“Eigenlijk zou er een app moeten bestaan die de foto toont van voor en na de instagramfoto”. Dat zei mijn lief onlangs, nadat we een gesprek hadden over jezelf vergelijken met mensen op het internet, een onderwerp waar ik de laatste tijd wel vaker over nadenk.
Wat hij bedoelde was dat je als je die foto post van die perfecte cocktail op dat perfecte strand in Bali, je ook verplicht zou moeten zijn om de foto te tonen van de helse vlucht ernaartoe, toen je uren naast die meurende medereiziger in je vliegtuigstoeltje geplet zat en wilde slapen maar niet kon, terwijl je wel al wakker was van half drie. En graag ook de foto van erna, als je in een overvolle metro op weg naar je hotel zweet als een rund en het zuur hebt door die mierzoete cocktail die wel mooi was maar eigenlijk ook degoutant.
Dat ik er de laatste tijd vaak aan denk heeft een paar redenen. Peaches Geldof, wiens Instagramstream ik volgde omdat haar ene zoon rond dezelfde tijd geboren werd als die van mij en wiens snapshots door mijn feed passeerden als was ze een goede kennis. Een kennis van wie ik een behoorlijk goed beeld dacht te hebben, tot ze stierf aan een heroïneoverdosis en ik compleet in shock was. Dat moest een vergissing zijn. Dat kon toch helemaal niet.
Natuurlijk was het geen vergissing. Ik wist alleen maar wat Peaches met de wereld wilde delen. En dat dat beeld mijlenver van de werkelijkheid bleek af te liggen, misschien was dat wel een deel van haar ondergang. Misschien begon haar echte leven steeds meer te voelen als een soort donker geheim, terwijl het gewoon was was het is: het echte leven, met al zijn miserie en minder Pinterestwaardige momenten. (dit artikel schept een confronterend beeld van een hoop zaken, vind ik, en niet enkel wat betreft celebrities)
Het verhaal van Peaches deed een bel rinkelen in mijn hoofd. Diezelfde bel rinkelde ook toen ik een tijd geleden op deze blog toegaf dat dingen niet zo goed gingen, en daar zoveel respons op kreeg van mensen van wie ik dacht dat alles op rolletjes liep. Als je de eerste stap zet om toe te geven dat je vaak worstelt met evenwicht vinden en het leven op zich dan komt er veel terug, merkte ik toen. Dat was fijn, maar tegelijk ook confronterend wat betreft de manier waarop we onszelf portretteren, online en in het echt.
Ik vind het zelf een hele moeilijke oefening, ook op deze blog. Ik vind eerlijkheid ongelooflijk belangrijk omdat ik zou willen dat de wereld eerlijker is, en zachter voor mensen die het aandurven om zich kwetsbaar op te stellen. Ik zou graag in een wereld willen leven waarin mensen tegen elkaar durven vertellen dat ze het moeilijk hebben. Tegelijk wil ik niet dat dit een car crash blog is waar mensen naar mijn miserie komen kijken, terwijl de rest zijn mooi gekadreerde propere was aan de wasdraad hangt. Daarnaast wil ik ook dat deze blog een inspirerende plek is, want ik hou zelf van inspirerende plekken. En dat evenwicht, man, wat heb ik het daar soms moeilijk mee.
En natuurlijk hebben we altijd al opgekeken naar wat de boekjes ons voorstellen qua interieurs en mode en beauty, maar het ding is dat bloggers tegenwoordig een beetje die functie aan het overnemen zijn. En als uw maten plots pinterestlevens beginnen te leiden op hun persoonlijke blogs, dan is het soms niet makkelijk om niet te beginnen geloven dat het gras echt groener is aan de andere kant van de tuinafsluiting. Als iemand tegen mij zegt dat ik het allemaal zo makkelijk doe lijken, met die job als journalist en mijn weekmenu’s en dat vegetarisch koken en dan ook nog eens dat boek en mijn leuk kind, dan voel ik me bijna schuldig, omdat ik heb gefocust op het positieve en het doorgeven van wat ik heb geleerd. Maar vergis u niet: ondanks mijn weekmenu’s en mijn lijstjes en mijn systemen is het ook hier op wekelijkse basis van verzuipen, en een evenwicht zoeken maar niet vinden, en twijfelen en hopen dat ik het goed doe.
