Monthly Archives: mei 2013

lilith lurves airbnb

Geschreven op 28 mei 2013 | uitgetest | airbnb, barcelona, review

Hoe geweldig graag ik ook reis, ik vind hotels zo goed als altijd een domper op mijn feestvreugde. Behalve die ene keer in Las Vegas, toen we eens afgestapt zijn van ons gebruikelijke budget en de coolste kamer ever ooit hadden, was het eigenlijk doorgaans huilen met de pet op. Als de initiële “aumagad mijn naam staat op het televisiescherm!!”-high is gaan liggen sta je toch altijd weer in een kamer waar je liefst zo snel mogelijk weer uit weg wil, lig je een halve nacht te luisteren naar het gestommel op de gang en heb je chance als je lakens of het tapijt eens niet naar natte hond ruiken. Als ik hierdoor overkom als een malcontent zaagwijf met first world problems heb ik waarschijnlijk al dikwijls pech gehad. Of ik ben een malcontent zaagwijf met first world problems. Het is uw mening tegen die van mij in de rechtbank.

No more, jonk. Toen wij naar Barcelona gingen boekten wij voor de eerste keer via Airbnb, een site die je de mogelijkheid geeft om een kamer/appartement/loft/huis van particulieren te huren. Voor de prijs die ze je bij momenten laten neertellen voor een mottige kleine kamer met zicht op een muur vind je via Airbnb coole appartementen met toffe balkons van fijne mensen, en via het reviewsysteem en de mogelijkheid om elkaar op voorhand voor allerhande zaken te contacteren heb je een redelijk goed idee welk vlees je in de kuip hebt.

Op die manier boekten wij het heerlijke appartement van Teresa, op de perfecte locatie knal aan de Plaça Reial, compleet met keukentje en woonkamer en alles dat we nodig hadden. Achter deze deur.

I know, jullie denken aan de deur te zien dat de straat naar pipi rook ofzo, maar dat was helemaal niet het geval. Het was hip, en er was een frigo om mijn witte wijn in te steken, en een microgolf en een wasmachine die ik niet heb gebruikt, maar hij was er wel. Het was zo veel cooler om daar te zitten dan in het hotel waar we tien jaar eerder gelogeerd waren. Of in om het even welk hotel, for that matter, al was het maar omdat de vriend van Teresa ons de beste adresjes om te gaan eten wist aan te raden en perfect kon zeggen waar we zeker moesten zijn voor de dingen die we nodig hadden.

Onze ervaring met Airbnb was zo de max dat ik in september, als ik in mijn dode alleentje een opleiding ga volgen in Londen, Engeland, knal hetzelfde ga doen. Deze keer waarschijnlijk in een kamer bij mensen thuis. Mensen DIE IK NIET KEN. But hey, ik vind het een superfijn concept, eigenlijk, wat niet wil zeggen dat jullie de flikken niet mogen bellen als ik tegen midden september niks meer van me heb laten horen.

In elk geval: Airbnb is cool. Nog meer mensen met goede of minder goede ervaringen, of ben ik werkelijk keihard op mijn tijd vooruit?

lilith maakt spicy haloumi pasta

Geschreven op 21 mei 2013 | recept

Normaal gezien zaten we nu volop in het slaatjesseizoen, en aangezien ik totaal geen slaatjesmens ben zou dat impliceren dat er weinig recepten op deze blog zouden verschijnen, maar kijk, jullie hebben chance. Absoluut **********************weer, en dus perfect om spicy pasta te maken om jullie muilkes aan op te warmen.

Het is met haloumi, trouwens. Wie nog nooit haloumi heeft gegeten moet dat dringend gaan zoeken bij de feta en de ricotta, want deze Cypriotische kaas is de max om te grillen, bakken, of in deze pasta te gooien. De people van de crib zijn zot van haloumi, en jullie dus binnenkort ook.

Allez hup, we zijn weg.

