Zo. Week één is achter de kiezen. First things first: ik ben back on the Weight Watchers wagon. Meteen het laatste dat ik had verwacht toen ik mijn maag liet verkleinen, dat ik van mijn leven nog punten zou tellen. Ook al is Weight Watchers het enige eetplan in zijn soort waarvan ik oprecht geloof dat het werkt. Ik kan dat geloof onderbouwen: ik ben er ooit vijfendertig kilo mee afgevallen, in mijn jonge jaren. Ik geloof niet in diëten, maar ik geloof wel in Weight Watchers. (en neen, ik word echt niet gesponsord, al mogen ze mij altijd bellen als ze mijn online dink terug willen betalen in ruil voor foto’s van ik die de volgende maanden fenomenaal retestrak word)
Ge wilt weten waarom? Ik ben een mens van schema’s en grafiekjes. Daarom staat mijn telefoon vol apps. Ik moet het zien. Het moet concreet zijn. Ik moet het kunnen tracken. Wat nog belangrijker is: doe ik dat niet, dan ben ik de meester in het mezelf dingen wijsmaken.
Dan doe ik vanalles. Met de beste bedoelingen. Brood schrappen, en pasta. Drie dagen volgehouden. Geen wijn meer drinken tijdens de week. Behalve die ene keer, op dat feestje op donderdagavond. En toen moest ik gaan eten voor mijn verjaardag. En toen was het toch naar de vaantjes. Terug naar af. Dan mag ik ineens enkel nog fruit eten in de voormiddag, of helemaal geen vlees meer, of iets anders van moetens. En dat doe ik dan een paar dagen, en dan sta ik op de weegschaal, en dan ben ik zo teleurgesteld dat ik wel kan janken. Ik snap er niks van. Dit kan toch niet?! IK EET GEEN BROOD, GODVER. EN GEEN VLEES. IK LEEF ALS EEN FUCKING KONIJN.
Maar ik maak mezelf dus één ding wijs: dat calorieën alleen door het lichaam worden opgenomen als je aan tafel eet, en niet als je, zoals ik vaak, snelsnel iets in je mond propt terwijl je aan de frigo of de kast blijft staan. Jullie willen niet weten hoeveel koeken ik al snelsnel bij het thuiskomen heb opgegeten, maar het was snel, en niemand zag het, dus dat telt niet. Kaas, in de rapte, terwijl ik aan de frigo blijf staan. Telt niet. Dat handjevol chips? Niet gebeurd, jongen.
Raar maar waar: als ik punten tel, dan ben ik wel eerlijk met mezelf. Omdat ik die kaas ook gewoon mag eten, als ik er genoeg punten voor over heb. Omdat ik een glas witte wijn mag drinken, op mijn gemak, met smaak, als ik er vier punten voor wil neertellen. Weight Watchers is een beetje een spelletje, met geven en nemen, en na een week back on track besef ik dat het voor mij weer werkt. Ik hou het al een week vol, immers. Dat is een gigantisch succes, believe you me. Plus: ze hebben nu ook een app, in tegenstelling tot jaren geleden, toen ik het moest doen met een notitieboekje. En echt waar: hun app is best nogal de max.
Ik heb mijn best gedaan, de afgelopen week. Ik heb gezond gegeten. Ik ben zelfs een uur gaan spinnen, voor het eerst in mijn leven. Vanmorgen ben ik op zoek gegaan naar mijn loopschoenen, die ik al meer dan twee jaar niet meer had gezien, en heb ik me twintig minuten afgevraagd wie er in godsnaam de sportbh’s van andere mensen zou willen stelen. En dan nog die van mij. Maar ik heb alles teruggevonden, en ik ben vertrokken. Heel traag, met een paars hoofd, en het zag er vast allemaal niet uit ook niet. Maar ik ben vertrokken, langs hetzelfde weggetje waar ik al liep toen mijn mama ziek was, en later toen ik begon na te denken over een baby. Ik loop daar al zo lang, en kijk, nu loop ik daar opnieuw.
Ik heb vanmorgen meer kilometers afgelegd dan als ik in mijn zetel was blijven zitten. Daar alleen al ben ik vreselijk trots op.
En dan zijn er altijd weer mijn old ways. Vanmorgen mocht ik mezelf wegen, na een week, en natuurlijk had ik stiekem verwacht dat ik na al mijn inspanningen al minstens zeven kilo zou afgevallen zijn. Dat is wie ik ben. Het was uiteindelijk één kilo. Ik ben van mijn weegschaal gesprongen, heb mijn pruilende onderlip opgerold en mezelf een geweldige schouderklop gegeven. Vanaf nu is het hier lange termijn.
