Er was een tijd waarin ik bijzonder trots was op mijn talent voor multitasking. Het zal vast wel een overblijfsel uit het katholicisme van de jaren vijftig zijn dat via mijn opvoeding tot in het diepste van mijn vezels is gesijpeld. Niet klagen, niet zagen, stille voort doen en liefst zevenendertig bordjes tegelijk draaiende houden terwijl ge ondertussen met uw rechterhand in een pan staat te roeren met een geruite ovenschort rond uw middel.
In elk geval: ik vond dat ik dat goed kon, van alles door elkaar. Als freelancer leek me dat ook een van mijn belangrijkste troeven: columns voor blad 1 moeten immers vaak op dezelfde dag ingediend worden als grote reportages voor blad 2, terwijl er diezelfde dag vaak ook twee telefonische interviews, acht hoogdringende mails en een vergadering op de planning staan. Ik vond dat de max, hoe ik al die zottigheden toch altijd allemaal onder controle wist te houden. Al die bordjes, en ik maar draaien, en ondertussen mijn notificaties van Instagram checken en mijn Facebooklikes bijhouden en er nog een blogpostje tegenaan gooien ook. En ’s avonds weer sporten en boeken lezen en vers eten klaarmaken. Die Kelly, zie ze gaan, zeg!
Spoiler alert: dat blijft dus niet duren. Toch geen jaren aan een stuk. Bij mij resulteert het om de zoveel maanden in een aangekondigde crash, compleet met huilbuien en rillingen en stramme spieren en een hoofd dat zo volgepropt is dat het van het minste hobbeltje in de weg in de stress schiet. Na zo’n crash prevel ik altijd wel tegen iemand dat het anders moet en zal, maar ik zie mezelf daarna steeds weer in dezelfde vallen lopen.
Zeker sinds mijn werkdagen veel minder uren bevatten omdat ik een schoolpoortmoeder ben geworden gaat het mis: ik heb immers niet bepaald gesnoeid in mijn opdrachten, en moet dus nog meer in een nog kortere tijdspanne geduwd krijgen. Gevolg: nog meer tasken, nog meer manieren om mezelf op te rekken tot ik het gevoel heb niks meer goed te doen. Noch mijn werk, noch mijn moederschap. En dan heb ik het nog niet gehad over de schoolvakanties, waarin ik denk dat ik én voor Dexter kan zorgen én kan blijven werken, en een van die vreselijk gestresseerde moeders word die werk gedaan probeert te krijgen in de binnenspeeltuin. Sweet lord, eigenlijk. Ge kunt ermee lachen maar het is niet eens echt grappig.
De afgelopen (zeer drukke) weken kwam ik steeds weer blogposts en artikels tegen die gevoelige snaren raakten. Als knipperlichtjes die me misschien wel de weg naar het grote licht willen wijzen. Posts van mensen die krak dezelfde dingen proberen te doen als ik, en ineens doorkrijgen dat dat echt niet de manier is. Eén ding met een keer, dat zou het misschien wel eens kunnen zijn. En dus ben ik al een paar dagen aan het proberen om dingen te doen die ik eigenlijk al heel lang niet meer deed: een artikel uitlezen als ik eraan begin, in plaats van zeven keer te stoppen om te kijken welke mail er binnen is gekomen, wie me een whatsapp heeft gestuurd of op mijn Instagramfoto heeft gereageerd. Een app als Freedom gebruiken om mijn zielige zelf van het internet af te sluiten tot mijn artikel echt helemaal klaar is. Tijd nemen om te eten, in plaats van snelsnel iets binnen te slokken achter mijn computer. Beseffen dat ik mezelf en mijn gezin geen plezier doe met mijn huidige werkschema, en eens goed kijken hoeveel uren ik echt heb op een week, en wat ik daar echt in kan doen in plaats van wat ik daarin zou willen doen. Conclusies trekken. Blokken tijd uitzetten waarin ik exclusief aan één bepaalde opdracht werk, in plaats van aan vijf door elkaar. En ook nog eens blokken inplannen voor dingen die mij energie geven, zoals bloggen, en koken, en sporten, en andere dingen die er de laatste tijd een beetje bij inschoten. Schrap een beetje.
Onwaarschijnlijk om te beseffen hoe hard ik het verleerd ben om me op één ding te concentreren, trouwens. Er is nog zeer veel werk aan, maar ik begin steeds meer te denken dat het de snelste weg richting verlossing is.
Hebben jullie dit ook? Is het iets waar jullie bewust aan proberen te werken? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en manieren om meer te focussen. Reacties welkom hieronder!
Je doet me inderdaad denken aan iemand die alles aankan, en dan nog het liefst alles tegelijk. Dat je dan af en toe eens crasht is normaal, denk ik. Zelf probeer ik iets af te werken als ik eraan begonnen ben, maar soms is er iets dat tussenkomt ja. Kan ik mijzelf iets aandoen als dat eerste werkje niet is afgewerkt? Jazeker! En meerdere keren per dag!
Tips om het wel goed te doen? Karakter heben om overal af te blijven eens je met iets begonnen bent? (Ik ben GEEN goed voorbeeld, maar allez!)
Veel succes trouwens! Je komt er wel. Ik ben daarvan overtuigd. eens die knop omgedraaid is, zal dat wel lukken.
Oef, is het eerste wat bij me opkomt als ik deze blog lees.
Van op afstand lijkt het alsof jij alles zo goed voor elkaar hebt. (wat absoluut zo mogen hoor)
De leuke relatie, zwanger van een 2de baby, een geweldige job en daarnaast ook nog eens tijd om gezond te koken, te sporten, toffe uitstapjes te maken met je gezin, 10.000 stappen te zetten en daar dan nog eens mooie foto”s van te nemen en te posten…. ik ben meestal al moe van er gewoon naar te kijken laat staan dat ik die bordjes allemaal zelf zou moeten draaiende houden. Ook al weet ik dat het maar een fractie is van het leven, maar toch. Ik begon al te denken dat “superwoman” echt bestond! Nu ben ik eventjes opgelucht. :)
Het is heeeel erg herkenbaar! Ik ben -tegen mijn zin- veel meer beginnen plannen. En loslaten. Dat is het echt hoor, loslaten! En ook al heb ik geen ’tijd’, toch ga ik naar de yoga, omdat dat een investering is. Je bent contenter, je lichaam wordt gedwongen om los te laten, je wordt vanzelf rustiger, dus ook over al je werk/opdrachten die nog op je ligt te wachten, en nog tal van voordelen.
