Ik ben geen loner. In het gezelschap van mensen die ik graag heb kan ik zo gelukkig zijn dat mijn hoofd bijna ontploft, maar ik kan dat gevoel soms even hard oproepen door net een tijd alleen te zijn. Als dat ook nog eens voorvalt in een vreemde stad waar achter elke hoek iets boeiends te ontdekken valt, dan geniet ik dubbel zo hard.
Toen de mensen van luchtvaartmaatschappij Vueling me voorstelden om een dag of drie naar Barcelona te trippen vond ik het een kwartier lang doodjammer dat het praktisch niet haalbaar was om dat te doen met de man die twaalf jaar geleden mijn lief werd in Barcelona. Daarna begon ik me stiekem te verheugen op wat alone time. Tijdens de blogtrip waren we met zes (Patricia van No Glitter No Glory en haar vriend Dieter, Nathalie en Michel van Yayzine!, en Roderik van Culture Remains). De eerste vier zijn al tijden bevriend, en vonden het dus helemaal niet erg dat ik naast de gezamenlijke activiteiten (eten! en tapas maken! en die tapas opeten! en nog meer eten!) alleen de stad introk.
De heerlijkheid van vroeg opstaan en een lange ochtendwandeling maken zonder ander doel dan naar de Barcelonezen kijken die hun kinderen naar school brengen, en checken wat de zon ondertussen uitvreet met de indrukwekkende Tibidaboberg. Net zo lang of kort blijven kijken als ik zelf wil, om daarna een random straat in te lopen en een gezumext appelsiensapje te gaan halen in de 24 hour mini market. De 24 hour mini market waarvan de eigenaar vanaf dan elke keer zal zwaaien als ik langsloop van of naar mijn hotel, alsof we jarenlange vrienden zijn die elkaars moeder nog hebben gekend. Tijd hebben vooral, om een hoofdstuk uit mijn boek te lezen op een bankje op de Plaça de Catalunya en me af te vragen wie de mensen op de bankjes naast het mijne zijn. Om veertien kilometer door de stad te stappen en alleen te gaan zitten als ik daar zelf het nut van inzie. Lees: als ik genoeg geshopt heb tot ik drop.
Begrijp me niet verkeerd: ik zou echt geen Eva Daeleman kunnen poelen zonder vast nog veel meer te huilen dan zij, maar zo even drie dagen wat momenten alleen zijn in een absolute topstad, ik kan dat iedereen ten zeerste aanraden.
Het leverde me ook heel wat ontdekkingen op, wat mooi meegenomen is, en wat nog mooier is meegenomen: ik deel ze later deze week, op deze bladzijden. Kom dus gerust nog eens af als ge niet weet wat gedaan.
Ik hoop dat je vooral goed beseft hoeveel fijne dingen in jouw schoot geworpen worden.
ik kan er heel goed inkomen dat er alleen op uit trekken in zo een stad de max is ! Ik zou zo willen vertrekken en daar eens gaan bewijzen dat 5 jaar Spaans volgen echt loont.
Toen ik een jaar of negen geleden Couchsurfing ontdekte, ben ik zonder al te veel te twijfelen er meer en meer alleen op uit getrokken. Naar Dublin, Parijs, Londen, Amsterdam, en ga zo maar door. Als je alleen reist, wordt je veel sneller aangesproken en maak je vaker sociaal contact. Je geniet van al hetgeen wat er op je weg komt en je hoeft met niemand rekening te houden.
Downside: het is soms nog leuker om iets met iemand te delen en er over te praten.
Je ziet er echt super uit!
Zalig :-) Ik heb voor ik m’n vriend leerde kennen bijna uitsluitend alleen gereisd, met 6 maanden Australië & Nieuw-Zeeland als langste reis. Het is misschien niet voor iedereen weggelegd maar ik vond het super, ook al ben ik wel een people person en sociaal. Kunnen doen wat ik wil, met andere reizigers als ik daar zin in heb of alleen als ik dáár zin in heb. Stiekem wou ik dat ik nu ook nog eens een week alleen kon gaan reizen. Het is zo anders, je legt zoveel spontaner contacten! Downside: niemand om achteraf verhalen mee op te halen. Om maar te zeggen dat ik er superhard kan inkomen dat je er zo van genoten hebt!
Wow, superleuk!
