TWEE: het aantal doelpunten van de Rode Duivels dat we zagen in een loods van een betonproducent in het dorpje V. Dexter was een beetje bang voor al het uitbundige supportersgeweld, wat goed was, want anders was ik grote glazen witte wijn blijven drinken en was het vast allemaal geëindigd in schaamtelijkheid. Leve de duivels begot, leve de duivels!
NUL: het aantal keer dat ik geweend heb of triest ben geweest over mijn gewicht. Jullie comments hebben me weer even met mijn voetjes op de grond gezet, en ik heb dan wel nog geen tijd gehad om iedereen persoonlijk te beantwoorden, maar echt: ze werden geweldig geapprecieerd en ik ga ermee aan de slag fo’ sure.
ACHT: het aantal gerechten dat ik heb klaargemaakt. Veggie cheeseburgers, ratatouille voor Dex, witloofsoep (! Ik lust geen witloof, moeten jullie weten. Maar ik lust de soep wel. Wat een ontdekking!), cheese toast en veggie wraps, bloemkool in witte saus, broodpudding van weight watchers en deze skinny mexicaanse lasagne.
NUL: aantal punten dat ik geteld heb afgelopen weekend. Maar ik heb wel verstandig gegeten, volgens mij zelfs minder dan als ik punten tel. Waarover later meer.
EEN: het aantal kortverhalen dat ik las van Alice Munro. Het smaakte wel heel hard naar meer.
ZEVENENTWINTIG: aantal keer dat ik “In het bos daar staat een huisje” heb gezongen. Omdat Dexter op zo’n heerlijke wijze invalt met “EEEEEEPIJ EEEEEEEPIJ UIENOO”. Wat staat voor “Help mij help mij uit de nood”. Zijn enthousiasme om mee te zingen is zo groot dat ik mijn hart voel verpulveren waar ik bij sta. Vaak begin ik het opnieuw te zingen omdat het enige alternatief beginnen huilen is. Bij mij dan, Dexter wil alleen maar nog eens zingen.
NEGENTIEN: aantal keer dat ik gedacht heb dat ik gigantisch verliefd ben op mijn zoon. Het wordt echt beter, moeders van huil- en andere minder gemakkelijke baby’s. Ik geloofde het ook niet, maar het is zo.
ZESTIEN: in maanden uitgedrukt de leeftijd waarop het perfect normaal is om compleet door het lint te gaan omdat iemand je BANAAN IN SCHIJFJES HEEFT GESNEDEN. IN SCHIJFJES!! What were they thinking?!
DRIE: het aantal veelkleurige papegaaien op de kinderboerderij die we zaterdag bezochten.
VIJFTIEN: het aantal keren dat Dexter daarna het woord “papaaaaai” zei tegen alle andere dieren die we tegenkwamen.
ZEVENTIG: het aantal minuten dat ik heb gesport. Tien minuten crosstrainen, zestig spinning, om precies te zijn. Afgezien.
TWEE: het aantal keer dat ik hierbij verschrikt dacht “Fuck, ik sport het liefst op muziek van One Direction”.
HONDERDTWINTIG: het aantal keer dat ik me in het verleden vloekend en huilend heb afgevraagd waarom ik per sé mijn rijbewijs moest halen. Toen ik vanmorgen na een uur zweten in de spinning in mijn auto kon kruipen in plaats van nog een half uur door de regen naar huis te moeten tjaffelen wist ik het plots.
Ik heb voor tranen gekozen vanmorgen. Het hielp een beetje.
Ik draag deze blogpost dan ook op aan alle chocoladekoeken die de afgelopen twee maanden in de etalage van de Panos zijn blijven liggen, alle flessen witte wijn die in de winkel zijn blijven staan, alle vieze weight watchersmaaltijden en zakken vol wokgroenten die ik heb klaargemaakt toen al de rest van mijn familie gehaktbrood met puree zat te eten op familiemaaltijden. Aan alle koekjes die ik geweigerd heb met een glimlach waar Mona Lisa nog een puntje aan kon zuigen, aan alle uren dat ik op een spinningfiets zat af te zien terwijl andere mensen of nog lagen te slapen, of hun chocoladekoeken aan het opeten waren, of in de zetel naar tv zaten te kijken met de glazen wijn die ik heb laten staan.
