Ik dacht, ik maak nog eens een As We Speak. Dat is namelijk belachelijk lang geleden naar mijn goesting. Ik heb een hoop leuke foto’s staan, daar wat tekstjes bij over wat ik de afgelopen weken heb uitgevreten, en hupla! Dacht ik dus.

Tot ik aan het invullen van mijn lijstje begon. Wat heb ik de laatste tijd gegeten? Alles dat zo snel mogelijk klaar was, of makkelijk aan mijn huis kon geleverd worden met een mobilette. Wat ik heb gelezen? Mijn boek voor de leesclub, en wat dingen om me te informeren over de zaken die nog altijd niet genoeg op de rails staan om erover te bloggen. Laat ons zeggen dat we ermee bezig zijn. Wat ik voor de rest heb gedaan? Veel geschreven, en geprobeerd om mijn bordjes draaiende te houden.

Conclusie: als je én een boek aan het schrijven bent, én een huishouden probeert te runnen en er nog een paar dingen zijn die veel energie vragen, dan blijft er plots weinig over waar je energie voor jezelf uit haalt. Terwijl je het net dan kunt gebruiken.

Don’t get me wrong: ik geniet echt van het hele boekenschrijfproject, maar het neemt een mens behoorlijk in beslag. En dus ben ik gisteren met mijn man, kind, nichtje en vader naar Plopsaland geweest, voor een gestolen dag weg. Plopsaland ja, die plek waarover ik altijd zei dat ik er nooit een voet binnen zou zetten.

Zo veel deugd van gehad, jongens.

Nog een paar weken, en ik hoop weer adem te kunnen halen en u hier omver te slaan met een geweldig fijne As We Speak. Dat is althans het plan, want het wil zeggen dat ik weer wat meer tijd voor mezelf zal gevonden hebben. En voor muziekjes en boeken en liedjes en andere aangename blijken van ontspanning. Nog even. Nog een duwtje.

“Eigenlijk zou er een app moeten bestaan die de foto toont van voor en na de instagramfoto”. Dat zei mijn lief onlangs, nadat we een gesprek hadden over jezelf vergelijken met mensen op het internet, een onderwerp waar ik de laatste tijd wel vaker over nadenk.

Wat hij bedoelde was dat je als je die foto post van die perfecte cocktail op dat perfecte strand in Bali, je ook verplicht zou moeten zijn om de foto te tonen van de helse vlucht ernaartoe, toen je uren naast die meurende medereiziger in je vliegtuigstoeltje geplet zat en wilde slapen maar niet kon, terwijl je wel al wakker was van half drie. En graag ook de foto van erna, als je in een overvolle metro op weg naar je hotel zweet als een rund en het zuur hebt door die mierzoete cocktail die wel mooi was maar eigenlijk ook degoutant.

Dat ik er de laatste tijd vaak aan denk heeft een paar redenen. Peaches Geldof, wiens Instagramstream ik volgde omdat haar ene zoon rond dezelfde tijd geboren werd als die van mij en wiens snapshots door mijn feed passeerden als was ze een goede kennis. Een kennis van wie ik een behoorlijk goed beeld dacht te hebben, tot ze stierf aan een heroïneoverdosis en ik compleet in shock was. Dat moest een vergissing zijn. Dat kon toch helemaal niet.

Natuurlijk was het geen vergissing. Ik wist alleen maar wat Peaches met de wereld wilde delen. En dat dat beeld mijlenver van de werkelijkheid bleek af te liggen, misschien was dat wel een deel van haar ondergang. Misschien begon haar echte leven steeds meer te voelen als een soort donker geheim, terwijl het gewoon was was het is: het echte leven, met al zijn miserie en minder Pinterestwaardige momenten. (dit artikel schept een confronterend beeld van een hoop zaken, vind ik, en niet enkel wat betreft celebrities)

Het verhaal van Peaches deed een bel rinkelen in mijn hoofd. Diezelfde bel rinkelde ook toen ik een tijd geleden op deze blog toegaf dat dingen niet zo goed gingen, en daar zoveel respons op kreeg van mensen van wie ik dacht dat alles op rolletjes liep. Als je de eerste stap zet om toe te geven dat je vaak worstelt met evenwicht vinden en het leven op zich dan komt er veel terug, merkte ik toen. Dat was fijn, maar tegelijk ook confronterend wat betreft de manier waarop we onszelf portretteren, online en in het echt.

Ik vind het zelf een hele moeilijke oefening, ook op deze blog. Ik vind eerlijkheid ongelooflijk belangrijk omdat ik zou willen dat de wereld eerlijker is, en zachter voor mensen die het aandurven om zich kwetsbaar op te stellen. Ik zou graag in een wereld willen leven waarin mensen tegen elkaar durven vertellen dat ze het moeilijk hebben. Tegelijk wil ik niet dat dit een car crash blog is waar mensen naar mijn miserie komen kijken, terwijl de rest zijn mooi gekadreerde propere was aan de wasdraad hangt. Daarnaast wil ik ook dat deze blog een inspirerende plek is, want ik hou zelf van inspirerende plekken. En dat evenwicht, man, wat heb ik het daar soms moeilijk mee.

En natuurlijk hebben we altijd al opgekeken naar wat de boekjes ons voorstellen qua interieurs en mode en beauty, maar het ding is dat bloggers tegenwoordig een beetje die functie aan het overnemen zijn. En als uw maten plots pinterestlevens beginnen te leiden op hun persoonlijke blogs, dan is het soms niet makkelijk om niet te beginnen geloven dat het gras echt groener is aan de andere kant van de tuinafsluiting. Als iemand tegen mij zegt dat ik het allemaal zo makkelijk doe lijken, met die job als journalist en mijn weekmenu’s en dat vegetarisch koken en dan ook nog eens dat boek en mijn leuk kind, dan voel ik me bijna schuldig, omdat ik heb gefocust op het positieve en het doorgeven van wat ik heb geleerd. Maar vergis u niet: ondanks mijn weekmenu’s en mijn lijstjes en mijn systemen is het ook hier op wekelijkse basis van verzuipen, en een evenwicht zoeken maar niet vinden, en twijfelen en hopen dat ik het goed doe.

De afgelopen weken heb ik wel verwezen naar wat moeilijkheden, maar ik liet het achterste van mijn tong niet zien, omdat die moeilijkheden te maken hebben met mijn erg jonge zoon, en ik niet weet of ik samen met mijn kwetsbaarheid ook zijn kwetsbaarheid wil tonen. Hij is ik niet. Ik vind niet dat ik die keuze voor hem mag maken. Het is niet omdat je moeder het doet dat jij mee moet. Zo’n dingen.

En dus worstel ik hier een beetje. Wil ik graag tonen dat het overal iets is, en dus ook bij ons. Maar tegelijk geeft het me ook een gevoel van controle als ik na een zware week een leuke foto kan nemen en posten van mijn nieuwe oorbellen op een steriele witte achtergrond, op dat ene plekje in mijn huis dat niet is ontploft. Vaak is dat de badkuip.

Maar dus, dat ge maar al te goed weet dat mijn onafgewerkte huis er doorgaans uitziet zoals de foto boven dit stuk en erger, met overal rondslingerende schoenen en blikken cola light en vliegenvangers. En dat ik daarnet misschien wel superinstagramwaardige kikkererwten met munt en balsamico heb gemaakt, maar toen mijn pasta te vroeg afgoot waardoor ik straks vast zoveel maagpijn zal hebben door harde pasta te eten dat ik tegen mijn vent ga snauwen als hij thuis komt.

Dat we ons hoofd vooral niet zot laten kadreren.