Hit home. ik denk dat ik alle fouten van beginnende moeders maak. ik combineerde al twee jobs, terwijl ik eigenlijk voor multitasken nooit talent had. dus het was de jobs + rommel eten + hersenloos naar een scherm staren. ik was wel altijd een soort fier op mezelf als ik op t einde van t semester nog rechtstond, maar dan geheid de lappenmand in tijdens die vakantie waar ik zo naar uitkeek. ik dacht dat ik alles hardstikke op een rijtje zou hebben als ik moeder werd. nein. nu moet ik mezelf terechtwijzen: “nee het is niet omdat puk zo leuk zit te spelen dat ge er stiekem onderuit moet muizen om haar te gaan tekenen. speel mee dammit “. ik ga dat proberen met die blokken, heb een vriendin die al wel eens kookwekkers bovenhaalt. (doe je dat dan met die freedom app ook? )
Herkenbaar! Ik had er vorige week ook heel kort blogpost over geschreven dat mijn hoofd binnenin soms als de verkeerstoren van een vliegveld lijkt. Onlangs in een gesprek klaagde dat ik het stom vond dat dochter punten krijgt om zo snel mogelijk te lezen binnen de minuut van de chronometer van de juf…omdat ik kwaliteit toch belangrijker vind dan kwantiteit. Maar toen een beetje verder in gesprek ter sprake kwam dat ik vaak televisie of film gewoon met digicorder x2 kijk en ondertussen op laptop werk…betrapte ik me erop dat ik zelf op de chronometer-methode leef. Ik moet ook nog beetje leren om te dingen meer los te laten en te kiezen…
Het is allemaal zo herkenbaar… Maar zodra je naast vrouw en werkneemster en hobby-mens ook nog eens “mama” wordt is de grens echt snel bereikt, niet? Hier gaat het ook regelmatig fout. Op tijd aan de rem trekken, even alles loslaten (Frozen kijken en keihard meezingen!) en dan stilaan weer dingen opnemen :-)
En vooral jezelf tijd en ruimte geven! Want hoe je het ook draait of keert, die grens blijft bestaan. Blijf er gewoon een beetje verder uit buurt. Je bent nog steeds de beste jij die er bestaat, toch? ;-)
Ja… Ik vind mezelf ook goed in multitasken maar merk ook dat het meer stress bezorgt dan dat ik er echt baat bij heb. Heel herkenbaar. Het probleem LIJKT dat er te weinig uren op een dag zijn, maar het echte probleem is allicht dat we te veel willen doen op die 24 uren. Dat moet ik ook maar eens afleren. Voltijds werken in combinatie met een gezin is al uitdaging genoeg. Die ene blogpost kan wel wachten, het kind gaat niet dood als het een dagje later in bad gaat en een kant-en-klare maaltijd in de microgolf gooien is ook “zorgen dat er eten op tafel staat”. Good luck!
Ik ervaar hetzelfde. Het leek zo fantastisch om te kunnen zeggen wat je allemaal doet. Druk druk druk. Maar het is veel zinvoller om de dingen die er echt toe doen met aandacht te doen. Voor mij is het een proces van jaren. Zo voerde ik vorig jaar de zondagsrust weer in. Een dag in de week waarop ik niet een taak of een klus aanpak. Niet uitgebreid bakken of koken, niet achter de naaimachine, niet even het onkruid uit de tuin halen, gen was draaien, geen logje schrijven. Een dag in de week waarbij de dag anders is dan de andere dagen. Aandacht voor de kinderen, voor het gezin, voor familie.
Je bent goed op weg.
Jahaa, eigenlijk weten we dat wel, dat we beter zijn in wat we doen als we ons langere tijd focussen, maar we willen zooo graag geloven dat we briljante multitaskers zijn dat we het langer proberen dan goed voor ons is. En het is allemaal de schuld van Tinternet! Enfin, dat is misschien een beetje kort door de bocht, maar toch. Moest het u interesseren, “Het Ondiepe” van Nicolas Carr is een interessant boek hierover. Een echte aanrader die o.a. uitlegt hoe onze hersenen omgaan met internet en als gevolg hiervan niet meer gewend zijn van lang en diep op iets in te gaan. Het is dus een kwestie van uw eigen dat weer gewoon te maken, dat focussen. U niet laten verleiden door afleiding. Dat is dan ook wat ik probeer te doen. Niet altijd gemakkelijk, maar hey, zoals met alles hé. Oefening baart kunst.
Veel succes!! Ik herken me helaas in jou, dat van hooi en vork. De laatste tijd ben ik al verbeterd, het is me namelijk al gelukt om tegen mezelf te zeggen dat de combinatie van een nieuwe job, Spaanse les en een workshop vegetarisch koken van enkele weken té zwaar zou zijn. Het is een proces van vallen en opstaan.
Ik lees (en typ) dit hier al etende achter mijn PC tijdens mijn lunchpauze… ‘nough said. Want als ik al die leuke blogs hier wil lezen is het dus multitasken.
En ik merk ook dat het niet werkt. Enerzijds wil ik iets AF hebben, anderzijds heb ik soms de aandachtsspanne van een vlieg en voel ik constant de nood om te switchen.
En toch.. stilaan… zet ik wat vaker de TV uit als ik op de laptop werk of een boek lees. Probeer ik eens gewoon door het raam te staren en te niksen als ik een tas koffie drink. Zet ik blokken vast in mijn agenda om aan één ding te werken. En geniet ik van mijn Patatje zonder dat er in mijn hoofd e-mailberichten ontstaan die-nog-gestuurd-moeten-worden-als-ze-straks-in-bed-ligt.
