Wij gaan deze zomer niet op reis, neen. De voornaamste reden: een constant pruttelende peuter op locatie is zowaar nog lastiger dan een constant pruttelende peuter thuis. Om dan nog maar te zwijgen over hoe je de trip met constant pruttelende peuter moet zien te overleven. Een autorit van meer dan drie uur? God bespare het ons. Een vlucht naar een warm land, met Dexter? Lieve hemel geef onze portie en die van de rest van het vliegtuig maar aan fikkie.
Om maar te zeggen: Youri en ik keken niet bepaald aan tegen een rustgevende vakantie. Wij beseften dat we ons mochten opmaken voor twee serieus inspannende weken, met veel getroost en rondgetrappel met Dexter aan het handje, en veel frustratie van zijn kant. En elk een lumbago. The usual, dus eigenlijk.
EN TOEN. *engelenkoor begint te zingen*
TOEN KON HIJ PLOTS ZELF STAPPEN.
Net op het goede moment, een week voor ons verlof. Al die keren dat de mensen ons hebben gezegd dat we “Infacol moesten kopen/hem in een draagdoek moesten plooien/een ander merk water moesten geven/…” want dat we dan *wait for it* “een ander kind zouden hebben”? Blijkt dat dat de magische oplossing was: onze vriend moest gewoon kunnen stappen.
Onze staycation is vier dagen gevorderd, en wij zitten hier met een ongelooflijk vrolijke peuter die zo blij is dat er zonlicht uit al zijn lichaamsopeningen straalt bij elke stap die hij zet.
WANT HIJ KAN STAPPEN MAAT. :aah: STAPPEN!
Terwijl we bezig waren hebben we hem ineens de choreografie van Thriller geleerd.
Dat hadden ze nog nooit gezien, daar aan de Menenpoort.
Weet ge het nog, die keer dat ik stopte met shoppen? Ik hield dat nogal lang vol. Om niet te zeggen: misschien wel te lang. Toen Dexter geboren werd begon ik wel weer een beetje te shoppen, maar eigenlijk alleen voor hem. Onder het motto “Ik heb al alles”. “Ik heb niks nodig”. “Ik sta daarboven, boven consumeren”. “Ik ben zo zen als een frigo”. “Pas als de laatste boom is omgehakt, de laatste rivier is vergiftigd en de laatste vis is gevangen, zullen we beseffen dat je geld niet kunt eten.”
Allemaal goed en wel, tot je plots voor je kleerkast staat en al je kleren zo brakende beu bent dat je zin hebt om ze allemaal in een container te gooien. En triest naar je doos met schmink staart, die vroeger zo vaak werd aangevuld met allemaal leutige crèmekes en kleurtjes oogschaduw dat de voorraad van zijn leven niet opgebruikt zou geraken. Awel, als je lang genoeg stopt met shoppen, dan raakt die voorraad wel opgebruikt. Sterker nog: dan raak je wat je hebt dus op een bepaald moment compleet brakende beu. Net als de slonzige vrouw met haar eeuwige zelfde outfits die naar je kijkt als je voor de spiegel staat. (Ikzelf dus he. Ik ben niet zo’n bitch die andere vrouwen die toevallig achter haar staan als ze in de spiegel kijkt publiekelijk afmaakt op haar blog ofzo. For the record)
Dus toen ik over de Deauty boxen las bij i., die er vorige maand al een mocht testen, toen was ik stiekem heel jaloers. Ik wilde ook een verrassingspakketje met beautyproductjes, en snel. Mijn gebeden werden verhoord, want een paar dagen later kreeg ik een mail van de mensen van de reclameregie, of ik misschien ook eens zo’n doos wilde testen. Ik was zo blij met het mailtje dat ik niet eens hard to get speelde, jongens. “Laat maar komen!!!!” mailde ik snel als een speer terug, en zo geschiedde.
Om maar te zeggen: misschien is mij om een mening vragen over een maandelijks abonnement op een doos vol beautyproductjes na een veel te lange drooglegging wel hetzelfde als vragen aan iemand die al jaren honger heeft of de pot cassoulet die hij heeft gekregen lekker is. Dat kan. Dat kan zeker. Maar wat gaan jullie eraan doen? Ha!
