Vrijdagavond tien uur. Biebie kijkt tijdens de cursus EHBO stikkapot naar een doos gaaszwachtels.
“Ge moet niet altijd alles willen”, zegt hij die niet per se altijd alles wil.
We zitten in de zetel, hij chill, ik ziek en gestresseerd en doodop en verzuipend in mijn agenda. Als ik dacht dat de zomer druk was, dan twijfel ik tussen heel hard lachen en zachtjes huilen als ik naar mijn agenda voor het najaar kijk. En het is niet dat iemand mij heeft gepusht om hem zo vol te pleuren, ik ben het helemaal zelf geweest. Ik weet dat, hij weet dat. Het is dan ook niks nieuws.
Want ik wil én boeiende cursussen volgen én leuke dingen doen met man en kind én minstens twee keer per week zwemmen, én ondertussen nieuwe recepten uitproberen én een leesclub hebben én mijn job goed doen. Ik wil dat die job interessant is, en mij energie geeft. Ik wil mezelf blijven uitdagen en niet vastroesten in wat ik al deed. Ik wil dat de mensen niet te lang moeten wachten op hun Blogboeken die ze bij mij bestellen, ik wil elke week naar de osteopaat om eindelijk van die vreselijke rugpijn af te geraken die mij al meer dan twee jaar kwelt. Ik wil afspreken met vriendjes, ik wil gaan eten met mijn lief. Ik heb honderd blogideeën en lijsten vol boeken die ik wil lezen.
Maar als ik opsta doet alles pijn, tot de gewrichten in mijn vingers toe. Ik ben constant moe, en het is nog niet eens herfst, dus daar kan ik het niet op steken. Vanmorgen heb ik een beetje geweend, en kwam mijn zoon met zijn neus tegen die van mij staan om mijn tranen weg te blazen. “Dat zal beter zijn”, sprak hij.
Eens een beetje remmen, dat zou beter zijn.
Veel meer neen zeggen dan ja. Ik probeer nochtans de regel “als het geen hell yes is is het een hell no” te hanteren, zo vaak als ik kan. Dat helpt een beetje, maar niet genoeg. Het is dat ik altijd veel te enthousiast word van veel te veel dingen.
Keihard op zoek naar jullie gouden tips, op voorwaarde dat ik ze mag gebruiken in een volgende blogpost. ;)
Shoot!
Het begint met kruizen in je agenda. Me-time kruizen!
Lege weekend met z’n drieën inboeken. Geloof me het brengt rust, zelfs verveling maar ook opluchting, doet je even stilstaan na een week vol haast en spoed. Laat los en wil niet altijd. Ga voor dat lege gevoel want dat is hetgene dat je hoofd leegmaakt, je neus weer in je juiste richting brengt en gewoon simpel geluk bevat. Dat, én avondwandelingetjes met je kleine man. Ik spreek uit ervaring, die verwondering van een 2-jarige voor een simpel blokje rond, verademend mooi.
Zo herkenbaar. Sinds twee dagen heb ik “nee bestaat ook” op mijn bureaublad gezet (dit plaatje) als constante herinnering dat ik mijn bomvolle agenda (met extra post-its op de pagina’s om alles erop te krijgen :-/) zelf veroorzaak door overal meteen “ja” op te zeggen. Of het ook gaat helpen weet ik nog niet.
Het schijnt dat het ook helpt om steeds te zeggen: daar moet ik even over nadenken, ik zal morgen iets laten weten. Dan verval je niet in een automatische “ja” en is de ander al een beetje voorbereid dat het “nee” kan worden. Dat ga ik nu ook proberen.
Verder ben ik erg benieuwd naar andere tips.
De opleiding (of het boek) ‘getting things done’. En je daar dan heel gedisciplineerd aan houden. Wat mij altijd lukt. (not)
Goh. Ik ken dat gevoel een beetje. Ik probeer constant alle ballen in de lucht te houden: bloggen, afspreken, lezen, studeren, werken, mama zijn, huishouden… Het is niet gemakkelijk en soms staat het huilen ook mij naderder dan het lachen. Maar ik rem af en toe.
Gisteren met een roddelboekje op mijn terras en ons zoontje liep op zijn blote voeten rond in het gras te spelen. Effe alles links laten liggen. Het pikte effe, want de berg strijk is weer niet te overzien en onze living is str*ntvuil. (Ik heb nochtans vorige week vrijdag gedweild…)
Het feit dat we in mei dit jaar naar een crematie van ons bijna tweejarig buurmeisje zijn gegaan, zorgt ook wel voor het nodige relativeringsvermogen.
Waarom spreek je niet of vrijdagavond of zaterdagavond of zondagnamiddag af met vrienden? Zo heb je de twee andere avonden van het weekend nog om tot rust te komen en te genieten van een goed boek en een glas wijn met die lieverd van een man naast je.