Als schoolpoortmama moet het inderdaad uitdagend zijn. En het is een luxe om freelance te werken, maar tegelijk moet je je wel tegen jezelf beschermen, soms. Ik kan ’s avonds soms bewust mijn PC op kantoor laten, maar ja, als je werkt waar je woont is dat iets helemaal anders.
Hoera voor het berichtje! End the madness, we zijn uiteindelijk allemaal maar mensen he :)
Ik heb ook van die periodes van multitasken en “superwoman” willen zijn en de vele bordjes draaiende houden. Tot er één bordje valt en in een reactie de rest ook valt. Dan trek ik me even van niets meer iets aan en stapelen de taken zich op. Ook niet goed… Ik heb al geleerd dat het echt geen zonde is om hulp te vragen (mama’s doen dat met veel liefde, zo zullen wij dat later ook doen bij onze kinderen), of om eens een halfuurtje met je kind te spelen in plaats van de strijk te doen. Maar ja, het is allemaal mooi uitgelegd hé, nu nog consequent toepassen… :) Good luck!
Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die het multitasken bij momenten zo ervaar. Ik was al bang dat ik niet goed meer was in het multitasken, maar neen, het multitasken is er gewoon te veel aan. Mijn hoofd zit soms propvol en ik kan me op niks meer concentreren. Gevolg is dat alles maar half afgewerkt raakt. Niet fijn voor de perfectionist in mij.
Nu komt de zware opdracht om prioriteiten te stellen en keuzes te maken. Dat wordt echt een leerproces… Ik hou trouwens mijn hart al vast tegen dat er hier kinderen zijn.. Wat zal dat geven?
Alleszins heel veel succes en als je hier nog wat over zou schrijven (tips enzo), zal blijkbaar niet alleen ik je dankbaar zijn!
Nogal enorm herkenbaar ja! Ik doe momenteel een 30 dagen minimaliseren challenge en probeerde gisteren het puntje “single-tasken”. En effectief: terwijl ik vroeger uren aan een stuk kon bezig zijn met één en hetzelfde ding, had ik het nu héél erg moeilijk om te blijven focussen i.p.v. zoals meestal van hier naar daar te fladderen. Ik ga het eerst nog eens op een werk- en of studeerdag uittesten vooraleer ik er over schrijf, maar dat het een serieus werkpuntje zal worden, is een feit.
Ja, ik ben volledig mee! Heb vaak het gevoel mezelf voorbij te lopen. “One thing at a time”, klinkt als muziek in de oren!
Als man kan ik sowieso niet multitasken. Eén ding tegleijk please…
Herkenbaar. Ik heb die bedenking veel te laat gemaakt en worstel nu met een joekel van een burn out. Het is eigenlijk hallucinant hoe we van jongsafaan gekweekt worden om alles maar te combineren en glimlachend erbij te nemen: gezin, ouderraad, vrijwilligerswerk, een blinkend huis, gezonde alternativo kost met quinoa en tarwekiemen, bloggen over die gezonde kost, het blinkende huis en die kinders toch, …. En op de hoogste plek natuurlijk een job met veel verplaatsingen plus weekend en avonduren. Nu zit ik al een tijdje thuis, en ik voel me nog altijd alsof ik aan het brossen ben. Dat schuldgevoel, dat hebben we wellicht ook van die Roomskatholieke opvoeding :p
Gewoon een ideetje : als je nu eens de tijd als een budget gaat beschouwen en een gelijkaardiger planner maakt zoals je doet voor jouw centen … zou dat niet kunnen helpen om een structuur in het geheel te krijgen ?
En inderdaad, we worden zo doordrongen van het besef van moeten, doorgaan, en nog meer, dat we op een bepaald moment gewoon onszelf voorbijhollen … en voor wie ?
Genieten, stilstaan, bewust zijn van wat je doet, bij al wat je doet, zou prioriteit nummer 1 moeten zijn …
Liefs,
Adelheid
Hier ook heel herkenbaar… Thuis lukt het me meestal wel om echt te focussen. Het in blokken werken doe ik dan eigenlijk automatisch. Ik stel een doel voorop (of een beperkte tijd) en daar klok ik dan op af. Dit allemaal op voorwaarde dat ik natuurlijk genoeg energie heb om te werken. Dat durft er nog wel eens aan mankeren. En dit wil ook niet zeggen dat als al die radertjes in mijn hoofd nog in overdrive staan na een lange werkdag, dit altijd lukt ;-)
Enkel, op mijn werk is dat echt niet mogelijk. Open office, verschillende projecten die gewerkt worden in dezelfde periode, … multi-tasken is hier een must. Ik ben/was er goed in, maar het vergt sinds het mama-zijn een pak meer energie. Daarbovenop start ik meestal ’s morgens ook nog eens met een redelijk laag energiepeil want ja, dochterlief slaapt op 15 maanden nog steeds niet door.
Energiemanagement, dat is voor mij precies het sleutelwoord als ik het zo uitschrijf :-)
Zo herkenbaar. Alles door elkaar doen, en verwachten dat dat goed afloopt. Niet dus. Bij mij althans ook niet echt. Ik werk er ook wel aan. :)
Ja hoor. Ik heb ook zo’n West-Vlaamse katholiek gewortelde opvoeding gekregen. Niet trunten! Het voelt altijd een beetje stoer aan: zie mij eens alles combineren zonder eronder door te gaan. Tot je er wel onderdoor gaat. En je heel erg mislukt voelt. Ik heb altijd de indruk dat andere mensen meer uren in een dag hebben dan ik. Maar misschien is dit inderdaad wel hét antwoord: one at a time. Tijd opdelen in stukjes. Niet. Meer. Multitasken.
Helemaal herkenbaar. Momenteel zit ik nog in de fase waarbij ik alle bordjes draai en mijn keukenschort geruit is. Maar ik merk steeds meer dat ik dit niet lang meer ga kunnen volhouden..
