Ik dacht, ik maak nog eens een As We Speak. Dat is namelijk belachelijk lang geleden naar mijn goesting. Ik heb een hoop leuke foto’s staan, daar wat tekstjes bij over wat ik de afgelopen weken heb uitgevreten, en hupla! Dacht ik dus.

Tot ik aan het invullen van mijn lijstje begon. Wat heb ik de laatste tijd gegeten? Alles dat zo snel mogelijk klaar was, of makkelijk aan mijn huis kon geleverd worden met een mobilette. Wat ik heb gelezen? Mijn boek voor de leesclub, en wat dingen om me te informeren over de zaken die nog altijd niet genoeg op de rails staan om erover te bloggen. Laat ons zeggen dat we ermee bezig zijn. Wat ik voor de rest heb gedaan? Veel geschreven, en geprobeerd om mijn bordjes draaiende te houden.

Conclusie: als je én een boek aan het schrijven bent, én een huishouden probeert te runnen en er nog een paar dingen zijn die veel energie vragen, dan blijft er plots weinig over waar je energie voor jezelf uit haalt. Terwijl je het net dan kunt gebruiken.

Don’t get me wrong: ik geniet echt van het hele boekenschrijfproject, maar het neemt een mens behoorlijk in beslag. En dus ben ik gisteren met mijn man, kind, nichtje en vader naar Plopsaland geweest, voor een gestolen dag weg. Plopsaland ja, die plek waarover ik altijd zei dat ik er nooit een voet binnen zou zetten.

Zo veel deugd van gehad, jongens.

Nog een paar weken, en ik hoop weer adem te kunnen halen en u hier omver te slaan met een geweldig fijne As We Speak. Dat is althans het plan, want het wil zeggen dat ik weer wat meer tijd voor mezelf zal gevonden hebben. En voor muziekjes en boeken en liedjes en andere aangename blijken van ontspanning. Nog even. Nog een duwtje.