“Nog een knuffel“.
Ik zie een bevend lipje. En als ik de eigenaar ervan de gevraagde knuffel geef, dan voel ik zijn handjes naar me grijpen alsof hij niet van plan is om me de eerste zeven jaar los te laten. En dan wil hij nog een knuffel, omdat hij weet dat ik nu echt bijna ga vertrekken. En dan nog eentje. En nog een zoentje. Het liefst van al zou ik hem optillen en gewoon weer mee naar huis nemen, maar ik geef een laatste knuffel, zoen een traan weg, beloof dat ik altijd (ja echt altijd!) weer terug kom. Op weg naar de deur prop ik de stukjes van mijn moederhart in de zak van mijn jas, en ik kijk nog eens over mijn schouder om te zien hoe de juf mijn grote zoon aan de hand neemt. Mijn grote zoon die in de grote speelzaal plots weer zo klein lijkt.
En ik weet het. Het duurt welgeteld tien seconden. Vaak nog niet eens. De berichten over hoe hij het de rest van de dag doet in de klas zijn super, ik merk aan alles dat hij zich amuseert en trots is omdat hij net als de grote kindjes naar school mag, met zijn boekentas en alles. ’s Avonds krijg ik ook telkens een vrolijk peuterkind vol verhalen mee naar huis.
En toch.
Toch zou er een cursus “pijnloos peuters afzetten” mogen bestaan.
En mandjes aan de schoolpoort met tubetjes zalf voor het moederhart.
Shit. Ik heb nog 10 maanden – ze is nog niet eens ingeschreven – en ik krijg het nu al moeilijk als ik dit lees. En als ik voorbij haar toekomstige school rijd, meerdere keren per week. Ik ga hier zo vreselijk slecht in zijn!
Het is niet leuk als je hem moet achterlaten maar hij doet dat zeer goed ! Dus blij zijn ;-)
Een hart onder de riem, Kelly! Binnenkort staat ons hetzelfde te wachten met onze kleinste meid, als ik eeaan denk voel ik nu al dezelfde emotie. *knuffel
hier heeft ze ook een paar dagjes geweend, maar normaal gaat dat idd snel terug over, nu stapt ze goedgemutst de speelplaats op elke dag, en ze is zo klein dat je ze amper ziet lopen tussen die kleuters, die mij allemaal een serieus pak groter lijken dan mijn kleine kabouter, ze heeft gelukkig wel nog haar op haar tanden en bijt wel van zich af als het nodig is, klein maar dapper ;-)
Heel herkenbaar! En zelfs na de gewenningsperiode, kan het soms nog kleine-hartjes-dag zijn als ze op schoolreis gaan. Of de eerste dag na de vakantie. Sterkte! Maar weet ook: die juffen van de kleintjes, zijn helden. Echt.
ah die eerste schooldagen, zo herkenbaar wat je beschrijft. eigenlijk heb je gewoon een luikje nodig zodat je in de loop van de ochtend eens kan binnenpiepen in het klasje en zelf ziet hoe hij zich amuseert. het beeld van de tranen blijft anders zo op je netvlies gebrand hé. komt goed hoor! er komt een moment waarop je absoluut geen zoenen meer zal mogen geven in de buurt van de school.
Oei… ik ben een rare moeder. Ik heb daar totaal geen last van gehad.
Zoonlief werd op dag 1 afgezet en die gaf mij heel snel en ongeduldig een kusje en vloog dan op alle klimtoestellen. Ik kreeg er na heel wat geroep door de speelzaal nog een zwaai en ‘Daaaaaahaaaaaaaaaaag,mama!’ uit en ik stapte gewoon heel fier en met een flinke dosis opluchting de deur uit omdat hij daar heel graag wou blijven. To-taal geen moeite mee gehad dus.
Wie weet is het met zoon 2 wel anders, dat zien we dan wle over een jaar of 2 :-)
Zo herkenbaar! Die van mij is inmiddels 17, maar ik herinner me dat moment nog heel goed. Misschien een schrale troost: het wordt makkelijker…
Ik kan er redelijk goed tegen zolang ik weet dat het wenen stopt als ik uit het zicht ben. Dan probeer ik me gewoon zo snel mogelijk uit de voeten te maken.
Toen mijn zoon een week lang élk uur op school huilde, had ik het heel moeilijk. Toen kon ik ook gewoon een potje meehuilen.
Maar als ik hem nu zie wegspurten naar zijn vriendjes, op zijn korte grappige beentjes, dan loop ik over van trots.
Auw auw auw, mijn moederhartje breekt :(.