Ik ben gestopt met multitasken omdat het gewoon moest: burn-out. Na een half jaar thuis zijn begint het nu een beetje te lukken om te single-tasken. Maar dan nog alleen omdat het momenteel echt niet anders kan, ik ben gewoon stikkapot als ik probeer te multitasken. Om maar te zeggen dat multitasken zo’n automatisme is geworden. Raar eigenlijk want in mijn pret-moedertijdperk kon ik ongelooflijk genieten van gewoon in de zetel zitten lezen :)
Nu moet single-tasken nog een automatisme worden. En de buitenwereld nog meekrijgen…
Bij mij kwam het besef toen ik aan een opleiding begon en merkte dat ik geen twee bladzijden na elkaar meer kon lezen zonder de drang te hebben naar de gsm, pc,… Te grijpen. Een echte eye opener want toen ging ik merken dat ik eigenlijk nergens nog mijn aandacht bij kon houden. Sindsdien ga ik veel bewuster om met wat ik doe en wanneer en dat brengt bij mij echt rust!
Ik las je blogpost terwijl ik een verslag aan het tikken was, de nieuwe printer aan het installeren was en mijn eten in het oog probeer te houden..
Kzal mij maar gewoon op mijn verslag focussen :) dankje Kelly!! Jij weet altijd op de juiste momenten de dingen te posten die ik nodig heb om mezelf bijeen te pakken. X
Herkenbaar… Ik het begin betrapte ik mezelf erop dat die 2e zwangerschap aanvoelde als een beperking in de ontwikkeling van mijn zaak.. Tot ik op 16 weken cmv bleek te hebben opgelopen (gelukkig kindje niet besmet) .. Hierdoor ben ik alles wel in ander perspectief gaan zien en beslist volop te genieten van die (waarschijnlijk laatste) zwangerschap met alle loomheid en luiheid die daarbij hoort ;). Hoewel nog wat mails en bestellingen en winkelleveringen hier liggen te wachten lig ik hier int zonnetje wat over mijn bolle buik te wrijven. Geniet ervan, wees mild voor jezelf en alles geraakt wel af XXX
Oh boy, ik wil zo graag zoveel zeggen dat ik bang ben dat het niet in het commentaarvakje gaat passen.
Eerst en vooral: al de jonge moeders uit mijn omgeving worstelen met het multitasken.
Daarnaast ben ik zelf een maand geleden gestart met loopbaanbegeleiding omdat ik voel dat mijn job alle energie uit mij zuigt en ik daar graag verandering in wil zien. Ik denk dat jij je job an sich wel graag doet en daar nog wat energie uit haalt, maar imagine als dat ook al niet meer het geval zou zijn… Ik schreef er toevallig zelf ook een post over, want ja, ik schrijf al weer even niet meer omdat mijn energielevel zo laag ligt ’s avonds, maar dankzij mijn jobcoach probeer ik dat toch terug te veranderen omdat het wel iets is waar ik dan weer energie uit haal.
Mijn job vraagt een constante multitasking en ik dacht ook altijd dat ik mij waardevol zou voelen als ik dat volledig onder de knie zou krijgen. Nu besef ik dat het mij alleen maar moe maakt en verlang ik naar de tijd waarin er tijd was voor singletasking…
Als ik alles hier lees dan denk ik dat ik het nog steeds redelijk gemakkelijk heb. Ik stel gewoon niet teveel eisen aan mezelf momenteel. Niets hoeft perse, maar als het toch gebeurt is het ok.
Zeer herkenbaar. Ik ben al een hele tijd op zoek naar een manier om comfortabel te werken. Getting Things Done heeft me daarbij grotendeels geholpen. Maar als het om mindset gaat, kan ik je deze aanraden: http://mirthemertens.be/2015/07/focus-in-the-age-of-distraction/
Dexter is nu misschien nog klein, maar overweeg zeker naschoolse opvang zodra hij daar klaar voor is. Dat is niets om je schuldig over te voelen. Je kind amuseert zich met andere kinderen, jij kunt nog één of twee uurtjes doorwerken en je kind wordt afgehaald door een mama die zich goed voelt omdat ze haar werk heeft kunnen doen en zich niet heeft moeten haasten. Het heeft bij mij heel lang geduurd voor ik die stap heb gezet, want hey, ik werk toch thuis en kan toch om 15 uur aan de schoolpoort staan? Maar het is wel werk, en ik heb ook recht op werkdagen tot 17 uur. En guess what? Mijn kinderen trekken altijd een lange lip als ik ze om 17 uur ga halen, want dat is altijd te vroeg. Ik heb dus spijt dat ik het niet vroeger heb gedaan.
Ooooh, en nu moet je ook al die reacties nog lezen ;-)
Ik denk dat we er met z’n allen langzaam aan moeten geloven om eens een stapje terug te doen.
Zelf ben ik er een kei in om, als ik net een beetje in rustig vaarwater zit, een hobby erbij te nemen.
De laatste was het in huis halen van een puppy, omdat we meenden toch echt niet zonder hond te kunnen na het overlijden van onze lieverd.
En nu hebben we een schat van een beestje in huis en zit ik met de handen in het haar waar ik de tijd en energie nu weer vandaan moet halen.
Over een tijdje komt ook dat weer goed en wordt het weer rustiger. Maar wat zal er dan weer op mijn pad komen (of in mijn hoofd)???
Het is een beetje griezelig hoe dit artikel voor mij bedoeld lijkt. Als soort waarschuwing, maar ook als signaal dat veel mensen uitgemultitaskt raken (zeker als ik de reacties lees). Ik heb momenteel een crashmomentje omdat ik zoveel dingen tegelijk probeer te doen en dat (na al die jaren wél) niet meer lukt. En ik heb niet eens een kind. Dan voel je je wel een beetje een mislukking, en dan is jouw verhaal een geruststelling. Anderzijds: je kan daar wel een béétje zelf aan werken, anderzijds wordt het ook wel verwàcht dat je keigoed kan multitasken. Ik spreek zelfs niet over 10 kinderen, gewoon al drukke job + huishouden + relatie, vrienden en familiebanden onderhouden + 2 hobby’s vind ik al multitasken genoeg. En als ik dan vakantie heb, wil ik die vrije tijd zo goed mogelijk ‘optimaliseren’ en probeer ik dus ook tegelijkertijd te lezen, chillen, zwemmen, uitstap maken, DIY’en, kuisen, aaaargh vermoeiend :-)
Anyway wat ik bedoél is: bedankt voor jouw, overigens alweer geweldig geschreven, persoonlijke kijk op de dingen.
