lilith en de naderende shock

Via Timehop zie ik mezelf van exact een jaar geleden steeds dichter komen bij de dag waarop ik moeder werd. Het is met terugwerkende kracht soms niet minder dan aandoenlijk, zien hoe ik vrolijk cappuccino slurpend dacht dat zwanger zijn het zware aan heel deze job was.

shock1.jpg

Want rugpijn, weetwel, en absurd vaak moeten plassen. En af en toe een stamp tegen uw ribben krijgen, ge weet gij zeker niet wat dat is?

Ik herinner het me zo, hoe ik dat van die waarschuwingen over slapeloze nachten wel hoorde, maar hoe het eigenlijk totaal niet binnen kwam, net als die keren dat iemand zei dat je echt geen tijd meer voor jezelf hebt als je moeder bent.

Had ik het allemaal echt tot me laten doordringen, ik had nog meer koffie gedronken, en was nog tien keer meer op restaurant geweest. En ik had gazetten gelezen, maar gazetten, en in de zetel gewenteld en uitgeslapen tot elf uur want er was niemand om mij tegen te houden. EN IK BESEFTE DAT NIET.

shock2.jpg

Ik zie mezelf van onwetende facebookstatus tot onwetende facebookstatus dichter bij 11 juni komen, en ik weet welke shock mij daar wacht. Alsof ik naar een film kijk waarvan ik al weet dat het hoofdpersonage sebiet onder een bus terecht gaat komen, maar dat hoofdpersonage niet. Het hoofdpersonage blijft vrolijk fluitend door het leven waggelen en nadenken over gele gordijnen voor de babykamer, of toch appelblauwzeegroene. En het hoofdpersonage, dat ben ik.

En ik wist het nochtans wel hé, van die baby. Dat die eraan kwam. Ik voelde hem elke dag salto’s maken tegen mijn ribbenkast. En iedereen zei het me constant, dat ge u dat niet kunt voorstellen tot hij er is. En dat klopt ook. Alleen kun je het je echt zo hard niet voorstellen dat het haast niet te snappen valt.

Als je een hond koopt weet je ongeveer hoe dat zal zijn: er zal een hond zijn. Je weet hoe een hond is. En die pas je dan in je hoofd in, in je huis en in je leven en je gezin. En dan weet je het zo ongeveer. Bij een baby is het ook zo, alleen is je huis plots je huis niet meer van voor de baby, en hetzelfde met je gezin, en je leven. Ineens is alles van vroeger anders. En je zou er graag even vijf seconden over nadenken, alleen zit er heel de tijd een baby overheen te krijsen.

Soms denk ik: waarom heeft niemand mij destijds gewaarschuwd voor die totale shock? Waarom zei iedereen “Geniet!” en letterlijk niemand “Ow, en de kans bestaat dat je zo hard overspoeld zal worden door een allesoverweldigend gevoel van verantwoordelijkheid dat zo overdreven is dat je hoofd tilt gaat slaan en je er niet mee om zal kunnen” of “Aja, en al uw fundamenten gaan onder uw voeten weggeslagen worden en je gaat letterlijk alles in vraag beginnen stellen dat er is, net op een moment dat je ook nog eens heel weinig slaapt en vol onzekerheden zal zitten over like.. ALLES. En de kans bestaat dat dat vreselijk hard gaat sucken.”

Ik moest erdoor heen, besef ik nu. En niet iedereen krijgt ermee te maken, dat besef ik ook. En het zijn niet de dingen die je wilt horen, als je hoogzwanger bent. En toch. Soms wou ik dat ik die optie op voorhand enigszins enkele keren had horen voorbij komen. Dat dat ook soms gebeurt. Dat het niet allemaal roze wolk is, bij iedereen, in elke kamer van de materniteit. Dat het soms vreselijk moeilijk en lastig is. Dat er blijdschap is, maar ook soms rauwe paniek, en wanhoop, en angst en verwarring en dat dat gemixt met een hoop hormonen soms serieus kan ontploffen.

shock3.jpg

Tien maanden werd hij gisteren, het allercoolste dat ik ooit heb gemaakt, en ik ben nu pas echt een beetje van mijn shock aan het bekomen. Ik vraag me nog elke dag af of het ook anders had gekund.

