Vrijdag geleverd bij de meeste boekhandels, al hoor ik dat je bij sommige winkels nog geduld moet hebben tot maandag of dinsdag. Maar het is er dus, en ik ben ongelooflijk content met hoe het eruit ziet en ruikt en voelt en leest. De afgelopen dagen waren veel signeren, veel adreslabeltjes printen en postzegels plakken, en heel veel heel blij zuchten. Het is er, en het is de max om op Instagram foto’s te zien van mensen die hem aan het lezen zijn.
Bijzonder benieuwd wat jullie ervan vinden, dus voel je vrij om te reviewen op Goodreads, een foto te posten op Instagram (onder #blogboek) of me op een andere manier te laten weten wat je ervan vindt.
Bestellen kan nog altijd via deze site. Ik krijg ook soms de vraag hoe het zit met Nederland, en daarvoor verwijs ik door naar Bol, die hem al aan het leveren zijn.
Dat praten, dat gaat hier steeds beter en indrukwekkender, hoewel Dexter op dit moment vooral in een fase zit waarin hij negentig procent van de keren “NEEEEEN!” en “NEEENENEENEEEENEEEN” zegt. Een greep uit de rest van het kind zijn repertoire dringt zich op, al was het om die eindeloze en vooral hersenverlammende fase wat te vergeten. #piehoew Ondertussen is hij twee en ergens tussen twee en drie maanden in.
“Mama, niet doewen!“, als ik lief over zijn rug wrijf.
“Het is een mooie, mooie mama“, terwijl hij op mijn schoot zijn fles zit te drinken.
“Kijk! Een mutsje voor de brommer!“. *wijst naar een helm*
“Een zandkasteel, mama!“. *wijst naar een dobbelsteen*
“De bijtring moet in de disco“. Hij bedoelt de diepvries.
“Bumbabeloe, wie is die kleine klaan?“.
“Ik heb pijn aan mijn haar“. Duidelijk een kind van zijn moeder.
“Detter kan niet kiezen”, als antwoord op de vraag “Welke sticker wil je?” nadat hij op het potje is geweest.
“Wel smijten“, als antwoord op de zin “Dexter, je mag niet gooien!“.
“De zon moet wegschijnen“, als de zon in zijn ogen zit.
“Ik ben een prot aan het laten.”
“Detter is Tapa“. Dexter noemt zichzelf al een paar weken Tapa, en ik heb geen idee waarom.
“Ikke wil wenen“.
“Mama’s armpjes zijn zo zacht“, volledig vertederd.
“De garnaal is een mooie spin“. Waarop de vader: “Dat zal de garnaal graag horen“.
“Mama heeft een dikke buik“. *wijst naar mijn borsten*
“Maar noe niet!“. Als antwoord op zo goed als alles. “We gaan dan naar de crèche“. “Maar noe niet!“.
“Lucy!“, op de vraag: “Hoe gaan we jouw brandweermanpoppetje noemen?“.
“Kijk, mama heeft een staartje!“. Aan de achterkant van mijn nieuwe trui hangt een rits, namelijk.
Koddig toch he, tweejarigen, als ze u niet zodanig tot waanzin drijven dat je het liefst zou lopen tot je geen land meer ziet?
Meer Dexter spreekt?
Dit is deel 1, en dit deel 2.
Ik heb het voor jullie gecheckt: het is bijna twee maanden geleden dat ik nog eens een linklove op de wereld heb losgelaten. Er zat dan ook een halve maand verlof in die twee maanden gepropt, maar toch: dringend tijd voor wat leuk linkmateriaal.
seal yells and sighs like a man. Ik snap niet dat ik de beste 12 seconden van Youtube niet kende. De geruchten dat ik er twintig keer na elkaar naar durf te kijken zijn misschien wel gegrond.
