Nog een paar dagen en de datum die al maanden aangekruist staat in mijn hoofd als waarschijnlijke bevallingsdatum is een feit. Vorige keer ben ik een kleine week na die datum ingeleid, dus ik hou rekening met dat scenario bij bevalling twee, al zou ik stiekem liever eerder bevallen en niet ingeleid worden. Tegelijk is het dubbel: Dexter was zelfs met een week overtijd zo’n kleintje dat ik alle kansen op nog wat extra gewicht en lengte wil benutten. Hoe langer bij mij, hoe steviger om aan haar avontuur te beginnen, denk ik dan. Al weet ik dat je ook dat niet in de hand hebt.
In elk geval: ik ben thuis, en officieel klaar met werken. Veel meer dan wat rondlummelen, Dexter van school halen, in de zetel liggen Netflixen of naar indrukwekkende TED Talks van Monica Lewinksy kijken (wie hem nog niet zag, doen!) lijkt er niet meer van te komen. Mijn nachten zijn al maanden lastig, waardoor mijn leesconcentratie niet meer toereikend is voor meer dan iets van niet al te ingewikkelde non-fictie. Ik heb te weinig energie voor zware nestdrang met poetsen en schrobben en ontsmetten, dus ook dat valt af, en voor de rest zijn we eigenlijk overal klaar mee. De kleertjes zijn gewassen, de koffers gepakt, de traktaties liggen klaar, de diepvries is gevuld als voor een oorlogswinter, de geboortekaartjes zijn goed voor druk, het wiegje is gedekt. Ik had gehoopt dat ik wat blogposts zou kunnen fabriceren zodat ik wat reserve heb staan voor na de bevalling, maar neen: attention span short en energy levels low. Het zal van het moment zelf moeten komen. Ook goed.
Het is een rare periode, vind ik. Die waarin je net zo goed binnen een uur naar het verloskwartier kunt moeten vertrekken als nog twee weken geduld moet hebben. Wat deden jullie tijdens jullie zwangerschapsverlof, eigenlijk?
Neen, ik ben nog niet bevallen. Ik ben ondertussen wel in zwangerschapsverlof, alleen werd dat door een ziek Dextertje de eerste dagen vooral een job als fulltime verpleegkundige. De timing na een week bijna fulltime animator tijdens een regenachtige krokusvakantie was niet ideaal, waardoor ik toch een kleine zucht van opluchting slaakte toen zijn koorts begon te zakken en er wat rust in zicht was. Hoewel. Gisteren was mijn eerste dag alleen thuis en ik heb het gevoel dat ik alleen maar huishoudelijke to do lijsten heb afgevinkt. Ik ben niet zo goed in zetelhangen en netflixen, maar ik heb toch het gevoel dat mijn lichaam er nood aan begint te hebben voor de tijd die nog rest. Vandaag een nieuwe poging. (en het was stiekem ook wel fijn en knus en gezellig om in één van de laatste weken alleen met mijn zoon van team ziek te doen, ik geef dat toe)
Er komt beetje bij beetje schot in het bouwproject waar wij onze gedachten op hebben gezet. Om maar te zeggen hoe lang dat al aansleept: de laatste keer dat ik er hier over schreef was in maart van 2014, en op dit moment staan we eigenlijk nog steeds niet veel verder. Sinds ik voor het eerst van het project hoorde en wist dat ik er wilde bouwen zijn we al ACHT. JAAR. VERDER. Maar de straten liggen er, de nutsvoorzieningen ook. Er worden binnenkort percelen verkocht, eindelijk. Alleen nog niet het perceel waar wij onze gedachten op hebben gezet. Dat is voor nog een paar maanden later. Zo spannend, allemaal. En dus maken wij toch al stiekem plannen met tekeningen van zetels en bergingen. Ge weet nooit.
