Het was pas toen ik het mezelf hoorde zeggen tegen fitnesstrainer Jehan, na de les bodypump en de vraag hoe lang het geleden was dat ik zijn etablissement nog had aangedaan (“dat moet meer dan zes jaar geleden zijn, want het was nog met mijn moeder”) dat ik het goed en wel besefte. Ooit was mijn moeder een week dood. Tegenwoordig is dat al bijna zes jaar.
En daarom wil ik het even over mijn moeder hebben. En over hoe zij niet iemand was die stilstond. Mijn moeder was mee. Mijn moeder ging mee, in dat hele beginnende internet, en de spelletjes die je erop kon spelen. Ze installeerde enthousiast ringtones van Baantjer op haar gsm, zelfs voor andere moeders een gsm hadden. En ze vond het allemaal even geweldig en ik ook. Toen de bodypump opkwam gingen we bodypumpen, een jaar of zeven geleden. Mijn moeder stierf in de periode dat de eerste iPhones uitkwamen. Ze heeft er nooit één gezien, maar ook dat ding had ze vast minstens even geweldig gevonden als haar iPod nano, die ze toen als één van de eersten in haar spinningles had. Ze liet er Thunderstruck van AC/DC doorknallen, keihard haar powersong.
Met elke dag die voorbij gaat drijft mijn moeder verder van me weg. Een jaar wordt twee jaar, twee worden er drie, en plots sta ik na de bodypump te beseffen dat ik het al bijna zes jaar zonder haar doe. Moet doen. Met de moed der wanhoop heb gedaan, soms.
Ik had haar zo graag blijven meenemen. Ze had hier zo goed gepast. Op mijn Facebook. In mijn leven nu. Achter de buggy van mijn kind. Haar nummer zit nog altijd in mijn gsm. Omdat ik hem niet kan wissen. Omdat er “MAMA*GSM” staat, met een sterretje in plaats van een spatie. Omdat haar nummer het eerste nummer was dat ik ooit in mijn eerste gsm stak, in een tijd waarin het nog zoeken was hoe je in godsnaam een spatie op dat ding moest typen.
Omdat dit één van mijn favoriete photoboothfoto’s ooit blijft, hoe dik ik ook was, en hoe dubbel mijn kin.
Ik weet niet waarom, maar vandaag wil ik het even over mijn moeder hebben, en over hoe ik ooit dacht dat ik haar altijd zou kunnen bellen. Op haar Nokia 3310, en alles dat daarna zou komen. En hoe dat plots niet meer zo was. Hoe ze de eerste in mijn omgeving was met een gsm. En één van de meest geflipte en grappige vrouwen die ik ooit heb gekend. En hoe ik de ene dag “het is wat het is” denk, en de andere dag alleen maar “godverdomme toch”.
Vandaag denk ik het laatste.
Mooi.
Triestig en toch vrolijk tegelijk.
Meer tegenovergesteld kunnen onze blogposts van de dag niet zijn eigenlijk, maar ze gaan alletwee over het leven en wat er ontegensprekelijk deel van uitmaakt.
Liefs!
Goh, sprakeloos.. kiekenvel..
Ben opgegroeid bij mijn grootmoeder.. 1 april was het 7 jaar geleden dat ze overleed.. De foto op de kast, dat kleine beetje suiker dat ik bij mijn erwtjes doe.. geen schoenen op tafel zetten.. Zoveel dingen die mij kunnen doen glimlachen en denken, goh mémé je zou nogal kijken wei naar dat tweede klein grut die hier rondloopt.. en dan sommige dagen, net zoals ik nu aan het typen ben, kunnen de tranen over mijn wangen lopen en denk ik alleen maar Fuck.. kon ik de tijd maar terug draaien.
Ik vertel mijn dochters dat onze dierbaren sterretjes zijn geworden of op een wolk zitten te kijken naar ons.. maar eerlijk.. ik hoop dat ook.
Sterkte x
Met tranen in je ogen je blog gelezen,…wat zou ik graag zo’n mama hebben gehad,…niet verwonderlijk dat je ze zo enorm mist,…maar ik weet zeker dat ze alles volgt van hierboven,…..koester je herinneringen en wees dankbaar dat je zo’n fantastische mama hebt gehad ook al was het veel te kort!
zo herkenbaar, mijn moeder is nu 8 maanden geleden overleden maar het doet zoveel pijn. Lijkt ook alleen maar meer te worden in plaats van minder. En zo moeilijk omdat ik over alles met iedereen kan praten maar ik merk dat dit een onderwerp is dat veel mensen liever vermijden. Dus loop ik er maar alleen mee en probeer met alles wat ik in me heb om maar door te gaan maar het is zo moeilijk….
en soms lijken dingen dan weer te vervagen…en de herinnering kan mooi en zoet zijn maar kan soms ook zo verdomd pijn doen omwille van het gemis.