Niet in het minst omdat ik het afgelopen jaar nogal wat dingen over mezelf en de manier waarop ik dingen aanpak heb geleerd. Met dank aan in therapie gaan. Dat ik mezelf met mijn alles of niets-aanpak compleet de dieperik in aan het kegelen was, bijvoorbeeld. Dat ik de lat altijd weer veel te hoog leg, net als mijn verwachtingen, waardoor ik vol vuur aan iets begin, na twee dagen al wonderen verwacht, superteleurgesteld raak omdat die niet gebeuren en altijd weer vol verwijten naar mezelf wijs met een “Zie je wel dat je het niet kan?”. Ik heb het laatste jaar beseft dat ik afschuwelijk hard ben voor mezelf. Dat klinkt vreemd, komende van een vrouw die zichzelf ooit toeliet om een stuk meer dan honderd kilo te wegen, maar tegelijk maakt het ook geweldig veel sense.
Het is best confronterend, op je tweeëndertigste beseffen dat je nog vreselijk veel moet leren, maar het is tegelijk ook verrijkend. Jezelf graag zien. Hulp leren aanvaarden. Tijd nemen om dingen gedaan te krijgen. Fouten maken en opnieuw beginnen, zonder dat je er duizend ellendige conclusies aan vast hangt.
Niet te streng. Op het gemak. Zonder deadlines. Gewoon verder doen. En beseffen dat er avonden gaan zijn dat ik ga thuiskomen met een lastige dag in mijn maag, en dat ik erop zal reageren als de emo-eter die ik ben. Dat ik in mijn hoofd wel zal weten dat het geen goed idee is om me op een zak paprika chips te storten, maar dat het in mijn hart de allerbeste oplossing OOIT zal lijken. Op die avonden zal ik op die zak chips vliegen, daar moet ik me na tweeëndertig jaar in dit lichaam en in dit hoofd niet eens illusies over maken. Maar ik hoop dat ik, als de chips binnen is en het kwaad geschied, eindelijk zal beseffen dat het eigenlijk niet eens gaat om die avonden. Wel om de dag erna, en hoe ik mezelf dan zal zien. Als een gigantische mislukkeling die niks kan en beter gewoon overal mee zou stoppen, omdat het toch geen zin heeft, of als iemand die af en toe een steek laat vallen, dat ook mag, maar ook altijd weer gewoon mag herbeginnen.
Ik denk dat het daarover gaat.
Op naar week twee!
Goed bezig, maat!
Therapie rules, echt.
En de WW’s hopelijk ook weer. Succes!
Kijk eens aan, gij functioneert just gelijk ik ;)
Ik wil ook nog eens aan de ww beginnen, maar ik vind dat zo vermoeiend om bij warme maaltijden uit te rekenen hoeveel punten het zijn en zeker als je uit eten gaat… Geen tips daaromtrent? ;)
Het zou ook erg zijn als je op je 32ste moest vaststellen dat er niets meer te leren viel.
Heel herkenbaar en confronterend ook.
Veel succes in elk geval!
you rule!
Ik herken het volledig ,ben ook een alles-of-niets- type.Maar ik weet ook dat je gedrag kan veranderen als je dat echt wil ! Ik heb onlangs een goed boekje gekocht en gelezen en ben dat nu aan het toepassen en dat werkt wonderwel.Hier is de website : http://hetgeheimvanslankemensen.nl/
Er staan een paar interessante mindsets in die mij wel al goed geholpen hebben ! Succes en neen , je bent geen mislukkeling !!!!! Nog in geen 1000 jaar !
Niet te streng zijn voor jezelf, ook niet als je eens een steek laat vallen. Je bent géén mislukkeling. Integendeel, je hebt keiveel inzicht in jezelf. En zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Dat wisten de Romeinen al. Of waren het de Grieken?
Geweldig! Met 1 september in mijn achterhoofd: “Tien op tien, doe zo verder!” ;-)
Wow, zooo herkenbaar!
(en terwijl zeg ik tegen mezelf: allé loser, ziet ge dat nu, iedereen betert hier zijn leven en gaat ervoor, alleen gij zijt er weer te zwak voor)
Way to go meid! Welkom bij de WW!
Enne … als het nodig is, zeker op die zak paprika chips vliegen hoor. Dat doe ik ook. En de dag erna herpak je je gewoon weer!
Zo herkenbaar, maat! Euh, als ge wilt: ik heb massa’s boeken, deels als sponsoring gekregen. Ik kan er u uitlenen en/of aanraden, en op mijn website vindt ge ook wel een reeks recepten, die zelfs Youri zal lusten. Champignons rule!
En weete? Ik ga meedoen, opnieuw tellen, vanaf vandaag. Er moeten er nog dertien af, ik ben drie kilo verdikt tegenover vorig jaar deze tijd, en in mijn hoofd kan dat dus niet.
Ge babbelt wel nogal veel over chips. Is dat één van de grootste zwaktes? Da kan hé, ik ken nog zo’n mensen.