Vanmorgen was ik negenhonderd gram bijgekomen. Een kilo, pakt. Resultaat na acht weken beter mijn best doen dan ik ooit heb gedaan: min 2,6 kilogram. Soms verdient een mens een pity party, en de mijne was vanmorgen om tien voor zeven.
Waaraan het ligt? Ik weet het niet. Ik ben nog geen enkele week boven mijn punten gegaan. Ik tel en plan consequent. Ik heb in de afgelopen week drie keer intensief gesport. Wat kan ik zeggen? Mijn buik is wel platter geworden, dat zie ik, en er zullen vast wel wat centimeters af zijn. En spieren wegen meer dan vet en bladiebla, maar zo weinig afvallen na acht weken? Ik vind dat raar.
In elk geval: in deze situatie helpt het mij niet om hier elke week mijn gezicht en een cijfer te komen posten. Ge zult dat wel snappen. Ik doe in stilte verder, ik zal hier ook wel nog komen posten hoe het gaat, maar echt: mijn weegschaal maakt mij ongelukkig, terwijl ik een kweetnie hoe toffe ben die superhard haar best heeft gedaan. Terwijl ik eigenlijk geweldig trots zou moeten zijn op alle veranderingen die ik de laatste weken heb doorgevoerd.
Ik was van plan om hier elke week wat tips te geven, maar dat voelt nu toch wel een beetje alsof Herman Brusselmans tips zou geven over stoppen met roken.
OP NAAR WEEK NEGEN, JONGENS. We gaan doen alsof dit allemaal nooit is gebeurd. Kijk daar, een dood vogeltje!
Eén van de moeilijkste dingen aan thuis vegetarisch gaan leven is ervoor zorgen dat je voldoende maaltijden in je repertoire hebt zitten om uit te putten bij het samenstellen van je weekmenu. Dat gebeurt niet van de ene dag op de andere, daar kruipt behoorlijk wat tijd in. Tijd waarin je door kookboeken bladert, nadenkt over hoe je maaltijden met vlees vegetarisch kunt maken, de juiste mensen probeert te volgen op Pinterest, pinnen like it’s nobody’s business, dingen uitproberen, dingen in de vuilnisbak kieperen en zweren dat ze je nooit meer gaan liggen hebben, enzovoort, enzoverder.
Iemand vroeg me of ik mijn weekmenu eens kon sharen ter inspiratie, en ik zou dat kunnen, maar misschien is het nog interessanter als ik mijn Evernotelijst deel. Want ja: ik heb in Evernote een lijst met alle gerechten die ik op regelmatige basis kan klaarmaken, voor als ik echt geen inspiratie heb en maar blijf verzanden in pasta met kerstomaatjes. I present: inspiratie voor mensen die meer willen eten dan enkel sla, en toch een beetje willen minderen in hun vleesgebruik.
pasta met champignons (het is leuk als je hier allerhande soorten paddenstoelen door elkaar gebruikt en afwerkt met verse peterselie en witte wijn. En look. Champignons en look zijn heaven.)
Allez ja, het is niet dat de keuze zo gigantisch beperkt is hé jongens. En met elk van deze gerechten kan je ook nog eens naar eigen behoefte variëren, en slaatjes toevoegen, of andere groenten dan tomaten of champignons. Allez hup, ge moest al vertrokken zijn.
Aanvullingen zijn zoals altijd zeer welkom in de commentaren!
Content dat ik ben met de nazomer, ik kan dat bijna niet in woorden uitdrukken. Hoe langer het zomer blijft hoe later de herfst begint, namelijk, en dat is geweldig voor iemand die al depressief wordt van de gedachte aan Frank De Boosere met een wollen trui aan.
Elk jaar vier maanden zitten pruilen dat ik de herfst echt echt echt niet tof vind levert natuurlijk ook niet op, en dus probeer ik me al een aantal jaar gedwee te laten meevoeren op de rode en gele golven van de herfst in plaats van me er als een wolf tegen te verzetten. En het moet gezegd: het helpt wel een beetje. Op mijn betere dagen.
Wat ook helpt zijn lijstjes van dingen die ik in de herfst wil doen. Want als ik het opschrijf, dan lijkt het wel bijna alsof ik er een beetje naar verlang. Alsof ik de herfst omarm, zelfs. Laat u op dat gebied niks wijsmaken, zulle. Maar als het dan toch moet: dertien dingen die ik deze herfst wil doen!
