Soms is het een zegen dat glazen bollen alleen in sprookjes bestaan. Als ik tijdens mijn eerste rijles had geweten dat ik er zo ongeveer vijftien jaar over zou doen voor ik zonder klamme handen achter het stuur van een auto zou kruipen, dan was ik die eerste zondag wel gewoon thuis gebleven. Maar ik had geen benul, en vertrok samen met mijn vader voor een van de meest hobbelige en frustrerende ritten van mijn leven.
Het begon al met een lijst met te veel vinkjes. Een moeder die niet voldoende op haar gemak was in haar auto om snelwegen te doen. Een bezorgde moeder die ervan overtuigd was dat autorijden niks voor haar dochter was, toch zeker niet als ze niet al in de eerste meters wilde verongelukken. Een dochter die dat zo vaak hoorde dat ze het begon te geloven. Mijn rijlessen begonnen omdat iemand zei dat het dringend tijd werd voor rijlessen, niet omdat ik graag wilde leren rijden. Dat wilde ik namelijk om allerhande redenen niet. Ik heb zo lang tegen mezelf en al wie het horen wilde gezegd dat ik het nut van autorijden niet inzag dat ik er zelf van overtuigd raakte, maar het belangrijkste hield ik voor mezelf: ik kon dat niet.
En ook: het lukte allemaal wel zonder auto, zulle. Ja, ook op reportage gaan en het halve land door moeten met de trein en een vouwfiets. En hey, beter voor het milieu en alles! Win win! Al die keren dat ik zeiknat op een perron stond te wachten op een trein die niet kwam of weer maar eens op Youri moest rekenen om me ’s avonds te komen halen omdat er geen bussen meer waren probeerde ik zo snel mogelijk te vergeten. Al werd dat met de jaren en de steeds gebrekkiger wordende diensten van de NMBS alsmaar lastiger. Ik had het op deze blog al over rijlessen in 2004, deed een van mijn praktijkexamens een week voor mijn uitgerekende bevallingsdatum (“Kom maar nog eens terug als het kindje er is“) en had het in mijn hoofd eigenlijk al lang opgegeven.
De kans dat ik me ooit zelfstandig in het verkeer zou begeven met een gemotoriseerd voertuig onder mijn gat leek alsmaar kleiner te worden in plaats van groter. Maar toen heb ik plots toch mijn rijbewijs gehaald. Ik heb een tweedehands autootje gekocht om ervaring op te doen. Een autootje dat ik maanden zo goed als werkloos langs straat liet staan, want ik deed nog altijd geen oog dicht als ik wist dat ik de volgende dag ergens heen moest rijden. Dat rijden deed ik met handen die zo gespannen rond het stuur geklemd zaten dat ik dacht dat ze ooit nog eens chirurgisch losgemaakt zouden moeten worden. Ik dacht al weer aan hem doorverkopen, en toen moest mijn zoon plots naar school. Elke dag. Met de auto. En ik achter het stuur. :aah:
Een kort stukje, gelukkig maar, dat ik evenwel vier keer per dag moest afleggen. ECHT. ELKE. DAG. Met mijn kind op de achterbank, wat mijn angst om fouten te maken er niet beter op maakte. Maar ik vertrok, op 5 januari. En deed hetzelfde op 6 januari. En weer op 7. En het werd mijn redding. Als ik nu in het midden van de dag boodschappen ga doen, of ’s avonds laat, door regen en pikkedonker. Als ik eerst naar de fitness rij en daarna binnenspring in de garage om mijn dimlicht te vervangen en daarna nog tijd over heb om langs de supermarkt te rijden voor ik mijn zoon ga ophalen. Als ik door de stad aan het cruisen ben met mijn radio zo luid als ik wil en besef dat ik helemaal niet meer bang ben, na al die jaren wel. Dan denk ik: ‘dju toch lilith, ge waart het bijna echt beginnen te geloven.’
Hoe erg zou dat niet geweest zijn? Ik ga het zeggen: nog honderd keer erger dan vijftien jaar doen over zonder stress achter het stuur kruipen. Ik had nooit van zijn leven gedacht dat ik het zou zeggen, maar mijn bolide en ik, dat is ondertussen zo’n dikke liefde dat ik keihard zou wenen als ze hem weer zouden komen halen.
Meer lezen? Webkim en Prinses zijn ook stapjes aan het zetten die ik heerlijk herkenbaar vind. Hoe zit het bij mijn lezers met rijangst of rijbewijsplannen? Merken jullie al vooruitgang?