Vorige week vrijdag voelde ik me even een van de sterren van Pink Ambition. Omdat ik meer koeriers zag dan gewone mensen. Heel de dag door ging de bel, allemaal met pakjes. Zelfs een met een koffertje voor Dexter, met een geweldig leuke elektrische superheldentandenborstel van Oral B. Het coole is dat er een app bij is, waarmee hij na twee minuten poetsen een virtuele sticker mag plakken in een virtueel stickerboek. Poetsen was hier nog nooit een groot probleem, maar nu is het plots een feestje. En voor de rest kreeg ik onder meer een geweldig Valentijnspakket met ontbijt van Danone, en een Riva S, om te testen hoe makkelijk het is om via bluetooth podcasts af te spelen in mijn badkamer. Waarover later meer.
Gisterenochtend lag er plots een minuscuul laagje sneeuw in Ieper. Genoeg om Dexter, die nog nooit bewust sneeuw had meegemaakt, compleet zot te doen worden. Hij bleef maar staren en over sneeuwpoppen en Elsa uit Frozen ratelen, en was serieus teleurgesteld toen bleek dat het te warm was voor nog meer sneeuw. Alleen al daarvoor hoop ik dat het hier nog een keer echt goed doorsneeuwt, deze winter. Liefst niet als ik net weeën wegpuffend naar de materniteit moet gesjeesd worden, maar alle andere momenten zijn goed.
Ik begin nu toch wel serieus benieuwd te worden naar onze dochter. Nogal wat vrouwen die rond dezelfde periode als ik waren uitgerekend zijn ondertussen al bevallen, en elke keer ben ik verwonderd over hoe daar plots een baby is. Onwerkelijk, weer. En ik mag dan wel kleertjes kopen als een bezetene en alles zo goed als klaar hebben staan, het blijft weer even vreemd als de vorige keer. Een dochter, jong. Een zusje voor Dexter. Hoe compleet zot is dat?
Eén van mijn strakste acties van de laatste weken moet toch wel het samenstellen van mijn fotoboek van 2015 zijn. Hoe gaat dat? Ik zat in de kerstvakantie op weer maar eens een slapeloze ochtend rond vier uur beneden te koekeloeren toen ik dacht: zou ik eigenlijk eens niks doen met die gigantische hoop foto’s op mijn harde schijf? Ik was nog te moe voor saboterende gedachten als “jamaarja, ge zoudt beter eerst 2012 en 2013 en 2014 doen en alle andere jaren die ge al hebt gemist” en “ge zit zover achter, laat zitten, kind“, en besloot om er gewoon mee te beginnen. Met het jaar dat toen op zijn einde liep, want vers in mijn geheugen en nog behoorlijk wat zin in.
Het proces was niet bijzonder ingewikkeld. Met het standaard fotoprogramma van Apple kun je jaarboeken maken, dankzij een hoop sjabloontjes en opties is dat eigenlijk echt geen werk. En ja, je betaalt er wat voor, maar eerlijk? Ik had wel wat over voor een mooi boek dat ergens binnen handbereik zou liggen voor als mijn kinders later het soort kinders blijken te zijn die even graag door oude fotoalbums bladeren als ik ooit. Uren heb ik gekeken in de trouwalbums van mijn ouders, of de vakantiealbums van in bungalowparken in Holland, maar echt uuuuren. Ik koos voor een fotoboek van 20×20 met zachte kaft, en betaalde iets van veertig euro voor vijftig bladzijden.
Uiteindelijk zijn zo’n dingen meestal toch gewoon kwestie van eraan beginnen, niet te veel nadenken of perfectionistisch zijn, en drie uur later op “bestellen” klikken en hopen dat het goed komt. Het resultaat is echt machtig. Zo machtig, dat ik stante pede een mapje aanmaakte voor 2016, waarin ik elke week mijn favoriete foto’s sleep, zodat ik er volgende keer zelfs nog minder lang mee zal moeten bezig zijn. Zo machtig ook, dat ik het gevoel heb dat ik met het boekje in mijn achterhoofd plots betere foto’s maak, en wat beter oplet als er in of rond de crib iets gebeurt dat ik er zeker in wil. Ik spreek nu ook af met Youri dat hij mij zijn meest boekjeswaardige foto’s bezorgt, en ook dat is leuk. Echt zeer content van, en als ik een hele rustige baby blijk te baren binnenkort dan doe ik misschien wel nog een inhaalbeweging voor 2014. Of 2013. En misschien ook niet, en dan is dat ook niet erg.