PS: Maar de comments werken wel weer. Dus hoera voor IT-man!

Reacties

  1. lilith

    Ik vraag me trouwens ook af wat dat zou geven bij een tweede. Volgens mij kan die shock nooit meer zo groot zijn, maar misschien ben ik wel vatbaar voor andere shocks. Blijft toch spannend. En neen, ik ben niet zwanger, maar het is toch iets waar ik de volgende keer (als die er al komt) rekening mee zal houden.

  2. lilith

    @Sarah: dat is inderdaad waar, ik had het niet willen horen als iemand het had gezegd.

    Maar het had me wel geholpen om meer gelijkaardige verhalen te lezen als ik er midden in zat, dus misschien kan het dan op deze manier helpen. ;)

  3. lilith

    @sofinesse: ik ben zo blij voor alle zwangere lezeressen dat jij er bent om het wat te counteren en bewijst dat het anders kan. Dus geen schuldgevoel! ;)

    Het is gewoon zo raar dat jouw ervaring zo compleet anders is dan de mijne, terwijl het over hetzelfde gaat. Bijna niet te vatten. We zullen wel andere baby’s hebben, en Dexter zijn eerste drie maanden waren vooral door de kolieken een hel, maar ik denk dat we als mens ook gewoon van elkaar verschillen.

    En dat ik aanleg heb voor tilt slaan in omstandigheden die je leven veranderen. Ofzo. Zei jij onlangs ook niet dat je je leven niet zo ongelooflijk hard ziet verschillen van vroeger, nu met kind? Ik herken het mijne amper nog. :)

  4. Je omschrijft het zo perfect zoals ik het in den tijd ook voelde.. alleen deed ik het toen ook nog eens helemaal alleen.
    Nu pas, nu die van mij 7 is geworden kan ik me erover zetten. Het feit dat je het weet is eigenlijk al een hele stap hé :-)

  5. Je omschrijft het zo perfect zoals ik het in den tijd ook voelde.. alleen deed ik het toen ook nog eens helemaal alleen.
    Nu pas, nu die van mij 7 is geworden kan ik me erover zetten. Het feit dat je het weet is eigenlijk al een hele stap hé :-)

  6. Echt, de eerste maanden na mijn eerstgeborene had ik ook het gevoel dat ik was overreden door een camion en nooit meer ging rechtkrabbelen.
    En elke keer dat ik een geboortekaartje kreeg met de woorden “Geniet ervan!”, dacht ik eigenlijk diep van binnen “WTF!?” Ik durf dat gelijk sindsdien zelf ook nooit meer op een geboortekaartje schrijven…

  7. marraintje

    om dan nog niet te spreken over tandjes die niet willen uitkomen…!
    Maar je ziet wel, we hebben wel gezegd dat alles zou verbeteren, en zie nu wat een prachtkereltje jullie op de wereld hebben gezet. Kereltje dat binnenkort overal zal rondlopen, en ja, omdat je niet zou zeggen “ze hebben me niet verwittigd”….zet alle spulletjes waaraan je enigzins gehecht bent eventjes opzij vooraleer een wervelwind door je huiskamer vliegt… ;-D

  8. Als ik mothers2be vertel dat er misschien helemaal geen roze wolk gaat komen, krijg ik al ene blik van “die gunt mij dit geluk niet”, dus ik denk dat het daarom is dat mensen voorzichtig zijn met het zeggen van die dingen.
    Als iemand effectief tegen u gezegd “da ga zwaar sucken jong”, had ge die persoon ook even vermeden, denk ik.

    En 11 juni, goede datum, dan verjaart mijn jongste ook.
    2 jaar al, gelukkig.