Aaaarghl! Lilith! Ik ging deze post schrijven ;).
Update: ik heb mijn rijbewijs gehaald, van de EERSTE KEER, beste meneer-van-de-rijschool-die-me-zei-dat-ik-het-nooit-ging-kunnen-tenzij-misschien-met-een-automaatje.
En update-update: ik ben een wegpiraat aan het worden. Nee, ik hou me aan de snelheid, maar ik heb vorige week wel lekker vlot (effe tellen) 700 km gereden (niet in één keer).
Heel herkenbaar. Ook een valse start met het autorijden (een ongeluk de eerste keer is geen goed begin!), angstzweet twee dagen voor ik ergens naar toe moest… het is maar beter geworden toen de kinderen er waren en ik wel moest rijden. Al rijd ik nog niet graag op drukke autostrades of onbekende routes.
En zo maar even naar de papa rijden met mijn kleinzoon leuk vind ik ;-)
Rijbewijsplannen? Welke rijbewijsplannen? *struisvogelmodus*
Al 10 jaar een rijbewijs en de laatste 5 jaar zo weinig gereden dat ik het op mijn beide handen kan tellen, en nu niet meer durven hoewel ik besef dat dat voor mij, mijn lief en mijn bijna 2-jarige belachelijk veel gemakkelijker zou zijn. Telt dat ook als rijangst? Ja zekers. :(
Ben ik blij om dat te lezen. Ik heb mijn rijbewijs al lang geleden behaald ( moeizaam, maar kom). Op reis in Frankrijk, links rijden in Nieuw-Zeeland, dat ging allemaal. En soms ook gewoon lange stukken hier op de autostrade, naar mijn ouders, naar zee… Maar gewoon de auto nemen om boodschappen te gaan doen of de kinderen ergens naar toe te brengen, dan loopt het mis. Als het moet, dus. De gedachte aan parking- of andere stress ontneemt me de goesting. En sinds ik verloren reed op de Gentse R4 is het helemaal gedaan. Als het echt nodig is dan heb ik mijn privé-chauffeur. Leve de fiets! Maar eigenlijk is dat niet goed he.
Iedere dag een stukje, zo ga ik het ook doen. Goed dat je je angsten overwon!
Zó herkenbaar (de bezorgde moeder en al)!
Ik heb de klik gemaakt toen ik vorig jaar in mei 29 werd. Ik dacht: “Aaah! volgend jaar word ik 30 en ik heb nog steeds geen rijbewijs.”
In juni heb ik mijn theoretisch examen gedaan (geslaagd, hoera!) en in september ben ik naar de rijschool gestapt. Ik heb 12 uur rijlessen gevolgd en ik had het geluk om een geweldige rij-instructeur te hebben die zich niets aantrok van mijn angsten. En maar goed ook! Na 2 rijlessen vond ik autorijden zelfs al een beetje leuk!
Het plan was om nog voor mijn 30ste m’n rijbewijs te halen, maar aangezien dat ik nog altijd eens fatsoenlijk moet leren parkeren, zal dat wel een paar maanden later zijn. Maar hé, ik heb dan toch al een voorlopig rijbewijs voor m’n 30ste! :-)
Mijn mama vroeg toen ze me kwam oppikken na mijn rijexamen: “Is het wonder geschied?” Het heeft daarna nog jaren geduurd voor ik met de wagen durfde gaan werken, maar de tijdswinst heeft me over de streep getrokken toen er kinderen waren. Al moet ik eerlijk bekennen dat het een hobbelig traject was, met hier en daar een kleine “too close encounter”…
38 ondertussen, 2 kinderen van bijna 8 en 10 en nog steeds geen rijbewijs! Autootje gekocht dat belachelijk weinig buitenkomt en een voorlopig rijbewijs dat bijna vervalt. Daar krijgt een mens stress van dus. 2015 wordt mijn jaar, het moet… En jij bewijst dat het kan, een ware heldin!
Pfoe. Ik denk dat ik hier maar eens een eigen postje aan moet wijden, ooit zo eens. Hopelijk niet zo ooit als dat ik zogezegd al jaren terug achter het stuur ga kruipen. ;-)
Ik haat het van mezelf, maar ik durf het niet meer. 01.01.2012 was de laatste keer dat ik zelf reed en het was geen succes. Sindsdien hebben we een nieuwe auto, die ik helemaal niet ‘ken’ en waar ik dus nog minder mee durf rond te karren.