Doe jij ooit iets met de foto’s op je harde schijf? Of is de toestand even hopeloos als die van mij? (behalve dat ik dus een boekje van 2015 heb. DAT DE MAX IS. JONK TOCH)
Mijn laatste werkweek voor de start van mijn zwangerschapsverlof bleek samen te vallen met de krokusvakantie. Dat zorgde ervoor dat het eigenlijk maar een halve werkweek meer werd, want werken en voor Dexter zorgen blijft een talent dat niet voor deze moeder weggelegd is. Het voordeel van dit alles is dat er behoorlijk wat werd aangevuld in mijn Evernote-documentje met uitspraken van Dexter. En ik ben er de vrouw niet naar om ze u te onthouden, dus ziehier:
“Waarom heb jij eigenlijk kerstversiering aan?“. Dexter vindt mijn nieuwe halsketting er precies wat over.
“Je moet hlittertjes aandoen. Dan ga je veel mooier zijn“. Aanwijzingen tijdens het schminken, gratis en voor niks.
“Ik ga eens meten hoe lang jullie vinger is. Papa, van jou: 35 kielemeter. Mama, jij: één maand“.
“Ik heb gebeld naar mijn zus. Ze wil naar het ziekenhuis omdat ze eruit wil“. *wijst naar de speelgoedtelefoon in zijn hand*
“Wat is jouw werk?“. “Dingen schrijven“. “Mijn werk is kapot maken wat niet mooi is.”
“Haha, ik heb een hik gelaten!“.
“Ei! Wie laat er hier een toet?“. Een auto claxonneert.
“Hebben eeliums veel ogen?“. Als in aliens.
“Zijn je kaka’s langer als je worst gegeten hebt?“.
“Eten honden knieën van dieren?“.
“Meisjes hebben een streep, en jongens hebben een poepstreep“.
“Papa, ik wil eftjes op Youtube en anders snij ik je hoofd af met een heel scherp mes“.
“Is die film van in Ieper?”. Als in: is het in het Nederlands?
“Kijk mama, Jules kijkt naar de televisie!“. “En heeft Jules ook honger?“. *rolt met ogen* “Dadis wel geen echten hé.” Dexter heeft de klaspop mee naar huis.
“Cookie Monster woont in de Sijselstraat he mama“. Zo ongeveer.
“Weet je wat dat is, een chocosnoot? Een kokosnoot met choco in! Hahahaha!“.
“Papa, jij moet mij dragen.” “Omdat je moe bent?“. “Maar neen, omdat ik twee spullen in mijn hand heb“.
“Papa! Kijk hoeveel ketchup mama op haar boterham doet!“. Ik zweer dat het frambozenconfituur was, meneer de juge.
“Maar mama, je moet daar toch niet bang voor zijn, dat is toch niet zoals spoken?“. Ik zei dat ik bang was dat hij snel weer honger zou krijgen omdat hij niet veel gegeten had.
“Maar ik ga dan supersnel mijn tanden poetsen hoor“. Dexter legt uit waarom hij nog een snoep mag.
“Dat kan gebeuren hoor papa“. Youri laat iets vallen in de keuken.
“Mama, jij moet dat hier maar allemaal opruimen want jij bent groot“. *mama trekt een wenkbrauw op* “En ook heel sterk“.
Het is een herinnering die ik zowel heb van in de periode dat mijn mama ziek was als dezelfde periode met mijn schoonmama. In beide gevallen wisten zij heel snel hoe de situatie zat. Mijn mama ging na maanden van steeds erger wordende hoofdpijn onder de scanner en bleek uitzaaiingen in haar hersenen te hebben die van een tumor op haar longen kwamen (situatie: niks meer aan te doen), mijn schoonmama kreeg plots kleine zwellingen in haar hals, die uitzaaiingen in de lymfeklieren vanuit een tumor op de longen bleken te zijn (situatie: niks meer aan te doen). Zowel mijn mama als mijn schoonmama beslisten om van in het begin open kaart te spelen en aan hun omgeving te vertellen hoe het zat. Dat genezing geen optie was, de tijd die er nog was zo comfortabel mogelijk maken wel.