To read: ik kijk vreselijk hard uit naar de nieuwe van David Nicholls, die eind september uitkomt. Blijkt dat ik een eventuele tweede zoon Douglas zal moeten noemen. Naast alle fictie die op mijn to read staat wil ik binnenkort ook eens beginnen aan #girlboss.
To cook: met dit weer krijg ik eigenlijk vooral zin in dit soort stoofpotjes en soep. Deze panzanella ziet er ook wel lekker uit.
Oke, wat was dat allemaal? Mijn poetsvrouw kwam net op tijd uit verlof om mijn huishouden van de totale ondergang te redden, en nu het boek volle bak in druk is is het tijd om adem te halen en weer wat te focussen. Op mijn eten, bijvoorbeeld. Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen weken alleen maar pasta met tomaten heb gegeten. Op zich niet eens zo’n brol in vergelijking met echte die-hard brol, maar ik had gewoon geen tijd noch goesting om harder na te denken over mijn eten. Compleet inspiratieloos, ik.
Ik heb wel geprobeerd om het niet al te hard uit de hand te laten lopen. Snel moet niet altijd ongelooflijk ongezond zijn. Een van de dingen die ik heb getest en goedgekeurd waren pizza’s gemaakt van courgette. Zo simpel als het klinkt, maar toen ik een foto op Instagram zette vroegen verschillende mensen me naar een recept. Bij deze:
Ongelooflijk simpele maar lekkere gezonde pizza van courgette
Een halve dikke courgette, in schijfjes van een centimeter.
Passata
Gedroogde oregano
Geraspte kaas
Wrijf de schijfjes in met olijfolie aan beide kanten, bestrooi met peper en zout. Leg op een bakplaat en laat aan elke kant vijf minuutjes garen onder de grill van een voorverwarmde oven van 220 graden. Haal uit de oven om te checken of ze niet meer te hard zijn, doe er anders nog een paar minuutjes bij. Beleg met passata, oregano en geraspte kaas en laat nog enkele minuten garen onder de grill tot de kaas mooi gesmolten en goudbruin is.
En dadist! Ook perfect als hapje, lijkt mij.
Nog courgette over? Dorien maakte een erg leuke blogpost met tips om die op te gebruiken.
Allez kom, we hebben ondertussen lang genoeg gewacht, vind ik. We weten ondertussen dat het Blogboek 240 pagina’s telt en zo’n twee centimeter dik is. Dat is behoorlijk wat inhoud, en aangezien ik geen gigantische lappen tekst wilde zonder tekeningetjes ging ik op zoek naar iemand die mij kon helpen. Die uitverkorene vond ik in de vorm van de fantastische Leen De Pelseneer, die mij hielp bij het ontwerpen. Ik had immers nogal wat dingen in mijn hoofd, en zoals dat gaat moesten die eruit. Het Blogboek telt acht hoofdstukken, telkens rond een thema dat bloggers aanbelangt. Je stem en focus vinden, unieke content maken, zorgen dat mensen komen lezen en reageren, een blog opzetten, geld verdienen, en nog enkele meer. Elk hoofdstuk begint met een quote, want ik vind dat tof.
Ook al zo tof: mijn fantastische bloggerspool. Een tiental bloggers die tips geven over zaken waarin ik minder thuis ben. Wil je weten hoe en wanneer je je gekregen lippenstiftjes best kunt fotograferen, hoe je je naam bedenkt of welke problemen mensen die al jaren bloggen op hun pad vonden? Dan hebben zij een inspirerend antwoord.
Het blogboek staat ook vol tips en bakken inspiratie. Elk hoofdstuk heeft een pagina met vijftien ideeën voor je volgende blogpost, om maar iets te zeggen. In totaal zijn dat meer dan honderd aanzetjes voor als je in een blogdip zit. Geen dank, jongens, geen dank!
Wie even geen zin heeft in lezen kan ook gewoon naar de prentjes kijken. Van ik die mijn tanden poets, bijvoorbeeld. En voor de rest: heel veel lijstjes met mijn favoriete apps, tips voor time management, het gebruik van Evernote, lijstjes om in te vullen zodat je je richting kunt bepalen, enzovoort, enzoverder.