Ik overweeg nu de aankoop van een klein automaatje. Niet dat ik niet kan schakelen, uiteraard, maar elk klein dingetje dat het mij makkelijker kan maken, zou ervoor moeten zorgen dat ik de stap toch eens ga zetten. Alleen sidder en beef ik al. Stel je voor dat we er een paar duizend euro tegenaan gooien en ik vind toch nog steeds niet de moed om te gaan rijden. Ik wéét dat het puur een kwestie is van doen en dat het dan alleen maar voorzichtig beter kan gaan. Momenteel schiet mijn lijf echter al helemaal in de stress, enkel en alleen door er zelfs maar aan te denken …
Zot eigenlijk, dat er precies zo véél mensen zijn die er moeite mee hebben!
Mijn moeder zei, toen ik 22 was: ‘Kind, het wordt tijd dat je leert autorijden. Ik heb je ingeschreven voor wat lessen en op die datum is je theoretisch examen.’ Ik had daar absoluut geen zin in. Ik herinner me de eerste rijles naast mijn moeder nog levendig. Ik denk dat ik daar heel hard gegild heb dat ‘IK DE REST VAN MIJN LEVEN WEL GING FIETSEN!’ want ze lacht er nog altijd mee. En uiteindelijk ben ik heel blij dat het zo gegaan is. Het lukte allemaal vlot en ik rijd ondertussen al 16 jaar graag en zonder ongelukken. Ook in het buitenland, ook als ik naar plekken moet waar ik nog nooit ben geweest. Alles komt goed, love. Echt waar.
Ik heb hier een grote dochter die ook zo naïef is te denken dat ze later aan de voor of achterdeur van een station/bushalte zal werken. Tegelijkertijd heft ze wel steeds moeders’ gat op om haar overal naartoe te brengen, we wonen nu eenmaal in een dorp op 7,5km van het dichtste station (ver dat dat is met de fiets !) Ze heeft nu al meer dan een jaar een voorlopig rijbewijs, rijdt niet slecht (al moet ze toch eens leren waarvoor die spiegels allemaal dienen) maar heeft altijd de uitvlucht klaar om niet te moeten rijden nl “ik heb hakken aan”. ZUCHT !
Ik weet 1 ding : mocht ik geen rijbewijs gehad hebben op het moment dat mijn man overleed, dan waren zowel ik als de kinderen gedoemd om rond onze kerktoren te blijven hangen, een beeld dat mij allesbehalve aantrekkelijk lijkt.
Ik moet zeggen dat de grote aangekondigde “ge gaat niet weten wat ge hebt gemist” na het behalen van mijn rijbewijs op mijn 28e (een dik jaar geleden) toch zwaar is uitgebleven. Ik rijd nog altijd absoluut niet graag, maar ik heb ondertussen zelfs al links gereden op de Namibische gravel (met het stuur rechts & dus links schakelen) en geslalomd langsheen onmogelijke putten doorheen Oost-Europa. Als er geen andere optie is, dan blijkt dat wel allemaal te lukken natuurlijk. Eat that, irrationele angst.
Misschien een leuk verhaal: toen ik hier toevallig las dat jij je rijbewijs had gehaald was dat voor mij dé trigger om er toch ook maar eens in te vliegen. Talk about influential… :-) Dàt en het gezaag van zowat iedereen in mijn omgeving natuurlijk.
Ik herken het maar sta jammer genoeg nog niet waar jij staat.. Ik dacht dat ik zeker mijn rijbewijs ging halen voor ik mijn eerste kindje zou krijgen, maar dat moment is nu bijna daar en ik heb het nog steeds niet. Het plan is nu om dit te doen deze zomer/na de zomer, maar ik weet nu al dat ik dan waarschijnlijk toch weer geen tijd ga hebben/maken. En ik merk dat ik het echt wel nodig heb en dat het echt wel handig zou zijn (ook al ben ik nog niet meteen van plan een auto te kopen). Eerlijk: zelfs bellen om ene afspraak te maken voor het examen boezemt me angst in, rijlessen waren de complete hel. Hoe heb jij dat overwonnen Kelly? En heb je je rij examen vaak moeten doen? Ik heb echt zoveel bang da ik het gewoon nooit ga kunnen, dat ik het nu al zou willen opgeven (en stiekem heb ik dat ook al een beetje gedaan denk ik…)
Daar kan ik eigenlijk ook wel eens een blogpostje over schrijven. Mijn instructeur riep tegen me tijdens de lessen, maar echt, niet te doen. Ik had er nachtmerries over en haatte die lessen. “SNIJBOON, HOORT GE NIET DAT GE NAAR DERDE MOET VERLEGGEN”. Ondertussen rij ik met alles dat wielen en een motor heeft, met of zonder versnellingen, maakt allemaal niet uit. Maar 17 jaar geleden had ik dat niet geloofd. Ik was van plan naar Schiermonnikoog te verhuizen, want dat is autovrij. :-)
dat soort verhalen is me helemaal onbekend. ik heb er nooit bij stilgestaan of over nagedacht. Op mijn achttien stuurden mijn ouders me naar de rijschool en wilden ze dat ik na drie maanden mijn definitief rijbewijs behaalde. en zo is het ook gegaan… en vanaf het eerste moment achter het stuur heb ik ervan genoten!