En BCN is echt geweldig! Voor we kids hadden gingen we zeker 1x per jaar! *heimwee*
Liefs, Saartje
http://saartjethome.blogspot.be
In oktober ga ik twee weken alleen naar NYC en DC, ik ben eens benieuwd hoe ik dat ga vinden. (Maar laten we wel wezen, ’t is New York en Amerika, dus erg zal het wel niet zijn ^^)
Heerlijk! Ik heb eigenlijk nog nooit alleen gereisd, maar het lijkt me zalig om heel kort even niemand om me heen te hebben! heel eventjes maar, want langer dan een dag of vier hou ik dat ongetwijfeld niet vol!
Gij schoon dink.
Mooie foto’s en super die afbeelding op de smartphone :)
Het lijkt me heerlijk om er zo eens een aantal dagen alleen tussenuit te zijn. Soms heb ik daar echt wel behoefte aan en wat is er dan beter dan een bruisende stad om tevens inspiratie op te doen?
Zalig!
Ik kijk al uit naar je tips (wie weet overtuig je me want een BCN-lover kan je me moeilijk noemen…).
Ik durf af en toe wel eens een paar dagen extra plakken aan een business tripje als ik toevallig naar een toffe locatie moet. Vorige maand in Milaan op de top van de duomo ook nog héérlijk zitten lezen. Maar dat alleen gaan eten, dat went bij mij nooit. En ’s avonds alleen iets gaan drinken of uitgaan zie ik ook niet zitten. Ik kan mij inbeelden dat het anders is als je in een hostel zit met veel gelijkgezinden, maar dat stadium ben ik ondertussen ontgroeid.
Geef mij dus maar een reis met reisgenoten om de ervaring mee te delen, desnoods zelfs mensen die ik niet op voorhand ken (ik begeleid 1x/jaar een groepsreis en dat vind ik ook de maks).
fancy oorbel, die ring ;-)
Alleen of met twee(of meer) is helemaal anders. Ook met reizen. Ik heb het ondervonden toch prefereer ik het reizen met de man met wie ik ben op dat moment. Ik heb mijn 30ste verjaardag alleen gevierd in Turkije en neen. Ik zou het nooit meer willen herdoen. Eén al en tranendal. Zo erg dat ik nooit nog terug wou naar Turkije :-)
Binnenkort word ik veertig. Benieuwd hoe ik dat ga ervaren! Het leven is vol verrrassingen.
Barcelona ga ik dan weer ‘zien’ met het gehele gezin volgende zomer 2015. We zitten er een uur van…
Het klinkt heel zen…
Alleen nieuwe ervaringen meemaken, zoals een stad bezoeken, of een tentoonstelling, … kan alles veel intenser maken. Doordat je je niet op je gezelschap richt (want dat ben je zelf) komt er veel meer van de ervaring binnen. Het lijkt me alleszins een geweldig reisje geweest te zijn!
O, en over tijd alleen is er in het laatste Flow-boek veel moois verschenen.
Ik zat begin dit jaar een paar dagen alleen in LA. De eerste uren dacht ik: hoe akelig is dit? Ik kan dit niet, ik wil terug naar mijn lief en mijn kinderen. En toen liep het plots allemaal los. Kwam ik ’toevallig’ allemaal leuke mensen tegen en vond ik het bijna erg toen ik weer naar huis moest. Maar bon, samen reizen vind ik toch nog altijd veel fijner. Ik ben iemand die meteen zijn gevoelens en ervaringen wil delen met een close iemand. En als je altijd afhankelijk bent van nieuwe of tijdelijke vrienden, lukt dat niet zo goed. Respect voor mensen die het wel kunnen!!
Alleen reizen kan heel cool zijn, ook als je in groep voor zaken reist… Na een tijdje zo te reizen leer je zoveel nieuwe mensen kennen dat je overal wel iemand kent.
Ik was vorige week voor het eerst in Moskou en toch kende ik iemand waardoor ik toch een beetje van het nachtleven heb kunnen ontdekken. In Dubai had ik een layover van 5u en mijn kennis daar heeft me de stad getoond. Kansen die ik nooit zou gehad hebben moest ik enkel in mn hotel zijn gebleven. The good life, dat reizen. Blij dat je genoten hebt!
Ik heb tijdens mijn studie journalistiek 2 maanden in Rome gewoond op m’n uppie. Ook beetje eng in het begin, maar eens het los liep werd ik er goed in. Tuurlijk miste ik m’n vriendje maar het alleen door een stad dwalen, werd met de dag zaliger. Daarom denk ik er de laatste tijd over om er weer een keer alleen op uit te trekken. Barcelona ben ik al enkele keren geweest, toppertje hé?