Er kwamen nogal wat reacties op mijn aankondiging van maandag. Zoals deze, op de pagina van The Gentlemom.
De vele enthousiaste felicitaties en vrolijke berichten waren fijn, net als af en toe een eerlijke “veel courage”, een voorzichtige “goede moed” of een “ik hoop dat het deze keer makkelijker wordt”. Ook een paar keer “allez jong, ik was zeker dat jullie er nooit nog aan zouden durven beginnen”, en “amai, stoer dat je het nog eens aandurft.” Helemaal anders van toon dan toen ik mijn eerste zwangerschap aankondigde, en het zou ook vreemd zijn als het anders was.
Heel wat wensen schipperen tussen “nu gaat het zeker veel gemakkelijker zijn” en bezorgdheid, want het is toch zwaar geweest. Toch primeert de goede hoop, heb ik de indruk. Dat is niet nieuw. Als ik een euro had gekregen voor elke keer dat iemand de afgelopen drie jaar heeft gezegd dat ik zeker niet nog eens zo’n extreme huilbaby als Dexter ga hebben dan had ik volgens mij genoeg in mijn spaarpot zitten om een volledig zwangerschapsverlof financieel te overbruggen. Dat is allemaal heel lief en goed bedoeld, maar laat ons eerlijk zijn: het kan echt wel dat wij huilbaby’s maken, er is geen exacte wetenschap die zegt dat je zeker geen tweede keer een huilbaby krijgt, en zolang dat niet zo is was dat gegeven voor mij niet doorslaggevend in het beslissingsproces.
Je mag mij een doemdenker vinden omdat ik dit zeg, maar ik hou veel meer rekening met weer een loodzware eerste periode dan met een roze wolk. Vast ook omdat ik niks anders ken. En ik ben van plan om deze keer alle troepen in te zetten als het zover komt, en niet meer weg te zakken en weg te zakken tot iemand na tien weken inziet dat er iets helemaal fout aan het lopen is. Mede omdat diegene die het inzag er ondertussen niet meer is om te helpen. Ik weet deze keer dat er begeleiding bestaat, en waar ik die moet halen. Ik weet al hoe ik een pamper moet verschonen en een badje moet geven, dus dat moet ik tussenin ook niet meer leren. En ik weet ook dat ik bepaalde dingen niet meer ga doen als het ooit weer zover komt. Als daar zijn: duizenden fora afzoeken naar tips voor huilbaby’s, oneindig veel toestellen en flesjes kopen waar “anti-collic” opstaat, en me in al mijn onzekerheid laten beïnvloeden door mensen die vinden dat ik het beter anders zou aanpakken.
Of er angst is? Op dit moment niet.
Die is weggeëbd, door te zien hoe het met Dexter is gegaan en te beseffen dat het echt beter werd. Door zelfvertrouwen te winnen als moeder, ook, en te weten dat het me tot nu toe toch best wel is gelukt, hoe moeilijk de start en bepaalde andere aspecten ook waren.
Of er angst zal zijn als de bevalling dichterbij komt? Dat kan, ik hou daar rekening mee, en dat is meteen nog een extra reden die me zeker tot na de bevalling in therapie houdt. Ook omdat ik weet dat mijn therapeute niet lang nodig heeft om aan mij te zien dat het fout begint te lopen. Deze keer wil ik een vergrootglas, liever dan wat vaag nattevingerwerk en “het zal wel gaan” en “het komt wel goed”.
Of we lang getwijfeld hebben? We hebben alle fases doorlopen. De eerste zes maanden dat Dexter er was wist ik zeker dat hij enig kind zou blijven, en ging ik constant op zoek naar verhalen van gelukkige enige kinderen om met die beslissing te leren leven. Daarna waren er periodes van twijfel, en maanden waarin ik eens overtuigd was van het ene en dan weer van het andere. Afgewisseld met diezelfde fases bij Youri, maar niet altijd goed getimed. Dan wilde hij een tweede en ik niet, en dan weer omgekeerd. Ik ben blij dat er altijd ruimte is geweest om daar eerlijk en zonder verwijten of stress over te praten. Voor ons was het duidelijk: of we wilden allebei een tweede, of er kwam er geen. Geen druk. Er was al genoeg druk geweest. En dus namen we onze tijd. Zo lang dat mensen voor ons beslisten dat we er wel geen meer zouden nemen, wat bij momenten best confronterend was, en me eraan doet denken dat ik eens een post moet schrijven over de dingen die ik de afgelopen jaren op dat vlak te horen kreeg en hoe die me vaak met mijn mond vol tanden achterlieten. Misschien wel voer voor een volledig nieuwe rubriek. :aah:
Of ik oprecht blij kan zijn, na alles? Ja, en daar ben ik nog het meest door verrast. Natuurlijk is deze zwangerschap anders dan de vorige, maar dat heeft lang niet alleen met het huilbabygegeven te maken. Ik ben helemaal niet meer dezelfde als vier jaar geleden. Dat hoeft niet per se negatief te zijn, zo zie ik het in elk geval niet. Ik ben altijd bang geweest dat ik me door een volgende zwangerschap zou slepen, omdat ik me herinner hoeveel medelijden ik had met zwangere vrouwen in de eerste periode met Dexter. Maar kijk: ik ben echt en oprecht blij, helemaal niet verbitterd, en ik heb echt zin in deze volgende episode. Het was eerder springen, met neus en ogen dicht, dan durven, en ik weet helemaal niet of ik klaar ben voor een tweede. De vorige keer wist ik ook niet of ik klaar was voor een kind, en ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Ik weet alleen dat ik het toch maar doe, elke dag weer, en dat is ook het plan voor de volgende tijd.
Was het voor jou een moeilijke beslissing, die van de samenstelling van je gezin? Ik ben na het lezen van de reacties bij The Gentlemom benieuwd naar jullie proces, dus delen mag zeker hieronder.
‘Eerder springen dan durven’, wat zeg je het toch altijd goed.
Na een zeer zware zwangerschap van nr2 (7 weken ziekenhuis en platliggen enzo) en nr2 die ook huilbaby bleek te zijn was voor mij de fun van kinderen krijgen er wat af… En toen onverwacht zwanger v nr3 en dat terwijl ik net zelfstandige was geworden ook. De schrik zat er goed in die eerste momenten. Maar zie, zwangerschap was een droom, net als kind nr3… En met nr2 is ook alles goed gekomen!
Wat ben ik blij te lezen dat je zo positief bent ingesteld over ‘hoe het zou kunnen lopen’. Je weet inderdaad nooit wat je te wachten staat, maar dat je weet dat er mensen zijn die je kunnen helpen als het moet en dat het niet noodzakelijk even zwaar hoeft te worden maakt mij blij. Zalig ook dat jullie daar als koppel zo in overeenkomen en altijd weer sterker lijken na elke beproeving. x
Ik google me te pletter over waarom het ook niet zielig is voor een kind om alleen te zijn. En dan slaat bij mij ook weer de twijfel toe. Ook wij zitten zelden goed getimed samen een tweede kind te willen. Het was loodzwaar, mijn zwangerschap, en loodzwaar erna. En ik googelde ook nog veel te vaak over wanneer je nu een tweede wil. En of dat dan wel een goed idee is na zo veel zwaarheid. En bla bla bla.
Wij gaan ook pas voor een tweede als we het allebei willen. Anders kan je dat echt niet maken tegenover zo een klein pierke. Dat je maar half gewild bent.
Dus we hebben even op de stop knop gedrukt. En wie zien wel. Of het komt die wens. Voor ons twee tegelijk. Eerst ons nieuwe huisje. Daar onze draai vinden. Misschien komt het dan wel overduidelijk. Het gevoel nog zo een leventje in ons gezin op te nemen. Misschien ook niet. Maar dankjewel voor deze blogpost. Het is de allereerste die ik lees die me de rust geeft die ik zocht (ik ging je zelfs mailen met duizend vragen die je hier gewoon even hebt beantwoord). Echt. Duizend keer merci.
Tof om te lezen! Joanna was een “lichte” huilbaby ivm Dexter, dus echt twijfel is er nooit geweest bij ons, wij wilden heel graag 2 kindjes. Intussen 32 weken ver en alweer een zware zwangerschap, het aftellen is echt begonnen. En met het naderen, toch wel wat schrik voor wat komen gaat. Want inderdaad, er is geen statistiek die zegt dat de kans op 2 huilbaby’s onbestaande is… Maar we zijn beter voorbereid, voorbereid op het ergste, zeg maar. Ik ga ook niet uit van een roze wolk, net zoals ik zelden of nooit aan kersverse ouders “geniet van…” wens ;-) We zien wel wat komt, ik ben er klaar voor (denk ik). Momenteel heb ik meer schrik voor een 2de horror bevalling dan voor een 2de huilbaby… ;-)
Goed verwoord zeg. Maar in the end is het voor heel veel mensen -huilbaby of niet- hetzelfde hoor. Er is vaak twijfel want je weet gewoon niet hoe het zal gaan. Ik plakte ook ergens tegen de grond toen ik besefte dat er voor mij geen roze wolk bestond en pas nu, bijna een jaar later heb ik het gevoel dat ik alles weer ongeveer onder controle heb. Rationeel is een 2e kind voor mij niet nodig, maar emotioneel gezien voel ik dat het idee van een broer of zus voor Lars aan het groeien is, gewoon voor hem. Zodat hij altijd nog op iemand kan terugvallen. Ik ben natuurlijk beïnvloed door mijn eigen situatie; enig kind zijn en je moeder op jonge leeftijd verliezen wanneer de band met je vader niet is wat het moet zijn, laat zijn sporen na wat angsten voor alleen-zijn betreft. Je weet niet wat er zal gebeuren na de bevalling, maar je weet in ieder geval heel veel dingen wel omdat het nu gewoon de tweede keer is en dat is toch al erg geruststellend, toch! Het komt goed, het komt altijd goed, zij het soms met tijd en boterhammen. Nog eens proficiat!
Hier is ook lang getwijfeld geweest over een tweede nadat ons eerste zoontje in 2009 geboren werd. Ik heb altijd geweten dat ik er graag twee wilde, maar manlief vond het ook genoeg met eentje. Ondertussen waren we aan onze nieuwbouw begonnen, dus de babyplannen werden in de koelkast geschoven. Na de verhuis naar het nieuwe huis, passeerden alle babyspullen van Tristan door m’n handen, we hadden ruimte genoeg, dus bij mij kwam de kriebel weer naar boven. Manlief wilde er in eerste instantie niks over horen. In normale omstandigheden had ik het nog wat tijd gegeven, maar aangezien ik de ziekte van Bechterew heb (reuma, vooral ter hoogte van m’n bekken), wilde ik geen eeuwigheid meer wachten. Ik werd erg ongelukkig van de gedachte dat er geen broertje of zusje meer zou komen voor Tristan en ik werd gek van manlief: de ene dag zag het hij wel zitten, de andere dag terug niet,… Tot ik vorig jaar net voor de paasvakantie zei: ‘Ik heb nu 5 jaar m’n spiraaltje, ik heb in de paasvakantie een afspraak bij de gynaecoloog. Ofwel haalt ie het eruit en blijft het eruit, ofwel wordt er een nieuw geplaatst.’ De ochtend van de afspraak (kwestie van het spannend te houden…) hakte hij de knoop door: we gingen ervoor. Ik denk dat het bij hem ook een kwestie was van ogen dicht, neus dicht en springen. Een klein jaartje later waren we zwanger en halfweg november (zoontje nr 2 is op dezelfde dag uitgerekend als zoontje nr 1 ;) ) wordt ons gezinnetje uitgebreid. Ik ben blij dat we niet langer gewacht hebben, want ik ga nu 2 jaar geen ontstekingsremmers genomen hebben en m’n lijf ging de zwangerschap niet meer aankunnen als we nog langer hadden gewacht.