Maar zoals Lie hierboven zegt heb ik zelf normaal geen last met die dingen, alléja, contacteer mij nog eens binnen drie maand als het hier aan ons is :D. Misschien dat ik dan wel sta te janken aan de schoolpoort!
Weet je wat ik een paar weken later bijna nóg erger vond? “Daaaag mama!” En daar gaat mijn dochter, op haar eentje, door de grote poort en zonder zoentje want ze is zo content dat dat vergeten is. Dan ben ik degene die wil roepen: “nog één knuffel!”.
Bij mijn kleintje heeft dat wel een paar dagen/weken geduurd. Zij startte vorig jaar na de krokus. Na de paasvakantie was het weer van dat en ook vaak op vrijdagen. Gejankt dat ik heb! Zovele keren na dat pedagogisch verantwoord afzetten… Maar ziet, dit jaar gaat het allemaal zoveel vlotter. Voor haar. Voor mij. Maar als ik jou lees, begin ik spontaan weer te snotteren. Het komt goed, maar ge moet er eerst door…
Mooi :)
De oudste kon makkelijker de overstap maken als hij iets van thuis mee had. Dus hadden wij een doos met rommeltjes staan waar hij elke dag iets van meesleepte naar de peuterklas (rommeltjes trouwens nooit meer terug gezien). De jongste had haar broer ;)
En hou in je achterhoofd. Ook dit gaat voorbij! Echt waar, hoe moeilijk het nu ook is. In afwachting daarvan wou een tasje koffie in alle rust mij ook al eens helpen. Dat zalfje heb ik nooit gevonden.
Herkenbaar voor vele ouders : dit stukje. Veel kindjes wenen ook niet de eerste keer, maar pas de tweede, derde of vierde dag. Bij sommige is het na een week inderdaad over, maar anderen doen er langer over.
Maar op school zelf valt het meestal inderdaad reuze mee en leren ze snel veel nieuwe dingen waar je zelf niet echt aan toekomt: gedichtjes, veel knutselen, lekker (hm)veel in zandbakken spelen, …
Als mama is het niet altijd even leuk. Loslaten kan heel moeilijk zijn. Voor mijn gevoel pleegde ik verraad: elke keer weer. Net als bij de prikken die ik niet kon vermijden. Maar na school kan je het lekker veel kussen en knuffelen en als het kan kun je hem eens een middagje of ochtendje thuis laten.
Onze vierjarige is deze middag ook gewoon lekker bij mij gebleven. Nu kan dat nog!
Er is ergens wel eens stappenplan denk ik hoe je het beste je kindje op school afzet bij de juf, maar het is heel moeilijk.
ik voel met je mee, het katapulteert me 2 jaar terug. Van januari tot april een huilende kleuter moeten afzetten. Pijnlijk, ik was daar echt niet goed van, dat begon ’s morgens met: ik wil niet naar school! En dan ’s avonds bij het ophalen en vrolijk kind, hoe was je dag: Leuk!
Ik ben na drie maanden met hem gaan samenzitten en we hebben toen een gesprek gehad over dat hij ’s morgens altijd zo triestig was terwijl hij zich toch amuseerde op school. En dan hebben we besloten dat we elke dag een stickertje gingen plakken op de kalender als het afzetten zonder traantjes was gelukt en nog eentje extra als het een leuke dag was geweest. Welgeteld 2 dagen heeft het geduurd en geen traantjes meer.
Ik moet nu al een krop wegslikken bij de gedachte alleen al en mijn zoon is nog geen 8 maanden :-)
ooh en een tip: zoek eens toffe kindjes in de hogere jaren: Die van ons had een hoop vriendinnetjes in het derde en vierde studiejaar die hem kwamen halen aan de schoolpoort als ik toekwam (wij mogen niet op de speelplaats). Dat hielp!
Er is, écht waar, maar één oplossing (allé, dat was bij mij toch zo): iemand anders ze laten afzetten. Papa? Oma?
Oh meis. Ik vind het zelfs lastig terwijl mijn dochter mijn prima ziet gaan. Nog even zwaaien voor het raam en dan wijst ze resoluut, ga maar. En elke keer als ik weg loop voel ik dat in mijn hart. Ik vind het hartverscheurend om te zien als er een kindje huilend binnen wordt gebracht. En wat je zegt, meestal duurt het maar even. Alleen het moment van afscheid. Ik hoop echt voor jullie dat dat snel zo makkelijk gaat als bij ons. En ik hoop ook echt dat mijn kleine man het voorbeeld van zijn zus gaat volgen, daar heb ik nu nog een heel erg hard hoofd in. Sterkte en misschien werkt een digitale knuffel een heel kleine beetje als zalfje? Liefs
Zielig hé voor die kleintjes (en voor ons, de ouders). Zoontje heeft er nu nog weinig last van (gaat inmiddels ook al bijna een jaar naar school en voelt zich er opperbest), maar in het begin liet hij mij ook niet los – letterlijk. Ik heb er altijd op proberen letten van niet te zeggen “je moet niet huilen” of “wees eens flink”, maar gewoon geprobeerd te tonen dat ik begreep dat hij het niet leuk vond om achtergelaten te worden, en, zoals jij ook zegt, dat we altijd altijd altijd terugkomen. Maar zo’n klein handje in het jouwe en die bezorgde blik als ze zien dat je aanstalten maakt om te vertrekken: KRAK doet het hart.