De afgelopen weken heb ik wel verwezen naar wat moeilijkheden, maar ik liet het achterste van mijn tong niet zien, omdat die moeilijkheden te maken hebben met mijn erg jonge zoon, en ik niet weet of ik samen met mijn kwetsbaarheid ook zijn kwetsbaarheid wil tonen. Hij is ik niet. Ik vind niet dat ik die keuze voor hem mag maken. Het is niet omdat je moeder het doet dat jij mee moet. Zo’n dingen.
En dus worstel ik hier een beetje. Wil ik graag tonen dat het overal iets is, en dus ook bij ons. Maar tegelijk geeft het me ook een gevoel van controle als ik na een zware week een leuke foto kan nemen en posten van mijn nieuwe oorbellen op een steriele witte achtergrond, op dat ene plekje in mijn huis dat niet is ontploft. Vaak is dat de badkuip.
Maar dus, dat ge maar al te goed weet dat mijn onafgewerkte huis er doorgaans uitziet zoals de foto boven dit stuk en erger, met overal rondslingerende schoenen en blikken cola light en vliegenvangers. En dat ik daarnet misschien wel superinstagramwaardige kikkererwten met munt en balsamico heb gemaakt, maar toen mijn pasta te vroeg afgoot waardoor ik straks vast zoveel maagpijn zal hebben door harde pasta te eten dat ik tegen mijn vent ga snauwen als hij thuis komt.
Dat we ons hoofd vooral niet zot laten kadreren.
Wat leuk en eerlijk geschreven.
Een blog is een soort van plaats waar mensen naartoe gaan omdat ze zich er goed voelen. Een mens heeft soms artikels als dit nodig om te beseffen dat de wereld niet perfect is en dat er meer zit achter een perfecte Instagramfoto dan zon, zee, strand en een cocktail.
Lilith, ik vind dat je het erg mooi en oprecht doet. Je ‘geeft’ erg veel en erg ‘echt’. En je durft je naam en je gezicht erbij te tonen :).
Ik heb bewust gekozen om eerlijk te zijn in mijn blog, en het leven gewoon te vertellen zoals het is. Maar zonder naam en gezicht, dat is dan weer net te spannend :).
Toen ik zwanger was, las ik trouwens jouw blog vaak als ik ’s nachts niet kon slapen door alle pijntjes. Jij schreef niet roze wolkerig, maar je schreef gewoon hoe het was. Daar was ik heel blij mee, in een wereld die maar bleef zeggen dat ik blij moest zijn, terwijl ik in een rolstoel zat en geen uur doorkwam zonder pijn en ’s nachts niet meer kon slapen.
http://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/
Die cocktail op het strand in Bali staat er bij mij momenteel jammer genoeg alleen maar op door het lijf dat stop zei aan de werkdruk in België. Rozengeur met een negatief kantje. Offeuh.. Rozengeur door leerschool.
Lilith, you are my hero! Je durft het tenminste eens zeggen, nog maar eens. Elke keer je een recept post of leuke instagram foto’s, denk ik goed voor haar. En tussen de lijnen komen je zorgen wel eens piepen. Ik hou mezelf voor niet jaloers te doen bij internet happiness maar blij te zijn voor de mensen, dat ze het goed hebben. En nee, het echte leven is niet altijd joy joy joy, maar we hebben die instagrammomenten wel nodig. En voor de rest doen we ook maar wat.