Wij houden maandelijks een geen-plannenweekend. Niets op voorhand vastgelegd, geen familie, geen uitstappen. Pure rust in het hoofd.. allee, vooral de aanloop naar dat weekend. Meestal doen we dan met ons drietjes dan wel iets, maar altijd ongepland en zonder rekening te moeten houden met andere mensen en hun agenda’s.
Ah. Zo herkenbaar. En van te lang stil zitten horendol worden. Ikzelf ga soms op “vlucht” bij mijn ouders. Dan val ik terug in pubermodus en hang ik maar wat rond. Altijd fijn.
Wel heb ik nog geen kinderen, want serieus: hoe mama’s alles klaarspelen blijft bij mij een mysterie.
Pas je wel een beetje op jezelf? Er is maar één JLaw in .be
Ik maak af en toe eens een tijdsschema. Je schrijft dan enkele dagen op waar je je tijd naar toe gaat. Ik schreef er vorig jaar een blogje over (http://bit.ly/1p2jEWc). Je ziet zo sneller verbanden en kan je tijd efficiënter inplannen. Zo viel mij plots op hoeveel tv wij keken. 15u of meer per week hing ik voor tv. We riepen hier dan ook de #tvlozeavond in het leven (http://bit.ly/1DlCsJr). Zo krijg je al meteen meer tijd voor een goed boek of een avondje uit. En verder probeer ik zoveel mogelijk Simplify Your Life-tips toe te passen, maar dat gaat echt met vallen en opstaan.
heb je al eens bloed laten prikken? het ‘constant moe zijn’ is voor een jonge vrouw, ook al is het met volle agenda, niet helemaal normaal. Laat eens je ijzer-, schildklier-, vitamine D-, … waarden checken. Misschien is de oplossing net als bij mij zo simpel als een dagelijks ijzer-pilletje slikken. Na twee maanden ben ik een ander mens, echt.
Eerst en vooral wil ik je een vertellen dat ik gisteren door je blogboek bladerde. Zelf was ik niet van plan om het aan te schaffen omdat ik geen aspiraties richting bloggen heb, maar mijn oog viel op je manifest en alleen al daarom wil ik het in huis! Heel inpsirerend! Wat het dilemma van too much to do, too little time betreft: ik ben zo zwaar ook zo vaak in dat bedje ziek. Wat ik ondertussen geleerd heb, is om in het weekend 1 dag vrij te houden om met man en kind te lanterfanten en voor spontane uitstapjes of kuis/wasmarathons. Ook probeer ik alles zo dichtbij mogelijk te organiseren met genoeg tijd tussen de verschillende activiteiten/afspraken of na een drukke periode. En als iets (of iemand, ik beken) meer energie vraagt dan dat het me geeft, vliegt dat zonder pardon uit mijn agenda. Verder plan ik mezelf te pletter om het evenwicht tussen ontspannend en belastend te bewaren in onze agenda en af en toe smokkel ik er een klein ik-momentje tussen (bv: ’s avonds na de afspraak bij de kine via een ommetje naar huis fietsen en luisteren naar de stilte kan bij mij al wonderen doen). En niet alles nu willen, dat heb ik ook moeten leren. Ahja en tot slot: aanvaarden dat de energie af en toe eens ontbreekt en dat dan gewoon toegeven, een potje blèten, een paar dagen triestig lopen, jezelf samenrapen en hop, weer vooruit!
Ik heb twee avonden in de week die ik voor mijzelf hou, maandag en woensdag. Met die woensdag durf ik af en toe eens schuiven (zo heb ik bvb een maandelijks etentje met vriendinnen op de eerste woensdag van de maand), maar die maandag is heilig. En als dan iemand plannen met mij wil maken die avond, zeg ik: “Sorry, ik heb al plannen.” En dan denk ik er in mijn hoofd “.. met mijzelf” bij. Ik zie dat ook écht als een afspraak die ik mijzelf heb, een date. Er is een uitspraak die ik een paar jaar geleden heb gehoord, ik herinner mij niet meer van wie (*kuch* Dr Phil *kuch*), en die kwam er op neer dat je zelf de allerbelangrijkste persoon in je eigen leven bent, en dat alle anderen minder belangrijk zijn. En je zou nooit een afspraak met een “minder belangrijk” persoon schrappen of verzetten, of je zou je er toch schuldig om voelen. Dus waarom doe je dat dan zo makkelijk met jezelf? Vond ik wel een goeie!
Al veel advies hierboven maar volgens mij is het heel simpel en niks met bloed en betere systemen maar gewoon wat je man zegt. Ge moet niet altijd alles willen. Wil je dat wel, dan komt dat simpelweg met gevolgen. Dat geldt voor iedereen, bij mij ligt de grens veel en veel te vroeg helaas maar ook ik blijf enkel overeind als ik keuzes maak. You can’t have it all maar in 2014 is dat een beetje not done om als motto te hebben geloof ik.
