Monthly Archives: december 2014

Oh what a year: het beste van 2014

Geschreven op 25 december 2014 | lijstjes

Het was toch weer tof he dit jaar? We had joy, we had fun, we had seasons die precies zelf niet meer goed wisten hoe het zat, maar boven al: we hebben weer wat afgeblogd.

Ik heb ongelooflijk veel bloggoesting voor 2015, maar ga eerst wat verlof nemen om te chillen en tijd met de liefjes door te brengen. Mochten jullie zich in de week die volgt gaan vervelen: een overzicht van het beste dat 2014 in petto had op deze blog.

LIFE

1. De tien dingen die het ouderschap fantastisch maken.
2. Ik doe ook maar wat, net zoals gij.
3. Ik weiger me te schamen.
4. Ik filmde maart (en Dexter).
5. Ik moet niet alles willen.
6. De dingen waarover mijn zoon vreselijk kwaad kan zijn.
7. Uzelf uitputten in vier maanden, zo doe je dat.
8. Ik ben weer gewoon lilith, maar dan anders.
9. De hoogtepunten uit tien jaar Tales from the Crib.
10. Ik zou waarschijnlijk uw maat zijn.

TIPS EN TRICKS

11. Lilith, freelance journalist, deelt hoe ze werkt.
12. Mijn tools en hoe ik ze gebruik.
13. Acht ultieme tips om van je weekmenu een succes te maken.
14. Ik verklap hoe je je eigen leesclub kunt opstarten.
15. Mijn manieren om goede boeken te vinden.
16. Meal prepping voor beginners.
17. Van een lege naar een volle diepvries op een paar uur.
18. Acht boeken om mee te nemen op vakantie.

TIPS VOOR TRIPS

19. Mijn city guide voor een bezoek aan Ieper.
20. Fijne uitstapjes met kinderen in de Westhoek.
21. Leuven en Brussel met peuter.
22. De leukste adresjes van Barcelona.
23. Mijn ultieme reistips.

RECEPTEN

24. De beste cheesecake ter wereld.
25. Heerlijke gemberkoekjes.
26. Supersimpele vegetarische lasagna.
27. De fritatta die nooit mislukt.
28. Spaghetti arrabbiata met citroenpangrattato.
29. De lekkerste minestronesoep.
30. Mijn 28 favoriete veggie recepten.

VOOR U GETEST

31. Brunchen bij WASBAR Kortrijk.
32. Ontbijten in Ieper.
33. Bia Mara, fish and chips in Brussel.
34. Restaurant Souvenir in Ieper.
35. De vernieuwde Colmar.
36. Schoenen van Stones and Bones.
37. Het geefplein.
38. Drie weken zonder persoonlijke Facebookpagina.
39. Een cursus EHBO.
40. Het huishoudboekje.

Fijne feesten aan jullie allen, en mochten het geen fijne zijn: nog maar een paar dagen, en ze zijn al weer achter de rug. Tot binnenkort!

lilith schrijft een huilbaby-update

Geschreven op 24 december 2014 | dexter, personal

Twee jaar en half is hij. Twee jaar en half! Als ik terugdenk aan die eerste weken en maanden die eeuwig leken te duren dan kan ik niet geloven dat we ondertussen hier zijn, op deze dag na de dag waarop Dexter voor het laatst naar de crèche ging, en aan het begin van weer een heel nieuwe periode voor ons allemaal. En omdat ik nog zo vaak mails en reacties krijg van nieuwbakken moeders die op deze blog terechtkomen omdat ze zich geen raad weten met hun huilende baby en hopen troost te vinden door- net zoals ik toen- op zoek te gaan naar verhalen die hen tonen dat ze niet helemaal alleen zijn: een update. Niet in het minst omdat ik nu kan schrijven wat ik toen zo graag wilde lezen van iemand die hetzelfde als ik had meegemaakt: dat het echt echt beter wordt, ook al lijkt het nu van niet. De dagen waarop Dexter heel erg hard terrible terrible maar echt terrible two is niet meegerekend.

Deze vragen krijg ik nog regelmatig:

Weten jullie ondertussen wat er aan de hand was met Dexter?

