijk moeilijk en lastig is. Dat er blijdschap is, maar ook soms rauwe paniek, en wanhoop, en angst en verwarring en dat dat gemixt met een hoop hormonen soms serieus kan ontploffen.
Tien maanden werd hij gisteren, het allercoolste dat ik ooit heb gemaakt, en ik ben nu pas echt een beetje van mijn shock aan het bekomen. Ik vraag me nog elke dag af of het ook anders had gekund.
PS: Maar de comments werken wel weer. Dus hoera voor IT-man!
Deze blog en het systeem erachter, het is allemaal geweldig versleten en kapot. Al een tijd. Dat voelen jullie als jullie voor de zevenendertigste keer een comment verkeerdelijk ingeslikt zien, dat merken jullie als jullie hier maar heel traag opgeraken, dat voel ik als ik mails en opmerkingen krijg dat dat spel weer niet werkt en jullie nooit kunnen commenten en of ik misschien iets tegen jullie heb en dat ik het anders ook altijd maar moet zeggen.
I hear you, ik en mijn IT-mannetje vinden het ook vreselijk ambetant. Achter de schermen wordt er veel gezocht en gevloekt en ook af en toe iets opgelost, maar de conclusie blijft: dat is hier op zijn laatste adem aan het lopen. Er moet een nieuw systeem achter, en als we dat doen dan kletsen we er ook ineens een nieuw design en wat nieuwe rubriekjes en plannen en invullingen tegenaan.
Tegen de zomer, wordt mij verteld. Dan wil ik het hier allemaal wat nieuw leven in blazen. Dan ga ik ook ruimte maken voor advertenties, zodat ik mezelf daar wat tijd voor kan kopen. (waarover later meer) Dan ga ik over dingen schrijven die ik nu soms laat liggen. Er is een vaag plan, maar ik heb er wel zin in. Veel, zelfs.
Ondertussen sukkel ik hier nog wat verder, terwijl het IT-mannetje zoekt hoe hij de comments weer kan doen werken. Komt goed.
