Ooit, toen ik mijn dagen nog doorbracht op een internetforum, hielden mijn internetmakkertjes en ik fotologdagen. Het waren de begindagen van de digitale camera’s van zestienduizend frank, wij dachten allemaal dat we fotograaf waren, en er was zelfs een site waarop alle beelden van die ene dag, waarop iedereen van ’s ochtends tot ’s avonds om het uur een foto nam, verzameld werden. I LUVED IT. Toen ik bij Maartje zag dat zij -geïnspireerd door oerblogster 10e’s idee– een hele week gaat ploggen ( kort voor picture loggen, als ik het goed heb begrepen) dacht ik: ik ook! Ik ook! En zo geschiedde. Dit was mijn dag. Niet elk uur, wel heel de dag door.

#plog – Hallo wereld, zo zie ik er ongeveer uit als ik om kwart na zes in de badkamer kom. No shame. Wel wallen.

Normaal wordt dit liefje vrolijker wakker, soms zelfs al sfeervolle medleys van kinderliedjes zingend, maar dit beeld had al een en ander kunnen voorspellen. Niet veel goeds, bijvoorbeeld.

Nope, niet veel goeds. Ik had gisteren, toen ik een hele dag met hem en zijn koortsaanvallen heb thuisgezeten, al een vermoeden, dus gelukkig was het regelwerk voor de voormiddag al gebeurd. Dexter mocht naar oma en opa terwijl ik over en weer naar Brussel zou gaan voor een interview. En ik zou proberen om rond de middag terug te zijn, zodat we nog met hem naar de kinderarts konden. Goed plan? Goed plan, al liep ik wel zwaar over van schuldgevoel. Dat hoort zo, ik ben een moeder.

Dit doen wij elke ochtend terwijl de papa in de badkamer is.

Ik onderweg naar het station, Dexter onderweg naar oma en opa. De wereld is nog donker.

Kwart voor acht, station Kortrijk. Ik probeer niet toe te geven aan de lokroep van de Panos, maar kan het toch niet laten om een beetje te luistervinken en gesprekken op te vangen als “Doe maar suiker en melk in mijn koffie. Ge hebt geen cognacsje zeker? Moehahaha”. Good times. Zo good dat ik pas vier minuten voor vertrek besef dat ik van plan was om de verkeerde trein te nemen. Klein attackje. Alles kwam toch nog goed.

Ik lees boeken over vrouwelijke leerkrachten van 26 die in de straat van veertienjarige jongens gaan zitten masturberen in hun auto. Et alors?

Mijn weekmenu opstellen is gemakkelijk, volgende week begin ik tweewekelijks te veggie Smartmatten, en ik heb alles in huis dat ik extra nodig heb, blijkbaar. 

In Brussel! Waar het veel kouder is dan ik verwacht had, ondanks de zon. Ik heb me veel te optimistisch aangekleed, en dat is allemaal tof als je op de goede weg bent, maar minder als je keihard verdwaalt. Ik kom dan ook twintig minuten later dan afgesproken aan op nummer 55.

Ik hou zo van jou, nummer 55. Waar bleef je zo lang? :'(

Voor Flair sprak ik af met de zeer inspirerende Ana, die in een heerlijk appartement woonde en koffie zette, waardoor ik langzaam opwarmde. En het record “mijn neus snuiten tijdens een interview” met gemak verpulverde.

De terugweg naar het station Midi. Zonnig en mooi, maar wel koud.

Plots beseffen dat je maar vier minuten meer hebt om je trein te halen, en zo dankbaar zijn voor de zes minuten vertraging die ervoor hebben gezorgd dat jij en je korte beentjes het net gehaald hebben. Priceless. Zelfs de overstap in Gent lukte, net.

Net op het moment dat ik naar de oma en opa wilde smsen om te vragen hoe het was dit supermooie beeld doorgestuurd krijgen helpt toch wel tegen een bloedend hart. <3

Ik had geen iPad ofzo bij, dus schrijf ik dat rap eens uit op papier. Papier ja, ik ben een rare.

Youri komt mij halen om naar de jongen te rijden.

Hij eet. Het is al iets.

Ik eet ook. Ik eet graag patatten en tomaten. Ik heb ook nog een paar boterhammen gegeten. Geen paniek.

Iemand is niet meteen in zijn haak. We gaan naar huis.

Daar probeer ik boeken te selecteren voor mijn wegdoeproject en mijn tekst voor Flair te schrijven die dringend binnen moet, maar iemand heeft behoorlijk weinig zin om te slapen.

Na meer dan een uur is het plots toch stil in de kinderkamer. Ondertussen heb ik het ijskoud en voel ik me steeds zieker worden. Geweldige timing, jongen.

De verwarming is mijn vriend.

Beeld van de dag: hoestbuien van twintig minuten waar hij niet uit geraakt, ik kan het bijna niet meer aanzien en tel de uren af tot we naar de kinderarts mogen.

Het hoesten en de paniek bij Dexter worden steeds erger, dus zorgen we voor afleiding. Het helpt een beetje.

Eindelijk: de wachtzaal van de kinderartsen. Waar hij zich ontpopt tot het kindje waarvan iedereen zich zit af te vragen wat hij hier eigenlijk doet. Zo vrolijk en zo spelen en zo babbelen, jong. Vast overbezorgde ouders die voor de minste scheet die verkeerd zit in paniek slaan.

“Ik denk niet dat jullie een leuk weekend zullen hebben”, sprak de kinderarts. Diagnose: dubbele oorontsteking, infectie van de luchtwegen en een serieuze snotvalling.

Zieke kindjes mogen voor één keer hun tutje. Zwak zwak moederhart.

Current status: belabberd.

Volgens het beurtrolsysteem is het aan Youri voor de avondroutine. Wij duimen keihard voor een goede nacht.

Ik had nog guacamole in de koelkast, en wraps liggen, en seitangehakt in de diepvries. Dat was dat.

Ik had verwacht dat ik nog een foto van een warm bad en een koud glas wijn aan deze reeks zou kunnen toevoegen, maar ik kroop om half tien ziek in bed en kwam er vanmorgen- na een goede nacht van Dexter, bedankt god- nog zieker weer uit.

Ik ga dit trouwens maar één dag doen, hoor, geen zorgen. Wie zin heeft om mee te doen: ik ben waarlijks zeer benieuwd naar jullie plogjes. Post de link misschien even in de comments hieronder, dan komen we allemaal kijken.