Ik hoop dat ik hier binnenkort de gouden tip lees! Jammer genoeg is de zelf volgeplande agenda een herkenbaar iets en de constante vermoeidheid ook…
” ik wil elke week naar de osteopaat ” kan je alvast gerust schrappen :-)
Volgens mij is het besmettelijk. Hier hetzelfde verhaal minus de husband en het kind. Nee zeggen is soms verdomd moeilijk – zeker als je zo graag ja wilt zeggen.
Jammer genoeg heel herkenbaar. Ik heb geleerd (en probeer nog steeds) om nee te zeggen, ook al wil ik ergens zooooo graag bij zijn, of wil ik dit of dat ook proberen. Ik werd 2 jaar geleden ferm ziek, zat met een burn-out, en ik ben nog vaak bang dat als ik teveel doe, ik weer herval. Dat helpt nog het beste wanneer ik weer overweeg of ik ergens per se moet bij zijn…of niet. Veel succes! (en mocht je een bloedonderzoek overwegen: ik kan je iemand aanraden in Ieper)
ik kan je niet helpen, ik denk dat ik het tegenovergestelde ben :-)
Kiezen, luisteren naar dat kleine stemmetje in je hoofd en goed voor jezelf zorgen. Die koppigheid ook wel eens opzij zetten, want niks moet. Je loopt jezelf voorbij, hoe kan je dan nog genieten van al die leuke dingen die op je pad komen? Niet! Toch?
Ik schreef op mijn blogje vandaag ook een klaagzangetje omdat mijn lichaam niet meer mee kan en dat na een uitstapje met m’n meisjes gisteren. Ik heb leren kiezen, maar vooral ook leren loslaten. Het moeten moet niet meer! Verzorg je!
Oh meis, wat herkenbaar. De tips hierboven lijken me wel wat. Hoop ook voor jou. Voor nu een dikke knuffel!
Ik heb een beetje het omgekeerde, sinds ik alleenstaand ben. Mijn leven is heel klein geworden. Blijkbaar nodigen mensen minder vaak alleenstaanden uit ofzo, en ik heb ook niet altijd de energie om dingen te ondernemen, noch het geld, noch de goesting.
Jaren geleden had ik hetzelfde probleem als dat jij beschrijft. Ik rende van het ene leuke ding naar het andere, en genoot nergens meer van. Dat is absurd.
Ik heb bovenstaande tips gelezen, en deze dingen lijken me inderdaad meest kansrijk (in combinatie):
1. Je moet niet alles willen, indeed.
2. Afspraken met jezelf in je agenda plaatsen.
3. En de tv buiten flikkeren. Ongelooflijk hoeveel uren dat ding kan opslokken, terwijl je zelden met een verrijkt of helemaal ontspannen gevoel achterblijft. Ook het constante geluid en de snelle beelden vragen veel meer energie dan je denkt. Dus ik zou bijvoorbeeld eens een tv-vrije week inlassen en eens kijken wat dat je oplevert aan tijd, ruimte voor jezelf, creativiteit.
4. Getting things done, maar dat doe je al ;).
5. En vasthouden aan structuren om niet achterop te geraken. Zo moet ik bijvoorbeeld van mezelf elke avond één was insteken én de afwas doen, want als ik op een dag nog moet beginnen met het werk van gisteren, is het hopeloos. Dat is vaak niet leuk als ik doodop ben, maar ik ben altijd blij als ik ’s ochtends beneden kom. En als ik het een keer niet gedaan heb, is het vloeken. Achterstand wegwerken is veel lastiger dan bij blijven.
Succes, Lilith. Ik hoop dat je gauw zal schrijven dat je allerlei leuke dingen doet en er enorm van kan genieten.
(En wat is je zoon een lieverd!)
Geef je agenda eens aan je man en laat hem momentjes blokkeren waarop je niets mag inplannen. Dan moet je al eerst langs hem ter verantwoording als je die tijd toch wil invullen :-) zo doe ik dat met mijn man, die ook steeds op ieder vlak het onderste uit de kan probeert te halen. Iemand die je grenzeloze ambities in toom kan houden, zorgt voor veeel beter resultaat van waar je dan echt je tijd voor neemt. Kiezen is verliezen, maar tegelijk ook zoveel winnen!
Hoi Lilith, ik herken mezelf in wat je schrijft. Ik ga nu door eenzelfde proces. De levensmanier van mij was altijd doorgaan op kracht. En nu lukt dat dus niet meer, mijn fysiek en mijn geest hebben er de brui aan gegeven.
