Het is vreemd hoe iets dat je met de beste bedoelingen schreef kan ontaarden in iets met een beetje een vieze nasmaak. Het gebeurde met mijn laatste blogpost, over schaamte. Eerst waren er de fijne reacties van herkenbaarheid, en later kwamen de reacties waarmee ik misschien te weinig rekening had gehouden. Omdat het voor mij van bij het schrijven zo duidelijk was waar de blogpost niet over ging: een specifieke radiopresentator. Mijn blogpost ging, wat mij betreft, over mezelf en jullie en wij allemaal, en hoe we met zijn allen omgaan met schaamte en het soms zelfs in ons eigen nadeel gebruiken. Omdat we ons ongemakkelijk voelen, of niet weten hoe we moeten reageren, of omdat we ons moeilijk in anderen en hun ervaringen kunnen verplaatsen.
Daar zijn we allemaal een beetje schuldig aan, denk ik, en toen ik plots zag dat het in mijn comments en die onder de gedeelde posts op Facebook escaleerde tot een soort persoonlijke aanval, toen dacht ik vooral: “Oh neen, het schiet zijn doel zo een beetje voorbij”. Omdat het net hetzelfde is als waar ik over schreef: iemand aanwijzen als “die andere die iets doet dat niet hoort”. Exact dat waar ik zelf niet zo van hou. Toen dacht ik: “Ik had de presentator misschien moeten waarschuwen”, want hoewel het helemaal niet over hem gaat en de comments vast ook niet met slechte bedoelingen werden gepost had hij wel de pech de laatste te zijn die de vraag aan mij had gesteld. Een vraag die ik in de loop der jaren zo vaak heb gekregen dat ik mij eraan begon te storen. Omdat er volgens mij veel relevantere vragen zijn, en ook omdat ik ervan overtuigd ben dat de vraag ervoor zorgt dat veel mensen hun verhalen niet meer durven delen.
Ik heb me dit weekend herhaaldelijk afgevraagd of ik, door ervoor te kiezen om mijn stuk te openen met iets over “een radiopresentator” en niet met iemand die het mij op café vroeg (wat in de loop der jaren ook regelmatig is gebeurd) onbewust dingen heb uitgelokt. Ik denk het nog steeds oprecht niet. Het was in elk geval het verste van mijn bedoelingen. Het allerlaatste dat ik wilde was iemand naar voor roepen en zeggen: gij, gij zijt het geweest. Natuurlijk mocht een presentator me vragen waarom mijn privéleven hem zonodig moest interesseren. In zijn job speelt hij advocaat van de duivel, en stelt hij de vragen die zijn luisteraars zich ook stellen. Sterker nog: ik zou die vraag misschien ook hebben gesteld, in zijn positie. Omdat die vraag nu eenmaal zo vaak wordt gesteld dat we er niet meer zo hard bij nadenken. Mijn persoonlijke vraag is alleen: moeten we dat per se doen? Helpt dat ons? Zijn er geen betere vragen, in een tijd waarin we zo bang aan het worden zijn om onze muren even naar beneden te laten? Komt het ons wel ten goede, dat die vraag steeds weer terug lijkt te keren als iemand het aandurft om zich kwetsbaar op te stellen?
Daar gaat het volgens mij fout, niet bij Jan of Piet of Frank of wie dan ook. Omdat ik vind dat alle comments binnen de grenzen van het toelaatbare blijven ben ik er wel vanaf gebleven, behalve bij twee die echt te veel op de man speelden en compleet niet op de bal. Ik geloof niet in mensen individueel met de vinger wijzen en zeggen dat het allemaal hun schuld is, want dat is natuurlijk niet zo. Ook dat is een beetje bullshit, en wat mij betreft helemaal niet nodig.
Ik ben eigenlijk stiekem een beetje blij dat je dit nu post. Ik had er niet op gereageerd ( op je vorige post) omdat ik ook dacht dat het over die bewuste presentator ging en ik het ook niet zo heb op stenen gooien. Ik begreep je wel, maar ik dacht ook wel dat er een steek onder water naar de presentator in zat. Zonder nu te willen zeggen dat de reacties zo hadden moeten uit de hand lopen, integendeel!