Ik heb 1 ding gekozen waar ik volledig wil voor gaan en dat is in mijn geval het moederschap. Ben ondertussen parttime gaan werken (20 uren, gedaan is ook effectief gedaan), een poetsvrouw aangeschaft en mij erover gezet dat mijn huis soms erbij ligt alsof er een orkaan gepasseerd is.
Ik geniet van elk moment met mijn kinderen. Ben ook wel blij als ze s’avonds in bed liggen. Ik probeer enkele keren per week iets voor mezelf te doen (meestal is dat naaien als de kindjes in bed liggen).
So far so good, dit werkt voor mij!
multitasken, ik ben er supergoed in geworden sinds we kinderen hebben, en aan de andere kant kan ik het ook niet meer echt volhouden sinds diezelfde kinderen. Heel dubbel eigenlijk. Vermoeidheid, perfectionisme, algemene aftakeling, don’t know. Ik leer in ieder geval ook steeds makkelijker loslaten en de lat minder hoog leggen op bepaalde vlakken. Lijstjes maken is hier het wondermiddel bij uitstek. En dan puntje voor puntje wegstrepen, vandaag, of morgen, of later,..
En weer de nagel op de kop. Ik herken mezelf toch ook weer in jouw stukje, zelfs al heb ik geen kinderen. En ook in wat Claire hierboven schreef.
Exact hetzelfde maak ik op dit moment mee: de job, het huishouden, de relatie + familie onderhouden en hobby’s. Hoe doen mensen het toch?
Enkele jaren geleden heb ik gestreden voor een afwasmachine, omdat ik er zeker van was dat ons dat veel tijd zou besparen. Enkele maanden geleden zijn we gestopt met strijken (en we lopen er dus echt niet slonzig bij héé!). En binnen twee weken krijgen we poetshulp. Hopelijk krijgen we dan ook weer wat meer ruimte voor ontspanning. Of gewoon ruimte om de gewone dingen in het leven niet meer aan 150 km/u te moeten doen. Tijd nemen om een boek te lezen of in de tuin te werken. Ik zou dat echt graag hebben.
En toch voel ik mij schuldig. Schuldig omdat ik het niet lijk aan te kunnen, en omdat we beroep moeten doen op een poetsvrouw omdat het huis er anders nooit spic & span zal uitzien. Omdat mijn mama het vroeger wél kon zonder afwasmachine en poetshulp en dan ook nog eens elke stukje textiel in huis perfect kon strijken. Wat is er dan mis met mij? Ondanks het feit dat we ‘maar’ met twee zijn , vind ik het allemaal best zwaar, en veel. Is dat nog normaal?
Ik herken het helemaal… Zowel het gevoel van voldoening als je op het einde van de dag ziet hoe je het toch allemaal voor elkaar hebt gekregen, maar ook het gevoel van ‘waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!’
Als juf kan je thuis na de uren eindeloos bezig blijven voor school. En dan heb ik wel vaak het gevoel dat ik m’n gezin verwaarloos. Ik vraag me ook af hoe ik dat zal doen als zoontje nummer 2 er zal zijn. ‘Eén iets met een keer’ is hier het motto en enkel de hoogstnoodzakelijke dingen doen. En op dat vlak moet ik echt nog leren om m’n eigen lichaam op de eerste plaats te zetten. De zwembeurten die noodzakelijk zijn voor m’n reuma, zijn de eerste dingen die aan de kant geschoven worden als het wat drukker is. En dat is nu net wat ik niet mag doen. Ik moet ook stoppen met mezelf te vergelijken met vriendinnen waarbij het LIJKT alsof alles op wieltjes loopt. Tuurlijk loopt daar niet alles op wieltjes. Tuurlijk loopt daar ook es een wiel los.
En misschien moet ik ook es die app uitproberen waarbij ik mezelf blokkeer voor het internet…
Oh zo herkenbaar alweer. Maar waarom doen we onszelf dat aan? En waarom gaan we zo ver door tot we crashen? Waarom moeten we een (paar) keer tegen de muur lopen voor we beseffen dat er iets moet veranderen?
Ik heb vorig jaar mijn werkmail van mijn gsm gehaald toen ik op vakantie vertrok. Ik heb hem er nadien niet meer terug opgezet. Anders bleef ik maar bezig. Maar ik zou mijn gsm (twitter, FB, WP, IG) veel vaker aan de kant moeten leggen…
En voor de rest: loslaten! De boel de boel laten. De was laten staan en in plaats daarvan een boek lezen, of met de kinderen bezig zijn, maar niet meer alles tegelijk…
En weet dat we met zijn allen hollen, naar adem happen en allemaal naar een ander kijken en denken dat het daar wel vlot loopt ;-)
Wij proberen hier sinds de start van het schooljaar terug in ons ritme te geraken. Maar het gaat al weken in volle galop. Dat is ook een ritme natuurlijk…
Jaaaa kiezen is verliezen zo luidt een oud gezegde. Het is het moeilijkste wat er is. Ik heb het nog niet volledig onder de knie maar strijdt dapper verder. Het leven is zo veel mooier als je echt in het moment aanwezig ‘bent’.