  9. klaproos

    ’t Is net alsof dit tekstje uit mijn hoofd komt…Mijn zoontje is net twee geworden en ja, dat heeft ook wel effe geduurd voor ik dacht:”Dit komt goed!” Vooral die verpletterende verantwoordelijkheid was voor mij een harde noot om te kraken, want er kan zo veel fout gaan en wat als…En wij hadden dan al een hond, maar boy: een hond en een kind is met niets te vergelijken! Ge doet dat goed, Kelly. Maar vooral merci om zo’n taboes te doorbreken, want soms is er geen roze wolk…

  10. Katrien

    Awel, ik heb mij dat ook serieus zitten afvragen de laatse maanden, waarom niemand daarover praat, ik vroeg mij al een beetje af of ik misschien de enige was, die de eerste weken nogal mijn kluts kwijt was. De rest van mijn omgeving leek namelijk te verwachten dat meteen in mijn bloemetjesjurk breed lachend achter mijn buggy zou huppelen, terwijl ik in werkelijkheid al bang was om naar de bakker te gaan ( in joggingbroek uiteraard, zo net bevallen). Misschien moeten we daar samen eens een boek over schrijven ofzo.

  11. Josie

    Ik heb er ooit wel een artikel over tegengekomen ergens, over iemand die die roze wolk keihard aankloeg. Maar eens zwanger wist ik toch niet goed wat het zou zijn. Misschien maar best ook. Want dat heb ik nu ik opnieuw zwanger ben wel keihard, het idee van hoe moet ik doe eerste maanden nog eens zien te overleven en deze keer met een peuter in huis… Gelukkig is net dat het he, het zijn gelukkig ‘maar’ enkele maanden. Al weet ik nog goed dat een halve dag on het begin soms al onoverkomelijk was.
    Van mij mogen ze als peuters geboren worden jong, veel plezanter ;)

  12. Ik ben hier waarschijnlijk weer de uitzondering op de regel. Maar het is echt helemaal hoe ik het me had voorgesteld. Ik heb nog nooit gedacht “hola, dat had ik niet zien komen.” Het enige waar ik wel ongeveer elke nacht van wakker lig, is hoe ik dat moet oplossen met mijn werk. Ik moet echt een job zoeken naast mijn deur, die wel deftig betaalt en die ik toch nog graag doe. Voorlopig geen succes. Maar voor de rest, beste tijd uit mijn leven: de maanden zorgeloos thuis met bevallingsverlof. Kwamen die maar terug, denk ik soms.

    (En nu moet ik mag ik mij zeker niet schuldig voelen dat ik een atypische moeder ben die geel last heeft van de shock?)

  13. Kim

    Ik herken alles volledig!!! Je moet maar eens gaan lezen op mijn blog, zo vanaf juni 2011. Toen begon mijn tweede hel. Bij mijn eerste van mijn dochtertje blogde ik nog niet. (nu ook niet meer, maar dat is een ander verhaal :-).

    Ik ben er dus helaas 2 keer door gemoeten, en de tweede keer was helaas nog veel erger dan de eerste keer… Ik ben ook zelfs bij een psychologe terecht gekomen. Maar hij wordt nu bijna 2, en als ik dan mijn twee schattekes samen zie spelen zou ik nooit maar dan ook nooit van zijn leven nog 1 van de twee willen missen. En eigenlijk zijn het nu alle twee heel gemakkelijke kinderen.

    Dus ook al zou ik weten wat ik nu weet, dan kwam dat tweede kindje er toch… Niet alleen zou ik hem nooit meer kunnen missen, ik zou toch ook zeker terug voor een tweede kindje zijn gegaan…

  14. Floor

    Hier nog zo eentje. “Rauwe paniek”, dat kan je wel zeggen. Mijn dochter is ondertussen ook al twee jaar geworden, maar de eerste drie maanden van haar leven waren de ergste uit mijn leven, en ze was niet eens zo’n uitzonderlijk moeilijke baby… Als ik naar foto’s uit die periode kijk, zijn de gevoelens altijd gemengd: uiteraard oeverloze blijdschap en mateloze dankbaarheid en groot geluk, maar ik herinner me even goed hoe compleet hulpeloos en wanhopig ik me toen bij het minste voelde. Ons meisje is het mooiste wat me ooit is overkomen en ik zou het zo opnieuw doen, maar ik hoop dat de postnatale wervelstorm de volgende keer achterwege blijft… Toch tot slot ook even zeggen hoe veel deugd het heeft gedaan, ja, zelfs wanneer het bij mij voorbij was/is, om te lezen dat anderen er zo eerlijk over zijn. Een hart onder de riem, echt waar Kelly. Een dikke proficiat met de 10 maanden en nu het eindelijk echt kan… : geniet! ;) x