Wat mij opvalt in jou stuk, en wat voor mijzelf een serieus probleem én oplossing is, is de zin: “als het geen hell yes is is het een hell no”.
Ik bedoel ermee, voor mij was alles heel zwart wit, alles moest perfect of helemaal niet. Op volle kracht en helemaal geweldig of het mócht niet eens van mezelf. En dan deed ik een keer iets en was het niet zo super (lees: bv een pastasalade maken voor een uitje, waar heb ik het in hemelsnaam over) dan gaf ik mezelf enorm de schuld.
Zelfs met dingen waar ik niet eens de hand in had! treinvertragingen ofzo (‘wat heb ik verkeerd gedaan, kon ik anders doen??’ etc)
Mijn soort van oplossing, -ook al voel ik me er nu niet direct beter van, maar het voelt wél echt- is dat het er mag zijn. Ik sta mijzelf meer toe mijzelf te zijn, in plaats van mij ‘hoog’/’staande’ te houden met alle dingen die ik oprecht geweldig vind om te doen/ energie geven, en met dingen die ik moet doen van mezelf ( de perfecte picknick organiseren, goede vriendin zijn, beste maaltijden bereiden, grappig, 2 x sporten, slank blijven, ik noem maar wat ). Door de ruimte in tijd en beperking in energie die ik nu heb kan ik niet meer om alle gevoelens en pijntjes en vermoeidheden heen.
Ik werk wel, iets wat ik erg leuk vind, maar ook daar kan ik niet meer op kracht door. Leer ik om bij mijzelf te blijven en in contact met mijn eigen tempo te werken. Wat ik op dat moment aankan. In plaats van productie draaien, waar ik mijzelf het beste en het veiligst bij voel.
Ik moet wel zeggen, ik voel me veelal behoorlijk kut. Alsof ik geen waarde heb, ik zie niet in waarom anderen mij uberhaupt nog leuk vinden nu voor mijn gevoel alle het toffe aan mij wegloopt. Ik voel me waardeloos en verdrietig en grijs en dik en nogveel meer. Maar het voelt echt. EN het voelt alsof ik eindelijk een weggetje (tis nog maar een heel smal paadje, wat constant weer overwoekerd wordt) vind door de zwaarte en grauwheid naar gewoon mijzelf zijn. Zijn eigenlijk.
Oh wat klinkt dit zen, terwijl nogmaals, ik meer uren van de dag geen enkele waarde van de dingen meer voel of zie, vooral niet van mezelf. Er zijn dus veel kanten, maar ja, zoals altijd he… En zojuist heb ik heerlijk in het zonnetje gezeten met huisgenoten met een wijntje. En het leven voelde niet goed of fijn, maar ik voelde wel een beetje rust. En dat is al véél meer dan een tijd geleden.
Misschien kun je er iets mee en misschien helemaal niet. Het is in ieder geval fijn om ook even mijn verhaal op papier te zetten. Fijn dat je me daarvoor uitnodigde!!
Ik heb daar niet zo veel last van, ik ben van nature lui. De keerzijde daarvan is dat ik geen grote dingen bereik, ik zal niet meteen mijn eigen blogboek schrijven, of een geweldige blog maken, of een leesclubje starten. En daar ben ik soms wel een beetje jaloers op. Dus laten we afspreken dat ik wat meer als jou tracht te worden en dat jij wat vaker gewoon lui durft te zijn, je zetel in kruipt en wat blogs gaat lezen van andere mensen om je avond te vullen?
Yoga!
Meiske toch!
Even op de rem trappen: de wereld vergaat écht niet als je wat mensen laat wachten. Liever een blog minder en een beetje wachten op dat boek, daarom gaan we je niet minder graag zien hoor.
Die cursussen kunnen volgend jaar ook nog, die lopen niet weg. Annuleer wat je kan.
Neem time outs van wat kan. Zet je job tijdelijk op een lager pitje. Ze zullen het wel begrijpen. Zorg eerst voor jezelf en dan voor een ander.
Die nieuwe recepten kunnen ook wachten maar als ik een tip mag geven die bij mezelf sterk werkte: eet minder brood, patatjes en pasta en meer groentjes. Sinds ik die switch maakte, voel ik me stukken minder mottig. Beetje genre voedselzandloper maar niet zo drastisch.
Bloedonderzoek zou ik zoals gezegd ook zeker eens aanraden, je weet nooit.
Luister vooral goed naar je lichaam en laat wat vaker de boel de boel. Niemand zal je dat kwalijk nemen.
Knuffel!
Helemaal met Nele eens: yoga! Tijd om tot rust te komen en tegelijk spierversterkend, wat bij mij de rugpijn/knieblessure serieus vermindert. Nu alleen mezelf nog terug naar de les krijgen :-)
Schrappen, gewoon schrappen. Om de een of andere bizarre reden zijn wij allemaal heel trots op onze overvolle agenda’s. Dat hebben we goed voor elkaar, dat hyperdrukke leven van ons. Als ze je vragen wat je op zondag hebt gedaan, wil je de laatste zijn die ‘helemaal niks’ antwoordt.