Spicy haloumi pasta voor twee hongerige eters

* vierhonderd gram haloumi, in blokjes gesneden
* een scheut olijfolie
* een halve theelepel paprikapoeder
* een halve theelepel spicy curry
* een halve theelepel gemalen koriander
* een halve theelepel kurkuma
* 1 ui, in kleine blokjes
* 2 teentjes knoflook, versnipperd
* een blik tomatenblokjes
* (volkoren) pasta voor twee
* wat harissa
* een halve chilipeper, in kleine stukjes
* naan broodjes uit de oven en mango chutney voor erbij

En dan:

Meng alle droge kruiden met de olijfolie en laat er je haloumi even in marineren. Zet ondertussen de pasta op en bak je naanbroodjes volgens de instructies op de verpakking. Doe nog wat olijfolie in een grote pan met dikke bodem, en laat er de ui, de pepertjes en de look in sudderen tot ze zacht zijn. Voeg de haloumi toe en bak tot die een beetje goudkleurig wordt. Voeg de tomatenblokjes toe, en laat koken. Kruiden met peper, zout en wat harissa naar smaak. Roer er de gekookte pasta doorheen, en dien op met naanbroodjes en mango chutney.

Al een paar keer gemaakt, ook voor publiek, en het was altijd een succes. Nu gulder.

lilith schrijft een maagverkleiningsupdate

Geschreven op 17 mei 2013 | gastric bypass

Zeven jaar geleden werd ik elke ochtend doodongelukkig wakker. Met de gedachte: “Fucking crap, ik ben nog altijd ongelooflijk dik”. Gelukkig gloorde er op dat moment al hoop aan de horizon. Zeven jaar geleden had ik nog maar een goede maand te gaan voor ik onder het mes mocht, en mijn leven een extreme wending zou nemen, na al sinds mijn zevende bloederige gevechten te hebben geleverd met mijn gewicht, en het overschot daaraan.

Ik sta er eigenlijk alleen nog maar bij stil door de vele zoekopdrachten die lezers richting mijn gastric bypassarchieven sturen, en de sporadische mails die in mijn inbox vallen, vol vragen over hoe dat bij mij allemaal gegaan is en of ik nog steeds blij ben en of er nog complicaties geweest zijn, en hoe dat zit met mijn gewicht nu, zeven jaar later.

De meeste vragen over de procedure en het verloop van alles staan ergens op mijn blog beantwoord, behalve de update over hoe het nu zit. En aangezien ik me maar al te goed herinner hoe vaak zowel Youri als ik destijds aan de chirurg hebben gevraagd hoe het zat met de resultaten na vijf jaar, en na tien, en ik daar nu ergens tussenin zit, een update! Speciaal voor jullie!

For old times’ sake, en omdat ik destijds zelf zo’n sucker was voor een goede voor en na:

Niet te hard lachen, want ergens onder die vele extra kilo’s zit dezelfde persoon als ik nu ben, lieve lezertjes. Ze leest dus keihard mee.

Wat betreft cijfermateriaal: ik viel destijds 55 kilo af, maar zoals bij bijna iedereen met een maagverkleining ging dat gewicht na een paar maanden weer ietsje omhoog, om te stabiliseren op zo ongeveer min 52 kilo. Toen werd ik zwanger, en kwam ik zoals dat gaat bij. Iets dat mij trouwens heel vaak bang maakte, want de angst om ooit weer buitenproportioneel uit mijn voegen te beginnen barsten raak ik volgens mij van mijn leven niet meer kwijt.

Uiteindelijk leverde mijn zwangerschap me zeventien kilo extra op, en daar zijn er nu nog een stuk of vijf van over. Geen ramp, vind ik. Ik heb nooit een gezond BMI bereikt, maar dat was volgens mijn chirurg ook de bedoeling niet, en ook niet voor mij weggelegd. Sommige mensen komen nu eenmaal van heel ver, en mogen content zijn dat ze ineens kunnen winkelen in de Zara. Bij mij was dat het geval. Ik ben nooit in de buurt van maat 38 gekomen, en ik zie het ook nooit gebeuren. Maar ik ben al lang content met mijn 42-44, dankuwel.