In beide situaties waren er kaartjes, en in beide gevallen waren er kaartjes waar “spoedig herstel” of “veel beterschap” opstond. Hoe goedbedoeld ook, die deden pijn. Mijn moeder werd er een beetje opstandig van, had bijna zin om een kaartje terug te sturen met “er komt geen beterschap”. Mijn schoonmama leek er rustiger onder te blijven, maar ik herinner me een gesprek waarin ze zei dat ze dat nog een van de meest vermoeiende dingen vond, voelen dat mensen weigerden om te geloven dat ze echt niet meer beter kon worden, en omgaan met dat soort verwachtingen terwijl ze zelf al afscheid aan het nemen was.
Het was slechts één van de redenen dat ik het een leuk idee vond om tijdens mijn jaar meterschap van ’t Eén en ’t Ander, het cadeauwinkeltje van het Psychiatrisch Ziekenhuis Ieper, aan de slag te gaan met enkele patiënten rond oprechte kaartjes. Kaartjes die het zeggen zoals het is, ook al is zoals het is dat je niet altijd goed weet wat te zeggen. We zaten samen met een paar vrouwen die omwille van psychische kwetsbaarheid in behandeling zijn, dachten na over de kaartjes die ze kregen en hadden willen krijgen, wat dat met hen had gedaan, wanneer ze er iets aan hadden en wanneer net niet. We vertrokken vanuit de gedachte achter de empathy cards van Emily McDowell, maar slaagden er toch in om er onze eigen draai aan te geven. Op de achterkant staat ook telkens een stukje van het verhaal van de maakster van de kaart.
Gisteren lag het resultaat in de winkel, en ik ben zeer trots op wat we gemaakt hebben, en meer nog: op de vrouwen die er hun schouders onder hebben gezet en zich hard hebben ingespannen om hun verhalen te delen en ermee aan de slag te gaan. Dat was niet makkelijk, maar ze deden het, en ik was dan ook een bijzonder fiere meter gisteren.
Om de lancering van de kaartjes te vieren mag ik vijf pakketjes met elke keer zes kaartjes verloten onder mijn lezers. Het enige dat je hoeft te doen is hieronder in de reacties zetten naar wie je je eerste kaartje zou willen sturen, en dan verloot ik vrijdag om 12 uur de winnaars. Veel succes! (mocht je niet winnen: ze zijn ook hier te bestellen)
Update: alle winnaars werden verwittigd via mail. Ik probeer straks op enkele vragen in de reacties te antwoorden.
Mijn moeder heeft me jaren geplaagd door op de meest idiote momenten het zinnetje “En wat vind jij eigenlijk van de televisie en de telefoon?” op te werpen. Dat zat zo. Toen ik ongeveer vijftien was had ik een soort van occasioneel lief van wie de voornaamste kwaliteiten zijn lang blond haar en zijn uitgesproken meningen over van alles en nog wat waren. Bij elke mening over politiek of religie of een ander ethisch hangijzer zwijmelde ik me te pletter, maar mijn moeder was minder onder de indruk. Toen de jongen waarvan sprake op een nacht aan een toog naast mijn ouders belandde en als openingszin het filosofische “En wat vind jij eigenlijk van de televisie en de telefoon?” gebruikte, toen moest mijn moeder daar zo hard om lachen dat ik het nog jaren heb mogen horen. Dat ik zeker zou trouwen met een wereldverbeteraar met lang haar en sandalen die over alles een tegendraadse mening had. Haha. Kelly toch.
Als ik me bedenk hoe vermoeid ik de laatste tijd word van een overdaad aan meningen dan is dat eigenlijk wel een zotte herinnering om in mijn binnenzak te hebben zitten. Waarschijnlijk stopte ik omwille van die vermoeidheid meer dan een jaar geleden met mijn persoonlijke Twitter- en Facebookaccount. De meningendiarree, die voor de komst van sociale media nog beperkt bleef tot af en toe een vox pop in het journaal of een blogpost (mea culpa!) werd me plots teveel. En het is er niet beter op geworden. Soms lijkt het alsof iedereen over alles een mening heeft. Benito Raman. Vluchtelingen. De turteltaks. Het onderwijs. Eurosong. Dezelfde mensen die iets dringends te verkondigen hebben over een para met een zak van de Rituals in zijn hand menen zich de volgende dag een expert ter zake te mogen noemen wat betreft het oeuvre van David Bowie, de brandstofprijzen en de komst van Uplace. Want oh ja, Uplace. De micro is voor iedereen, als het even kan in 140 tekens en liefst nog minder. De meningen hoeven niet slim of goed uitgewerkt te zijn, er hoeft eigenlijk niet eens langer dan een halve seconde over nagedacht te zijn, ze zijn er gewoon, en dat is al lang goed genoeg.