Ik vind het een van de ergelijkste dingen aan mezelf, dat ik me absoluut niet met één ding tegelijk kan bezighouden. Wie de pech heeft in mijn buurt te zijn tijdens het uur voor er bezoek zal arriveren (in casu mijn man) wil ofwel mij ofwel zichzelf opsluiten
in een geluiddichte ruimte zonder prikkels. Wellicht zou ik om die reden the worst freelancer ever zijn, en dus prijs ik me vaak gelukkig dat ik door omstandigheden (in vaste loondienst) bij een uitgeverij beland ben, in plaats van in de journalistiek. (Ook al was dat Het Grote Plan en blijft dat De Grote Droom ook wel een beetje.) Als de kinderen ouder zijn, zeg ik dan tegen mezelf. Want nu valt het schuldgevoel over de nabewaking (mijn dochtertje is 3,5 en blijft in principe 2 tot 3 keer per week tot 17u20 en is op die dagen het laatste kindje dat wordt opgepikt – auch!) nog mee omdat het nu eenmaal moét: ik heb vaste uren waarop ik op kantoor moet zijn. Soms ben ik jaloers op de vrijheid van freelancers. Want zij kunnen hun kindjes in de nabewaking laten en doorwerken tot 17u of ze kunnen ze op tijd gaan halen. De lucky bastards kunnen kiezen wanneer ze werken en dan ook nog aan welke opdrachten. Maar dan besef ik weer dat daar heel veel zelfdiscipline bij komt kijken. Verplichtingen tegenover jezelf zijn de ergste. Zodus: petje af voor freelancers. En als je me dan nu wil excuseren: ik ga weer als een kip zonder kop van het ene half afgewerkte huishoudelijke klusje naar het andere fladderen. Want zelfs tijdens mijn bevallingsverlof slaag ik erin om mezelf continu op te fokken en aan duizend to do’s tegelijk te beginnen, terwijl er eigenlijk helemaal niks to do is, tenzij m’n lieve baby gevoed en verschoond te houden.
Een mens kan eigenlijk ook niet multitasken hé. Dat wat we multitasken noemen is eigenlijk onze focus constant switchen van de ene naar de andere taak en dat switchen is ongelooflijk vermoeiend.
Ik probeer het af te leren maar val veel te vaak in de val. En dat voel ik, want dan begint mijn hoofd ruis te produceren en zie ik door het bos de bomen niet meer, zelfs al is het maar een bosje met drie bomen. Tijd om gas terug te nemen dan.
Goed bezig!!!! Multitasken geeft enkel maar stress, beter inderdaad plannen en afblokken en niet meer werk aannemen dan je goed en wel kan verwerken, en dus delegeren! Ik hoor graag hoe het verder gaat!
Ik dacht ook dat ik kon multi-tasken en dat werkt ook, tot op een zeker niveau, tijdens mijn studententijd. Nu, werkt dat echt niet. Ik kan er ook niet tegen als mijn lijstjes alsmaar langer lijken te worden. Dus ik plan dus alles in blokken. Vanochtend was het een blokje administratie afhandelen. Dit zijn een hoop verschillende kleine taken die ik dan afwerk en dan kan ik mij de volgende ander halve dag concentreren op een belangrijk document afwerken.
Het moeilijkste is weten dat er andere taken zijn die ik liever zou doen en die ook wel dringend zijn, maar niet zo belangrijk of zo dringend. Dus ik werk in blokken en sinds ik in blokken werk, ben ik ook een stuk efficienter. Ik krijg meer gedaan. Nu alleen leren van emails te negeren.
Ik denk dat we daar allemaal schuldig aan zijn. Een beetje de “ziekte” van onze tijd. Niet voor niets is consuminderen, minimalisme, less is more, etc. zo in tegenwoordig. Volgens mij een tegenbeweging voor altijd maar meer en die overvloed aan prikkels.
Nu ben ik “aan het spelen met mijn zoontje” en hier zit ik dan, blogjes te lezen :-) Nu ga ik dus stoppen met bloggen en me op mijn zoontje te focussen. Zijn pyjama aandoen, samen een boekje lezen en knuffelen.
Zo heb ik recent ontdekt dat kiezen winnen is. Door voor één ding te gaan, kan ik meer in het moment zijn en ervan genieten. Beter één ding te goei, dan twee half en half.
TOV. tien jaar geleden is er bij mij echt al veel veranderd. Zeker op het vlak van ‘langzamer’ leven.
Toch herval ik bij momenten zelfs in een leven die een loopje met me neemt zoals nu. Drie weken dat ik het gevoel heb het allemaal niet meer onder controle te hebben en dit enkel en alleen door ‘studerende’ kinderen.
Ik snak naar minder teveel van alles willen doen en kunnen, maar soms kan het ook gewoon niet anders.
Prioriteiten stellen is al heel wat. Wat is heel erg belangrijk? En daar eerst voorrang aan geven…
Ik vind toch dat jij het heel erg goed doet.
Ik herken het helemaal niet. Maar ik ben een beetje een luie trien en doe alles op mijn gemak. Ik heb ook nog geen kinderen, dat scheelt al een heleboel. Maar voor de rest ben ik tevreden met simpele dingen, ben een rustige persoon en hou niet zo van een heleboel uitjes, tal van vrienden of drukke dagen, dus ik heb ook een heel rustig leven.
Hier is het iets tussen beiden. Er moet wat gemultitasked worden, maar ik moet ook gewoon blokken van geconcentreerd focussen opbrengen. Tijdens de zoonuren (van schoolpoort tot en met bed) probeer ik mentaal en fysiek bij hen te zijn. En ik schrap: ik kan geen honderd mails per dag beantwoorden, ik kan geen lange avonden met vrienden doorbrengen (of toch niet elke week), ik kan mijn telefoon niet opnemen want dat is een intrusie van het schema dat ik moet afwerken om de dingen op de rails te houden.
Ik heb recent ook ontdekt dat ik een zekere drive krijg als ik hard werk en veel moet doen en dat dat fijn is, energie geeft. Het is dus niet allemaal negatief, voor mij, dat vele werken.
ik herken het, helemaal. Som ben ik met iets bezig en begin ik halverwege met iets anders, waardoor ik het eerste alweer vergeten ben. Zo van ‘ahja dat moest ik nog doen’! Onhoudbaar! Mijn hoofd kan zo vol zitten met dingen en lijstjes, om zot van te worden. Als jij de manier hebt gevonden om het jezelf af te leren, lees ik het graag, want aan mij is nog veel werk hoor!
