Het lijkt vast alsof ik in de fase zit van doen alsof weight watchers er nooit is geweest, maar dat klopt niet helemaal, gelukkig. Jullie reacties na mijn nogal depri post van twee weken geleden kwamen aan, net als een paar andere zaken die me deden inzien dat ik mezelf de laatste maanden weer ernstig aan het voorbijlopen ben. Dat dat maar zichtbaar wordt als ik een lijst maak van wat ik allemaal van mezelf verwacht. Het is benauwelijk, vint. Zo benauwelijk dat ik zwaar met mijn hoofd zou schudden met een “kind toch, focus u eens op een paar dingen in plaats van op dertig” als ik een vriendin hetzelfde zou zien doen.
Mijn werk, dat als freelancer niet altijd zo op elkaar is afgestemd dat ik me er chill doorheen kan werken. Mijn kind van zestien maanden, die deze week voor de tweede keer in korte tijd zo goed als de hele week ziek thuis moest blijven van de crèche. Mijn blog, die ik doodgraag zie, dat weet je, maar die zichzelf niet onderhoudt. Een paar keer per week willen sporten. Elke dag vers en vegetarisch koken. Een kilo per week willen afvallen. Liefst op de juiste plaatsen. Mijn sociaal leven onderhouden. Het eeuwige plannen en organiseren om het allemaal rond te krijgen. Het feit dat ik mezelf niet eens toelaat om ’s avonds tv te kijken, omdat ik niet snap hoe ik anders alles gedaan zou krijgen dat ik wil gedaan krijgen. En dat is nog maar een tipje van mijn ijsberg.
En altijd weer het gevoel dat ik niet genoeg moeite doe. Dat het toch niet genoeg is. Dat ik sneller moet afvallen, vlugger strak moet worden. En waarom eigenlijk?
Oke, ik zou trots zijn op mezelf als ik erin zou slagen om tien kilogram af te vallen. Maar moet ik nu ook niet trots zijn op mezelf? Waarom doe ik het dan niet? Zal ik geweldig veel gelukkiger zijn als ik tien kilo minder weeg? Ik betwijfel het soms. Dus, wat nu? Het ding is, ik besef na mijn vorige post vooral dat mijn focus niet juist ligt. Ik focus op mijn uiterlijk. Terwijl ik eigenlijk gewoon wat gezonder moet proberen te leven. En wel zal zien waar het me dan brengt.
Geef ik op? Neen. Ik ben wel gestopt met punten tellen, omdat ik het zo beu was als koude pap en het me echt te veel deed focussen op wat ik in mijn mond stak, waardoor ik dan weer meer ging eten dan nodig. En ook: ik weet onderhand wel dat cracotten ’s ochtends beter zijn dan brood.
Ik ben dus niet meer op dieet. Ik eet wel heel gezond. Een paar uitspattingen, zoals een Bicky Burger op een avond waarop ik laat thuis kwam van een interview, buiten beschouwing gelaten. Soms is er gewoon nood aan een Bicky Burger. Het goede nieuws is: ik ben me veel bewuster van wat ik elke dag in mijn mond stop. Eet ’s middags dingen als dit, in plaats van belegde broodjes en spaghetti bolognese.
Hier was trouwens wel een grote kom versgemaakte soep bij, dat jullie niet denken dat ik anorectisch ben. Alsof jullie ooit zouden denken dat ik anorectisch ben.
Maar goed, ik zie wel. Ik probeer zoveel mogelijk koolhydraten te schrappen, niet te veel alcohol te drinken, mijn vreetbuien te beperken tot een paar crackers met smeerkaas en een mandarijn. De druk om snel in een maat 38 te passen is een druk die ik onder deze omstandigheden eigenlijk best even kan missen. Dus laat dat dan even het cadeautje aan mezelf zijn, in plaats van die vijf kilogram minder. Het zijn er op dit moment trouwens nog altijd drie. Zoals twee maanden geleden ja, goed geteld. Het hadden er ook drie bij kunnen zijn ook, waar. Zeggen we dan.
Maar goed, hoe vlot het ondertussen bij jullie?
Same here … totaal gestopt met punten tellen. Heb mijn dagboek zelfs al 5 weken niet meer opengehad en heb zonet in den Aldi een doos negerzoenen (oeps, subiet weer een communautaire rel ;-)), een pak caramia’s en een zak kroepoek meegescharreld.