Ik begrijp het ergens wel. Er was een tijd, niet eens zo gek lang geleden, waarin ik het ook van mezelf verwachtte, dat ik overal een mening over kon formuleren. Dat ik dacht dat het me extra intelligent en capabel maakte, dat ik die en die maar dat en dat vond en die beslissing maar niks en die andere geweldig en over elk krantenartikel wel iets te zeggen had. Ik zat in een journalistieke opleiding waarin dat ook werd gestimuleerd. En wat vind jij daarvan, Kelly? Niet makkelijk om die reflex af te leren, maar ik heb het gevoel dat het me steeds beter lukt.
Het ding is: ik heb op zich niks tegen het hebben van een mening, of tegen kritisch zijn. Alleen is het volgens mij niet mogelijk om over alles een mening te vormen zonder dat je over wat fundament of een vleug expertise beschikt. En als dat niet meteen zo is, dan is het echt geen schande om even te zwijgen of iets te laten passeren. Om het over te laten aan de mensen die er wel iets over te zeggen hebben, die er wel in slagen om iets aan de discussie toe te voegen, die de geschikte man of vrouw op de juiste plaats zijn om eens echt een nagel met koppen te slaan. Ik ben geweldig geïnteresseerd als een expert iets vertelt over iets dat mij interesseert. Ik ben steeds minder geïnteresseerd als weer maar iemand die gisteren nog dertien meningen heeft gegeven over dertien verschillende random onderwerpen vandaag met zijn veertiende komt aanzetten over weer iets compleet anders.
Daarom hou ik zo van Youri. Mijn moeder zou er nogal versteld van staan, over hoe weinig meningen de man waarmee ik uiteindelijk ben getrouwd heeft. En eigenlijk bedoelde ik geeft, maar ik ben een West-Vlaamse, my bad. Het is heerlijk en verfrissend hoe weinig verontwaardiging hij op een dag uit, hoe dikwijls hij “elk verhaal heeft twee kanten” zegt als de ganse wereld zich zot druk maakt over iemand die op Facebook een erg persoonlijk gekruid verhaal viraal laat gaan dat dan inderdaad twee dagen later -sapristi- een andere kant bleek te hebben. Daarom had ik onlangs nog zin om de man van mijn vriendin te knuffelen (ik heb me ingehouden, V., maar het was lastig), omdat ik hoorde dat hij op een feestje een vrouw die over alle genodigden een mening had stil kreeg met de goddelijke woorden “Goh ja, madam, elk huisje heeft zijn kruisje, zekers?“. Ik hou ervan. Elke dag een beetje meer.
Steeds vaker denk ik: dat zijn eigenlijk mijn zaken niet. En ook: ik heb vast nog nooit in mijn leven iemand van gedacht doen veranderen door mijn mening te verkondigen. Laat ons eerlijk zijn: er is gewoon te veel. En het is niet omdat Google een nieuw logo heeft dat je daar per sé iets van moet vinden, laat staan zeggen. Laat het los, let it go, denk ik steeds vaker. Zet een kopje thee. Drink ervan zonder daar per se iets van te vinden. Mindfulness, maar dan zonder mening over mindfulness. De zaligheid van dat alles.
En neen, het is niet zo dat ik vind dat alles ons daarom koud moet laten. Hell no, zelfs. Het is dat ik vind dat ook niet alles ons even vijf seconden het gevoel moet geven dat we in actie treden, door vanachter onze computer even op wat toetsen te rammen en dan weer stil te vallen. Ik ben blij als mensen zich kwaad maken, want kwaad zet in beweging. Zolang we maar niet beginnen geloven dat een mening hebben genoeg is om iets essentieels aan een situatie te veranderen.