Neen. Hoe langer, hoe minder, zelfs. Dexter begon te wenen toen hij geboren werd, stopte daar de eerste drie maanden zo goed als niet mee, en was ook daarna een kindje dat veel en veel gevoeliger op prikkels reageerde dan andere kindjes. De eerste maanden leek hij constant enorme pijn en krampen te hebben, waardoor we zijn overgeschakeld op de meest extreme hypoallergene voeding die er was. Hij werd verschillende keren binnenstebuiten gekeerd, tot in het UZ toe, maar er werd niks gevonden. De voeding hielp niet. Niks hielp. We hebben letterlijk alles geprobeerd, en als ze me hadden gezegd dat ik elke dag zeventien salto’s vanop ons dak moest maken om het te laten overgaan: ik had ook dat gedaan. Nog steeds kan niemand ons zeggen wat het was. Of Dexter zoveel huilde van de krampen, of zoveel krampen had omdat hij zoveel huilde en daardoor lucht binnen kreeg, niemand kan het zeggen. Wat ik wel kan zeggen: hij heeft op dit moment geen enkele intolerantie wat betreft voeding. Dat was het dus zeker niet. We hebben geen idee wat het wel was, en zullen het vast nooit weten.

Tien dagen oud, in het ziekenhuis omdat hij nog niet was gestopt met krijsen.

Tien dagen oud, in het ziekenhuis omdat hij nog niet was gestopt met huilen en niemand snapte waarom.

Wat hebben jullie allemaal geprobeerd?

Alles. Noem het en we hebben het gedaan of er geld aan gehangen. Geen betere klant dan een moeder aan het einde van haar Latijn. Alle soorten flessen en speentjes op de markt, liefst nog met “anti collic” erop. Alle mogelijke druppeltjes tegen kolieken en krampjes. Een stoel die schommelt. Verschillende trips naar spoedgevallen. Apps met white noise. Doeken om Dexter in te zwachtelen. Speciale matrasjes. Verschillende osteopaten die alle baby’s in de streek hadden kunnen helpen, behalve die van ons. Zelfhulpboeken. Babymassage. Telefoontjes naar allerhande specialisten die er geen bleken te zijn in de materie die ik hen voorlegde. Speciale fopspenen. Alles leek beter dan niks kunnen doen. Als ik het ooit nog eens zou voorhebben, dan koop ik niks meer. Het is ook iets, maar nu weet ik dat uitzweten het enige is dat je kunt doen. Ook al zijn ze naar de maan geweest en kunnen ze tegenwoordig de zotste dingen, sommige dingen kun je alleen maar uitzweten. De grote miserie is dat je niet weet voor hoe lang. De allergrootste miserie is dat de begeleiding voor mensen met een huilbaby in ons land compleet nergens staat. Met soms rampzalige gevolgen.

Wanneer ging het echt beter?

De allergrootste hel, die van dagen aan een stuk non-stop krijsen, stopte toen hij ongeveer twaalf weken was, maar ook daarna bleef hij zeer veel wenen. Dat deed hij bij de onthaalmoeder, die zich ook geen raad wist, net als wij. Hij bleef met voorsprong het kindje dat het allermeeste weende van alle kindjes die ik kende. Dat bleef hij heel lang, en dat heeft mij heel lang stress bezorgd. Het kleinste geluidje of de minste beweging die hij niet had verwacht konden Dexter volledig uit zijn lood slaan. Het is dus zeker niet meteen makkelijk geworden. Het zinnetje “we deden dat en we hadden een volledig ander kind!”? Ik kan het niet meer horen, want bij ons werkte het zo niet.

En hoe is het nu?

Zeer goed. Omdat we het geluk hebben gehad dat we de begeleiding vonden die we nodig hadden, en te maken kregen met mensen die Dexter tijd hebben gegeven, zonder onmiddellijk stempels of labels op hem te willen plakken. Niet elk kind is gelijk, en niet elk kind evolueert op alle vlakken even snel. Zondag in de binnenspeeltuin keek ik mijn ogen uit en kon ik wel wenen omdat de evolutie die hij de laatste maanden heeft doorgemaakt zo groot is. Zeer trots op mijn kleine man.

Wat zou je mensen aanraden die een huilbaby hebben?