Weer de nagel op de kop.
Ik was altijd zo trots als ik veel gedaan kreeg op een dag en ik zweer nog altijd bij getting things done. Maar toch bracht dat mij geen rust (ik ben ook gewoon geen rustig persoon).
Tot ik tot de conclusie kwam dat ik misschien telkens efficiënter werd, waardoor ik ook altijd meer ballen in de lucht probeerde houden. En zo loop je constant tegen je grenzen.
De ultieme lifehack, is misschien gewoon, kiezen voor minder (en dichtbij huis) http://annelyse.be/2015/09/16/de-ultieme-lifehack-kiezen-voor-minder/
Dat multitasking niet efficiënt is, dat besef ik ook. Maar zo moeilijk om af te leren. Ik werk trouwens op een hel kantoor. Een landscape met 30 man, … daar lukt dat single tasking al helemaal niet met al die prikkels.
Sinds ik vijftien maanden geleden mama ben geworden en langs mijn huidige job, een beginnende schrijfster ben, begrijp ik volledig wat je bedoeld. Mijn hoofd zit zo vol dat ik nauwelijks meer kan genieten. Ik ben constant rusteloos. Het is voor mij weer tijd geworden om een schema te maken waarin ik alles plan van werken, schrijven, huishouden, sporten en me-time. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het moet anders word ik langzaam (maar zeker) gek.
Het is wel fijn om te lezen dat ik niet alleen ben. Een extra duwtje in de rug om beter voor mezelf te zorgen. Mijn gezin heeft namelijk niets aan een chagrijnige moeder/vrouw. Mijn dochter leert via mij, dus ik moet het goede voorbeeld zetten. Tijd om hier mee te beginnen!
Herkenbaar voor 50% :-)
Ik herken het probleem van de concentratie. Ook ik lees zelen nog artikels helemaal netjes tot het einde. Ik screen ze, ik sla stukken over, ik denk na drie minder boeiende zinnen dat het als geheel wel niet boeiend zal zijn. Ik ben verschrikkelijk snel afgeleid. Enkel als ik schrijf (en dan nog hangt het van het onderwerp af) kan ik me behoorlijk focussen. Al de rest: triest.
Maar ik heb al een hele poos geleden beslist dat ik me niet meer wil haasten. Ik word namelijk verschrikkelijk chagrijnig als ik me moet haasten. Dat is voor niemand een goede zaak. Dus ben ik 50% gaan werken, doe ik op een van mijn vrije dagen op mijn dooie gemak het huishouden, terwijl ik tussendoor lees en schrijf en naar muziek luister. Ik haal de kinderen van school om halfvier en doe nauwelijks iets behalve wat naar ze kijken en wat praten met hen tot ik aan het eten begin – om kwart over vijf zodat ik de tijd kan nemen om met het eten bezig te zijn. Om zes uur eten we, zodat er daarna nog tijd is om een boek te lezen of een spelletje te doen. Die trage dagen, dat zijn de beste. Ik mis de andere dagen totaal niet. In mijn hoofd liep ik toen continu op iedereen te kijven. :-)
Op mijn werk betrap ik mezelf erop dat ik excuses probeer te geven voor het feit dat ik 50% werk. Eigenlijk vind ik dat ik me daarvoor niet hoef te verantwoorden. Om heel eerlijk te zijn vind ik dat 50% (of 70%, kom, daar wil ik vanaf zijn) beter de norm zou zijn. We werken te veel. We komen niet tot rust. Die rust is echt nodig om afstand te kunnen nemen en de dingen juister te beoordelen. Ik merk trouwens dat ik het best presteer op mijn werk als ik een paar dagen niet gewerkt heb.
Ik wil dus een vurig pleidooi houden voor minder doen. Of het nu werken, voor de kinderen zorgen of wat anders is, dat kan iedereen zelf wel beslissen. Maar we willen het met z’n allen combineren en dat gaat eenvoudigweg niet. Of het gaat wel, maar ten koste van onszelf en wie met ons leeft. En dan zijn we verder van ons doel verwijderd. We moeten keuzes maken. Ik denk dat dat meer loont dan overal achterna hollen omdat we niet durven toegeven dat het eigenlijk gewoon te zwaar is, of niet wat we echt willen.
Ik heb pas sinds juli een smartphone en ik merk nu al hoe makkelijk het is om je concentratie te laten verbreken door dat ding. Ik heb er een werkpuntje door bijgekregen: negeren of bewust aandacht geven, want zo half en half, dat lijkt zo makkelijk om tussendoor snel even te doen. Ik heb het nochtans nooit goed gekund, vanalles tegelijk doen. Werk en studie combineren zorgde in den tijd voor een heel strikte planning met afzonderlijke momenten voor de verschillende taken. Een lijst met taken die op hetzelfde moment af moeten, dat bezorgt me stress -hell, proberen al het eten uit drie afzonderlijke potten tegelijk klaar te hebben vind ik al moeilijk, die patatjes zijn zelden op hetzelfde moment klaar als het vlees of de groentjes. Mijn eisen aan mezelf zijn al behoorlijk bijgesteld, maar er is altijd nog wat werk aan de winkel…
Ontzettend herkenbaar. Al heb ik je blog en alle reacties in 1 keer gelezen, zonder afleiding. Ik kan het dis wel :-) Ik heb nu verlof van mijn baan in loondienst, maar mijn freelance job blijft doorlopen. Ondertussen vind ik dat ik vanwege dat halftijdse verlof extra veel tijd aan mijn lief, mijn vrienden en het huishouden moet besteden, compleet met uitgebreide en verantwoorde maaltijden. Die ik laat overkoken of aanbranden zodra mijn computer of telefoon een bliepje geeft. Wat doen we onszelf toch aan?