Disclaimer: deze blogpost bevat een mening over het wat vaker niet hebben van een mening, en hoe rustgevend dat kan zijn. Dat alleen al is dan weer zo ironisch dat zelfs mijn eigen hoofd er een beetje van ontploft, maar toch. Ik denk steeds vaker dat wat minder meningen hebben ons deugd zou doen. Dat is natuurlijk wel niet meer dan mijn mening. Want uiteindelijk: wat weet ik ervan?
Sinds ik Marie Kondo heb leren kennen (en zeker sinds ik haar tweede boek heb gelezen, en dat nog veel beter en praktischer vond dan haar eerste) ben ik bijzonder weigerachtig om nieuwe voorwerpen de crib binnen te brengen. In de keuken ben ik waarachtig nog strenger: die is zo klein dat zelf een extra lepel in de bestekla me een claustrofobisch gevoel geeft. Geen kastenruimte genoeg, laat staan plek op het aanrecht. Mijn keuken, daar moeten vooral dingen uit, niet in.
Dus neen, ook niet die coole smoothiemachine die ik kreeg aangeboden om aan een test te onderwerpen voor mijn blog. Of die frisdranktap. Of dat ding om cake pops mee te maken, of hoe heetten die dingen weer die we al weer vergeten waren voor we cake pops konden onthouden? Ik bleef volhouden om neen te zeggen tegen alle voorstellen die ik kreeg, tot ik een mail kreeg van Stephanie. Of ik zin had om een Crock Pot te testen. Plots zag ik flashbacks van mezelf in de Walmart en de Target, tijdens een van onze road trips door Amerika, jaren geleden. Ik was toen al gebiologeerd door de toestellen, overwoog een hele tijd om er bij thuiskomst een te kopen, en deed het toen niet, want ik had geen plaats en wist niet of ik hem wel echt zou gebruiken. Ik had ook al een pan van Le Creuset voor stoofpotjes en dergelijke. Maar nu kreeg ik er dus een aan huis geleverd, en Stephanie zou hem komen demonstreren en zelfs eten maken voor ’s avonds. She had me ateten maken voor ’s avonds. Mijn weerstand was gebroken.
Even voor de duidelijkheid: Crock Pot is een merk van slowcookers. Een slowcooker is een toestel dat je toelaat om op lage temperatuur over een langere tijd een eenpansmaaltijd klaar te maken. Dat doe je in een pot die je in een elektrisch verwarmingselement zet, in mijn geval met drie standen: hoog, laag, en warm houden. De knop ernaast is voor het kiezen van de gaartijd. Kook je op hoog, dan bereikt je pot sneller de maximumtemperatuur dan bij laag. Meestal staat een uur op hoog gelijk aan twee uur op laag.
Dat langzaam koken heeft als je het opzoekt een hoop voordelen: door de lage temperatuur zouden de voedingswaarden intact blijven (hoewel andere onderzoeken dit weer tegenspreken, dus ge hebt het niet van mij), je hebt zeer weinig vet nodig, de smaken krijgen de tijd om zich goed met elkaar te mengen. Allemaal goed en wel, maar het allerbelangrijkste leek voor mij dit: doordat de temperatuur zo laag is en alles zich zo op het gemak voltrekt hoef je niet in de buurt van het toestel te blijven. Meer nog: een slowcooker kun je perfect ’s morgens aanleggen, en als je een werkdag later afgepeigerd thuiskomt is je eten klaar. Kom je later thuis dan gepland, door een file of omdat er drie herfstblaadjes op de treinsporen gewaaid waren, dan springt het ding gewoon op warmhoudstand tot je er bent. “Set and forget“, noemen ze dat in het Engels. Ik was geboeid.
Mijn ervaring met de Crock Pot
Stephanie demonstreerde het toestel door er pulled pork in te maken, dat we dan ’s avonds mochten verorberen met koolsla en wat broodjes. Daar waren niet meer handelingen voor nodig dan het vlees kruiden, wat appelsap erbij in de pot gieten (ja, echt) en een uur of zes laten opstaan.