Sterk dat je deze reactie op je vorige blogpost durfde posten!
Dat is mijn stijl niet, Gilla. Serieus.
Ik begrijp wat je bedoelt. Maar ik heb het interview ook gehoord en die toon kwam bij mij ook zo over. Waarschijnlijk omdat diezelfde presentator na dat ene ding met Eva Mouton (zie gesprek in De Standaard in Villa Hellebosch deze zomer) voor mij een beetje zijn voordeel van de twijfel kwijtgespeeld heeft. Maar da’s natuurlijk volledig persoonlijk
Ik had er ook bij nagedacht, omdat ik een stukje in je boek gelezen had over dit soort comments, ik heb zelf ook gereageerd er op maar ik vind nog steeds dat je jou niet hoeft te schamen,
Met vriendelijke groeten,
Tim
Ik heb het interview ook gehoord. Toen ik je repliek las, had ik totaal niet het gevoel dat je echt met stenen gooide. Je blog gaat over zoveel meer dan je postnatale depressie, en eigenlijk gaan ook de stukjes over je postnatale depressie over zoveel meer dan enkel die depressie. Van een radiopresentator van dit kaliber mag je toch verwachten dat hij zijn materie grondig doorneemt en dat ziet? Misschien heb je die mens nu ook eens laten stilstaan bij zichzelf? Heeft hij ook eens een “ah ja” of “ een “ zo had ik het nog niet bekeken” of “ misschien wel” momentje bij je blog gehad en snapt hij nu haarfijn waarom wij hier met z’n allen zo graag komen lezen en zo genoten hebben van dat blogboek.
Ik mag dat toch hopen, ja. :)
Ik wil misschien nog een ding toevoegen: natuurlijk vond ik dat interview een gemiste kans. Ik heb een boek van 240 pagina’s geschreven, en kreeg enkel de vragen die ik al tien jaar krijg, en die er in mijn ogen niet echt toe deden. Terwijl het voorbereidend gesprek met een redacteur veel boeiender was geweest, en ik daardoor misschien bepaalde verwachtingen had. Dat was doodjammer, zeker omdat ik gat in de nacht was opgestaan en inderdaad veel relevantere zaken over bloggen anno 2014 te vertellen had. Ik heb achteraf ook heel veel berichtjes gekregen die overliepen van de teleurstelling, wat me sterkte in de gedachte dat ik het me niet heb ingebeeld.
Maar dat kan gebeuren, er was geschoven met mijn plaats in het programma, er was veel minder tijd dan voorzien, op dat vlak heb ik gegokt en verloren. Maar dat was niet de reden van mijn blogpost. Laat dat duidelijk zijn. :)
Ik heb het interview niet gehoord en toch herkende ik me zo in je blogpost. Ik heb ook geen zin om me telkens te moeten verantwoorden over het feit dat ik een blog heb en wat ik daar dan al dan niet in schrijf. Zeker omdat het vaak gaat over mensen die mijn blog niet lezen en dus niet snappen dat je al eens iets persoonlijk deelt met het internet.
