Het begint altijd bij hem. Ergens van achteraan in zijn keel borrelt er een geluid op dat me eerst nog doet twijfelen of het hoesten of lachen is. Maar dan voegt hij er een droog “hehe” aan toe, en weet ik het: het is lachen.
Hij lacht dan zo hartelijk en met opgekrulde neus dat ik niet anders kan: ik moet wel meelachen. Hij vindt het hilarisch als ik lach. En dus schatert hij. Steeds luider. Iets dat ik dan weer vreselijk grappig vind, zo’n geweldig vettige lach uit zo’n klein blond mannetje. Het eindigt altijd met Dexter en ik die als twee complete onnozelaars om elkaars geschater zitten te schateren.
Die “maar ge krijgt er zoveel voor terug”? Dat zou wel eens over dit soort dingen kunnen gaan, denk ik.
Zalig, hé! De peuterperiode is bij momenten een uitdaging (dat eigen willetje!) maar ook zo fascinerend/verbazingwekkend/charmant/… Geniet met volle teugen! Bij ons begint er na de herfstvakantie een nieuwe fase: de kleuterklas. Dat wordt effe slikken voor moeder en zoon, maar lang leve het ouderschapsverlof :-)
Heeeeeerlijk!
*grijns*
Zalig die foto! Gr.
En echt serieus, het wordt altijd maar beter :-) (tot de puberteit, zo verzekeren mijn collega’s mij, maar goed, we hebben dan toch nog een eind te gaan zeggekik)
Zalig hé … Koesteren! Ik begin bijna te schateren van de fotokes alleen al :-)
En straks heb ik ook zo een exemplaar. (ik weet woensdag of het ook een jongetje zal zijn, maar als ik die van u zie hoop ik stiekem van wel ;) )
Zalig he! Het lachen/schateren van kinderen is het puurste en sowieso het mooiste dat er is!
Dit zou ik zo graag als audiofragment horen! Ben zeker dat ik instant in mijn broek doe. :-)
Zo schattig met dat gekruld neusje! En zukke schwoan ventje enni!!
Over zo’n dingen gaat het helemaal. Ik krijg ook helemaal de slappe lach als onze kleinste dat doet :-)
Ik moet spontaan lachen van deze post! Wat een schatje.