Bij een tweede zwangerschap weet je net zomin wat er komt als bij een eerste of een derde denk ik, maar je weet wel dat het goed gaat komen, dat de babymaanden voorbij gaan en dat je dat kindje ongelofelijk graag gaat zien. En dat maakt een tweede zwangerschap voor mij veel relaxer en fijner. Je ligt niet meer wakker van futiliteiten ook, mooi meegenomen. Ik heb er een jaar over gedaan om over mijn “oh god neen geen tweede”-fase te geraken, daarna is mijn mening gekeerd, naar honderd keer twijfelen. Mijn man wist gewoon altijd dat hij een tweede wou, die wachtte rustig af tot ik aan de idee gewend was denk ik.
Wij doorliepen hetzelfde proces als jullie.. Eerste zwangerschap en baby waren een regelrechte ramp.. Eerste jaar schreeuwde ik van de daken dat er nooit meer een kwam. Te veel risico’s, te zwaar geweest.. Gelukkig heb ik de allerbeste echtgenoot die mij altijd de ruimte liet om te rouwen, boos te zijn en zowat manisch over die tweede.. Hij zei altijd: als je er klaar voor bent hoor ik het wel en dan doen we dat gewoon. 3,5 jaar zat ertussen en ik heb vanalles moeten horen, van dat doe je toch niet in jullie geval tot mijn schoonmama die het tijd vond dat ik mijn eitjes liet invriezen want stel u voor dat ik binnen een paar jaar wel wil en het zou niet moeten lukken (echtig waar!) En hier ligt ze nu.. Een doodbraaf zieltje die slaapt en flink eet. En ja, mijn 2de zwangerschap was opnieuw een ware hel.. En ik heb stress gehad en diep gezeten maar nu ze er is valt het allemaal in zijn plooi. En komen de volgende commentaren: van en nu nog voor ne jongen he tot ge gaat dat nu toch niet nog eens doen he! Tzal nooit goed zijn, maar voor mij is het perfect :)
Goed dat je er zo positief mee omgaat! Je weet inderdaad niet wat je te wachten staat. Ik dacht bij ons tweede dat ik het allemaal wel wist. Je herkent bepaalde dingen veel beter, je bent niet meer zo onhandig of angstig als je kindje weent, je weet beter hoe je het moet verzorgen, maar tegelijkertijd is het gewoon een heel nieuw kindje, met een eigen handleiding en een eigen aanpak waaraan je toch moet wennen.
En ik herken héél goed wat je zegt “of we waren allebei overtuigd, of we deden het niet”. Wij hebben nog een tijdje getwijfeld over een derde, maar de echtgenoot was niet overtuigd. En aangezien hij als leerkracht tegenover ik toen als “carrièrevrouw” degene was die het meeste thuis was met en voor de kinderen, was zijn stem in deze doorslaggevend. Over een kindje maak je geen compromis: of je gaat er met 2 voor, of het komt niet…
En het blijft fantastisch mooi nieuws, dat nieuwe leventje! Proficiat!
Mooi dat je er zo open over schrijft. Ik ben een kleine 5 maanden geleden mama geworden van een dochter. De zwangerschap is zwaar geweest (misselijkheid tot aan de bevalling) en de eerste maanden heeft ze ook veel gehuild en nu soms nog met momenten. Wij wilden ook graag een tweede, hoewel dat zeker niet voor meteen zal zijn, maar het zal op dat moment ook echt springen worden voor mij. Het geeft me moed jouw verhaal te lezen. Ik blijf het zeker verder volgen.
Nu met het eerste op komst weet ik hélemaal niet waaraan me te verwachten, maar ik bereid me wel voor op het feit dat ik geen wolk zal kennen. Ik ben niet zo wolkachtig aangelegd. En wanneer mijn brein dan even op hol durft te slaan, dan geeft jouw verhaal me elke keer moed. Dat jullie het zo zwaar gehad hebben, dat het zoveel van jullie vroeg maar dat jullie liefde voor Dexter én elkaar toch alles overwon.
Jullie gaan dat goed doen. Met de beide voetjes op de grond en een overvol hart.
Uiteindelijk was onze wens om een gezinnetje met 2 kindjes te hebben groter dan mijn angst om alles nog een keer mee te maken. Het was – natuurlijk – weer helemaal anders dan verwacht, maar het kwam goed :-) Komt ook helemaal goed bij jullie!
Wat ben ik oprecht blij voor jou! Elk kind is anders, elke zwangerschap is anders…en nieuw leven is gewoon fantastisch! De samenstelling van ons gezin? Daar zijn wij nog altijd niet uit, eerlijk waar :-). P heeft al een dochter van 16 en dat we samen twee kindjes wilden, daar waren we het vrij snel over eens. Maar nu wil ik weer graag een derde en hij niet, terwijl hij vorig jaar een derde wou en ik niet. En we doen het pas wanneer we er allebei klaar voor zijn…dus wie weet komt dat derde er nooit of misschien wel. We zien wel! Ik wens jou alvast een superzwangerschap en als er ook maar iets is waarmee ik je kan helpen, dan mag je altijd aan mijn mouw trekken. xxx
Ik was net zwanger van mijn eerste toen jij bevallen bent van Dexter, ik kan je zeggen, ik heb met veel angst in het hart jouw blogjes toen gelezen en ik ben er altijd vanuit gegaan dat dit ons ook kon overkomen. Het overkwam ons niet en ik had een makkelijke bevalling en een rustige baby, dat we in haar eerste levensjaar wel een aantal keren op de spoeddienst hebben gezeten, met een uiteindelijke opname en een hele reeks van onderzoeken erna zijn we gelukkig weer vergeten. Mijn man en ik zijn er lang van overtuigd geweest dat we het bij één kind zouden houden. We zijn zelf allebei enig kind dus we kennen de voor -en de nadelen wel een beetje. En dan ging het zoals bij jullie, we doen het wel, nee we doen het niet, … Tot de huisarts mij voorstelde om een spiraaltje te plaatsen omdat dat zou helpen voor mijn migraine en toen was het plots beslist, we wilden eerst nog een tweede kind voor dat spiraaltje er komt. Binnen ongeveer 7 weken is het zover, dan komt er hier een broertje bij. En vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was blijf ik mij afvragen “was dit allemaal wel een goed idee?” Ik weet het niet en dat is oke zo. De angst dat het deze keer allemaal wat minder makkelijk zal gaan zit er goed in (om dezelfde reden dat mensen jullie zeggen dat jullie geen tweede huilbaby gaan hebben, ik kan toch niet twee keer zo’n rustig boeleke hebben). Maar hier is er ook wat meer zelfvertrouwen en vooral één zinnetje dat je zelf ook regelmatig gebruikt “this too shall pass”, het zijn allemaal fases en het gaat allemaal voorbij, ooit. Ik wens je een topzwangerschap en een zalig rustige baby en zoniet, alle hulp die je kan gebruiken, maar dat komt wel goed denk ik.
Ik ben heel blij voor jullie. Bij die AMA was dat de vraag die ik wilde stellen, maar ik deed het niet omdat dit uiteindelijk een vraag is die tot de intimiteit van een koppel behoort. En omdat ik dat zelf ook niet zo leuk vind: pas bevallen komen ze al af : “en, wanneer komt nummer twee?”
Zelfs als het een moeilijke baby zou zijn: jullie wéten intussen dat na regen zonneschijn komt. Positief denken dus! En genieten van de zwangerschap xxxx
Ik begrijp het helemaal. Onze eerste was een lichte huilbaby, ik noemde hem onze zeurbaby, maar sliep vooral zo, zo slecht! Op zeven maanden sliep hij nog niet langer dan een half uur aan een stuk en toen we op 8 maanden eindelijk medicatie kregen, zaten we er helemaal door. Tegen dat hij naar school ging, sliep hij eindelijk van 20 uur tot 6 uur, hoera! Wij hadden hetzelfde idee: we zien wel wat het de tweede keer wordt. Daar zat dan eerst nog een miskraam en uiteindelijk meer dan drie jaar tussen en ik had het van leeftijdsverschil niet minder gewild. Ik ging ook op zoek naar verhalen van kinderen met veel leeftijdsverschil toen de oudste net geboren was, dus wel grappig om te lezen dat ik daar niet alleen in was. Onze tweede was ook geen goede slaper, en krijste de eerste weken alles bij elkaar. Gelukkig waren wij rustiger, kregen we sneller medicatie en hoewel ook de jongste nu pas, 1 jaar, stilletjesaan doorslaapt, lukt het zoveel beter. Het toekomstperspectief maakt zoveel goed, doet je zoveel relativeren: nu lukt het niet, maar het gaat over… Heel veel succes die eerste weken!
Hier is’t ook een verhaal voor in de boekskes: in 2005 beslist om met de pil te stoppen. Van de eerste keer prijs (en oh, wat heb ik nu schurft aan mensen die dat nu met triomfantelijk gezicht zeggen ‘Het was direct prijs’ Grrrrrrrr), maar het liep op 15 weken fout. Onze tijd genomen om hiervan te bekomen en in 2007 herbegonnen. Toen bleek het ineens niet meer te lukken en 6x te mislukken. Jaren gingen voorbij, verdriet kwam. Ons sociaal leven kreeg een krak want we wilden helemaal niet meer naar babyborrels en familiefeesten gaan waar we toch alleen maar ‘en nu jullie, hé’ te horen kregen. Na lang twijfelen toch maar medische hulp gezocht en pas in 2011 EIN-DE-LIJK zwanger. Alles bij elkaar 5 à 6 jaar vruchteloos geprobeerd.
Ik was ook zeker dat onze oudste zoon enig kind zou blijven. Manlief wou nooit meer via het ziekenhuis gaan en ik eigenlijk ook niet (dat heen en weer geloop, die stress, de massa verlof op je werk…)
Door de zware bevalling kreeg ik het advies om het eerste jaar na de geboorte zeker niet opnieuw te beginnen met behandelen.
Behandelen zou het worden want er werd in 1 adem ook aan toegevoegd dat het waarschijnlijk niet zou lukken om spontaan zwanger te worden (of te blijven).
We besloten toen de oudste zoon 1 jaar was te zien waar we uitkwamen.
Kwam er nog een kindje: tof
Was dat niet meer zo: ook goed
2 maand later bleek ik al zwanger van onze tweede zoon.
Ik denk niet dat er ooit 2 mensen met meer ongeloof gereageerd hebben.