Anywayz. Het idee is dat de mensen van Deauty elke maand een box samenstellen, en dat je die dan ontvangt en hopelijk blij bent. Je kunt je abonneren voor drie maanden, maar ook voor een jaar, en het kost je 15 euro per maand.
Aangezien het thema van deze maand “respect” is is het menu geprint op “papier van gerecycleerd materiaal en overblijfselen van fruit en noten”. Het menu is superleuk trouwens, en ik had het u kunnen tonen, maar ik ben vergeten om het op de foto te zetten. Per product dat in je doos zit krijg je wat uitleg, en ik vind dat aangenaam, want ik ben helemaal geen kenner en dus bestaat de kans dat ik een flesje Arganolie gewoon in mijn wok giet in plaats van op mijn gezicht. Het zou de eerste keer niet zijn.
Maar zonder op de feiten vooruit te lopen, dit zat in mijn doosje:
Oftewel: een bruin oogpotloodje dat geweldig lief zou moeten zijn voor gevoelige ogen, een sugar scrub van de Body Shop, een ecologische tandpasta voor wittere tanden, een flesje arganolie en een tube oestergrijze nagellak. Ow, en nog een bon met korting op lippenstiftjes.
Het smeren en scrubben en lijntjes trekken kon een aanvang nemen, en om de één of andere reden was ik het meeste geboeid door de arganolie. Omdat ik geen idee had waar je het voor kon gebruiken vroeg ik het aan dokter Google, en wel heb je ooit, bleek dat ik dus een flesje had gekregen met het beste dat mij en mijn huid en haar kon overkomen. Nadat ik zeventien jubelende reviews verder was werd ik bijna depressief omdat ik het heel mijn leven zonder arganolie had gedaan. Een product dat ook wel eens *wait for it* “Het Vloeibare Goud van Marokko” wordt genoemd. I die.
Ik zou staalhard liegen als ik zei dat de olie lekker ruikt, maar ik heb er wel mijn gezicht mee ingesmeerd en een paar druppels te veel op mijn haar gedaan, vrees ik. Naar het schijnt zou het er namelijk niet vettig van mogen worden, terwijl ik er al een halve dag bijloop alsof ik heel de nacht boven een frietpot aan Sint Jacobs heb gehangen. #arganoliefail
Maar het blijft me boeien, dat flesje, dus ga ik vanavond eens heel mijn hoofd insmeren met het goud van Marokko, omdat mij op internet wordt beloofd dat ik het ZACHTSTE HAAR OOIT GA HEBBEN, OMG als ik het er dan morgenochtend uitspoel. En dat wil ik dus, dat zachtste haar ooit.
Ik was ook blij met het oogpotlood dat volledig mijn kleur is, en met de nagellak, die er zo uitziet:
Lippenstift staat wat mij betreft in hetzelfde rijtje als hakken dragen en deathriden (“niks voor mij”), dus die bon zal niet verzilverd geraken, maar ik heb de tandpasta wel al getest, en die zal ook wel oke zijn. Ik ben gewend dat mijn mond ontploft van de muntigheid nadat ik mijn tanden heb gepoetst, en dat heb je niet met bio, maar het is wel bio. Het ene is het ene en het andere is het andere, zei mijn overgrootmoeder altijd. De scrub moet ik eigenlijk nog testen. Mijn excuses.
Overall conclusie: ik vind die boxen eigenlijk wel heel fijn om te ontvangen, al was het maar om nieuwe dingen te ontdekken als Het! Goud! Van! Marokko! <3.
Ik weet dan ook zo weinig af van beauty dat er vast elke maand wel iets inzit dat ik niet kende, dus alleen al daarvoor vind ik het een geweldig concept. En een geweldig cadeau ook, zo'n abonnement. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik het aan mezelf zal geven, of aan iemand anders.
(Natuurlijk wel. *wijst* Count me in, eigenlijk. Of het zou moeten zijn dat mijn haar morgen zo vettig blijft van de arganolie dat ik mijn geld in een kappersbezoek moet steken om alles te laten afscheren. Zul je altijd meemaken namelijk, als je dacht dat het niet meer slonziger kon. Ik hou jullie op de hoogte.)
