- Ik wilde bijna schrijven dat ik geld zou geven voor een extra dag in de week waarop ik de tijd had om me bezig te houden met bloggen, en dingen maken, en alle projectjes aanpakken die ik op dit moment niet verder krijg dan in mijn hoofd, maar dat zou op dit moment eigenlijk bitter weinig uitmaken. Wat ik wil is een extra portie energie, zodat ik niet al tegen zes uur ’s avonds in slaap begin te vallen en na zonsondergang compleet niks meer uit mijn handen krijg. Ik zit ondertussen tot mijn gigantische verbazing al in het laatste trimester van mijn zwangerschap, en terwijl ik de vorige keer op regelmatige basis rustmomenten kon inbouwen heb ik nu een kleuter die daar echt het nut niet van inziet. Ik hoop dat er voor de bevalling nog een paar weken inzitten waarin ik mijn energie terug weet te vinden, want de to do lijst is nog gigantisch, zowel wat opdrachten voor het werk betreft als dingen die ik nog moet regelen voor kind 2 zich aandient.
- Al een geluk dat kind 1 plots zijn momenten heeft waarop hij zich in stilte bezig kan houden met mannekes tekenen (een talent waarover ik me zo hard kan verbazen dat ik me elke keer moet inhouden om niet te sms’en naar 4040 dat mijn kind briljant is), puzzels maken en van alles in elkaar flansen met blokken en plasticine. Zeker nu ik er niet meer in slaag om elke dag van het weekend een boswandeling van een paar kilometer uit mijn benen te krijgen is dat bijzonder mooi meegenomen.
- Grijs weer en weinig energie, dat betekent ook dat ik mezelf nog maar met moeite het huis uit krijg voor meer dan boodschappen en tripjes om mijn kleuter van school te halen en weer te brengen. Al een chance dat we aan Dexter beloofd hadden om naar de première van The Good Dinosaur te gaan, de nieuwste van Pixar en meteen zijn eerste cinema-ervaring. We hebben er blijkbaar lang genoeg mee gewacht, want hij slaagde er zo maar even in om een volledige film geboeid te blijven kijken (en de omzittenden te entertainen met zijn luide vragen over elke gebeurtenis in het verhaal). Er was vrijdag ook een gigantisch fijn dinertje met mijn man in ons favoriete restaurant, dat ons weer maar eens verrukt achterliet. En straks pannenkoeken bij vriendjes, omdat ik weet dat de inspanning van toch niet volledig vastroesten aan mijn zetel doorgaans wel loont. Alleen is die zetel vlak voor vertrek nog aantrekkelijker dan anders.
- De plannen voor eindejaar beginnen vorm te krijgen. Van tradities is hier al jaren geen sprake meer sinds onze situatie constant verandert, niet enkel door grootouders die verhuizen naar kleine appartementjes en dus geen plaats meer hebben voor grote feesten, maar ook door ingrijpendere zaken als afscheid en nog eens afscheid van de steunpilaren die er altijd in slaagden om bendes samen te krijgen en toastjes te smeren. Ik wou dat ik al zo ver was dat ik erin slaagde om elk jaar mijn eigen traditie op poten te zetten en me daaraan te houden, maar daarvoor gaan we eindelijk eens in wat rustiger vaarwater terecht moeten komen, vrees ik. En dat ik het ons gun.
- En zeggen dat ik dedju nog zoveel leuke blogposts voor de laatste periode van het jaar in mijn hoofd heb ronddwalen he. Frustrerend dat die er maar niet uitkomen, maar ik voel dat ik eerst de rest rond moet krijgen en dan hopelijk weer wat meer ademruimte vind. Duimen dat het lukt, want ik heb nog van alles te vertellen. Neen, maar echt.
Hebben jullie dat ook, die dreigende winterslaapmodus? En vechten jullie daartegen, of net niet?
Rust maar goed. De kindjes gaan voor, he. Wel goed dat Dexter zich al wat op zichzelf kan bezighouden. Dat van die tekeningen is typisch voor elke moeder, zeker? Groot gelijk dat je trots bent!
Vechten? Soms. Maar op een dag als vandaag liet ik mijn winterslaapmodus gewoon zijn zin doen en kroop ik samen met Arthur in bed. Middagdutjes met ukjes kunnen zo gigantisch heerlijk zijn. Ook ’s avonds durft dat al wel eens voor te vallen. En dan is dat maar zo. Ik lig er niet wakker van. Hah.
Natuurlijk heb ik dan soms van die momenten waarop ik baal van het feit dat ik van luierikske deed, maar ik moet toch telkens toegeven dat het deugd deed.
Als je me ooit kan zeggen waar ik die extra dag in de week kan kopen, graag. Ik kom er immers ook niet aan toe om alles rond te krijgen. Zucht.