Waw! Zo herkenbaar!!! In 1993 (op mijn 22ste, wat toen zelfs ook al vrij laat was) mijn rijbewijs gehaald. Toen ik na het examen het ‘verdict’ (want zo voelde het) hoorde dat ik geslaagd was, ben ik beginnen huilen. En ik ben niet fier (zoals alle anderen) zelf naar huis gereden. Nee, ik heb toen besloten om NOOIT MEER te rijden. Voila. Ik had mezelf bewezen. Mijn ouders wilden dat ik een rijbewijs had en ik heb het hen, mooi in geschenkverpakking, gegeven.
Ben wel consequent in de buurt van Antwerpen-Centraal gaan wonen, vlakbij alle mogelijke bus-tram-en treinstops. Dat maakte natuurlijk ook dat ik die auto echt niet bleek nodig te hebben.
Stilaan kwam dan het besef dat het fijn zou zijn dat ik bijv. mijn ouders, wanneer ze iets zouden voorhebben, ergens heen zou kunnen rijden… En dus ben ik op mijn 40ste terug begonnen… stilaan … een paar rijlessen genomen (dat rijbewijs had ik nog, dus ik moest geen examen meer doen, oef).
Nu, bijna 4 jaar (en misschien 25 rij-ervaringen, veel meer zal het niet zijn) later, begint het zo stillekesaan te beteren.
Ik denk niet meer de hele tijd ‘ik ben aan het rijden, ik ben aan het rijden!!!’ Iedereen kan zien dat ik het niet kan!!!’ De handen blijven nog klam. Maar ik durf al eens iets meezingen met de radio!!! (toch een beetje teken van ontspanning, niet???)
Oooh, nog vergeten… die eerste keer een spoorweg moeten oversteken met de auto en dan dat rode licht en dat alarm dat keihard begint te loeien… En dan denken dat je niet meer overgeraakt…
Ik denk toch dat ik er nooit helemaal aan ga wennen…
Ook hier geen “ge gaat niet weten wat ge mist” gevoel. Ik heb mijn rijbewijs een dikke zes maanden, gehaald onder zware druk van het tweede lief dat mij naar rijlessen stuurde, deze keer zonder “als je je rijbewijs haalt, beginnen we aan kinderen” smoes en ondertussen is de auto ook met hem vertrokken.
Mijn ouders vonden het ontzettend belangrijk dat ik snel zou leren auto rijden. Ik deed op mijn 17de al mijn theorie (meteen er door) en op mijn 18 jaar en drie maanden had ik een rijbewijs (telkens meteen erdoor: Lucky me). Voor mijn 18de verjaardag kreeg ik een auto.
Maar ik heb een hekel aan auto rijden hoewel ik nog elke dag rijd.
Het verkeer is in meer dan 20 jaar zo veranderd. Het is geen plezier.
Het is een ‘noodzaak’.
Auto rijden ging bij mij wel altijd als vanzelf. Nog steeds.
Mijn oudste leert nu autorijden (ze wordt 18 overmorgen!)en deed al de theorie. Ik twijfel nog steeds over die auto voor je 18de verjaardag. Mijn ouders vinden dat maar ‘normaal’. Ik niet !
