1. Op 24 november kwam ik tot de vaststelling dat het een maand later al kerstavond was, en ik nog niks had gepland wat betreft feestdagen. Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik had die dit jaar door al die zonnige weekends echt niet zien aankomen. Ondertussen zijn er wel plannen, en kijken we uit naar de eerste keer dat wij een kerstboom gaan zetten sinds mijn mama gestorven is. Ik heb het altijd beloofd, dat ik me zou herpakken als ik een kindje zou hebben dat iets aan de spirit of christmas zou kunnen hebben. En kijk: ik heb er eentje.
2. Morgenavond organiseer ik net als vorig jaar een Thanksgivingdiner, deze keer met de andere kant van de familie. En man, dat is een gemak, als je zelf ooit een blogpost hebt geschreven met tips om daar een succes van te maken. Gewoon mijn eigen regels volgen, en klaar! (hoop ik)
3. Mijn persoonlijke Facebookaccount staat ondertussen meer dan drie weken op non-actief. Dat bevalt nog altijd bijzonder goed, tot mijn eigen verbazing. Ik ga er binnenkort eens een uitgebreide update over schrijven, maar ik kan al verklappen dat ik nog steeds functioneer en deel uitmaak van de wereld.
4. Woensdag deden we weer van leesclub, en deze keer waren we het er zo goed als allemaal over eens dat How to Build a girl een goed boek is. Ik vond het persoonlijk een fantastisch boek, zelfs, omdat het los van de losbandige seks een compleet feest van herkenbaarheid was. Volgende keer lezen wij Mr. Penumbra’s 24-Hour Bookstore. Keer benieuwd! (Losbandige seks is clickbait, ja. Net als organizing porn. #slinks)
5. Het gekste moment van mijn week was een interview geven over mijn job als journalist aan een oud-leraar van mijn hogeschool, voor een filmpje dat op de infodag getoond zal worden. Ik dacht terug aan mijn eigen superonzekere infodag, vijftien jaar geleden, en kon niet geloven dat het me gelukt was, op een manier. Waanzin. Ik probeer niet te veel terug te blikken, maar deze terugblik deed deugd aan mijn hart.
Eerst en vooral: heel erg bedankt voor alle reacties op mijn post over een nieuw ritme zoeken als je kind naar school gaat. Het is geruststellend om lezen dat we niet de enigen zijn die er soms met een bang hartje naar kijken, en ook dat het meestal wel goed komt. Ik hou jullie op de hoogte over het al dan niet vinden van onze draai.
Ondertussen is het al weer belachelijk lang geleden dat ik nog eens wat leuke links heb gedeeld, terwijl mijn Evernote ervan ontploft. Dus bij deze: een klein cadeautje omdat we ondertussen al weer in de helft van de werkweek zitten.
To read: vanavond leesclub, dus erg benieuwd naar de selectie, en voor de rest heb ik een to read berg waar ik amper nog overheen kan kijken. Daarin: Monte Carlo van Peter Terrin, Birk van Jaap Robben, De Barmhartigen van Koen Van Wichelen en Daar is hij weer van Timur Vermes. Onder andere.
To cook: sinds de sympathieke mensen van Hot Sauce Commitee mij zijn komen bevoorraden met productjes en recepten is er een quesadilla obsession going on. Ik post snel een recept, want yum zo lekker en zo waanzinnig simpel en veggie.
Dit soort discussies en verhalen, ik volg ze de laatste weken met meer aandacht dan anders. De combinatie werk-kinderen is ook ten huize crib een behoorlijk actueel thema. Dexter gaat in januari naar de klas, zoals hij het popelend noemt, en ik heb even geteld: dat is nog maar zes weken van ons verwijderd. Terwijl hij met de dag harder popelt rijg ik op de achtergrond de kleine en middelgrote stresskes aan elkaar.
Hij popelt vooral omdat hij tijdens een voorbereidend bezoek op een gigantische ton auto’s stootte, maar ik ben er behoorlijk gerust in dat hij ook klaar is voor de rest van het schoolgegeven. Geen onbelangrijk punt, want Dexter heeft het bijna twee jaar erg zwaar gehad in de crèche. Zo zwaar dat er maanden waren waarin ik dacht dat ik hem thuis zou moeten houden. Dat er maanden waren waarin we dat drie dagen per week hebben moeten doen, ook. Maar we zijn erdoor, en ik heb mijn Dexter zien evolueren van een angstig mannetje dat alleen maar aan ons wilde hangen naar een nieuwsgierige kerel van twee jaar en half die elke dag blij vertrekt om met zijn vriendjes te gaan dansen. Volgens mij komt dat dus wel goed, in de klas, als ze op tijd en stond een megahit van Bumba door de boxen knallen. Dat is dus niet de reden van mijn opspelende zenuwen.
Het ding met de klas is evenwel: die stoppen er midden in de namiddag mee. Op woensdag en vrijdag zelfs al zo goed als op de middag. Waardoor wij het aantal werkuren in een dag plots behoorlijk zien slinken, als we hem niet al van in het begin tot laat in de naschoolse opvang willen steken. Dat wil ik niet, zeker niet op dit moment, als ik niet weet in welke waanzin het schrappen van het middagdutje ons gaat storten.