Het is zooooo moeilijk om een hele dag te presteren en dan ’s avonds in de zetel kerstomaten en komkommers te moeten eten. Want ik wil af en toe ook nog eens sushi of pad thai eten en als ik zie welke punten ik daarvoor moet neertellen … pfffffff!
Ik ga proberen van gewoon gezond te eten, net zoals jij weet ik wat ik nu mag en niet mag. Maar ik ga niet meer tellen – voorlopig toch niet.
En seffes mag ik mezelf belonen met zo’n negerzoen en deze avond met een kommetje kroepoek. Neh!
Owkee Kelly, het is freaky hoe herkenbaar dit is. Ik ben ook gestopt met tellen (ik werd er ook gek van) en ik probeer minder te moeten. De drukte op het werk blijft maar komen, dat ik mezelf niet nog moet straffen met honger te lijden. En ik eet een beetje anders ja, minder op een bepaalde manier. Sinds ik WW heb buitengegooid: – 2 kilo. Terwijl ik daarvoor twee maanden op -0 kilo was blijven steken. (Na eerst ook -2 te gaan)) Gezonder is het doel. En ik blijf uitkijken naar Kerstmis, volgens mij gaan er dan zotte dingen gebeuren. Ik ga nooit meer 13 uur op een dag moeten werken of 500 mensen moeten bellen op één voormiddag. In 2014 ga ik nog harder mijn best doen om te leren genieten. Van alles vollen bak, van dikmakers met mate. Succes meid! Ik vind dat je een heel wijze beslissing hebt genomen. You rule!
Ik lees nu al een tijdje je blog en begon echt compassie te krijgen met je omdat je zoveeel moeite moet doen vandaar mijn reactie nu.
Inderdaad cracotten doen wonderen, ik wissel af tijdens de week want soms heb ik echt wel nood aan veel Nutella met een stutje, snap je ;-) en zo hou ik dit al jaren vol.
En 1 dag in de week zondigen (niet teveel maar wél naar de voeding waar je echt wel zo’n zin in hebt, bij mij is dat frietjes, een bruin belegd broodje maar dan zonder de majo en ook soms nen overheerlijken cheesetaart met chocola van de Coffee Braek, en ik heb wel meer van dat soort cravings) :D
En cracotten met cottage cheese schijnt ook wonderen te doen…
Ik eet bijna iedere dag 2 fondant mignonettes die ik reserveer voor de frustratie momentjes zodat die beheerst blijven…en heel belangrijk veel groene thee met munt of met citrus, dat helpt heel zeker om vlugger af te vallen en om op gewicht te blijven.
Ik zit in het ‘ik weet het niet’-schuitje. Ik ben niet ‘dik’, maar ik ben ook al wel een pak slanker geweest. Niet dat ik terugmoet naar de fase in het middelbaar waar ze steevast ‘ondervoed’ op mijn blad zetten, hoe vaak ik ook ijs en koekjes en chips en godweetwat binnenstak. Maar toch, een kilootje of 5 minder mag wel (ik ben het laatste jaar echt gewoon 10 kilo bijgekomen, sinds we zijn gaan samenwonen). Ik weet alleen niet goed hoe en wat. Maar dat plan van gezonder, da’s wel niet slecht. Ik denk dat ik (zoals de rest, als ik het hier zie in de comments) jouw plan volg. Gij rolmodel!
Lang leve cracotten! Echt!
En vooral, weg met die schuldgevoelens en teveel van uzelf eisen!
Hier van ’t zelfde, heb al in tijden geen punten geteld hoor, maar die druk…
Altijd maar meer willen doen/kunnen, altijd maar beter willen zijn, meer willen afvallen, minder eten, honger hebben, controle verliezen, het is om gek te worden.
Ik probeer nu ook al een tijdje mijn leven anders te bekijken, maar iets dat zo in je gebakken zit veranderen, tjah, niet makkelijk merk ik zo!
Ik blijf wel doorgaan en heel veel courage rondom me oppikken, alsook via jouw blog.
Prettig weekend!
x
Ik bedoelde trouwens maar 1 maand -0 kilo. Maar blijkbaar klinkt het in mijn hoofd veel erger. Per ongeluk schreef ik 2 maanden. Maar tergend lang dus, zeker als ge uw best doet EN AL.