Hier kan ik ook wel een volledige post over schrijven. Ik haalde mijn rijbewijs in 1991 en reed graag en zonder vrees. Jaar na jaar reed ik minder graag en nu zit ik op het punt waarop ik met niemand meer durf mee rijden (ook met mijn man niet die een goede chauffeur is) en ik altijd zelf rij. Zolang ik niet op de autostrade moet, rij ik ontspannen, zelfs in hartje Brussel in de spits. Maar als ik op de autostrade moet sta ik doodsangsten uit. Ik zie overal rond mij gevaarlijke situaties waardoor ik gestresst raak. Op punten waar auto’s moeten invoegen en van alle kanten komen raak ik vaak gewoon in paniek. Gelukkig heeft het mij nog niet weerhouden om ergens naar toe te gaan maar aangenaam is het niet.
Rijbewijsplannen? Tumtidum… Ik had ooit een voorlopig rijbewijs, kon redelijk rijden maar zag er het nut niet van in, probeerde lààng geleden (in 2006) het officiële rijbewijs te halen, moest daarvoor een meer dan 5m lange auto kunnen klaarzetten om achterwaarts tussen paaltjes te rijden en kreeg hiervoor zo’n 7m plaats, waardoor dit manoeuvre te lang duurde en ik zelfs nooit de baan op gemogen ben. Randinformatie: zelfs mijn vader die elk jaar heel oost- en west vlaanderen rondrijdt voor zijn werk en er in slaagde om die auto in de kleinste parkeerplekjes te zetten, kon het niet in de voorziene afstand.
Mijn voorlopig rijbewijs verliep en ondanks het gezaag van familie zie ik nog steeds de noodzaak van dat rijbewijs niet in. Die ‘je gaat het je beklagen eens je kindjes hebt’ uitspraken voelen nog altijd fout, ook al hebben we intussen twee kleutertjes. We doen wel van consequent: wonen op fietsafstand van het werk, vroegere crèche bij het manliefs werk, wonen op 400m van de school, zo veel mogelijk openbaar vervoer gebruiken enz. En voor de familiebezoeken in moeilijk bereikbare dorpen is er cambio, met manlief de geweldige chauffeur (terwijl ik het kaartleesdeel doe, want autoloos is hier ook gpsloos).
Dus ja, die rijbewijsplannen? Tumtidum…
Mijn auto mijn vrijheid, ik heb het deze week echt nog gedacht toen ik achter het stuur zat. Sinds een paar weken werk ik ergens waar ik met het openbaar vervoer alleen met twee bussen, twee treinen en een hoop verloren uren zou raken (en bijgevolg mijn kind gewoon nooit meer zou zien). ’t is een gerief! (heel mooie ring heb je daar trouwens aan!)
Deels herkenbaar, al is het een omgekeerd verhaal bij mij.
Op mijn 18de zonder problemen mijn rijbewijs gehaald omdat dat moest van thuis. Na mijn geslaagd examen de sleutels netjes terug aan mijn vader gegeven want ik had gedaan wat ik moest doen: slagen.
Nu 16 jaar later zit ik nooit meer aan de bestuurszijde.
oh ik besefte niet dat er zoveel volk is dat bang is om te rijden! Ik ben toen ik 17 was lessen beginnen nemen en had mijn rijbewijs toen ik 18 was. Ik snor intussen 12 jaar met de auto rond en ik hou echt van autorijden. weekendje Amsterdam met de vriendinnen? Check! Spanje, Frankrijk, Italië, Oostenrijk? Check! Mijn auto is mijn vrijheid!
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben :-) Jaren over mijn rijbewijs halen gedaan, wegens drie keer verhuisd in de tijd dat ik bezig was en twee keer zakken voor het praktijkexamen. Rijden nooit leuk gevonden ook al moest het voor mijn eerste baan elke dag. Eén keer een ongeluk gehad (achterop een busje gereden) en een keer een bijna ongeluk waarbij ik zo hard moest remmen dat de rook van mijn banden kwam. Aan een tweede studie begonnen, auto weg gedaan omdat ik die niet meer kon betalen, en nu durf ik niet goed meer te rijden.
Ik was net twintig toen ik mijn rijbewijs haalde. Ik de jaren daarna karde ik overal probleemloos heen, heerlijk vind ik het. Tot ik een jaar of elf terug opeens begin te hyperventileren in de tunnel. Ik was zo bang dat zoiets me nog eens ging gebeuren dat het natuurlijk weer gebeurde, gewoon op de snelweg. En de keer daarna weer. Toen was het do erg dat ik niet meer verder kon en mijn man en zijn vriend mij kwamen halen.
