Er stond al een week in mijn agenda dat ik op zondagmorgen zou gaan spinnen, maar toen puntje effectief bij paaltje kwam kreeg ik mezelf met de beste wil van de wereld de auto richting fitnesscentrum niet in. De zon scheen, meer dan ik nog had verwacht voor deze tijd van het jaar, en de gedachte aan een uur in een zweterige ruimte maakte me een beetje mottig. De lucht nodigde zowaar uit tot lopen langs de vaart, maar ook dat was geen optie, want door mijn aanhoudende bekkenproblemen sterf ik van de rugpijn als ik langer dan vijf minuten loop.
En dus koos ik voor wandelen. Alleen, een uur aan een stuk. Aan een tempo dat ervoor zorgde dat ik er best wat activity points mee verdiende (ik leek Sven Ornelis wel, maat), maar dat was niet eens het fijnste. Toen ik over de vestingen stapte schoot er een geweldig leuk blogidee door mijn hoofd. Ik kruiste joggers en mensen met waggelende oude en enthousiaste jonge honden. Ik wisselde een paar woorden met een puppy van tien weken die achter me aan hobbelde en in welgeteld een halve seconde mijn hart stal. Daarna ook met het baasje.
Ik zag mensen geitjes eten geven, ik stapte langs een vrolijke receptie aan water dat blonk als een spiegel, en toen ik over de markt liep kwam ik plots iemand tegen die vroeger in mijn klas zat. Wij taterden een eind weg. Toen ik terug thuis kwam was ik helemaal blij en fris en geïnspireerd. En oke, spinnen is dertien punten en mijn uur stappen was er maar vijf, maar ik geloof dat ik al eens vaker een uur alleen moet gaan stappen.
Zomaar nergens heen in je eentje blijkt de max op zondagmorgen. Dat ik tweeëndertig jaar moest worden om dat te beseffen, jong.
Nooit te oud om te leren ;-)
Ik doe dat ook! Ik ga zelfs met een vriendin, in sportkleren, naar de Blosopiste, zo’n Finse piste (gelijk de echte jong) en dan stappen wij daar een uur weg. We kletsen ondertussen al onze beslommeringen uit ons lijf en we tellen de rondjes. Handig, want in een uur stappen we dus 5 km. En trots dat ik dan ben :-)
Keileuk, klinkt heel idyllisch allemaal :-) Bij ons zou je vooral veel taterende ouderen van dagen tegenkomen, denk ik ;-) Kan ook gezellig zijn natuurlijk… Ik ben een beetje een anti-loop, maar ik ben zaterdag ook eens gaan wandelen en was blij dat ik was gegaan in plaats van te blijven couch-potato’en.
Wandelen is de enige ‘sport’ die ik doe en een hond hebben helpt wel, zeker zo eentje als de mijne; eentje die een paar uur op een dag moet wandelen als je niet wil dat heel uw hebben en houden wordt opgefret. *maar’k zien ze zo gèire*
En het helpt ook wel dat ik geen rijbewijs heb.
Volgende stap Dodentocht ;-)
YUP, zeer doeltreffend voor de kont ook trouwens ;-)
Goh, moet ik ook maar eens gaan doen! Ooit in een vlaag van zinsverbijstering opnieuw gestart met Start to run mét de wandelwagen. Mét een peuter erin. Nope. Doen we niet meer. En samen met die plannen werden ook alle andere ‘ik moet gaan bewegen plannen’ netjes ondergestopt. Maar wandelen, dat moet toch wel lukken denk ik… Trouwens, om nu even héél erg ‘girly’ te doen: Ik heb hetzelfde kleedje :-)! Maar helaas niet dezelfde schone rode botten…