Monthly Archives: oktober 2014

Hoe ik werk: mijn tools en hoe ik ze gebruik

©Debby Termonia

©Debby Termonia

Zo tof, al die fijne reacties op mijn laatste blogpost. Er waren nogal wat vragen, en dus ga ik mijn best doen om daar nog wat licht op te schijnen. En per tool uit te leggen hoe ik hem precies gebruik, in de hoop dat mijn work flow een beetje duidelijker wordt.

Mail voor Mac

Veel vertrekt vanuit mijn mailbox. Ik probeer die zo leeg mogelijk te houden, omdat ik zo hard kan genieten van die dertien seconden per jaar waarop ik al mijn mails heb afgewerkt. Als iemand me mailt met de vraag of mijn column kan ingeleverd worden op 1 november zet ik een to do met als deadline 1 november in Omnifocus en verdwijnt de mail in de map “afgewerkt”.

Omnifocus

Gebruik ik voor al mijn werk- en persoonlijke projecten. Ik was op zoek naar een systeem dat waterdicht was, en dat is Omnifocus, zo lang je maar elke mogelijke to do in de inbox stopt van zodra die zich aandient. Ik gooi er alles in en om de dag zet ik elke to do bij het juiste project. Elk artikel is bij mij een project, waaronder verschillende acties vallen. Van fotograaf bellen tot visagist boeken tot tekst laten nalezen. Mijn blog is ook een project, met de blogposts die gepland staan als verschillende acties. Wie Getting Things Done heeft gelezen weet dat het principe van het bepalen van de “volgende actie” een van de fundamenten van het systeem is. Ik werk ook op die manier. Bij de werkprojecten krijgt “tekst indienen” telkens de ultieme deadlinedatum mee, zodat alles mooi in een chronologische lijst staat.

Ik ben ook heel hard fan van de uitgestelde projecten. Dat zijn lijsten die je bijhoudt voor ooit, zonder dat ze tussen je actieve to do’s komen te staan. Wish lists, give lists, recepten die ik wil uittesten, boekjes voor Dexter, nummers die ik nog wil downloaden, ik heb voor tientallen zaken een lijstje.

Evernote

Evernote is mijn gigantische, doorzoekbare fichebak. Als ik iets niet wil vergeten, dan krijgt het een fiche. Recente fiches zijn “Quotes van Dexter”, “Factuur oktober” en “Link love 21”, waarin ik de links voor die reeks verzamel. Maar ik heb ook al mijn logins in Evernote staan, en planningen, foto’s van wijnetiketten en notitieblaadjes (die kan je ook doorzoeken als je een Premium account hebt), notities van workshops, een tabel met mijn gewicht van de laatste jaren, een lijst met wat er op dit moment in mijn diepvries zit,  en nog vanalles. Ik werk niet met notitieboekjes binnen Evernote, ook zelden met tags, omdat de zoekfunctie fenomenaal is. Ik gooi er dus honderden fiches in zonder me iets van volg- of andere ordes aan te trekken, en vind alles terug in wat voor een buitenstaander vast een gigantische chaos lijkt. Ik zou nog moeilijk zonder de groene olifant kunnen, moet ik eerlijk toegeven.

Deskplanner van de Hema

Een papieren krabbelversie van mijn iCal, zonder Youri zijn gesyncte deel erop. Niet essentieel, ik vind het gewoon fijn om een overzicht te hebben en dingen te verslepen van dag of aan te duiden in fluo. Eerder “als ik dat maandag doe en dat woensdag, dan haal ik zeker mijn deadline van vrijdag” dan dat het overeen komt met wat ik in Omnifocus zet. Wie dit trouwens graag online doet kan ik Trello van harte aanraden.

To do boekje

Niet meer dan dat. Ik scheurde altijd overal blaadjes van los om ’s ochtends mijn to do’s op te krabbelen, en nu zitten ze properkes in één boekje. Want ook al zitten die doorgaans ook wel in Omnifocus, toch zie ik ze graag nog gedetailleerder staan. In Omnifocus staat niet elke dag “adverteerders terugmailen” of “brood halen”, terwijl zo’n zaken wel in mijn boekje staan.

En dat is het zowat, denk ik. Is dat een beetje duidelijk? Het lijkt veel, maar alles heeft zijn functie, en het werkt. Voor mij. Ik snap dat andere mensen heel andere werkmanieren hebben en zich niet kunnen inbeelden dat ze mijn systeem zouden moeten gebruiken.

Oh, en voor diegene die vroeg naar mijn balpenelastiek: die is van Papelote, en ik kocht hem bij Buchbar.