Ondertussen ging ik naar een feestje op de school van Dexter, was ik lichtjes zenuwachtig dat mijn huis bij terugkeer tot op de grond zou afgefikt zijn, maar dat bleek nergens voor nodig. En ’s avonds hadden we zoals beloofd lekker eten, zonder dat ik er een moment naar had moeten omkijken. Dat scenario herhaalde zich in de weken die volgden met een heerlijke vegetarische curry, boterzacht stoofvlees, honey glazed worteltjes om duimen en vingers bij af te smikkelen, creamy mac and cheese, soep, spaghettisaus, en zelfs een volledige braadkip. Want je kunt dan wel niet bakken in een Crock Pot, je kunt de pot wel eerst op het vuur zetten om je stoofvlees of kip even een korstje te geven voor je hem terug in de cooker zet om te garen.
Werkt perfect, en het resultaat was altijd: lekker eten, dat heerlijk zacht was, en vooral: waar ik dus echt uren niet naar om moest kijken. Na een tijd had ik door dat het dus helemaal niet gevaarlijk is om je huis te verlaten als het ding opstaat. Er staat trouwens een veiligheid op zodat hij bij kortsluiting gewoon afslaat. En ook aanbranden of overkoken is mij geen enkele keer overkomen. Alles komt er altijd perfect uit zoals ik had gehoopt: zacht, warm, en met veel smaak. (o, en omdat ik weet dat de vraag zal komen: we zijn een tijdje geleden weer overgeschakeld van helemaal vegetarisch in de crib naar af en toe vlees en vis. Het was nodig. Mijn kookgoesting was zo dood na jaren alleen maar pasta met tomaten en champignons dat die beslissing misschien wel mijn huwelijk heeft gered. Nvdr.)
Voordelen van de Crock Pot:
– je hebt een lekkere, warme maaltijd met een minimum aan inspanning. Meestal ben je niet langer dan tien minuten bezig met alles in een pot te doen, en daarna hoef je er niet meer naar om te kijken tot je ’s avonds een hongertje begint te kweken. Dat is echt zo gemakkelijk. Niks roeren, checken of het niet aanbakt of wel goed genoeg doorbakken is. En ben je een uur later klaar om te eten, dan is er ook niks aan de hand. Je eten blijft helemaal oké.
– het toestel verbruikt weinig energie, dus ook goed voor het milieu en je elektriciteitsrekening.
– je kunt er meer mee dan enkel stoofpotjes maken, en dus heb ik nog behoorlijk wat plannen. Als je ’s avonds je havermout opzet heb je ’s ochtends ontbijt, je kunt er brood en brownies in bakken, bonen in wellen en zelfs glühwein in maken, om maar een paar dingen te noemen.
– ik vind hem ook zeer handig in onderhoud, omdat er niks in kan aanbranden en het keramiek gewoon heel snel en simpel schoon te maken is.
Nadelen van de Crock Pot:
– je kunt hem niet gebruiken om je eten opnieuw in op te warmen (wegens te traag en dus niet voedselveilig), dus je moet het soms wel een beetje timen.
– je hebt tijd nodig. Als je binnen twee uur wilt eten en daar nu pas aan denkt dan heeft een slow cooker geen zin en gebruik je beter je gewoon fornuis. Slowcooken vergt een klein beetje meer planning, zeker als je volk hebt. Tegelijk: veel minder inspanning, eens je alles erin hebt gegooid. Dat zei ik zeker al?
– je kunt er niks in aanbakken, behalve als je de keramieken pot even op het vuur zet. Ik doe dat bijvoorbeeld ook om mijn uitjes even glazig te laten worden.
– het toestel neemt wel wat ruimte in, zeker als je er een hebt in het formaat dat ik heb. Zes liter, meerbepaald.