Ondertussen ben ik 35, de man 36 en zou ik eigenlijk nog wel een 3de kind willen, maar de man absoluut niet meer, die had zijn grens lang geleden al op 35 gezet. Feit dat we 2 slechte slapers hebben, zal daar wel in meespelen.
En als je ooit een boek of artikel schrijft over stupide opmerkingen van mensen: let me know, ik kan ook wel wat staaltjes geven ;-)
Eerlijkheidshalve moet ik ook bekennen dat ik direct dacht ‘Is dit nu het moment nu je in therapie bent? Nu je het moeilijk hebt?’ toen ik je bericht las. Maar dan moet ik mezelf maar de mond snoeren: jij weet het vast beter als ik wat goed is voor je.
Wat een mooi en eerlijk stukje weer, merci daarvoor! Hier was het in zekere zin omgekeerd: we hebben lang moeten wachten op baby nummer 1 en bijgevolg – cliché cliché – maar goed op tijd ‘beginnen proberen’ voor baby nummer 2 en *BOEM PATS* toch wel niet direct van de eerste keer zwanger zeker, waardoor er weinig tijd gaat zitten tussen de twee. En pas toen begonnen mijn hersenen te malen, want ook hier was er geen roze wolk – verre van zelfs – bij baby nummer 1, hoewel dat geen huilbaby was. Ik vond het gewoon allemaal zoooo ontzettend moeilijk en overweldigend dat begin, dat genieten er in de verste verte niet inzat. En dan begin je te denken: “En wat als baby 2 nu dan wel een huilbaby is, hoe ga ik dat doen? Want baby 1 is nog zo klein…”. Met de termijnecho kwam dan echter de ontnuchtering, want er blijkt voor baby 2 een verhoogd risico op Down en nu voel ik echt wel heel hard dat ik dit kindje wil. Het is hier nu dus niet duimen en hopen op een ‘gemakkelijk’ kind, maar duimen en hopen op een gezond kind. Uiteindelijk is en blijft dat toch het aller-aller-allerbelangrijkste!
Een mooie en eerlijke blogpost.
Ik heb altijd gedacht dat ik er twee wou. Ons eerste kind was gemakkelijk, op de eerste twee maanden na. Ik heb nooit getwijfeld of ik een tweede wou, eigenlijk.
Mijn tweede was een veel moeilijker kind. Geen huilbaby, maar vaak onrustig, sliep korte stukjes, leek altijd honger te hebben. Pas toen hij 2,5 jaar was, is de boel beginnen keren.
Ik heb geen nood aan een derde. maar het probleem is dat mijn man heel graag een derde wil. En een vierde, denk ik zelfs, als ik erin zou meegaan. :-) Ook dat is lastig. Ik ontgoochel hem niet graag, en ik weet dat hij echt heel graag nog een derde wil, maar ik zie het echt niet zitten. Ik ben bang dat het me dan echt te veel wordt – bij mijn zoon is het me in het begin al een paar keer te veel geworden. Hij heeft zich verzoend met twee kinderen maar ik heb er wel een beetje een schuldgevoel over.
Wij hebben 3 kinderen. Eentje van bijna 10, ner 8 en 19maanden. Ik heb 3 zwangerschappen gehad uit de boekjes en ook 3x rustige baby’s. Maar vanaf ze moeten beginnen stappen en praten blijkt er iedere keer weer iets fout te zijn. De oudste 2 hebben al veel kine gehad en ook nr 3 leert nu stappen bij de kine. Er zijn vele onderzoeken geweest, zeker bij nr2 omdat ze niet stapte en niet praatte toen ze al 32 was. Uiteindelijk is het met de oudste 2 al prima gelukt en zijn het vrolijke meiden die gewoon naar school gaan. En nummertje 3 stapt al 3 stapjes. Maar aangezien ze niets genetisch vinden hebben we enorme twijfel gehad over nr 3. We hebben nu een superleuke peuter maar wel weer kine.
Ik ken je niet goed genoeg om echt vooraf een overtuiging gehad te hebben of je wel of niet nog kinderen zou krijgen. Toen ik het las, was ik wel oprecht blij omdat ik het wel interpreteerde dat je voldoende vertrouwen hebt zoals je verwoordt dat het wel goed komt, zelfs als het moeilijk zou zijn. Ik snap wel dat het met twijfel gepaard gegaan is.
Bij een vrolijk gezond gehoorzaam kind kan de omgekeerde twijfel toeslaan : “oei, een 2e kindje kan enkel meer ziek, meer huilen, meer … zijn en zal dan altijd vergeleken worden met ouder broertje of zusje.” Al zal die wellicht niet zo ingrijpend zijn dan wanneer je huilbaby gehad hebt.
Echt serieus, ik ben blij voor jou en je lijkt het heel realistisch op te vatten, dus dat komt keigoed! Nog eens proficiat.
(en ik vind deze authentieke eerlijke posts echt super mooi geschreven)
Ik ben echt blij dat jullie de sprong gewaagd hebben, maar dat je tegelijk ook realistisch bent over wat er kan gebeuren en daarbij al een vangnet klaar hebt. Volgens mij is dat de beste manier om er tegenover te staan. Wij zijn momenteel bewust kinderloos omdat er te veel aan het bewegen is in ons leven. We zijn er ook nog niet helemaal uit of we wel kinderen willen, vooral omdat ik er véél te rationeel over nadenk. De ene moment zeg ik dat ik er wil, de andere niet. Intussen wacht ik nog altijd op die befaamde Biologische Klok die gaat tikken. Blijkbaar zou je die heel hard beginnen voelen vanaf je dertigste maar… nope. Niks.
Alsnog van harte proficiat!
Wat heb je dat weer mooi en oprecht geschreven.
Toen ik opnieuw zwanger werd, dacht ik echt: pffffff dat eerste jaar daar heb ik echt geen zin in, maar daar moeten we dan maar door. En kijk, de kraamperiode viel reuze mee. Zo’n brave baby dat onze dochter was. Toen mensen de eerste keer zeiden: “geniet ervan”, begreep ik niet in welke wereld die leefden, maar nu de tweede keer wel. (En ik had geen huilbaby, hoor, de eerste keer, gewoon een heel intensieve aandacht-en borsthunkeraar.) Ondertussen wordt onze dochter al maanden -tig keer wakker ’s nachts. Maar ach, this too shall pass. Het zal een andere baby zijn, met andere uitdagingen, maar ook dat zal je wel weer leren. Geniet nu maar volop van je zwangerschap!
De zorg voor dat tweede kind is ergens toch wat relaxter want je kent het allemaal al en je weet dat de moeilijke periodes voorbijgaan, mocht het toch ook een huilbaby zijn. De onzekerheid, het boekskes lezen, allerlei nutteloze toestellen en attributen kopen en meegaan in honderdenéén verschillende adviezen is er niet meer, je laat u daar niet meer door vangen en dat zorgt in het hoofd toch voor wat rust. Je weet allang hoe het moet. Langs de andere kant is het ook veel drukker. 1 + 1 is meer dan 2 als het over kinders gaat, zo heb ik de indruk. Soms is het om gek van te worden, al helemaal met fulltime werkende ouders, maar, zoals gezegd, ook dat gaat over. En hulplijnen gebruiken als het nodig is. (“note to self”)
Onze dochter Stella is ondertussen 4 geworden.
De beslissing om voor een tweede te gaan was hier ook heel moeilijk. Stella was de eerste zes maand van haar leventje een zware huilbaby. Ik heb toen bij momenten enorm op het randje gebalanceerd.
Toen we daaruit kwamen, herviel mijn papa van het Kmonster, begonnen onze verbouwingen, toen Stella 22 maand was stierf mijn papa… Ondertussen verder verbouwen, verhuizen, nu net zelfstandige geworden…
Het leek er nooit het goeie moment voor en de twijfel of we het opnieuw aandurfden bleef.
Een dik jaar geleden zeiden we foert en stopten we met anti-conceptie.
Nog volop in de bouwwerken, maar gezien we de vorige x niet super snel zwanger werden (na net 1 jaar) dachten we ‘nu of nooit’, en ‘we hebben tijd om rustig zwanger te worden, we zien wel’.
Ondertussen zijn we een jaar verder en hebben we net vruchtbaarheidstesten achter de rug met zeer slecht resultaat.
Wat 5 jaar geleden nog gewoon wat moeilijk was, blijkt ondertussen voor ons onmogelijk geworden…
Dus nu staan we voor de keuze: stappen we in de medische mallemolen van ivf en co, of beslissen we toch maar om onszelf na 5 woelige jaren wat rust te gunnen en gewoon te gaan genieten met ons drietjes?
Lang nadenken kunnen we echter niet, in fertiliteitsland zijn wij immers al stokoud (35 en D 42), dus elke maand telt.
De paniek slaat toe. Waarom hebben we zo lang getwijfeld en gewacht? Wat als ik nu plots al mijn babyspulletjes moet gaan verkopen ipv nog eens te gebruiken? Hier had ik zo geen rekening mee gehouden. Ik heb te weinig genoten van Stella’s jongste jaren, en nu krijg ik geen second chance meer. Hadden we misschien maar beter nooit zo lang gewacht en getwijfeld…
Een vriendin van me heeft na gezondheidstroubles na bevalling 1 en een beangstigende bevalling 2, bewust nog een nummerke 3 gemaakt, dat er binnenkort aankomt. Zij was ook zo iemand waarvan je dacht “die zal het wel bij 2 houden”.
Echt klaar ben je eigenlijk toch nooit? Bij een eerste al helemaal niet (je weet écht niet waaraan je begint), maar ook daarna. Gaat dat wel te combineren zijn, zo(n peuter/kleuter met een baby en een baan en een relatie en… zelfs als alles bij nummerke 1 goed verlopen is, blijven er twijfels (toch zeker bij mij). Ook dan spring je.
Ik voel mij een beetje schuldig om toe te geven dat het bij nummer 1 eigenlijk vrij vlot verliep, en ik het toch erg zwaar had het eerste jaar. Gewoon door de aanpassing naar de nieuwe situatie, opnieuw een ritme vinden en mijzelf in de rol van “mama” passen. Wij hebben ook niet meteen gezegd “er komt een tweede”, wij hebben het eerder open gelaten en op een bepaald moment begonnen we er samen over te denken. We zijn er voor gegaan, in de wetenschap dat het beter kon gaan maar dat het ook veel slechter kon gaan. Pas als je klaar bent voor “slechter” kan je die beslissing nemen, lijkt mij.
Maar een tweede is sowieso anders doordat je veel meer op jezelf durft vertrouwen, en je de vangnetten kent en dúrft aanspreken. Alleen al daarom gaat het bij jullie ook anders zijn, denk ik.
Volgens mij ben je er écht klaar voor, anders zou je zoiets niet schrijven. De twijfels blijven natuurlijk, maar het kind komt er, en als het er eenmaal is, wordt het misschien weer spartelen om boven te blijven, maar je hebt veel méér kans dat er duizenden bootjes en drijfboeien worden aangereikt!
Zelf ben ik enig kind, ik wou af en toe wel eens dat ik een broer of een zus had, maar nu zie ik er vooral veel voordelen van.