Hapjesprincess stelde zich de vraag wat Pocket dan weer meer kan bieden dan Evernote. Ik gebruik Evernote niet voor het bijhouden van artikels, omdat ik Pocket daar veel geschikter en vooral overzichtelijker voor vind. Dus misschien niet meer, ik vind het vooral beter geschikt voor die ene taak van bookmarken voor later.

Wil je graag meer blogposts lezen over de werkwijze van anderen?

Prinses op de kikkererwt deelt haar geheimen als onderzoekster/coach/docent.
El en Co ook.
Net als credit controller Me, myself and we.
En werkzoekende en chaoot ktrn.
En ingenieur Annelyse.
En marketeer Heidi.
Zo werkt journalist en educatief medewerker Lobke.
Zo werkt freelancer vertaler Judith.
Coördinator Céline.
Vos is directiesecretaresse.
Patricia is beleidsmedewerkster bij de overheid.
Webkim, webwinkeleigenaar.
Suzanne, zelfstandig ondernemer.
Saturnein, boekhouder/personeelsverantwoordelijke.
Netsensei, web developer.
Miss Pixie, zorgleerkracht.
Miss Caesar, leerkracht volwassenenonderwijs.

Zo cool om lezen, bedankt aan iedereen die al heeft meegespeeld of plannen heeft! Geweldig inspirerend om te zien hoe andere mensen het aanpakken.

lilith, freelance journalist, deelt hoe ze werkt

howiwork1

Eén van mijn favoriete dingen op internet naast filmpjes van mensen die vallen is de How I Work-reeks van Lifehacker. In die reeks delen geweldig boeiende mensen hun werkroutines en shortcuts. Aangezien niemand bij Lifehacker mij geweldig boeiend genoeg schijnt te vinden om een lijntje mijn richting uit te gooien deel ik het dan maar zelf.

Huidige job: freelance journalist voor De Standaard Magazine en Sanoma Magazines Belgium
Huidige mobiele toestellen: iPhone 6, iPad 3, Kindle Paperwhite
Huidige computer: Macbook Pro Retina

Zonder welke apps/tools/software kun jij niet werken en waarom?

Als het op plannen en to do lijstjes aankomt reken ik volledig op de magische krachten van Omnifocus. Ik kocht dit programma na het lezen van Getting Things Done van David Allen, omdat de interface voort borduurt op dat systeem. En hoewel ik het boek dringend nog eens zou moeten herlezen helpt het me wel nog steeds om zo efficiënt mogelijk te werken en niet te verzuipen in de chaos van verschillende opdrachten voor verschillende opdrachtgevers die allemaal door elkaar lopen en waarbij een fotograaf vergeten te bellen betekent dat ik serieus in de shit raak. En ik niet alleen. howiwork3

Evernote is dan weer mijn trouwe buddy om allerhande notities bij te houden, of foto’s van een bord met treinuren die ik later nog nodig kan hebben, of het etiket van de beste wijn ooit. Ik steek er mijn najaarsplanning voor de krant in, heb een file voor elke opdracht waarop ik de telefoonnummers van mensen die van belang zijn voor een stuk bijhoud. Alles synct tussen mijn iPad, laptop en iPhone, perfect voor als ik onderweg ben en tijd over heb om een telefoontje te plegen. Ook handig voor notities van vergaderingen, bijvoorbeeld.

Mijn desktop planner van de Hema. Elke zondagavond hou ik me een half uur bezig met het plannen van mijn week. En ja, ik gebruik iCal als een bezetene, maar deze papieren planner heb ik om mijn to do’s visueel te plannen en dingen op te schrijven als: “eten dat op moet: 6 eitjes, restje rijst, pitabroodjes” en “ZWEMMEN!”. Ik zet er ook mijn weekmenu op. In principe zou ik ook zonder de planner kunnen, maar ik hou van het doorstrepen en plannen en uittekenen van mijn week op papier, omdat het zorgt voor overzicht en rust in mijn hoofd. En het eet geen brood, so there.howiwork2

Voor de rest gebruik ik Pocket om artikels te bookmarken waar ik geen tijd voor heb, Bloglovin’ om blogs te lezen, Write voor iPad om onderweg stukjes te schrijven, en Simplenote om snel iets te noteren dat ik niet mag vergeten.

Hoe ziet je bureau eruit?

Ik heb geen bureau. Of beter: ik heb er twee. Soms drie. Ik werk of thuis, waar mijn bureauruimte door omstandigheden een kinderkamer is geworden en ik als een sukkelaar op een slechte stoel aan de salontafel werk. Wat nefaste gevolgen heeft voor de huidige staat van mijn rug. Om niet hele dagen alleen thuis te zitten werk ik enkele keren per week in het bedrijf van mijn speciale andere, en heel af en toe werk ik nog eens op een waarachtige redactie. Mijn bureau ziet er dus elke dag anders uit, en altijd zonder kadertjes aan de muur.