Het zal in elk geval behoorlijk puzzelen worden met uren, en dan hebben Youri en ik nog allebei het geluk dat we die uren grotendeels zelf kunnen bepalen, omdat we allebei zelfstandig zijn. Hoe mensen die dat niet hebben en niet kunnen rekenen op een heel opvangnetwerk dat gedaan krijgen, ik snap het soms niet.
Aangezien Youri en ik allebei voor een gelijk deel van de inkomsten zorgen is het ook de bedoeling dat we de inspanning gaan proberen te verdelen. Proberen, want ik denk dat er een wekelijkse planningsvergadering met powerpointpresentaties en afvinkschema’s aan te pas zal komen om ervoor te zorgen dat ik mijn job naar behoren kan blijven doen, en hij ook. Of het helemaal zal blijven lukken zoals ik het nu doe zal de tijd moeten uitwijzen. Het kan dat we een stap terug zullen moeten zetten, voor een bepaalde periode, en tevreden zullen moeten zijn met minder. Ik ben me -na het lezen van de verhalen van anderen- in elk geval bewust van het feit dat ik chance heb met mijn man die erop staat dat hij ook inlevert als het zo ver komt.
Het wordt zoeken, maar ik kijk er wel al naar uit om tussen de andere schoolpoortmoeders te gaan staan op de dagen dat dat me lukt. “Dag per dag” voor me uit prevelend. Dag per dag.
Hoe ging dat bij jullie? Was er stress over praktische zaken als schooluren? Lukt dat ondertussen, of is het ook wekelijks plannen en hoofden breken?
Ahoy makkers! Wij zijn net terug van een verkwikkende midweek in een Limburgs vakantiepark, en aangezien ik mijn vakantiestemming wil rekken tot de rek er volledig uit is heb ik voor de tweede Ask Me Anything vijf reisvragen uitgekozen. In deze barre tijden moet een mens op zoek naar zijn eigen manieren om zichzelf en zijn dierbaar lezerspubliek warm te houden, immers.
Ik wil nog zoveel leuke citytrips maken, ik wil alles hebben gezien. Helaas is ‘alles’ niet zo budgetvriendelijk. Where do I start? Wat is de meest geweldige citytrip die je al hebt gemaakt?
Ach, citytrips, zo heb ik er in mijn days of yore wel een paar gemaakt. Barcelona, Londen, Berlijn, Stockholm, Parijs, Amsterdam, Rotterdam, Maastricht, Venetië, Lissabon, New York en Dubai, om maar iets te noemen. Voor elk van die steden ben ik op een bepaalde manier gevallen, maar als ik mijn drie favorieten moet kiezen omdat iemand een pistool tegen mijn slaap houdt of het me vraagt in een AMA, dan kies ik New York (ach, New York), Venetië en Stockholm. Oh, en Barcelona en Londen en Berlijn natuurlijk ook. Van alle citytrips die we gemaakt hebben is New York voor zowel Youri als ik die ene plek die ons “James! Clear my schedule!” laat uitroepen als iemand ons voorstelt om as we speak te vertrekken. We zijn er dan ook al drie keer geweest. De eerste minuten dat ik in New York rondliep wist ik dat ik voor de rest van mijn leven om de zoveel tijd zou denken dat het veel te lang geleden was dat ik in New York was geweest. Maar ik raad mensen ook vaak Venetië (het grafeiland San Michele!) en Stockholm (het fantastisch indrukwekkende Vasa Museet!) aan, omdat ik de indruk heb dat die nogal eens vergeten worden als optie, terwijl ze zo mooi zijn. Mijn hart werd het minst beroerd door Lissabon. Het heeft niet geholpen dat ik de eerste uren in de stad kajietend van de pijn doorbracht in een hotelbed, terwijl een niercrisis mijn wil om te leven bekampte, maar ook de rest van de trip kreeg ik nooit het gevoel dat ik ooit nog eens terug wilde als ik er niet keihard voor betaald werd.
Als Amerika-fan vraag ik me af wat jij het mooiste/leukste/meeste de moeite vond in the USA?
Dit voelt alsof ik tussen mijn zevenentwintig kinderen moet kiezen, maar ik doe een poging:
– Los Angeles, omdat ik altijd dacht dat New York mijn favoriete stad ooit was, tot ik een paar keer naar Los Angeles ging. Ik weet dat het of haat of liefde is met de city of angels, maar bij mij dus dikke vette liefde. Mijn favoriete plek om rond te hangen is de Farmers Market op 3rd Street, maar ik word ook helemaal wild van de rommelmarkt op Fairfax, het uitzicht vanop Griffith Observatory, rondwandelen op Hollywood Forever (een kerkhof waar ze optredens geven van Bon Iver enal), of gewoon rijden door de Hollywood Hills.
– San Francisco. Sommige steden lijken je longen samen te duwen tot je een paniekaanval krijgt van de druk, als ik in San Francisco ben voel ik het omgekeerde. Er is zo veel zuurstof, zo veel inspiratie, iedereen lijkt er jong en hip en gezond, terwijl ze hun lichamen wel vol vloeibare Starbuckscalorieën gieten. Ik zou perfect in San Francisco kunnen wonen. Highlights daar waren Alcatraz en het fantastische Walt Disney Family Museum.
– de Pacific Coast Highway. Youri en ik in onze huurauto, van het ene kustplaatsje naar het andere, en dan stoppen om een hapje te eten en ontdekken dat we op het mooiste uitzicht ooit waren gestoten. Magie.
