Omdat het lang geleden was, en omdat ik de plogs van anderen nog altijd kan smaken, nog eens een plog. (de vorige twee staan hier en hier)

Goeiemorgen Dexter, wat zie jij er fris en fruitig uit! Geloof het of niet, maar het is hier kwart na zeven. Als je weet dat er de laatste tijd eerder een vijf vooraan staat als Dexter roept dat “ikke weer wakker!” is, dan kun je stellen dat ikke best content is op deze feestdag. De papa mag nog even blijven liggen, dat hebben wij gisteren zo afgesproken en afspraak es bij ons afspraak.

Ach heerlijk, de dagelijkse ochtendmomenten met mijn zoon die als volgt gaan: “melk beetje te warm”, “moet ik wat koud bij doen?” *hysterisch* “NEENEENEENEEN BEETJE KOUD! NIET FLESJE!”. “Moet ik je flesje weer wegdoen dan?”. “NEEENEEENEEEN IKKE DRINKEN”. “Awel, drink dan”. “NEEENEEEN NIET FLESJE!”. Herhaal dat een keer of zes. Ontwaken met de ochtendstemming van Peer Gynt is er niks bij. Meneer kalmeert in bad terwijl multitaskende moeder een foto neemt én haar tanden poetst. Wat een vrouw, die multitaskende moeder.

Het lijkt alsof de dokter langskomt maar eigenlijk is het mijn vader met zijn fietstas.

Dexter maakt van de gelegenheid gebruik om zijn meest recente crèchecreatie op zijn opa los te laten. Die is enthousiast, want allez gij een konijn met een rugzak vol eieren! Iedereen is content.

Dit is de eerste vrije dag in tijden waarop ik beslis om niet te werken. Dat ga ik me misschien beklagen (zeker als ik ’s avonds besef dat ik beloofd had om iemand te bellen voor een interview), maar het is vreselijk druk geweest de laatste tijd, en ik heb zin om buiten te komen en dingen te doen. Zoals naar Poperinge rijden, om daar eindelijk eens Talbot House te bezoeken, één van de honderd plaatsen in de streek waar ik nog nooit ben geweest. Onderweg komen we het clubhuis van de moderne joerivrienden tegen. Ik moet en zal een lidkaart, want hard verdiend, na meer dan tien jaar dikke vriend van Youri. Maar zie nu, het geboortehuis van een astronaut! Of zoals Dexter het zou stellen: “een assemout”. Dexter vond de tuin van Talbot House het leukste, en ik was ook wel fan. Had ik maar zo’n tuin. Had ik maar zo’n Talbot House. De obligatoire spiegelselfie. En aangezien er ook moet gegeten worden gaan we naar het museumcafé van het In Flanders Fields Museum, waar net grote commotie is omdat een jong Brits meisje door een ambulance wordt weggevoerd en haar klasgenoten allemaal erg emo flippen. Dexter trekt zich er niks van aan, want spaghetti. 

Tijd om te gaan slapen. We hebben chance, want terwijl hij de laatste tijd al eens een uur superluid durft zingen en dolle discofeesten durft houden in zijn bed in plaats van te slapen duurt het nu welgeteld drie minuten voor hij de oversteek richting dromenland maakt. #winning

Terwijl hij slaapt hang ik in de zetel, maak ik ice tea van groene thee en appel volgens de tips van i., en besluiten we om ons toerisme in eigen streek nog wat verder te zetten in de namiddag. Mochten we nu eens naar dat natuurgebied rijden dat we onlangs toevallig tegenkwamen en onderweg stoppen aan die begraafplaats bij onze deur waar er altijd veel bussen staan, maar waarom eigenlijk? En zo geschiedde. Maat, wij waren daar dus al honderd keer gepasseerd omdat ons loopparcours erlangs loopt, maar hadden geen idee dat je op Essex Farm restanten kunt zien van verpleegposten, en dat dat de plek is waar John McCrae zijn gedicht In Flanders Fields schreef, en wat nog allemaal. Serieus onder de indruk, en dat ik dringend eens wat dingen moet lezen en bezoeken in de streek, want ik heb het gevoel dat ik nog niks heb gezien. En Dexter vond het ook tof. Vooral de trappen.

En hup, weer zwaar onder de indruk. Op een kwartier van de crib, zo’n schoon domein. Hashtag van de ene ontdekking in de andere, vandaag. Iemand gaat goed slapen. Hopen we.

Waarna ik spaghetti maakte met spinazie en geroosterde tomaten, in de zetel plofte en er niet meer uitkwam. Vandaag maak ik immers weer vanalles, behalve de brug.