Niet te lang wachten met hulp inroepen. Als je van in het begin het gevoel hebt dat het veel is, bekijk dan je hulplijnen. Doe dat zo snel mogelijk. Ik heb te lang gewacht om te zeggen dat het niet ging. Ik heb Youri te vaak naar zijn werk laten vertrekken terwijl ik bevend als een blad met een huilende baby in de zetel zat en niet wist van welk hout pijlen maken, omdat ik dacht dat dat zo hoorde. Dat is dus niet zo. Een huilbaby hebben plaatst je in een extreme situatie vol stress, en het is niet de bedoeling dat je dat alleen oplost. Dat mag je ook niet van jezelf verwachten.

Mijn tweede tip is: zorg heel goed voor jezelf. Roep (eventueel psychologische) hulp in als je voelt dat je het zwaar hebt, kom buiten, vraag mensen om een namiddag over te nemen, schakel zoveel kraamhulp in als je kunt krijgen, communiceer met mensen en geef aan dat het zwaar is, want dat is het ook. Voel je niet schuldig als je tijd voor jezelf neemt, en weet dat het met tijd allemaal weer goed komt en je dan kunt inhalen wat je nu misschien niet meer kunt doen omdat je te weinig energie hebt. Beetje bij beetje komen de dingen goed. Met liefde en boterhammen. Ik heb altijd ongelooflijk hard mijn best gedaan, en meer ging niet. Geen schuldgevoelens, dus.

Wat zou je vrienden van mensen die een huilbaby hebben aanraden?

Zeg niet “bel als er iets is”, want dan bellen ze niet. Zeg ook niet “dat heb ik nu nog nooit gehoord”, want daar hebben mensen niks aan. Trust me, I know. Maak een grote pot eten en bel zelf aan de deur. Stap binnen, ook als de baby zo hard aan het huilen is dat je er bijna niks tussen krijgt, en bied echte en oprechte concrete hulp aan. Wanneer kunnen we even overnemen? Misschien maar een uurtje of twee, zodat jij ergens anders wat kan slapen? De kans is groot dat ze zullen weigeren, dat deed ik in het begin ook. Ik had iemand nodig die me zei “Kelly, morgen kom je Dexter om acht uur brengen, en je vertrekt en trekt je niks van ons aan tot ’s avonds. Jij gaat slapen. Punt.”. Ik ben daar nu zo dankbaar voor, dat iemand me toen heeft gedwongen om me te laten helpen. De mensen die je dwingen om je te laten helpen zijn de meest dierbare vrienden die je in je leven kunt hebben. Zo iemand zijn is een van de meest fantastische dingen die je voor iemand anders kunt doen.

Nog vragen? Stel ze gerust in de comments.

lilith en de fuifzaal van de binnenspeeltuin

Geschreven op 22 december 2014 | nostalgia

“Echt, die mannetjes van Little People, sinds wanneer maken ze die zo hip dat ze mij bijna kunnen krijgen?”.

Ik zit een glas wijn te drinken op het verjaardagsfeestje van de dochter van vriendin J. als het me opvalt. Die ene papa met zijn hipster brilletje, dat was toch die kerel van de plaatselijke jeugdbeweging die ooit weggevoerd is met de ambulance nadat ik hem een half uur eerder een volledig intacte pita had zien overgeven? En die gast die zijn dochter van een jaar of zeven op een klimrek helpt, is dat niet die ene die ooit bijna onze tent in brand stak op het Folkfestival van Dranouter? Volledig per ongeluk, waarna Kobe van dat restaurant het brandje koelbloedig wist te blussen met een keukenhanddoek. Ach, de tijd dat ik Kobe vooral kende van zijn blustalent en geen idee had dat hij kon koken. En had een van mijn vriendinnen niet ooit staan foefelen op café met de papa die de schoenen van Frozen van zijn dochter staat aan te doen aan de tafel naast de onze? En had ze toen niet gedacht dat niemand hen kon zien, terwijl iedereen hen kon zien? Bahaha, good times.