  15. Het is zo persoonlijk. Daarom wil je andere aanstaande moeders niet met jouw verhaal lastigvallen. En inderdaad, als zwangere zit je totaal niet te wachten op andermans oorlogsverhaal. Ik vond dat zelfs heel erg onaangenaam, wilde het echt niet horen, en heb mezelf ook meteen voorgenomen om nooit ongevraagd aan andere aanstaande moeders te vertellen hoe ik dat beleefd heb. Maar nu, 10 jaar na dato ben ik nog altijd het overweldigende gevoel niet vergeten. Het enorme verantwoordelijkheidsgevoel, het overspoelende van alles en bijna geen tijd hebben om adem te halen- pfoe. Ik vond het met elk jaar beter worden vanaf een jaar of vijf :-)Oh en het taboe erop is wonderlijk. Willen wij vrouwen alleen maar lezen over roze wolken?

  16. Ik voel mij ook een beetje abnormaal dat ik dat niet zo intens beleefd heb… Ik vraag me als ik zo’n dingen lees vaak af of ik dan wel genoeg intens moeder ben ofzo, ik kan het niet zo goed uitleggen. Bij mijn eerste had ik tijdens mijn zwangerschap zelfs een beetje het tegenovergestelde: ik hoorde zoveel over huilbaby’s en refluxtoestanden dat de pret op voorhand al een beetje was bedorven. Maar toen liep het helemaal mis en ging mijn zoontje bijna dood, kwam daarna de boodschap dat hij mogelijks gehandicapt door het leven zou moeten… Misschien daardoor dat ik gewoon al heel blij was dat dat allemaal nog redelijk bleek mee te vallen, ook al was hij geen makkelijke baby. Nummertje 2 is zich nu helaas tot een redelijk huilkind aan het ontwikkelen (jawel hoor, reflux), maar de aanpassing vind ik desondanks veel gemakkelijker. Je leven is door de eerste al helemaal anders: de grootste omwenteling qua organisatie en tijd etc heb je al doorgemaakt. Vind ik toch :) Nu ben ik qua persoon ook wel iemand die in moeilijke en crisistijden goed ben in op de tanden bijten en doorgaan, maar komt soms wel de slag nadien. Ik hoop dat ik het niet nog allemaal tegoed heb ;)

  17. @Lilith: Mijn leven is uiteraard wel veranderd, maar volledig zoals ik het verwacht had. Eigenlijk is het gewoon helemaal zoals ik het me had voorgesteld. Misschien heeft het geholpen dat ik op mijn 18de al een gans weekend ging babysitten op een gezin met 3 kleine kinders. Ouders een heel weekend weg, en ik amuseerde me te pletter. En ik zou graag meer sporten, en heb al een jaar geen impro meer gespeeld maar dat wist ik wel ongeveer op voorhand. En voor de rest gaan wij nog geregeld op restaurant, doe ik vaak iets met vrienden en ben ik nog een even groot stresskonijn als daarvoor. Want mispak u niet, ik ben een stresskonijn pur sang. Alleen niet als het op kinderen aankomt. Ik maak me wel zorgen over de kleuterschool (we gaan zeker geen plaats hebben), mijn werk (de kans dat dat drastisch verandert, is klein) en de crisis (ik denk niet dat we de lotto gaan winnen, we spelen ook niet echt mee). Misschien komt het omdat ons leven samen zonder kind ook niet zo lang geduurd heeft :-). Ik vind het allemaal veel leuker en intenser. Ik voel mij vervuld of zoiets (oh my, cliché!). Als het financieel en werk-gewijs kan (maar dat is een groot probleem), dan komen er nog wel een paar kleine Brutin’tjes. Kinderen, dat kalmeert mij namelijk, want van al de rest krijg ik ongveer stress. No kidding. En zie nu tegen de eerste maanden met Dexter, het kan alleen maar beter worden!