Mijn zoon is ook enig kind. Toch wou ik (voor ik van hem bevallen ben) méér dan eentje. Drie dagen na zijn geboorte riep ik echter al: “Nooit meer!”. En toen ik na drie jaar weg ging van bij zijn vader, was ik dat nog altijd niet van plan. Van huilbaby naar donderpeuter naar ADD-er, naar luie metalpuber en anarchistische jongvolwassene… Ik zeg nog altijd: “Ik heb er eentje, maar hij telt voor drie”. Ondertussen heb ik wel nog twee pluskinderen er bij, ook niet de gemakkelijkste. En ben ik nog altijd blij dat ik maar één (zorgen)kindje heb.
Dag Kelly, proficiat met je tweede zwangerschap!!!
Ik wil even mijn ervaringen delen, voor het geval dat het een hart onder de riem kan steken :-) Wij hebben 3 dochtertjes, intussen 6, 4 en 1 jaar oud. Onze oudste dochter is ook gestart als huilbaby, maar ze is gelukkig wel geholpen geweest met reflux medicatie. Ik herinner me de eerste weken als moeder vooral als een waas van stress voor huilbuien die niet leken te stoppen, grafiekjes die ik moest invullen van de pediater om huilgedrag in kaart te brengen (‘want babies huilen gewoon wel eens mevrouw’), uren rondlopen door onze gang met een ontroostbare baby, emotionele uitputting van weer een dag dat ik mijn baby niet kon troosten. En bij mij was er vooral een heel relativerende omgeving (‘het is wat aanpassen zo’n eerste kindje’, ‘laat ze maar wat wenen, dan leren om niet altijd gepakt te worden’) die me het meeste kwetste en aan mezelf deed twijfelen. Mijn buikgevoel van (verborgen) reflux zat gelukkig juist en na een week medicatie hadden we een andere baby. Maar de start was gewoon niet zoals het hoorde, en ik moest naar mijn gevoeg nog beginnen aan het kweken van een moeder-kind band, en mijn zelfvertrouwen weer opgekrikt krijgen. Want uiteraard heb ik zo vaak gedacht dat het aan mij lag…. Het heeft bij ons allemaal niet zo lang geduurd als bij Dexter begrijp ik, maar ik herken je gevoel bij een tweede kindje.
En die tweede dochter, dat was gewoon een totaal ander verhaal. Ze had geen reflux, ik heb de eerste maand wel elk uur op gewacht op signalen in die richting. Ze sliep gewoon de eerste maand elk uur van de dag, met om de 2-3 uur een voeding uiteraard, ik had ook een instant moedergevoel bij de geboorte, wat bij onze oudste dochter niet zo was. Ik kan niet zeggen dat het een absolute roze wolk was, daarvoor was ik te waakzaam op een herhaling van de eerste weken met ons oudste kindje. Maar het besef bij onze 2e dochter elke dag weer dat het ook helemaal anders kon dan bij onze oudste, gaf toch wel een euforie in ons gezin.
Achteraf gezien hebben we nooit betere nachten gehad dan bij onze oudste dochter en hebben dochter 2 en 3 ons maanden geradbraakt met nachtvoedingen, en is onze oudste zoveel rustiger dan haar jongere zussen die soms wel tornado’s lijken. Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat je nu al ‘ervaren’ bent als mama en hierop kan terugvallen, dat maakt een tweede kindje sowieso veel gemakkelijker.
Ik wens je een goede zwangerschap, en uiteraard een droom van een baby! En zelfs mocht je weer gelijkaardige problemen hebben als bij Dexter bij jullie tweede kindje, dan ben je ook daar weer ervaren in en heb je een arsenaal aan ‘oplossingen’om uit te proberen. En tot slot: niets maakt ons gelukkiger dan onze kindjes samen te zien opgroeien en plezier maken, dat krijg je er ook bij, en dat is écht iets om naar uit te kijken!
Groetjes,
Beatrijs
Zo mooi en eerlijk geschreven. Dankjewel!
Ik had twee keer een makkelijke zwangerschap en vlotte bevalling en twee keer geen ‘echte’ huilbaby maar toch zware eerste maanden met reflux, gulzige en constante drinkers, slapen in draagdoek en lang lang ’s nachts rechthouden.
Bij de tweede had ik me wel mentaal ‘voorbereid’ op die eerste zware maanden. Toch bleek het heel heftig te zijn, vooral omdat mijn schoonvader plots stierf en drie dagen voor de bevalling werd begraven. Het was ondanks een heel vlotte bevalling en prima start bij ons die eerste twee maanden gewoon een kwestie van gewoon blijven doorgaan om niet te verdrinken, verdriet en vreugde zo dicht bij elkaar, echt heel heftig, ook met ons peutertje van twee jaar erbij. Mijn jongste zoontje is bovendien een hele ‘fellen’ die heel kwaad kon/kan worden, wat hij door het vele spugen in combinatie met een iets te overenthousiaste ‘melkfabriek’ van mijn kant dus ook heel vaak deed… Wat ons heel erg hielp was alle hulp aanvaarden én vragen die we maar konden krijgen, dus erg veel kraamhulp, kraamkost, vroedvrouw aan huis en telefonische ‘bijstand’, kuisvrouw, telefoons naar vriendinnen enz. Weinig bezoek ook die eerste twee maanden.
Maar wat voor mij persoonlijk echt hielp was mijn oudste zoontje te zien en te weten, het gaat allemaal zo verdomd snel… Bij mijn eerste leken die moeilijke momenten eindeloos en was ik bang, ‘dit gaat nooit over’. Bij een tweede weet je, ook al is het zo lastig en zit je zo diep, dit gaat over, en soms veel sneller dan je denkt. Want het wordt steeds makkelijker en ja ineens waren die eerste vier maanden al voorbij… Als ik nu mijn immer lachende zesmaander zie die kruipt en brabbelt, weet ik dat ik gelijk heb.
De tweede was een ongelukje, maar wel een welkom ongelukje. En dat is maar goed ook, anders weet ik niet of we ooit voor een tweede waren gegaan.
Ik heb heel veel paniek en angst gehad tijdens de zwangerschap, bang voor een herhaling van de eerste huilbaby (ook professionele begeleiding gehad maar toch nog steeds geen relaxte zwangerschap). Maar het bleek ongegrond: het was een hele makkelijke baby. Nog steeds pittig (joh, een pasgeboren baby is hoe dan ook heftig) maar goed te doen.
Ik vind het heel knap en heel goed dat jullie zo bewust voor nummer 2 gaan. En ik wens jullie heel veel succes, plezier en veel steun en liefde toe.
Nr 2 is al weer 1,5 jr en ik l ik dolgelukkig met m’n meisjes en ik zou niet anders willen.
Het wordt geen twee keer hetzelfde, dat is zeker. Onze oudste was een huilbaby en zonder twijfel heb ik een postnatale depressie doorgemaakt, die nooit werd gediagnosticeerd en waar ik zelf met véél moeite uit ben geklauterd. Onze dochter die vier jaar later kwam was de rust en de kalmte zelf. En zelf ben je ook veranderd zoals je zegt, en je weet wanneer je hulp moet inroepen, en dat het ok is om hulp in te roepen. XXX
Ik heb het vast al geschreven, maar ik stond volledig schrap tijdens de (niet geplande :) ) zwangerschap van nummer twee. Ik ging er gewoon van uit, als een gegeven, dat de hel weer ging losbarsten voor twee jaar. Ik legde de kleedjes klaar en bereidde me voor, maar ik had niet, zoals bij de eerste, dat gevoel dat er iets prachtigs stond te gebeuren. Eerder dat er een stevige serieuze opdracht op me stond te wachten. En toen kwam de tweede en die was de Zenbaby. En de wolk sloeg fluoroze uit, omdat ik daar niet op voorbereid was :).
Alles kan. Goed om goed voorbereid te zijn, er samen achter te staan. Ook goed dat jullie blij zijn en vol fijne verwachting. En dat je al weet wat het is, moeder zijn en vader zijn. Nu moet er alleen nog ééntje leren om grote broer te zijn :).
Alle goeds!
vind het moeilijk. onze eerste was zo’n cadeautje. er was gezegd dat het niet zo simpel zou zijn, maar opeens was ze er toch, en snel. een probleemloze zwangerschap en een perfect gezonde rustige baby. en toch totaal de weg kwijt. ik zou een nieuwe baby wel vertrouwen, maar mezelf niet. dus ik heb mijn tent opgeslagen on de corner of No Way in Hell and Maybe Someday Street. bedankt om het te sharen, geeft moed om lezen!
Haha, inderdaad, bij mijn proficiat dacht ik ook wel “Ik hoop wel dat het deze keer beter zal gaan.” “Heeft ze geen schrik dat het weer een huilbaby zal zijn?” Ik denk dat je er in elk geval heel goed mee omgaat nu. Afwachten en hopen voor het beste zeker? :-)
Zo doe ik het alvast. Onze eerste is geen huilbaby, maar wel een slechte slaper. Toch willen we na 15 maanden een tweede kindje en zijn we aan het proberen. Heel hoopvol, en vol angst tegelijk ;-)
Lieve Lilith, ik was zo blij toen ik gisteren jullie aankondiging las. “Wow, die is stoerder dan mij,” dacht ik meteen. Bij mijn kindjes zit er vijf jaar tussen, omdat ik de stap niet durfde zetten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik echt geen tweede wou, maar mijn man en O bleven zeuren. Uiteindelijk begon ik mijn schrik wat te overwinnen en op een zot moment dacht ik: “Allez, misschien toch dan.” En ja, ik was meteen zwanger. Ik kan dus precies aangeven op welk moment onze Ot gemaakt is. Ik voelde me drie dagen erna al zwanger. Toen ik het besefte, begon ik echt te beven van de schrik. Mijn man geloofde me niet, maar ik had dus gelijk. Onze Ot wou er echt heel graag bij zijn! :-) Er zijn momenten geweest (en die zijn er nog) dat ik mijn zwak moment en iedereen die riep dat de tweede geen huilbaby zou zijn heb vervloekt. De zwangerschap was bah (ernstige zwangerschapsmisselijkheid tot wk 26… Maar hey… Niets aangekomen!) en wij maken dus wel degelijk huilbaby’s. De tweede nog moeilijker dan de eerste. Alleen huilde die minder, omdat ik al een hele trukendoos had/heb.
Ot is nu 9,5 maanden. Ik weet dat 1 jaar, 18 mnd en 2 jaar mijlpalen zijn voor mijn intensieve kindjes. Ik tel de dagen af naar zijn eerste verjaardag en tussendoor probeer ik van mijn twee kindjes te genieten. Otje is een vrolijk en lief beestje (niemand gelooft mij als ik zeg dat hij eigenlijk een jankertje is zoals zijn broer), Oskar is een leergierige en zalig creatieve wervelwind en samen zijn ze vuurwerk. Het is niet altijd makkelijk (bij wie wel?), maar nu weet ik dat ik er wel kom. Alles gaat viirbij, alles komt goe. Ik weet dat ik het kan. En kijk, die wetenschap houdt me deze keer recht. Bij jou zal het ook zo zijn. Huilbaby of niet. Je hebt je door de eerste maanden/jaren met een huilbaby geworsteld en het overleefd! Jij kan alles aan, mama!