Ik ben nog zelden echt op dieet, maar er gaat ook zelden een week voorbij waarin ik niet bewuster probeer om te gaan met wat ik in mijn mond steek. Wij eten hier nog altijd vegetarisch thuis, proberen pasta en brood te beperken en voor volkoren te kiezen, en ik doe keihard mijn best om veel groenten en fruit te eten. Dingen die er volgens mij toe bijdragen dat mijn gastric bypass nog altijd marcheert, want ik lees best een hoop andere verhalen, van mensen die al hun kilo’s weer zijn bijgekomen. Thank god dat ik dat heb weten te voorkomen, want ik zie mijn operatie nog altijd als een van de allermooiste cadeaus die ik in mijn leven heb gekregen.

Anywayz. Aangezien ik er nog best vaak over word aangesproken, IRL of via mail, wil ik gerust nog eens een Q&A doen. Vragen over mijn operatie, de nasleep, het emotionele of praktische van de zaak? Ik zie ze graag in de comments, en dan zorg ik voor een update, binnenkort. Shoot!

linklovende lilith #6

Geschreven op 15 mei 2013 | lijstjes

Wow maat, wat is dat toch met mei en al die vakantiedagen die op ons afgevuurd worden? Vroeger had ik daar geen last van en deed ik als hardwerkende freelancekracht gewoon door met mijn werk, verlof of geen verlof, maar als moeder krijg ik plots te maken met sluitende onthaalmoeders. En stress. Veel stress. :aah:

Als in uw opdrachten bijna niet op tijd afkrijgen, want een hoop dagen fulltime voor het kroost moeten zorgen, beseffen dat dat twaalf keer zwaarder is dan gewoon gaan werken, en al helemaal geen tijd meer hebben om uw haar te wassen of de melkplekken uit uw kleren te krijgen, laat staan voor dingen als linklovende lilith #6.

Maar goed, genoeg gezaag hieromtrent, en tijd voor een inhaalbeweging, wat ik jullie brom!

Deze dingen vond ik de afgelopen tijd immers bijzonder aangenaam op het wereldwijde web:

– ik weende tranen met tuiten om “How to eat like an animal“, met als persoonlijke favorieten de walvis en de kangoeroe

– ook nogal heerlijk: nieuwe diersoorten gemaakt met Photoshop. Zwaar fan van de killer penguin en de purilla

– funny coz true: de sad cat diaries

– op dit moment in ons leven, met een zoon die leeft van woedeaanval naar frustratiehuilbui, vreselijk herkenbaar: reasons my son is crying

– 26 reasons kids are pretty much just tiny drunk adults

Schermafbeelding 2013-05-15 om 10.44.19.png

– sportballs replaced by cats. Mahaha

– de vrouw die nog slechter kan parkeren dan ik, en dan vooral de commentaar van de hastn die haar aan het bekijken zijn. Helemaal uitgekeken, en u moet weten dat ik daar dus totaal geen tijd voor heb

– movie poster cliches, veel movie poster cliches

– life in your early twenties vs late twenties. En zelfs late lijkt al een verre herinnering

– een filmpje over prijsonderhandelingen, I kid you not. Klinkt niet grappig, was het wel wegens wederom pijnlijk herkenbaar

– iets serieuzer, weer erg herkenbaar: de paradox van het paradijs. En ik zeg het niet alleen omdat deze boerende ex-hoofdredacteur ooit mijn baas was, en omdat hij extra servers heeft geïnstalleerd om jullie allemaal te ontvangen, maar heel zijn blog blijft elke keer heerlijk om lezen. Dat, en hij heeft tegenwoordig de mooiste hond ooit

– Naadloze overgang en altijd tof op een woensdagmiddag: honden in nylonkousen

– mensen die er op elke foto gelijk uitzien

Zoals jullie kunnen constateren had ik vooral veel ambetantige kindjes en dieren, en weinig bleitlinks. Gelukkige leverde een warme oproep op de Facebookpagina mij deze stamp-eens-op-mijn-hart-pareltjes op:

– fotograaf brengt jongen met spierziekte in beeld (merci, Sarah!)