Twee jaar geleden heb ik zo’n les genomen om ervan af te komen, mijn snelwegvrees. Dat ging hartstikke goed. Maar toch, ik durf het niet gewoon meer. Stom hè?!
Ik had in juni 2013 m’n eerste rijles en behaalde in november 2014 uiteindelijk m’n rijbewijs, op m’n 27ste. Hier was het dus ook best een issue. Al was het hier vooral een kwestie van heel veel schrik voor niets. Tijdens m’n eerste rijles nam m’n instructeur zelfs het woord ’talent’ in de mond. ;-) Ik ben in ieder geval ook ontzettend blij dat ik de trein- of bushorror niet meer (zo vaak) moet doorstaan!
Ik heb helaas nog geen eigen autootje, da’s de volgende stap. Lijkt me héérlijk!
Ik deelde m’n rijlesverhalen trouwens op m’n blog. :-)
Wauw, ik kan alleen maar hopen dat ik ook ooit over die angst heen kom. Ik heb mijn rijbewijs al 6 jaar (omdat het moest), maar ik rij zelden. De gedachte alleen al doet mij verstijven van angst en wanneer ik dan toch eens achter het stuur kruip, gaat het ook allesbehalve vlot. Ik heb vorig jaar zelfs extra rijlessen genomen om het rijden weer op te frissen, maar er kwam maar geen verbetering. Ondertussen ben ik 27 en begint het erg genant te worden dat ik mij nog steeds moet behelpen met het openbaar vervoer, terwijl ik mijn rijbewijs gewoon op zak heb…
Heerlijke blogpost om te lezen. En goed dat je toch hebt doorgezet.
Ik kan maar niet geloven dat er nog zoveel mensen zijn die geen rijbewijs hebben. Dat je geen auto hebt, tant pis, maar geen rijbewijs…ik zou verloren zijn. Ok, zou ik het hier durven zeggen dat ik 5 keer mijn praktisch rijexamen heb gedaan? Hmja…maar ik ben er te VROEG aan begonnen. Ik ging en moest op 16 en 9 maanden beginnen van mijn moeder, die pushte en pushte, op mijn 18e ofzo heb ik het uiteindelijk gehaald hoor mijn rijbewijs maar al die examens, dat heeft mijn ouders toch een serieuze frank gekost :-s
Oei, ik krijg al stress als ik al deze reacties hier lees…!
Ik ben net begonnen met rijlessen, op m’n 26ste, maar voor iemand die haar hele leven in antwerpen heeft gewoond is dat niet zo abnormaal denk ik. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik het echt voor mezelf doe, omdat ik wilde, maar tot nu toe vond ik het altijd heel plezant en kijk ik altijd uit naar mijn volgende les. Mijn instructeur is ook wel heel rustig en geduldig, dat helpt natuurlijk wel.
Het heeft me wel doen inzien dat dingen die voor de een automatisch / vanzelfsprekend lijken, dat niet noodzakelijk voor iemand anders is :-p. Mijn instructeur zegt ook wel vaak dat ik me wat meer moet ontspannen, maar dat is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik voel me niet speciaal nerveus ofzo, verre van zelfs, maar je bent zeker in het begin met zoveel tegelijkertijd bezig dat je zo hard moet concentreren en ja, misschien wel een beetje verkrampt achter het stuur zit.
Ik hoop vooral dat ik het leuk blijf vinden als ik eenmaal mijn voorlopig rijbewijs heb… Fingers crossed!
Ik vind het eerlijk gezegd wel straf dat er blijkbaar zoveel mensen zijn die niet durven rijden.
Ik heb mijn rijbewijs van mijn 19 jaar, en ik heb dat tot nog toe heel goed benut.
Ik zou wel wat minder willen rijden, ivm mileu en kostprijs, maar bang om op de baan te gaan? absoluut niet
Ik zal wel één van die stereotype chauffeurs zijn die de auto als het summum van vrijheid beschouwen.
Op reis met trein of vliegtuig? mja, maar dan moet ik die bagage dat hele eind slepen, en wat als ik op de bestemming dan eens wat verder wil gaan trippen. Nee, nog nooit op reis geweest zonder auto.
Ik zou nog altijd geen rijbewijs gehad hebben, moest mijn eerste baas mij bij aanwerving niet verplicht hebben om binnen de zes maanden mijn rijbewijs te halen. Als fietsende stadsmus zag ik hoegenaamd het voordeel van een rijbewijs niet.