ik geef je bewondering, om zo open deze blog te durven posten; ikzelf volg maar 5 blogs (waardoor die van jou, van BFF H, van mijn zus, van Jasper en Verne wegens zalige pen, en van de juf van mijn eigen Jasper) en zelfs daar probeer ik met moeite een evenwicht in te vinden. het is zo verleidelijk om steeds maar meer te piepen naar het groener gras net naast de deur dat je het kleine zonnetje op je eigen gezicht in je eigen huis zou uit het oog verliezen.
het overaanbod aan overal bereikbaar zijn, alles te kunnen meevolgen en steeds maar meer en meer alleen maar de schone schijn tonen aan de Buitenwereld stoort me ook een beetje. maar het is verleidelijk om erin mee te gaan.
dus probeer ik neen te zeggen, de ‘moderne’ smartphone mét internet ’s avonds maar 1x of liever nog helemaal niet meer na te kijken en allerlei apps te weren uit mijn wereld. het lukt, met mate.
een beetje bewustzijn is zeker nodig, zodat we weer meer in het nu kunnen leven én genieten. en beseffen dat het heus niet altijd allemaal perfect hoeft te zijn, zolang we er zelf maar gelukkig van worden/zijn!
dankjewel – je maakte toch even wat stilstand bij mij teweeg alleszins
ik ga binnenkort nog eens naar de zelfpluktuin (dankzij de tip van jou!), zonder ergens grote melding hiervan te zetten (dit laat ik aan andere mensen over), maar wél met veel plezier en heel veel fotootjes om in te plakken in ons eigen album :o)
Ik heb er een haat liefde verhouding mee met al die mooie plaatjes. Soms wordt ik er misselijk van, soms jaloers, soms blij en soms werkt het nagenoeg zelfs inspirerend… Soms doe ik er hard aan mee en soms laat ik me er zot mee maken. In ieder geval bewonder ik (nogmaals) je eerlijkheid en sta ik naast voor de hoop op meer eerlijkheid, hard maar ook zacht. Ik hoop dat het aanstekelijk werkt en dat alles snel goedkomt met je kleinste liefste man.
en wat je rommelige foto betreft dat valt nog heeeel goed mee hoor ;)
Herkenbaar, zeer, alles. Waarvoor dank!
Ik zie u graag Kelly! Klinkt misschien raar van iemand die je niet kent (een vrouw dan nog ;-) ), maar ’t is toch waar. Ik heb nog niet zo heel lang geleden je complete bloggeschiedenis na elkaar gelezen, en sindsdien is jouw blog mijn inspirerende plek op het internet. Ik ben zéér blij telkens je een stuk schrijft als dat van vandaag, je helpt zoveel mensen hier zoveel mee, daar ben ik van overtuigd. Ik worstel een beetje (veel) met dezelfde dingen als jij in het leven, en ik weet dat mijn vriendinnen dat ook doen, en we steunen elkaar daarin. Maar zo iemand “op het internet”, die je niet kent, dat die daarvoor durft uitkomen, dat steunt mij minstens evenveel. Dus: ik zie u graag! Bedankt! :-)
Wederom hoera voor Liltith!
Ik volg je blog al sinds ik ‘stoppen met shoppen’ las in de Standaard. Ik viel toen voor de zin dat je moest stoppen met schoenen kopen voor je elegante zelf, en dat je meer moest zorgen voor je dagelijkse, lompe zelf.
Ondertussen weet ik ook waarom ik je blog zo graag lees. Net omdat je durft toegeven dat het leven soms verdomd lastig is. Ik heb nog nooit goed “happy happy joy joy”-mensen kunnen verdragen. En sinds ik zelf mijn twee baby’s verloor, loop ik nog meer weg van ‘kijk eens hoe fantastisch mijn leven is’- en ‘het leven is maar wat je er zelf van maakt’-blogs. Ik heb veel meer aan mensen die hun kwetsbaarheid niet verstoppen: ik vind die veel interessanter en veel inspirerender. En het is zoals je zegt: er is veel te weinig plaats voor imperfectie, voor struggle, voor verdriet, voor angst. Daarom ben ik extra dankbaar dat jij blogt op je eigen Lilith-manier. Hoe meer mensen je lezen, hoe meer mensen daar iets van kunnen meenemen!