Kus!
Bij zoonlief in 2013 een droom zwangerschap en een droombaby. Je hoorde hem enkel als hij honger had. Die tweede zwangerschap zou ook zo zijn, dacht ik. Alsof het niets was even combineren met doctoraat van manlief, mezelf, een levendige peuter en een nieuwbouw. Heb ik me hier even aan mispakt! Zwangerschap verloopt goed, maar ik heb alle kwalen die je maar kan bedenken, en ben fysiek zo goed als op. Binnen vier weken is baby2 er, en ik voel me nu al schuldig aan de stress die vast en zeker tot in de baarmoeder is doorgedrongen. Hadden we niet beter gewacht? Maar als jij met vertrouwen kan kijken naar de komende maanden, jaren, dan ik ook. Ik wens je een droom zwangerschap, en een wolk van een baby. En als het toch een donderwolkje wordt, de moed om meteen steun te vragen!
Eerlijkgezegd: toen ik de aankondiging van je tweede zwangerschap las, dacht ik bij mezelf “dju, zij heeft het zo moeilijk gehad met haar eerste, en ze durft toch gezwind een tweede aan. Wat is er mis met mij?”.
Kind 1 is nu bijna drie jaar, en ik vraag me serieus af of ik/wij een tweede zouden aankunnen. En dan moet je weten dat onze eerste een wolk van een baby was, en nu nog altijd een schitterende peuter. Braaf, lief, beleefd, alles wat ge maar wilt.
Maar ik vind het zwaar, een kind. Mijn draagkracht is precies niet te vergelijken met die van andere moeders.
En dan nog het feit dat ik naar mijn zoon kijk, en dan denk dat het ons zeker geen tweede keer lukt, zo’n braaf kind maken.
Dus, met andere woorden: een tweede komt er voorlopig niet. Ik zal het nog eens heroverwegen in het jaar dat ik 30 word. Dan is kind 1 vijf jaar. We zien wel.
Eerst en vooral uiteraard een hele dikke proficiat met je zwangerschap ! Ik volg je al een tijdje op je blog en op je IG (je schrijft prach-tig). Ik ken je niet persoonlijk maar ik was maandagochtend bij het lezen van je berichtje echt heel erg blij voor jullie.
’t Is echt superknap en moedig dat je springt én durft!
Mij ontbreekt de moed zelfs om aan een eerste baby te beginnen. Zo’n schrik dat ’t me aanjaagt.. Ik ben een denker en een realist en ik heb veel angst dat die eigenschappen ervoor zullen zorgen dat ik nooit mama wil worden, tot grote spijt van mijn vriend; die aangeeft dat ie er wel klaar voor is..
Van mensen die voor jou beslissen, daar kan ik over meepraten. Van twijfelen rond een tweede ook. Maar alles gaat voorbij, ook twijfels en nu zou ik me niet kunnen voorstellen dat ik maar 1 kindje heb
Hier was de eerste ook een huilbaby. Het was héél zwaar en er waren verschillende onderliggende oorzaken dus hoe hard we ook zochten naar die ene oplossing die van onze baby een blije baby zou maken… alleen tijd bracht raad. Gemakkelijk is het trouwens nog steeds niet ;) En toch wilde ik er nog eentje en daar heb ik geen moment spijt van gehad. In mijn geval hielp het dat ik die enorme angst na een tijdje gewoon niet meer echt voelde. Ik kon het mij natuurlijk nog allemaal heel hard herinneren, maar ik voelde het niet meer echt. Ik weet niet of dat logisch klinkt :) Ons tweede kindje is ook temperamentvol, maar ze was wel altijd te troosten. Het vroeg dan misschien veel energie, maar het was een wereld van verschil! Op de paar hele moeilijke dagen die ze had, kwam de angst dan weer even in alle hevigheid terug. Ik wist weer hoe het voelde, maar gelukkig maar voor even. Die fora en dat eindeloze piekeren liet ik de tweede keer ook zoveel mogelijk achterwege. Ik liet me alleen begeleiden door een goede kraamhulp voor de BV en ik had intussen een goede kinderarts gevonden die ik vertrouwde. Het scheelde een pak! En echt waar, dat tweede kindje heeft bij ons voor zoveel meer balans gezorgd! Ik duim héél hard dat het deze keer allemaal gemakkelijker mag gaan. Blijf heel hard vertrouwen in jezelf en dan komt het zeker goed, wat voor baby het ook wordt!
Na de geboorte van mijn zoontje heb ik ook best diep gezeten, hoewel hijzelf eigenlijk een heel gemakkelijke baby was. Maar de onzekerheid en het feit dat mijn hele leven overhoop lag (ik heb het altijd al erg moeilijk gehad met grote veranderingen in mijn leven) namen mij toen helemaal in beslag. Het duurde enkele maanden vooraleer ik me goed begon te voelen als mama. Wij gaan binnenkort voor een tweede kindje en wat ik voel is ook dubbel: ik kijk er enorm naar uit om terug zwanger te zijn en om opnieuw een baby’tje te kunnen vasthouden, maar anderzijds ben ik gewoon erg bang dat ik opnieuw de dieperik in ga, hoewel ik nu natuurlijk beter weet wat er op me af gaat komen (en tegelijk ook niet). Want stel dat baby nr. 2 wél een huilbaby is of een erge vorm van reflux heeft, kan ik dat allemaal wel aan? Het is afwachten en springen inderdaad. En zoals ik hier ergens las, je weet inderdaad dat die moeilijke maanden ook weer voorbij gaan en dat dat allemaal tijdelijk is. Daarna komt er sowieso zo’n tof kind aan waarvan je je gaat afvragen hoe je ooit zonder hebt kunnen leven…
Toen mensen hoorden dat we zwanger waren van de eerste, was er compleet ongeloof. Ongeloof dat wij twee ouders wouden worden. Ongeloof dat we dit wel zouden kunnen. Natuurlijk ook onze eigen schuld, we hebben altijd naar buiten toe gezegd dat we geen kinderen wouden (vooral om de druk af te houden).
Het ongeloof was nog groter toen ze hoorden dat er een tweede bijkwam. Ze dachten echt serieus dat het eerste kind een ongelukje was (man, dan kennen ze ons niet goed, ongelukjes dat is niet hoe we zijn, wij zijn planners, met lijstjes :)). We wisten altijd dat we geen enig kind wouden, maar we hadden het geluk van geen super moeilijke baby te hebben. Nu, wat ik van de eerste heb geleerd, is dat ik echt geen kleine baby mama ben. Kleine babies maken mij niet gelukkig en bezorgen mij geen roze wolk. Doordat ik dat wist, ging het bij baby 2 een stuk makkelijker. Natuurlijk zijn er een paar dingen die je niet meer moet leren, maar hoe je er naar kijkt en gemoedstoestand, bepaalt veel meer hoe ‘moeilijk’ of ‘makkelijk’ je iets ervaart (onhankelijk van de ervaring).
Proficiat. Voor mij is het simpel, qua gezinsplanning: ik wil er geen hebben. Je moet daarvoor al ten eerste met twee zijn, en er is in mijn leven gewoonweg geen plaats voor een kind. Ik weet van mezelf dat ik een belabberde vader zou zijn, dus liever geen kind dan een malcontent kind, denk ik dan…
Het komt goed Lilith! Mijn ervaring: mijn eerste was een zorgintensieve baby, mijn tweede bleek een tweeling te zijn. Daar heb ik toch een paar nachten van wakker gelegen. Na de geboorte bleek één van de twee ook een erg intensieve huilbaby te zijn. Mensen maken hier onderscheid tussen ‘lichte’ en ‘zware’ huilbabies. Ik weet niet hoe dat onderscheid gemaakt wordt. Maar 8 à 10 u huilen per dag waren regel en geen uitzondering. En toch heb ik het niet moeilijk gevonden. Ik keek naar mijn oudste dochter toen die uit de crèche kwam. Voelde me overlopen van liefde voor haar. En ik wist zeker dat het met die twee kleintjes ook zou goed komen. En dat is ook gebleken. Ik wens je een zorgeloze zwangerschap!
Het verrast me een beetje dat veel mensen er blijkbaar van uitgaan dat een enig kind niet gelukkig is met de situatie en dat ouders een ‘excuus’ moeten hebben waarom ze geen speelkameraadje voor hun kind op de wereld zetten. Ik wist niet dat wij als een beetje zielig beschouwd werden. :)
Ik mag er, met mijn introverte karakter, niet aan denken wat een drukte het zou geweest zijn met een broer of zus in huis, en ik begrijp mijn ouders ook perfect in hun keuze om het er na mij maar bij te laten. Gelukkig enige kinderen bestaan dus wel degelijk! :)
Ik heb vier kinderen. De jongste is nu 11 jaar maar als ik terugkijk op de periode dat ze nog klein waren, denk ik soms weleens: Hoe heb ik dit in godsnaam allemaal kunnen doorstaan? De oudste dochter werd nl geboren met downsyndroom (een complete verrassing). Weg roze wolk. Direct in de realiteit van doktersbezoeken, ziekenhuisopname, afkolven van borstvoeding ed. Toen ze 1.5 jaar was, werd haar broer geboren. Dat was eigenlijk een heel brave, rustige baby. Maar die dronk ongelooflijk veel. Elke 2,3 uren. Ook ’s nachts. Toen hij 2 jaar was, werd hun zus geboren op 32 weken. Heel onverwacht. En onmiddellijk 5 weken ziekenhuis. En het eerste jaar met haar was echt vreselijk zwaar. Zij huilde extreem veel, lag verschillende keren in het ziekenhuis, borstvoeding moest ook afgekolfd worden. Bleek achteraf een verborgen reflux te hebben. Ik liep toen echt als een zombie rond, denk ik. Veel sociaal leven hadden we toen niet. Vooral omdat mijn oudste dochter serieuze slaapproblemen had (en nog heeft). Veel slapen deed ik toen niet. Mijn man en ik zijn dan ook nog een zelfstandige activiteit gestart. Hij werkte vele uren en was nooit thuis, ik werkte minder, deed de administratie als de kinderen sliepen. En toch zijn we nog voor een vierde gegaan. Omdat we voor dat mijn oudste dochter geboren werd, al hadden gekozen voor vier kinderen. En toen de oudste bijna 6 jaar was, is nummer vier geboren. Een crème van een kind. Nooit huilen, nooit lastig. Veel slapen, altijd goedgezind. Ik ben de zware periode doorgesparteld, het was soms hels, maar geen enkel kind was hetzelfde. En nu is het heel tof. Dus veel succes. Je hebt er bewust voor gekozen en je zal dat goed doen.
Mocht de tweede weer zo huilen, bel mij. Echt, ik meen het.
Ik heb niet gereageerd op je vorig bericht. Makkelijke reden: het was laat, ik was moe, het was druk op de trein en ik keek er naar uit om thuis te zijn na mijn eerste werkdag. Eerlijke reden: ik wist niet goed wat zeggen: voluit blijdschap kan inderdaad niet meer, maar ‘courage’ zeggen klinkt ook zo raar. Wederom vind ik het knap hoe je alles nu eerlijk verwoordt en in the open smijt.