Oh, dat is een bekend gevoel! Maar wees gerust, het went wel (een beetje). X
Zoooo herkenbaar…ik was dan nog zo naïef om te denken dat ik dat tubetje zalf bij onze 2de schoolgaande koter niet meer nodig zou hebben….niet dus :)
Mooi en zielig tegelijk. Aangrijpend stukje :)
Ik had het echt moeilijk aan mijn moederhart de eerste keer dat ik hem op een podium zag staan (schoolfeestje). En maar dansen met zijn kostuumpje aan….
Daar mag ik dus echt nog niet aan denken. Ik vrees dat ze me gaan moeten afvoeren, ik moet al moeite doen om niet te wenen als ik kindjes die ik niet ken zie dansen op een podium.
En de pijn proberen te verbergen voor omstaanders… Terwijl we allemaal hetzelfde voelen! Voeg bij die tube zalf ook maar een psychologisch medewerker en dan redden we ons wel doorheen de dag ;-)
Zo herkenbaar. Vorig jaar hetzelfde gehad en gewenst: een wondermiddel dat het moederhart wat beter samen houdt op zo’n momenten. Weet gewoon dat het betert, die afzetmomentjes, en dat hij op den duur zingend en super enthousiast de school zal binnen stappen. Dan vraag je je af waarom je je toch zo druk hebt gemaakt :-) Kinders, ze steken nogal wat uit he met hun moeders hart..
Trouwens, hier hielp een stempeltje op de hand: ik zette er een bij zoon, zoon zette er een bij mij. En zo hadden we een geheimpje en waren we toch een beetje samen. En dat hielp voor hem. Dat ik er dan toch een beetje bij was op school… Én het hielp voor mij ;-)
Als je over Dexter schrijft, wordt ik zo vaak 2 jaar terug de tijd in gecatapulteerd en beleef ik eventjes de vergelijkbare momenten met mijn zoontje opnieuw.
De eerste dagen/weken zijn de moeilijkste. Niemand kan garanderen dat hij de school over enkele weken echt leuk gaat vinden, maar het betert, echt. Net zoals het huilen uiteindelijk ook beterde… Ik schreef het in den tijd ook van me af http://trijnewijn.wordpress.com/2013/01/08/eerste-dagen/
En het moederhart, dat is een ongelofelijk ding dat duizend keer gebroken kan worden en toch telkens weer geneest.
Mooi! :)
Ik heb zelf nog geen kindjes, maar ik weet wel nog ongeveer hoe ik me voelde toen ik klein was. Was nogal een gevoelig en angstig kindje. De eerste schooldagen herinner ik me niet meer, maar wel dat mijn mama me normaal altijd afzette aan de schoolpoort en alles dan goed ging. Tot op een dag mijn papa me wegbracht, en tot aan het klasje bracht. Ik heb zeker tien minuten bleitend aan zijn been gehangen (letterlijk) toen hij wou vertrekken. Die kleine verandering had me helemaal van mijn melk gebracht. Volgens mij is het een goed idee om altijd een vaste routine te volgen. Na een tijdje zal hij dat gewend zijn en snappen dat je altijd terugkomt en niet meer bang zijn voor die aanpassing van vertrouwd (thuis/mama) naar ‘nieuw’ (bv. school).
De eerste week was fantastisch, maar vanmorgen ging het toch al iets minder vlot. Eens in de klas alles ok, maar hij wilde absoluut niet vertrekken. En ik moest hem pakken. Een kleuter van 15kg met 34 weken zwanger, geen goede combo. Maar ondertussen is hij zich vast rot aan het amuseren. Maar ik blijf mij verbazen over hoe indrukwekkend zo’n overgang kan zijn. En hoe groot ze plots zijn…
Ik zit hier alvast een beetje te snotteren en het is pas binnen 9 maanden aan ons… Idiote moederlijke emoties :-D soms wou ik dat ik ze kon uitschakelen! Sinds ik mama ben… Welja need I say more?