Wat is je beste tijdsbesparende shortcut/lifehack?

Ik heb soms een beetje last van de afleiding van sociale media. Als ik voel dat ik de focus van een Jack Russel op speed heb zet ik mijn Pomodoro timer aan. Het systeem bestaat eruit om in hypergefocuste blokken van 25 minuten te werken met korte pauzes tussen. Ik doe het niet elke dag, maar als ik het doe krijg ik wel zot veel gedaan. En ik ben al zo’n rappe.

Wat is je favoriete to do list manager?

Naast Omnifocus op scherm heb ik een notitieboekje dat ik enkel gebruik voor mijn to do’s. Elke dag een pagina, waarop ik zoveel mag krabbelen en schrappen als ik wil. Daarop staan ook dingen die anders mijn officiële lijst niet halen, zoals “keuken opruimen” en “naar meme bellen”. Het marcheert, dus ik ben blij.howiwork4

Is er naast je telefoon en computer een gadget waar je niet zonder kan?

Mijn Kindle, omdat ik het geweldig vind dat ik altijd een berg boeken in mijn handtas heb zitten en dat ding nooit meer dan 206 gram weegt. En aangezien ik moet vertrouwen op de batterij van mijn iPhone en we allemaal weten wat voor een geweldig slecht idee dat is ben ik ook wel content met mijn mobiele lader van Innergie.

In welke alledaagse bezigheid ben jij beter dan de rest? Wat is je geheim?

Ik hoor vaak dat ik zo georganiseerd ben, en dat is ook zo. Dat is vooral omdat ik zot word van chaos. Ik hou niet van mensen die beloven dat ze gaan bellen en dan niet bellen. Ik hou niet van mensen die te laat komen, of zelfs niet. Ik hou niet van mensen die zeggen dat ze iets gaan doen en het dan niet doen, of enkel nadat je ze zevenendertig keer hebt gebeld of gemaild. Als ik zeg dat ik iets ga doen, dan probeer ik het ook echt te doen. En dus wil dat zeggen dat alles waarop ik ja zeg in mijn inbox van Omnifocus wordt gezet, om dan later in de juiste lijst te verdwijnen met de juiste afhandelingsdatum. Ik heb een behoorlijk slecht geheugen, en ik weiger mij daarbij neer te leggen. Ik lijk dus heel goed in onthouden en doen wat ik zeg dat ik ga doen, maar dat is alleen maar omdat ik dat van mezelf eis. Het komt niet natuurlijk. At all.howiwork5

Waar luister je naar terwijl je werkt?

Allerliefst het geluid van de stilte. Als ik thuis werk gaat er geen radio aan. Soms, als ik mijn namiddagdip heb bereikt en het beste eraf is, steek ik Spotify even in gang, maar het mag allemaal niet te lang duren. Ik word erg snel afgeleid, en kan bijvoorbeeld ook niet goed lezen als de tv aanligt.

Wat ben je op dit moment aan het lezen?

Spent: Exposing our complicated relationship with shopping en net begonnen in De waarheid over de zaak Harry Quebert. Maar ik heb nog altijd een beetje last van de combinatie jetlag winteruur, dus het valt wat tegen qua concentratie.

Ben je eerder een introvert of een extrovert?

Een introvert die geweldig haar best doet om te doen alsof ze extrovert is.

howiwork6

Hoe ziet je slaaproutine eruit?

Ik ben een ochtendmens en werk het best vroeg. Ik heb al vaak gedacht dat om vijf uur opstaan om een paar uur in alle stilte te werken zo hard mijn ding zou zijn. Maar zoals het nu is zit ik meestal rond tien uur in bed en slaap ik tot zes. Works like a charm.

Vul in: ik zou graag _____________ deze vraagjes laten beantwoorden.

Jou! Iedereen! Ik vind dit boeiend, dus doe zeker mee op je eigen blog en dan kom ik gegarandeerd lezen. Post wel even een link hierheen en in de comments, dan. Voor de rest zou ik het tof vinden om te lezen hoe Steve Jobs werkte, of Walt Disney, of Leo Babauta van Zen Habits, en Gala Darling. To name a few.

Wat is het beste advies dat je ooit kreeg?

“Al de andere mensen doen ook maar iets”.

Is er iets dat je hieraan wilt toevoegen dat ook interessant kan zijn voor je lezers?

