lilith vergeet Silvie niet meer

silvie flair

Haar verhaal had uitgebreid in de lokale kranten gestaan, negen jaar geleden. Natuurlijk. Het was dan ook een vreselijk verhaal. Zij, een meisje van vijftien, dat een paar jaar eerder haar enige broer was verloren in een verkeersongeval. De broer waarmee haar vader zo’n fantastisch goede band had gehad dat ze onbewust moest glimlachen toen ze me over hen vertelde. Ik vond het zo mooi dat ze haar broer “broer” noemde tijdens het gesprek. Enkele jaren na het ongeval had haar mama van 42 plots terminale kanker gekregen. En temidden van dat vreselijke gegeven kreeg haar vader ook nog eens te horen dat ook hij kanker had. Hij was net de vijftig gepasseerd.

Ik zat in de living van Silvie, die toevallig vlak bij mijn oud studentenkot lag. Ik was er voor het interview nog eens aan voorbijgelopen omdat ik iets te vroeg was, en het terugzien had me weemoedig doen terugdenken aan de tijd dat mijn mama er de ramen van had staan poetsen en me had geholpen om kastjes van in de Brico naar boven te sleuren. Hoe het toen leek alsof ze er heel mijn leven zou zijn, had ik nog gedacht.

Silvie vertelde me een half uurtje later hoe haar papa, die nochtans goede overlevingskansen had gehad, in de week dat haar moeder werd begraven zo slecht op de chemotherapie reageerde dat hij vijf dagen na haar overleed. Op de dag van haar begrafenis. Silvie was helemaal alleen achtergebleven van een gezin van vier. Op haar vijftiende.

Omdat ze andere mensen die het zwaar hebben wilde inspireren om toch verder te doen wilde ze me heel graag haar verhaal vertellen. Ik zei haar dat ik zo onder de indruk was. Van haar verhaal. Van haar. Van hoe positief ze was, en hoe strijdlustig om het beste uit elke dag te halen. De dag na het interview zag ik Silvie plots in het publiek zitten bij Kobe Ilsen in Volt. Een doodgewoon, onopvallend meisje van vierentwintig. En ik bedacht me dat niemand daar ook maar een idee had van wat zij ooit had meegemaakt. En hoe vreemd dat is.

Sommige verhalen ga ik van mijn leven niet meer vergeten, en één ervan staat deze week in Flair.

Reacties

  1. Dat vind ik ook altijd heel… ja, wat is het woord daarvoor. Ontnuchterend? Frappant?
    Dat je zomaar kan denken dat het gras groener is aan de overkant en dat andere mensen het heus beter hebben dan jij, terwijl je werkelijk waar geen idee hebt. Voor hetzelfde geld zit je tegenover een moordenaar of, zoals in dit geval, iemand die alles verloren heeft en van nul is moeten beginnen. Het leven is geen rozengeur en maneschijn, ook voor anderen niet.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>