Het boek ligt op 1 september in de winkel en is zo mooi uitgegeven dat het volgens mij en iedereen die het al heeft kunnen inkijken zijn 24,95 euro helemaal waard zal zijn. Ik vind het allemaal vreselijk spannend en popel me een ongeluk.
Bestellen (al dan niet gesigneerd) kan nog altijd via lilith@talesfromthecrib.be.
Toen mijn moeder dertig werd was ik acht. Laat die zin even op u inwerken. Toen mijn moeder dertig werd was ik acht. Ik herinner me die dag nog omdat mijn moeder er een behoorlijk drama van maakte, van dat dertig worden. Dertig worden was vreselijk, vond ze. Dat herhaalde zich tien jaar later, want veertig worden vond ze zelfs nog vreselijker. Ze raakte er ook snel weer overheen, daar niet van, maar dat verjaren, dat ging bij mijn moeder nooit helemaal van harte.
En toen kreeg ze op haar zevenenveertigste te horen dat ze nooit vijftig zou worden. Ze zou zelfs nooit meer verjaren, maar dat het zo drastisch zou uitdraaien, dat wist ze toen gelukkig nog niet. In die heftige periode zei ze „Nu zou ik blij zijn dat ik nog zou mogen verjaren”. En man, wat waren wij blij geweest met haar.
Vorige week stond ik in de badkamerspiegel naar mijn slapen te staren. Ik, die mijn haar al verf sinds ik vijftien ben, had het de laatste maanden zo druk gehad dat mijn natuurlijke haarkleur plots weer naar de oppervlakte kwam. En terwijl ik er domweg van was uitgegaan dat mijn natuurlijke haarkleur nog steeds potsuikerkleur was, zoals mijn oma mijn asblonde haar altijd noemde, bleek dat de tijd ervoor heeft gezorgd dat het op verschilllende plaatsen muizengrijs is geworden. Daar kon ik dus wel naar blijven kijken.
‚Blij zijn dat je mag’ is één van de dingen die ik heb overgehouden aan mijn moeder verliezen op mijn vijfentwintigste. Blij zijn omdat je grijs mag worden. Blij zijn omdat je lang genoeg mag leven om elke ochtend te voelen hoe lang je al leeft. Blij zijn omdat je weet dat je bij de gelukkigen bent die grijs mogen worden.
Keeping it real, y’all.
Maar vandaag word ik dus 33.
Geen drama.
Wel dankbaar dat ik mag.
(Niet dat ik mijn haar niet meer heb gekleurd, trouwens.
Muizengrijs, dat staat mij dus echt voor geen meter.)
In Reading Between The Wines zijn we niet enkel intelligent.
Tijd voor een nieuwe rubriek waar ik persoonlijk zeer opgetogen over ben. Het is een enorme zegen om deel uit te maken van een clubje lezende vrouwen. Ik weet dat, want ik was daar jaren nogal van verstoken, van mensen die graag lezen, en die herinneringen komen boven als ik mails krijg met smeekbedes als “Zeg mij eens wat ik moet lezen, want ik wil na jaren herbeginnen en ik heb geen idee wat goed is en wat complete bagger”. En omdat ik zelf graag boekenrubrieken lees dacht ik: waarom maken we niet gezamenlijk misbruik van mijn fijne madammen en hun al even fijne boekenexpertise?
In deze nieuwe rubriek dus vanaf nu elke maand boekentips van de fantastische leden van het leukste leesclubje van het land: Reading Between The Wines. Anouck bijt de spits af, omdat zij de eerste was die na mij de boekenselectie op zich nam, back in the day.