Ik geloof heel hard in voorbereiding. Ik weet dat dat niet voor iedereen zo is, en ik heb soms het gevoel dat mensen mijn geplan een beetje freaky vinden. Dat is vast ook zo, ik hou van controle en lijstjes en doorstrepen. Niet omdat dat zo geweldig is, maar omdat ik niet hou van de stress van onderweg zijn en iemand willen bereiken maar het telefoonnummer niet zitten hebben. Of van vergaderingen waarop mensen een uur nodig hebben om na te denken, terwijl ik al op voorhand heb nagedacht zodat ik andere mensen hun kostbare tijd niet ter plekke moet verspillen. Van door een supermarkt lopen terwijl ik doodop ben en enkel maar zin hebben om naar diepvriespizza te grijpen, omdat ik op vrijdag geen weekmenu heb gemaakt. Ik begin meer en meer in te zien dat tijd het kostbaarste is dat ik heb, en ik merk dat voorbereiding heel veel frustratie wegneemt. Maar dat is vaneigens persoonlijk.

Zin om mee te doen? Ik zou het helemaal geweldig vinden om te lezen hoe jij werkt. Deel zeker een link in de comments als je erover hebt geblogd, en link even naar hier in je post.

lilith en de Amerikaanse dingen

nc1 nc2 nc3 nc4 nc5

Dingen waarvan ik fan was in Amerika

  • de houten huizen met echte front porches waarop echte schommelstoelen stonden. Very Dawson’s Creek.
  • de Halloweengekte op die front porches. Mini grafzerkjes in de voortuintjes en voor duizend dollar aan oranje lichtjes.
  • live naar The Voice kijken met Gwen Stefani in de jury enal.
  • dat mensen elkaar soms aanspreken met “Hi, lover”.
  • de State Fair. Elke provincie zou bij ons een State Fair moeten hebben. Ik ben er nog niet uit of daar ook per se fried oreos bij moeten.

Dingen die ik miste in Amerika

  • brood. Dat heb ik daar dus altijd. Als er één land is waar ik met gemak van mijn broodverslaving af zou kunnen raken, dan is het daar. En hash browns als ontbijt zijn één dag leuk, maar op de tweede dag al veel minder.
  • groenten en fruit zonder toegevoegd varkensvet of caramel dip.
  • een winkel binnenstappen zonder een hele parlé te moeten doen over waar ik vandaan kwam en wat ik graag at en wie mijn maten waren. Begrijp me niet verkeerd: ik vind al die smalltalk de max, maar ook wel behoorlijk vermoeiend.
  • Dexter en Youri.

Dingen die ik mis nu ik terug ben

  • de Whole Foods. Waarom hebben wij geen Whole Foods?!
  • Pumpkin Spice Latte bij de Starbucks. A hug van duizend calorieën in a cup, en zo decadent herfstig.
  • zotte sales waardoor ik dat paar Steve Madden schoenen die ik een paar maanden geleden in Antwerpen zag staan voor tachtig euro kon kopen voor 20 dollar. Wtf.
  • overal WIFI.

Dingen die mensen tegen mij zeiden in Amerika

  • Wow Kelly, that was really touching“. Een man, op iets dat nu ook weer niet zo touching was.
  • That’s not fat, it’s flavor“, nadat iemand zei dat ze varkensvet over hun groenten gooien tijdens het koken en ik mijn wenkbrauw iets te opvallend omhoog deed.
  • You can not go by foot, there’s a shuttle bus from the hotel“. Wat betreft een shopping center op -I kid you not- 150 meter. Ik ben toch te voet gegaan.
  • What are you going to wear it with?“, na de aankoop van een jas. Die had ik niet zien komen. Klein paniekaanvalletje aan de kassa.
  • We try to cook 3 times a week, but it is so hard to keep up with that“.

Dingen waarvan niemand opkeek in Amerika

  • dode herten langs de weg.
  • kantoren die er standaard uitzien zoals in de jaren zeventig.
  • dat mensen er enkel deurklinken van het toilet durven vastnemen als ze hun handen in papier draaien.
  • dat iedereen er drie auto’s heeft, waarvan minstens één gigantische pickup truck.
  • colabekers de grootte van een gemiddelde vaas die om de tien minuten worden bijgevuld.
  • mensen die water drinken uit mason jars. Dat ge er lampen van maakt, tot daar, maar water drinken. Dat is toch wel veel te Pinterest hipster.
  • hamburgers waarvan het broodje een krispy kreme donut was. Want een gewone hamburger heeft nog geen calorieën genoeg.
  • hele, hele, hele dikke mensen.
  • hele, hele, hele dikke mensen in spandex.

Vijf beelden, vijf dingen

raleigh2 raleigh3 raleigh4 Processed with VSCOcam with g3 preset raleigh6

Het is hier behoorlijk stil geweest, en dat wil meestal zeggen dat ik net vanalles heb om over te vertellen. Aangezien ik op dit moment het best in te delen val onder de categorie “gaar, brak en met hersenen die compleet verpulverd aanvoelen van de jetlag”: tijd voor een “vijf beelden, vijf dingen”. Random, randommer, randomst.