Nieuwe soepreceptenuitproberen. Want bij herfstdagen hoort een dampende kom soep, en tot mijn spijt blijf ik te dikwijls steken bij tomaten en pompoenen. Dus mochten jullie een zot lekkere (liefst vetarme) soep in jullie repertorium zitten hebben, dan mag het recept zeker in de comments, en dan test ik hem binnenkort eens uit. Behalve als het spruitensoep is ofzo. Dan doe ik alsof ik het niet heb gelezen.
Nog eens een boek lezen. Ik heb dus sinds de geboorte van Dexter geen boek meer gelezen, geloof het of niet. Vooral mensen met kinderen zullen mij geloven. Ik heb de indruk dat het universum wil dat het Stoner wordt, maar ik ben er nog niet uit of het wel iets voor mij is. En of ik tijd ga hebben, als ik ook nog eens wil sporten. Maar goed, ge weet nooit.
Mijn eigen zotte muziekmixen maken die zo cool zijn dat ik niet anders kan dan drie keer in de week gaan sporten. Ik ben niet zo thuis in de wereld van de vette beats, jammergenoeg en ook wel piehoew, dus tips zijn zeker welkom.
Heel veel zure mandarijnen eten. Omdat dat eigenlijk het allerbeste is aan heel die herfst.
Lange boswandelingen maken. Dik ingeduffeld en thuiskomen met noten en kastanjes in onze zakken. Die laatste poffen en onze pootjes eraan verbranden. Bliss. (van 13 tot 20 oktober is er trouwens vanalles te doen voor de #weekvhbos, moesten jullie dat al niet voldoende vinden)
Mezelf verdiepen in een nieuwe serie. Na Game of Thrones weet ik het zo niet. Breaking Bad, zekers? Dan maar?
Vijf recepten maken uit één kookboek. De kans bestaat dat het Gezond Gezin van Weight Watchers wordt, waar ik de laatste twee weken al de groentelasagna, de ovenschotel met quorn en witte bonen en de gevulde paprika’s van heb klaargemaakt. Allemaal zeer te eten. En ge valt daar honderd gram op een week door af, dus aan te raden!
Een midweek naar een bungalowpark om er eenden te voederen, bossen te wandelen, gourmet te laten leveren aan ons huisje en eekhoorns te spotten.
Mezelf storten op het maken van vegetarische stoofpotjes. Want stoofpotjes zijn liefde in een stoofpotje. Schoon gezegd, lilith, schoon gezegd.
Naar een tentoonstelling/museum gaan. Ik moet eens opzoeken of er dingen zijn die leuk zijn om te doen met Dextertjes.
Diner parties geven. Dat ging allemaal even moeilijk met ons huilkindje, maar ik vind dat tof en ik heb er weer zin in.
Meer kleedjes dragen en kousenbroeken en toffe laarzen. En kleurrijke sjaals en wanten. En laagjes. Ik vind dat leuke kleren de herfst de helft draaglijker maken.
Op schommels zitten. Door met Dexter naar speelpleintjes te trekken heb ik schommelen herontdekt, zeg. Schommelen is super. Ik wou dat je er calorieën mee kon verbranden dat het geen naam had, dan ging ik nooit meer naar de fitness. Maar het zal allemaal wel weer niet.
Kijk eens hoe übergelukkig ik er nochtans uitzie als ik schommel.
En jullie? Hoe maken jullie de herfst net iets aangenamer?
Het is wat het is: niet bijzonder spectaculair qua resultaat. We moeten eerlijk zijn. In weken waarop de dagen een uur of zeven te kort lijken om alles gedaan te krijgen, en waarin ze in het midden ook nog eens bellen van de crèche omdat het Dextertje veertig graden koorts heeft is het roeien met de riemen die je hebt. In die weken ben ik al blij dat ik erin ben geslaagd om een dag van ziekenboeg te doen, ondertussen al mijn teksten op tijd door te krijgen en zelfs te gaan sporten, zonder dat ik volledig ben ingestort/mij op een pak frieten met vol-au-vent heb gesmeten/van mijn vent ben weggegaan.