– de national parks. Van alle parken die wij hebben gedaan was ik het allermeest onder de indruk van Bryce Canyon. Gevolgd door Zion, omdat het precies Jurassic Park in het echt was.
– ook zeer memorabel: de vijf uur durende behind the scenes tour die we deden in Disney’s Magic Kingdom in Orlando. De tunnels onder het park, ik ga dat dus van zijn leven niet meer vergeten.
– Monterey Bay, omdat we daar na een helse vaart vol kots (gelukkig niet onze kots, hoewel je eigen kots misschien wel altijd toffer is dan een ander zijn kots, daar moet ik nog eens over nadenken) 22 bultrugwalvissen rond ons bootje zagen. Tweeëntwintig! Er zou een regel moeten bestaan die zegt dat het vanaf 20 toegestaan is om pipi in je broek te doen. Zeker als de boot toch al vol kots ligt.
– New York had ik al gezegd zeker?
Je bent zot van de States, ik ook. Als je een weekje mag gaan, kies je dan NY of California? En eens in California: welke steden/regio’s wel en welke niet?
California, al is dat wel jammer, omdat ik ook zo graag nog eens naar New York wil. Maar het weer in California trekt mij altijd weer over de streep als een sirene die mijn naam roept. Hierboven staan mijn favoriete plaatsen, maar er zijn zeker ook streken waar ik niet meer heen wil als het niet geeft. Het dieptepunt van een van onze trips was een stopplaats in Bakersfield. Nadat wij er verbleven in een hotelkamer waarin ik bijna twee keer werd geëlektrocuteerd en dat toch beter aanvoelde dan een seconde langer in Bakersfield city blijven snappen wij waarom de stad op de zeventiende plaats stond van America’s Most Miserable Cities volgens Forbes. Met alle respect voor Bakersfield. Dat laatste was een grapje. Fuck Bakersfield.
Welke Belgische stad vind jij mooi om te bezoeken en wat zijn daar je favoriete adresjes?
Ik hou van Brugge. Always have, always will. Ik hou van het water en de herinneringen aan shopping trips met mijn moeder, van de paardenkoetsen en het vakantiegevoel dat ik er gratis en voor niets krijg. Ik hou van boeken kopen bij De Reyghere, en snoepjes bij Zucchero. Ik word altijd een beetje licht in mijn hoofd als ik binnenloop bij Juliette’s in de Wollestraat en de geur van artisanaal gebakken koekjes in mijn neus waait. ’s Middags moet ik een spaghetti gaan eten bij Trattoria Trium of het was geen echt dagje Brugge, en als ik echt zot wil doen ga ik ook nog een doosje zottigheden halen in The Chocolate Line. Oeh, en ik ben ooit eens ongelooflijk lekker gaan eten bij Rock-fort met een andere man dan die van mij (want zo’n losbandige vrouw ben ik), waarna ik beloofde dat ik het nog eens over zou doen met die van mij, en elke keer als het zou passen zijn ze met verlof. Op mijn to do lijst, wel.
Is de Winterefteling een aanrader of niet?
Ik ben er dinsdag nog geweest, en boy: amai nog nie. Tot vorig jaar had ik nog nooit een voet in de Efteling gezet, dus ik spreek niet vanuit een of ander jeugdsentiment dat ervoor zorgt dat ik de mindere dingen door de vingers zie, maar wat een fantastisch park is de Efteling toch. Zo verzorgd, zo mooi, zo vernieuwend, ook al bestaat het al zo lang.
En de Winterefteling is vaak nog beter, zeker als je zoals wij kunt gaan op een dag waarop er werkelijk geen kat is. Dexter vond het fantastisch, en wij ook. Als het van mij afhangt gaan we elk jaar naar de Winterefteling.
Binnenkort kies ik weer vijf vragen uit, de eerste vijf van de AMA vind je hier.
Toen ik een paar jaar geleden verkondigde dat ik een ingenieus nieuw systeem had gevonden om veel minder vlees te eten dacht ik alles en iedereen voor te zijn. Het systeem -thuis veggie en op een ander niet- zou er immers voor zorgen dat ik nog alles mocht eten, maar wel veel minder. Het werkt nog altijd fantastisch, en ik pak er nog altijd graag mee uit, alleen had ik één ding over het hoofd gezien: dat ik nog zelden of nooit gehakt zou eten. Dat er een koude kille plaats zou achterblijven waar ooit een berg overheerlijk gekruid gehakt lag. Eventueel rauw, met pickles. Boy, do I love gehakt.
Het ding is: als ik vlees eet, dan doe ik dat meestal op restaurant. Sinds ik een kind heb eet ik ook nog eens nog veel minder vlees dan vroeger, want ik ga niet meer zo vaak op restaurant. En als ik het wel doe, dan is de kans klein dat ik kies voor een plaats waar je een braadworst met stoemp kan eten. Of balletjes in tomatensaus. Of vleesbrood. :aah:
Gelukkig bestaat er zoiets als vegetarisch gehakt. Zag ik u net uw neus ophalen omdat ge gedegouteerd zijt? Het is inderdaad zo dat niet elk vegetarisch gehakt even lekker is, en dat is een understatement. Beloof me dus bij deze plechtig dat als je dit recept uitprobeert je eerst op zoek gaat naar seitangehakt. Liefst nog van De Hobbit. Dat is volgens mij te krijgen in de meeste vestigingen van Colruyt en Delhaize, en in biowinkels. Beloof het, dat ge die moeite neemt. Als je het maakt met ander veggie gehakt zoals Quorn dan hebben we het immers niet over hetzelfde. Ik heb altijd pakjes seitangehakt van De Hobbit in mijn diepvries zitten, en gooi het ook soms door mijn vegetarische spaghettisaus. Heerlijk! Ik meen het.