– deze supermooie clip voor All I Want van Kodaline (merci, Sabine!)

– voor uw verlate moederdag: Thank you mom <3 (Merci, Maya!) - om echt bij te janken: first gay wedding at the plaza (merci, Daisy!)

Bedankt aan al de rest voor de mooie en ontroerende links, ik spaar ze voor de volgende keer. Als er wat minder vakantiedagen zijn gaat dat niet eens zo lang duren, gok ik. Tot dan: het amusement ermee!

lilith schrijft nieuwsbrief elf

Geschreven op 8 mei 2013 | dexter

Lieve Dexter,

deze week word je elf maanden oud. ELF. MAANDEN. Dat betekent dat je moeder mag beginnen nadenken over het feestje voor je eerste verjaardag, en in het verlengde daarvan online vilten kronen mag beginnen bestellen met cijfers op van 1 tot en met 5, omdat ze zelf te lui en te onhandig is om een papieren kroon voor jou in elkaar te knutselen. Die kroon is ondertussen aangekomen, en we hebben het getest: we zitten ook gebeiteld voor je elfde verjaardag, en je twaalfde, tot en met je vierenvijftigste. Hoe we het gaan oplossen als je zes wordt, of op andere verjaardagen met cijfers die we niet hebben kunnen kopen, dat hebben we nog niet uitgevogeld, maar we vinden er wel iets op, jongen. We vinden er altijd iets op.

Je bent zo groot geworden, ineens. Mijn kleine hulpeloze baby, die als een drilpudding ineen zakte als ik hem ergens neerzette, is helemaal verdwenen en werd ingeruild voor een kleine, rechtop zittende driftpudding. Je hebt je eigen karaktertje en je kan vreselijk boos zijn als de dingen niet gaan zoals jij ze in je kleine blonde hoofdje had zitten. Dan begin je vuur te spuwen en met je speelgoed te gooien en komen er indrukwekkende stoomwolken uit je oren.

Om dat te compenseren heb je ook een schaterlach uitgewerkt. Een heerlijke lach, die soms weerklinkt vanop de achterbank van de auto, waar je tegenwoordig like a boss in een echte autostoel zit in plaats van in een maxi cosi voor kleine kindjes. Die autostoel staat zo dat we elkaar aankijken als ik achter me kijk, en de laatste weken maan je me elke keer aan om mijn hoofd op en neer te schudden, door het zelf voor te doen. Dat, of met mijn ogen te knipperen. En als ik het doe, dan zie ik dit:

Ik moet niet zeggen dat ik ondertussen een zere nek heb van het headbangen, omdat ik je lach zo de max vind. En toch blijf ik schudden. Met nekpijn en alles. Omdat jij het zo mooi vraagt.

De afgelopen maand was je vooral enthousiast over stappen. Je moet en zal aan onze hand stappen, zodat zowel je vader en ik vrezen voor een lumbago. En als je stapt, dan wil je niet meer stoppen, en zou je liefst de wereld doorstappen. En terug, als we dan toch bezig zijn. Je probeert het af en toe alleen, voor een paar stapjes, maar dan ga je zo hard tegen de grond dat mijn hart tien seconden stopt met kloppen. Misschien toch nog even wachten met dat stappen voor echt, jongen. Zo snel moet het nu allemaal ook weer niet.

De afgelopen maand was ook de maand waarin we vier dagen zonder jou naar Barcelona gingen. En ik keihard mijn best moest doen om niet in elke zin tegen je vader te vermelden dat ik je toch wel al miste. Lieve Dexter, een jaar geleden was ik hoogzwanger, en had ik geen benul wat mijn nieuwe leven zou inhouden. Had ik geen idee dat thuiskomen na een citytrip plots een extra dimensie zou krijgen, omdat jij er zou zijn en ik als je moeder het privilege zou hebben om je keihard plat te knuffelen en mijn neus in je haar te duwen en te denken dat ik zo veel geluk heb dat je er bent. Dat je ons kindje bent. Dat we met jou door de Albert Heijn mogen sjezen.