We circuleren met zijn allen rond de kleurrijke speelruimte voor min vierjarigen zoals we vroeger een beetje ongemakkelijk aan de uiteinden van de dansvloer stonden. Op onze sokken wel, voor als onze kinders ons roepen en we even de arena moeten betreden om een snottebel af te vegen of een woord van ouderlijke troost uit te brengen. Dat mag niet op schoenen. En net zoals vroeger, toen we onze maten hielpen die zo hard tegen een alcoholvergiftiging aan zaten dat zelfs een lege beker Primus een obstakel was, helpen we nu onze peuters over de opstapjes naar de glijbaan. Er zou muziek van Studio 100 uit de kinderdisco kunnen weerklinken, ware het niet dat de kinderdisco defect is. De papa van het kleine meisje dat net tegen mijn zoon is opgesprongen lacht een beetje ongemakkelijk in mijn richting, en ik lach ongemakkelijk terug, terwijl ik Dexter compleet hysterisch op me af zie stormen alsof iemand hem net heeft verteld dat ze geen Penelope meer gaan uitzenden op Netflix. Iemand gebaart of we nog iets willen drinken.

Eigenlijk is er niet zoveel veranderd, en tegelijk ook zo goed als alles.

lilith geeft weg: goldfish goodies!

Geschreven op 21 december 2014 | wedstrijd

Eén van de vragen die ik tijdens de AMA kreeg (die ik trouwens nog met hopen plan te beantwoorden) was waar ik de kleertjes van Dexter haal. Aangezien ik zelf altijd op zoek ben naar leuke plekken om die te scoren deel ik graag mijn geheimen. De meeste basics haal ik bij HEMA. Af en toe bij H&M of Zara Kids. En om de zoveel tijd koop ik een stuk dat een beetje anders is, en dus ook wat duurder. Mijn absolute favoriete webshop daarvoor is goldfish.be.

Niet alleen omdat Eva van Goldfish een fantastisch fijne madam is, maar toch ook voor een deel daarom. Haar service is even fantastisch als haar smaak voor kinderkleertjes, haar enthousiasme is aanstekelijk, en haar advies altijd spot on.

Ik heb er al heel wat supercoole dingen voor Dexter gevonden. Mijn favoriete merken van het moment? Hello Apparel, LP Boys en Mini Rodini. En er zijn vaak koopjes te doen (zoals nu!), dus altijd de moeite om eens te gaan snuisteren in de virtuele rekken.

Goesting gekregen? De laatste prijs van dit jaar is een waardebon van 50 euro bij Goldfish.be. Die kun je winnen door hieronder in de comments een antwoord te geven op de klassieke eindejaarsvraag “wie wens je wat toe in 2015, ten goede of ten kwade?”. Jezelf een bon van goldfish.be telt niet, maar valt wel te snappen. ;)

Dat antwoorden kan tot dinsdagavond 19 uur, dan maak ik de winnaar bekend op mijn Facebookpagina. En dan is het ook gedaan met winnen, en gaan we weer gewoon bloggen. Eerst wel toastjes eten. Veel succes!

lilith geeft weg: fantastische juwelen van Made by e l l e n

Geschreven op 19 december 2014 | wedstrijd

Gisteren niet gewonnen bij de wedstrijd van Villa Kakelbont? Geen nood: vandaag kun je iets winnen voor jezelf. Misschien stiekem nog wel toffer.

Wie denkt dat de juwelen van Ellen (34) van Made by e l l e n maar een leuk bijprojectje zijn heeft het goed mis. Ellen begon juwelen te maken op haar elfde en pikte de draad zes jaar geleden weer op toen haar moeder haar tijdens een moeilijke periode een zakje met tangetjes van toen in de handen drukte. Het begon als een tijdverdrijf, maar de gepersonaliseerde juwelen werden zo’n overrompelend succes dat Ellen haar vaste job heeft opgegeven om zich fulltime op haar juwelen te smijten. In maart of april komt er zelfs een echte winkel waar je het zeer uitgebreide assortiment in het echt kunt zien en kopen.

Dat het zo’n vaart liep heeft te maken met het enorme succes van de gepersonaliseerde fotojuwelen. Op haar site zie je hoe persoonlijk je die kunt maken en waarom ze perfect zijn voor een cadeautje. Ik ben zelf ook helemaal zot van de rest van haar collectie, die zo ongelooflijk uitgebreid is dat je kunt blijven kijken. Deze geweldige bloemetjes, bijvoorbeeld, of de aluminiumcollectie. Ellen maakt alles naar wens, dus je kunt helemaal zelf aangeven wat je wilt en in welke kleur of textuur.