  18. Stephanie

    Mooi geschreven en perfect verwoord. Ik heb het ook zo beleefd als jij (met een tweeling dan nog), maar het betert gelukkig hoe ouder ze worden. Bravo dat je inderdaad dat taboe doorbreekt, mijn eerste reactie was ook ‘Waarom heeft niemand mij dit op voorhand verteld?’. Achteraf krijg je dan van vriendinnen te horen dat het bij hen ook zo moeilijk en zwaar is/was, maar dat je pas echt begrijpt hoe zwaar als je het zelf dan meemaakt.

  19. Kijk, se! Jij hebt neergeschreven wat ik al drie jaar niet kan omschrijven. <3

    Als ik moe ben, kan ik soms zo boos worden op iedereen en alles omdat ze mij vooraf niets verteld hebben. Of omdat ze niet zagen dat het echt niet ging toen de baby er was. Onzin natuurlijk, want ik had toch niet willen luisteren en alles ontkend.

    En ik merk ook dat ik mijn driejarige onrecht aandoe. Ik loop zo vast in het verleden dat ik niet altijd zie wat voor geweldig kind hij nu geworden is. Mijn ouders waren hier onlangs op bezoek (nadat we elkaar 8 maanden niet hadden gezien door de verhuis naar de VS) en die schrokken echt van O: "Hij is helemaal anders dan jij ons doet geloven op je FB en blog." En ze hebben gelijk. O is nu een supermakkelijk en ultrabraaf kind. Hij staat al te springen als ik de woorden: 'lange autorit', 'op restaurant' en 'museum' in een zin gebruik. Wij sleuren hem overal mee naartoe en hij geeft geen kick.

    En toch, hé. Ik begin echt te hyperventileren als ik denk aan een tweede zwangerschap en baby. Want... die bus, hé... die gaat niet alleen mij omver rijden, maar ook de peuter aan mijn hand. Ofja, dat denk ik toch. IEDEREEEN zegt dat dat niet waar is, maar ik wil dat niet geloven. Tjah.

  20. Anks

    Misschien maar een geluk, dat je dat op voorhand niet weet. Was het beter geweest dat als je je hele zwangerschap lang doordrongen was geweest van het feit dat je ‘groot onheil’ te wachten stond? Ik vind het wel mooi, de naïviteit van een jonge moeder-in-spe!

    En hoewel mijn bevallingsverlof niet echt de mooiste tijd van mijn leven was, neig ik toch meer naar het gevoel van Sofinesse over het moederschap: ik heb helemaal geen aardverschuivingen gevoeld in mijn leven. Ik denk dat ik me vrij gemakkelijk aanpas aan veranderende omstandigheden. Dat, en het feit dat ik helemaal niet zo’n moeilijke baby gehad heb: mijn dochtertje liet zich als baby gewillig mee op sleeptouw nemen…

  21. ik schrijf dat ‘geniet’ zeer bewust wél op felicitatiekaartjes.. juist omdàt het zo overweldigend en shockerend en moeilijk en lastig is. Porbeer toch ook elke dag een aantal momenten te vinden, hoe klein ook als je moeilijke eerste maanden hebt, om echt genieten van dat klein prul. Want cliché o cliché die echte babytijd gaat zoooo snel voorbij en komt echt nooit meer terug. ik heb een miljoen foto’s genomen dat eerste jaar en ik vind nog dat het er te weinig zijn…

  22. Katleen

    Zo waar! Mijn dochter is nu 19 maanden en ik ben nog altijd aan het bekomen. Ik slinger precies soms nog heen en weer tussen het-bijna-willen-opeten-van-schattigheid en verdorie-vroeger-had-ik-vrije-tijd-waar-is-die-naartoe…

    Ik was ook eigenlijk best wel blij wanneer er vrouwen tijdens mijn zwangerschap zeiden van “af en toe zoudt ge ze graag achter het behang plakken en wilt ge uw leven, uw lijf en uw tijd zo graag terug – maar dat is niet erg, ge moogt dat denken”. En ik zeg dat nu toch ook wel tegen aanstaande mama’s, samen met “dat van proberen te slapen wanneer uw baby slaapt, vergeet het maar”. Maar ook met: “het wordt zo ongelofelijk fantastisch, ge gaat het niet geloven”. Toch?