Ik ontmoette Anouck (32) op onze eerste leesclubavond, nadat zij een paar maanden eerder vanuit Brussel naar Ieper was verhuisd. Ja, sommige mensen doen zo’n dingen, en mijn leesclub en ikzelf zijn daar in het geval van Anouck allesbehalve rouwig om. Al was het maar omdat ze al heel haar leven leest dat het geen naam heeft, en daardoor een indrukwekkende bron van boekentips is voor ons allen. Dit voormalige lid van de kinder- en jeugdjury (lees: een leesclub met minder wijn dan die van ons) heeft altijd een boek in haar handtas zitten en leest zo goed als alles, van klassieke romans tot crimi, maar zelden pulp of vertalingen. We hebben het hier over enkele onverwerkte trauma’s wat die laatste betreft, en kijken niet specifiek in jullie richting, Pieter Aspe en E. L. James.
Als Anouck niet leest brengt ze tijd door met haar prachtige Anaïs (bijna 2) of werkt ze als project manager internationaal ondernemen bij VOKA . En om haar interesses nog wat verder te kaderen: na haar studies Politieke Wetenschappen twijfelde ze tussen Diplomatie of Rechten. Het werd het laatste, wat haar een half jaar in Chicago en heel wat internationele contacten opleverde. Daarna werkte ze zes jaar voor een Amerikaans advocatenkantoor. Om maar te zeggen: die vertalingen zijn ook gewoon helemaal niet nodig voor een naar eigen zeggen geweldige Anglofiel als Anouck.
Andere wetenswaardigheden: Anouck leest elk boek waar ze aan begint uit, of ze het nu goed vindt of niet. Boekentips haalt ze uit de Standaard der Letteren, bij haar moeder die al even graag en veel leest als zij, op sites als The Millions, Goodreads of de boekenpagina’s van The Guardian en de New York Times. Ze is ook fan van goede boekhandels als Theoria, Paard Van Troje, De Raaklijn, Waterstones, Passa Porta en Filigranes. Haar historisch leesdieptepunt vond plaats in het jaar waarin Anaïs werd geboren, toen las Anouck welgeteld één boek. We zijn een jaar verder en haar teller staat op vijftien. Er gloort dus hoop, jonge moeders.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik was bijzonder benieuwd naar de keuze van Anouck.
Dit moet je volgens Anouck lezen:
* Paul Auster, alles: „Om maar meteen tegen de regels in voor een auteur te kiezen in plaats van voor een werk. Auster heeft een boek of zestien geschreven, daar heb ik er meer dan tien van gelezen. Die vond ik allemaal goed. Veel van zijn verhalen spelen in New York, en combineren een element van absurditeit met geloofwaardige verhalen en zoektochten van gewone mensen. Wat Auster doet valt nergens mee te vergelijken, vind ik, omdat hij de grote thema’s aankaart en tegelijk erg toegankelijke verhalen schrijft. Zijn „In the Country of Last Things” is bijvoorbeeld een apocalypsverhaal over een plaats waar geen nieuwe dingen ontstaan, en mensen het moeten doen met wat er nog is. Sunset Park is recenter en alludeert op de credit crunch en de tijd waarin Obama werd verkozen zonder er expliciet naar te verwijzen. Zijn New York trilogie is ook erg de moeite, net als het werk van zijn vrouw, Siri Hustvedt.”
* De waarheid over de zaak Harry Quebert van Joël Dicker: „Recent gelezen in een genre dat ik niet meer veel lees omdat er behoorlijk wat brol tussen zit: de crimi-thriller. Het is een whodunnit die erg slim in elkaar zit, met een goede plot, veel lagen, een interessante opbouw en net voldoende spanning voor de lengte van het verhaal. Het is een lijvig boek van meer dan vierhonderd pagina’s, maar je vliegt erdoor. De sfeer die heerst in het kuststadje Maine doet wat denken aan Twin Peaks, en het feit dat dit boek al verschillende prijzen heeft gewonnen vind ik erg terecht.”