Rust maar wat, die blogposts komen er wel. En je lezers, die zullen er zeker alle begrip voor hebben dat het wat langer duurt. Kiennies op de eerste plek, owyeah!
Maar ja iedereen heeft dat toch wel ne keer? Uzelf extra soigneren is de boodschap. En inderdaad op voorhand iets plannen zodat je niet helemaal in een winterhuismus verandert. Net naar een kwekerij geweest en daar gigantische, fantastisch schone cactussen gekocht.
Blij!
En nu de kaarsjes aansteken sè.
Gegroet, Camilla
Tijdens een schoolweek moet ik echt overal heen en doe ik het ook, maar dit weekend is al het tweede weekend op rij dat ik mijn huis bijna NIET uitkom. Vorige week ging ik nog naar de zwemlessen, maar gisteren heb ik dat zelfs niet gedaan. Al het hele weekend zit ik binnen. Gisterenmiddag ben ik enkel buiten geweest om de jongens naar de tekenschool te brengen en ook op te halen.
Vandaag heb ik al drie Dvd’s bekeken, gekookt, beetje gelezen en voor de rest met een dekentje op de bank gezeten. Ik vind het wel zalig hoor. Man vindt het niet zo fijn dat hij nu altijd moet rijden naar een feestje of de jeugdbeweging, maar ik doe dat in de week al altijd verzucht ik.
Morgen gaat het leven weer gewoon door zoals altijd.
Ik vind het wel echt grijs, grijs, grijs. Ik merk dat ik daar ook last van heb.
En ja. Wanneer je zwanger bent kan dat nog erger zijn :-). Dat ontbreken van energie en kinderen zijn kinderen hé. Die houden geen rekening met ‘mama is moe!’.
Goed blijven luisteren naar je lichaam.
En ik denk dat jij een schat van een man hebt waarbij je gerust de boel bij kunt overlaten.
Groetjes.
Ik heb daar ook veel last van. Toen ik nog studeerde, verloor ik vaak het gevecht tegen mezelf en ging ik niet naar de les. Nu ik werk, kan ik niet zomaar thuisblijven en ik merk dat het helpt. Tijdens de week heb ik opvallend meer energie dan de voorbije jaren, maar in het weekend slaap ik erg lang en moet ik mezelf vaak forceren om buiten te komen. Eens het gelukt is, ben ik wel altijd erg blij, want dan heb ik niet het irritante ‘verprutst weekend’-gevoel.
Ja ok, je hebt vanalles te vertellen. Maar wij hebben geen haast, wij wachten wel. Echt! Verzorg eerst jezelf, zorg voor je zwangere-jij. Al de rest komt wel. Als de tijd daar is, en jij je weer energieker voelt! Nog een week of 3-4, en de dagen gaan weer lengen… het gaat dan vast ook weer wat beter gaan.
zeg, je bent wel zwanger hé, tis normaal dat je omvalt van vermoeidheid, je hebt er ééntje in jou en ééntje rond jou en al de rest is gelijk gebleven!
Zwaar he, zo’n zwangerschap als er al eentje rondloopt…
Maar goed nieuws, als je bevallen bent maak je een hormoon aan waardoor je meer energie krijgt. Ik weet niet of dat waar is, maar dat heb ik me alleszins laten wijsmaken :). Ik moet wel zeggen, eens die 2e kleine er is, ga je in een soort van sneltrein en dat gaat NOG sneller dan een eerste (dus geniet ervan!). Ik was wel enormnmoe, maar ik had toch het gevoel dat ik het allemaal nog wel goed aankon.
Succes!
Ik herken die winterslaapmodus helemaal, en ik ben niet eens zwanger. Ik zit boordevol ideeën en plannen, maar ’s avonds lokt het dekentje en het theetje en het boekje, en dan zijn al die plannen plots minder dringend. Ik heb ook de indruk dat het op veel plaatsen in de blogosfeer wat stiller is dan anders, maar kan me vergissen.
Zwanger zijn, dat is toch altijd belachelijk veel te doen hebben en belachelijk weinig energie hebben om al die dingen daadwerkelijk te doen. Zwanger zijn is dus een uitstekend excuus om lekker veel te rusten. Rest is best ;)
Ik heb dat ook ja, elk jaar opnieuw. Vorige week zondag lag ik al om 20u te slapen in de zetel. Moet wel zeggen dat ik de afgelopen week dan weer gigantisch veel energie leek te hebben. Tot mijn eigen grote verbazing want dat overkomt mij anders nooit tijdens het einde van de herfst en de winter, maar nu is het weer weekend en doe ik vooral van chocomelkske drinken, dutjes doen en onder dekentjes kruipen. Net als jou heb ik nog tonnen ideeën om over te bloggen, maar de goesting om onder mijn dekentje uit te komen ontbreekt (en mijn laptop werkt enkel maar op stekker dus in de zetel schrijven is geen optie). Jij doet dan tenminste nog één of meerdere posts per week. Bij mij is het tot mijn grote schaamte al twee weken geleden. Ik hoop er morgen terug één uit mijn mouw te schudden, want vandaag weer weinig zin om onder het dekentje uit te komen en daarnet had ik afgesproken met mijn broer en zijn vriendin in de cinema voor The Hunger Games: Mockingjay II. Ik troost me wel met het feit dat ik deze voormiddag 8 km ben gaan lopen. Het was dan toch niet helemaal een lazy weekend ;-).