Onderstaand recept maakte ik al toen ik nog vlees at thuis, maar omdat iedereen het zo hard miste heb ik er een vegetarische bewerking van gemaakt. Je moet in dit leven immers voor je eigen amusement zorgen. En ook deze vorm van amusement is heerlijk en geweldig makkelijk klaar te maken. Probeer het, en laat me weten in de comments of het wat was.
Vegetarische hete bliksem voor vier
– 2 pakjes seitangehakt (liefst van De Hobbit)
– 1 bokaal appelmoes van 400 gram, of zelfgemaakte
– 750 gram aardappelen voor puree, geschild
– een paar scheutjes tapatío of andere hot sauce
– peper en zout
– een ei
– een groentebouillonblokje
– wat water
– een teentje look
– 50 gram boter voor de puree, en een extra klontje om het gehakt in te bakken
– een half chilipepertje, in dunne ringen
– wat geraspte kaas
Zo doe je het:
Zet je aardappelen op voor de puree. Doe wat boter in een pan met een dikke bodem. Voeg de chiliringetjes toe, en een minuutje of drie later het veggie gehakt. Voeg een klein beetje water toe met het blokje groentebouillon en kruid met peper en zout. Roer af en toe zodat de smaken goed worden opgenomen, en doe er een paar scheutjes tapatio in. Tabasco kan eventueel ook, al prefereer ik de eerste omdat die minder zuur is. Doe het gehakt in een ovenschotel als het water voldoende is weggetrokken en het er ongeveer zo uitziet.
Giet er een bokaal appelmoes overheen zodat al het gehakt is bedekt. Ondertussen zijn je aardappelen gaar. Stamp ze tot puree, doe er de boter en een ei door en een fijngesneden teentje look, werk af met peper en zout. Verdeel de puree over de appelmoes, werk af met geraspte kaas en zet 40 minuten in een oven van 200 graden.
Het leek wel of Sint-Maarten te vroeg was gearriveerd toen er hier een week of twee geleden aan de deur werd gebeld met een gigantische mand vol lekkers voor Dexter, en een grote kartonnen doos. Een fijne manier om te vieren dat Crayola, van de stiften en andere kleurmaterialen, de prijs voor speelgoed van het jaar had gewonnen. In de mand massa’s kleurmateriaal, en in de doos het kartonnen huis van hieronder, dat welgeteld drie minuten wit bleef. Gelukkig was dat wit blijven ook compleet de bedoeling niet.
Voor het speelgoed van het jaar, de marker airbrush, is Dexter nog net iets te jong, al hebben Youri en ik de test wel gedaan en het ding geweldig goedgekeurd. Youri en ik waren het erover eens: als dat in onze kindertijd had bestaan, wij werden zot. Wij waren dan ook al behoorlijk onder de indruk van Modewijzer, in den tijd. En oh yes, Spirograph! Maar dit was dus nog cooler.
Waarop Youri: “Jij weet toch dat ik ooit nog een professioneel airbrusher ben geweest?”. Een mens komt zo nog iets te weten.
Wat nog veel leuker was voor ons twee jaar en halfje waren de kleurboeken, en nog veel indrukwekkender: het Color Wonder assortiment.
Ik had geen idee, maar bij Crayola hebben ze stiften ontwikkeld die alleen kunnen kleuren op hun speciaal kleurpapier. Kleur je ergens anders op, zoals op je t-shirt, gezicht of huisdier, dan is er niks te zien, maar op het papier en in de speciaal ontwikkelde kleurboekjes (van Bumba, bijvoorbeeld, maar ze hebben er ook van de Disney prinsessen en Piet Piraat) werken ze perfect. De pagina’s zijn ook voorzien van verborgen tekeningen en patroontjes die maar te voorschijn komen tijdens het inkleuren. Waanzin. Ik ben in elk geval fan, al was het omdat ik Dexter eindelijk eens twee minuten kan laten kleuren zonder dat al mijn woonkamermeubels een wonderbaarlijke make-over ondergaan.
Ook zeer leuk en op zijn maat: de Doodle Magic waarop Dexter kon tekenen en weer afvegen naar believen. Om maar te zeggen: die mand was hier een succes, en enkele weken later blijft dat zo. Kleuren for days, hastn, kleuren for days.
Wie nog op zoek is naar inspiratie of een cadeau voor ge weet wel wanneer: ik mag van Crayola een erg leuk geschenk verloten onder mijn lezers. Daarin: een Color Wonder sampler pakket met 1 stift en 3 vellen magisch Color Wonder papier, tien mini Color Wonder viltstiften in heldere kleuren, een Color Wonder kleurboek van 30 pagina’s, een Bumba Color Wonder kleurboek van 18 pagina’s en 5 speciale Color Wonder stiften. De moeite.