Ik heb me voorgenomen een kleine tegenbeweging in gang te zetten door gewoon luidop te zeggen dat ik heel graag lui in de zetel lig te niksen. Zonder sociale verplichtingen, zonder boek, zonder tv, zonder naaimachine, gewoon met absoluut niks. Ik probeer ook vaker te zeggen ‘daar ben ik te lui voor’ als mensen me vragen om iets te doen, in plaats van me in bochten te wringen om uitgelegd te krijgen waarom ik ergens niet op inga. Ook zonder al die luie momenten doe ik heus nog wel genoeg, met een 4/5 job, twee jonge kinderen, wat sport nu en dan (zwangerschapskilo’s die zijn blijven hangen) en de gewone huishoudelijke taken.
We moeten met z’n allen af van het idee dat je pas succes hebt als je drukbezet bent en van hot naar her loopt. Misschien vinden sommigen dat echt leuk, en dat is goed voor hen, maar volgens mij doen anderen dat enkel omdat ze denken dat het zo hoort. Spijtig.
Nu ga ik even niksen, zo’n blogreactie intikken is niet niks. ;-)
Neen leren zeggen. Tegen feestjes, tegen wilde plannen maar vooral tegen mezelf.
Dat heeft wonderen gedaan. Ik ben er een rustig mens door.
Per maand sta ik mezelf 4 wilde plannen toe. De rest moet geschrapt worden of naar de maand erna.
Wat mij ook ongelooflijk heeft geholpen is het ‘mijnen-avond’ principe.
Dinsdagavond is ‘mijnenavond’ voor mij en donderdag is die van Matijs.
Zo hebben we elk een avondje me-time weg van huis, een avondje me-time alleen thuis zonder partner (non-stop-blog&internetavond in mijn geval) en het weerhoudt me ervan alle weekavonden vol te plannen. Ik ben dus maximaal 1 avond per werkweek van huis. Ik tem mezelf!
Weekends tellen uiteraard niet mee.
Xx!
Mijn maandagochtend is heilig. Dan maak ik de werkplanning op voor de ganse week. Op woensdag geen meetings. Enkel doorwerken, projecten aanpakken en stipt om 17u stoppen, want woensdagavond is quality avond met de zoon. En nieuw is de vrijdagnamiddag, die mag ook niet meer volgeboekt worden. Dan wordt er afgewerkt en mag nadien enkel wat hoogstnoodzakelijk is nog in het weekend gebeuren. Of dat zal lukken, weet ik u later te zeggen :-). Maar die maandag is heilig. Enkele maanden door de drukte afgeweken van dit principe met als gevolg: geen overzicht, geen planning en geen structuur. Was al snel de wanhoop nabij. Privéleven organiseren blijft een uitdaging met man, kind en werkweken van ca. 55 uur. Strijk naar de strijkcentrale en poetshulp helpt mij al een stapje vooruit. En af en toe gaan lopen, halfuurtje joggen maakt het hoofd vrij en zorgt voor inspiratie. De stevigere billen krijg je er gratis bij ;-).
Ik snap je zo erg goed! En mensen zeggen, ontspanning inplannen. Maar dat gaat ten koste van andere dingen, daar krijg ik dan weer stress van. Voor ontspanning moet je ook tijd hebben! Ik heb eerst een weekend moeten doorwerken, daarna twee weekends waarin ik half moet werken (komende weekend ook). Dat zijn dus 21 dagen op rij zonder echte rust. En ondertussen blijft de andere drukte ook maar aanslepen. Ik leg mezelf niets meer op (niet waar, maar ik probeer), ik zeg eerlijk nee als het me echt niet lukt of als ik het even niet zie zitten. En ik laat steeds vaker de boel de boel, omdat ik alleen maar wil slapen. Ik zou zoveel dingen willen doen, maar dat zal dan zijn voor als ik op pensioen ben. Met een full time job en een wekker om 5u elke dag, ben ik echt tot niet veel meer in staat. Behalve dan een knuffel geven: doe alleen het hoogstnoodzakelijke, las een lege en luie dag in en geniet! xxxx
Je kan nog 35 agenda’s en planningen opmaken. Er zijn maar 24u op dag, daar moeten we het mee doen.
Er is volgens mij maar 1 zinnetje van nut in heel deze discussie en die komt van je man: “ge moet niet altijd alles willen” voilà, klaar, opgelost. ;)
Herkenbaar! Deze week lag ik zelf met mijn pootjes omhoog omwille van te veel hooi op de vork. Goeie tips hierboven. Veel rust gewenst, zowel lichamelijk als mentaal!