Een goede fotochallenge, ik ben daar eigenlijk altijd voor te vinden. En dus doe ik al acht dagen mee met de uitdaging van A Beautiful Mess, om elke dag een selfie te posten op Instagram, dertig dagen aan een stuk.
Aangezien wij hier achter de coulissen druk bezig zijn met het herwerken van deze blog hou ik het dus even op de buit van de laatste week.
De bolleketenselfie.
De avondflesselfie.
De net-uit-de-sauna-selfie.
De selfie met hoed van Disney on tour.
De terrasje-met-vriendin J.-selfie.
De koninklijke selfie.
De hotdogselfie.
De pokeselfie.
Wij doen hier zoals jullie zien al een beetje alsof het vakantie is, door terrasjes te doen ’s avonds en naar avondmarkten aan zee te rijden, maar eigenlijk is het maar vanaf komend weekend te doen. Of zoals ik het zie: nog even rust en af en toe op het gemak een koffie kunnen drinken, en dan twee weken alle hens aan dek met ons klein gespuis. Dat sinds afgelopen weekend van den dezen doet.
Tien jaar geleden, jonk. Toen ik nog met een gele Ericsson belde die zo groot was als een brooddoos, en bij mijn ouders woonde, en in een callcenter werkte, en veel te veel sigaretten rookte en nog geen ei kon bakken. In 2003 was dat voldoende om van ’t straat te geraken, kinders.
Soms had hij blauw haar, hij was ook even blond, en ik was rood en rost en donkerblond en dan weer zwart. Ik was heel dik, en dan weer minder, hij was eerst de meest onsportieve mens die ik kende en toen liep hij ineens de ten miles. Hij at eerst niks, en nu veel meer, ik had eerst nog een moeder en toen niet meer. Hij was er toen ze stopte met ademen, hij was er toen ik buitenkwam uit de krantenwinkel met mijn eerste gepubliceerde artikel, hij stak mijn eerste echte blog ineen, hij stond naast me aan een altaar in Las Vegas, hij is de fantastische vader van ons kind.
Het leven is het afgelopen jaar niet altijd lief voor ons geweest, en dat is een understatement, maar morgen zijn we tien jaar samen, mijn man en ik, en hell, in tijden dat alles niet zo vlot loopt ben ik nog eens extra blij dat hij het is die raar naar mijn telefoon staat te kijken als ik een zelfportret neem.
Vroeger, toen het internet nog helemaal naar nieuw rook, las ik geweldig veel blogs. Mijn RSS-lezer puilde uit, en ik kreeg er maar geen genoeg van. Tot ik eens terug kwam van een vakantie van drie weken, en niet alleen zot werd van de inhaalbeweging die ik moest maken om me door mijn mails te ploeteren, maar ook nog eens van het gevoel dat ik niet meer mee was met al mijn blogs. The horror! :aah: Toen was het plots een beetje van moetens, precies. En had ik er geen zin meer in.
En toen was er iets met een computer van het werk en één van mezelf, en miserie met RSS-lezers, en toen ging Google Reader ook nog eens dood, en om een lang verhaal kort te maken: nu volg ik eigenlijk bijna geen blogs meer. Behalve een paar usual suspects die ik al duizend jaar lees blijft het op dat vlak geweldig stil.
Soms is dat een gemak. Soms vind ik dat jammer. Want goede blogs zijn fijn. Goede blogs geven mij inspiratie. Goede blogs maken mij blij.
Ik heb dus een nieuwe RSS-lezer geïnstalleerd, en ik ben geweldig benieuwd naar de blogs die ik er volgens jullie in zou moeten gooien. Wat mis ik? Welke blogs lezen jullie op dit moment geweldig graag, en waarom? Mag zowel in het Nederlands als in het Engels, maar ik trek de lijn bij Duits en Frans. Omdat ik bloggewijs zo bekrompen ben, ja.
Ik kan nu al voorspellen dat ik u geweldig dankbaar zal zijn.