Het enige dat je moet doen is in de comments hieronder posten wat het leukste is dat jij ooit van de sint kreeg. Je hebt tijd tot woensdagavond 20 uur, en dan maak ik daarna snel de winnaar bekend op mijn Facebookpagina. Allez hup!
Voor deze rubriek ga ik op zoek naar de leestips van de fantastische vrouwen waarmee ik het leukste leesclubje van het land deel. Dat bleek deze maand het perfecte excuus om mijn werkweek na een lang weekend te beginnen met een ontbijtmeeting in het aangename gezelschap van Tine.
Ik ontmoette Tine (35) officieel tijdens de tweede samenkomst van Reading Between The Wines, toen onze gemeenschappelijke vriendin Isolde haar naar daar had meegelokt. Minder officieel ken ik Tine van toen ik nog een kind was, omdat zij recht tegenover het dorpswinkeltje van het dorpje V. opgroeide. Het dorpswinkeltje waar ik in de winter mannekes pis van een frank ging kopen en in de zomer het lekkerste softijs van de wereld. Aangezien Tine en ik niet vooraan stonden toen het talent voor gesprekken met andere kindjes aanknopen werd uitgedeeld hebben we nooit een woord gewisseld, tot in de leesclub. Ofte: hoe de dingen kunnen lopen.
Tine heeft altijd graag gelezen en dook vaak in de boekenkast van haar moeder. Op haar veertiende waagde ze zich aan Het Verdriet Van België, maar na twee pagina’s gaf ze op. (“Misschien moet ik het nog eens een tweede kans geven”)
Als Tine niet leest geniet ze erg hard van op zaterdagvoormiddag met haar mandje naar de markt van Ieper gaan en daar inkopen te doen om mee te koken. Tine is zot van alles dat met eten te maken heeft, net als van lezen. In haar kast staat een uitgebreide selectie gins en tonics, want ook dat is een beetje een hobby geworden. Het meeste van haar tijd gaat naar haar dochter van bijna een jaar, Féline, aan wie ze haar liefde voor boeken hoopt door te geven. Met een reis kun je Tine niet straffen, deze herfst maakte ze nog een trip naar Athene. Voor de rest sjeest ze West-Vlaanderen door als sales consultant voor een gespecialiseerd rekruterings- en selectiekantoor, en zou ze graag weer wat vaker over de Ieperse vestingen sjezen, maar blijven haar loopschoenen iets te veel aan de haak hangen naar haar zin.
Andere wetenswaardigheden: Tine twijfelde of bij een leesclub gaan wel een goed idee was, omdat ze bang was dat het een verplichting zou worden. Nu is ze vooral erg blij dat ze heel veel inspiratie over leuke boeken meekrijgt en dingen leest die ze anders niet had uitgekozen in de boekhandel. Tine leest het liefst liefdesromans en verhalen met een geschiedkundige context. Waarvan wij droomden van Julie Otsuka was er voor haar eentje om ongelooflijk van te genieten, zoals “van een klein superlekker taartje”. Non-fictie en fantasy komen er dan weer niet in, hoewel ze onlangs iemand zo enthousiast over dat laatste genre hoorde vertellen dat ze twijfelt om het misschien toch eens een kans te geven. Mocht iemand goede titels hebben: ze luistert.
Deze boeken moet je volgens Tine lezen:
* Rode rozen en tortilla’s van Laura Esquivel
“Ik las dit verhaal een jaar of tien geleden, maar het blijft voor mij een soort ijkverhaal waaraan ik alle andere boeken die ik sindsdien heb gelezen spiegel. Het boek vertelt het verhaal van Tita, die verliefd wordt op Pedro maar niet met hem mag trouwen omdat de jongste dochter van een gezin volgens de Mexicaanse traditie thuis moet blijven om voor haar moeder te zorgen tot die sterft. Het broeierige passionele Latijns-Amerikaanse liefdesverhaal in combinatie met de verhalen over eten is me altijd bijgebleven.”
* Zout op mijn huid van Benoîte Groult “Nog zo’n zinderend, passioneel verhaal over een onmogelijke liefde. Ik vond dit een roman waarin ik me dankzij de vertelstijl perfect kon inleven. Het is ook al weer een tijd geleden dat ik het boek las, maar deze is me altijd bijgebleven. Het boek hierboven en deze roman zijn al jaren mijn absolute favorieten, zo’n boeken waarvan ik hoop dat ik nog eens een derde mag tegenkomen die ik even goed vind. Een ode aan die ene allesoverheersende passionele liefde waaraan je niet kunt ontsnappen.”
* Woesten van Kris Van Steenberge
“De meest recente, en wat mij betreft een zeer terechte winnaar van alle prijzen die het boek nu te beurt vallen. Woesten is zo fantastisch omdat het doet wat een boek zou moeten doen: je inzicht verschaffen in het handelen en het hoofd van andere mensen. Doordat de auteur vanuit verschillende standpunten schrijft snap je na enkele hoofdstukken beweegredenen die je eerst niet kon vatten. Echt een fantastisch verhaal. Ik ben niet iemand die auteurs volgt en zit te wachten op het volgende boek, maar bij Kris Van Steenberge ben ik wel enorm benieuwd naar het volgende werk.”