  23. Oon

    Paniek is dat hier nooit geweest, maar onzekerheid, absoluut. Die eerste, dat is testen, en aftasten. Twee en drie kwamen er gewoon bij. Die hadden niet meer dat overweldigende effect van nummer 1 en waren door die meer relaxte situatie ook ‘aangenamere’ kinderen tijdens die eerste weken.
    Maar dan, geen enkel kind is hetzelfde, geen enkele situatie is dezelfde. You will never know. Je kan enkel hopen dat je er zelf rustiger onder blijft en het kind je volgt.
    En gefeliciteerd, Dexter!

  24. Ik heb ook erg afgezien van het moeder worden, maar een baby krijgen viel al bij al nog mee. Dus: bij de tweede was ik al een stuk rustiger dan bij de eerste, maar ik had me al schrap gezet natuurlijk. En de derde was quasi als een hond kopen :-)
    Ik heb lang geen derde gewild, maar blijkbaar had ik haar nodig had om de relaxte moeder te worden die nu (soms) ben. Omdat ik die drie kinderen toch niet maar allemaal onder controle kon houden, heb ik ze maar allemaal losgelaten, met een zen-moeder, ondernemende kinderen en nooit meer een net huis tot gevolg. Misschien een tip.

    Plus: vertel altijd over mijn vreselijke babytijden aan mijn zwangere vriendinnen, maar zoals hier al eerder werd opgemerkt: ze willen het niet horen. En misschien maar goed ook.

  25. Veerle

    O ja zeker, herkenbaar.
    Na een week met onze dochter (nu 3,5 jaar) was ik er tijdens een slapeloze nacht echt van overtuigd dat we de allerslechtste beslissing in ons leven hadden genomen. Ik dacht dat ik altijd doodmoe zou blijven. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit uitgerust en opgewekt zou zijn. Maar onze eerste bleek na een paar maanden een supergemakkelijk kind en ik vond mijn draai weer.
    De aanpassing van 1 naar 2 ging vlotter dan van 0 naar 1, want ik was het al gewoon dat mijn vrije tijd drastisch ingeperkt was. Maar toch: ineens kwam er weer een boel werk bij en helaas bleek onze zoon toch niet zo’n gemakkelijk kind als onze dochter.
    Ik kan meestal van hen genieten. Ik vind het leuk om met hen te spelen, ik vind het geweldig dat ik een gesprek kan voeren met de oudste, ik voel me eigenlijk in de eerste plaats een mama en niks anders. Maar soms, als we weer eens een dag lang binnen zitten door de regen, als de jongste een zeurdag heeft, als de oudste kleinzerig doet, dan vlucht ik stiekem nog wel eens naar boven om me hardop af te vragen of ik nu echt wel per se kinderen wou. Maar terwijl ik me dat afvraag, besef ik dat ik dat enkel doe om stoom af te laten. Dat is gewoon nodig, soms.
    Er zijn inderdaad mama’s die intens genieten van die eerste maanden, en dat is hen van harte gegund. Maar er zijn er ook een boel die dat eerste jaar gewoon doorspartelen. Dat is niks om ons voor te schamen. Ouders klagen vaak steen een been over pubers, dus waarom zouden ze per definitie dol moeten zijn op baby’s?

  26. Mona

    bij kind één meer gebleit dan in mijn hele babyloze leven. mij op ergste voorbereid bij kind twee maar dan hooguit een paar keer gevloekt en op tanden gebeten. laat je zeker niet afschrikken door de allesoverdonderende eerste ervaring. je vergeet het misschien nooit maar je kunt er achteraf wel mee lachen.