Dus eerst en vooral: proficiat en ook… veel moed! Ik vind het schoon hoe je de tijd hebt genomen en eerlijk tegen elkaar bent gebleven, om er nu weer voor te gaan. Het leven gaat door, op verschillende manieren en betekenissen en dat is schoon.
En hoe was het voor mij? Wij hadden het ‘geluk’ dat nr 1 een wolkje was en nr 2 een echte huilbaby. Bij nr 1 dachten we dat het zwaar was, bij nr 2 wisten we dat dat prietpraat was. Na één jaar was ik blij dat ik al in coaching (of therapie, what’s in a name?) was en dat die me eerlijk zei dat hij zich zorgen maakte en dat ik op een postnatale depressie afstevende. Na twee jaar kon ik eindelijk zeggen dat ik mijn kind echt had leren kennen, na het gehuil en geschreeuw van zijn kant en de wanhoop van mijn kant. Na drie jaar weet ik zeker dat hij een ‘karaktertje’ is, maar oh zo kwetsbaar en zo loveable. Hij is überschattig waardoor hij met veel weg komt en ieders harten steelt. Ik ben dus apetrots op nr 1 en nr 2, maar ik weet nu ook zeker dat we niet meer voor een nr 3 zullen gaan. En ik ben eerlijk gezegd blij dat ik die beslissing niet na nr 1 heb moeten nemen.
Chapeau dus voor jullie. Het blijft hoe dan ook een wonder, elke keer weer.
En oh ja, onze kinderen hebben ook gewoon namen, we spreken hen niet (altijd) met nummers aan ;-)
Was het maar zo simpel als springen of durven…
Hier is nr 1 net drie geworden. Voor nr 2 loop/fiets/cross ik al bijna 2 jaar te pas en vooral te onpas naar het fertiliteitscentrum. Met nog een miskraam tussendoor is dat een echte lijdensweg, die op alle vlakken heel zwaar weegt.
Werk – “goeienamiddag, kan u morgen om 9u15 terugkomen aub” – “de inseminatie zal voor overmorgen zijn… of nee de dag daarna… toch niet, het wordt vrijdag”.
Thuis: hormonale horror en vrijen op voorschrift… nooit gedacht dat je blij zou kunnen zijn als je naar inseminatie “mag”.
Sociaal leven: overal buiken en babies, altijd hyperalert in survivalmodus om de tranen te verdringen en te roepen “waaauw proficiat!”, want aankondigingen kunnen overal en anytime uit de lucht vallen.
Zelfs een blogje met de geweldige titel “every superhero needs a sidekick” brengt me volledig van m’n melk… Want wat als die van ons nooit een sidekick krijgt? En eenzaam de horizon tegemoet moet rijden? Ik speur naar tekenen van eenzaamheid (belachelijk, het is een vrolijk een heel sociaal kind) en zoek wanhopig naar de voordelen van enig kind zijn (mijn verstand wéét dat alles voor- en nadelen heeft. mijn verstand verliest het meestal van de hormonenhorror). Ik probeer een manier te vinden om me daarbij te kunnen neerleggen, mocht het zover komen, maar dat is niet hoe ik me ooit had voorgesteld.
Ik ben op dit moment trotse moeder van 4 kinderen, een samengesteld gezin zoals we dat in Nederland noemen.
Mijn oudste dochter is 14, mijn oudste zoon wordt over 2 maanden 12.
Deze kinderen kreeg ik samen met mijn ex-man.
Daarna kreeg ik nog 2 kinderen, twee jongetjes waarvan er één Zaterdag 3 wordt en één van 1,5.
Ik dacht na mijn eerste twee kinderen dat ik het wel goed vond zo, tot ik ging scheiden en een nieuwe vriend kreeg.
Mijn oudste kinderen zijn schatten, maar samen echt de hel.
Ze hebben beide een autistische stoornis en dat maakt het erg moeilijk voor ze om met elkaar om te gaan.
Maar goed…toen een 12 jaar jongere vriend tegen wie ik had gezegd geen kinderen meer te willen waarop hij steeds zei, we zien het wel ;-)
En inderdaad…daar kwam toch weer die kriebel.
Ik raakte heel snel in verwachting en had een heerlijke zwangerschap met een geweldige zoon als resultaat. Echt alles ging perfect, ik had het nog nooit zo meegemaakt.
Ik had twee traumatische bevallingen achter de rug, Noah werd geboren met een infectie en ademde niet en werd gelijk naar een ander ziekenhuis naar de intensive care gebracht, en Micah zat vast in mijn bekken waardoor hij geboren werd met een erbse parese (een aandoening in de aanhechting, spieren en zenuwen van nek naar schouder).
Bij Pipp kreeg ik een geplande keizersnede en heb ik heb alleen maar op een roze wolk gezeten.
Al vrij snel was de kriebel er weer en besloten we dat we echt nog heel graag een kindje wilde. Mijn leeftijd speelde ook wel een grote rol want ik naderde ook de 40.
Ik kreeg eerst een miskraam, enkele dagen voor het plots overlijden van mijn vader.
Het was vreselijk :-( , we waren zo blij en ineens was daar een groot verdriet en toen ineens een enorm plots overlijden van mijn vader.
We wisten het allemaal niet meer zeker en door het verlies van mijn vader en alles wat op onze schouders terecht kwam waren we er ook niet meer mee bezig.
Tot ik plots in September 2013 een bepaalde geur rook die ik enkel ruik als ik zwanger ben. Ik dacht gelijk “huh, het zal toch niet??” ik was namelijk al die tijd gewoon ongesteld geweest.
Ik ging gelijk testen, en de tweede roze streep was al duidelijk nog voor de test helemaal ingelopen was.
Ik deed nog een test uit verbazing maar het bleek echt waar.
Ik was zwanger….geheel onverwacht.
Wat waren we wederom enorm blij en gelukkig maar ook angstig gezien de miskraam.
Maar alles leek goed te gaan en we genoten met volle teug.
Tot de 20 weken echo.
Toen bleek ons kindje een open ruggetje te hebben.
Onze wereld stortte in.
Toch besloten we de zwangerschap voort te zetten, onderging ik in Leuven samen met ons zoontje foetale chirurgie, en beviel ik met 28 weken van een enorm kwetsbaar premature baby.
Ondanks deze heftige dingen genieten we enorm van ons gezin en redden we ons prima. Vido, ons jongste zoontje is een wonderkind en een bijzondere toevoeging aan ons gezin. Je zou denken dat we wel klaar zijn.
Maar toch kwam daar weer die kriebel, de wens om nogmaals zwanger te raken. Een groot gezin aan tafel, kibbelende, lachende, genietende kinderen, het is zo een enorme wens. 5 is echt heel veel, dat beseffen we ons ook. Maar het is ONZE wens..en ONZE verantwoordelijkheid…dus we gingen er voor.
Helaas heb ik recentelijk een miskraam gehad na 11 weken zwangerschap, een hele lichamelijke heftige miskraam. Ik ben nu 2,5 maanden later nog herstellende.
Is de kriebel er nog? Ja zeker. Durven we het nog een keer aan? Geen idee…we laten het nou even. We hebben veel om over na te denken, er kan zoveel gebeuren en ik ben lang niet meer zo zorgeloos als ik ooit was. We hebben een prachtig gezin en daar voel ik mij erg gezegend mee, maar toch voelt het niet compleet.
We zien wel wat de toekomst brengt.
(sorry voor mijn boekwerk :D )
Breek me de bek niet open over mensen die moeten oordelen of/wanneer en hoeveel kinderen je moet krijgen.
Ik kom uit een groot gezin van 6 en mijn drie oudere zussen hebben allemaal gemakkelijk kinderen gekregen (11 in totaal) In de familie werd iedereen zwanger, maar wij niet Uiteindelijk heb ik alle behandelingen meegemaakt van inseminatie tot IVF tot ICSI (zaad rechtstreeks in eicel spuiten) om uiteindelijk op 7 jaar tijd twee kinderen op de wereld te krijgen.
Kinderen krijgen is iets heel erg privé, jammer dat heel de goegemeente zich daar mee wil bemoeien !
Wat jullie betreft : je bekijkt dat allemaal zeer objectief. Je weet inderdaad niet wat er gaat komen, maar als het nodig is, dan is hulp nabij. Ik hoop dat jullie die niet nodig gaan hebben !
Mijn lief en ik wilden altijd 2 of 3 kindjes. We twijfelden even over de timing toen we aan baby 1 dachten, gezien onze extreem drukke agenda’s die er niet minder druk op zouden worden. Maar toch de sprong gewaagd. Perfecte zwangerschap gehad, maar na mijn horrorbevalling was mijn eerste idee: “dit nooit meer!”. Baby 1 is zo een gemakkelijk, rustig en gelukkig kind, dat ik echt bang ben dat we nooit meer zoveel geluk zullen hebben. Baby 2 (en evt. 3) kan alleen maar minder gemakkelijk en rustig zijn, toch?! Dus ik heb eigenlijk de tegenovergestelde gevoelens van die die jij hebt. En wat als mijn tweede bevalling weer zo mentaal en fysiek uitputtend is? Mensen vragen ons nu al wanneer baby 2 komt (baby 1 is 8 maanden oud!!!). Dan kan ik nu nog steunen op de raad van de gynaecoloog dat je na een keizersnede best minimum een jaar wacht voor je weer zwanger wordt. Maar ik heb al schrik voor de commentaren als dat jaar voorbij is… Ik vind het echt moedig van jou dat je de sprong waagt. Dat je je niets aantrekt van de commentaren, maar gewoon samen met Youri beslist wat jullie willen. Dat je goed weet wat je doet en je omringt met de steun die jij voelt die je nodig zal hebben. Ik wens jullie het allerbeste toe met “Mini Dexter” of “Dextrina” ;)
Just go with the flow, je bent happy, gewoon houden zo!
Onze oudste zoon is 4 en was een enorm moeilijk kind. Wij konden er niet mee buiten komen of hij huilde alles bij elkaar. Hoe dikwijls wij met hem bij vrienden moeten gaan lopen zijn omdat hij zo hysterisch was. Niet meer te tellen. Hij heeft de 1e x doorgeslapen pas vlak voor zijn 2e verjaardag. Hij kon niet alleen inslapen, deed moeilijk over eten met stukjes, wilde geen vers eten, alleen potjes, enzoverder enzoverder…. En toch… Eens die periode gepasseerd was toen hij 2 werd, was ik snel alles vergeten! Dat is ook het keerpunt geweest waarop we beslisten om voor nr 2 te gaan. Ik dacht: “dat kan nooit zo erg zijn”. Intussen is onze nr 2 juist één jaar oud geworden en hij slaapt ook nog steeds niet door. Bovendien heeft hij een koemelkintollerantie. En omdat ik per sé borstvoeding wil blijven geven, ben ik dus ook “verplicht” om dat dieet mee te volgen. Maar toch… Lukt het allemaal nog steeds en ik vind dat ik bij nr 2 meer doorzettingsvermogen heb en meer moed om vol te houden, omdat je het allemaal al eens meegemaakt hebt en je weet dat alles een fase is en dat er ooit een moment komt waarop het allemaal beter gaat! Veel succes!!