* De laatste liefde van mijn moeder van Dimitri Verhulst
“Ik hou van de boeken van Dimitri Verhulst omdat hij erin slaagt om zelfs schoonheid te blijven zien in de allerdikste miserie. Ik vind dat een kunst, en om die reden heb ik ook erg genoten van dit boek.”
*Toen het leven nog van ons was van Marian Izaguirre “Dit boek gaat over een tweedehands boekenwinkeltje in Spanje gedurende de woelige jaren 20 – 30. Het is een ode aan het lezen en hoe zo’n solitaire bezigheid toch kan leiden tot vriendschap. Ik vond het erg mooi”.
Wat er nog op de to read lijst van Tine staat?
“Sinds ik moeder ben geworden moet ik mezelf wat beschermen tegen dit soort verhalen, maar ik ben erg geïntrigeerd door de verhaallijn van Beloved van Toni Morrison, waarin een moeder ervoor kiest om haar dochter te vermoorden zodat ze niet in de slavernij terecht zou komen. Misschien dat ik dat binnen een jaar of vijf aankan, ik zal zien. En voor de rest wil ik erg graag een inhaalbeweging maken wat klassiekers betreft: Mrs Dalloway van Virginia Woolf staat hoog op mijn lijstje, net als Sprakeloos van Tom Lanoye. ”
Hebben jullie al boeken uit de selectie van Tine gelezen, of plannen? Ik lees het graag hieronder!
De vorige selecties van Anouck en Sarah staan achter de links.
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!
En zo werd 12 november 2014 de dag waarop ik mijn persoonlijke facebookpagina heb gedeactiveerd. Nog niet volledig verwijderd, neen, want dan kan ik niet meer terug, en ik weet niet of ik wel zo stoer ben. Via enkele kleine omwegen ben ik erin geslaagd om wel nog admin te blijven van de pagina van mijn blog. Die blijf ik dus met veel goesting beheren. Maar ik stop wel met anderen volgen. Hetzelfde met Twitter.
Omdat ik vandaag al een paar mails heb gekregen van mensen die denken dat ik vertrok omdat ik in mijn gat ben gebeten omdat zij een andere mening hadden dan ik over de betoging van donderdag: dat heeft er echt waar compleet niks mee te maken. Hand op mijn hart. Mensen die mij kennen weten dat ik leef voor de discussie. Misschien dat dat een van de redenen was dat ik ooit zo verliefd ben geworden op Facebook: al die meningen, al die mogelijkheden om tot gat in de nacht van gedachten te wisselen. Dat was echt waar ooit grote liefde. Nog steeds soms.
Alleen ben ik niet goed in “een beetje”. Iets is of niet boeiend, of het boeiendste van de wereld, wat mij betreft. En de laatste maanden begon mijn Facebookgebruik me steeds meer te irriteren. Dan werd ik ’s morgens wakker en zat ik een kwartier later al te oogrollen om een status. Vaak van iemand die ik niet eens als een echte vriend beschouw. Dan sleurde ik dat gevoel soms nog drie uur mee, terwijl ik zo opgewekt aan mijn dag was begonnen. Ik had steeds vaker het gevoel dat ik mijn gemoedstoestand zag fluctueren door wat ik dag in dag uit aan invloeden en meningen en impulsen doorkreeg. Op Twitter, op Facebook, via nieuwssites. Sommige mensen kunnen daar perfect mee om. I salute them. Ik niet zo goed, blijkbaar. Ik had ook constant het gevoel dat ik inhaalbewegingen moest maken om mee te zijn. En ik vond dat steeds minder aangenaam.
“Gooi er dan wat vrienden af”, zeiden ze. Ik heb het geprobeerd, met van die lijsten met verschillende soorten privacy en het muten van statussen. Ook miserie, want wie zet je waar? En ook: de mensen waren het probleem niet eens. Ik was het probleem. Ik werd er niet meer blij van, en dan vind ik dat je het niet meer moet doen. Of toch minstens moet proberen of dat lukt.
Waar ik bang voor ben? Dat ik nergens meer van op de hoogte zal zijn. Dat ik nergens meer bij zal horen, daardoor. Dat ik geen foto’s meer zal zien van mijn zoon als hij bij oma en opa is. (hoewel ik zeker ben dat ze me die gaan mailen als ik het lief vraag. En zelfs als ik het niet lief vraag) Dat ik geen enkel nieuwtje direct zal doorkrijgen, dat al het breaking news mij zal ontgaan. Tegelijk lijkt me dat ook erg bevrijdend, dat ik niet heel de dag door bestookt word met impulsen en meningetjes en notificaties. Ik kan daar niet zo goed tegen, heb ik de afgelopen jaren gemerkt. Ik voel me snel opgejaagd, en afgeleid. Al helemaal omdat het meeste breaking news meestal toch niet zo breaking blijkt.
Wat me fijn lijkt? Om weer wat meer tijd te maken om iemand te bellen, te sms’en of een lange mail te sturen. Om voor echt af te spreken en dingen te kunnen vertellen zonder dat mensen zeggen “ja, ik las het op Facebook”. Om een boek te lezen of iets te bekijken op tv zonder per se plots een geweldige status te moeten posten. Om een ideetje verder uit te werken voor mijn blog, en niet weg te gooien in 140 tekens. De afgelopen dagen zonder sociale media heb ik als erg rustgevend ervaren, in elk geval. Maar misschien wordt het ook erg snel saai, en ga ik het wel missen op dagen dat ik alleen zit te werken.