* Godenslaap van Erwin Mortier: „Een literair pareltje van het niveau van Elschot, Reve en Lanoye. Een vrouw van honderd kijkt terug op haar leven en de geschiedenis die ermee samenviel, het resultaat is een mix van persoonlijke gebeurtenissen en de grote evenementen die de vorige eeuw getekend hebben. Daarnaast zit het boek ook vol filosofische reflecties over de relatie tussen taal en werkelijkheid. Ik vind Mortier een van de grootste stylisten binnen de Nederlandse taal, en dit boek veruit het beste dat de Nederlandstalige literatuur de laatste jaren heeft voortgebracht.”
* Freedom van Jonathan Franzen: “Een van mijn absolute favorieten, omdat het een pijnlijk grappige tragikomedie is die het functioneren van moderne gezinnen enorm treffend weet te schetsen. De personages en hun kleine kantjes in combinatie met een hoop confronterende gedachtes zorgen ervoor dat ik nieuwe inzichten heb gekregen in onze maatschappij zoals die vandaag is. Ik vind dat straf, voor een fictieverhaal.”
* Sprakeloos van Tom Lanoye: „Omdat Lanoye, die als jonge kerel heel scherp en sarcastisch kon zijn, plots de mooiste en aangrijpendste ode schreef aan zijn moeder. Om zo’n verschillende werken te maken moet je wel enorm getalenteerd zijn. Ik vind Sprakeloos een zeer vertederend boek, over taal en wat het betekent als je je niet meer kunt uitdrukken, en meteen ook een van zijn beste werken”.
Van deze auteurs wil Anouck alles lezen dat verschijnt:
– Anna Enquist: „Omwille van haar haarscherpe analyse van karakters. “De Verdovers” over een associatie van anesthesisten vond ik erg verrassend”.
– Ken Follett: „Voor mensen die houden van historische fictie schrijft Follet erg toegankelijke boeken met goede personages. Je merkt dat hij zijn werk maakt van zijn research en er soms jaren mee bezig is. Ik hou van auteurs die hun huiswerk maken.”
Dikke merci aan Anouck, volgende maand is het aan Sarah. Hopelijk zijn jullie even benieuwd als ik wat dat gaat geven.
Hebben jullie al boeken uit de selectie van Anouck gelezen, of plannen? Ik lees het graag hieronder!
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!
Ik ken weinig mensen die zo zot zijn van water als ik. Als kind zat ik soms zo lang in zee dat het weinig scheelde of ik werd als vermist opgegeven. Een vis in de vorm van een meisje van zes. In mijn herinnering bracht ik dagen van acht uur door in het subtropisch zwemparadijs van elke Centerparcs die er bestaat, en vond ik ieder moment dat besteed moest worden aan iets anders dan zwemmen tijdverlies. Wildwaterbanen, bubbelbaden, golfslagbaden, in die tijd was ik pas echt gelukkig als ik naar chloor of zeewater rook.
En toen werd ik dik. Heel dik. Zo dik dat ik me steeds bewuster werd van hoe mijn buitenproportionele lichaam er moest uitzien in een badpak. Het weten en het ook met eigen ogen zien is evenwel iets anders, besefte ik toen er een week na wat mijn laatste keer Centerparcs zou worden een envelopje bij ons werd geleverd met de foto’s. Bij het zien van mijn vijftienjarige gigantische armen en billen op stilstaand beeld nam ik de beslissing om nooit nog een voet in een zwembad te zetten. Daarna werd ik steeds dikker en was het zelfs geen beslissing meer. Het was een noodzaak. Ik ging al bijna dood als iemand langer dan twee seconden naar mij keek, de gedachte dat ik daarbij alleen bedekt zou worden door een badpak was niet minder dan ondraaglijk.