Ha, kijk, dit lees ik graag, hoeraaaa voor de beslissing!
Ik vind het chapeau dat je dat punten tellen zo lang hebt volgehouden. Ik gaf al op na week 4, maar ik eet net als jij gewoon gezond en weet je wat? Je valt zelfs sneller af door het gewoon ‘los te laten’.
Ik lees ook al een tijdje mee, omdat veel van je verhalen zo herkenbaar zijn :-). Zo ook dit verhaal! Veel meer willen doen dan waar ik tijd voor heb, een hoofd dat op hol slaat wegens geen overzicht meer, weg focus, en loop jezelf lekker achterna. We zijn er ons van bewust, maar het is oh zo moeilijk om dat op te lossen. Want dan moet je kiezen en er is teveel om tussen te kiezen, toch …? Om maar te zeggen: you are not alone! En wat WW betreft, ik ben er blij mee geweest maar op een bepaald punt werd er ook niet meer geteld. Je bewust zijn van wat je binnensteekt is al heel wat! Ben sinds kort beginnen Bodystylen (je weet wel, “sporten voor luierikken” – dat was tenminste mijn mening voor ik het echt kende), misschien wel een aanrader: niet tellen, gewoon bewust en gezond eten, en twee keer per week naar daar, je oefeningen doen (dan heb je dat sporten ook weeral gehad). Het kost wel iets, maar is wel efficiënt … In
ieder geval: vertouwen en geduld zijn de sleutelwoorden ;-). Succes!
cracotten, als ik daar durf aan beginnen moet het hele pakje uit, en als je dan ziet hoeveel calorieën je toch binnenhebt, geef mij dan maar een zelfgemaakte boterham :-)
Ik had er ook net een blogje over geschreven enkele dagen geleden, naar aanleiding van die Maria Kong & haar denigrerende boodschap. Zolang je jezelf maar goed in je vel voelt, met meer of minder kilootjes!
hier net hetzelfde.
Voor wat Gaëlle betreft….deze week geen ww want teveel uitnodigingen van haar medekotters van de unif….probeert wel de schade te beperken door fitness en joggen.
Ikzelf ben altijd bezig met min of meer ww maar soms is het toch bizaar…..verleden zondag liep ik de halve marathon van Amsterdam en maandagmorgen was ik een halve kilo bijgekomen??? T’is dus echt beter van gewoon gezond te eten en het lichaam te laten doen wat het wil zeker…..?
Deze week ging de wijzer voor de eerste keer sinds september terug omhoog (nuja, digitaal dan toch), niet goed dus. Maar toch, we halen al weken geen chips of cola meer in huis en daar ben ik trots op. Vandaag ben ik wel naar de McDo geweest naast mijn werk want afgesproken met een vriendin en daar voel ik me helemaal niet schuldig over. Eens per week ‘laat ik mij gaan’ (een pitta of 6 melocakes, dat kan zo smaken!).
Voorlopige stand: -3,8 kg sinds 1 september (nog zo’n 30 te gaan maar toch al 5kg dan zwaarste gewicht ooit). Dus ikke blij! En ’t is vakantie juuj!
Mo, ik kreeg van de diëtiste in Infraligne altijd de boodschap dat ik beter een boterham at dan Cracotjes ’s morgens. Je gaat er veel meer van eten om voldaan te zijn en hebt veel sneller weer honger. Zelfde met geroosterd brood…
Dus, eet gij maar een stutje!
Als tussendoortje at ik dan wel weer cracotten!
Probeer ondertussen – tussen al dat gehol – toch ook nog wat te genieten van ’t leven. En leg jezelf niet teveel druk op. 1 kg per week is meer dan genoeg.
Ik blijf gewoon ww’en… week 7 en -5 kg op de teller. Helemaal verslingerd aan kerstomaten, wraps, surimisticks en witte wijn (waar ik nog steeds ècht veel te veel van drink) en vooral heel belangrijk: geen honger. Ik eet veel meer dan vroeger. Heb de indruk dat ik het meer zie als levenswijzeverandering (terwijl ik vroeger ook niet snoepte, lukt niet door dumping GB). Nu don’t pin me down, voor ’t zelfde geld is het volgende maand ook gedaan. ’t Belangrijkste is: we leven maar eens en genieten gaan we!