Ik heb waarlijks geen idee of dit gaat lukken. Misschien wel compleet niet. Maar ik wil het experiment wel graag aangaan. Volgens mij ga ik er deugd van hebben. Het kan dat ik verkeerd ben, maar dat kan altijd. Ik ben dus helemaal niet boos. Of in mijn gat gebeten. Ik ben zelfs blij.
Hoe zit het met jullie? Is stoppen of minderen met sociale media een overweging die jullie al ooit hebben gemaakt?Heb je het ooit geprobeerd? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen, en ik hou jullie op de hoogte van hoe het hier gaat. Ondertussen blijf ik trouwens wel instagrammen, want dat vind ik wel nog altijd fijn.
Jullie vragen waren een openbaring. Zeer boeiend om te zien welke deuren ik in de loop der jaren op een kier heb laten staan. Ik ga ze met veel plezier beantwoorden. In een reeks, als het niet geeft, want het waren er behoorlijk veel. Vijf propvolle wordvellen vol. En jullie attention span is vast indrukwekkend, maar nu ook weer niet zo indrukwekkend.
Bij deze: de eerste vijf vragen waar ik zin in had!
* Welk boek, ooit gelezen, zou je de hele wereld aanraden?
Ik dacht: ik begin eens met een gemakkelijke vraag. Baha. Ik verslind al boeken sinds ik pas kon lezen, dus qua uitdaging kon deze wel tellen. Er was een tijd waarin ik behoorlijk ver weg bleef van de categorie “zelfhulp/persoonlijke ontwikkeling”, omdat ik dacht dat dat een bont allegaartje van zweverig gedoe was. Ondertussen weet ik wel beter. Veel beter, zelfs. Ik heb in de loop der jaren ongelooflijk goede boeken gelezen over het leven en hoe het te tackelen. Tegelijk zou ik hier ook perfect een fictief verhaal kunnen selecteren. Eén boek kiezen is per definitie verliezen. En dus ga ik voor een boek dat mij dit jaar zo ongelooflijk heeft geraakt dat ik het al heel wat mensen in mijn omgeving heb aangeraden, en tot op heden waren de reacties allemaal goed: “I Thought It Was Just Me, but it isn’t” van Brené Brown. Omdat ik er elke dag minstens een keer aan moet terugdenken. Omdat het best wel life altering was, zoals ze dat dan noemen. Omdat ik ondertussen een geweldige fan ben van het werk van Brené Brown. En vooral: omdat het een erg belangrijk boek is, en lang niet enkel voor vrouwen. Doe uzelf een cadeau en lees het. :) Borderline Times van Dirk De Wachter staat trouwens ook in dat lijstje, wat mij betreft.
Welke kledingmaat heb jij ondertussen, na alle diëten etc… En waar koop jij je kleren, want je ziet er altijd zo cool uit?
Eerst en vooral: ik zie er zeker en vast niet altijd cool uit. Ik neem enkel foto’s als ik het gevoel heb dat het meevalt. Niet onbelangrijke nuance, maar wel bedankt voor het compliment! Na mijn maagverkleining ging ik van maat 52 naar maat 42, maar mijn liederlijk leven en zwangerschap hebben ervoor gezorgd dat dat ondertussen, na een jaar of acht, een maat 44 is geworden. Ik kan daar mee leven. Ik koop niet meer zo vaak kleren, omdat ik nog altijd zo weinig mogelijk probeer te shoppen, maar ik heb wel een paar favoriete plekken. Sissy Boy, met een zeer fijn filiaal op de Meir in Antwerpen. COS, meestal ook in Antwerpen. Anthropologie, als ik in Amerika geraak, of in Londen. En van hetzelfde met Banana Republic, J.Crew en GAP. Af en toe koop ik ook eens iets bij Lily, als ik in de buurt ben. En o ja, ook behoorlijk wat basics in de Hema.
Wie zou jij graag eens een toek op zijn bakkes geven?
Haha, extra punten voor “toek”. :) Dit vond ik een van de grappigste dingen aan deze AMA, het besef dat het niet is omdat mensen je blog lezen dat ze weten wie ze lezen. Ik heb immers vriendinnen die zich dood ergeren omdat ik nooit iemand op zijn bakkes zou kunnen toeken, ook al deed ik mijn best. Als er ooit een wereldkampioenschap “jezelf in een ander kunnen verplaatsen” zou zijn, dan doe ik zeker mee voor het podium. Ik kan me behoorlijk opjagen in andere mensen, maar het duurt welgeteld drie minuten voor ik begin van “Maar het moet natuurlijk ook niet gemakkelijk zijn om…“. Ik kan me altijd in iedereen verplaatsen. Tegelijk een van mijn grootste talenten als één van mijn grootste gebreken, denk ik soms. Ik kan zelfs mensen begrijpen die compleet onredelijk tegen mij zijn of doen. “Ik denk dat die gewoon heel angstig is”, zeg ik dan, waarop mijn vrienden “HET IS EEN BITCH, KELLY, KOMAAN!!”. Dus echt toeken? Not gonna happen, vrees ik. Ik ben nog altijd aan het oefenen op langer dan tien minuten kwaad blijven.
Wat eet je het allerliefste?