Hier was nr 1 een stevige refluxer die constant krijste en waren de eerste maanden hel. Hoewel ik stiekem hoopte dat het bij nr 2 anders zou zijn, ben ik er toch altijd van uit gegaan dat het weer van dat zou zijn. Wat dus ook zo bleek… zelfde scenario bij nr 2… eten en wenen en niet slapen….Het was nog steeds hel, maar je denkt toch meer `blijven volhouden, bij de oudste is dit ook weer ooit over gegaan`. Het gehuil op zich bleef ondraaglijk maar ik durfde meer hulp vragen, was meer vastberaden tegen dokters, en er waren meer positieve vibes omdat ik wilde dat kind 1 nog leuke momenten had. En ik had geen romantische ideeën meer van gezellig terrasjes doen met de baby etc ;) Aangepaste verwachtingen helpen ook echt!
Ik wens je nog heel veel succes met de zwangerschap en je ziet wel hoe het verder loopt!
Je moet eens Sarah Blaffer Hrdy lezen, een antropoloog die veel over moederinstinct heeft geschreven, maar ook over familieplanning. Dat idee van 2 jaar tussen de kinderen, dat is extreem westers en modern. In bijna alle primitieve culturen (wat is me dat nu voor een denigrerend woord… oorspronkelijke culturen?) zit er eerder een jaar of vier, vijf tussen. De overlevingskansen van kind 1 en kind 2 zijn in een niet-moderne samenleving eigenlijk pas gegarandeerd als het eerste kind peuter- of zelfs kleuter-af was, en pas dan begint een gezin aan een tweede kind.
Na een jaar “proberen” zijn wij in de medische molen gestapt om onze kinderwens te vervullen. Wij hadden geluk want de tweede terugplaatsing resulteerde in een makkelijke zwangerschap tijdens een emotioneel zware periode (kmonster bij mijn schoonmoeder en een nieuwbouw te regelen).
De bevalling resulteerde uiteindelijk in een keizersnede maar we kregen een schat van een zoon. Kort na zijn geboorte beslisten we om zo snel als mogelijk voor een tweede te gaan. Na de verplichte wachttijd van de gynecoloog kregen we na 9 maand een go voor een nieuwe terugplaatsing. Opnieuw was de natuur ons gunstig gezind en 1,5 jaar na zoon 1 werd onze tweede zoon terug via een keizersnede geboren.
Zo rustig als zijn broer was, zo onrustig was/is onze tweede. Stilzitten is echt niet aan hem gegeven. Zouden we het anders doen moesten we kunnen? Daar heb ik geen eenduidig antwoord op. Het is zwaar om twee kindjes kort op elkaar te hebben. Zeker met zo een pittig karakter als zoon 2. Maar als ik zie hoe die twee naar elkaar toe groeien en samen spelen dan wordt ik daar helemaal blij van.
Ik wens jullie een mooie zwangerschap toe, gevolgd door een vlotte bevalling en een wolk van een baby!
Hello. Een hele dikke proficiat, om te beginnen. Het is jullie zo gegund om een prachtig kind te krijgen, of het nu een huilbaby wordt of niet, het zal met alle warmte worden omringd. Zelf reageer ik niet als (bijna-)moeder maar wel vanuit de andere positie, als kind. In mijn geval als enig kind. Een zeer gewenst kind, want mijn ouders hebben lang geprobeerd (voor mij, en vruchteloos voor een tweede kind dat nooit kwam). Het maakt dat alle stereotiepen, gaande van “enig kinderen zijn verwende nesten” tot “hoe zielig is dat eigenlijk niet” mij nog steeds kippenvel bezorgen. Er bestaat niet iets als “een enig kind”. Er zijn momenten dat het razend leuk is, maar de focus en aandacht (feest, cadeautjes!) is even vaak ontzettend vervelend (slecht rapport! te laat thuis!). Maar al bij al mis ik niet zo veel en ben ik een gelukkig en tevreden mens. Geen kritiek op jou Lilith, verre van. Eerder als blik vanuit de andere invalshoek. Zot content voor dat nieuw leven in jou! Heel veel succes, en geniet er van.
Ik wilde er geen. Toen 1. Ik heb er 2. En ja daar blijft het bij ook al wil bijna iedereen dat ik er nog eentje maak met mijn huidige vriend. Ik heb er geen zin meer in. En, ik had het achteraf toch regelmatig graag bij 1 gehouden (met geen had ik ook echt prima kunnen leven, achteraf bekeken). Je mag dat allemaal niet zeggen maar ik vind het maar zwaar, ik lever ze voor geen goud terug in natuurlijk maar ik ben echt geen geboren moeder, nee. Dat hun vader niet meer mee doet helpt ook niet, maar dan nog. Ik vind 2 totaal anders dan 1 en dat vind ik wel eens jammer.
En ohja. Oudste is 8,5 en ik ben nog steeds niet klaar voor een kind haha. En ook, ik geloof niet dat alleen de wens voldoende is. Er is wel degelijk meer nodig dan liefde en een slaapplek. Daarom hier no more. Genoeg andere dingen om te moeten en willen doen waar de kinderen die ik al hèb iets aan hebben, en ikzelf ook :)
Wat een mooi en eerlijk stuk is dit. Mijn tweede was een huilbaby, volgens mij van een minder kaliber als de jouwe, maar man, man wij waren er op een bepaald moment ook niet best aan toe. Mede omdat zoon een hevige peuterpuber was en mijn moeder in die tijd terminaal ziek.
Vroeger, nog ‘jong,wild en vrij’ dacht ik nooit na over kinderen, toen ik mr right vond was ik binnen vijf maanden zwanger. Twee jaar later volgde nr twee.
Nu wel twijfel over een nummer drie. In een emotioneel opzicht zou ik het zo weer willen(ik vind ze zo leuk en lief, onze kindjes!Nog zo eentje, ja waarom niet!), maar merk dat gezinssamenstellingskeuze ook meer is dan dat. Ben nu 37, heb twee prachtige gezonde kinderen, een jongen en een meisje, een derde, moet ik dat nog willen, op mijn leeftijd? Daarbij dat we geen opvangnetwerk hebben, mijn lijf onder de vorige twee behoorlijk geleden heeft en man een stressvolle job en de kostwinner, plus een hopeloos slechte slaper,is het echt een goed idee?Ik weet wel dat veel praktische zaken zich wel oplossen, toch ga ik toch meer richting een ‘nee’, als ik er meer rationeel naar kijk. Ons leven loopt nu, zijn bijna uit de luiers en ik wil eigenlijk ook graag meer werken. En toch vind ik het ergens ook moeilijk om vrede te hebben met deze beslissing, al denk ik dat het beter is…
Wilde er nog aan toevoegen: in ons geval ben ik bij nummer twee gewoon ‘ gesprongen’ maar nu heb ik zoveel twijfels en dat zegt ook wel iets misschien.
Eerst en vooral een heel dikke proficiat met je zwangerschap!!!
Ik heb nog niet eerder gereageerd op je blog, maar volg je al een hele tijd, zeker omdat je verhaal me zo bekend in de oren klinkt! Mijn eerste zwangerschap verliep absoluut niet zoals het moest, dat was al enorm zwaar om dragen, maar toen onze oudste dochter er eindelijk was, liep helemaal niks zoals ik het altijd hoorde. Ze had het van dag 1 enorm moeilijk, die roze wolk waar iedereen over sprak… nooit gezien!! Reflux was een deel van het probleem, maar buiten dat hadden we gewoon een extreme huilbaby. De eerste maanden dat ze er was, heb ik zwarte sneeuw gezien. 6 jaar later heb ik nog steeds een heel slecht gevoel over die eerste maanden omdat ik nooit heb kunnen genieten van dat kleine mensje, ik heb haar verwenst en mezelf ook! Gelukkig is dat voorbij gegaan, maar de 1e 2 jaar na haar geboorte was ik er rotsvast van overtuigd dat ik NOOIT een 2e kindje wou. Ik niet, mijn man wel…
Net 2 jaar nadat onze oudste dochter geboren is, kwam ineens de wens voor een 2e kindje, zo maar uit het niets. Omdat mijn man schrik had dat ik mijn gedacht zou veranderen, zijn we er onmiddellijk nadat ik zei dat ik toch nog een kindje wou, voor gegaan. ‘We hadden meteen prijs’ :-)
Ik was heel blij met die 2e zwangerschap, maar keek met een heel bang hart uit naar de geboorte, schrik van wat ons te wachten stond. En met mij, heel mijn omgeving ook, iedereen had schrik dat ik terug in die diepe put zou vallen waar ik de eerste keer in terecht kwam.
Ik kan je alleen zeggen hoe het bij ons was toen nummertje 2 er was, en ik hoop dat voor jou hetzelfde weggelegd is!!!
De jongste was de eerste 2 weken van haar leven een geweldig rustig kind, sliep veel, huilde weinig… helemaal waar ik van droomde! Dat veranderde toen ook bij haar reflux de kop op stak. Nooit meer zo extreem als de oudste, maar ook zij huilde meer dan de gemiddelde baby. Er waren 2 grote verschillen:
1. We hadden al een kindje dat ook mijn aandacht nodig had! Zij zorgde ervoor dat ik mijn kalmte kon bewaren wanneer het wat moeilijker ging.
In plaats van ons ritme aan de nieuwe baby aan te passen, werd het ritme van de nieuwe baby aangepast aan dat van ons, we konden onze oudste dochter niet terug naar af brengen!!
2. En dat was nog het belangrijkste van al: onze omgeving!!! Iedereen die wist hoe moeilijk ik het de eerste keer had, had precies de taak op zich genomen om dat niet nog eens te laten gebeuren. Wanneer ze zagen dat ik er dreigde onderdoor te gaan, werd ik professioneel opzij gezet en namen mensen het van mij over om er voor te zorgen dat ik de rust kreeg die ik nodig had! En het was net dat wat ervoor zorgde dat ik ongelooflijk genoten heb van de ‘babyperiode’ van onze jongste dochter! Ik kan deze mensen niet genoeg bedanken voor wat ze toen voor mij gedaan hebben. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik mij goed in mijn vel kon voelen en dat ik met trots kan terug kijken naar hoe ik het toen gedaan heb!!!