1. Ik ben net terug van een werktripje naar North Carolina. Dat was nogal de max, zeker omdat ik dacht dat ik nog een hele tijd niet terug zou keren naar mijn beloved Amerika. Onze laatste trip was naar New York in mijn zwangerschap, en dat is al een hele tijd geleden. North Carolina was something else. Als in The South, waar mijn naam uitgesproken wordt met een e die drie lettergrepen beslaat (“Kee-ee-eeely”) en hun idee van een lekkere maaltijd is dat je fried voor om het even welk ingrediënt zet. Erg…interessant.

2. Op de heenreis waren er zo’n sterke head winds dat we een tussenlandig moesten maken omdat er geen kerosine meer genoeg aanwezig was in het vliegtuig. Dat landen deden we in Bangor, Maine, hometown van Stephen King en zo cool om door het raampje van mijn vliegtuig te zien (die houten huisjes!) dat ik nu precies terug wil.

3. Ook al op de heenreis las ik het boek van Lena Dunham uit. Ik had het heel hard willen liken but I didn’t. Toch niet ongelooflijk hard. Maar misschien moeten jullie het zelf eens lezen.

4. Hoewel het in Raleigh, waar ik verbleef, twintig graden en zonnig was, heb ik heel mijn kleerkast voor de herfst gevuld. Onder meer met een prachtige sjaal van J.Crew, een lederen tote bag van Madewell die al tijden op mijn Pinterest verlanglijst stond, en een zwart leren jasje. Alleen jammer dat mijn koffer in Philadelphia bleef steken en ik zelfs de beloofde cadeautjes voor Dexter niet kon overhandigen. Met dank aan mijn schoonouders die last minute een nepcadeautje inpakten om de teleurstelling niet te groot te maken, waardoor mijn zoon nu valselijk denkt dat het minibusje dat hij kreeg uit Amerika komt. Terwijl het vast gewoon eentje uit de Suprabazar van Gullegem is.

5. Ik heb Dexter en Youri wel gemist, maar het viel al bij al geweldig mee. Ik denk dat achterblijven moeilijker is dan vertrekken, op dat vlak. Qua jetlag is achterblijven dan weer veel makkelijker, en niet achterblijven een beetje sterven.

Maar goed, ik ben terug, vol ideeën en inspiratie. Als ik de jetlag from hell van me af heb zien te schudden gaat dat volgens mij nog vonken geven.

lilith kent EHBO

reanimatie

Het stond al jaren op mijn lijstje van dingen waar ik ooit eens tijd voor vrij wilde maken: een deftige cursus EHBO volgen bij het Rode Kruis. Sinds begin september zit ik op vrijdagavond van kwart na zeven tot half elf in het lokaal van mijn lokale afdeling, en ik kijk daar mijn ogen uit. Omdat ik al zo ongelooflijk veel heb geleerd en bijna niet kan geloven dat wij  geen basis van eerste hulp mee hebben gekregen tijdens onze studies. Ja, we kunnen ergens een cosinus van bepalen, maar wat moet je doen als iemand plots een epilepsie-aanval krijgt, of zich verslikt in een stuk appel? Tot over enkele weken had ik echt keihard met mijn mond vol tanden gestaan.

Ondertussen ken ik de basis van reanimatie en wondverzorging en kan ik met een defibrillator werken. Ik weet hoe ik iemand die bewusteloos is het beste kan optillen om hem naar een veiligere plaats te brengen als dat nodig is, ik weet wat ik moet doen als iemand een brandwonde heeft, ik kan een drukverband aanleggen en ik heb geoefend tot ik erin slaagde om een hele dikke stikkende man te redden, ook al kreeg ik amper mijn armen rond zijn buik. Of toch een pop van een hele dikke stikkende man, wat een goed begin is. De verhalen van de ambulanciers die mij les geven over hoe frustrerend het is om op een ongeval toe te komen waarbij iemand is overleden omdat niemand van de omstaanders enkele basistechnieken kende die een leven hadden kunnen redden gaven mij kiekevel.

Ongelooflijk boeiend, allemaal. Ongelooflijk noodzakelijk ook, dat zoveel mogelijk mensen die basis kennen, zodat ze tijdens het kwartier voor de hulpdiensten komen kunnen beginnen met reanimeren, of ervoor zorgen dat iemand niet begint af te koelen, of wat dan ook. En dat is dus gratis he, die lessen. En iedereen kan daaraan meedoen.