Al heel veel zinnige dingen hierboven. Ik ben op de bodem van de energieput begonnen met take10 van Headspace. Gewoon tien minuten zitten en ademen. Meer is het eigenlijk niet. Dat gaf me zoveel energie. Meer tijd krijg ik er niet door, maar wel meer ruimte in mijn hoofd.
Ik herken het maar kan geen pasklare oplossing bieden. Alleen maar zeggen dat ik het probeer op te lossen door netjes mijn ijzerpilletjes/vitaminetjes te slikken. Maakt al een wereld van verschil uit na 2 weken. (welkom terug energie en levenslust!) Mijn regel is ook om maar één avond per weekend te ‘boeken’ voor etentjes met vrienden. Liefst zelfs de vrijdag, want dan hebben we nog het hele weekend met ons vieren en is zondag een volwaardige dag en niet een ‘ik ben doodmoe/laat de kinderen hele dag voor tv hangen om er van af te zijn’dag. Tijdens de week plan ik ook noooooit meer dan twee avonden met vergaderingen. De ervaring leerde me dat mijn man en kinderen dan dol draaien en precies verloren lopen en dan loopt iedereen kribbig. Ikzelf en mijn man en kinderen hebben voorrang op alles. En als er dan iemand klaagt dat het pas twee maanden later past om af te spreken, of dat we niet naar die receptie kunnen gaan: tant pis. De rust in mijn hoofd en in mijn gezin is me dat gemorrel waard.
WOW! Dit leeft… Ik scrolde naar beneden om ook “herkenbaar” te schrijven. En, “ik wil ook alles: de opleidingen, de uitdagende job(s), de tijd met mijn L’ Amour, mijn vrienden en familie”. Ofte, “ik zeg al zo vaak nee”. Ook, “die tips wil ik ook weten”, want ik tol nu al een jaar in dat ritme rond, huilbuien en boos-op-de-wereld-buien incluis. :-)
Ik zal maar eens beginnen met alle reacties hier te lezen…
Bedankt om dit te delen!
Soms heb ik het druk, soms minder. Dat probeer ik altijd te onthouden: nu even dit doorstaan, en dan gaat het wel verbeteren.
En dan eerst kijken: wat moet ik doen (en de echte moetens van de pseudo-moetens onderscheiden), en in welke volgorde, en er gewoon aan beginnen, en vertrouwen dat het wel in orde komt. En als het niet in orde komt: dat is geen ramp. Ik vind het niet erg als anderen niet slagen in hun opzet, dus waarom zou het van mij dan een drama zijn? Shit happens bij iedereen.
En ultiem, wat me helpt op de momenten dat ik door de bomen het bos niet meer zie, denk ik “Vowiezinillihun?”: “Voor wie zijn heiligen zit ik me op te jagen, druk te maken, waarom voel ik me aangesproken al ben ik het niet, waarom voel ik me verantwoordelijk al ben ik dat ook niet? Waarom leg ik mezelf hier van alles op dat eigenlijk tof is maar uiteindelijk alleen maar stress en nog meer gedoe creëert?” Echt waar, dat helpt. De situatie verandert niet maar ik voel zo de druk van mijn schouders glijden.
De beste tip die ik ooit las: denk voordat je iets toezegt altijd na hoe je je zou voelen als de activiteit die je wordt aangeboden morgenvroeg (ipv bv over een paar maanden) zou plaatsvinden. Hoe zou je je dan voelen? Soms lijkt iets doenbaar omdat het pas over een paar maanden plaatsvindt, maar zie je er bergen tegenop als het al morgen zou plaastvinden. Indien dat zo is: meteen nee zeggen. Wat ik ook geleerd heb: je moet niet altijd een reden verzinnen om nee te zeggen. Gewoon “dat komt niet goed uit” is al voldoende. Verder ben ik net zoals Veerle hierboven heel blij met een minder gevuld leven. Wij leven in het buitenland en onze weekends zijn meestal een leeg blad, zonder veel sociale verplichtingen (op wat balletles etc voor de kinderen na). Natuurlijk mis ik familie soms heel sterk, maar anderzijds is het soms ook leuk om een een zondag gewoon helemaal niets te doen, of om te improviseren met museumbezoekjes , picknicks etc .
Telepathie! Ik heb daar net gisteravond een blogpost over geschreven met mijn 2 gouden tips in drukke tijden! Zeker eens lezen dan…als je daar zin en tijd voor hebt ;-) Hou je sterk, durf je tranen laten vloeien, maar blaas ze op tijd weg! Leef van dag tot dag en durf te schrappen in jouw agenda…als het te druk wordt zet dan de minder belangrijke dingen aan kant. Ik heb voorbeeld deze week een schoolavond geschrapt en ben nu na uren offertes rekenen eventjes aan het blogsurfen to clear my mind…om dan nu af te sluiten en er weer tegenaan te gaan…’Be as good as you can be, but stand up for yourself’!
luister maar goed naar de tip van je man en schrap tv-kijken/facebooken/etc uit je programma, als dat er nog in zat.
en verder: ’tis een fase’, gelijk we dat bij onze kinderen denken, geldt dat ook voor onszelf.