Ik mag van Ellen een bon van 50 euro weggeven. Het enige dat je hoeft te doen is hieronder antwoorden op de vraag “wat is jouw ultieme tip van 2014?” Heb jij een ongelooflijke serie gezien, of een boek gelezen, of vind je dat iedereen een bepaalde film of restaurant moet checken? Of een geweldige blog die je hebt ontdekt? Post jouw tip hieronder in de comments.

Dan trek ik morgen om 19 uur de winnaar en maak ik die bekend op mijn Facebookpagina. Heel veel succes!

lilith geeft weg: een te gekke speeltent!

Geschreven op 17 december 2014 | wedstrijd

Nog maar heel even, en Dexter start met school. Normaal gezien ben ik altijd maanden op voorhand in orde met voorbereidende dingen, maar de aankoop van het eerste boekentasje bleef ik maar uitstellen. Ik wilde een leuk boekentasje, maar ook een handig, en neen, liefst niet met Bliksem McQueen op. Ik vond nergens mijn goesting, eigenlijk. Gelukkig werk ik samen met geweldige webshops, en wisten ze me bij Villa Kakelbont niet alleen uit de nood te helpen, ze hadden ook zo veel keuze dat ik het toch weer moeilijk kreeg. Uiteindelijk koos ik voor de gekke dinosaurus van Beatrix NY, en niet alleen omdat de kroosten van David Beckham en Halle Berry en Katie Holmes ermee naar hun klasje gaan. Neen, zo’n oppervlakkige moeder ben ik heus niet.

Dexter loopt al weken met zijn boekentas rond alsof hij hem zelf in elkaar heeft gezet, en doet niks liever dan de geweldig schattige bewaardoosjes die ik erbij kocht open, dicht en in de tas doen. Rits open. Rits dicht. Herhaal.

Bij Villa Kakelbont hebben ze trouwens nog veel meer dan spullen om naar school te gaan: ik ben ook heel blij met mijn feestelijke vlaggenlijn en heb ook al staan kwijlen op deze geweldig fijne wasmand en deze heerlijke kussens. Leuke bijkomstigheid: bij Villa Kakelbont selecteren ze alles met extra aandacht voor de werkomstandigheden waarin hun producten vervaardigd worden, en met onze ecologische voetafdruk in het achterhoofd.

En goed nieuws voor de mensen die gisteren niet hebben gewonnen: ik mag van Villa Kakelbont deze leuke speeltent weggeven. Het enige dat je hoeft te doen is hieronder posten wat jij in 2015 graag zou willen leren. Ga je een cursus volgen, wil je je ergens in specialiseren, of heb je andere plannen? Benieuwd! Ik trek morgenavond om 19 uur de winnaar en post die dan op mijn Facebookpagina. Veel succes!

lilith kiest haar tien favoriete beelden van het jaar (en geeft fotocovers weg!)

Geschreven op 15 december 2014 | wedstrijd

Het is zover, het seizoen van de weggeefacties is officieel begonnen. Midden in het seizoen van de jaaroverzichten, ook nog eens. Toen de mensen van Fotocover me voorstelden om hun diensten te testen ging ik op zoek naar die ene foto die zeker op het hoesje van mijn iPhone moest komen. Een fijne oefening, dat zeker, maar ook een geweldig moeilijke. Zo moeilijk, dat ik uiteindelijk koos voor iets anders waar ik nog steeds heel trots op ben: het patroontje van het Blogboek. De cover is heel mooi geworden, en elke keer als ik hem zie denk ik: dju toch Kelly, dat pakken ze je toch niet meer af. De cover niet, en het boek al helemaal niet.

Als het het coverpatroon niet was geworden hadden deze tien beelden van mijn afgelopen jaar ook wel kans gemaakt:

Aaaah, good times. Perfect voor minstens een hoesje. Kun je zelf ook niet kiezen, dan zijn er ook nog de geweldige covers ontworpen door de geweldige Eva Mouton.

Vier mensen kunnen een gepersonaliseerd hoesje van Fotocover winnen. Post hieronder in de comments welke foto of quote je erop zou zetten, en dan kies ik morgenavond om 19 uur de vier winnaars uit, die ik zoals gewoonlijk post op mijn Facebookpagina. Veel geluk!