Amai, ik verschiet hier ook wel als ik lees hoeveel mensen het lastig hebben om hun rijbewijs te halen.
Ik ben er op mijn 18e meteen aan begonnen, gewoon om het achter de rug te hebben, niet omdat ik het nodig had. Ik heb les gekregen van mijn ouders (mijn moeder voor de basis, mijn vader voor de manoeuvres, een topinstructeursteam die twee) en ik was er van de eerste keer door. De eerste jaren reed ik zelden, omdat quasi al mijn verplaatsingen gewoon makkelijker waren met fiets en trein. Ook nu nog doe ik zoveel mogelijk op die manier, maar desondanks rij ik best wel vaak met de auto, want elke keer dat we naar België gaan is dat 1400km op en af, waarvan ik meestal ongeveer de helft rijd. Dat gaat allemaal zonder problemen en is ondertussen zo’n “normale” afstand geworden (al klink ik nu precies gelijk een SUV-Amerikaan, beikes) dat ik er eigenlijk nooit heel erg bij stil sta bij hoeveel mensen dat wél een struggle is.
Ik ben er op mijn 22ste aan begonnen, kan nog de gruwel oproepen die die lessen bij mij teweeg brachten – en bij mijn lerares, want ik moest stoppen aan een krantenwinkel zodat ze sigaretten kon kopen om te ontspannen met mij in de wagen, heb het maximaal aantal uren rijschool gedaan, mijn voorlopig rijbewijs laten vervallen, nog eens het maximaal aantal uren gedaan, het levensverhaal van de lerares ontdekt, mijn voorlopig rijbewijs in een grote colère in 2 gescheurd, geslaagd in mijn 3de rij-examen, meer dan een jaar geweigerd te rijden… En nu, op mijn 36ste, ben ik nog steeds geen dappere chauffeur, vind ik eigenlijk wel zonde, maar tegelijk rij ik meer en verder dan ik (en mijn lerares) ooit had(den) verwacht. En telkens we een auto van de rijschool tegenkomen, denk ik “Ocharme die sukkelaartjes toch…”
Goed gedaan! Het verhaal klinkt ook hier heel herkenbaar. Ik héb dan wel mijn rijbewijs, ik durf amper met de auto rijden. Waar ik heb leren rijden (‘bachten de kupe’) is er amper volk op straat, maar in de stad is het verkeer toch heel anders. Voor het werk zou ik mijn ‘mobiliteitsprobleem’ moeten oplossen van mijn baas; hij wil dat ik projecten ga opmeten en foto’s ga maken bij klanten. Maar in het dagelijkse leven thuis lukt het met één auto. Resultaat: uitstelgedrag. Ik heb er al aan gedacht om enkele uren rijles te volgen, om mijn angst opzij te zetten. Want daar heb ik het grootste probleem mee: je moet alles tegelijk zien en doen. Schakelen, op je snelheid letten, verkeersborden zien, fietsers en voetgangers in de gaten houden, … Brrr, het idee alleen al…
Heel herkenbaar. Ik ben aan een 2 e termijn bezig met voorlopig rijbewijs en heb vorig jaar examen gedaan, gebuisd (2 voorrang van rechts gemist waarvan ik er 1 echt niet weet). Dat is voor mij precies zo’n trauma geweest, ik zie het niet zitten om terug examen te doen. Ik rij nog wel af en toe, maar zoveel stress dat dat geeft. Ik kan rijden, maar ik vertrouw anderen niet, en ook niet mijn reactie in moeilijke situaties. Ik weet dat moet, dat ik niet nog is een termijn mag laten voorbij gaan, maar ik heb het idee dat ik dat niet overleef, een 2e mislukking. Ik zie er zo tegen op.
Zes jaar mijn rijbewijs intussen, maar ik durf nog steeds alleen maar trajecten die ik vooraf meermaals met iemand er bij heb ‘ingeoefend’. Ondergrondse parkeergarages zijn ook helemaal een no-go. Argh, ik hoop dat het ooit betert, want ik zie heus wel de vrijheid van autorijden in.
Proficiat, goed gedaan!! (Trouwens, een érg mooie ring heb je aan op de foto :-) Enige tipje van de sluier waar je juweeltjes van die stijl kan terugvinden of bij welke ontwerper? Bedankt!)
Hey Winde, dankjewel! Mijn ringen komen van bij http://nimzu.be/, waar ze inderdaad fantastisch mooie dingen hebben. :)