Maar goed: ik heb me, behalve -op de eerste dag waarop mijn kind ziek was en we naar zevenendertig afleveringen van Bumba hebben gekeken om de dag door te komen en ik ’s middags dacht: sod it, wij gaan ergens een croque monsieur eten- nochtans aan mijn punten gehouden. Toen waarschijnlijk zelfs ook, maar ik heb ze niet geteld. Could not bother. Ik heb eigenlijk helemaal niks buitensporigs gedaan om aan het nogal belabberde resultaat van maar tweehonderd gram minder op twee weken te komen. En natuurlijk is er een stemmetje in mijn hoofd dat schreeuwt “Maar allez! Heb ik daarvoor zo hard mijn best gedaan?! Komaan doe keer serieus hastn, IK GA EEN CHOCOLADEKOEK HALEN NAAR DE PANOS EN WE KLAPPEN ER NIET MEER OVER!”. Maar ik doe het niet. Ik ben van mijn enorme verwachtingen af, ik ben blij als de weegschaal in dit soort periodes naar beneden blijft gaan in plaats van naar omhoog. Wat ik niet zie op de weegschaal begin ik trouwens wel te voelen aan mijn kledij, en ik heb al een paar keer gehoord dat andere mensen ook iets beginnen te merken.
I know, bijzonder “TJAKKKAAAAAAAA!” klinkt het allemaal even niet, maar on a brighter note: ik heb wat receptjes geprobeerd, ik ben gaan spinnen, ook al had ik bijzonder weinig zin, en ja, ik heb me al fleuriger gevoeld maar dat komt wel weer terug als het allemaal iets kalmer wordt. Nu is het pompen of verzuipen, en ik weet dat ik vroeger al lang de handdoek met een pruillip in de ring had gegooid, maar nu dus niet. Best wel trots, ondanks alles.
Eftokati vroeg of ik ondertussen wat tips heb voor broodloze middagmalen. Awel, dat heb ik! Mijn nieuwe liefde: wraps. Minder punten dan brood, en je kunt er zoveel gezonde dingen tussen steken dat je het gevoel hebt dat je veel meer mag eten. En eindeloos op te variëren, met rauwe of geroosterde groenten en eitjes en vlees en vis en avocado en nog vanalles.
Mijn lievelingswrap van het moment is één die ik besmeer met Philadelphia met geroosterde paprika, daar dan tomaat en rauwe wortel op in reepjes, een schijf courgette en rode paprika tussen die ik even heb gegrild, en dan afwerken met een beetje light geraspte kaas en wat muntblaadjes. Superlekker!
Teleurstellend resultaat of geen teleurstellend resultaat, wat ik nu doe is veel beter voor mij dan wat ik hiervoor deed. Op naar week acht!
Ik weet het, het nazomert nog steeds keihard en ik zou eigenlijk door weilanden moeten banjeren om de laatste straaltjes zon in mijn lichaam op te nemen en er ondertussen ook wat calorieën door te jagen, maar mijn kindje is ziek thuis en dan blijft het internet toch een knusse plek om met een cappuccino naar te zitten staren terwijl hij in zijn bedje ligt. Dat door weilanden banjeren zal dus iets zijn voor na deze achtste linklovende lilith.
Dit zijn de dingen die het internet deze week nog leuker maakten dan ik het al vond:
op deze site kun je trouwens je eigen quotes in posterformaat maken. Coolness
ik was helemaal klaar om deze badkamermatjes en de rest van de kweetnie hoe mooie collectie te bestellen, en toen kwam ik tot de verpletterende vaststelling dat H&M Home niet in België te koop is. WAAARGH. Hashtag first world problems nog aan toe
En dan nog iets. Sinds gisteren staan er banners op deze site. Iets waar ik zeer blij om ben, want niet alleen zorgen die ervoor dat ik meer tijd in deze site kan steken, het zijn ook nog eens stuk voor stuk links naar webshops waar ik of zelf klant bij ben, of waar ik om een andere reden van vind dat ze ook voor jullie de moeite kunnen zijn. Ik heb met elk van mijn adverteerders goede ervaringen, ze krijgen dus mijn goedkeuringsstempel en meer, en het zou fijn zijn als jullie eens doorklikken, af en toe.