Zo veel schaamte. Zo veel miserie. Al die jaren, waarin ik aan de kant bleef zitten als mensen gingen zwemmen. In de cafetaria, na een paar jaar liefst ook met lange mouwen, al was het zomer. Walging. Schaamte. Doen alsof je nu eenmaal niet zo’n zwemmer bent. Toen de gedachte aan een operatie om toch wat van mijn gewicht te verliezen begon te spelen maar ik bleef twijfelen maakte ik een lijst met dingen die ik ooit weer wilde kunnen doen. Naar een kledingwinkel gaan en daar iets uit een rek halen en erin passen. Het vliegtuig nemen zonder bang te zijn dat het stoeltje te smal zou zijn. Hetzelfde met een terrasje doen. En helemaal bovenaan die lijst: zwemmen.
Deze namiddag reed ik met mijn autootje naar het zwembad om er baantjes te gaan trekken, voor de tweede keer deze week, en bedacht ik me: er waren twee dingen waarover ik tien jaar geleden zeker was dat ik ze nooit nog zou doen. Zwemmen, en met de auto rijden.
Help me eens onthouden dat ik over dat laatste ook wel nog een en ander te vertellen heb.
Dexter, Maartje, en ik, in het provinciedomein van Kessel-Lo.
Leuven is een van mijn late liefdes. Tot eind mijn jaren twintig bracht het leven mij er nooit. Ik heb er niet gestudeerd, had er geen vrienden, kende de stad alleen maar van de Kotmadam (“Een propere Dijle, dat willen wijle!“). Bleek dat het leven Leuven gewoon nog even achter de hand hield, voor later. De laatste jaren is Leuven een stad geworden waarin ik kan arriveren, wat smsjes kan versturen en een uur of twee later kan zitten lunchen met heerlijke mensen. Zo’n steden zijn steden naar mijn hart. Toen ik vlak voor onze staycation een mail kreeg met de vraag of ze me van de reclameregie een plezier konden doen met een kort tripje Leuven sprak ik dan ook de magische woorden “Reken maar van yes!“.
Het toeval wil dat Youri al een tijdje wat dingen in Brussel wilde doen, dus het plan was: een dagje Leuven, een dagje in de hoofdstad. En zo geschiedde.
Onze eerste stop was de ViaVia in Heverlee, waar we hadden afgesproken met dat Maartje van Boekarest, wegens het café van haar broer, en zeer tof. Dat bleek te kloppen. Kathleen van Verbeelding had een punt toen zij de plek opnam in haar Lekker Leuven-lijstje.
Daarna trokken we- het was namelijk geweldig mooi weer- richting het provinciedomein Kessel-Lo. Dexter was zeer te spreken over het voeden van de eendjes en het zeer fijne speelplein, en wij dus ook. Dexter blij, wij blij. Zo gaat dat dan ineens.
Als hij oudere vrouwen kan versieren is hij er geweldig graag bij.
De dag ervoor had ik bij de lieve madammen van het geheime moedergroepje op Facebook gepolst naar kindvriendelijke restaurants in Leuven, en Mme Zsazsa en nog enkele anderen gaven aan dat het de moeite was om naar World Kitchen in Kessel-Lo te rijden. Ik reserveerde, en wijle weg!
Als ze bij het binnenkomen in een restaurant “Hut negen” zeggen, dan hebben ze mij dus al volledig mee. I’m easy like that.
The view vanuit hut nummer negen.
Het concept van World Kitchen is dat je in hutjes op kussens zit en daar heerlijke dingen eet. Ik bestelde op aanraden een veggie curry en had daar geen spijt van, Youri at iets met kip, Dexter smoefelde van alles wat. Heerlijke avond, daar. Prachtig weer ook, dat helpt.
Daarna trok het naar ons kindvriendelijke hotel in Leuven, waar iedereen keihard zijn best deed om het ons naar de zin te maken en zelfs Dexter heel flink sliep (toch altijd spannend, vind ik).
Hij had ondertussen een speelgoedje van Cars gekregen en vond het met voorsprong het beste hotel waar hij ooit mocht overnachten. Het was ook het eerste, maar toch.