En nog iets: wie geen tijd heeft moet zeker dit boek in huis halen, en de DVD bekijken. Ge weet echt maar nooit, en het is compleet zot hoe simpel de meeste zaken zijn, en hoe weinig we ervan afweten.

Vandaag is restart a heart day. Misschien het ideale moment om eens te checken waar in je buurt je kunt leren hoe je iemand moet reanimeren.

lilith geeft weg: een watervliegtuig van Green Toys

greentoyswatervliegtuig2

Een watervliegtuig en een witte muur, very Instagramhipster indeed.

Het is een hele tijd geleden dat ik hier nog iets heb kunnen weggeven. Dat heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat ik de afgelopen maanden een strakke boekendeadline had en weinig tijd om samen te werken met sponsors.

Ik merk dat nogal wat mensen dat jammer vinden, en aangezien ik zelf ook fijn heb samengewerkt met sympathieke webshopeigenaars heb ik beslist om vanaf november weer banners te plaatsen in de zijbalk. Opnieuw vanuit dezelfde gedachte als toen: samenwerken met mensen en bedrijven die bij deze blog passen en waarvan ik denk dat mijn lezers ze ook tof of interessant kunnen vinden. Ben je geïnteresseerd om samen te werken, stuur me dan een mail op sponsors@talesfromthecrib.be, en dan bezorg ik je mijn media kit.

Processed with VSCOcam with g3 preset

Om één en ander op gang te trekken mag ik van de mensen van Fairplace, de webshop voor duurzaam, uniek en maf speelgoed dat je niet in elke speelgoedwinkel vindt, dit geweldige Green Toys watervliegtuig weggeven. Fairplace, omdat wat zij doen een typisch voorbeeld is van waar ik van hou: een webshop met een originele selectie, in dit geval speelgoed, waarvan je weet dat hij de moeite is om af en toe te bezoeken. Ze werken met verschillende thema’s, van fantasie tot koken en strand, en wat mij betreft is het de perfecte plaats om een leutig stuk speelgoed te vinden waar voor de verandering eens geen Bliksem McQueen opstaat. Zij lieten ons kennis maken met de duurzame en zeer fijne selectie van Green Toys, en ik was eigenlijk direct verkocht. Dexter heeft ondertussen het watervliegtuig in zijn bezit (gemaakt van gerecycleerde melkflessen!) en dat werd hier meer dan goedgekeurd. Ondanks een gebrek aan Bliks Meklien.

Wie er ook graag een wil mag hieronder posten wat volgens hem het leukste speelgoed is dat je voor een kind kunt kopen, ooit of op dit moment. Dat we wat tips kunnen opdoen voor jeweetwelwanneer. Donderdagmiddag om twaalf uur sluit ik deze wedstrijd af en laat ik een onschuldige kinderhand een winnaar trekken. Veel succes!

Dexter spreekt IV

Processed with VSCOcam with g3 preset

Twee jaar en vier maanden is hij, de Dexter. Dat betekent in zijn geval dat zijn mond geen moment stil staat, iets waar hij gigantisch mee weet te scoren bij zijn omgeving en toevallige omstaanders. Dit waren enkele van mijn favorieten van de afgelopen maand.

      • Tuuuuutje asteblieft!“. Het is zes uur ’s morgens en Dexter begint zijn dag op een luide, maar wel beleefde manier.
      • Pas op mama, anders ga je blussen“. Hij bedoelt morsen.
      • Kijk! Het is aan het regeningen!“.
      • Oei, ik heb hierop getekeningd“.
      • Kijk, het is Mayo de pony“. Of My Little Pony, dat kan ook.
      • Mama? Mag ik mijn mondje vuilmaken?“.
      • Kijk papa, ik ben jouw verjaardag“. Dexter heeft een kroon op zijn hoofd.
      • Laat Dexter nu met rust” op de nochtans vriendelijke vraag om zijn jas aan te doen.
      • Dexter, stop nu eens met zagen“. “Mama doet da ook“.
      • Papa, het moet gedaan zijn.
      • Neen, ik ben nog een beetje bezig” op de vraag “kom je nog een beetje drinken?“.
      • En dan roep ik ‘EUNEUT!’ en is C. geschrokken van Dexter“. Dexter vertelt grijnzend de hoogtepunten van zijn dag in de crèche.
      • Neen, nog niet” op mijn vraag of hij Z. van in de crèche ook lief vindt.
      • Mijn vingertje doet een beetje pijn. De dokter zal mijn vingertje dan afdoen.” “Wie heeft dat gezegd?!“. “Haha neen, hij gaat alleen een beetje trekken.

Oke dan.