Het zal je niet verbazen dat ik alleen maar hard kan applaudisseren voor dit blog. Ik word doodnerveus van perfect ogende blogs en instagram-accounts. En je wéét dat je de rest niet ziet maar ik wil het zo graag wél zien! Ik wil echte mensen lezen en volgen, niks meer en niks minder. Ik worstel er zelf eerlijk gezegd erg mee en toon zelf met opzet wel mijn onzekerheden (zie blog). Ik hoop dat velen inderdaad ook steeds wat meer zullen tonen wat er buiten het instagram-gefilterde-plaatje gebeurt.
Pfff, ik had hier een gans stukje geschreven, maar je hebt alles eigenlijk perfect verwoordt. Alweer :)
Rest mij nog: dat alle kindjes gezond en gelukkig moge zijn, of de living ontploft is of niet. Zelf mama zijnde van een zoontje, weet ik nu dat dit het enige is dat nog telt. En liefde natuurlijk. Altijd de liefde.
Dat heb je weer heel goed verteld, verdorie.
Ik geloof sterk in: “lk huisje heeft zijn kruisje”; iedereen krijgt zijn deel in het leven en iedereen probeert er een beetje het beste van te maken.
Het is zeer fijn/leerrijk en ook wel inspirerend, om eerlijke verhalen van andere moeders te lezen. Tegelijk hou ik ook van schoonheid en is het soms een escape om mooie plaatjes te kijken en te dromen.
Maar instagram heb ik niet: altijd die filter over de foto’s. Ze zien er daardoor nog opgekuiste uit dan het gewone beeld. Blijkt letterlijk en figuurlijk te zijn; gefilterd.
Boenk erop!
Wij doen allemaal maar wat, trouwens.
Mijn blog is ook meestal vrolijk getint, omdat dat leuker is voor zowel auteur als lezers. En omdat de leuke dingen de zaken zijn die ik wil onthouden. Maar ik kan ook al eens laten merken dat hier niet altijd alles op rolletjes loopt (“Ploetermoeder”, “Reality? Check!”). En dat is een understatement van jewelste, wij zitten al even vaak eens met de handen in het haar, soms tot in de haarwortels, als elke andere mens. Dat is nu eenmaal het leven!
“En als uw maten plots pinterestlevens beginnen te leiden”: mooi verwoord. Vind ik ook soms ergerlijk (het leven is géén wedstrijd!) maar deep down weet ik dit: elk huisje zijn kruisje, elke medaille zijn keerzijde. Daar ben ik van overtuigd!
Misschien is dit wel waarom ik van blogpauze doe. Dank, ik stuur de mensen naar hier als ze weer rond mijn oren zagen.
Je hebt keihard gelijk. Veel schone façades, maar wat daarachter schuilt, dat weten maar weinigen.
Mooi geschreven! Ik vind blogs waarop niet alleen de mooie momenten in het leven beschreven worden maar ook de minder mooie momenten vaak erg bijzonder om te lezen. Een echte aanrader wat dit betreft is het Nederlandse blog stukjebijbeetje, waarop naast alle leuke dingen ook de minder leuke dingen aan bod komen, zoals in de volgende twee blogjes.
http://www.stukjebijbeetje.com/2014/05/naakte-waarheid.html
http://www.stukjebijbeetje.com/2012/06/terug.html
Zeker de moeite waard om eens een kijkje op te nemen!
Mannen………
Als man zijnde zit je helemaal vast in de spiraal van Uber positiviteit.
Laat staan dat je zegt dat je een slechte dag hebt , de wereld rondom mag geen teken van zwakte herkennen.
“Human” Resources is ervoor te zorgen dat je prestaties verbeteren , dat je “Uberder” kan worden zodat je kan toetreden tot het selecte groepje van de “Ubersten”.
Aan de top is het mooi ?
