Lieve Dexter,

tien maanden ben je plots. Dat betekent dat ik al negen maanden elke dag een zin in jouw boekje neerschrijf. Of zo zou het toch gebeuren in een perfecte wereld, waarin ik vanzelfsprekend een perfecte moeder ben die op tijd aan zo’n dingen denkt.

In de echte wereld denk ik er gemiddeld om de anderhalve week eens aan, waarop ik een kwartier mijn hoofd zit te breken eer ik al mijn dagen krijg ingevuld. Met dingen als dit:

Geen grote literatuur, maar volhouden doe ik, jongen, en daar ben ik best blij om. Hopelijk jij later ook. En omdat we toch bezig zijn: een nieuwsbrief in de vorm van enkele van mijn observaties van de afgelopen maand!

In maand tien:

* had je nog altijd veel last van gezwollen wangen en pijnlijk tandvlees, maar kwamen er nog altijd geen tandjes door. Soms vraag ik me af hoe lang dat nog kan duren, eigenlijk

* zat ik helemaal vertederd zevenendertig keer op repeat te duwen op de redactie, omdat je opa filmpjes van jou op zijn Facebook zet terwijl ik aan het werken ben. Veranderde ik in zo’n moeder, ja

* vielen er dan ook hele leuke filmpjes van jou te schieten (geluid aanzetten, jullie willen het lachje niet missen, denk ik)

* kocht ik veel te veel schoenen en kleertjes voor jou, onder meer op de tweedehandsbeurzen van de Gezinsbond. Veel bruin en polo’s en cijfers en truitjes van Cars waar je je doorheen moet werken, daar, maar heel af en toe vind je daar wel kweetnie hoe leuke schoenen voor een euro, of acht beestig machtige t-shirts voor drie euro. En dan is de mama zo blij blij blij

* liep je dan ook rond op veel te cute Vans, en smolt ik elke keer een beetje weg

* rondlopen ja. Uuuuren aan een stuk, als het van jou afhangt. De meest hysterische huilbui kan gestopt worden door je te laten rondstappen. Je vader en ik zijn dan ook nog maar een paar millimeter verwijderd van complete lumbago madness

* raakte ik er meer en meer van overtuigd dat ik het meest briljante kind ooit op de wereld heb gezet. Ik bedoel maar: klappen in de handjes als we het vragen, en soms zelfs al eens terugzwaaien bij dada? Waar ligt dat formulier van Mensa, dat ik het invul!

* en heb ik al verteld dat je je kunt rechttrekken? Aan je parkje? Zelf? Mijn god kind, de eerste keer dat het je lukte heb ik in mijn handen staan klappen als was ik een gekkin. Hoera voor jou!

* sprak je vader de gevleugelde woorden: “Maar zo tof! Een hondje kan je gelijk drie trucjes leren, maar een kindje oneindig veel!”. Ook hij is enthousiast, jongen

* probeerde ik een paar keer te werken terwijl jij thuis was. Haha, goed gelachen die keer

* zei jij wel honderd keer per dag “Dada” en “Atta”. Soms fluisterde je het ook, en dat vind ik toevallig het koddigste dat ik me op dit moment kan inbeelden

* moest ik me meermaals inhouden om je niet met huid en haar op te vreten. Soms scheelde het echt niet veel

* vond ik je zelfs nog leuker dan in maand negen. Waar gaat dat eindigen?

Dikke zoen,

je mama