Reading Between The Wines: de nieuwe selectie!

readingbetweenthewinesselectie

We haz tote bags. <3 (foto: Sarah Van Het Kasteel)

Ik krijg regelmatig de vraag wat we aan het lezen zijn in onze leesclub. Doordat er meer vraag is om erbij te komen dan plaats zitten we met een wachtlijst, en doordat niemand zijn plaats wil inruilen blijft die maar groeien. Het coole is dat de mensen die er op dit moment niet bij kunnen soms wel meelezen met onze boeken, en dus dacht ik: misschien moeten we vanaf nu delen wat we lezen, en wat de selectie niet heeft gehaald.

Het moet immers gezegd: dankzij de leesclub heb ik al fantastische boeken gelezen, vaak boeken die ik anders in de verste verte niet had vastgenomen in de boekhandel.

Deze boeken passeerden al de revue:

* Oorlog en Terpentijn van Stefan Hertmans. Which I loved.
* De Man van je Leven van Arthur Japin. Dat ik boeiend vond, maar ook niet meer dan dat.
* Waarvan wij droomden – Julie Otsuka. Dat ik echt een pareltje vond.
* Schitterende Ruïnes – Jess Walter. Waar ik erg van genoot en onder de indruk van was, maar dat me niet voor eeuwig en altijd zal bijblijven.
* De verzamelde werken van A.J. Fikry, boekhandelaar – Gabrielle Zevin. Dat ik perfect vond om te lezen met boekenliefhebbers, maar mij toch niet helemaal wist te raken.

Gisterenavond kozen we een nieuw boek uit de selectie van vriendin J. Dat doen we altijd met handopsteking, en de keuze was deze keer behoorlijk unaniem. Tot mijn vreugde, want op mijn to read lijstje.

rbtw_selectie1

Foto: Anouck Meier.

Wij lezen de komende zes weken dus Bouwpakket van een meisje/How to build a girl van Caitlin Moran, en ik ben razend benieuwd. Al helemaal omdat Jozefien van Charlie haar onlangs nog ontmoette en daar heel enthousiast van werd. Haalden onze meedogenloze selectie net niet: Naakt van Jean-Philippe Toussaint en O Vermiljoenen Spleet! van Bart Van Loo (wel tien punten voor de uitstekende titel!).

En jullie? Vlot het wat met de kersverse leesclubs? Nog goede dingen gelezen, of fijne mensen ontmoet? Vertel er ons vooral alles over in de comments.

lilith loves #projectblogboek

Idee 1 uit het Blogboek.Toen ik het Blogboek schreef en begon aan de lijsten met blogpostideetjes heb ik vast even gedacht: misschien dat iemand zo zot is om ze allemaal uit te werken. Maar toen dacht ik: wie zou zo zot zijn? En kijk: i. blijkt zo zot! Zot genoeg om aan een project te beginnen waarbij ze van plan is om alle 120 ideeën die ik in mijn boek meegeef in de praktijk en dus ook een blogpost om te zetten. Waanzin, maar wel hele fijne waanzin.

Haar enthousiasme werkt aanstekelijk, blijkbaar, want ondertussen zijn ook heel wat andere bloggers op de kar gesprongen. Als daar zijn:

Michel
Tiny
Romina van big city life
Tifosa
Satur9
Le petit requin
El en co
Kattebelle
Het huis van tante Alice
Mafaldine
Miss Pixie
Me, myself and we
Sheena blogt
Beautinebe
A life that’s good
Sabrina
Licht geschift
Shout your heart out

En ook deze bloggers lieten op mijn Facebookpagina weten snel aan de slag te gaan:

Met ups en downs
No butterfly
Ineken
Kim on the run
durven dromen denken
wandering with youni
Gillala
Jelle
kruimels
sofinesse
herrie

Ongelooflijk fijn, vaneigens. Zo fijn dat ik zelf ook goesting krijg om mee te doen. Ik ga er wel niet te veel regels op plakken, want voor je het weet val ik weer in een zak van de inspanning, maar het plan is om hier af en toe ook van #projectblogboek te doen. We zien wel hoe ver we komen, denk ik dan. Ik ben in elk geval superbenieuwd hoe alle bloggers er hun eigen invulling aan gaan geven.

blogboektheoriaO, en dan nog iets. Ik hoor dat de Blogboeken al eens durven uitgeput zijn in bepaalde boekhandels. Dan moet ge dus aan die mensen hun oren gaan trekken met mijn complimenten en zeggen dat ze moeten bijbestellen, maar ze kunnen natuurlijk ook nog altijd bij mij besteld worden (dat kan hier). Ik verwijs jullie evenwel minstens even graag door naar de fantastische boekhandel waar ik onlangs mocht signeren en die er altijd heeft liggen:  Theoria in Kortrijk.