Komen thuis de muren veel te snel op hem af, dan gaat alles buiten gewoon veel vlotter. Er zijn minder frustraties, er is meer te zien, er zijn hondjes en er is wind en zelfs eten gaat makkelijker binnen. Ook koeken waar gras aan hangt, ontdekten wij gisteren. Dexter loves koeken waar gras aan hangt.
Zijn wij even content dat we de laatste twee weekends vooral buiten konden doorbrengen. In marcellekes en korte broekjes is het leven zo veel makkelijker, maat.
Maar het allerbeste? Nadat je bijna heel de dag buiten hebt gezeten een ballon krijgen.
Geloof ons als we zeggen dat we allebei niet ongelooflijk veel zin hadden om nog eens door de krijsfilmpjes te moeten die we van Dexter gemaakt hebben voor de kinderarts. Geloof me als ik zeg dat ik eerst vond dat die misschien niet echt geschikt waren voor het schone filmpje van Dexter zijn eerste jaar. Maar kijk, de eerste drie maanden waren eigenlijk alleen maar van dat, dus hebben we toch één en ander geïmplementeerd. De rest is gelukkig mooier.
Zo mooi dat ik even serieus moest slikken toen de papa vanavond met onderstaande compilatie op de proppen kwam.
Ook zot hoe je van zo’n ongelooflijk onrustig kind zo’n vredig filmpje kan maken. Laat u vooral niks wijsmaken, de mama en de papa zijn beyond versleten. Maar toch: auw. <3
Toen de mensen van Stokke mij vroegen of ik hun MyCarrier draagzak voor kindjes wilde testen heb ik hen in alle eerlijkheid teruggemaild dat dat misschien wel eens een erg slecht idee kon zijn. Voor de geboorte van Dexter leek het mij de max, een kind in een draagzak zwieren en weg. De vrijheid! En toen werd Dexter geboren. En bleek dat ik een kind heb gemaakt dat draagzakken haat. Niks persoonlijks hoor, draagzakken, mijn kind haat wel meer dingen waar andere kindjes zot van zijn. Helemaal de mama.
Maar goed, wij deden dus af en toe een poging, met verschillende draagzakken waar andere ouders en kindjes wreed content van waren geweest, en elke keer eindigde het verhaal met een krijsend kind dat half en half in een draagzak gepleurd zat, een moeder met zweet op haar bovenlip en gigantische vijvers ter hoogte van de oksels en een vader die het toch gezegd had dat zijn kind dat niet graag doet. Om maar te zeggen: de verwachtingen waren niet bijzonder hoog gespannen.
Ik moet ook toegeven dat ik zelf niet zo goed ben met draagzakken in elkaar steken. En dat is een understatement. Draagzakken en IKEA-kasten, één hel. Meestal zitten er zoveel knopjes en riempjes aan zo’n dingen dat ik zevenendertig Youtubevideo’s moet raadplegen om te snappen waar het kind moet, en waar de ouder. En dan nog.
Gelukkig kwam de Stokke MyCarrier in de crib aan met een lieve meneer erbij, die mij een vakkundige uitleg gaf, in ruil voor een kop koffie. En maar goed ook, want ik vrees dat ik zonder wat miserie zou gehad hebben om alles juist aan te spannen en vast te maken. Dat kan aan mij liggen. Dat ligt ook vast aan mij. Maar ik zou toch een demonstratie vragen in de winkel, bij een dergelijke aankoop. Veiligheid boven alles.
In elk geval: op een regenachtige zomerdag begonnen we eraan, Dexter, Youri en ik. Van zodra hij de draagzak in de mot kreeg had hij er al weer genoeg van, mijn kind, en dus werd hij pruttelend vastgemaakt. Ondanks het pruttelen ging dat best vlot. Hij werd ook vlot -maar nog steeds pruttelend- op mijn rug gehesen. En ik stapte met een pruttelende rugzak op mijn rug naar buiten.
Waar ik tot de vaststelling kwam dat mijn pruttelvracht iets te laag zat, en doorhing. Wat werd rechtgetrokken, terwijl de vracht bleef pruttelen. En toen, als bij wonder, was het plots gedaan. De pruttelende rugzak kon ineens vanalles zien, en vergat van de weeromstuit te pruttelen.
