Disclaimer: deze post gaat niet over borstvoeding of Bart De Wever, dat kan ik nu al verklappen. Wel over soep, nog eens een onderwerp dat er vlot ingaat bij iedereen en niet zorgt voor tandengeknars bij verschillende partijen waaronder mogelijks ook ikzelf. Hemel.

Ik ben een soepmens, namelijk. Of het nu die van de meme is, of ziekenhuissoep, een fancy consommé van tomaat in een sterrenzaak of een kom snert waarin je je lepel rechtop kunt zetten, soep heeft voor mij iets dat troost en verzacht, als een dekentje over mijn schouders tegen de grillen van de buitenwereld. Voor een lekker bord soep mogen ze mij wakker maken, en dat mag je letterlijk nemen, want net als mijn vader – die elke ochtend ontbijt met een paar kommen verse soep- deins ik er niet voor terug om er mijn dag mee te beginnen. Mijn maag protesteert niet, en ik heb al een portie groenten binnen voor ik goed besef dat ik wakker ben. Wie kan daarover klagen?

Met die wetenschap in het achterhoofd is het vreemd dat ik de soepen die ik zelf maak stiefmoederlijk behandel. En dat ik me erg herken in de inleiding van het fantastische stuk over de soepwetten die Dorien Knockaert ooit schreef voor De Standaard. (dit is een kort stukje voor zij die geen abonnement hebben, maar ze zijn ook in hun heerlijke volledigheid opgenomen in De Moestuin van Mme Zsazsa)

Een soeppot is geen vuilnisbak. Dat is mijn eerste soepwet. Het klinkt in feite evident. Maar jarenlang zag ik onze staafmixer als een nietsontziend superwapen om willekeurig bijeengegraaide, platgekookte groenteresten mee neer te knallen. In de onschuldige overtuiging dat er iets lekkers uit zou voorkomen. Altijd tevergeefs.

Voor mij is soep vaak eerder een vehikel voor het verwerken van restjesgroenten dan iets van enig culinair niveau. Ik volg zelden een recept, en de groenten waarmee ik werk zijn vaak dezelfde (tomaten, ui, courgette, een verloren gelegde halve prei), waardoor het resultaat lekker is, maar niet meteen om dringend over naar huis te willen schrijven. Het lijkt allemaal te volstaan, op doordeweekse dagen, tot ik nog eens een echt soeprecept probeer, zoals vorige week dat van de tomaat-paprikasoep met knoflook die in het Hellofresh-pakket zat. Die was heerlijk, bijna net zo lekker als toen ik het recept van Nigella’s minestronesoep uit Hoe te eten tot op de letter volgde en moest toegeven dat ook die met reden in haar kookboek werd opgenomen.

Dit weekend had ik zin om nog eens soep met een echt recept te maken, en dus koos ik er een uit het fantastische “Een nieuwe kijk op eten” van Anna Jones, hetzelfde boek waar ook al dit heerlijke gerecht uit kwam.

Het werd ribollita, ofte dikke Toscaanse soep waarvan de hoofdingrediënten bestaan uit resten brood, cannellini bonen en iets van bescheiden groenten als kool, wortelen en ui. Dit recept vroeg om zuurdesembrood, vond ik, wat het zoeken waard was in deze uithoek van de Westhoek. En voor de goede olijfolie heb ik deze gebruikt, dat spreekt.

Ribollita met witte bonen, bladgroente en olijfolie voor zes

Ingrediënten:

– olijfolie
– 2 rode uien, gepeld en fijngesneden
– 3 tenen knoflook, gepeld en fijngehakt
– 1 wortel, geschrapt en fijngehakt
– 6 stengels bleekselderij, schoongemaakt en fijngehakt, blad bewaard
– een bosje bladpeterselie, grofgesneden
– 1 blik van 400 g gepelde tomaten
– 1 middelgrote aardappel, geschild en gehakt
– 1 blik van 400 g witte bonen (bewaar het vocht)
– 3 flinke handen cavolo nero of boerenkool (ca. 400 g), stengels verwijderd, blad grofgesnipperd
– 2 liter groentebouillon
– 4 sneetjes lekker brood (liefst wat oudbakken)
– goede kwaliteit extra vergine olijfolie, om te besprenkelen

Verhit een scheutje olijfolie in een grote pan en fruit uien, knoflook, wortel en bleekselderij circa 30 minuten op halfhoog vuur tot ze zacht en licht gekarameliseerd zijn. Voeg het grootste deel van de peterselie toe en laat alles nog een paar minuten koken.

Doe de tomaten en aardappel erbij. Plet de tomaten met een houten lepel en laat alles af en toe al roerend 15 minuten op een laag vuur pruttelen. Het tomatenvocht kan volledig worden opgenomen en de groenten moeten er droog uitzien.

Roer de bonen met het vocht erdoor samen met de cavolo of boerenkool en de bouillon. Breng tegen de kook en laat de soep 30 minuten zachtjes koken. Draai het vuur laag en leg de sneetjes brood naast elkaar op de soep als een soort deksel. Besprenkel het brood royaal met olijfolie, en laat de soep een minuut of tien staan.

Roer alles goed door elkaar – de ribollita moet dik zijn, bijna een stoofpot en heel smakelijk. Breng op smaak met zout en peper en nog wat meer peterselie, het bleekselderijblad en nog meer goede kwaliteit olijfolie. Schep alles in de borden.

Mijn stelling werd nogmaals bewezen: een soeprecept tot op de letter volgen kan bijzonder goed zijn voor hoofd en hart. En ik had nog voldoende over voor de diepvries, waardoor ik tijdens barre dagen nog eens een kom powerfood uit de lade boven mijn koelkast kan schudden, en tien minuten later iets kan mompelen als “mmm, eten en drinken tope“. #winning