Wat heb je dit mooi geschreven zeg!! Ik kan me niet voorstellen wat het moet zijn zonder moeder , dus ik ga dat ook niet proberen te verwoorden,…maar ik weet wel dat ze verdomd fier zou zijn op je en nog meer op haar kleinzoon Dexter!!
En laat ons hopen dat er zoiets bestaat als een sterretje of een wolkje..voor je mama’s toch en voor al de dierbaren die wij al moesten afgeven…Ik wil dat graag geloven dat mijn Danaë en al mijn andere grootouders en vrienden die ik al moest afgeven daar op ons toekijken.
En op de dagen dat je het moeilijk hebt moet je vertellen en blijven vertellen,…ook op de dagen die niet moeilijk zijn ..
Zo pijnlijk en mooi tegelijk. Veel sterkte, en moed op de dagen dat je het nodig hebt! Mijn keel snoert al compleet dicht als ik er nog maar aan denk het ooit zonder mijn moeder te moeten doen. Zo oneerlijk om zo vroeg al je moeder te moeten verliezen. The big K is zo gemeen, hard en oneerlijk.
Heel schoon geschreven. Mijn mama verliezen is mijn grootste angst, hopelijk blijf ik er nog heel lang van gespaard.
Sterkte op godverdomme-dagen als vandaag..!
Wat heb je dit mooi verwoord! Ik begrijp je maar al te goed. Mijn mama is al 15 jaar dood. Ik had haar ook nog heel graag meegenomen. Regelmatig duiken er nog dingen op in mijn hoofd die ik haar zou willen vragen. Helaas, het kan niet meer. Ik moet het antwoord zelf verzinnen.
De tranen rollen over mijn wangen, zo mooi Lilith. Ik denk dat jij minstens even prettig gestoord bent als je mama en voor Dexter een even goede mama bent als die van jou voor je was.
En dat denk ik ook bij het lezen van jouw posts, godverdomme toch. En meteen erna dat ik mijn mama eens moet bellen meestal. Je mama doet mij aan mijn grootmoeder denken. Zij had ook een nokia 3310, die hippe meme. En enkele uren voor ze overleed vertelde ze mij dat je nu ook in containers zou kunnen overnachten op werchter, ipv te kamperen, dat ik dat maar eens moest opzoeken. T is iets helemaal anders dan je mama verliezen, want een grootmoeder die is nu eenmaal oud per definitie, maar zo jong van geest als de mijne kom ik ze maar zelden tegen. Ik wou dat ik haar mijn flinke baby in de handen kon duwen, of dat ze hem tenminste eens kon zien. Godverdomme toch. En ik denk dat dat bij jou minstens als het kwadraat ervan voelt.
Heel mooi. Totaal onherkenbaar voor mij, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou op sommige dagen nog altijd verschrikkelijk is.
Maar wie weet word jij ook zo’n mama voor Dexter, en dat heb je dan aan haar te danken, want ze is je voorbeeld geweest. Mooier dan dat kan het eigenlijk niet worden, niet?
hoe verdriet vaak de bron is van zoveel moois.
ge zegt dat weer schoon.
zo herkenbaar! Mijn mama staat nog steeds tussen mijn favorieten in de Iphone, nu 2 jaar. Vanmorgen belde ik ze per ongeluk, en komt er zo een funky foto van haar op het scherm. Glimlachen en pijnscheuten. Mooie tekst Lilith.
Ik godverdomme met je mee! Bij min bijna 1jaar dat ons vake uit ons leven verdween!
Zolang ik focus op ons, de achterblijvers, lukt het. Niet altijd even gemakkelijk natuurlijk, maar ik zie wel wat er nog is, het mooie, hoe we elkaar ondersteunen, hoe we ons best doen. Maar van zodra ik focus op hem, en op alles dat hij vanaf nu mist en waar hij nog zo graag bij geweest was, spat alles uiteen in duizend stukjes.
Maar wat doe je eraan hé, pffttt…
ontroerend mooi. je moeder was een mooi mens. vanbinnen en vanbuiten. en zo zal ik ze mij blijven herinneren.
Nou, hier word ik dus stil van. Die nummer van je moeder moet je nooit wissen, ik vind dit echt mooi verwoord.
Zo schoon.
Ik was naar je podcast op ZVHZ aan het luisteren en ben daarna nog eens over je moeder komen lezen hier. Zo herkenbaar allemaal. En wat een coole dame.
Mijn mama heeft informatica gestudeerd in de jaren 70, toen je nog kon afstuderen als informaticus zonder ooit een computer te hebben gezien. Informatica! Als meisje!
Ze hadden het wel goed met elkaar kunnen vinden, denk ik, onze moeders.