Toen de mensen van Stokke mij vroegen of ik hun MyCarrier draagzak voor kindjes wilde testen heb ik hen in alle eerlijkheid teruggemaild dat dat misschien wel eens een erg slecht idee kon zijn. Voor de geboorte van Dexter leek het mij de max, een kind in een draagzak zwieren en weg. De vrijheid! En toen werd Dexter geboren. En bleek dat ik een kind heb gemaakt dat draagzakken haat. Niks persoonlijks hoor, draagzakken, mijn kind haat wel meer dingen waar andere kindjes zot van zijn. Helemaal de mama.

Maar goed, wij deden dus af en toe een poging, met verschillende draagzakken waar andere ouders en kindjes wreed content van waren geweest, en elke keer eindigde het verhaal met een krijsend kind dat half en half in een draagzak gepleurd zat, een moeder met zweet op haar bovenlip en gigantische vijvers ter hoogte van de oksels en een vader die het toch gezegd had dat zijn kind dat niet graag doet. Om maar te zeggen: de verwachtingen waren niet bijzonder hoog gespannen.

Ik moet ook toegeven dat ik zelf niet zo goed ben met draagzakken in elkaar steken. En dat is een understatement. Draagzakken en IKEA-kasten, één hel. Meestal zitten er zoveel knopjes en riempjes aan zo’n dingen dat ik zevenendertig Youtubevideo’s moet raadplegen om te snappen waar het kind moet, en waar de ouder. En dan nog.

Gelukkig kwam de Stokke MyCarrier in de crib aan met een lieve meneer erbij, die mij een vakkundige uitleg gaf, in ruil voor een kop koffie. En maar goed ook, want ik vrees dat ik zonder wat miserie zou gehad hebben om alles juist aan te spannen en vast te maken. Dat kan aan mij liggen. Dat ligt ook vast aan mij. Maar ik zou toch een demonstratie vragen in de winkel, bij een dergelijke aankoop. Veiligheid boven alles.

In elk geval: op een regenachtige zomerdag begonnen we eraan, Dexter, Youri en ik. Van zodra hij de draagzak in de mot kreeg had hij er al weer genoeg van, mijn kind, en dus werd hij pruttelend vastgemaakt. Ondanks het pruttelen ging dat best vlot. Hij werd ook vlot -maar nog steeds pruttelend- op mijn rug gehesen. En ik stapte met een pruttelende rugzak op mijn rug naar buiten.

Waar ik tot de vaststelling kwam dat mijn pruttelvracht iets te laag zat, en doorhing. Wat werd rechtgetrokken, terwijl de vracht bleef pruttelen. En toen, als bij wonder, was het plots gedaan. De pruttelende rugzak kon ineens vanalles zien, en vergat van de weeromstuit te pruttelen.

Het moet gezegd, Stokke, jullie zijn erin geslaagd om de eerste draagzak te maken waar we ons kind niet zo goed als onmiddellijk hysterisch weer moesten uitplukken. Dat kan met de leeftijd te maken hebben, misschien was hij er eerder niet klaar voor, maar ik had zelf ook het gevoel dat hij er veel beter in werd ondersteund dan in de andere, en ik was niet constant bang dat hij eruit zou vallen. Ook niet voor een hernia, al vond ik het na een wandeling van een uurtje ook wel weer mooi geweest. Mind you: ons vorige record stond op drie minuten en vier seconden. Verpulverd, jaat.

Mijn kind zal vast nooit een echte draagzaklover worden, maar als we hem nog eens op die manier willen meenemen, dan doen we het in de Stokke. Zelfs al ben ik niet compleet wild van de net gelanceerde paarse uitvoering, die de aanleiding was om hem door ondergetekende te laten testen. Een detail, want voor de rest vond ik hem wel heel goed uitgewerkt, met een optie voor hele kleine kindjes die hun hoofdje nog niet zelf kunnen rechthouden, en ook een mogelijkheid om je kind met het gezichtje naar voor te dragen.

Wat ik nog niet heb getest, want we moeten nu ook weer niet overdrijven met het aantal draagzakwandelingen, vindt Dexter.

Meer info, kleurtjes en verkooppunten op stokke.be.