Al een geluk dat Dexter ons door de winkel sleurde omdat hij zo snel mogelijk naar de “oude auto’s!” wilde, of ik had daar zeker vier maandlonen uitgegeven aan eten. Hashtag walhalla.
Daarna gingen we naar het Jubelpark, en genoot ik veel meer dan ik ooit had kunnen denken van Autoworld en het museum met de tanks en de vliegtuigen. Dat ik een kleine jongen aan mijn hand had die zijn ogen uitkeek kan wel geholpen hebben, maar ook zonder is het een erg indrukwekkende plaats.
Van Oasis mochten we ook nog naar de Panini Expo in Tour & Taxis, maar daar zijn we jammergenoeg niet meer geraakt omdat onze kleine man zo erg onder de indruk was van alle auto’s en vliegtuigen dat hij als een blok in slaap viel. Ik mag evenwel een family pass (geldig voor twee kinderen en twee volwassenen) ter waarde van 48 euro weggeven op mijn blog. Die kun je winnen door hieronder in de comments te laten weten wat het leukste is dat jij deze vakantie al hebt gedaan. Ik trek zaterdag een random winnaar.
Deze blogpost kwam tot stand in samenwerking met Novotel Leuven. Alle meningen zijn van mij.
Voor mensen die zo goed als niks gepland hadden beleefden wij een erg goedgevulde staycation. Die begon met de Nocturnes in Ieper, theaterwandelingen waar ik al lyrische dingen over had gehoord. Dit jaar dacht ik eraan om tickets te bestellen, en daar kregen we geen spijt van. Echt top, die nocturnes. Helemaal van onder de indruk, en dat was nog maar de eerste avond van ons verlof.
Dat verlof was ook etentjes met vrienden, picknicken in de zon, boeken lezen (Beautiful Ruins voor de leesclub, en nu het briljante We are all completely beside ourselves), na half zes rondlopen in een verlaten Bellewaerde park, potjestraining, tripjes naar zee, Balls ’n Glory, koffietjes drinken, een blitsbezoek aan Leuven (waarover meer in een volgende blogpost), en het huwelijk van de eeuw in de Ardennen. Hieronder mijn favoriete beelden uit een vakantie die razendsnel voorbij was, maar wel deugd heeft gedaan aan mijn hart en hoofd.
Ik ben helemaal klaar voor een nieuw blogseizoen, ik hoop jullie even hard.
Het Blogboek telt acht hoofdstukken, telkens rond een thema dat bloggers aanbelangt. Je stem en focus vinden, unieke content maken, zorgen dat mensen komen lezen en reageren, een blog opzetten, geld verdienen, en nog enkele meer. Elk hoofdstuk begint met een quote, want ik vind dat tof. 
Wie even geen zin heeft in lezen kan ook gewoon naar de prentjes kijken. Van ik die mijn tanden poets, bijvoorbeeld. En voor de rest: heel veel lijstjes met mijn favoriete apps, tips voor time management, het gebruik van Evernote, lijstjes om in te vullen zodat je je richting kunt bepalen, enzovoort, enzoverder.
Dit moet je volgens Anouck lezen:
Van deze auteurs wil Anouck alles lezen dat verschijnt:
Als hij oudere vrouwen kan versieren is hij er geweldig graag bij.
Hij had ondertussen een speelgoedje van Cars gekregen en vond het met voorsprong het beste hotel waar hij ooit mocht overnachten. Het was ook het eerste, maar toch.
Al een geluk dat Dexter ons door de winkel sleurde omdat hij zo snel mogelijk naar de “oude auto’s!” wilde, of ik had daar zeker vier maandlonen uitgegeven aan eten. Hashtag walhalla.
Voor mensen die zo goed als niks gepland hadden beleefden wij een erg goedgevulde staycation. Die begon met de 
Ik ben helemaal klaar voor een nieuw blogseizoen, ik hoop jullie even hard.