Om het startschot te geven en hen nog eens extra merci te zeggen, een overzicht van wat ik zelf in mijn mandje zou gooien:
deze grijze muts met oortjes, deze knalgele crawler en dit supercoole t-shirt, allemaal voor Dexter. Al wil ik ze natuurlijk ook gewoon voor mezelf
Vandaag is world vegetarian day. Fijn, zeg ik, en ook ongelooflijk broodnodig, want al probeer ik op doordeweekse dagen niet al te veel te preken, toch ben ik helemaal voorstander van minder vlees eten. Dat is namelijk voor alles en iedereen beter. En ja, iedereen mag daar volledig zelf over beslissen, natuurlijk dat. Maar als wij vertellen dat wij thuis niks van dode dieren meer eten, en dat ondertussen al een paar jaar, dan horen we zo veel dingen waar we een beetje mistroostig van worden dat het wel eens tijd wordt voor een overzichtje. Vooral omdat het de dingen zijn die ik zelf ook jarenlang heb verkondigd omdat ik dacht dat ik mijn spaghetti met grote klompen gehakt niet kon missen. Ik was dus mis.
‘ik heb mijn vlees nodig’
Echt? En echt elke dag? Ik betwijfel het ten zeerste. Heel wat gerechten zijn al vegetarisch zonder dat die stempel er per sé opstaat, waardoor ze zonder problemen door vleeseters worden gegeten. Pizza met vier kazen, frieten met eiers, risotto met bospaddestoelen, pasta all pomodoro, panini met tomaat en mozzarella, slaatje geitenkaas, kaaskroketten, omelet, quiche, en ga zo maar door. Allemaal lekker, maar noem het een vegetarisch gerecht, en o neen, ik heb echt wel elke dag mijn stuk vlees nodig. Volgens mij is nodig in die laatste zin een veel te groot woord. En maken veel vleeseters zichzelf wijs dat ze echt wel een schel hesp tussen vegetarische lasagna moeten leggen om het lekker te maken. Tegenwoordig bestaan er immers zo veel alternatieven, zoals vegetarisch gehakt dat identiek dezelfde smaak heeft in spaghettisaus als gewoon gehakt, dat ik met om het even wie durf wedden dat ik direct vijf gerechten kan maken waar een vleeseter van zijn leven niet van zal merken dat er geen vlees in zit. Vraag het aan mijn vent, hij zal het bevestigen.
‘vegetarisch leven is ongezond’
De tijd dat vegetariërs aanzien werden als bleke zwakke dunne mensjes is long gone, en maar goed ook, want steeds meer onderzoek wijst uit dat een vegetarisch dieet wel eens stukken gezonder zou zijn dan een eetpatroon met de grote hoeveelheden vlees die de gemiddelde Belg nog altijd naar binnen speelt. Vegetariërs zouden minder risico lopen op overgewicht, kanker, en hart- en vaatziekten, om maar enkele dingen op te noemen. En die vitaminetekorten waar devote vleeseters graag mee zwaaien als argument nummer één om er zeker niet aan te beginnen? Ook dat blijkt goed mee te vallen: als je erop let dat je al eens linzen, bonen, zuivel en eieren op je menu zet, dan kom je meestal al een heel eind. Het is dus een kwestie van je voldoende te informeren als je eraan begint, zodat je de juiste voedingsstoffen binnen krijgt. Meer info? Zij kunnen het stukken beter uitleggen dan ik.
‘vegetarisch eten is niet lekker’
Geloof het of niet, maar vegetariërs zijn echt niet alleen mensen die verzot zijn op sla. Als het ons lukt, twee mensen die ongelooflijk graag vlees eten, waaronder ook nog eens één mens die walgt van groenten, dan moet het andere mensen zeker lukken. Het is vooral een kwestie van goede wil, merk ik. En van op zoek gaan naar lekkere alternatieven voor maaltijden met vlees. Ik kook regelmatig voor vleeseters, en ik hoor heel vaak dat ze nooit hadden verwacht dat vleesloos eten zo lekker kon zijn. Het is kwestie van op zoek gaan naar de juiste recepten, de lekkere vleesvervangers (want ja, er bestaat heel veel brol, maar laat dat u asjeblieft niet afschepen. Er bestaan ook ongelooflijk lekkere vleesvervangers, die ik desgewenst wel eens wil oplijsten. *kuch* Garden Gourmet van de Delhaize *kuch* Jarenlange research heeft echt al één en ander opgeleverd), de dingen die het wel leuk kunnen maken, zoals verse kruiden gebruiken en de keuken van landen ontdekken waar ze sowieso veel minder vlees eten dan hier. Denk Indisch of Italiaans, bijvoorbeeld. Wij eten echt niet minder lekker sinds wij hier vegetarisch eten. Integendeel, we eten veel interessantere dingen, net doordat we afgestapt zijn van vlees-groenten-pasta. Onbekend is ook in dit geval nog veel te vaak onbemind.