Conclusie na enkele maanden slowcooken:
Ondertussen heb ik mijn Crock Pot een paar maanden, en het moet gezegd: ik gebruik hem regelmatig. Zo regelmatig dat ik er – op de donkere dag waarop ik uit pure lompheid mijn glazen deksel in duizend stukken op de keukenvloer liet vallen- echt het hart van in was. Gelukkig is de service zo geweldig dat ik heel snel werd gedepanneerd, en als een kind zo blij was toen ik weer aan het slowcooken kon slaan. Om maar te zeggen: het is niet zo’n toestel dat ik even leuk vond en toen heel snel weer vergat. Ik vind het echt zeer zeer handig om in huis te hebben, en doordat hij zo groot is kan ik hem bijvoorbeeld ook perfect inschakelen als ik volk heb om te eten. ’s Morgens mijn ingrediënten voor een zalige chili sin of con carne erin, acht uur laten draaien, en als de gasten aankomen nog wat ovenaardappeltjes bakken of rijst koken en ik ben klaar. Machtig gemakkelijk, ook voor als ik binnenkort een diepvrieskookdag inlas om wat eten te hebben zitten voor na de bevalling.
Het internet bulkt ook van de recepten voor slow cookers (vooral Pinterest is een ware goudmijn), en ik zag dat Slow Cooked, het kookboek, binnenkort vertaald wordt uitgegeven bij Good Cook. Dus misschien ook wel eentje om te testen.
Heb jij ervaring met een Crock Pot of andere slowcooker? Of interesse om er een te kopen? Ik ben altijd op zoek naar goede recepten, dus deel zeker in de reacties hieronder!
“Je bent zo klaar als je kunt zijn“, sprak mijn therapeute met de glimlach. Ik was het met haar eens. Ik blog er niet altijd over, maar achter de schermen is de laatste maanden hard gewerkt. Niet alleen aan afvinklijstjes met praktische zaken voor de baby, maar ook aan mezelf. Aan angsten, aan onverwerkte akkefietjes en akkefieten, aan dingen waar ik steeds weer tegenaan bleef lopen.
Ik heb wat zaken op poten gezet die ervoor moeten zorgen dat er deze keer wat minder ontreddering en wanhoop is, voor mocht dat nodig blijken. Plannen B die ervoor moeten zorgen dat een eventueel nieuw huilbabyscenario kan opgevangen worden, zodat het niet meer zo ver hoeft te komen als de vorige keer. Is het niet nodig, dan is dat natuurlijk de max. Is het wel nodig, dan zal ik deze keer geen weken en maanden moeten wachten voor ik weet waar in of waar uit. Ik weet waar de alarmbel hangt, en deze keer is dat in mijn blikveld. Dat alleen al is een geruststelling die er de vorige keer niet was.
En ja, ik weet het. Niks is volledig naar je hand te zetten, en er zijn soms maar een paar slapeloze nachten die eeuwen lijken te duren en wat hormonaal gestuurde dieptepuntjes nodig om het plots weer allemaal donkerder te zien dan nodig. Ik besef dat. Het verschil is dat ik deze keer alerter ben, dat ik word opgevolgd, dat ik mezelf en mijn alarmsignalen ondertussen zo veel beter heb leren kennen. Ik heb het in de ogen gekeken, de laatste maanden. Alles dat is gebeurd en alles dat ik heb gevoeld en alle dingen die voor schaamte of schuldgevoel zorgden of waardoor ik aan mezelf heb getwijfeld. De valkuilen waarin ik dan dreig te trappen en waarin ik ook ben getrapt. Ik weet waar ik langs moet, ik weet waar ik naar moet grijpen.
Misschien nog het allerbelangrijkste: ik heb hulp durven vragen, deze keer. Dat is een serieus werkpunt, maar ik merk dat het goed voor me is. Om af en toe mijn handen uit te steken en te zeggen: ik zou het fijn vinden als je me helpt. “Ik doe het nog altijd niet graag“, zeg ik dan tegen de psychologe. “Dat klopt“, zegt zij dan, “maar het grote verschil is dat dat je niet langer tegenhoudt om het te doen“. En ik weet dat ze gelijk heeft.
“Uw laatste maand is uw laatste dag”, zo wordt gezegd over het einde van zwangerschappen, en ik ben daar ondertussen al aan bezig. Dat is gek, maar ik heb het gevoel dat ik zo klaar ben als ik kan zijn. In mijn hoofd dan toch. Voor de laatste praktische zaken heb ik precies toch nog een stamp onder mijn gat nodig.