Voor die ene keer in honderd jaar dat ik een comment achterlaat op nen blog en de helft mist een woord, jongens toch!
Toch niet te geloven hé, zijn al de andere mensen dan zo perfect? Ik dacht het niet hoor :-)
Aan jezelf ken je toch ook de wereld. Dus menig buurman/ buurvrouw worstelt met zijn/haar zwakheden. Af en toe zo een worstelpartij verliezen is niet slecht, je komt dan weer met de voetjes op de grond en het ego krijgt dan weer een normale vorm hahaha.
Wat een fijn stuk! Ik herken veel, succes!!
Topwijf, gij!
Zo herkenbaar en confronterend… Eventjes van slag!
Succes!
Heel veel succes gewenst!
Ha ww werkt echt he. Ik ben er ondertussen 20 kilo mee kwijt en ik doe nog eventjes voort.
Ik eet eigenlijk alles… ook brood en dergelijke.
En inderdaad omdat het werkt, want alles kan en alles mag.
Wauw, het is alsof ik mezelf hoor praten. Je zit er ‘boenk’ op.
Ik onthoud als beste motivatie: “meer kilometers afgelegd dan als ik in mijn zetel was blijven zitten”. Eentje om op te hangen. Veel succes nog.
Erg herkenbaar. Ik moet zelfs geen emo-dag hebben om me op een zak chips te storten. Als ik ’s avonds eindelijk een klein uurtje tijd vind om naar een (opgenomen) aflevering van Bones of Grey’s Anatomy te kijken, vind ik dat ik na al dat werken én koken én opruimen én kidsentertainment én strijken toch wat chips of een paar koekjes verdiend heb… maar elke keer weer leeg ik de volledige grote zak/pak :-(
Vijf weken geleden ben ik aan een proteinedieet begonnen, samen met mijn wederhelft (dat helpt!). We zijn respectievelijk al 10 en 15 kilo kwijt en kunnen terug in kleren van 5 jaar geleden. De bedoeling is om na de verschillende fases onze eetgewoontes definitief aan te passen (à la Pascale Naessens) en maar max 1 dag per week te zondigen, kwestie van ook nog naar feestjes en restaurants te kunnen gaan.
We hebben ondertussen ook heel wat gelezen ivm beweging. Intevaltrainingen (enkele minuten echt intensief sporten) blijken veel efficienter om te vermageren omdat je je metabolisme 24/24 verhoogt wat bij cardiotrainingen niet het geval is. Ik had ook al ervaren dat ik door cardio helemaal niet vermager. Ik word wel een klein beetje strakker door en voel me beter. Ik doe nu de oefeningen uit het (bibliotheek)boek “Ten years thinner” /”Voel je fit plan” van Christine Lydon (duurt minder dan 20min zonder dat je accessoires nodig hebt), soms gevolgd door 20 minuutjes op de hometrainer of de crosstrainer. Die oefeningen leveren echt resultaat op rond de taille en heupen, ideaal om de laatste zwangerschapskilootjes kwijt te geraken (bij mij 2 zwangerschappen kort na elkaar). Het boek is trouwens de moeite om te lezen. Op haar website zie je enkele voorbeelden na 6 weken oefeningen doen en eetgewoonten wat aan te passen(http://www.tenyearsthinner.com/testimonials.html). Het boek is geschreven door een dokter die je niets wil verkopen.
Eens mijn conditie wat beter is, binnen een paar weken, begin ik met intervaltrainingen. Die duren maar 30 min dus lijken mij te combineren met mijn job – huishouden – kids.
Succes!
PS ik vind trouwens niet dat jij moet vermageren, je ziet er heel goed uit !
O zo herkenbaar! Mijn zus en ik hebben ook allebei (opnieuw…) goede voornemens vanaf 1 september. Mijn zus wil er 5 kg af, ik zo’n 35 kg (tja, dat is het aantal dat ik boven een gezonde BMI zit). Maar we hebben ons voorgenomen het traag te doen en niet volgens een bepaald systeem. Ons doel: meer shopgenot (een goeie!). Ik ga niet gaan lopen (bèkes) maar probeer tussendoor meer te bewegen (nee, geen club voor mij, vorig jaar zo 400 euro aan een abonnement weggegooid, ben misschien 10x geweest, oeps). In mijn ogen heb jij het dus super onder controle! Wat ik me wel afvraag: moet er echt iets af bij u? Je ziet er altijd zo goed (lees: slank) uit op je foto’s! Succes iedereen!
Een opstekertje:
http://melvfitness.blogspot.com.au/2013/08/transformation-or-few-simple-tweeks.html
@Tom: Ik ken toevallig ook zo’n mensen, met een chipsprobleem. En ook: Team WW – yeah!