Het moet gezegd, Stokke, jullie zijn erin geslaagd om de eerste draagzak te maken waar we ons kind niet zo goed als onmiddellijk hysterisch weer moesten uitplukken. Dat kan met de leeftijd te maken hebben, misschien was hij er eerder niet klaar voor, maar ik had zelf ook het gevoel dat hij er veel beter in werd ondersteund dan in de andere, en ik was niet constant bang dat hij eruit zou vallen. Ook niet voor een hernia, al vond ik het na een wandeling van een uurtje ook wel weer mooi geweest. Mind you: ons vorige record stond op drie minuten en vier seconden. Verpulverd, jaat.
Mijn kind zal vast nooit een echte draagzaklover worden, maar als we hem nog eens op die manier willen meenemen, dan doen we het in de Stokke. Zelfs al ben ik niet compleet wild van de net gelanceerde paarse uitvoering, die de aanleiding was om hem door ondergetekende te laten testen. Een detail, want voor de rest vond ik hem wel heel goed uitgewerkt, met een optie voor hele kleine kindjes die hun hoofdje nog niet zelf kunnen rechthouden, en ook een mogelijkheid om je kind met het gezichtje naar voor te dragen.
Wat ik nog niet heb getest, want we moeten nu ook weer niet overdrijven met het aantal draagzakwandelingen, vindt Dexter.
Meer info, kleurtjes en verkooppunten op stokke.be.
Een onthaalmoeder die laat weten dat ze zes dagen later finaal stopt met onthaalmoederen op uw kind, dat is verschietachtig, kan ik jullie bij deze uit ervaring meedelen. En dus ging ik op vrijdagavond om tien na zes in crisisrondbelmodus, kreeg ik heel veel tips en lieve hulp van het nog steeds geweldig fijne internet, stonden wij op maandagavond in een crèche waar wij onmiddellijk een goed gevoel bij hadden, en mag Dexter woensdag voor het eerst naar daar. En waren wij vreselijk dankbaar voor fantastische grootouders, die inspringen op de dagen waarop hij er nog niet terecht kan
En voor de rest:
* zal ik het laten om hier te trunten over dat het toch vreemd is als uw kind plots niet meer mag gaan naar de plaats waar hij sinds hij twaalf weken oud was elke dag heen ging. Maar ik kan jullie wel vertellen dat ik er een beetje emo van werd, en nooit had kunnen denken dat ik zoveel steken door mijn hart zou voelen gaan bij de gedachte dat ik mijn kind overmorgen moet achterlaten bij mensen die hij helemaal niet kent. Hashtag een moederhart is rap in twee
* heb ik ondertussen mijn eigen auto. I know! Een bolleke, als in een Citroën C3. Geen knalgele, neen, maar een mens kan het niet allemaal hebben
* gingen wij naar het Flemish Food Fest op Dok, en vonden wij het de max. Mede omdat wij op tijd aanschoven om te gaan eten en in den aperitief te vliegen, lees ik, en dus de chaos van het aanschuiven voor waren. Inktvispens gegeten, en lekkere wijn gedronken in de zon, ik weet echt niet wat een mens meer van het leven kan verwachten, eigenlijk
* begon ik ook nog eens met een nieuwe job, bij Flair. Fulltime, waardoor ik afscheid moest nemen van enkele bijzonder fijne opdrachtgevers. Kiezen is altijd een beetje verliezen, maar ik ben enthousiast over de nieuwe job. De nieuwe job in Mechelen. Duimen jullie even mee dat de NMBS mijn leven niet tot een hel maakt, de komende tijd? Ze zouden durven
* heb ik plots collega’s met de MOOISTE SCHOENEN VAN DE HELE WERELD.
Die geweldig afsteken tegen mijn versleten Allstars, maar naar het schijnt ook een pak minder comfortabel zijn om mee te stappen. Het ene is het ene en het andere is het andere
* kreeg ik vanavond op weg naar huis deze foto doorgestuurd vanuit de tuin van mijn schoonouders.
Dat hij daar in bijzonder goede handen is, mijn meneertje. En dat hij, ja, dat ziet u goed, plots wel TWEE tandjes heeft. What a guy