Dat we jou in autootjes mogen zetten en op avonden dat het warm genoeg is een wandeling kunnen maken met jouw blije smoeltje als geweldige extra.

Hoera voor jou, baby. We zijn zo blij dat je er bent.

Dikke zoen,

je mama

lilith en het geboortejuweel

Geschreven op 6 mei 2013 | personal

Als je weet hoe de wenkbrauwen van mijn echtgenoot omhoog gingen van oprechte verbazing toen ik voor ons trouwfeest in Vegas liet blijken dat ik toch echt wel een trouwring wilde als het zo ver was, dan kun je je inbeelden dat de kans dat ik een geboortejuweel onder de neus kreeg geschoven na de geboorte van kind 1 nogal nihil was. Gelukkig voor de echtgenoot had ik op dat moment in mijn leven geen benul van het bestaan van het concept “geboortejuweel”, en hoorde ik maar achteraf dat mannen hun madam al eens bedanken voor al hun gepers en gescheur met iets van zilver of goud.

Ik kreeg dus niks. Ik heb daar ook geen spel van gemaakt. Ik ben een toffe. En ik ben ook niet zo juwelerig aangelegd, of het moet nerdy of kinderachtig zijn. Liever plastiek dan goud en smaragd, dus dat zou voor zijn portemonnee ook best leuk meegenomen zijn, mocht hij ooit juwelen voor mij willen kopen. Ik wacht de dag nog steeds geduldig af, ik.

Gelukkig was daar onlangs Millie, die mij een paar weekends geleden op de verkoop van haar trouwens geweldig leuke juweeltjes omver sloeg met het coolste en meest nerdy mamacadeautje ever: oorbellen in de vorm van Yoshi’s eitjes, die ik ooit had gepind op Pinterest, en zij speciaal voor mij had gemaakt. Een mamacadeautje, zeg!

I love them, en nog geen klein beetje.

En over mamacadeautjes gesproken: dit kreeg ik van de dame achter NimZu, ook al zo’n leuke juwelenlijn.

Een superleuk en simpel hangertje met de eerste letters van de mannen van mijn hart.

Ook al zo mooi, vind ik. Thanks, lovelies! Dankzij jullie kwam het toch nog een beetje goed met mijn persgoud, zonder dat mijn halve trouwboek er zijn hoofd over moest breken. Iedereen blij!

lilith kiest een kleur

Geschreven op 3 mei 2013 | personal

“Ben jij nu echt aan het zoeken op geel?”.
“Is dat zo raar?”.
“Je zoekt toch op alles, maar niet op kleur? Het verbaast me zelfs dat je dat kan, zoeken op kleur”.
“Dat kan je niet, maar ik heb een trefwoord ingevoegd. Kleur is het enige dat ik snap, Youri.”

Ofte: ons lilith heeft haar rijbewijs. Ons lilithje, het schaap, dat daar tien jaar over heeft gedaan, en in die tien jaar wel honderd inzinkingen heeft gehad waarbij de woorden “ik ga nooit meer autorijden, echt, vergeet het!” een niet onbelangrijke rol speelden.

Om maar te zeggen: geen geboren chauffeuse, ons lilithje. Niet omdat ze zo’n ramp was op de weg, al werden de potentieel hilarische blogposts over die keer dat ze twintig keer stilviel op een rondpunt en bijna het decor in werd gereden door vrachtwagens op de ring omdat ze ook daar een keer of vijftien sputterend tot stilstand kwam op het laatste moment verticaal geklasseerd. Voor iedereen beter, believe you me.

Wel omdat ons lilithje nogal bang was achter het stuur. Op de industriezone viel dat allemaal nog mee, vooral op zondag om zeven uur ’s morgens, maar in het echte verkeer? Met echte auto’s, en fietsers, en camions die u van langs achter kunnen bespringen? Met ECHTE VERKEERSSITUATIES? Ja hallokes.