‘vegetarisch leven is moeilijk’
Vegetarisch leven is vooral een gewoonte. En ja, daar moet je je misschien een beetje in inlezen en wat dingen opzoeken en een paar knoppen voor omdraaien in je hoofd, maar moet alles echt altijd simpel en gemakkelijk zijn? Hoe ver gaan we daar eigenlijk mee komen?
‘die beesten zijn gemaakt om opgegeten te worden’
En toch maakt dat het allemaal niet goed. Verre van, zelfs. Dat dieren op manieren worden behandeld die eigenlijk strafbaar zouden moeten zijn, om er toch maar voor te zorgen dat mensen zo goedkoop en veel mogelijk vlees op hun bord krijgen. Dat kippen alleen daglicht zien als ze onderweg zijn naar het slachthuis, nadat ze weken aan een stuk massaal veel antibiotica hebben gekregen tegen alle ziektes die ze in hun compleet miskweekte lijven opstapelen. Weinig mensen zouden zelf een dier willen doden, laat staan op de manier waarop deze dieren worden behandeld en afgeslacht, maar tegelijk willen ook weinig mensen echt nadenken over wat er in de vleesindustrie gebeurt. Vandaar de quote van Macca aan het begin van deze post. Ik daag iedereen uit om dit boek te lezen en nog met smaak op een biefstuk te knabbelen. Echt lezen, niet lezen wat je wil lezen. Ook dat blijkt al eens een uitdaging.
‘als je nog af en toe vlees eet ben je geen echte vegetariër’
Kan goed zijn, maar mijn keuze zorgt er niet alleen voor dat wij veel en veel minder vlees eten, ik weet ook dat ik het allemaal veel langer kan volhouden als ik af en toe nog eens mosselen kan eten op restaurant. Het moet echt niet alles of niets. Dat het alles of niets zou moeten zijn mag echt geen reden zijn om het niet te doen. Wie zegt dat? Minderen is ook al compleet fantastisch in vergelijking met zonder nadenken dag na dag vlees moeten eten omdat je het ooit zo geleerd hebt. Laat het allemaal perfect willen doen of helemaal niet niet in de weg staan van al eens iets durven veranderen in je leven.
‘vegetarisch leven is saai en te gezond’
Er zit geen vlees in frieten. Er zit geen vlees in een vettige pizza margherita. Er zit geen vlees in kaaskroketten. Er zit geen vlees in falafel. Er zit geen vlees in oliebollen. Er zit geen vlees in chips. Nuff said.
‘vegetariers zijn geitenwollensokken die iedereen willen bekeren tot hun sekte’
Misschien een beetje, maar alleen omdat het beter is voor de wereld en voor uzelf en voor de dieren. Het is echt geen enorme moeite om af en toe eens een kleine effort te doen in plaats van “jaja, ik weet het, maar ik eet zo graag vlees” te zeggen en je hoofd weg te draaien zodat je de rest van het verhaal niet moet horen. Echt waar, ik zou al vreselijk content zijn als iedereen een dag per week zou overwegen om eens iets zonder vlees op tafel te zetten. Als mensen wat bewuster zouden zijn over wat ze zichzelf en hun kinderen aanpraten, en hoe dat ons en de wereld naar de vaantjes aan het helpen is. Neen, jullie moeten niet in mijn sekte, maar af en toe eens vleesloze donderdag, dat zou toch eens aangenaam zijn? Allez kom, we doen het!
Kijk eens hoe lekker mijn hamburger van gisteren was, zeg.
Die hamburger is een gemarineerde portobello champignon. Dat pitabroodje in plaats van een hamburgerbun ligt dan weer aan de mannen van de weight watchers. En echt waar: niemand had klachten.