  27. Inge

    Ik was de winnares van de ‘wanneer bevalt lilith wedstrijd’ en was er eigenlijk van overtuigd dat je een heerlijke kraamtijd zou beleven. Gewoon omdat ik er – net als sofinesse – elke keer echt zo van genoten heb. Maar ik had volgens mij dan ook de gemakkelijkste en rustigste baby’s ever! Goed dat jij ook bericht over de andere kant … Wij overwegen een derde, en echt … jouw verhalen doen mij er toch net iets serieuzer over nadenken …

  28. Els

    Sinds onze oudste nu bijna twaalf jaar geleden geboren werd, heb ik geen enkele keer meer “geniet ervan” op een geboortewenskaart geschreven, maar iets in de trant van “veel geluk samen” of “hoe ouder ze worden, hoe leuker ook” (alhoewel dat tegenwoordig op zijn retour is ;-) )

  29. Maar weet ge, de eerste dagen op de materniteit was de dochter hier ook zo’n droombaby. Slapen, wat liggen, slapen, vlot drinken, slapen… Ik had gelijk wel in het snotje dat dat niet zou blijven duren, maar ik kan me perfect voorstellen als dat wél blijft duren, dat het vooral genieten is. Nu is ze een eerder ontevreden baby die veel weent en vooral niet meer lang ligt te slapen ;), maar de keren dat ze echt krijst (er is een hemelsbreed verschil tussen wenen en krijsen!) heb ik ook na 5 minuten al zoiets van ‘help ik heb alles geprobeerd en dit is verschrikkelijk en WAT MOET IK NU DOEN??’. Na haar eerste krijsbui heb ik al een afspraak gemaakt bij de kinderartse, dat zegt genoeg :D Ik denk dat echt véél ook met het babietje te maken heeft dus, wanhoop niet voor volgende ervaringen :) Krijsende baby’s zijn gewoon hel, zo simpel is dat.

  30. Liselore

    Same over here! Het heeft mij bloed zweet en tranen gekost om te staan waar ik nu sta. Mijn zoontje is nu 22 maanden en ik ben nu oprecht verliefd op hem, zalig. In mijn dichte vriendenkring heb ik niemand die dit kan begrijpen of ze kijken mij ‘raar’ aan want welke mama praat zo over haar zoon? Ik ben altijd veel te eerlijk naar iedereen toe omdat het mij zo kan helpen.
    Nu ben ik zwanger van een tweede, voor juli. Oh en hoeveel maal ik al gehoopt heb op juli 2014.. Niemand begrijpt dat en daarom ben ik zo blij om hier te kunnen komen lezen want roze wolken bestaan niet volgens mij..
    Maar zoals hierboven ook al ergens aangehaald, alles heeft ook te maken met welk soort baby je op de wereld zet. Mijn zoon had koemelkeiwitallergie (waardoor reflux) en weende constant. Mijn man is militair en was zelden thuis. Ik stond er zoveel alleen voor. Ik heb ook bijna geen babyfoto’s van mijn zoon, bewust?
    Oooh kindertjes.. Moest ik het allemaal vooraf geweten hebben, denk ik vaak!

  31. Iedere afzender die de kaart/mail eindigde met “Geniet!” kon ik wel wurgen.
    Hoe moest ik dat in godensnaam doen met een huilbaby die alleen maar sliep als ik met haar in de kinderwagen op pad was? Oververmoeid en wanhopig was ik.
    Nu is ze 2,5 jaar en het allerleukste kind van de hele wereld. Een vrolijke eigenwijs die alleen maar zingt en danst. Dus het komt goed. (Gelukkig)

    Een tweede zou ik heel graag willen, maar graag eentje die al direct 1 jaar is. Of in ieder geval 10 maanden.
    Want ik zie intens op tegen de eerste tijd. Daar heb ik een klein trauma aan overgehouden.