We gaan het niet hebben over het aantal keer dat er werd teruggekeerd naar industriezones in de afgelopen jaren, omdat lilith plots tot het besef kwam dat ze nooit meer op de echte weg wilde rijden, tussen andere auto’s. Het is in elk geval meer dan je op de vingers van twee rond het stuur geklemde witknokige handen kunt tellen.

En toch heb ik uiteindelijk mijn rijbewijs gehaald. Zelfs ik. Mede omdat ik de gedachte niet kon verdragen dat mijn kind het eerder zou halen dan ik. En ben ik uiteindelijk zo ver dat ik betrekkelijk onpaniekerig rondtuf. Met iemand naast mij. Met Youri naast mij. Want nu komt het: sinds ik mijn rijbewijs heb word ik verondersteld om alleen door het leven te rijden. Ziedaar: onoverkomelijk probleem zesendertig, wat betreft autorijden en ondergetekende. Want wat blijkt? Lilith durft helemaal niet alleen autorijden. :aah:

Na overleg met enkele betrokken partijen hebben we het op de donkerblauwe bolide van Youri gestoken. Die heeft daar natuurlijk niks mee te maken, maar ik heb het samen met betreffende partijen in mijn hoofd gestoken dat ik gemakkelijker alleen ga durven rijden als ik mijn eigen bolide heb, omdat ik dan gewoon in mijn auto kan springen en weg kan tuffen. Alleen ja. Over dat aspect wil ik liever nog niet langer dan een halve seconde nadenken, but yes. Het idee is: als ik een eigen bolide heb, dan zal ik me verplicht voelen om er ook mee rond te rijden. Het idee is ook: ik val nog liever dood dan dat ik met een grijze auto rij. Grijze auto’s zijn so not me. Datzelfde geldt voor auto’s in andere kleuren, maar ook daar wil ik even niet over nadenken.

En dus tik ik op autozone.be “geel” in.
Ik heb er tien lange jaren over gedaan om dit punt te bereiken, dus cut me some slack, okayz?

lilith gaat commercieel

Geschreven op 2 mei 2013 | personal

Ik liet het hier al vallen: deze zomer gaat Tales from the Crib voor een crazy vernieuwing. Niet alleen wat betreft design, en rubrieken, en look und feel van het geheel, maar ik ga ook voor het eerst in mijn blogbestaan met adverteerders werken. En aangezien dit jullie gebruikservaring ook voor een deel gaat aantasten (al gaan we er alles aan doen om het niet te shocking te maken) wil ik mijn beweegredenen even in de groep gooien. Ik vind dat maar zo proper.

In het negenjarig bestaan van deze blog heb ik heel lang alle voorstellen voor banners en andere advertenties afgewezen. Omdat ik bang was dat ze het mooie design zouden verknallen. Omdat ik dacht dat mensen mij een sell-out zouden vinden. Omdat ik vond dat ik al genoeg betalend schrijfwerk deed, en dit de enige plek moest zijn waar ik zonder druk van om het even wie mijn gang kon gaan. Omdat ik het niet nodig vond. Omdat ik me er niet mee bezig wilde houden. Omdat het goed was zoals het was.

Ik bedankte dus heel lang beleefd.

Maar na negen jaar ben ik nog altijd heel blij met deze blog. Zo blij, dat ik het graag wil blijven doen, dat bloggen, en dan ook goed. Minder random. Iets georganiseerder. Eindelijk eens iets doen met alle ideeën die ik al een tijd heb, maar waar geen tijd voor is. Omdat er altijd meer tijd en energie gaat naar opdrachten waar ik wel geld voor krijg. Aja, ik ben een freelancende moeder die haar kind eten moet kunnen geven, en dan is mijn blog maar iets voor als ik eens vijf minuten over heb. Tussen de soep en de patatten.

Voor het eerst in negen jaar ben ik klaar om er wel de tijd in te steken. Een nieuw design is een perfect moment om plaats voor reclame te voorzien, en het serieus aan te pakken. Alles. Mijn posts, mijn rubrieken, mijn tijd, mijn verdiensten. Omdat ik supergraag wil blijven bloggen, vooral, liefst nog een hele tijd. En het fijn zou zijn als ik mezelf wat tijd kan kopen. Door eens wat vaker gewoon ja te zeggen, in plaats van “neen bedankt”.