Spaghetti. Altijd weer spaghetti. Altijd en overal. Zowel ’s nachts als overdag. Zowel koud als warm. Nu eerder veggie dan met grote klompen gehakt, maar als ik op locatie ben dan doe ik wel nog eens van klompen gehakt. What can I say? Als ik kan kiezen tussen spaghetti en iets anders dan spaghetti, dan kies ik spaghetti.
Ben jij ook zo verslaafd aan blogs lezen? Wanneer doe je dat dan?
Ooit wel, maar die tijd is voorbij. Voornamelijk omdat ik er geen tijd meer voor heb. Ik volg nog enkele blogs, maar ik probeer die hoeveelheid echt zo hard mogelijk te beperken. Nationaal en internationaal samen volg ik er volgens Bloglovin‘ achtenzestig, maar dat is zever: ik scroll elke dag eens snel, en lees misschien vijf procent van wat er voorbij komt. Al de rest gaat op ‘gelezen’. Je kunt niet en alles volgen en zelf dingen maken. Ondanks de geruchten tellen ook mijn dagen maar vierentwintig uur. Zo lang ze daar niks op vinden moet ik mijn enthousiasme wat inperken, jammergenoeg.
1. Wat een gigantische hoeveelheid zotte vragen hebben jullie op mijn afgevuurd tijdens de AMA, maat. Ik moest lachen en fronsen en geweldig diep nadenken, allemaal door elkaar. Ik heb ondertussen een lijstje gemaakt (zeg niet dat jullie daar nog van verschieten), en ik ben van plan om een reeks te maken waarin ik er telkens vijf kies, en de rest of een blogpost op zich te geven of niet te beantwoorden. Neen, ik ga niet alles beantwoorden, maar wel veel. Geweldig hard geïnspireerd, waarvoor een dikke merci aan iedereen die heeft meegedaan. De winnaar van Mijn Oogst werd ondertussen bekend gemaakt op mijn Facebookpagina.
2. Over Facebook gesproken. Ik heb het er wat mee gehad. Vorige week, niet toevallig op de dag van de stakingen, had ik ’s avonds hoofdpijn van het oogrollen, en besefte ik dat ik mijn humeur had laten verknallen door mensen die ik gemiddeld een keer per jaar of minder zie. En waarmee ik dat soort discussies misschien beter op café zou voeren. Ik begin me steeds vaker af te vragen of wat ik er de max aan vind eigenlijk nog wel opweegt tegen wat ik er allemaal niet de max aan vind. Hetzelfde met Twitter. Ondertussen zit ik aan dag vier van #nofbtwitter, en heb ik het gevoel dat mijn levenskwaliteit aan het skyrocketten is. Enige zin voor overdrijving is mij natuurlijk niet vreemd, maar ik denk wel dat ik er nog even mee doorga. Binnenkort een blogpost met meer daarover. Als ge me zoekt: ik zit daar niet. Behalve nog voor de pagina van deze blog dus, sebiet.
(Update: omdat ik plots besef dat de kans bestaat dat mensen zich aangesproken zullen voelen. Dat was mijn bedoeling niet, en ik had het ook over niemand in het bijzonder en iedereen in het algemeen. Inclusief mezelf. Vooral mezelf. Maar daarover dus binnenkort meer)
3. Morgenavond komt Sint-Maarten hier toe met zijn boot. Het is de eerste keer dat Dexter het bewust meemaakt, en dus is het ook de eerste keer dat wij er bewust keihard naar uitkijken. En ja, ik had plannen om me in te houden, maar ik ben al sinds deze zomer aan het inslaan op tweedehandsbeurzen als een regelrechte Sint-Maartensverslaafde. Het zal voor iedereen beter zijn als zijn boot weer naar Spanje is en ik geen reden meer heb om ons huis om te bouwen tot het magazijn van een gemiddelde Dreamland.
4. Ik heb de ergste week NMBS-miserie uit de geschiedenis van de NMBS-miserie achter de rug. Zo erg dat ik er niet kan over praten zonder dat ik traag heen en weer begin te bewegen en er het geluid van een gestresseerde kolibri bij maak. De kans is niet onbestaande dat ik binnenkort weer begin te bedwateren.
5. Over bedwateren gesproken. Ik heb Call The Midwife ontdekt op Netflix. Blijkt dat ik het heb voor series over vroedvrouwen in de jaren vijftig, hadt gij dat nu van mij gepeinsd? En neen, ik ben niet zwanger. Ik zag aan uw ogen dat ge het wilde vragen!
Eerst en vooral: heel erg bedankt voor alle reacties op mijn post over 
Ik had geen idee, maar bij Crayola hebben ze stiften ontwikkeld die alleen kunnen kleuren op hun speciaal kleurpapier. Kleur je ergens anders op, zoals op je t-shirt, gezicht of huisdier, dan is er niks te zien, maar op het papier en in de speciaal ontwikkelde kleurboekjes (van Bumba, bijvoorbeeld, maar ze hebben er ook van de Disney prinsessen en Piet Piraat) werken ze perfect. De pagina’s zijn ook voorzien van verborgen tekeningen en patroontjes die maar te voorschijn komen tijdens het inkleuren. Waanzin. Ik ben in elk geval fan, al was het omdat ik Dexter eindelijk eens twee minuten kan laten kleuren zonder dat al mijn woonkamermeubels een wonderbaarlijke make-over ondergaan.