Waarom ben ik a-sociaal ? Simpel , omdat mensen niet aanvaarden om wie ik ben. (buiten mijn kids natuurlijk) Mensen willen zich wentelen in positiviteit , hun ervaring , de eigen “posi-oplader” en gaan daarom de negativiteit opzij. Ik heb al problemen genoeg ?
Alles is zo herkenbaar : het ervaren, het ondergaan en weer doorgaan , het uiten ook naar buiten , ….
Ja , jouw negatieve wereld is voor mij een paradijs ;-)
proficiat met je Blog !
Het probleem is van alle tijden. Als we een mooi huis zien, vragen we ons zelden af of de mensen achter die gevel ook gelukkig zijn. (Mijn advies: zoek het mooiste huis in de straat en ga daar recht tegenover wonen. :-) )
Zoals ook uit de andere commentaren blijkt, hebben je lezers veel respect voor je keuzes. Ook zonder de details te delen, laat je geregeld expliciet merken dat je een selectie maakt. Reality: checked! En doordat je soms dit soort bedenkingen opschrijft, lezen we je andere stukjes ook anders, denk ik. Het maakt jouw plaatjes – perfect gekadreerd of niet – minder ééndimensionaal.
Hewel , ik ben dat plan als we naar phuket gaan! Op idyllische foto’s zie je de james Bond rock, en als je je omdraait zie je hele meutes toeristen en kraampjes die vanalles verkopen. ik ga de twee tonen, ik vind het belangrijk een juist beeld te geven. Wat Thailand is niet alleen, mooie stranden, en grote cocktails, maar ook prostitutie en armoede, en vuile straatjes, ( waar ik dan weer graag inloop om te fotograferen!
Je hebt helemaal gelijk. Alleen heb ik vaak het omgekeerde gevoel, dat ik te veel de negatieve dingen beschrijf op mijn blog, terwijl ik natuurlijk best blij ben met het leven dat ik heb.
On a side note. Van een moeder van grote kinderen (en met een blog die nu compleet stil ligt wegens geen zin in). Hoe groter mijn kinderen werden, hoe moeilijker ik het kreeg met dingen schrijven over hen. Hun privacy, weet je wel, en ooit gaan ze toch lezen wat je allemaal geschreven hebt. Ik kan me voorstellen dat, als ze klein zijn, er weinig barrières zijn om te schrijven. Maar let inderdaad op. Met negatieve dingen. Met dingen waarmee gelachen kan worden. Later gaan zij zelf daar misschien niet zo heel hard mee kunnen lachen. Ik ben nu blij, dat ik niet zo heel veel geschreven heb over hen.
Dus ja, hou het maar bij de fijne momenten met je zoontje, dat hij en jullie huis en jullie zelve allemaal mooi blinken op de foto.
We weten wel dat het overal niet altijd even leuk is. Ook bij jullie niet.
En ook bij mij niet, hoor :-)
Ik schipper er ook steeds tussen, eerlijk zijn en niet té veel blootgeven.
Leuk bloggen zonder miss-perfect-life te lijken.
Moeilijk.
Graag gelezen! Ik stel voor dat elke blogster haar woonkamer eens post of op instagram zwiert, om te bewijzen dat het niet overal perfect is. I’ll do! Ik zit soms ook te staren naar Pinterest foto’s van prachtige interieurs en besef keihard dat ik content moet zijn met het huis dat we hebben. En ja, daar ligt soms veel rommel en we hebben een keilelijke vloer! En onze kindjes hebben ook hun loeten, maar zijn doorgaans wel gelukkig en hebben wel een leuke mama en papa, net als bij jullie!