Theoria, waar je zelfs boeken kunt lenen uit het uitleenkastje. <3

Koffie en boeken, only de beste combinatie ooit. Na wijn en boeken.

Theoria Kortrijk

Al was het maar omdat ik merk dat heel wat mensen in de streek nog niet beseffen wat voor een inspirerende boekhandel dat is. Een boekhandel van superfijne mensen, met een heerlijke selectie, waar je koffie kunt drinken en werken en waar ik zelf eigenlijk zou willen in wonen. Een boekhandel waar je zelfs boeken kunt lenen, zoals ik deed met de klepper van Joël Dicker.

theoriakortrijk2
Dus, mocht je op zoek zijn naar het Blogboek, spring dan eens binnen bij Annemie en Pascal, doe ze mijn groetjes, en ik beloof u dat ge daar nooit meer weg zult willen.

Ook plannen om deel te nemen aan #projectblogboek? Post de link dan even hieronder en dan voeg ik je toe aan deze pagina.

lilith weigert zich te schamen, the aftermath

Het is vreemd hoe iets dat je met de beste bedoelingen schreef kan ontaarden in iets met een beetje een vieze nasmaak. Het gebeurde met mijn laatste blogpost, over schaamte. Eerst waren er de fijne reacties van herkenbaarheid, en later kwamen de reacties waarmee ik misschien te weinig rekening had gehouden. Omdat het voor mij van bij het schrijven zo duidelijk was waar de blogpost niet over ging: een specifieke radiopresentator. Mijn blogpost ging, wat mij betreft, over mezelf en jullie en wij allemaal, en hoe we met zijn allen omgaan met schaamte en het soms zelfs in ons eigen nadeel gebruiken. Omdat we ons ongemakkelijk voelen, of niet weten hoe we moeten reageren, of omdat we ons moeilijk in anderen en hun ervaringen kunnen verplaatsen.

Daar zijn we allemaal een beetje schuldig aan, denk ik, en toen ik plots zag dat het in mijn comments en die onder de gedeelde posts op Facebook escaleerde tot een soort persoonlijke aanval, toen dacht ik vooral: “Oh neen, het schiet zijn doel zo een beetje voorbij”. Omdat het net hetzelfde is als waar ik over schreef: iemand aanwijzen als “die andere die iets doet dat niet hoort”. Exact dat waar ik zelf niet zo van hou. Toen dacht ik: “Ik had de presentator misschien moeten waarschuwen”, want hoewel het helemaal niet over hem gaat en de comments vast ook niet met slechte bedoelingen werden gepost had hij wel de pech de laatste te zijn die de vraag aan mij had gesteld. Een vraag die ik in de loop der jaren zo vaak heb gekregen dat ik mij eraan begon te storen. Omdat er volgens mij veel relevantere vragen zijn, en ook omdat ik ervan overtuigd ben dat de vraag ervoor zorgt dat veel mensen hun verhalen niet meer durven delen.

Ik heb me dit weekend herhaaldelijk afgevraagd of ik, door ervoor te kiezen om mijn stuk te openen met iets over “een radiopresentator” en niet met iemand die het mij op café vroeg (wat in de loop der jaren ook regelmatig is gebeurd) onbewust dingen heb uitgelokt. Ik denk het nog steeds oprecht niet. Het was in elk geval het verste van mijn bedoelingen. Het allerlaatste dat ik wilde was iemand naar voor roepen en zeggen: gij, gij zijt het geweest. Natuurlijk mocht een presentator me vragen waarom mijn privéleven hem zonodig moest interesseren. In zijn job speelt hij advocaat van de duivel, en stelt hij de vragen die zijn luisteraars zich ook stellen. Sterker nog: ik zou die vraag misschien ook hebben gesteld, in zijn positie. Omdat die vraag nu eenmaal zo vaak wordt gesteld dat we er niet meer zo hard bij nadenken. Mijn persoonlijke vraag is alleen: moeten we dat per se doen? Helpt dat ons? Zijn er geen betere vragen, in een tijd waarin we zo bang aan het worden zijn om onze muren even naar beneden te laten? Komt het ons wel ten goede, dat die vraag steeds weer terug lijkt te keren als iemand het aandurft om zich kwetsbaar op te stellen?

Daar gaat het volgens mij fout, niet bij Jan of Piet of Frank of wie dan ook. Omdat ik vind dat alle comments binnen de grenzen van het toelaatbare blijven ben ik er wel vanaf gebleven, behalve bij twee die echt te veel op de man speelden en compleet niet op de bal. Ik geloof niet in mensen individueel met de vinger wijzen en zeggen dat het allemaal hun schuld is, want dat is natuurlijk niet zo. Ook dat is een beetje bullshit, en wat mij betreft helemaal niet nodig.