  32. Tine

    Ik volg toch ook eerder Sofinesse.
    Dochtertje is nu 7 maanden en ik ben al zeven maanden keihard aan het genieten.
    Natuurlijk ben ik moe, heb ik nog weinig tijd voor mezelf en was het in het begin zoeken.
    Maar die eerste 2 weken thuis met een dochter (omg!) en mijn ventje waren toch ook super-genieten! Mijn zwangerschapsverlof ook en met nu enkele maanden te gaan werken is ook alles vrij snel op z:n plaats gevallen.
    En ik geniet nu nog meer van de tijd die ik wel voor mezelf heb.
    Ohoh, ze is wakker ;-) tot daar de tijd

  33. Maar als je zwanger bent van je eerste kindje wil je toch helemaal niet de negatieve dingen horen? Hoeveel keer ik “wacht maar!” moest aanhoren. Echt de mensen hebben het nogal verkloot voor mij. En ze hadden in mijn geval ongelijk want ik was voorbereid op de absolute terror van huilnachten, reflexkinderen en algemene tiltslagerij. Er kwam niets van uit, misschien dat ik daarmee vond dat ik zo’n megabraaf kind had. Het was ook gewoon zo. Dus als iemand nu zegt dat ze zwanger is, zeg ik “prachtig nieuws!”.

  34. Volgens mij zijn we geprogrammeerd om dat niet te horen. :-) Wij zijn nu volop bezig om voor een eerste te gaan met een hele medische molen, heel veel onderzoeken…. maar dat ter zijde. En je hoort en leest wat alle mama’s zeggen en ergens in je hoofd zeg je “bwa dat gaat allemaal keihard meevallen.” Biologische programmatie volgens mij. :-)

  35. Toch goed, denk ik, dat je het op voorhand niet wist. Als je echt weet wat eraan komt durf je die kleine gewoon niet meer op de wereld te zetten, ook al zit hij in je buik.

  36. Veerle

    @ veerle (met kleine v): maar dan zouden mensen toch nooit meer dan één kind nemen? Dan zouden ze na één keer denken: ok, en nu nooit meer. Toch zijn er genoeg die wel nog een tweede, derde, vierde … kind nemen.
    We zijn gewoon zo sterk geprogrammeerd om kinderen op de wereld te zetten dat we geneigd zijn de nadelen (de pijn tijdens de bevalling, de ongemakken tijdens de zwangerschap, de moeheid, de immense verantwoordelijkheid, de zorgen enz.) te minimaliseren. Bovendien is onze liefde voor onze kinderen zo groot dat dat minimaliseren meestal (niet altijd) vlot gaat. Anders kan je nooit verklaren dat mensen die een enorm zware periode door moesten met hun eerste kind, er toch nog een tweede willen.
    Genen, ’t is iets moois. ;-)

  37. Sandrien

    Geweldig geschreven :) Wat mijn hoogstpersoonlijk idee erover is: je moet het zelf meemaken om het te snappen. En je kan er je van tevoren niet op voorbereiden. En ouders met makkelijke babietjes hebben hoerensjans. Nummer twee is hier echt een heel ander verhaal geweest, ben blij dat we na drie jaar genoeg moed verzameld hadden om het er nog eens op te wagen. Nu snap ik dat rozewolkgedoe tenminste ook ;)

  38. joke vanhaelewijn

    Dag Lilith
    een vriendin raadde me jouw blog aan, wat kan je schrijven! Ikzelf heb twee dochtertjes van 1 en 3jaar nu. Ik herken wat je schrijft, de verantwoordelijkheid is groot en er is een tijdperk ‘voor de kindjes’ en ‘na de kindjes’. Vrienden die nog geen kinderen hebben lijken zorgeloos en onbevangen, en onbewust zien we hen soms minder en minder. Ik heb me na de bevallingen ook vaak vragen gesteld rond ‘zingeving’. Een babietje op de wereld zetten is zo intens en wonderlijk, dat ik me vaak afvroeg of ik mijn leven nu niet wat meer zin moest geven. ‘Dit is het nu toch, nu ben je een vb voor je dochtertje en nu moet alles diepgaand en betekenisvol zijn’. Zo van die dingen. Maar daar bleef ik dan staan met een gewone job, volle wasmanden , en lades vol pampers. En twee schatten van dochters, uiteraard!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>