Mooi dat je met deze extra blogpost verduidelijking hebt gebracht waarover er blijkbaar een misverstand was ontstaan. Jouw post is dus duidelijk zijn doel niet voorbijgeschoten, hij wijst er duidelijk eigenlijk nog eens boenk op…dat hoe lief je een verhaal soms ook bedoelt er nog altijd zijn die graag met een vinger wijzen en zeggen ‘shame on you’. En dat je je dan in het oneindige wil verdedigen en bewijzen om alles recht te krijgen…Maar soms (of beter altijd) moet je het gewoon loslaten zonder je ergens over te schamen! Als je weet en zegt dat je in je recht bent en iedereen die je kent weet dat ook, dan moet de rest die iets anders blijft denken jouw niet deren. Zich schamen is proactief ermee bezig zijn wat anderen al dan niet zullen denken. Zo moesten bij ons thuis vroeger altijd voor 8u de rolluiken op of de buren zouden wel eens kunnen denken dat we lui zijn…Of het is iets dat ge u kunt laten aanpraten, gelijk mijn moeder me soms zegt van zeg uwen auto ziet vuil, de mensen zullen denken dat ge een slons zijt. Waarop ik ‘Ma, als mijn auto vuil is is het omdat ik nog andere belangrijkere dingen te doen heb met mijn tijd dan hem te wassen en wat een ander daarover denkt zal mij worst wezen! Wat kan mij het schelen dat iemand die me niet kent, denkt dat ik een slons ben. Je moet die gedachten loslaten en gewoon vrede met jezelf nemen. Zo ook met bloggen! Zelfs al komt er geen kat jouw verhaal lezen, als jij daar gelukkiger van wordt om dat luidop met de wereld te kunnen delen dan is het toch voor tenminste 1 iemand goed. Gedeeld geluk telt dubbel ;-) We moeten allemaal gewoon een beetje meer relativeren, loslaten…een vlieg die geen kwaad doet sla je niet, die laat je gewoon vliegen
Je verhaal is inderdaad misschien een beetje ontaard in een collectieve boze reactie (ik heb er zelf ook aan toegegeven), terwijl jij gewoon wou schrijven hoe jij tegen de dingen aankijkt en helemaal geen ‘bah, wat een vervelende mens, wat denkt die wel, etc, etc’ voor ogen had…
Het is een goed voorbeeld hoe soms dingen buiten je wil een ander leven gaan leiden, en ik vind het super van je dat je het hier weer aankaart. We proberen precies met zijn allen toch al gauw iemand zoeken om de schuld te geven, terwijl dat eigenlijk niemand vooruit helpt.
Alleszins, je toont weer dat je een fijne madam bent, en dat je blogs zeker belang hebben, want ze doen mensen nog ’s nadenken over zichzelf!
Ik had je vorige post heel snel gelezen…en bedacht erbij dat we wel nood hebben aan mensen die openlijk falen durven delen zodat we regelmatig beseffen dat iedereen wel ergens mee worstelt, faalt, … en dat niet alles rozegeur en maneschijn is bij andere mensen. Ik denk niet dat iedereen klaar is om publiekelijk te doen, maar wie dat wel is : chapeau voor die eerlijkheid en authenticiteit!
De hele hetze over de presentator in comments heb ik gemist (en gek genoeg blokkeert mijn werkgever nu de comments op vorige post?), al vond ik uit je post het wel wat arrogant om zo te praten tegen een gast uit je eigen programma. Maar ik dacht nu niet dat je post hem ging viseren, dacht wel dat je het algemeen hield.
in elk geval : nogmaals chapeau, nee jij hoeft je niet te schamen en bedankt om eerlijk te bloggen over wat je wil delen.
De vraag is een vraag die gesteld kan en moet worden, maar ik denk niet dat er een rationeel antwoord voor is. Ik zou hem gevraagd hebben, waarom hij radio maakt. Of waarom iemand een boek schrijft. Of waarom iemand kiest van kunstenaar te worden of fotograaf. Een blog is een medium, waarmee iemand iets met de wereld deelt.
Ga je een blog kunst noemen, zoals je een groot literair werk kunst noemt? Waarschijnlijk niet. Zijn alleen boeken die prijzen winnen de moeite waard? Zeker niet. Een blog heeft zijn plaats op het internet. Het is een beetje gelijk een column in een krant, maar dan ook weer niet. Het is iets waar mensen naar zoeken, wat mensen zeker lezen. Een plek voor meer nuance dan facebook of twitter. Waar je verhalen kan vertellen. Een blog heeft zijn plaats in het media landschap. Natuurlijk zijn er blogs die nutteloos zijn, nauwelijks gelezen worden, maar hetzelfde kan je zeggen over boeken en kranten en artikels en tweets. Een blog is een blog, iets heel unieks waarmee de schrijver/schrijfster iets unieks kan doen en een uniek publiek kan bereiken.
Goed dat je dit er achteraan post. Ik denk dat jij verantwoordelijk bent voor wat je schrijft (waar volgens mij niets met-stenen-gooien in zat), maar lezers voor wat ze lezen, en ermee doen. En als sommige lezers dat dan gebruiken om wel met stenen te gooien, is dat jammer, maar wel hun eigen verantwoordelijkheid en niet de jouwe. Toch?