Ik duim dat je een wolk van een baby krijgt, maar als het toch een beetje minder zou gaan, hoop ik dat er steun genoeg zal zijn om er op dezelfde manier door te komen! X
Ik heb geen recht van spreken, want ik heb eigenlijk twee droombaby’s gehad. Natuurlijk is het lastig als je om 4u moet opstaan om te gaan werken, 4x per dag aan de kolf hangt en nu al voor het derde weekend op rij ga doorwerken, maar ik vind mijn kinderen nooit lastig. Ik vind erbij werken heel zwaar :). Maar bon, daar gaat het niet om. Superblij voor jullie en uiteraard duim ik voor een roze wolk. Hier is het eerder de vraag…nog een derde of niet. Ik ben er nog niet klaar mee, kan niet geloven dat Felix mijn laatste baby was, mijn laatste zwangerschap (ook al was die niet van de poes)…Ik blijf dromen van een grote, gevulde tafel. Maar je moet met twee zijn. En zonder de volle overtuiging van mijn lief, is het echt geen optie. Ik viel van mijn stoel van het verschieten maandag, maar echt zo blij voor jullie! En voor Dexter! Broers en zussen, dat is zo waardevol x
Wij hebben 1 dochter van 12 en daar is het bij gebleven. Jarenlang getwijfeld. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed bij wijze van…. Want dat kun je je kind toch niet aandoen, geen broertje of zusje? Tegelijk werd ik doodsbenauwd bij het idee van een tweede. Ook onze dochter heeft heel veel gehuild en ik had geen roze wolk….dus stelde ik een tweede zwangerschap steeds uit. En nu is het te laat, ik ben te oud, het kan niet meer….Ik voel me nog dagelijks schuldig erover, echt. Maar weet dat het beter is zo. Ze zeggen dat je het echt voor jezelf moet doen, niet voor het kindje…Tja, wanneer maak je een goede beslissing? Dus met dat schuldgevoel hoef jij in ieder geval niet te kampen :)! Ik wens je een hele mooie zwangerschap toe en veel geluk!
Ik reageer hier nu voor de tweede keer.
Omdat ik het wel jammer vind dat er zoveel mensen het idee hebben dat enig kind zijn niet fijn is, of dat ze het gevoel hebben hun enige kind iets te ontnemen als er geen broer of zus zou bijkomen in het gezin. Dat is toch niet zo?
Ik ben 30 jaar lang enig kind geweest en ik heb me nooit eenzaam of wat dan ook gevoeld. Ik werd omringd door mijn ouders, familie en vriendjes. Alle aandacht van mama en papa ging naar mij, da’s toch heerlijk?
(met de nadruk op geweest, want ik november word ik voor het eerst grote zus… ) :)
Ga maar eens eerst lekker genieten van de zwangerschap. Daarna zie je wel verder. Zonde toch om wat nu is te laten beïnvloeden door wat straks misschien zal komen…
Het lijkt me beter om voorbereid te zijn op het ergste. Want dan kan het alleen maar beter zijn toch? Een tweede zwangerschap is fysiek lastiger (dankzij de eerste telg), maar psychisch makkelijker. Je bent zelfverzekerder, want je hebt het al eens gezien, geroken en afgekuist ;-)
Ik ben zelf enig kind en vond het verschrikkelijk!!! Ik was vaak eenzaam en ben nog steeds een beetje jaloers als twee zussen samen gaan shoppen. Dus mijn plan lag vast: minimum twee kids. Nu zie ik mijn twee jongens (met een huilbaby als nr 2) samen spelen en dat heeft een verdomd goed gevoel!!! Komt goed!
De eerste 5 jaar na de geboorte van mijn zoon wilde ik niet eens denken aan een tweede, omdat de bevalling traumatisch was en zoon kort daarna ernstig ziek bleek (nu gelukkig weer gezond). Daarna wilden we het proberen, raakte ik zwanger, kreeg een miskraam en toen bleek dat het helemaal nooit meer zou lukken.
Ik ben zeer gelukkig met mijn ene gezonde zoon, maar het blijft toch een beetje pijn doen dat ik hem geen broer of zus kon ‘schenken.’ Ik had graag nog eens een zwangerschap willen meemaken en een kindje op de wereld willen zetten. Aan de andere kant vind ik het ontzettend fijn dat we wat meer vrijheid in ons leven krijgen nu onze zoon ouder en zelfstandiger wordt, en voelt onze 3-eenheid ook als heel warm en liefdevol. Mijn man is enig kind en zegt nooit een gemis van broer of zus te hebben gevoeld; aan onze zoon zien we dat hij, door een fijn sociaal leven voor zichzelf te scheppen, een soort eigen ‘familie’ kweekt, vol vrienden en bezigheden. Alles heeft voors en tegens.
Ik heb nog maar net je blog “ontdekt” en dus zonet eens gezocht naar je ervaringen met Dexter en wow: jij hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt met ons tweede kleintje, echt waar, exact, alles proberen en niets dat helpt (met uitzondering van de onderzoeken in het ziekenhuis: nadat onze kinderdokter waar we al 100000 keren waren geweest, min of meer toegaf dat deze onderzoeken meer als geruststelling voor de ouders uitgevoerd werden, hebben we ons gewoon bij de situatie neergelegd). Het klinkt vreemd, maar het doet “deugd” om het verhaal te lezen van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Want als je je verhaal doet tegen mensen die niet weten wat het is, dan is (hoe goedbedoeld ook) de reactie ofwel een tip die niets uithaalt ofwel een verhaal van mensen die ze kennen bij wie het nog erger was.
Maar wat ik zeggen wou: gefeliciteerd met je zwangerschap! Ons eerste kleintje had een stuk minder last van darmkrampen/reflux en is tot nu toe nog altijd een erg goede slaper: ik wens je dus dezelfde kindjes in omgekeerde volgorde toe ;) En anders: het gaat voorbij en je kindje wordt als je lang genoeg wacht uiteindelijk een superlief en schattig baby’tje – maar dat weet je intussen al.
O zo gelukkig was ik met mijn zoontje Otis. Geen huilbaby geweest, ook geen gemakkelijke doorslaapbaby, het donkerste ken ik niet, het vermoeiende wel. Ik wou na zijn babyperiode graag een tweede kindje, eventueel, het hoefde niet per se, mijn man wou ook eventueel graag een tweede, maar minder en eentje was ook al zo ongelooflijk tof. Het had ook veel voordelen, het was gemakkelijker, babysits staan sneller klaar, hij was al groter en we konden al veel samen doen. En toch hakten we de knoop, sprongen, sprongen nog wat harder (want het liep niet zo vlot als de 1e keer) en er kwam een zusje vlak na zijn 4e verjaardag. Nu, een jaar later: ik zou nooit nooit nooit meer twijfelen, nooit meer terug willen, nooit meer wikken en wegen. De sprong was het weer keihard waard, net als de 1e keer. Het is een zalig mooi meisje geworden, waar Otis zot van is en de liefde is heel fel wederzijds. Mijn geluk is echt verdubbeld, al dacht ik dat dat niet mogelijk was. Ondanks de drukte, de korte nachten (na een jaartje nog vaak), de zotte vermoeidheid, de tijd die zo rap volzit… Zo veel vertederd en fier zijn.
Het komt ook bij jou dik in orde met je 2 sprotten, definitely. Het is je immers zo hard gegund & gewenst! Liefs
Je mag ook gewoon blij zijn met je zwangerschap ook al was de vorige ervaring heftig en de tijd na de geboorte helemaal. Heel goed dat je in therapie blijft.
Hier geen tweede. Ook hier een hele zware zwangerschap en daarna een ernstig ziek kind. Ik denk dat ik dat ook maar eens op papier zet. Nu ben ik alleenstaand, de leeftijd neemt toe, ook van dochterlief en ik verwacht niet snel weer in zo’n serieuze relatie te zitten dat ik nogmaals overweeg zwanger te raken. Naarmate de jaren slijten en de pijn dus ook, is de geschiedenis steeds minder een reden om niet meer zwanger te raken, maar meer de fase van mijn leven en hoe ik daar nu insta.
Hier ook een tweede kindje na een zware babytijd met de eerste. En helaas maakte ik met de tweede mee wat jij met dexter mee maakte. Dat lag half aan Ferre maar het was meer een echte postnatale depressie. Maar nu Ferre ruim 4 jaar oud is (en ook al veel eerder) ben ik zo blij en dankbaar dat we toch voor een tweede zijn gegaan!
proficiat, lilith!
en heel heel erg bedankt voor je openheid hierover.
bij ons blijft het bij eentje. 6 weken na de bevalling van mijn zootnje ben ik opgenomen in sint-camillus, afdeling moeder en kind, door een postnatale psychose. ik wou niet erkennen dat ik een postnatale depressie had tot de psychose de overhand nam. 6 maanden ben ik er gebleven, 1 maand thuis en dan terug aan het werk gegaan. 2 jaar later was ik met een bang hartje opnieuw zwanger maar het vruchtje had meerdere zware afwijkingen, niets genetisch aan de hand bij ons beiden, maar volgens de statistieken hadden we 1 kans op 7 om dit opnieuw mee te maken. dus het blijft bij eentje en daar zijn we heel gelukkig mee. er is altijd opvang, altijd aandacht, voldoende centjes, en er komen veel vriendjes en neefjes en nichtjes spelen en slapen.
ondertussen zijn we 7 jaar na de geboorte van onze enige zoon, het is een ervaring die me gesterkt heeft, die me goed voor mezelf heeft doen zorgen. mijn man is steeds bij me blijven staan, echt zwaar applaus daarvoor en onze zoon, die stelt het supergoed.
ook het taboe op de psychiatrie is heel erg groot, terwijl ik mijn huisarts zo dankbaar ben dat hij me in de juiste richting heeft gewezen. er zelf over vertellen, is nog steeds niet zo gemakkelijk, maar je inspireert me :-)
Bij mij is het niet zo dat ik niet na ieder kind aan mezelf gevraagd heb of het hier nu zou bij blijven, maar telkens was het hier : ‘Nee. Er kan gerust nog ééntje bij :-)’ Na kind vijf dacht ik dat het gedaan zou zijn en na kind zeven was ik absoluut zeker dat het nu gedaan zou zijn (wat een zwangerschap!), maar we zijn nu wel met tien.
Ik val misschien wel buiten categorie, maar een moeilijke beslissing is het hier nooit geweest. Toch is er ook twijfel en angst geweest en tijdens moeilijke puberdagen denk ik soms nog: ‘Wat heb ik gedaan? Haha.’ Of nu ik een beetje moe ben en ouder snak ik wel meer naar rust die ik nog nergens vind. Dan denk ik soms. Het was makkelijker geweest met 2 of 3, maar soit. Het zijn er nu 10 en ik zou ze niet kunnen missen. Of misschien toch wel. Voor een paar dagen!! Ik kan me ook niet voorstellen dat bijvoorbeeld ons Fee er nooit zou geweest zijn. Ik ben echt dol op haar ;-).
Hee, ik ben wel benieuwd naar al die veronderstellingen en vragen van de omgeving ivm al dan niet nog ‘nen tweeden’. Hier al meer dan 4j na onze eerste creatie en ik merk op dat nu pas mensen beginnen minder vragen en verwachtingen hierrond te stellen. Afgezien van de grootouders die voorzichtig af en toe het niet kunnen laten om met een licht smekende blik nog eens te polsen of we niet voor nog wat kleinkinders willen/kunnen zorgen ;o)
de deze las dit vanmorgen: https://lievevanweddingen.wordpress.com/2015/10/22/oh-jee-ik-heb-er-bijna-twee/ en kan er precies weer wat beter tegen :-) wou’m delen, misschien dat iemand die het hier leest er wel wat aan heeft.
“…me eraan doet denken dat ik eens een post moet schrijven over de dingen die ik de afgelopen jaren op dat vlak te horen kreeg en hoe die me vaak met mijn mond vol tanden achterlieten. Misschien wel voer voor een volledig nieuwe rubriek. :aah:”
Ik kijk nog altijd uit naar deze :)