5 beelden, 5 dingen

Geschreven op 11 december 2014 | lijstjes | 5beelden5dingen

1. De kerstboom staat. Dexter heeft flink geholpen met versieren en moet er maar zeventien keer per dag aan herinnerd worden dat hij de ballen echt niet uit de boom mag halen. Ik ben blij dat we er weer een hebben, na jaren van niet meedoen. Het voelt toch een beetje als opnieuw beginnen, al helemaal omdat onze boom zo mooi en gezellig is geworden. Omdat we er zoveel jaar geen hadden mag hij wat mij betreft blijven staan tot in februari.

2. Ook dit jaar gaan we weer aftellen naar kerstmis met cadeautjes op deze blog. Ik had de indruk dat jullie dat vorig jaar best aangenaam vonden, en dus gaan we er nog eens voor. Vier keer geef ik iets weg, en we beginnen eraan op maandag 15 december. Hou het hier dus goed in de gaten.

3. Ondertussen beginnen we hier te voelen dat we in de laatste rechte lijn richting kerstverlof zitten. De dagen lijken allemaal drie uur te weinig in zich te hebben, er zijn heel veel opdrachten die nog af moeten waardoor de lijstjes ons om de oren vliegen, en ondertussen dringt het besef door dat Dexter nu echt bijna klaar is met de crèche en er toch heel wat gaat veranderen. In het Engels zouden ze dat het einde van een seizoen noemen. Ik vind dat mooi, dat ze dat doen in het Engels. Spannend spannend spannend, wel. En het komt vast allemaal goed met tijd en boterhammen.

4. Ik ben nog altijd zo blij met mijn zelfbedachte traditie van boeken kopen voor Dexter zijn kerst. Gisteren heb ik mijn selectie gemaakt bij boekhandel Theoria, en ik ben erg tevreden. Hopelijk hij ook. (ik kocht Otto in de Stad van Tom Schamp, Een dag met de dierengarage van Sharon Rentta, Het circusschip van Chris van Dusen en Sprookjes zoals we ze nog nooit hebben bekeken van Mayana Itoiz.)

5. Goodreads vertelt me dat ik dit jaar 22 boeken heb gelezen. Ik denk dat ik ga stranden op 23 in totaal, met het laatste boek voor de leesclub erbij, terwijl ik aan het begin had gehoopt op tien. Dat helpt dus serieus, zo’n leesclub. Mijn leesgoesting is volledig terug, en dus ga ik mezelf challengen om er volgend jaar weer twintig te lezen. Dankzij alle eindejaarslijstjes staat mijn to read lijstje vol genoeg voor jaren ver, dus ook daar zie ik geen enorme problemen.

Dexter spreekt VI

Geschreven op 7 december 2014 | dexter | dexterspreekt

Op een zucht van twee jaar en half.

Deze ‘Dexter spreekt’ komt live vanuit de loopgraven van het norovirus waaraan ik al enkele dagen ten prooi ben gevallen. Een mens zou denken dat hij al een en ander gewend zou zijn als het het derde jaar op rij is, maar man, dat is dus verschrikkelijk. Het enige waaraan ik me kan optrekken is dat ik tenminste niet op een cruiseschip met 172 zieken en maar enkele toiletten zit. Dat moet pas horror zijn, stukken van mensen betaald hebben om stukken van uzelf en uw peperdure scheepsmaaltijden uit te kotsen tussen ondefinieerbare stukken van 171 andere mensen. Maar goed, genoeg over mij en mijn zieke ingewanden, over naar mijn zoon en zijn soms zieke uitspraken! (ook in te huren voor al uw bruggetjes, this girl)