O, zo waar, zo waar. Ik kan enkel voor mezelf spreken, maar ook ik worstel met dingen waar maar heel weinig mensen vanaf weten. Ik schaam me te hard om er ineens een FB-post (bij gebrek aan blog) aan te wijden, zeker omdat hij echt zou opvallen tussen de ‘Een weekend Barcelona!’, ‘Hoera! IJsje eten in de zon!’ of ’trots op haar vierjarige dochter!’-statusupdates. Maar soms smokkel ik wel eens iets binnen, en meestal wordt het nog geliket ook. ;-)
Je leven rooskleuriger voordoen dan het is, is menselijk. Echt contact zoeken en niets voorliegen, is dat ook. Ik denk dat iedereen zich wel eens afvraagt waar je de grens legt. Ik begrijp dat je niet alles met ons wil delen, zeker omdat niet iedereen hier een blog heeft waarop ze (hij?) alles deelt. Want hoe je het ook draait of keert, eerlijk zijn is makkelijker (en aangenamer) als de andere dat ook is.
Hoedanook hoop ik dat de gevechten die je nu voert, tijdelijk zijn, en als ze dat niet zijn, dan hoop ik dat je een manier vindt om ermee om te gaan. Gek eigenlijk, want ik ken je niet. :-) En toch wens ik het je toe, omdat ik veel van mezelf herken in jou misschien … Behalve van dat rommelig huis, want ik heb eerder het omgekeerde – en geloof me, dat is ook geen pretje.
Gek, eerder deze week gooide ik nog gefrustreerd mijn tablet opzij na het lezen van enkele blogs van mensen die het precies allemaal veel beter voor elkaar hebben dan ik. Die met jonge baby zoveel meer met hun vrije tijd lijken te doen, terwijl ik bij (veel) momenten lui met mijn eigen baby in de zetel hang en niets ‘creatiefs’ meer lijk te doen. Ik laat mijn hoofd zot maken door anderen die enkel het beste tonen terwijl ik er eigenlijk best vrede mee hebt dat ik, ondanks mijn enorme controledrang, toch niet alles onder controle heb. Leuk om hier eens te komen lezen, in de ‘echte’ wereld. Dat evenwicht is moeilijk, maar van jouw blog word ik toch nooit depressief… :-)
Kelly, ik volg je nu een paar jaar… zalig mee genieten maar ook mee pijn hebben en auw zeggen. Helemaal meegezogen in wat je vertelt, hoe je over alles kan meepraten… Knap!.
Toen je ineens (voor mij toch ineens ;-) zwanger was….Ik duimde keihard voor je, ik wenste (en wens jou nog) zo hard al het beste toe.
Als single, zonder kinderen (maar mét een kinderwens die niet meer kan vervuld worden)… is het soms hard.
Maar dan ben jij er, helemaal jezelf. Met jouw wensen en verlangens, je geweldige Dexter en Youri, prachtige verhalen. En ik geniet ten volle mee… Maar vooral ook omdat jouw eerlijkheid me soms tot tranen toe beroert. Ik kan jaloers zijn op die heerlijke foto’s en verhalen (jaloers, maar ook blij, voor jullie maar ook voor mezelf, omdat ik mee mag delen). Jouw kwetsbaarheid, je openheid. Chapeau meiske.
Over het gras dat groener is aan de andere kant, maar ook Dexter die je deelt (en die mijn hartje doet smelten en me meer dan eens een grote smile bezorgt (en tegelijk ook die steek in mijn hart). Jij weet zo’n knap evenwicht te bewaren. Ik zoek je op en kijk uit naar je verhaal. Omdat het zo echt is. Omdat het niet alleen maar ‘etalage’ is. Je mag gerust de binnenkant voor jezelf houden, uiteraard. Maar het feit dat je deelt dat er ook een andere kant is, een beetje donkerder soms. … het maakt je nog zoveer schoner. Dank je, Kelly. Dank je.
Ik moest vanmorgen bijna wenen van jullie lieve comments. :)
Ge kunt maar uw best doen, denk ik, en af en toe merci zeggen. Dus merci! ;)
Blijven relativeren…: the grass is greener on the other side because of all the shit they have.