Ik ben bijna 30, alleenstaand, zonder kinderen. Ik werk 4/5 en dat was een bewuste keuze. Ik doe wat ik wil, ga en sta waar ik wil, maak tripjes en reizen en blog daarover. Ik speel veel theater, een zalige tijdsintensieve hobby. Ik doe etentjes met vrienden en hou hangdagen in de zetel. Allemaal alleen als ik daar zin in heb. Ik heb weinig het gevoel dat ik veel MOET. Maar eerlijk waar: ik zou het allemaal meteen hier en nu opgeven voor een leven met man, kind, huis en hond. En chaos. ’t Is allemaal maar relatief, of juist niet, denk ik.
O. Ja. Te veel willen, daar heb ik ook last van.
“You can do anything, but not everything”, schreef iemand laatst op mijn blog.
Dat is het hé, zoveel mogelijkheden, maar je kan niet alles doen.
Moeilijk, maar je moet keuzes maken.
En naar je lichaam luisteren: dat zegt: genoeg!
Sinds ik zwanger ben van de tweede, heb ik geen andere keus. Zo vermoeiend, moet meer rusten opdat het beter zou groeien (niks dramatisch, maar toch). Dan weet je gauw wat je prioriteiten zijn. Veel leuke dingen laten schieten, amper nog bloggen, da’s met spijt in het hart, maar so be it. Ongelukkig ben ik er niet door, hoor!
Als er mensen bellen met een nieuw project (ik ben architect), zeg ik nee. Er wordt al een tijdje niks meer aangenomen voor mijn bevalling en dat is verdorie moeilijk om nee te zeggen, maar toch een hele opluchting.
Ik ben gestopt met dansen sinds Aaron er is, en vind dat erg jammer, maar ik wilde per se lang borstvoeding geven en dat is een keuze die ik heb gemaakt. Binnen 2 jaar begin ik terug. Alles hoeft ook niet nu meteen, hé?
Enfin, evengoed zijn er momenten dat de kalender onbedoeld vol geraakt, zomaar, voor je er erg in hebt…
Tien dagen op vakantie zonder al te veel internet en social media shizzle. Dat zorgt voor een heldere kijk op de dingen en zorgt er ook voor dat die lijsten met honderden boeken die je wil lezen, die tientallen cursussen die je wil volgen, die vijf seriekes die je nog wil kijken, de twintig mails die je nog moet beantwoorden,… niet meer zo heel belangrijk zijn. Zo voel ik mij momenteel toch na tien dagen IJsland, maar ik vermoed dat het over een dikke week ook weer vollenbak zal zijn met allerhande lijstjes en dingen die ik NU moet doen, want als ik ze NU niet doe, dan vergaat de wereld (overdrijven voor beginners).
Maak tijd voor je lief en dexter…. Al de rest is bijzaak …
Heel herkenbaar. En ik heb het probleem dat ik alles perfect wil doen. De lat ligt te hoog. En het ergste is, ik leg die zelf zo hoog. Dat vind ik in jouw verhaal ook wel terug. Ik vind het vooral zo frustrerend dat dingen die ik graag doe en me eigenlijk energie geven, me achteraf toch een klop geven. Mijn zenuwen staan gespannen, ik kan niet veel verdragen, zeker geluid niet. Twee verschillende mensen vroegen me of ik misschien hoogsensitief was. Hoog tijd voor een boek daarover dus (Elaine Aron – Hoog sensitieve personen. Hoe blijf je overeind in een wereld die je overweldigt?). Ik zit nog niet ver, maar er gaat een nieuwe wereld voor me open. Precies of dat boek over mij gaat. Zo bevrijdend! Voor sommigen hierboven ook een aanraden naar mijn gevoel. Misschien ook voor jou?
Soms vraag ik mij af: ‘Als ik op mijn 80ste op mijn sterfbed lig, waarvan zou ik dan spijt hebben dat ik het wel/niet gedaan heb in mijn leven?’ En dan kom je niet uit bij ‘ik had dat en dat restaurant zeker nog moeten uitproberen’ of ‘ik had zeker vijftig boeken meer moeten lezen’. Dan denk je aan fijne momenten doorbrengen met vrienden en familie, tof werk hebben maar niet té veel, op het gemak en gezond zijn. Niet dat je dat laatste zelf kunt bepalen, maar sporten vind ik persoonlijk wel belangrijk.