‘Hootjes! Pootjes! Pats!‘. Wegtoveren lukt nog niet, mij doen gniffelen wel.
‘Wat doet de papa pulami nu?‘. Op het moment dat Dennie Christian te zien is in de clip van het Marsupilamilied. <3
‘Ik wil op mijn Facebook‘. *wijst naar zijn viewmaster*
‘Mama ben Kelly‘. En dat kan ze niet ontkennen.
‘We zijn hier lekker aan het wandelen‘. Hij had gelijk.
‘Mama moet het zakje van de thee opeten!‘. En dan vreselijk kwaad zijn omdat ik liever pas.
‘Kijk! Ze zijn bij de zwarte pietjes!‘. Bij elk nieuwsfragment uit Afrika.
‘Het is Takel De Smet‘. Dexter lijft Takel uit Cars in in ons gezin.
‘Alle paarden eten graag garnaaltjes‘.
‘Dat is een mooi liedje‘. Bij een nummer van Milow. Ik weet niet op welk moment hij het meeste aan het raaskallen was. :/
‘Oeeehoooe. Mannienows!’. Dexter zingt plots heel hard mee in de auto van “Ooohoow nobody knows it” uit Don’t go breaking my heart. I die.
‘Ga je nog een beetje slapen liefje?‘. Dexter ziet dat ik geen aanstalten maak om uit bed te komen.
‘Ben je lekker wakker papa?‘.
‘Papa moest in het kleine autootje zitten‘. Youri komt terug van de kapper, en Dexter gaat er voor het gemak van uit dat hij ook klant is bij de kinderkapper.
‘Ik ben nu groter geworden!‘ als antwoord op iets doen dat niet mag, omdat hij nog te klein is, zoals zelf de afstandsbediening of iPad gebruiken.
‘Kouvanjou’. ‘Ik hou ook van jou, Dexter”. “Kou ook van de porsche”. (Dexter verknalt een romantisch moederzoonmoment)

Meer Dexter spreekt?
Dit is deel 1, en dit deel 2.
Dit deel 3, en dit deel 4.
Dit was deel 5.

lilith loves kerstkaartjes (en mag er weggeven!)

Geschreven op 5 december 2014 | wedstrijd

Ik heb lang niet aan kerstkaartjes gedaan, maar in het jaar dat mijn mama ziek was ben ik er weer mee begonnen. En ineens goed: sinds dat moment maak ik er elk jaar mijn werk van. In de vorm van een jaaroverzicht in beeld en woord, zodat de mensen die ik minder vaak zie een idee hebben van wat we allemaal hebben uitgespookt in het jaar dat was (sommige dingen hebben zelfs niet op Facebook gestaan!) en zij die ons wel veel zien ineens een hoop foto’s hebben op hun kast. Al vele jaren een succes, hier. Wel arbeidsintensief en kostelijk, waardoor ik ze maar naar een beperkt publiek stuur en dat soms een beetje jammer vind, dat ik toch op mijn geld moet kijken als ik er laat afmaken.

Mijn vriendin Isolde stuurt ook al sinds die periode hele fijne kaartjes, en zij is al jaren erg tevreden van de diensten van Smartphoto. Ook daar hebben ze een grote keuze aan ontwerpen en zijn ze stukken goedkoper dan waar ik mijn kaarten bestel, en toch zijn ook haar kaartjes altijd stevig en veel leuker dan een fotoafdruk op fotopapier. De kaartjes van Isolde waren ook dit jaar op twee dagen binnen, wat ik zeer indrukwekkend vind, en ze zijn de max. Ze heeft een mooi model, met haar dochter Pauline, maar ook de rest zit helemaal goed: geestige kleuren, leuk ontwerp, en plaats voor een fijne gepersonaliseerde tekst. Leutig om te krijgen, dus.

Ware het niet dat ik na al die jaren geen afstand meer kan nemen van dat ene design dat ik gebruik, ik stapte met gemak over. Zeker omdat ze vaak ook korting geven rond deze periode, en de verzending gratis is. Ik ben eigenlijk zelfs aan het overwegen om er extra bij Smartphoto te bestellen om te sturen naar mensen van wie ik onverwacht nog een kaartje krijg als de geweldig dure op zijn. Bij de nieuwjaarskaarten zit immers een ontwerp dat behoorlijk goed op mijn vast model lijkt. Ik ben ondertussen al een week op die van mij aan het wachten, trouwens, maar ook dat komt vast goed. Dat heeft het altijd al gedaan.
Ik mag deze maand tot mijn vreugde twee keer kerstkaartjes van Smartphoto ter waarde van 25 euro weggeven. Het enige dat je hoeft te doen is hieronder posten wat je plannen zijn voor kerstmis. Je hebt tijd tot zondag 20 uur, en dan laat ik maandagmorgen op mijn Facebookpagina weten wie mag beginnen bestellen. Op die manier ben je dus nog perfect op tijd. Geen dank!