Ik heb een paar voorwaarden. Ik doe niet aan gesponsorde blogposts, nu niet en ook niet in de toekomst, omdat ik vind dat ik dat niet kan maken, als lifelog. Dan nemen jullie mij niet meer serieus, en ik mezelf ook niet. Er zullen dus geen onderwerpen aan bod komen omdat een bedrijf mij ervoor heeft betaald. Wat ik wel wil doen, is mensen de mogelijkheid geven om banners te kopen, voor een bepaalde periode, als hun site binnen de filosofie van Tales from the Crib past. En reviews kunnen ook nog, als ik vind dat het allemaal binnen mijn blog past, en als ik er zin in heb. Ik heb niet de bedoeling om bloggend rijk te worden, of Doocegewijs een personal assistant in te huren om mijn Instagramfoto’s voor mij te croppen, al klinkt dat wel machtig fijn, nu ik het zo typ. Ik maak me op dat vlak evenwel geen illusies.

Maaarrrr. Heb je een Etsyshop die dringend wat extra bezoekers kan gebruiken? Of een webshop met kinderkleertjes waarvan je denkt dat mijn lezers wel eens gek van goesting zouden kunnen worden? Ben je op zoek naar leuke bezoekers, en heb je geen idee waar je ze kan vinden? Ik heb toevallig hele leuke. Dat komt dus goed uit.

Vanaf deze zomer dus. Wie nu al interesse heeft en wil zien wat de opties zijn kan mij een mailtje sturen, en dan bezorg ik je alle info en cijfers. Misschien wel in een keicommerciële PDF. Als ik vind hoe ik dat juist moet doen.

En dan gaan we er nu even uit voor enkele broodnodige boodschappen. *wijst*

lilith kiest een lifehack

Geschreven op 1 mei 2013 | Niet gecategoriseerd

Aaargh, dat was moeilijk! Jullie lifehacks waren allemaal wel op een manier de max. Ik vond het idee van de smoothies geweldig: al het fruit in één keer snijden en in aparte ziplock bags in de diepvries, zodat je ’s ochtends alleen maar een zakje in je smoothiemachine moet gieten en mixen. Lovely!

Ook de cadeautjeskast, de manier om diepvriesbrood te ontdooien, de kledinghanger die een kookboekenhanger wordt, dat van de slabbetjes en de desserts in een koffiekop: lifehacking gold.

Maar we moesten er één kiezen, voor het boek. En na lang nadenken is het die van Karen geworden: “Mijn persoonlijke favoriete lifehack is toch wel een houten lepel of spatel ofzo op een pot leggen waarin je water (pasta/rijst/eitjes..) kookt om het overkoken tegen te gaan! Zo moet ik niet spelen met het vuur of het constant in de gaten houden. De max!”.

Hoera, dankzij de houten lepel heb jij een exemplaar van Veggie voor Starters gewonnen. En je moet weten dat ik zo vies ben van houten lepels dat ik er geen enkele in huis heb. (vies van het gevoel, niet van bacteriën ofzo. I’m not THAT woman)

Stuur mij dus je adres, en ik zorg dat het voor de bakker komt, Karen!

Om af te sluiten, mijn persoonlijke lievelingshack van het moment: overnight oats. Als in: uw havermout de avond ervoor roeren met melk, Griekse yoghurt, honing en een paar stukjes banaan, een hele nacht in de koelkast laten trekken zodat de havermout het vocht opneemt en zacht wordt, en ’s ochtends verse vruchten toevoegen. Zoals deze.

Eventueel wat geraspte kokos, of wat noten, of een snuifje kaneel. Sinds een paar dagen mijn lievelingsontbijt ever, en je moet geen havermout staan koken met prut in je ogen. Loves it!

(Deze foto maakt trouwens deel uit van mijn nieuwste 365 dagen-project op Instagram. Go check it out, als je dat nog niet hebt gedaan. Yow)