Bijna twintig maanden.
Dat het ouderschap geen makkie is heb ik hier al zo gedetailleerd beschreven dat ik het geboortecijfer onder mijn lezers vast met een paar punten heb doen zakken. Dat kwam natuurlijk vooral door de heftige huilbabyperiode, maar ook als die achter de rug is zou een mens de neiging hebben om alleen maar zijn beklag te doen. Over hoe je nooit meer op je gemak naar het toilet kunt, of geen tijd meer hebt om eens zelf totaal lamlendig te zijn, of, zoals na het afgelopen weekend met een extreem testende en arbeidsintensieve peuter, over hoe je soms het gevoel hebt dat je hersenen verpulveren waar je bij staat. En toch. En toch. Het kan ook ongelooflijk fijn zijn, dat ouderschap. Voor niemand zich hier nog wil voortplanten: de tien dingen die het ouderschap echt wel de moeite waard maken.
1. Plots ben je weer verliefd.
Weet je nog, in het vierde middelbaar, toen je je moest inhouden om niet bij elk grapje van die ene kerel met zijn skatebroek over de grond te rollen van het lachen, en niet elk woord dat hij met de wereld deelde zo geniaal te vinden dat je naar de gazet wilde bellen om er het eerste blad voor te reserveren? Ik heb dat met Dexter. Mijn kind, schoon kind, vast, maar als hij ’s avonds op mijn schoot zit, plots stopt met van zijn fles te drinken en een nieuwe versie van “Alle eendjes zwemmen in het water” begint te zingen waarbij de eendjes vervangen worden door “mama’s”, en hij daar samen met mij heel hard om moet lachen, dan kan ik alleen maar mijn neus in zijn wit haar duwen en denken: “Jezus Maria, wat een geweldig leuk kind”.
2. Plots ben je weer verwonderd.
De wereld is een veel leukere plek als je er door de grote ogen van je kleuter naar kijkt. De Zoo jongen, dat is om zot van te worden voor Dexter, en dus ook weer voor mij. Al heb ik die olifanten al honderd keer gezien, als Dexter “owowowow OOTANT!” roept en met zijn worstenvingertje wijst dan ben ik weer helemaal mee. Dan wil ik zelf een olifant. Hij heeft het ook met een duif, gelukkig. Een kind doet je beseffen dat wij nog veel te weinig van owowowowow doen. En dat er nog zoveel komt. De eerste keer naar de cinema! De eerste keer naar de kermis! De eerste keer naar een zaalshow van Luc Caals!
3. Plots apprecieer je alle moeders van de hele wereld.
En dan vooral je eigen moeder. En moeders in moeilijke omstandigheden. Alleenstaande moeders. Moeders zonder middelen. Moeders van een kindje dat problemen heeft. Voor ik zelf een kind had vond ik moeder zijn niet meteen iets bewonderenswaardig, maar nu besef ik hoeveel bergen sommige moeders moeten verzetten. Hoe zwaar het kan zijn. Fysiek en mentaal. Hoe straf het is, als je het allemaal een beetje tot een goed einde weet te brengen. Plus: ik hoor plots bij een nieuw clubje. Niet altijd het meest vergevende of liefste clubje van de wereld, heb ik gemerkt, maar het heeft ook zijn goede dagen.
4. Plots ben je een vat vol emoties en snot en kwijl.
Ik heb dan wel jaren de stoere afgegeven, sinds Dexter er is trek ik me niks meer aan van het feit dat ik van de ene seconde op de andere kan instorten van ontroering. Ik ben een moeder, dat is nu eenmaal zo. Ik jank en jank en jank, bij zieke kindjes en oorlog in Syrië en oorontstekingen en nachten waarin mijn kind zichzelf maar blijft wakker hoesten, en ik hou mijn hart ongelooflijk hard vast voor de eerste keer dat hij een dansje moet doen op een podium. Volgens mij moeten ze me daarna afvoeren op een draagberrie omdat ik te veel kroppen heb moeten doorslikken en van pure emotie in shock ben gegaan.
5. Plots ben je iemand zijn moeder.
Plots wil iemand naar zijn mama, en dan gaat dat over jou. Plots bel je naar de dokter en noem je jezelf “de mama van Dexter”. Plots ben je zowel diegene waar iemand het lastigst van al tegen kan doen, maar ook wel diegene waartegen hij aan wil liggen trunten als hij zich niet goed voelt. Plots ben jij diegene die pijntjes kan wegblazen, en altijd een pak papieren zakdoekjes in haar handtas heeft zitten voor als er te hard wordt geniesd of gesmost. Zien hoe blij iemand kan zijn als je plots vanachter het hoekje komt nadat je er even niet was, dat is behoorlijk speciaal. Net als een kind dat in slaap valt op je arm. Dichter bij de hemel komen is zeer moeilijk.
6. Plots zie je iemand onder je ogen opgroeien.
Elke dag zie je dat voormalige wormpje iemand worden. Gaat hij van verschrompeld krijsertje tot kleine jongen vol heerlijke humor en deugnieterij. Heb je plots een kind waar je gesprekken mee kunt voeren. Ik vind het fantastisch om te zien wie Dexter aan het worden is, hoe hij naar dingen kijkt, waar hij belang aan hecht en waar niet, wat hij van mij heeft en wat van Youri. Ik ben behoorlijk dankbaar dat ik dat mag meemaken, eigenlijk.
7. Plots loop je samen over van trots en miserie.
Ik vind weinig dingen zo leuk als onze gesprekken over “de jongen” als hij even niet bij ons is, en we hadden gedacht dat we superblij zouden zijn met de tijd voor onszelf, maar al na een paar uur moeten toegeven dat we hem eigenlijk keihard missen. Samen trots zijn, elkaar erdoor sleuren op dagen dat het allemaal tegensteekt en het kind veranderd is in een monster dat geen seconde rekening houdt met hoe jij je voelt, het doet iets met een relatie. Iets moois, doorgaans. Al zie je dat op momenten dat de ene ouder vol kots en kind hangt en de ander om drie uur ’s nachts met slaapogen een bed staat te verversen dat net voor de zesde keer is ondergekotst niet altijd direct, het is echt zo.
8. Plots ben je een gezin.
En komt het besef dat jij voor een deel verantwoordelijk bent voor tradities en herinneringen en de manier waarop de dingen draaien. Dat lijkt even beangstigend, maar langs de andere kant: de mogelijkheden! Eindelijk baas!
9. Plots krijg je kindertekeningen en snotzoenen en vind je dat niet eens erg.
Toen ik geen kind had dacht ik dat kindertekeningen en snotzoenen de dingen waren die je er maar bijnam, maar een paar maanden geleden had ik een slechte dag op het werk en was ik doodmoe en zielig, en toen lag er een kerstboom in de auto die door mijn kind was bestempeld en vond ik het de mooiste kerstboom van de hele wereld en was alles weer beter. Weirde shit jong, dat ouderen. Echt weirde shit.
10. Plots kan je nog duizend keer harder genieten van koffie met een boekje.
Tijd voor jezelf is zo niet meer vanzelfsprekend dat alles eruit moet gehaald worden als het er plots wel is. Dat beseffen jullie niet, mensen zonder kinders, dat een kind een klein egoïstisch klootzakje is dat compleet niet geïnteresseerd is in hoe jij je voelt en of jij wel al voldoende hebt kunnen chillaxen in het weekend na je drukke werkweek. Als er dus even vijf minuten niemand hangt te kriepen aan je been om vanalles en nog wat, dan is dat hemel op aarde. Bijna zo leuk als een kind dat in slaap valt op je arm. Bijna.
En bij u?