Ja, het is heel herkenbaar. Vorige week net hetzelfde gehad. Rillen, geen energie, ziek in de zetel hangen na het halen van drie deadlines na elkaar, drie kinderen, een man (heb ik die nog wel?), familiebezoeken, prospectie voor nieuwe klanten, en het druk najaar dat er zit aan te komen. Mijn man zag me zitten en zei dat ik er uitzag alsof ik de twee wereldoorlogen had meegemaakt. Niet goed bezig dus. Al ben ik aan het leren. Met kleine stapjes. Ik maakte met een auteur een boek over mindset, en dat heeft me toch een aantal inzichten gegeven waar ik dankbaar gebruik van maak – ook bij de kinderen: het proces is even belangrijk, zo niet belangrijker dan het resultaat. Niet lukken in iets is niet per se slecht, beschouw het als een vorm van vooruitgaan en bijleren.
Het gaat niet vanzelf, maar ik leer bij. En ik ben blij dat ik niet alleen ben. Dat vooral.
Je hebt zo hard gelijk. En ik schrap echt waar zoveel mogelijk. Maar at the end of the day moet het wel gedaan zijn. Er zijn zeker dingen die je naar de volgende dag kan schuiven, maar ze blijven dan ook altijd maar als een zwaard van Damocles boven mij hangen. Daar word ik ook niet bepaald gelukkig van. Als ik creatief moet zijn, dan lukt me dat niet om me op 1 ding te concentreren. Dat is mijn werk dus eigenlijk :). Voor andere taken word ik meestal gewoon gestoord door twee kinderen. Eerlijk? Ik zou gewoon op een veel rustiger tempo willen leven. Maar dat gaat toch gewoon echt niet? En al die verhalen van mensen die zeggen “als je het met minder doet, gaat dat wel hoor”. Een huis en mobiliteit betalen (om te gaan werken) en het geld is hier al gauw op. Geen dure kleren, geen vakantie dit jaar, … Dat deert mij allemaal niet. Ik wou dat ik tijd en rust kon kopen (gesteld dat ik geld zou hebben). Aaah. Verman u Sofie en lach (helaas moet ik vandaag werken – met de auto naar de garage – oudervergadering) en zal ik dus thuiskomen op het moment dat het eigenlijk al voorbij mijn bedtijd is. Zucht.
Ohhh alweer zo herkenbaar! Mijn geest flitst altijd van het ene naar het andere, en na anderhalf jaar veel te veel werken en alles opeen heb ik besloten om meer tijd voor mezelf te maken. (Ik schreef er onlangs ook over). Concrete tips om één ding met een keer te doen heb ik helaas niet, wel mooie theorieën waarvan ik er geen enkele toepas, helaas :)
Dit zou nochtans ook een goede manier zijn voor het onderwijs. Al die vakken, al die huistaken, opdrachten en examens door elkaar en dan het gevoel dat je te weinig inspanning hebt gedaan of hebt kunnen doen!!!
Ik ken dat. Teveel hooi op je vork nemen… Af en toe sla je helemaal in de knoop en lijken 10 to-do’s wel de Kilimanjaro. Multitasken is een edele kunst, maar geen gave. Mijn therapeute (dat mag hier toch gezegd worden hé ;-)) deed m’n ogen open met volgend testje: schrijf de letters MULTITASKEN en daarna een cijfer onder een letter (van 1 tem 11). Time terwijl je dat doet. Dan doe je hetzelfde maar schrijf je een cijfer per letter (M 1, U 2, enz). De tijd die je hierover doet is veel meer dan wanneer je eerst het ene afwerkt en dan het andere. First things first! Of dat proberen we toch…
Ha! Zo volgde ik vorige week een workshop ’timemanagement’ in de hoop eens wat bruikbare tips te krijgen over hoe dat nu moet, dat combineren van die drukke job, geweldig gezin, fantastische vrienden, liefhebbende (schoon)ouders, lekkere maaltijden, kei-ontspannende hobby’s en ultra coole vetverbrandende sportsessies. Jammergenoeg was de workshop louter werkgerelateerd MAAR er werd daar wel gesproken over de ’tomado methode’
Beeld je in: zo een ouderwetse rode tomaat die dienst doet als kookwekker. Ge zet dat op 25 min en werkt 25 min zeer intensief aan een artikel zonder enige afleiding. Trrrrrring zegt dat spel, tijd voor tien minuten pauze. Dan weer 25 min werken en ga zo door. Op die manier wist de spreker (een ex-freelance journaliste by the way) ons te vertellen dat ze nu perfect weet hoe lang ze doet over het schrijven van een artikel. En dat dit helpt bij het plannen van alles en dat ze daardoor zeeën van tijd heeft gekregen. Oh en ze vertelde ook dat multitasken zoooo last season is! Heb zo het gevoel dat die freelance journalisten gelijk wel weten waar ze mee bezig zijn. Die moeten we volgen ;-)
Deze ochtend: thuiskomen na kinders afzetten op school/creche. Huis boven en beneden= tsunami gepasseerd? Ik start met opruimactie, muziek luider, vaat vullen, kleren opruimen, boven id kast leggen, intussen nog wasje insteken, geplooide wasbak legen, alle kasten open want straks komt er nog, ‘vanalles’ verzamelen en in de juiste kamer/plaats opbergen, terug id keuken is die amper netter want was de hele tijd boven bezig, FOCUS, stofzuigen, oei, al die kruimels onder dat park, mag dat niet al weg? Park afwassen, foto’s vr kapaza, nr garage sleuren,…. Hetzelfde intussen rap met de maxicosi, de nieuwe autostoelen installeren…. Ik kan nog effe bezig blijven, komt erop neer dat me daarnet met koppijn (v die luide muziek zekerst?!) in de zetel vlei om toch nog effe te ontspannen vooraleer ik aan mijn ‘echte’ job moet beginnen. Gelukkig stond er op mijn weekmenu (dank aan…..;)) een gemakkelijk wokreceptje, oef.
Maar ontspannen? Neeje, dat ben ik dus weer effe vergeten. Dat is ook de reden waarom ik niet minder wil gaan werken: er zou thuis gewoon nóg meer op mij afkomen, en dat boek lezen midden op de dag zou er toch niet van komen.
En lap, weer een dik half uur verloren, maar afgaande op de reacties ben ik niet alleen….!