Misschien kun je het zo eens proberen aan te pakken? En dan is ’t gewoon nog leren ‘nee’ zeggen ;)
Het boek waarover Marloes het hierboven heeft, vind ik ook een aanrader. Heb het er in twee dagen doorgejaagd en dat waren zowat de gelukkigste dagen van mijn leven. Eindelijk viel alles op zijn plaats. Kan inderdaad voor veel mensen een hulp zijn.
Succes ermee!
Zeer herkenbaar, ook hier. Zelfs als alleenstaande zonder kinderen zitten bijna AL mijn momenten op een dag vol. En dan komen de tranen soms, van te druk, te veel, te….
Ik plan ontspanning in, maar als ik eerlijk ben, zijn bijna alle dingen die ik doe (buiten mijn werk en het huishouden) ontspanning (lezen, theater, iets drinken met vrienden, restaurantje, sauna, koken, cursus volgen….). Maar ook dat kan teveel worden.
En dan zit ik nog niet echt op facebook of andere sociale media die veel van mijn tijd zouden opslokken om daarover dan ook nog eens te schrijven.
Ik herinner me dat je een tijdje geleden even niet hebt geblogd, geen facebook, geen instagram. En dat je dat zo’n deugd deed – zei je achteraf.
Misschien is het dat, Kelly. Daar even pauze nemen en ademen!
Kreeg in mijn mailbox een plaatje van een kar met vierkante wielen, en iemand die hem voortduwt en zegt geen tijd te hebben om de wielen te vervangen. Moest weer even aan deze post denken.
Als ik jou was, zou ik een dagje weg gaan. Alleen (vooral) papier en pen meenemen, beginnen met een natuurwandeling ofzo en dan gewoon gaan zitten en nadenken en prioriteiten stellen. Even uit de mallemolen stappen om hem onder controle te krijgen, en daarvoor letterlijk een dagje, of zelfs een weekendje, afstand nemen. Nu ik dit schrijf, bedenk ik dat ik dat voor mezelf ook wil. Zo, ik ga het inplannen :).
Oh wat herken ik mijzelf in je verhaal! Ik wil ook altijd alles doen: mij volledig geven op mijn werk, nog een bijberoep, boeken schrijven, zelf kleertjes naaien voor mijn kinders, weggaan met de vriendinnetjes, 3 keer per week gaan lopen, een huishouden, een man die aandacht nodig heeft, mijn blog onderhouden…maar soms heb ik het echt het gevoel dat ik te veel wil! Heb er zelf niet zo lang geleden een blogje over geschreven hoe ik mijn leven tracht te versimpelen. Succes ermee! http://www.leukewereld.be/2014/08/5-tips-om-je-leven-te-versimpelen.html
Toch verbazend dat dit zo sterk leeft en voor zowat iedereen herkenbaar is. Ik vrees dat het aan deze tijd ligt, met zoveel keuzes en mogelijkheden voor iedereen. Maar zoals het spreekwoord zegt: kiezen is verliezen! Voor elke keuze die we maken, zijn er -tig andere dingen die we van ons ‘verlanglijstje’ moeten schrappen. En ook dat geeft ‘stress’, net zoals de overvolle agenda…! Allez, bij mij toch. Vandaar dat ik ook een beetje ongemakkelijk wordt van het idee om vrije tijd of me-time in te plannen. Van een contradictie gesproken zeg!
Je moet gewoon niet alles NU willen. Ik werk voltijds (binnenkort 4/5). Toen ik single was, schilderde ik tot vier avonden per week op de academie. Citytrips en musea afschuimen en de (inter)nationale horeca sponseren. Sporten. Lezen. Tal van workshops volgen. Talencursussen. Dan kwam er een man. Tijd een beetje herverdelen. Nu is er ook een zuigeling. Na een zomer nadenken, weet ik: 3xsporten/week en de leesclub (6x/jaar). Beetje ruimte houden voor onvoorziene omstandigheden (filmfestival, etentjes, flokken op de canapé), sociaal leven… Die cursussen en reizen kunnen later nog (gesteld dat we inderdaad pas sterven op ons 80ste, fingers crossed). Af en toe een beetje zuurstof en op de rem staan, dat wordt volgens mij het nieuwe zwart.
– Verban alle mensen met slechte energie en die u uitputten uit uw leven.
– Zet rust en ontspanning in uw agenda.
– Las prikkelvrije dagen in. Probeer alles wat geluid enz maakt, af te zetten (ja, zelfs de klok die een beetje tikt).
– Zeg tegen niemand dat je een dag verlof hebt.
– Beschouw af en toe uw situatie als het grootste probleem van de wereld.
– Uitstellen of nee zeggen is niet verkeerd of egoïstisch. Mensen die dat vinden: zie punt 1.