Dat is hier ook pure rock ’n roll. Als de kinderen slapen, hol ik naar bed. Vaak 19u30. In de week is het hier echt overleven, en ik ben niet eens zwanger. Courage daar!
Je bent zwanger, het is koud en donker buiten… Eigenlijk is dat eerste al reden genoeg om je gewoon in je zetel te ploffen! Ik raak mijn energie ook altijd kwijt in de winter, maar nu met een kind (en niét zwanger) is het echt erg! Dan moet een lazy Saturday/Sunday wel eens kunnen, vind ik! Om er verdorie niet aan onderdoor te gaan. Want van stressen over to-dolijstjes word je alleen maar nog meer moe. Dus, rusten, zeg ik u. Wij wachten wel :)
Nu ik dat hier allemaal lees, voel ik me ineens veel minder schuldig over mijn lazy weekends. Ik voel me dan zo’n saaie mus terwijl mijn lijf maar vooral mijn hoofd die rustperiode zo hard weet te appreciëren.
Als ik dan sommige collega’s / vrienden hoor vertellen wat ze allemaal gedaan hebben in het weekend, zwijg ik maar stil.
Keep calm and carry on dear :-)
Mijn dichte familie en vrienden weten dat ondertussen: ik ben in winterslaap, elk jaar opnieuw! Dat betekent zo weinig mogelijk weg, zoveel mogelijk thuis bij de kachel. Ik werk nu -eindelijk- ook ‘gewone’ werkuren in het onderwijs, en ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld. Maar die winterslaap, die is daar toch hoor. De natuur, daar vecht je niet tegen.
Vechten? Dat heb ik inderdaad geprobeerd. Toen mijn kleine meid er nog niet was, ging dat goed, nooit problemen mee gehad. Nu ze er wel is en haar nachten nog onvoorspelbaarder dan het weer zijn (17 maanden, maar qua slapen zou’t ge’t echt niet zeggen), lukt dat vechten niet meer, want vechten betekent in slaap willen vallen op de meest onmogelijke momenten. Niet haalbaar dus… Ik probeer zo goed mogelijk naar mijn lichaam te luisteren. Verschrikkelijk moeilijk en frustrurend bij momenten, maar dat moet ik je precies niet uitleggen :-)
Succes! Het komt allemaal wel weer op z’n pootjes terecht!
Wat een fijne foto’s weer!
Ieder jaar opnieuw schiet ik in de winterslaapmodus, vanaf november ongeveer. Op dagen dat ik buiten de deur werk, vecht ik er tegen. Dwing ik mezelf vaak om in de pauze naar buiten te gaan, ondanks grijs, nat, vies en koud. Op dagen dat ik thuis werk… doe ik af en toe een middagdutje. En in het weekend *bloos* slaap ik soms de klok rond, ook al vindt mijn lief dat ongelofelijk saai. Maar die luxe heb jij natuurlijk niet, met zo’n ondernemend mannetje in huis. Goed voor jezelf zorgen!
Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft. Ik vecht er altijd tegen, hoor. Als ik er dan al aan toegeef (zeker in het weekend), voel ik achteraf zo’n leegte. Nochtans zouden we ons allemaal eens die rust moeten gunnen, maar ja, het hoofd moet ook mee willen.
De wintermaanden nodigen standaard uit tot meer slapen en helaas denkt dochterlief vol met Sintstress daar compleet anders over en waakt mama ’s nachts meer dan mij lief is. Gelukkig gaat de oude man weer richting Spanje na het weekend.
Probeer een lijstje te maken met wat per se nog moet, wat gedaan kan worden als je eraan toe komt en wat maar wacht tot meer energie. Hopelijk krijg je de moetjes af en de rest, is denk zien per dag wat kan en wat niet. Neem je rust waar mogelijk! Veel succes en ik herken het nog wel van destijds, je wil van alles en het frustreert enorm dat het niet meer lukt… accepteren en delegeren maar denk ik… succes!
Zwangere vrouwen mogen winterslaapjes doen, geniet daar dus maar van zolang je kan rusten. Klinkt cliché hé?
Dexter zijn kopvoeter ziet er net hetzelfde uit als Frauke haar eerste tekeningen, zalig om te zien hé! :-)