Mijn blog ligt ook een beetje stil omdat ik het niet meer altijd goed weet. Wat te delen: de mooiste foto’s en succesverhalen ? Ijdel gestoef, schijn bedriegt? De blunders en mindere momenten? De andere personages uit mijn levensverhaal zijn daar meestal niet mee gediend. En over de neutrale onderwerpen hebben anderen meestal al eerder en beter geschreven.. zoals dit topic hier bijvoorbeeld, waarvoor dank :-)
Juist om die semi-fake wereld die gecreëerd wordt op Facebook ben ik ermee gekapt. Ik werd er bijna zelf ongelukkig van. En het is inderdaad perceptie en je moet dat leren kaderen, maar ik probeerde dat dan een tijdje en lachte dan in mezelf, maar na een langere tijd bleef dat knagende, geïrriteerde gevoel terugkomen. Instagram is net hetzelfde, maar daar krijg je gelukkig niet die 169 foto’s van de bomma die 80 is geworden. Soit, ik begrijp je stukje volledig en probeer ook om niet te spectaculair te gaan doen in het leven/op het internet. De gewone dingen zijn meer dan goed genoeg.
Het is fijn dat het wereldwijde web een inspirerende plek is. Of het je nu motiveert om gezonder te eten, je huis her in te richten of simpelweg je bureau eens op te ruimen. Ik volg nogal veel mensen met prachtige feeds op diverse sociale media. Maar na een tijdje wordt het zó uniform. Ik heb het gevoel dat ik al 7.000 foto’s gezien heb van groene smoothies in een glazen bokaal of plaatjes van een clean bureau met Apple computer, hip magazine, boeket verse bloemen en een gezond sapje. En dan kijk ik naar m’n eigen bureau/keukentafel en zie ik een bekruimelde hp-laptop, 2 blikken Cola Light en een reep melkchocolade… Op zich heb ik geen probleem met al die gestylede foto’s. Maar het is zo verfrissend als iemand eens het leven laat zien zoals het is, zoals op jou blog Kelly. Zonder daarom álle was buiten te hangen, want dat verwacht ik evenmin. Ik kan me inbeelden dat het een moeilijk evenwicht is. Maar je weet die balans wel mooi te vinden. Dus blijf ik hier graag terugkomen!
Je bent nu al een tijdje en blijft mijn grote voorbeeld!
Zo lief, Milie! :)
Fijn dat je dat schrijft, Lilith, ik denk dat dat voor veel mensen een hart onder de riem is. Ikzelf heb daar echter geen problemen mee, met dat ‘groenergrasgevoel’, ik ga er eigenlijk nooit vanuit dat het bij een ander beter is dan bij mij. Dat andere kindjes niet zagen of ambetant doen, dat anderen hun huis proper opgeruimd kunnen houden of erin slagen om zeven dagen per week een lekkere én voedzame maaltijd op tafel te toveren. Iedereen doet maar wat hij/zij kan, en sommige mensen slagen daar al beter in dan andere, maar dat wil ook niet zeggen dat zij gelukkiger zijn. Maar tóch is het goed dat dat af en toe ook eens echt letterlijk gezegd wordt …
héhé en oef! ;-)
Gewoon, bedankt!
Wat Lies schrijft, ik denk eigenlijk nooit dat een ander het beter heeft, en ik hou van mijn rommelige huis vol speelgoed.
Ik hoop dat Dexter het goed stelt en dat de problemen van tijdelijke aard zijn.
Meid, wat hou ik van je blog :) De kracht van woorden, onderschat ze niet. Je geeft ons allemaal een glimlach (zelfs met een blogje dat misschien niet helemaal “happy” is) en dat hebben we allemaal wel eens nodig.
Wat leuk om lezen, Anna, dankjewel!
Goh boenk er op… Mijn facebook bestaat ook vooral uit foto’s van de kids.. Meestal happy kids.. Dat ik 1 jaar na de geboorte van mijn jongste de pedalen kwijt was, staat er niet op.. Op woensdag bevallen met keizersnede van mijn jongste en op dinsdag terug aan het werk.. Goh amai Isabel doet het weer, Isabel is sterk.. blabla.. Maar na een jaar was de lont op.. Plots stond ik aan de kassa van de Spar en dacht ik dat ik ging sterven.. Geen adem, ik voelde mij wegglippen en dacht dat ik ging sterven.. Door de schrik ging ik hyperventileren.. Huisarts nog net kunnen bellen, ambulance toch nog afgewimpeld en met telefoon in de hand toch nog naar huis gereden met mjin huisarts aan de lijn… Nu vind ik dat natuurlijk totaal onverantwoordelijk als je weet dat de jongste bij mij in de auto zat.. Maar de mensen vonden mij zo sterk.. Isabel kan alles aan… Mijn vrienden weten dat ik er door heb gezeten.. anderhalf jaar pillekes om kalmer te zijn en ik moest mijn rust weer vinden.. Ik kan nog staren naar perfect afgewerkte opgeruimde livings.. en ik kan mij nog altijd druk maken als het bij ons weer eens vol ligt met speelgoed.. maar ik kan nu wel zeggen Foert! Sedert een paar maanden neem ik geen medicatie meer en het gaat. Ik moet alleen regelmatig zeggen tegen mezelf, elders is het ook niet perfect.. en diep inademen .. Eén keer om de zes weken ga ik naar de leesclub.. tijd voor mezelf… en eerlijk, ik zou eigenlijk wat meer Me-time moeten inlassen..
Amai Isabel, dat wist ik niet. Misschien moeten we om de drie weken leesclub doen voor nog meer me-time. ;)
Soms, heel soms, denk ik dat mensen echt zitten te wachten op mijn blog. Als die zou bestaan, tenminste.
Als werkende moeder van 7 kinderen ligt mijn huis er soms ook “ontploft” bij. Maar dan niet zoals bij jou, waar ik echt eerlijk waar naar de na-foto aan het zoeken was, ik zag alleen maar een opgeruimd huis. Nee, moet je hier komen; 3 pubers die niet weten wat beddengoed verwisselen is (stinken!!), wiens kamer een grote voorraadkamer is aan cola-blikjes, appels in alle stadia van opgegeten-zijn, enz, en vier kleuters die houden van spelen. Heel erg veel houden van spelen. Van binnen spelen en van buiten spelen, en die dat elke tien minuten kunnen wisselen. Die het erg gezellig vinden als de honden ook mee naar binnen komen, de honden vinden dat trouwens ook gezellig.
Moet je nu kijken, met elke avond een soort van proclamatie, doktersbezoek, tandarts, oudercontacten, naschoolse activiteiten, en vooral: manlief die deze week afwezig is. Geweldige man :-)
Ik kwam dit filmpje tegen zonet en moest aan deze blogpost denken.
http://sploid.gizmodo.com/this-is-why-you-shouldnt-take-peoples-lives-in-facebook-1595563358
Zo pijnlijk waar.
Wauw, gewoon wauw. Wat fijn om dit te lezen. En alle reacties. Ik kom hier precies laat mee af, maar wat geeft het.
Ik ben dus écht niet de enige die beïnvloedt wordt door al die perfecte plaatjes, wat een opluchting.
Ik ben sinds vorige week dring-end op zoek naar een smartphone (ik heb nu nog zo’n oud Nokia ding dat alleen kan bellen en smsen). Niet omdat ik dat schoon vind. Of handig. Of niet omdat mijn Nokia versleten is (die gaan niet kapot he!). Wel omdat ik vind dat ik dringend mee moet Instagrammen, Tweeten, en wat nog allemaal.
Omdat ik vind dat ik ook zo’n perfecte plaatjes moet delen, om mezelf op de kaart te zetten. Omdat ik perfect wil zijn, in andermans ogen. Omdat die schone plaatjes mijn ogen uitsteken en omdat ik ook zo wil zijn.
Misschien moet ik nog maar eens lief kijken naar mijn Nokia, en beseffen dat bellen en smsen me ook al ver brengt..